Morgunblaðið - 20.09.1996, Blaðsíða 39

\
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 1996 39
en hann á þekkta kappreiðavekring-
inn Pæper.
Hvað mig snertir tel ég mig
standa í þakkarskuld við Jón í
Varmadal. Fyrir allmörgum árum
keypti ég land úr jörðinni Fitjakoti
á Kjalarnesi og byggði þar íbúðar-
hús, en Fitjakot og Varmidalur
hafa sameiginleg landamerki. Ég
taldi, að sjálfsögðu, nauðsynlegt að
fá nafn á býlið og þá, sérílægi, að
það væri tengt örnefni þar.
Ég fór því til Jóns í Varmadal,
en bærinn er spölkorn héðan, hand-
an Vesturlandsvegar, sagði honum
erindið og spurði hann um ömefni
hér. Við gengum í suðvestur frá
bænum góðan spöl, svo staðnæmist
hann og segir: „Það er þá helst
Blásteinsholtið þarna.“ Ég þakkaði
honum kærlega fyrir ábendinguna.
Þar með var nafnið komið. Blástein-
ar skyldi býlið heita.
Ég tilkynnti Örnefnanefnd nafn-
ið. Nokkru seinna hringdi til mín
Ágúst Böðvarsson; þá forstöðumað-
ur Landmælinga Islands og nefnd-
armaður í Örnefnanefnd, en við
þekktumst. Hann lýsti ánægju sinni
á nafninu og sagði að þetta myndi
vera eina býlið á landinu með þessu
nafni. Ég var afar hrifínn af um-
mælum hans.
Þetta á ég að þakka Jóni í
Varmadal, sem benti mér á örnefn-
ið. Blessuð sé minning hans.
Ég og kona mín sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar í Varmadal og annarra
skyldmenna.
Hákon Jóhannsson,
Blásteinum.
Jón Jónsson bóndi í Varmadal er
látinn í hárri elli. Hann varð þjóð-
kunnur hestamaður af þátttöku sinni
í skeiðkeppni og tamningu og þjálfun
skeiðhesta. Jón hóf þátttöku í kapp-
reiðum á skeiði, ungur maður og á
mótunartíma þessarar keppnisgrein-
ar. Fluga frá Varmadal var fyrst
skráð í kappreiðar Fáks 1923, en
ekki kemur fram í skrá hver þeirra
bræðra í Varmadal sat hana þá.
Ljóst er að um þetta leyti var Jón
að hefja feril sinn í skeiðkappreiðum,
og náði hann yfir meira en íjóra
áratugi eða allt til ársins 1967, en
þá varð Jón að hætta keppni vegna
heilsubrests. Það hefur verið fullyrt
að á þessum tíma hafi hestar Jóns
unnið oftar til verðlauna í skeiði en
hestar annarra. Um þetta er ekki
til örugg tölfræði, en ekki er ólíklegt
að svo sé. Slíkur áhugi er aðdáunar-
verður og ferillinn árangursríkur,
enda náði Jón þeim mikla árangri
að setja íslandsmet í skeiði á hesti
sínum Randver 9. júní 1946, 23,9
sek. Stóð metið óhaggað í tvö ár
þar til Gletta sló það árið 1948.
Um miðja öldina varð nokkur
lægð í hestamennsku landsmanna
og notkun hesta. Hlutverki þeirra
sem vinnuhesta var að ljúka og
óvíst hvað við tæki. Ákveðinn hópur
manna hélt þó hesta sér til ánægju
og keppni og varð það vissulega
fyrirboði þess sem koma skyldi og
við blasir í hestamennsku nú á dög-
um. Jón var í þessum hópi og hefur
oft verið vitnað til hans og verka
hans, þolinmæði og nákvæmni í
tamningum og þjálfun, sem allt
miðaði að því að ná besta hugsan-
lega árangri í keppni. Árangri sem
ekki lét á sér standa á skeiðvellin-
um, og var í raun afar markverður
fyrir þær sakir að allt var þetta
unnið í stopulum frístundum með-
fram rekstri á stóru og annasömu
búi. Þá tók Jón þátt í stofnun hesta-
mannafélagsins Harðar og var
gerður að heiðursfélaga þess á efri
árum. Nú er kvaddur einn af merk-
isberum hestamennsku og kapp-
reiða á skeiði, sem miðlaði reynslu
og þekkingu til margra í þeirri göf-
ugu íþrótt að keppa í skeiði þar sem
samspil knapa og hests á réttum
augnablikum ræður úrslitum um
árangur. Sannur hestamaður sem
taldi grundvallaratriði að stunda
gæðinga sína af nærgætni, elska
þá og virða. Gott fordæmi þeirra
sem á eftir koma.
Guðmundur Jónsson,
formaður Landssambands
hestamannafélaga.
4-|
SIGURÞOR
KRISTJÁNSSON
+ Sigurþór Krist-
jánsson, mat-
reiðslumaður, fædd-
ist í Hafnarfirði 13.
febrúar 1962. Hann
iést á heimili sínu
sunnudaginn 15.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sigrún Sigurðar-
dóttir og Kristján
Þórðarson. Systkini
hans eru Rósa, maki
Benedikt Kristjáns-
son, Fjóla, maki Jón
Trausti Harðarson,
Kristján, maki Borg-
hildur Kjartansdóttir og Reynir,
maki Soffía Helgadóttir. Hálf-
bróðir þeirra er Gunnar Krist-
jánsson, maki Ingigerður Sigur-
geirsdóttir.
í dag kveð ég elskulegan pabba
minn og þakka honum allar þær
stundir sem við áttum saman.
Það er alltaf sárt að missa því
söknuðurinn er mikill. Megi góður
guð geyma þig, elsku pabbi minn.
Blessuð sé minning þín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Þín,
(V. Briem.)
Hlín.
Sigurþór kvæntist
Guðrúnu Bríet Gunn-
arsdóttur frá Kefla-
vík 31. október árið
1987 og eignuðust
þau tvo syni, Gunnar
Rúnar, f. 15. mars
1987, og Bryiyar, f.
10. febrúar 1993.
Hálfsystir þeirra og
dóttir Sigurþórs er
Hlín, f. 24. mars
1983. Sigurþór lærði
matreiðslu og vann
sem matreiðslumað-
ur bæði til sjós og
lands, nú síðast á
frystitogaranum Málmey SK frá
Sauðárkróki.
Útför Sigurþórs fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Elskulegur bróðir minn, hann
Sigurþór, er látinn. Hann hefur ver-
ið kallaður á brott í blóma jífsins
og haldið á annað tilverustig. Á slík-
um stundum vakna margar spurn-
ingar en það er fátt um svör.
Sigurþór var tveimur árum yngri
en ég. Við vorum góðir vinir en ég
hefði samt viljað hafa þekkt hann
betur. Við ólumst upp saman hjá
okkur ástkæru foreldrum en svo kom
að því að leiðir okkar skildu eins og
gengur og gerist. Hann fór á sjóinn
16 ára gamall og eftir að ég flutti
norður í land rúmlega tvítugur, þar
sem ég hef búið síðan, var allt of
lítið samband okkar á milli.
Vegalengdin milli Hafnarfjarðar
og Akureyrar hefur þó ekki verið
mjög löng í mínum augum fyrr en
einmitt nú á þessari sorgarstundu.
Sigurþór var mikill hagleiksmað-
ur. Hann lærði matreiðslu og vann
sem kokkur bæði til sjós og lands.
I eldhúsinu var Sigurþór á heima-
velli, hann var frábær kokkur og það
vita þeir best kallarnir sem voru
með honum til sjós og svo við í fjöl-
skyldunni.
Sigurþór hefur kvatt þennan heim
en eftir stendur minningin um góðan
og ljúfan dreng sem öllum vildi vel.
Þá minningu mun ég geyma um ald-
ur og ævi. Blessuð sé minning Sigur-
þórs. Megi sál hans öðlast frið'og
hvíla í friði.
Krisiján.
Æ, hvar er leiðið þitt lága,
ljúfasti bróðir?
Þar sem þú tárvota vanga
á vinblíða móður
mjúklega lagðir, er lífið
lagði þig, bróðir minn kæri,
sárustu þymunum sínum,
þótt saklaus þú værir og góður.
Æ, hvar er leiðið þitt lága?
Mig langar að mega
leggja á það liljukrans smáan,
því liljumar eiga
sammerkt með sálinni þinni
og sýna það, vinur minn besti,
að ástin er öflug og lifir
þótt augun í dauðanum bresti.
(Jóh. Siguij.)
Elsku bróðir. Megi Drottinn Guð
varðveita sál þína og veita þér eilíf-
an frið.
Þín systkini,
Rósa og Reynir.
Elsku hjartans bróðir minn, nú
ert þú farinn í annan heim þar sem
alltaf er ljós.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Rúna, Gunnar, Brynjar,
Hlín, mamma, pabbi, systkini og
allir aðstandendur, megi Guð almátt-
ugur gefa okkur öllum styrk til að
komast í gegnum þessa miklu sorg
og söknuð. Við eigum minninguna
um yndislegan dreng sem hafði allt
það besta til brunns að bera.
Hvíl þú í friði, yndislegi bróðir
minn.
Fjóla.
Oft gerir maður sér ekki grein
fyrir því hversu vináttan, sem maður
myndar á æskuárunum, er sterk. Á
þetta rak ég mig þegar mér var til-
kynnt um andlát vinar míns, Sig-
urþórs Kristjánssonar. Vinátta okk-
ar spannaði 28 ár, sem er langur
tími á mannsævinni.
Við kynntumst í sex ára bekk í
Lækjarskóla í Hafnarfirði og vorum
síðan áfram saman í bekk allan
barnaskólann eftir að við báðir höfð-
um flutt með foreldrum okkar í
Norðurbæinn. Á þessum árum var
margt brallað eins og stráka er sið-
ur. Við vorum með dúfur og svo var
safnað í brennur. Á unglingsárum
tóku við önnur áhugamál og áfram
hélst vináttan. Meðal annars tókum
við Siddi og Helgi Hrafns upp á því
að æfa júdó inni í Reykjavík en ekki
stóð það lengi. Kannski vegna þess
að Helgi Hrafns handleggsbrotnaði
í fyrsta tíma. Annars var Siddi alltaf
miklu meiri íþróttamaður heldur en
við hinir strákarnir og stundaði m.a.
fótbolta með Haukum og þótti nokk-
uð góður. Þá fylgdist hann líka með
öðrum íþróttum og var mikill stuðn-
ingsmaður Hauka.
Um tíma sáumst við Siddi lítið
en þá var hann í siglingum á fragt-
skipi að skoða heiminn. Að því loknu
fór hann að læra matreiðslu en þá
var ég nýbyijaður á því sama. Við
vorum báðir í Hótel- og veitinga-
skóla íslands og útskrifuðumst sama
árið. Námsárin voru góður tími og
samverustundirnar ófáar. Lífið var
bæði gaman og alvara en með nám-
inu gáfum við okkur líka iðulega
tíma til að skemmta okkur. Að námi
loknu höfðum við báðir kynnst góð-
um stúlkum sem síðar urðu eigin-
konur okkar. Þá voru aðrar áherslur
komnar í líf okkar en samt hélst
vináttan_ og við heimsóttum hvor
annan. Ég fór líka á sjóinn eins og
Siddi en það var fyrir hans tilstilli
að ég fékk að fara minn fyrsta túr.
Seinni árin hélst samband okkar
þótt báðir væru við uppteknir af
ýmsu öðru. Og alltaf heyrðum við
hvor í öðrum með reglulegu milli-
bili. Samskipti urðu enn meiri þegar
við bjuggum báðir í Hvammahverf-
inu og þá tókst jafnframt vinátta
með sonum okkar.
Þessar hugrenningar mínar eru
fátæklegar og ég gæti sagt svo
miklu meira um þennan góða vin
minn en ég geymi það fyrir sjálfan
mig. Ég veit líka að ég á eftir að
sjá þennan elsku vin minn, þótt síð-
ar verði. Eg, Ingibjörg og strákarnir
sendum þér, elsku Rúna mín, Gunn-
ari Rúnari, Brynjari og Hlín innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur og aðra að-
standendur á þessum erfiðu tímum.
Magnús Sveinbjörnsson.
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá drottni,
skapara himins og jarðar.
Drottinn mun vemda þig fyrir öllu illu,
hann mun vemda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína.
Og inngöngu
héðan í frá og að eilífu.
(Sálm. 121.)
Þá er lífsgöngu Sigurþórs vinar
míns lokið. Svo skjótt að það tekur
tíma að átta sig á því. Það hefði
ekki hvarflað að mér að svona stutt
væri að kveðjustund en staðreyndin
er víst sú að Sigurþór er látinn. Við
Siddi vorum mjög nánir vinir í rúm
23 ár. Þá meina ég eins og nánir
vinir geta orðið. Við gátum ailtaf
trúað hvor öðrum fyrir okkar leyndar-
málum. Og við þurftum aldrei að
afsaka hvor annan. Oft var slegið á
létta strengi, mikið hlegið og mikið
fjör í þá daga. Það kom fyrir að Siddi
tók að sér að passa Kollu systurdótt-
ur sína. Þá fannst Sidda svo sjálfsagt
að ég væri líka, því hann sagði ávallt:
„Helgi, við eigum að passa.“
Eitt sem mér finnst ég verða að
minnast á er að Siddi festi við mig
nafn og kallaði mig ávallt Böggel.
Svo ég tali nú ekki um allar bíóferð-
irnar og allar útilegurnar. Það yrði
efni í heila bók ef ég ætti að tíunda
hér meir. Guðrún, Gunnar, Brynjar
og Hlín og allir aðrir ástvinir. Ég
sendi ykkur mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Þinn vinur,
Helgi Hrafnsson.
Siddi er farinn í sína síðustu ferð.
Við erum ekki enn búin að átta okk-
ur á því að hann kemur aldrei aft-
ur. Það er mikil eftirsjá að honum
því Siddi var góður drengur. Góða
skapið aldrej langt undan og hann
hafði skoðanir á hlutunum. Allt sem
hann tók að sér var hundrað pró-
sent. Hann var alltaf boðinn og bú-
inn að aðstoða eða veita góð ráð.
Það var unun að fylgjast með honum
við eldamennskuna og hægt var að
öfunda Rúnu að eiga mann með
þessa miklu hæfileika.
Engan gat grunað að samveru-
stundirnar okkar saman yrðu svona
fáar. Það eru orðin 14 ár síðan Rúna
dró þennan eldheita Haukara og
gaflara með meiru inn í okkar kefl-
vísku fyölskyldu. Það kom aldrei
annað til greina hjá þeim en að búa
í Hafnarfirði og stofna þar eigin fjöl-
skyldu. Þau voru nýlega búin að
flytja og voru önnum kafin við að
koma íbúðinni og lóðinni í endanlegt
horf. Nánasta framtíð var skipulögð
með fjölskyldu og heimili í huga en
nú verður breyting á, elsku Rúna.
Þú veist að fjölskyldur eru til að
veita stoð og styrk þegar eitthvað
bjátar á. Við erum hér fyrir þig og
drengina þína.
Sigrún, Kristján og fjölskylda,
Guð gefi ykkur öllum styrk í þessari
miklu sorg sem hefur dunið yfir
okkur öll.
Hrefna, Jón, Kolbrún og Gísli.
Elsku frændi.
Þar sem þú kvaddir okkur svo
skyndilega verðum við í kveðjuskyni
að láta okkur nægja nokkur skrifuð
orð. Þar sem skyldleiki okkar var
sérstaklega náinn, mæður okkar
systur og feður okkar bræður, feng-
um við strax frá blautu barnsbeini
að njóta samverustunda með þér.
Fyrstu sterku minningarnar eru þeg-
ar þú dvaldir í pössun hjá foreldrum
okkar, og þá daga var eins og við
hefðum eignast lítinn bróður. Þín
magnaða kímnigáfa var ekki langt
undan og sposki svipurinn og smit-
andi hláturinn eru ógleymanlegir,
þegar við á góðum degi hittumst í
sameiginlegu brandarastuði. Það
þurfti ekki að bíða lengi eftir áhuga
þínum á mat og matargerðarlist.
Tveggja eða þriggja ára var matseð-
illinn einfaldur þar sem þú ítrekað
mæltir þau fleygu orð, er þú settist
að borðum hjá okkur: „Iðó vill góna-
gaut“, sem í okkar huga eru upphaf-
ið að glæsilegum kokkaferli þínum.
Æ síðan hefur matseðillinn tekið á
sig frumlegri og lystarlegri mynd.
Maður fær vatn í munninn við til-
hugsunina um þær kræsingar sem
þú matreiddir í brúðkaupi Birnu og
Sigga í fyrra. Það var segin saga
að þegar slegið var saman í veislu »
í fjölskyldunni og maður stóð stoltur
yfir sínum veigum við hlaðborðið,
komst þú með eitt af þínum lista-
verkum. Þá flýtti maður sér ijóður
að rugla sínum innan um annað
meðalmennskubras. Þannig lifir þitt
frábæra handverk í minningunni.
Rúna mín, Gunnar, Brynjar, Hlín
og aðrir ástvinir, við vottum ykkur
einlæga samúð á þessari sorgarstund.
Um leið og við þökkum fyrir allar
samverustundirnar, með kveðju frá
mömmu, pabba, Guðrúnu og Jenný^, -
biðjum við að Guð geymi þig meo
þitt ljúfa og hressa lundarfar.
Sigurður og Þórður.
Sigurþórs Kristjánssonar eða
Sidda, eins og okkur var tamara að
kalla hann, verður sárt saknað um
borð í Málmey SK-1. Siddi féll vel
inn í það sérstæða samfélag sem
myndast um borð í skipum, sem
hafa langar útivistir. Hressilegt og
skemmtilegt viðmót, þar sem grunnt
var á gamanseminni, einkenndi hann
í daglegum samskiptum. Þægilegri
og skemmtilegri skipsfélaga var vart
hægt að hugsa sér.
Um matsveininn Sidda væri hægt
að hafa mörg orð. Áhöfnin og þeii^"
sem henni hafa tilheyrt, frá þeim
tíma er Siddi kom fyrst um borð,
minnast hans sem hæfileikaríks og
frumlegs matsveins, sem hrein unun
var að fylgjast með við vinnu í eld-
húsi, þar sem vinnuhraði og skipuleg
vinnubrögð einkenndu hann. Það var
tilhlökkun að fara í mat hjá Sidda,
því oft kom hann okkur skemmtilega
á óvart í matargerðinni.
Fjölskyldu hans og ástvinum
sendum við hugheilar samúðarkveðj-
ur. Minningin um góðan dreng lifir
með okkur um ókomna tíð.
Áhöfn Málmeyjar SK-1.
BERGRÓS
JÓHANNESDÓTTIR
U Bergrós SigurbjÖrg Jóhann- það velkomið. Það var alltaf gaman
1 esdóttir fæddist á Rangár-
völlum í Glæsibæjarhreppi í
Eyjafirði 21. júní 1927. Hún lést
á heimili sínu í Reykjavík 29.
ágúst síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Langholts-
kirkju 12. september.
Nú höfum við kvatt góða vinkonu
og nágranna, Bergrós Jóhannesdótt-
ur. Kynni okkar hófust þegar þau
hjón, Ásgeir og Bergrós, fluttu í
Skeiðarvoginn sumarið 1992. Þau
voru fljót að kynnast nágrönnum
sínum og myndaðist sérstakur vin-
skapur hér í raðhúsalengjunni.
Þegar nýtt fólk flutti svo í lengj-
una, voru þau hjón fyrst til að bjóða
að rabba við þau hjón, Asgeir alltaf
svo eldhress og skemmtilegur og
Bergrós svo róleg og blíð.
Þegar Ásgeir féll frá í janúar s.l.,
var Bergrós að jafna sig eftir erfið
veikindi. Hún hafði náð sér vel og
virtist bjart framundan. En nú í
sumar kom reiðarslagið. Meinið
hafði tekið sig upp aftur. Ekki grun-
aði okkur þó að andlát hennar bæri
svo skjótt að.
Við viljum, að lokum, þakka þeim
hjónum samveruna þessi fjögur ár.
Við söknum þeirra mikið. Börnum
þeirra og öðrum ættingjum vottum
við okkar innilega samúð.
Fjölskyldan
í Skeiðarvogi 95.