Morgunblaðið - 08.09.1996, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
FERÐALÖG
SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1996 C 3
landamæravegginn er „Fever Hospital".
fólk með plágur ofurselt dauða sínum.
I stuttu
máli
► Newcastle er í hópi tuttugu
vinsælustuferðamannaborga í
Englandi. A þessu ári er reikn-
að með að um 300% aukning
verði á ferðum til Newcastle á
ákveðnum mörkuðum, m.a. frá
Hollandi og Norðurlöndum. Um
5 þúsund íslendingar fara á ári
hveiju til Newcastle.
► Flugleiðir fljúga til Newc-
astle á haustin í leiguflugi fyrir
Plúsferðir. Urval-Utsýn selur
einnig í sömu ferðir. Flogið er
tvisvar í viku og innifalið í ferð-
um er gisting, morgunverður
og íslenskur fararstjóri. Þegar
leiguflugið hefur ekki verið í
gangi hafa farið hópar til New-
castle í gegnum Glasgow.
► Sex ár eru síðan flugsam-
göngur hófust til Newcastle.
Ferðaskrifstofan Alís stóð fyrir
ferðunum í fyrstu og byggja
Plúsferðir og Úrval-útsýn á
þeim grunni. „Þá stóð ég í mið-
borg Newcastle og hafði þá
bjargföstu trú að staðurinn
hefði upp á allt að bjóða sem
íslendingar sæktust eftir í
haustferðum. Og ég hef ekki
hvikað tommu frá því síðan,“
segir Laufey Jóhannesdóttir
hjá Plúsferðum. ■
?u fyrir alla fjölskylduna MACLEOD brosti ófrýnilega, enda hafði ein
dunarmiðstöð Evrópu. framtönnin orðið eftir á gangstétt á íslandi.
DÓMKIRKJUTURN St. Nikulásar er ekki aðeins einstaklega fallegur
heldur þjónaði hann líka ferðalöngum á leið til Newcastle sem vegviti.
að síður fylgir því ákveðin stemmn-
ing að skoða tilkomumikinn leik-
vang félagsins, St. James Park.
Leiðsögumaður sem tekur á móti
hópnum kallar sig „Eric the Viking“
og leikur á als oddi. „Ég er á sömu
launum og Alan Shaerer,“ segir
hann ábúðarfullur. „Eini munurinn
er sá að hann fær útborgað viku-
lega en ég árlega.“
Síðan leiðir hann hópinn um leik-
vanginn og gefur alls kyns þarfar
upplýsingar eins og þær að það
kosti 500 pund að merkja sér sæti
í stúkunni. „Þarna situr Guð,“ seg-
ir hann svo. „Hann þarf ekkert að
borga.“ Hann bendir á sæti sem
merkt er framkvæmdastjóranum
Kevin Keegan. Blaðamaður laumast
í sætið við hliðina til þess að geta
sagt barnabörnum sínum síðar meir
frá því að hann hafi setið í næsta
stól við Kevin Keegan.
Kennt að dansa
eins og Zorba
Eftir að hafa snætt á vinalegum
veitingastað á efstu hæð leikvangs-
ins er förinni heitið í New Castle
sem borgin heitir eftir. Hann var
reistur árið 1080 af Robert Curt-
hose, óskilgetnum syni Vilhjálms
sigurvegara, og endurbyggður frá
grunni á árunum 1168 til 1172 af
Hinrik II. Virkið er tígulegt dæmi
um byggingarlist Normanna og er
gott útsýni af þaki kastalans yfir
borgina.
Um kvöldið er farið út að borða
á veitingastaðinn Dragon House í
Kínahverfi Newcastle með Colin
Gray, formanni Ferðamálaráðs
borgarinnar, og Joan eiginkonu
hans. Eftir margréttaða og vel úti-
látna máltíð er gengið um „The Big
Market", stórt kráarhverfi í mið-
borginni, og á einhvern dularfullan
hátt endar hópurinn á „The Athen-
ians“, grískum veitingastað, eftir
lokunartíma.
Eigandinn, Adonis Antonopoul-
os, er spurður að því hvað Grikkinn
Zorba hafi drukkið og hann dregur
óðar fram grískt hvítvín með áskrift
sem enginn getur lesið. Á meðan
tekur röggsöm kona, sem vinnur á
staðnum, að sér að kenna hópnum
að dansa eins og Zorba. „Er þetta
konan þín,“ spyr blaðamaður eig-
andann. „Stundum," svarar hann
hóglega.
Skemmtistaður
um borð í skipi
Kvöldinu lýkur á skemmtistað
um borð í skipinu Tuxedo Royale.
Þar eru fimm dansgólf og mismun-
andi tónlist leikin á hveiju þeirra.
I býtið morguninn eftir er svo lagt
af stað í skoðunarferð um nágrenni
Newcastle.
Úr nógu er að velja og ákveðið
er að skoða Hadrian’s-vegginn sem
Rómverjar reistu fyrir tvö þúsund
árum. Hann markaði norðurlanda-
mæri Rómarveldis í 250 ár og stór
hluti hans stendur enn uppi. Þá eru
rústir rómverska virkisins Vindo-
landa skoðaðar, en þar er merkilegt
safn fornmuna sem fundist hafa við
uppgröft þar um slóðir.
Það líður að ferðalokum.
Blaðamaður er uppgefinn þegar
lent er á Leifsstöð á miðnætti eftir
millilendingu í London, enda þurft
að burðast með ótai poka í handfar-
angrinum vegna þess að hálftóma
íþróttataskan sem hann var svo
forsjáll að taka með sér út, dugði
auðvitað engan veginn undir versl-
unarvarninginn. Best að taka með
sér tóma ferðatösku næst.
Þorgeir Ástvaldsson, fulltrúi
Stöðvar 2 og Bylgjunnar, undrar
sig stórum á því að ekki sé leitað
á sér í tollinum. Einhverra liluta
vegna sé hann alltaf tortryggður.
„Ef ég væri með sólgleraugu yrði
mér áreiðanlega stungið í steininn,"
segir hann í kerskni. Þegar blaða-
maður kemur út úr Leifsstöð rifjast
það hins vegar upp fyrir honum að
hann gleymdi að hugsa fyrir fari
til Reykjavíkur. Ósjálfrátt raular
hann fyrir munni sér: „Ég er á
puttanum...“ _
Morgunblaðið/Anna Bjarnadóttir
ZUM Griinen Glas er vinsæll veitingastaður rekinn í Zunfthúsi með
frjálslegum brag. Zum Schmiden í Ztirich er gamalgróinn veitinga-
staður í húsakynnum gildis járnsmíðameistara. Þar er dúkað borð,
matseðillinn í fínum möppum og hitað upp með kakalofni
Sígild fæða
í Zunfthúsi
í Zúrich
ÉG HAFÐI aldrei heyrt á stað-
inn minnst þegar ég fór að velta
svo kölluðum „Zunfthaus" mat-
stöðum í Ziirich fyrir mér. En
allir sem ég talaði við sögðu að
þeir myndu helst borða í Zunft-
haus zur Schmiden ef þeir ættu
að velja gott Zunfthaus. Það
reyndist vera í hjarta gamla
bæjarins, beint á móti Santa
Lucia pizzustað og á hæðunum
fyrir ofan sjónvarpsverslun.
Inngangurinn er ekki lokkandi.
Húnn úr hamri á glerhurðinni
lofar reyndar góðu en það er
ekki fyrr en á leiðinni upp stig-
ann að gamall andi hússins ger-
ir vart við sig.
Gömlu gildin (Ziinfte) í
Ziirich lifa enn. Þau voru valda-
mikil í fjögur hundruð ár þang-
að til her Napól-
eons lét að sér
kveða í kantón-
unni í lok 18. ald-
ar. Síðan minna
þeir meira á
venjulega karla-
klúbba sem koma
saman einu sinni í
mánuði og borða
kvöldverð. Reynd-
ar setja þau sterk-
an svip á borgina
einu sinni á ári.
Þá klæða meðlimir
gömlu gildanna 12
og hinna nýrri
sem hafa verið
mynduð síðan
1867 siguppíbún-
inga og fara í
skrúðgöngu. Það
er frídagur í borginni og marg-
ir horfa á karlana ganga um
miðbæðinn og konur gefa þeim
blóm. Riddarar skjóta á plat-
snjókarl með sprengju í kollin-
um þangað til hún springur. Þá
er komið vor. Karlarnir borða
síðan saman á sínum venjulegu
gildismatstöðum og heimsækja
hver aðra þegar líður á kvöldið.
Eiginkonur fá líka að borða en
ekki í sömu salarkynnum og
karlarnir. Þeir eru að vanda út
af fyrir sig.
Nokkur gildi eiga reisuleg
hús I miðbænum og leigja þau
út fyrir veitingahúsarekstur.
Það eru hinir svo kölluðu
„Zunfthaus" matstaðir. Þeir
sem vilja borða Ziirich-mat í
Zurich-andrúmslofti þegar þeir
eru á ferð í Ziirich ættu að prófa
að borða í einu af sígildu
„Zunfthúsunum“ - til dæmis
Schmiden, Riiden eða Zim-
merleuten. Þau eru öll í gamla
miðbænum, fallegum, fornum
húsakynnum og maturinn kost-
ar sitt. I Schmiden má reikna
með 100 frönkum, 5.500 krón-
um, fyrir góðan kvöldverð.
Veitingahúsarekendurnir og
gildin sjálf vilja auðvitað græða
á rekstrinum. Leigusamningur
Schmiden kveður á um að stað-
urinn verði að vera rekinn í
gamalgrónum stíl, engir ham-
borgarar með frönskum á boð-
stólum þar. Franz J. Oldani, sem
rekur staðinn, reynir að bjóða
upp á nýjungar innan viss
ramma en það sem
gestirnir vilja er
sígild Ziirch-fæða
eins og smásneitt
kálfakjöt í ijóma-
sósu og kartöflu-
pönnukaka. Stað-
urinn lifir á fasta-
gestum og sam-
kvæmum. Þegar
ég skoðaði staðinn
voru þrír félagar
að gæða sér á
flamberuðum
pönnukökum með
ís. Oldani sagði að
þeir hefðu borðað
hádegisverð í
Schmiden á liveij-
um fimmtudegi
síðastliðin hundr-
að ár.
Zum Griinen Glas og Zum
Turm eru Zunfthaus yngri gilda
og ekki rekin á eins formfastan
hátt.
Karabísk stemmning ríkir í
Zum Turm og þar er hægt að
siija úti á skjólgóðu torgi í
gamla bænum. Zum Griinen
Glas er skammt frá listasafninu.
Þar er boðið upp á alls kyns
salöt, fisk og kjöt með miklu _
grænmeti - réttirnir, fram-
reiðslan og andrúmsloftið yfir-
leitt er mun fijálslegra en í sí-
gildu Zunfthúsunum. En þessir
staðir eru heldur ekki ókeypis.
í Zum Griinen Glas má reikna
með að máltíðin kosti um 60
franka, 3.300 krónur á mann-
inn. 19