Morgunblaðið - 20.09.1996, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ ísak Sigrurðsson
var fæddur á
Akranesi 11. júní
1953. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík að
morgni föstudags-
ins 13. september.
Foreldrar Isaks
eru: Sigurður G.
ísaksson, f. 18.12.
1922, og Lára
Björnsdóttir, f.
y 22.2. 1918. Systkini
ísaks eru: Guð-
björg, f. 20.9. 1944,
gift Guðlaugi Gísla-
syni og eiga þau tvö börn. Jón,
f. 25.5. 1946, kvæntur Ingi-
björgu Guðmundsdóttur og
eiga þau fjögur börn. Selma,
f. 23.9. 1947, gift Gunnari Þ.
Jónssyni og eiga þau sex börn.
Björn Emil, f. 25.1. 1949,
kvæntur Hólmfríði Sigurðar-
dóttur og eiga þau þijú börn.
Hreinn, f. 2.4. 1950, og á hann
I dag kveðjum við kæran bróður
og mág, ísak Sigurðsson, sem lést
á heimili sínu eftir mikla baráttu
"» við erfiðan sjúkdóm. Það er á
stundu sem þessari að maður á
erfitt með að átta sig á gangi lífs-
ins þegar ungur og glæsilegur mað-
ur eins og ísak er hrifinn á brott.
Hann var ekki nema 10-11 ára
gamall þegar ég sá hann fyrst en
það var á þeim tíma sem ég kynnt-
ist systur hans. Hann var hæglátur
og prúður drengur og hafði mikinn
áhuga á fótbolta á þessum tíma og
lék með KR í yngri flokkunum fram
undir fermingu.
~ * Það er margs að minnast og erf-
itt er að setja hugsanir sínar á blað
þegar þær þjóta um hugann en þó
langar okkur hjónin að þakka ísaki
fyrir þá miklu vináttu sem hann
sýndi elstu drengjunum okkar sem
litu á hann sem stóra bróður frekar
en frænda.
Það var svo 16. júní árið 1979
tvö börn. ísak var
yngstur í þessum
stóra systkinahópi.
Hinn 16. júní
1979 kvæntist Isak
Gróu Sigurðardótt-
ur, f. 27.2. 1955 og
eignuðust þau þijú
börn: Brynjar, f.
17.5. 1980, Elvar, f.
14.11. 1983 og Agn-
ar, f. 4.12. 1989.
Isak fór ungur að
vinna og var á sjó
um nokkurt skeið.
Hann starfaði einn-
ig við uppskipun úr
togurum. Arið 1983 fór hann
að læra múrverk hjá Ásmundi
Kristinssyni múrarameistara
og lauk sveinsprófi 1987 og
meistararéttindi fékk hann
1991. Hann starfaði við iðn sina
alla tíð.
Utför Isaks fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
sem ísak kvæntist Gróu Sigurðar-
dóttur, glaðlyndri og góðri stúlku.
Þau áttu vel saman og voru sam-
hent í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Þau eignuðust þrjá mynd-
arlega drengi, þá Brynjar, Elvar og
Agnar.
ísak var mikill útivistarmaður og
hafði mikinn áhuga á bæði stang-
og skotveiði og fór oft í góðra vina
hópi í slíkar ferðir.
Það var svo fyrir tveimur árum,
að Isak greindist með sjúkdóm þann
sem hann að lokum féll fyrir eftir
harða baráttu. Við vildum ekki trúa
því að ísak myndi lúta í lægra haldi
þar sem hann var óvenju hraustur
og kjarkaður maður sem aldrei
kenndi sér meins fyrr en nú. Það
var aðdáunarvert að sjá hvernig
Gróa og strákarnir börðust með
honum í þessari ójöfnu baráttu og
þann mikla dugnað og styrk sem
Gróa sýndi meðan á baráttunni
stóð.
MINNINGAR
Elsku Gróa, Brynjar, Elvar og
Agnar, megi góður Guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg og megi
minningin um góðan dreng gefa
ykkur trú á lífið. Við viljum þakka
læknum, hjúkrunarfólki svo og öll-
um vinum og vandamönnum sem
önnuðust ísak fyrir þeirra hjálp og
væntumþykju.
Elsku Isak, við þökkum þér fyrir
allar samverustundirnar. Megi góð-
ur Guð taka á móti þér í himnaríki
og leiða þig til hásætis. Minningin
um góðan bróður og mág mun lifa
í hjarta okkar.
Gunnar og Selma.
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast frænda okkar, ísaks
Sigurðssonar, sem látinn er eftir
harða baráttu við illvígan sjúkdóm.
Enn eitt fórnarlambið liggur í valn-
um af völdum þessa hræðilega sjúk-
dóms, krabbameins.
Það eru ekki nema rétt um tvö
ár frá því hann greindist með sjúk-
dóminn og aðeins rúmir þrír mánuð-
ir frá því að hann kom frá Svíþjóð
eftir erfiða skurðaðgerð. Hann var
svo jákvæður og viss um að búið
væri að komast fyrir meinið að það
var aðdáunarvert. Allt í einu bloss-
ar sjúkdómurinn upp aftur og þrátt
fyrir harða baráttu varð hann að
láta í minni pokann, en það gerðist
mjög sjaidan, því Isak var einstak-
lega hraustur maður bæði á sál og
líkama og jákvæðari mann er erfitt
að finna. Það var alveg sama hvað
bjátaði á, aldrei gerði hann neitt
mál úr hlutunum. Undir það síðasta
var hann mikið veikur en hann
kvartaði aldrei.
Það er eins og máltækið segir:
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska“ og við verðum að trúa því
að honum hafi verið ætlað stærra
hlutverk hinum megin.
Við kveðjum hann með miklum
söknuði og þökkum fyrir samveru-
stundirnar. Minningin um góðan
dreng lifir í hjarta okkar.
Elsku Gróa, Brynjar, Elvar, Agn-
ar, Lára amma og Siggi afi, við
biðjum Guð að styrkja ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Sigurður, Kristinn og
Yngvi Gunnarssynir.
ÍSAK
SIGURÐSSON
ísak frændi minn er dáinn eftir
baráttu við skæðan sjúkdóm. Ég
man fyrst eftir ísak þegar ég var
sex ára. Þá var hann sendill hjá
Silla og Valda og fékk ég oft að
fara með honum í sendiferðirnar
og það kom fyrir að ég skrópaði í
skólanum á laugardögum til að
geta farið með honum, því fátt var
skemmtilegra fyrir lítinn strák en
að fá að vera með besta frænda
sínum.
ísak útvegaði mér síðan vinnu í
Isbirninum við löndun mörgum
árum seinna. Hann var mjög vel
liðinn þar, eins og alls staðar, og
duglegri manni og hraustari hef ég
ekki kynnst.
Hann tók mig með sér í skotveiði-
túra áður en ég var kominn með
bílpróf og þar skemmtum við okkur
oft konunglega. ísak var mjög ró-
legur og yfirvegaður maður og
þessir kostir nýttust vel í skotveið-
inni.
Ég var allan tímann sannfærður
um hann myndi sigrast á sjúkdómn-
um en því miður er sú barátta yfir-
leitt ansi ójöfn. Fyrir rúmum þrem-
ur mánuðum fór ísak til Svíþjóðar
í erfiða skurðaðgerð og eftir hana
spurðu læknarnir hvort allir íslend-
ingar væru svona hraustir. Þetta
lýsir ísak betur en mörg orð.
Elsku ísak, þakka þér fyrir allar
samverustundirnar og þánn kær-
leika sem þú sýndir mér.
Ég vil að lokum votta Gróu,
Brynjari, Elvari, Agnari, Láru
ömmu, Sigga afa og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Megi Guð almáttugur styrkja ykkur
í þessari miklu sorg.
Hilmar Gunnarsson.
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey.
Þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi,
afl þitt né valdið gilt.
I Kristí krafti ég segi,
„Kom þú sæll, þá þú viit!“
(Hallgrimur Pétursson.)
Kæri ísak. Við mágkonur þínar
viljum kveðja þig með þessum orð-
um. Við hefðum viljað hafa sam-
fylgdina með þér lengri en það var
ekki í okkar valdi að stjórna því.
Dauðinn er alltaf erfiður fyrir þá
sem eftir lifa, en þrautir þínar vegna
sjúksómsins eru enda runnar. Allar
þær ánægjustundir sem við áttum
með þér verða ekki frá okkur tekn-
ar. Góðar minningar eru gulls ígildi.
Kæri ísak, við þökkum þér fyrir
samfylgdina og biðjum guð að
styrkja Gróu systur okkar, drengina
ykkar og aðra ástvini.
Kolbrún, Sigríður og
Sólrún Alda.
í dag kveðjum við æskufélaga
okkar Isak Sigurðsson. Við kynn-
umst ísak fyrst þegar hann flutti í
Smálöndin með fjölskyldu sinni á
sjöunda áratugnum. Á þessum
árum voru Smálöndin lítið samfélag
í úthverfi Reykjavíkur og tókst með
okkur góð vinátta sem hefur hald-
ist síðan.
Þarna eyddum við æskuárunum
við leik og störf og tengjast margar
góðar minningar þessu tímabili.
Upp í huga okkar koma minningar
um knattspyrnuieiki, veiðiferðir og
ferðir á golfvöllinn en á þessum
árum var unnið að gerð golfvallar
í Grafarholti. Þessa aðstöðu not-
færðum við okkur óspart og lékum
við okkur þegar tækifæri gafst til.
F'ljótlega náði ísak ótrúlega góðum
tökum á íþróttinni, þannig að oftar
en ekki bar hann sigurorð af okkur
félögunum. Enginn okkar lagði
stund á golf eftir unglingsárin en
þó hafði Isak endurnýjað kynni sín
við íþróttina síðar á lífsleiðinni.
Við þökkum ísak fyrir góð kynni
og frábærar samverustundir, minn-
ingin um góðan félaga lifir.
Elsku Gróa og synir, við vitum
að missir ykkar er mikill, megi
góður Guð vernda ykkur og styrkja
í sorginni.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér,
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pét.)
Vinir úr Smálöndunum.
+ Elín Guð-
brandsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. ágúst 1914. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir hinn
16. september síð-
astliðinn. Foreldrar
Elínar voru hjónin
Sigurborg Olafs-
dóttir, húsmóðir frá
Stórholti í Dölum,
og Guðbrandur
Samúelsson, úr-
smiður, ættaður úr
Hörðudal í Dala-
sýslu. Þau hjónin
bjuggu lengst af á Akureyri.
Elín átti þrjú systkini, Hörð,
f. 18.12. 1916, Láru, f. 14.12.
1919 og Sverri, f. 6.6. 1921.
Hörður og Sverrir lifa systur
sína.
Elín giftist 3.2. 1939 Vésteini
Guðmundssyni, efnaverkfræð-
ingi og fyrrverandi forstjóra
Kísiliðjunnar við Mývatn, f.
14.8. 1914, d. 15.1. 1980. Elín
og Vésteinn slitu samvistir. Þau
áttu saman þijár dætur: 1)
Auði Sigurborgu, f. 29.8. 1939,
gift Sveini Viðari Jónssyni og
Okkur langar til að minnast
ömmu Ellu í örfáum orðum.
Amma í Álfheimum, en það var
hún ávalit kölluð á meðal barna-
barnanna, var ætíð okkar stoð og
stytta. Ljúfari, glaðlyndari og sann-
gjarnari manneskju er erfitt að
finna. Margar gleðistundir áttum
við hjá henni í barnæsku, ýmist
þegar hún gætti okkar, ferð í garð-
eiga þau fjögur
börn, Elínu, Hrönn,
Auði Yri og Ásgeir
Orn, en hann lést
1994. 2) Guðnýju
Elínu, f. 1.12. 1944,
gift Guðmundi
Helgasyni og eiga
þau þrjú börn, Sig-
ríði Láru, Hildi
Margréti og Jónu
Þórunni. 3) Gunn-
hildi Margréti, f.
25.11. 1950, gift
Hafsteini Andrés-
syni og eiga þau
eina dóttur, Katr-
ínu Osk, en fyrir átti Gunnhild-
ur Margrét, írisi Auði.
Elín ólst upp á Siglufirði og
á Akureyri og bjó síðar um
árabil á Hjalteyri við Eyjafjörð.
Árið 1952 flutti Elín til Reykja-
víkur og bjó þar síðan. Hún
starfaði við versiunarstörf um
áratugaskeið. Barnabörn Elín-
ar eru 9 og barnabarnabörn
hennar eru 13.
Útför Elínar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
inn var vinsæl, svo ekki sé minnst
á jólaboðin. Seinna meir áttum við
fróðleg samtöl þar sem amma miðl-
aði til okkar reynslu sinni af Iífinu
og hjálpaði okkur við að sjá alla
hiuti í jákvæðu og björtu ljósi.
Amma bar ávallt mikla um-
hyggju fyrir okkur, hvatti okkur
áfram í námi og starfi og lét okkur
aldrei finna neitt annað en að hún
væri stolt af okkur og sátt við okk-
ar ákvarðanir.
Okkur langar til að þakka ömmu
fyrir öll árin sem við fengum að
vera með henni, þá góðu innsýn sem
hún veitti okkur í lífið og hversu
mikils virði það er að vera jákvæð
og líta björtum augum til lífsins.
Hennar lífsviðhorf verður okkar
leiðarljós um ókomna tíð.
Elsku amma, megi Guð vera með
þér á nýjum slóðum og í huga okk-
ar verður minningin um þig ætíð
ljós.
Orð þitt er ilmur blóma,
ást þin gróandi vor,
sál þín ljósið, sem ljóma vefur
löndin og bræðir hjarnið kalt.
í hvilunni enginn jafn-sólhvít sefur.
Þú gefur -
og gefur - allt.
(Davíð Stefánsson.)
Hrönn, Auður Ýr,
Bergsveinn og Sveinn.
Fólk þiggur maður ekki
aðeins stundir úr lífi þess.
(Sigmundur Emir.)
Elsku amma mín, fyrir þær
stundir sem ég átti með þér verð
ég ævinlega þakklát. Það þakklæti
spannar margt, jafnt hlýju og ást
og mildi og gleði. Með gleðinni
gafstu mér margar mínar dýrmæt-
ustu stundir, enda gastu glaðst jafn
mikið og þú gafst. Víst er að með
þér er gengin sérstæð manneskja
sem ég mun minnast með söknuði
og stolti og vera iðin við að segja
ungum börnum mínum frá. Það bjó
í þér jafnt sveitamaður sem heims-
kona, rík kímnigáfa og íhygli, ærsl
og ræktarsemi. Og allt fór þetta
saman í kærleiksríkri kjarnakonu.
Amma í Álfheimum — en svo
var hún jafnan kölluð af okkur
barnabörnunum — var falleg og
glæsileg kona. Hún bar höfuðið
ætíð hátt, enda þótt lífið hafi ekki
alltaf brosað við henni. Hún ólst
upp á Siglufirði og Akureyri, en
fluttist til Hjalteyrar með eigin-
manni sínum, Vésteini, eftir dvöl
í Kaupmannahöfn þar sem hann
var við nám í efnaverkfræði. Það
sagði mér mæt kona að norðan að
ekki hefði verið mikil hrifning á
meðal Akureyringa, þegar þijár
fegurstu konur bæjarins voru lokk-
aðar burt af Hjalteyringum! Og þar
var amma á meðal.
Það Iá ekki fyrir afa og ömmu
að búa lengi saman. Eftir að leiðir
skildu fluttist hún suður til Reykja-
víkur og hóf baráttu fyrir uppeldi
þriggja dætra sinna, sem ekki var
alltaf auðvelt fyrir eina fyrirvinnu
á umbrotatímum eftirstríðsáranna.
Með dugnaði sínum og elju reisti
hún þeim fagurt og vinalegt heim-
ili í Álfheimum, þar sem iðulega
var margt um manninn og mikið
hlegið, enda húsráðandinn segull á
fegurstu hliðar fólks.
Það voru ekki síst ungmenni sem
sóttu í ömmu, enda hafði hún sér-
stakt lag á að umgangast sér langt-
um yngra fólk. Þessa varð ég ekki
síst áskynja þegar hún heimsótti
mig á námsárum mínum í París á
sjötugsafmæli sínu. Þar virtist sem
hún hefði yngst um hálfa manns-
ævi, svo mjög sem hún naut sín
innan um jafnaldra mina og vini.
Þeir drógust að henni og virtist einu
gilda hvar og hvenær slegið var upp
veislu; alltaf var amma hringamiðja
alls og lék á als oddi. Á þessum
eftirminnilegu ferðum okkar um
þvert og endilangt Frakkland var
heimskona fremst í för.
Við fráfall ömmu hrannast minn-
ingarnar upp, hver af annarri og
allar notalegar. Þar á meðal eru
árin í Álfheimunum þar sem lítilli
hnátu var sveiflað yfir handriðið á
svölunum, sem þar með var rokin
út á blett. Og þar á meðal eru mið-
vikudagarnir þegar poppað var í
stóra skál og allir krakkarnir í
blokkinni hópuðust fyrir framan
barnatímann í Sjónvarpinu og einn-
ig spássitúrarnir niður í Laugardal
þar sem horfið var á milli tijánna
í ærslafullum leik og gamni. Loks
má ekki gleyma hlátrasköllunum,
sem ómuðu úr eldhúsinu frá ömmu
og dætrum hennar, en víst var
kímnin a tarna ekki allra.
Alls þessa minnist ég með brosi
á vör og ef til votti af ekka þegar
komið er að kveðjustund, því það
er erfitt að þakka. Við sitjum eftir,
dætur, barnabörn og langömmu-
börnin, sem bráðum verða fjórtán,
en minnstu sólargeislarnir yljuðu
henni mest hin seinni árin. Ámma
var stolt af hópnum sínum og þess
minnist ég með blik í auga þegar
ég kom í heimsókn til hennar á
Hjúkrunarheimilið Eir í upphafi
sumars með yngsta langömmu-
barnið, Erni litla, þá nýfæddan. Hún
ljómaði af gleði og með stolti rauk
hún með hann um alla ganga til
að sýna hveijum sem vildi sjá.
Sólskinsdaginn í nýliðnum ágúst
mun ég geyma sem gull í hjarta.
Þá sátum við á veröndinni í litla
garðinum mínum í Grafarvogi und-
ir heiðum himni í stafalogni og
spjölluðum um heima og geima,
gamla daga og nýja og þá sem
ókomnir voru. Það var engan bilbug
á henni að finna og ekki óraði mig
fyrir því að hún myndi kveðja okk-
ur svo fljótt. Þennan sólbjarta síð-
sumardag tókst okkur margt, en
þó ekki að tæma allt sem hugurinn
geymir. Ég trúi því að við getum
það síðar, þegar við hittumst hand-
an landamæranna.
Guð veri með þér, elsku amma.
Elín Sveinsdóttir.
ELIN
GUÐBRANDSDÓTTIR