Morgunblaðið - 22.09.1996, Blaðsíða 2
2 C SUNNUDAGUR 22. SEPTEMBER 1996
FERÐALÖG
MORGUNBLAÐIÐ
I heimsókn hjó
„fóstursyni" í
SOS-barnnþorpi
Af ferðalagi frá Costa Rica til E1 Salvador, þar sem
Þuríður Björg Þorgrímsdóttir og vinur hennar,
Óskar, kynntust höfuðborginni San Salvador og
Carlitos „fóstursyni" Þuríðar í SOS barnaþorpinu í
Santa Tecla, I útjaðri höfuðborgarinnar.
FRÁ Costa Rica til E1 Salvador er
tveggja daga ferð í rútu, ef farið
er beinustu leið. Auðvitað er hægt
að ferðast í „óæðri“ rútu og skipta
um vagn oft á leiðinni, en Tica
Bus rúturnar, sem gerðar eru út
frá Costa Rica, eru þægilegasti og
öruggasti ferðamátinn. Enda koma
vagnarnir beint frá „Ameríku",
þ.e. Bandaríkjunum og eru ekki
útjaskaðir gamlir vagnar sem ekki
er lengur hægt að nota þar, eins
og svo margir strætisvagnarnir
sem notaðir eru í borgum. Þeir líta
vel út, eru nokkurn veginn hreinir
að innan, hafa klósett sem virkar
yfirleitt og góða loftkælingu sem
er óspart notuð. Ekki er mögulegt
að opna gluggana, því þeir eru
allir neyðarútgangar, sem hefur
þann kost, eða ókost, eftir því
hvernig fólk lítur á málið, að hvergi
er stoppað að óþörfu, til dæmis til
að fá hressingu, sem er venjulega
afgreidd í gegnum gluggana.
Ég var skiptinemi (eða skipti-
miði, eins og við köllum það gjarn-
an, þar sem ég var í sjálfboðavinnu
en ekki í skóla) í Costa Rica
1994-95, þar sem ég vann með
indjánum. Ég fór með Alþjóðlegum
ungmennaskiptum (ICYÉ) sem eru
skiptinemasamtök fyrir 18 ára og
eldri. Síðasta mánuðinn fengum
við svo fijálsar hendur og máttum
ferðast eins og við vildum. Ég valdi
þann kostinn að fara norður á
bóginn, þar sem það gaf mér meiri
möguleika en að fara í suðurátt.
Frá Bandaríkjunum liggur nefni-
lega vegur í gegnum alla Mið-
Ameríku, alla leið í gegnum Pan-
ama, og yfir landamærin til Kól-
umbíu kemst svo enginn nema
fuglinn fljúgandi og flugvélar. Til
þess að ferðin yrði sem ódýrust
ákvað ég að taka rútuna.
Eyjarnar
í Karíbahafinu
Ég ferðaðist með Óskari vini
mínum sem var skiptinemi á sama
tíma í Hondúras, og við byijuðum
á því að fara til eyjar í Karíbahaf-
inu undan ströndum
Hondúras. Hún er
í eyjaklasa sem
heitir Islas de la
Bahía, eða á ensku Bay Islands,
en þar er móðurmál íbúanna enska.
Stærsta eyjan heitir Roatan en við
bytjuðum á Utila sem er fræg fyr-
ir ódýr köfunarnámskeið og þang-
að flykkjast ferðamenn frá öllum
löndum heims til að skoða hin stór-
kostlegu kóralrif og lífið í kringum
þau með eigin augum. Reyndar
finnst atvinnuköfurum ekki mikið
til þess koma að fá áhugamanna-
leyfi á Utila; sjórinn er alltaf jafn-
kyrr og tær, veðráttan eins og
best verður á kosið og hákarlar
þekkjast ekki á þessum slóðum.
Með öðrum orðum, það verður
ekkert til þess að reyna á hæfni
manna sem kafara.
Nokkrum dögum síðar fórum
við yfir til Roatan og þaðan til
meginlandsins. Síðan tók við
dæmigerð annars flokks rútuferð
til höfuðborgarinnarTequciagalpa,
eða Teguss, einsog hún er jafnan
kölluð til styttingar. í Teguss borg-
uðum við rúmlega sjö dollara fyrir
tveggja manna „lúxus“ hótelher-
bergi með sjónvarpi, loftræstingu
og heitu vatni. Daginn eftir lögðum
við af stað til San Salvador, höfuð-
borgar E1 Salvador.
Hafði heyrt
hryllingssögur
Ég hafði heyrt hryllingssögur
af San Salvador rétt áður en ég
lagði af stað. Kunningjar mínir
höfðu farið þangað og ætlað að
vera í nokkra daga, en styttu dvöl-
ina niður í tvo daga vegna þess
að þeir voru hreinlega skíthræddir.
Ég ímyndaði mér því borgina eins
og Managua, höfuðborg Nic-
aragua: hálfhrundar byggingar,
betlandi börn, skömmtun á raf-
magni, breiðar götur, fátt fólk og
enn færri bílar og ótrúlegur loft-
raki. Það var skannkölluð drauga-
borg. Ég varð því hissa þegar ég
OO O A m 1 AKAvrr Qrm Cnliro
ÞURÍÐUR Björg ásamt Carlitos og bróður hans.
ÍBÚÐARHÚS í barnaþorpinu.
Carlitos býr í efra húsinu.
og heillaðist af henni um leið. Alls
staðar var okkur tekið opnum örm-
um, á veitingastöðunum var okkur
þjónað í bak og fyrir og fólkið á
götunni vildi allt fyrir okkur gera.
Okkur var til dæmis hleypt inn í
kirkju til að skoða, þótt það mætti
í rauninni alls ekki á þessum tíma
dags. En hluti af alúðinni var sjálf-
sagt snobb fyrir útlendingum.
Borgin sjálf var skítug, menguð,
illa lyktandi og yfirfull af fólki,
bílum og strætisvögnum sem virt-
ust fleStir vera að því komnir að
hrynja í sundur. Aðfarirnar við að
ferðast í strætó fundust mér heldur
undarlegar í fyrstu. Maður kom inn
og settist án þess að borga vagn-
stjóranum. Stuttu síðar kom ungur
strákur inn í vagninn og rukkaði.
SÖLUBÖRN Hann kom að manni með smápen-
í Antigua. inga í lófanum, lét hringla í þeim
fyrir framan hvern og einn og virt-
ist muna nákvæmlega hverjir
höfðu þegar borgað og hveijir ekki.
Þegar vagninn var troðfullur af
fólki, þannig að ég hafði áhyggjur
af því hvernig í ósköpunum við
ættum að komast út, sýndi hann
ótrúlega leikni við að smjúga milli
farþeganna og fara ekki framhjá
neinum án þess að láta hann heyra
hringlið í smápeningunum í lófan-
um. En áhyggjur mínar voru óþarf-
ar, því þegar vagninn stoppaði
voru afturdyrnar opnaðar, og það
rýmkaði verulega um okkur í vagn-
inum þegar fólk stökk út að aftan,
tæpan metra niður á götuna.
Eins og síld í tunnu
Við fórum með einum þessara
strætisvagna frá San Salvador til
Santa Tecla föstudaginn 16. júní,
með allan farangurinn okkar, og
okkur leið eins og síld í tunnu alla
leiðina, sem tók sem betur fer ekki
nema ögn meira en hálftíma. Santa
Tecla er einnig kölluð Nýja San
Salvador á kortinu, enda er hún
innan höfuðborgarsvæðisins og
erfitt að sjá hvar ein borg endar