Morgunblaðið - 25.09.1996, Side 33
MORGUNBLAÐIÐ I!
MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER1996 33
>
)
>
>
►
I
>
J
3
6
:
9
a
■
I-
MINNINGAR
+ Arnþrúður
Jónsdóttir
fæddist í Saltvík á
Tjörnesi 21. októ-
ber 1916. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 16.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Snjólaug Guðrún
Egilsdóttir, sem
fæddist 9. júlí 1894
á Laxamýri og lést
18. maí 1954 í
Reykjavík, og Jón
Jónsson lengst af
bóndi í Kaldbak í Aðaldal,
fæddur í Brekknakoti í Reykja-
hverfi 10. febrúar 1888 en hann
lést 15. desember 1976 í
Reykjavík. Snjólaug Guðrún,
móðir Arnþrúðar, var næstelst
barna Egils Siguijónssonar óð-
alsbónda á Laxamýri. Móðir
Egils, kona Siguijóns, var Snjó-
laug Þorvaldsdóttir frá Kross-
um í Svarfaðardal. Móðir Snjó-
laugar Guðrúnar var Arnþrúð-
ur dóttir Sigurðar Gunnlaugs-
sonar hreppstjóra í Ærlækjar-
seli í Öxarfirði. Kona Sigurðar
var Kristín Björnsdóttir ríka í
Laxárdal í Þistilfirði Jónssonar.
Jón, faðir Arnþrúðar, var sonur
Jóns Frímanns bónda í
Brekknakoti í Reykjadal Jóns-
sonar bónda í Vogum í Mý-
vatnssveit Jónssonar. Föður-
amma Arnþrúðar var Hólm-
fríður dóttir Jóns skálds og
bónda Hinrikssonar á Helluvaði
í Mývatnssveit og Friðriku dótt-
ur Helga bónda á Skútustöðum
Ásmundssonar. Systkini Arn-
þrúðar eru Hómfríður (látin),
Snjólaug Guðrún, Kristín Frið-
rika (látin), Egill (látinn), Þór-
dís Jóhanna (látin), Jón Frí-
mann, Þórhalla, Guðmundur
(látinn), Sigurveig og María
Eydís (látin).
Arnþrúður lauk gagnfræða-
Tengdamóður mína, Arnþrúði
Jónsdóttur, sem lést af heilablóð-
falli 16. september síðastliðinn, hitti
ég fyrst fyrir hartnær 30 árum, þá
konu í blóma lífsins. Ég hafði að
vísu heyrt hennar að góðu getið því
það var vinátta á milli foreldra
minna og hennar og eiginmanns
hennar, Olafs Jónssonar stórkaup-
manns.
Arnþrúður var alin upp fyrir
norðan, í Kaldbak skammt fyrir
utan Húsavík, þar sem Skjálfanda-
flóinn og Kinnarfjöllin blasa við í
sínum mikilfengleik. Hún hafði orð
á því í sumar þegar hún kom í heim-
sókn í sumarbústað okkar í
Skorradal og horfði út á vatnið að
í Kaldbak hefði hún alltaf litið til
sjávar á morgnana og litbrigði sjáv-
arins hefðu gefið fyrirheit um dag-
inn, svarblár hefði hann verið við-
sjárverður en hvítur og lygn hefði
hann lofað góðu.
Sjálf var hún margbrotin og sér-
stök kona, gædd ríkri kímnigáfu,
glæsileg, gjafmild, viðkvæm og
stórlynd. Þeim sem stóðu henni
næst vildi hún fórna öllu og engan
spurði hún ráða um leiðir. I blóma
lífsins stýrði hún stóru heimili sem
prófi frá Mennta-
skólanum á Akur-
eyri árið 1937. Árið
1945 giftist hún Ól-
afi Jónssyni, sem
fæddur var 3. mars
1908 og lést _ 16.
október 1978. Ólaf-
ur var sonur hjón-
anna Sesselju Stef-
ánsdóttur Jónsson-
ar bónda í Beru-
firði, Reykhóla-
sveit, og Jóns
Brandssonar bónda
á Kambi í Reykhóla-
sveit Sigmundsson-
ar bónda í Kollabúðum í Þor-
skafirði. Ólafur rak um árabil
í sameign með Hans R. Þórðar-
syni heildvershinina Electric
hf. Arnþrúður og Ólafur eign-
uðust þijú börn, Snjólaugu
Guðrúnu lögfræðing, f. 21. ág-
úst 1945, Jón Hjaltalín lækni,
f. 12. júlí 1949, og Örn sálfræði-
menntaðan, f. 2. apríl 1951.
Snjólaug er gift Haraldi Briem
lækni, f. 9. ágúst 1945, og eiga
þau soninn Olaf Andra, f. 17.
janúar 1974, iðnnema. Jón Hjal-
talín er kvæntur Þórunni Þór-
hallsdóttur meinatækni, f. 9.
mars 1949, og eiga þau dæturn-
ar Arnþrúði, fædda 2. október
1973, lyfjafræðinema í sambúð
með Gunnari Hauki Stefánssyni
verkfræðinema, f. 16. október
1972, og Þórhöllu Sólveigu,
fædda 20. febrúar 1980,
menntaskólanema.
Örn á soninn ívar Jóhann
grunnskólanema, f. 15. apríl
1980. Móðir hans er Gunnhildur
Jóhannsdóttir.
Sem ung dvaldi Arnþrúður
um skeið í Þýskalandi, starfaði
í VR og Ingólfsapóteki. Eftir
að hún gekk í hjónaband starf-
aði hún ekki utan heimilis.
Útför Arnþrúðar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
öllum stóð opið, skyldmennum, vin-
um þeirra hjóna og ekki síst vinum
bama hennar. Öllum var veitt af
rausn og glæsibrag. Ég heyri ennþá
klið glaðværra radda úr hveiju
horni á Melhaga og sé hana standa
fyrir fagnaðinum ásamt Ólafi,
manni sínum. Þar em fyrir börnin
og tengdabömin, systkinin eða
gömlu vinirnir, sem nú eru margir
horfnir.
En allt er breytingum undiropið.
Ólafur, sem var henni svo mikils
virði, féll frá fyrir 18 árum. Hún
varð aldrei söm eftir það. Hún dró
sig mikið í hlé, en eins bókelsk og
hún var alla tíð sótti hún fró í lest-
ur góðra bóka. Hún var þó alla tíð
sambland af sveitastúlkunni að
norðan og glæsilegri heimskonu.
Dálítið fjarræn þannig að enginn
vissi hug hennar allan en um ást
hennar til okkar, fólksins hennar,
þurfti enginn að efast.
Með söknuði í huga þakka ég
það hvernig Arnþrúður og Ólafur
studdu okkur Snjólaugu með ráðum
og dáð þegar við gengum í hjóna-
band, bæði í miðju námi. Á kveðju-
stund þakka ég einnig þá um-
hyggju sem Arnþrúður ætíð vildi
sýna okkur, börnum, tengdabörnum
og barnabörnum og flyt kærar
skilnaðarkveðjur frá móður minni.
Guðs friður fylgi henni.
Haraldur Briem.
Elsku amma Dúa.
Ég veit að þú varðst að fara.
Þetta gerðist bara alltof fljótt og
ég átti eftir að segja þér svo óskap-
lega margt. Ég á erfitt með að
skilja hvað þetta er endanlegt. Ég
sakna þín svo mikið. Þú varst
kannski orðin þreytt og tilbúin að
hitta afa Ólaf og Maju systur þína
sem dó 16 ára gömul. Þú talaðir
svo oft um þau. En ég veit að þau,
foreldrar þínir og öll þau systkini
þín sem eru farin taka vel á móti
þér.
Elsku amma mín, ég er ævinlega
þakklát að hafa fengið að vera hjá
þér á skilnaðarstundinni. Hún var
svo friðsæl og falleg. Ég þakka þér
fyrir allt og varðveiti allar minning-
ar um þig í hjarta mínu. Ég vona
að þú vitir hvað mér þykir vænt
um þig.
Við sjáum það einatt seinna,
þótt síst væri ljóst í dag,
að enginn dagur svo endist
að ei komi sólarlag.
(Hðf. Guðriður Eiriksdóttir.)
Amþrúður Jónsdóttir.
Mér er hún í barnsminni, svip-
sterk, snör og virðuleg í fasi, konan
í húsinu gegnt barnaskólanum á
bernskustöðvum mínum í vesturbæ
Reykjavíkur. Ósjaldan sá ég hana
á ferð minni í hverfínu og vissi að
hún væri móðir eins stráksins í
bekknum. En hitt vissi ég ekki, að
hún ætti eftir að verða elskuleg
tengdamóðir mín. Síðan eru liðin
u.þ.b. fjörutíu ár.
Hún hét Arnþrúður Jónsdóttir,
alltaf kölluð Dúa, og var elsta bam
foreldra sinna í stórum systkina-
hópi. Móðir hennar var Snjólaug
Guðrún Egilsdóttir, en henni lýsir
Konráð Vilhjálmsson í minningar-
grein árið 1954 svo: Hún fékk
óvenjulega gott uppeldi á alkunnu
fyrirmyndarheimili og varð brátt
einhver eftirtektarverðasta heima-
sæta norður þar að fríðleik og allri
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
ÍSLEIFUR MAGNÚSSON,
Asparfelli 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn 23. september.
Elfn H. ísleifsdóttir,
Kristín ísleifsdóttir, Stefán Ingólfsson.
ARNÞRUÐUR
JÓNSDÓTTIR
Scrlnpðingar
i blóinaskrcyliiigiiin
viö öll lirkilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNHILDUR G. GÍSLADÓTTIR,
andaðist á Sólvangi mánudaginn 23.
september.
Ásthildur Ólafsdóttir, Hörður Zóphaníasson,
Kristján Bersi Ólafsson, Sigrfður Bjarnadóttir,
Ingileif Ólafsdóttir, Gunnar Finnbogason,
barnabörn og barnabarnabörn.
framgöngu. (Tilv. lýkur.) Faðir Dúu
var Jón Jónsson heimiliskennari og
organisti og síðar bóndi, viður-
kenndur dugnaðarmaður. Dúa var
eins og fyrr segir elsta dóttir for-
eldra sinna og látin heita í höfuðið
á ömmu sinni Arnþrúði Sigurðar-
dóttur húsfreyju á Laxamýri í S-
Þingeyjarsýslu, sem þá var eittgjöf-
ulasta og mesta stórbýli á landinu.
Dúa og systkini hennar urðu 11
talsins á 13 árum, og má nærri
geta að ábyrgðin var mikil sem
snemma var lögð á herðar elstu
dótturinnar. Þó efnin hafi ekki ver-
ið mikil gerðu foreldrar hennar allt
sem þau gátu til að koma börnum
sínum til mennta. Dúa varð gagn-
fræðingur frá Menntaskólanum á
Akureyri með ágætum vitnisburði.
Um frekara nám var ekki að ræða,
en Dúa hélt skömmu seinna til
Þýskalands og dvaldi þar um nokk-
urt skeið hjá frænku sinni. Líkast
til hafði vera hennar þar djúp áhrif
á hana alla tíð síðan.
En eins og þeir vita, sem þekktu
Dúu vel, var hún bráðvel gefin,
næm og margbrotinn persónuleiki.
Jafnan prúð og kurteis en sagði
skoðanir sínar umbúðalaust. Hins
vegar var hún að ýmsu leyti dui
og fremur fátöluð um eigið líf, en
kæmi fyrir að hún ræddi slíkt var
það ávallt af hógværð og æðru-
leysi. Hláturmild var hún og bráð-
hnittin, enda gædd ríkri skopgáfu.
Öll höfðu barnabörn hennar jafn
gaman af því að spila við ömmu
sína á spil. En því var nú svo sér-
kennilega farið með þá spila-
mennsku, að sigurinn veittist þeim
erfíðari eftir því sem þau stækkuðu.
Allskonar lestrarefni var Dúu
áhugavert og mikil lífsfylling, ekki
síst hin síðari ár. Ekki líkaði henni
allt í heimi hér fremur en öðru
fólki og því fór fjarri að hún væri
skaplaus. Þungar raunir og heilsu-
brestur settu líka sitt mark á líf
hennar.
Eiginmann sinn, Ólaf Jónsson
heitinn, stórkaupmann, elskulegan
tengdaföður minn, missti Dúa fyrir
átján árum þá 62 ára gömul. En
þau voru samstiga og farsæl hjón.
Heimili þeirra var glæsilegt og
þekkt að smekkvísi og gestrisni
þeirra hjónanna. Yngstu systur sína
missti hún í flugslysi. Hún hafði
dvalist á heimili þeirra Ólafs vetrar-
langt við nám og verið Dúu nánast
sem dóttir. Það, ásamt þeirri ábyrgð
sem hún hafði ung borið á systkin-
um sínum, varð ef til vill til þess
að Dúa var alla ævi svo hrædd um
fólkið sitt.
Einráð gat tengdamóðir mín ver-
ið, og vildi stýra sinni ferð sjálf. Á
skemmtiferð með henni í London
Iagði ég eitt sinn til að við færum
í eina af þessum skipulögðu kynnis-
ferðum um borgina með rútu. Eftir
langa þögn og mikla umhugsun
kom gagntilboð. Við skyldum held-
ur nota leigubíl. Þannig gætum við
ráðið ferðinni sjálfar, og breytt
stefnunni eftir þörfum. Þetta lét ég
ekki bjóða mér tvisvar og úr varð
velheppnuð og þægileg fræðsluferð
um borgina undir leiðsögn leigubíl-
stjórans.
Minnisleysi Dúu síðustu árin,
ásamt því að heilsa hennar og kraft-
ar voru á þrotum, átti vafalítið sinn
þátt í því, að hún varð kjarkminni
og hlédrægari en ella til samvista
við þá, sem hún mat og vildi vel.
Oft gátum við hlegið saman í seinni
tíð þegar minnisleysið gerði henni
grikk. Á meðan á stuttri sjúkralegu**.
stóð ekki alls fyrir löngu, orðaði ég
við hana, að læknirinn hefði sagt
að best væri að hætta að reykja.
Dúa rétti úr bakinu og svaraði:
„Það getur vel verið að ég sé hætt
að reykja, en ég man það bara ekki
akkúrat núna.“
Ég sakna Dúu, tengdamóður
minnar, við vorum alla tíð vinkon-
ur. Ég vil þakka Erni mági mínum
fyrir að gera henni kleift að dvelj-
ast heima, eins og hún sjálf kaus,
hér um bil til hinstu stundar. Guð*—
varðveiti Arnþrúði Jónsdóttur.
Þórunn Þórhallsdóttir.
t
Föðursystir mín,
SIGURLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hjúkrunarheimilinu Skjólgarði,
Höfn í Hornafirði,
sem lést 20. september, verður jarðsungin frá Hafnarkirkju
föstudaginn 27. september kl. 14.00.
Örn Friðriksson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN EGILSSON
forstjóri,
Goðabyggð 3,
Akureyri,
lést aðfaranótt þess 24. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Margrét Gísladóttir,
Gísli Jónsson, Þórunn Kolbeinsdóttir,
Fanný Jónsdóttir, Garðar Viborg,
Egill Jónsson, Herdís Júlíusdóttir,
Sigriður Jónsdóttir, Stefán BlUcher,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, stjúpi, tengdafaðir, afi og
langafi,
RUNÓLFUR JÓHANNES ELÍNUSSON
frá Heydal,
Sléttu vegi 13,
sem lést í Landspítalanum 17. septem-
ber sl., verður jarðsunginn frá Bústaða-
kirkju föstudaginn 27. september kl.
13.30.
Blóm og kransar fölna fljótt, en verk
líknarstofnana lifa lengi.
Sigurbjörg Runólfsdóttir, Jón Þorgeirsson,
Runólfur E. Runólfsson, Gerður H. Hafsteinsdóttir,
Einar Runólfsson,
Richard O. Runólfsson, Sigrún Harpa Hauksdóttir,
Sigurhanna Óladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.