Morgunblaðið - 25.09.1996, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ragnhildur
Petra Helga-
dóttir fæddist á Sel-
fossi 3. nóvember
1968. Hún lést af
slysförum 16. sept-
ember siðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Hólmfríður
Óskarsdóttir, f. 20.
júni 1947, og Helgi
Þórarinsson, f. 7.
maí 1949, fóstur-
faðir Sigurður Guð-
mundsson, f. 20.
febrúar 1943. Al-
bróðir Petru er Jó-
hannes, f. 2. október 1967,
maki Helga María Jónsdóttir.
Hálfsystkini, sammæðra og
uppeldissystkini, eru: Þuriður
Agústa, f. 17. desember 1974,
sambýlismaður Sigurjón Pétur
Guðmundsson, Hildur Ósk, f.
10. apríl 1978, Ólafur Jóhann,
f. 3. nóvember 1981, Áshildur
Sigrún, f. 13. september 1983,
'jpr Guðríður Olga, f. 4. janúar
Elsku Petra, nú þegar þú hefur
kvatt okkur svo snögglega sem
raun ber vitni langar okkur að
minnast þín í fáum orðum.
Þú ert ekki bara farin frá okkur
heldur drengjunum þínum litlu,
Bergþóri og Sigþóri.
Já, það veit enginn hvenær kallið
kemur, en er við hugsum til þeirra
-^stunda er við áttum saman birtir i
huga okkar því þú varst alltaf Ijós
í myrkrinu. Ef einhverjum leið illa
varst þú komin og veittir hughreyst-
ingu eða tókst utanum hann og
veittir styrk, grést þá gjaman með
og brostir í gegnum tárin. Engan
höfum við þekkt sem brosir svo
fallega í gegnum tárin eins og þú
gast gert.
Stundum varst þú eins og litla
stúlkan með eldspýturnar, svo lítil
og hrædd við lífið, en þegar á reyndi
jafn sterk og sjávarklettur sem ekki
lét undan hvað sem löðrið var
þungt.
Petra var svo listræn að erfitt
er að lýsa, myndir var hún fljót að
'tfcnssa upp og breyta í slík listaverk
að engin orð fá lýst. Tungl, tré,
girðing, gaddavír er ekki öllum
gefið að breyta í slíka náttúrufeg-
urð að mann skortir orð. Sama var
með klæði, þeim breytti Petra eða
saumaði á augabragði svo allir tóku
eftir að hér var vel klædd, falleg
kona.
Oft kom það fyrir er óvænt birt-
ist gestur hjá Petru að hún afsak-
aði heimili sitt og sagði þá gjarnan:
„Fyrirgefðu, en ég var að teikna
mynd sem mér datt í hug,“ eða „Ég
var að mála,“ og gjarnan: „Við
krakkarnir vorum að leika okkur.“
Svona var hún alltaf jafn saklaus
og blátt áfram, enda trúði hún aldr-
ei að til væri neitt vont í nokkrum
manni.
1986, Anna Mar-
grét, f. 25. október
1990. Hálfsystkini
samfeðra eru:
Steinunn Rán, f. 6.
ágúst 1971, maki
Sveinn Ólafsson,
Guðfinna Sif, f. 30.
janúar 1975, maki
Elvar Þór Atlason,
Dagný Ösp, f. 26.
júní 1981, Fríða
Dendý, f. 30. sept-
ember 1986, Sig-
urður Reynir, f. 30.
janúar 1989, Sigrið-
ur Guðný, f. 30. jan-
úar 1990, Dagbjört Una, f. 9.
ágúst 1993.
Petra var í sambúð með Júl-
íusi Kristinssyni og áttu þau
einn son, Sigþór Mána, f. 18.
febrúar 1996. Sonur úr fyrri
sambúð er Bergþór Breiðfjörð
Björnsson, f. 22. febrúar 1989.
Útför Ragnhildar Petru fer
fram frá Skálholtskirkju i dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Fríða og Siggi, Bergþór
og Bjössi, Sigþór og Júlíus og systk-
ini, við vottum ykkur okkar innileg-
ustu samúð á þessum erfiðu stund-
um.
Guð verði með ykkur.
Jói bróðir, Helga María,
drengirnir og pabbi.
Nú hverfi oss sviðinn úr sárum
og sjatni öll beiskja í tárum,
því dauðinn til lífsins oss leiðir
sjá, lausnarinn brautina greiðir.
Þótt líkaminn falli að foldu
og felist sem stráið í moldu,
þá mepar Guðs miskunnarkraftur
af moldum að vekja hann aftur.
í jörðinni sáðkomið sefur,
uns sumarið ylinn því gefur.
Eins Drottinn til dýrðar upp vekur
það duft, sem hér gröfin við tekur.
Sá andi, sem áður þar gisti
frá eilífum frelsara, Kristi,
mun, leystur úr læðingi, bíða
þess líkams, sem englamir skrýða.
(Þýð. Stef. Thor og Sbj. E.)
Þínar systur,
Steinunn Rán, Guðfinna Sif
og Dagný Ösp.
Þær sorglegu fréttir bárust mér
að morgni 17. sept. að Petra væri
dáin. í djúpri þögn heyrði ég hjarta
mitt beijast um, augum fylltust tár-
um og minningar um þessa ynd-
islegu konu flæddu um huga minn.
Eitt skref í mykri leiddi af sér
hörmulegt slys sem gerði engin boð
á undan sér.
Eg kynntist Petru á Suðureyri við
Súgandafjörð fyrir fáeinum árum.
Við urðum góðir vinir og áttum
margar eftirminnilegar stundir.
Petra var mikil náttúrumanneskja
og ég átti auðvelt með að fá hana
í langar gönguferðir um fjörðinn,
sýndi henni mínar heimaslóðir og
henni leið vel þar. Á Suðureyri eign-
aðist hún marga vini og félaga. Við
teiknuðum mikið saman og ég man
eftir þeim tíma sem við bæði unnum
að teikningum af Grænlandi og inn-
fæddum. Eg sá veiðimenn og náttúr-
una, en Petra fólkið, litlu börnin og
fjölskylduna. Þegar hún yfirgaf Suð-
ureyri hélt hún fallega sýningu á
verkum sínum í Úthlíð í Biskups-
tungum þar sem hún átti fjölskyldu
að geyma. Petra talaði mikið um
sveitina sína og réttarstemmninguna
á haustin. Allir karlarnir vildu gift-
ast henni og það líkaði henni, en
vissi að þarna voru vinir á ferð.
Petra gaf mikið af sér, var með
stórt hjarta og mátti aldrei sjá neitt
aumt. Hún var harðdugleg til vinnu
og heimilis, listamaður mikill og
handlagin kona. Flestar myndir sem
Petra teiknaði eða málaði gaf hún
jafnharðan vinum og ættingjum sem
henni þótti vænt um.
Petra gafst aldrei upp og ég dáð-
ist að lífshörku og baráttu hennar.
Hún var ráðvillt um tíma en fann
sér góðan mann og eignaðist með
honum lítinn, fallegan dreng, Sigþór
Mána, sem var með mömmu sinni
kvöldið sem hún steig skrefið til
himna. Hún eignaðist Bergþór fyrir
sjö árum og hann var augasteinninn
hennar alla tíð og þeir urðu tveir
augasteinarnir, sem nú þurfa að
kveðja móður sína með ólýsanlegum
söknuði.
Elsku Petra, ég gleymi aldrei fal-
lega brosinu þínu og á eftir að sakna
þín óendanlega mikið. Þú gafst mér
svo margt og kenndir mér þá lífsins
list að halda áfram veginn hvað sem
dynur á. Það var svo margt sem ég
ætlaði að ræða við þig um, en nú
er það orðið um seinan. Og ég hugsa
um orðatiltækið: „Aldrei að fresta
því til morguns sem þú getur gert í
dag.“ Vonandi finnum við saman
tíma til að spjalla þegar kallið mitt
kemur. Þú varst einstök persóna sem
hafðir mikii áhrif á líf mitt og ég
mun ætíð minnast þín sem brosmildr-
ar og yndislegrar konu og vinar. Þú
hverfur aldrei úr hjarta mínu, elsku
Petra mín. Guð geymi þig og ég mun
rýna í skýin eftir fallegum myndum
eftir þig, því ég veit, og við öll, að
aðgerðalaus vilt þú aldrei verða.
Eftirlifandi sambýlismanni, Júl-
íusi Kristinssyni, sonum hennar,
Bergþóri Breiðfjörð og Sigþóri
Mána, votta ég mína dýpstu samúð
sem og fjölskyldu, vinum og ættingj-
um. Guð veiti litlu drengjunum styrk
áfram veginn með feðrum sínum.
Róbert Schmidt.
Elsku Petra, við þökkum þér fyrir
samveruna og allt sem þú gerðir
fyrir okkur. Elsku Bergþór, Sigþór,
Júlli, foreldrar og aðrir aðstandendur
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og megi guð styrkja ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Þínir vinir,
Helma, Elvar og dætur.
Frétt um banaslys hefur alltaf
áhrif á mann og það er ekki síður
átakanlegt að heyra að það er „gam-
all sveitungi" sem er fórnarlambið
að þessu sinni.
Hugurinn hvarflar til fyrri tíma
þegar Petra fluttist með fjölskyldu
sinni að Brekku og þau byggðu sér
nýbýlið Rauðaskóg. Þá vorum við
litlar og áhyggjulausar en þó var
ekki vandalaust að koma í nýjan
skóla. Eg var tveimur árum eldri en
Petra og ég held að mér hafi verið
sagt að hugsa um hana og gæta
þess að henni liði vel í skólanum.
Það var mikill óþarfi því Petra var
svo sannarlega enginn aukvisi og
stóð sig með mikilli prýði, hvar sem
hún kom. Stundum kom Petra í
heimsókn til mín eða ég fór með
henni þegar vel lá á okkur eftir skóla.
Þá var margt brallað. Við dótuðum
okkur með dúkkur, fórum í búleik
og gerðum margt fleira. Það var
hinsvegar eitt sem mér fannst ekki
gaman að gera en Petra hafði gam-
an af og það var að teikna. Þar sýndi
hún frábæra hæfileika og ég dauðöf-
undaði hana bæði af hæfileikunum
og hugmyndafluginu.
Hún teiknaði allskonar myndir,
bæði af mönnum og skepnum. Mér
fannst alltaf fyndið hvað þær voru
svipaðar henni sjálfri í framan. Það
er að minnsta kosti þannig í endur-
minningunni. Ég er með í huganum
eina mynd sem hún sýndi mér einu
sinni. Á henni eru margir ríðandi
menn og mér finnst eins og það
hafí verið ansi þungbúið og dimmt
á myndinni. Sennilega voru menn-
irnir í haustsmalamennsku við Hlíð-
ina eins og bændur eru um þessar
mundir og það er áreiðanlegt að það
er þungt í mönnum núna eins og á
myndinni.
Petra lifði lífinu mjög hratt og
sennilega hefur hún þurft að klára
svo margt því forlögin sköffuðu
henni svo stuttan tíma. Mér fínnst
samt að hún eigi svo margt ógert
t.d. að mennta sig meira í list sinni
og ala upp tvo myndarlega drengi.
Ég hugsa til þeirra núna, ég hugsa
líka heim að Brekku þar sem stórfjöl-
skyldan býr saman og hefur núna
misst svo mikið. Öllum aðstandend-
um votta ég samúð mína og vona
að minningin um Petru verði til að
græða sárin.
Hvíli hún í friði.
Dísa frá Úthlíð.
Elsku Petra mín. Ég vaknaði upp
við vondan draum í morgun, þegar
ég fékk símtal heiman frá íslandi
og mér tilkynnt að góð vinkona mín
hefði látist af slysförum. Það er oft
erfitt að skilja hvers vegna Drottinn
tekur til sín ungt fólk í blóma lífs-
ins. En af eigin reynslu þekki ég að
vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Við reyndum svo oft að ná sam-
an, svo við gætum borðað „síðustu
kvöldmáltíðina" saman áður en ég
flytti hingað til Bandaríkjanna, því
við vissum báðar að við myndum
ekki sjást í langan tíma. En ein-
hvern veginn fundum við aldrei tíma
sem hentaði okkur báðum. Engan
grunaði að þú yrðir ekki hér þegar
ég kæmi næst í heimsókn til ís-
lands. Ég á eftir _að sakna þín sárt,
elsku Petra mín. Ég man eftir þegar
við vorum krakkar, hvað ég leit allt-
af upp til þín. ég vildi gera allt eins
og þú! Klæða mig eins og þú og
gera sömu mistök og þú, sömu
prakkarastrikin og þú o.s.frv. Ég
get ekki annað en brosað þegar ég
hugsa aftur til þeirra stunda sem
við eyddum saman. Hvað við vorum
mikil börn, en héldum að við værum
svo fullorðnar. Og við skemmtum
okkur ávallt konunglega þegar við
vorum saman! Þú saumaðir á mig
föt og teiknaðir svo oft fyrir mig.
Mér fannst eins og enginn í heimin-
um gæti teiknað eins vel og þú.
Jafnvel þó það hafi komið tímar
þar sem við vorum ekkert í sam-
bandi hvor við aðra, hefur þú alltaf
átt sérstakan sess í hjarta mínu og
huga.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku Petra mín.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég sonum Petru og öllum öðrum
aðstandendum.
Linda Reynisdóttir.
Þegar okkur bárust þau sorgartíð-
indi, að Petra „okkar“ væri látin fór
um okkur kuldahrollur, þetta gat
ekki verið satt!
Petra var sú lífsglaðasta mann-
eskja sem við höfum þekkt og var
alltaf til í allt. Hún var mjög lagin
í höndunum og við nutum góðs af
hennar hæfileikum í vinnunni.
Hún talaði oft um að fara í mynd-
listarnám, en myndlist var hennar
aðal áhugamál. Hún var mjög dug-
leg í vinnu og mjög barngóð. Hún
naut þess að segja börnunum sögur
og teiknaði oft myndasögur sem hún
samdi sjálf. Oft ærsluðumst við líka
saman með börnunum í söngstund
og höfðu þau mjög gaman af.
Petra var mjög félagslynd og var
fljót að eignast vini.
Þótt Petra hafi ekki unnið með
okkur nema um tvö ár, hugsuðum
við alltaf til hennar. Hún kom oft í
heimsókn og var alltaf jafn gaman
að sjá hana. Hún kom síðast til okk-
ar í vor og var þá með Sigþór Mána
litla með sér, og var mjög ánægð
með lífið.
Við eigum góðar minningar um
RAGNHILDUR
PETRA
HELGADÓTTIR
góða vinkonu og sendum innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldu Petru
og annarra aðstandenda.
F.h. gömju vinnufélaganna á leik-
skólanum Álfaheiði.
Ásdís, Helga, Sigþóra
og Ólína.
Hún Petra er dáin. Mig langar
með fáeinum orðum að minnast fyrr-
um starfsfélaga og vinkonu minnar,
Petru. Ég kynntist Petru fyrst árið
’92 þegar hún byijaði að vinna á
Álfaheiði. Ég var fljót að átta mig
á því að þarna var góð og skemmti-
leg stelpa á ferðinni. Petra var alltaf
hress og kát og stutt í húmorinn
hjá henni. Petra var barngóð, þolin-
móð manneskja og mikil listakona
og var oft leitað til hennar í vinn-
unni ef þurfti að mála, teikna eða
útbúa eitthvað sérstakt. Það var allt-
af draumurinn hennar að fara í
myndlistarnám, þar hefði hún svo
sannarlega skarað fram úr.
Það tókust strax með okkur góð
kynni og áttum við saman margar
góðar stundir.
Ég gæti talið upp endalaust af
skemmtilegum stundum sem við
eyddum saman, en ég ætla að geyma
allar þessar góðu stundir með þér,
elsku Petra, í huganum. Ég þakka
fyrir það að hafa fengið að kynnast
þér og minningin lifir um yndislega
stelpu. Ég votta fjölskyldu hennar
og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð í þeirra miklu sorg.
Elín Högnadóttir.
Okkur langar til að minnast skóla-
systur okkar Ragnhildar Petru sem
lést af slysförum 16. sept. sl.
Okkar fyrsta tilfinning er verkur
í hjartanu. En þegar við fórum að
hugsa um gamlar og góðar minning-
ar - sem ylja hverfur verkurinn
smám saman og okkur fer að líða
betur í hjarta okkar.
Þegar við komum saman bekkj-
arfélagarnir til að minnast Petru og
reyna að skrifa eitthvað niður eina
kvöldstund erum við, eins og gengur
í fyrstu, smáfeimin og verulega hug-
myndasnauð. Við hugsum alltaf,
„mikið væri gott ef hún Petra væri
hérna núna, hún hefði sko ekki ver-
ið í vandræðum með að koma ein-
hveiju á blað“.
Þegar Petra var 8 ára kom hún
fyrst í bekkinn okkar, ákveðin en
frekar inni í sér. En ef einhver var
að hugsa um að prakkarast eitthvað
var hún þar fremst á meðai. Petra
var mikill húmoristi, auðvelt var að
fá hana til að hlæja og gera grín.
Ef henni lá mikið á hjarta og ef hún
þurfti að segja frá einhveiju
skemmtilegu átti hún það til að segja
frá í myndum. Hún teiknaði það í
myndasöguformi og það tísti í henni
um leið. Hún var listamaður af guðs
náð.
Petra var okkur bekkjarfélögun-
um mjög trygg og það var oftast
hún sem hóaði bekknum saman.
Við hittumst síðast heima hjá
Petru og sambýlismanni hennar,
Júlíusi, og Sigþóri litla í Möðrufellinu
14. júní sl. Petra var góðgerðarsöm
og eins og alltaf voru veitingarnar
sem hún bauð upp á með ólíkindum
glæsilegar, maður sér þvílíkt einung-
is í flottustu matreiðslubókum. Núna
í sumar var óvenju þægilegt að hitt-
ast, farin af okkur unglingafeimnin
og við náðum vel saman. Við áttum
auðvelt með að ræða málin. Petra
var þar ávallt leiðtogi. Hún sagði
svo skemmtilega frá. Þá sýndi hún
okkur gamlar myndir úr skólanum
og við minntumst gömlu daganna.
Mikið var hlegið þetta kvöld. Sú
minning er okkur ómetanleg og mun
hún ylja okkur í framtíðinni.
Við vottum ástvinum Petru okkar
dýpstu samúð.
Minningin lifir.
Ó, guð, ef að lífið mig leikur grátt
þá lát migi ei verða bitra,
en;gefðu mér kraft til að horfa hátt
og hugsa ekki mest um það ytra
en gefðu að ég skilji hve gott ég hef átt
og gerðu mig hugrakka og vitra.
(Arndís Jakobsdóttir.)
Árgangur 1968,
Reykholtsskóla, Bisk.