Morgunblaðið - 27.09.1996, Síða 32

32 FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FRIÐRIKKA
GUÐBJÖRG
EYJÓLFSDÓTTIR
+ Friðrikka Guð-
björg Eyjólfs-
dóttir fæddist á
Langeyri í Hafnar-
firði 27. september
1900. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 17. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Eyjólfur Krisljáns-
son og Ingveldur
Jónsdóttir sem
bjuggu á Brúsa-
stöðum við Hafnar-
fjörð. Guðbjörg var
ein af 12 börnum þeirra hjóna
auk tveggja hálfbræðra og er
hún sú síðasta sem kveður af
þeim systkinum.
Hinn 20. október 1923 gift-
ist Friðrikka Einari Helga
Nikulássyni, f. 4.
maí 1896, d. 19.9.
1966. Börn þeirra
eru: Karlotta (f.
1925), gift Guðjóni
Halldórssyni (d.
1991), Ejjólfur (f.
1927), giftur Ástu
Lárusdóttur (f.
1930), Ingveldur
(f. 1930), gift
Helga Gunnars-
syni (d. 1990), og
Nikulína (f. 1931)
gift Sigfúsi Sva-
varssyni (f. 1928).
Friðrikka og Einar Helgi
bjuggu alla tíð í Hafnarfirði.
Utför Friðrikku fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Horfin er okkur um stund heið-
urskonan Friðrikka Guðbjörg Eyj-
ólfsdóttir, síðast til heimilis að
Hrafnistu í Hafnarfirði. Hún hefði
orðið 96 ára í dag hinn 27. septem-
, ber. Það er óhætt að segja að seint
muni finnast jafn vandvirk og af-
kastamikil hannyrðakona og hún
var. Það má segja að hún hafi
verið að sauma fram í andlátið.
Margt listaverkið hefur skapast í
höndunum hennar hlýju og nettu,
og hefði hún án efa orðið ein af
hinum stærri listamönnum, ef efni
hefðu verið til að leggja út á þá
braut. Nefna mætti fána Slysa-
varnadeildarinnar Hraunprýði sem
hún saumaði. Eitt var það í fari
tengdamóður minnar að hún lét
aldrei um munn sér fara ljót orð.
Að lokum þakka ég tengdamóður
minni innilega fyrir góða viðkynn-
ingu í gegnum árin.
i Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
i (Höf. ók.)
..
Ásta Lárusdóttir.
J
Þær voru margar ferðirnar niður
i til ömmu þegar við bjuggum í sama
húsi á Sléttahrauninu. Það var allt-
j ‘‘ af gaman að fara niður og spjalla
\ við ömmu og fylgjast með hvað
’. hún var að gera í höndunum. Það
• var alveg sama hvað hún amma
' gerði, allt varð að listaverki. Mynd-
irnar, stólarnir, dúkarnir og púð-
j arnir sem hún saumaði út væru
j efni í heila listsýningu. Vinnu-
} brögðin voru svo góð að það var
, sama hvort verkið var skoðað á
> réttu eða röngu.
> Amma hafði líka mjög gaman
t af því að spila. Hún kenndi mér
mörg spil. Þegar hún var að byija
’ að kenna mér að spila átti ég erf-
itt með að segja drottning, svo að
amma sagði mér að kalla drottn-
J-^inguna „dömu“. Við riijuðum það
oft upp seinna meir þegar við spil-
uðum marías daginn út og inn.
Reglusemi og snyrtimennska
einkenndu heimili ömmu. Alltaf
var jafn fínt hjá henni og hver
hlutur á sínum stað. Þegar amma
fluttist á Hrafnistu í Hafnarfirði
hélt hún áfram að vinna í höndun-
um. Ég flutti í Borgarnes og leit
oft til hennar þegar ég átti leið í
bæinn. Þá sýndi hún mér hvað hún
var að sauma og sagði mér ýmis-
legt frá sínum yngri árum.
r Það var gaman að heimsækja
ömmu. Hún fylgdist vel með því
sem ég var að gera. Synir mínir
höfðu líka gaman af að hitta
langömmu sína og báru mikla virð-
ingu fyrir henni. Hún var alltaf
jafn snyrtileg og fín.
Amma var góð kona og heil-
steypt og aldrei hallmælti hún
hieinum. Hún var glaðleg og aldrei
heyrði maður hana kvarta. Alltaf
var hún jafn ánægð og þakklát
fyrir allt sem gert var fyrir hana.
Þvílík iðjusemi á langri ævi, allt-
af var hún amma að vinna eitthvað
í höndunum, þó að hún væri orðin
95 ára gömul. Nú prýða þessi lista-
verk heimili afkomenda hennar og
minna okkur á þessa duglegu
konu.
Elsku amma mín, hafðu þökk
fyrir allt. Guð geymi þig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ásdís Helgadóttir.
Elsku amma mín.
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldunni okkar. Ná-
kvæmlega tveimur mánuðum eftir
andlát Svandísar systur, ferð þú í
sömu ferð. Á þessari stundu
streyma margar góðar minningar
um þig um huga minn. Þú varst
alltaf stóra fyrirmyndin mín. Er ég
var ung stúlka kom ég oft á Slétta-
hraunið til þín. Þar kenndir þú mér
margt, meðal annars að spila. Við
fengum okkur alltaf appelsínubáta
í spilapásunum. Svo þegar ég varð
unglingur fórum við saman á spila-
kvöld í Gúttó og spiluðum félags-
vist. Oft unnum við, en aðallega
þú, þú varst svo klár að spila.
Þú sagðir svo skemmtilega frá
gömlu dögunum. 96 ár, næstum
öll þessi öld, allt sem þú og þín
kynslóð er búin að upplifa, það er
alveg ótrúlegt. Allar tækninýjung-
ar mannkynsins fannst þér stór-
kostlegar og minnisstætt er mér,
þegar þú sagðir mér að þér hefði
ekki dottið í hug, þegar þú varst
lítil stúlka að þú gætir ýtt á einn
rofa og þá yrði ljós, þú hefðir hald-
ið það galdra.
Þú kenndir mér líka margt um
hannyrðir, sem voru okkar áhuga-
mál. Þú varst alltaf að sauma eitt-
hvað, næstum fram á síðasta dag.
Öll saumuðu listaverkin eftir þig
eru svo falleg, en þó er ég mest
hreykin af fánanum sem þú saum-
aðir fyrir Slysavarnadeildina
Hraunprýði í Hafnarfirði. Hann er
einstakur gripur og ég er viss um
að hann mun verða vel varðveittur
hjá deildinni.
Elsku amma mín, ég gæti sagt
svo ótal margt, en læt þetta duga.
Síðustu setningarnar þínar til mín
nokkrum dögum fyrir andlát þitt,
er ég kom að kveðja þig, eru mér
mjög dýrmætar. Eg mun alltaf
varðveita þær í huga mínum, sem
og allar góðu minningarnar um þig.
Þín
Fríða Guðbjörg
Eyjólfsdóttir.
RUNÓLFUR J.
ELÍNUSSON
+ Runólfur J. El-
ínusson var
fæddur í Heydal í
Mjóafirði við Djúp
19. ágúst 1918.
Hann lést í Land-
spítalanum 17.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Elínus
Jóhannesson bóndi
í Heydal og Þóra
Sigríður Runólfs-
dóttir. Bræður
hansvoru Guð-
mundur, f. 11.10.
1920, d. 28.5. 1993,
og Einar, f. 18.1. 1922, d. 10.3.
1927. Runólfur kvæntist á
ísafirði 19.8. 1943 fyrri konu
sinni Hólmfríði Ingimundar-
dóttur. Þau skildu barnlaus.
Þá átti Runólfur barn með
Margréti Inger Olsen Árna-
dóttur, Richard, f. 20.5. 1948,
kvæntur Sigrúnu Hörpu
Hauksdóttur og börn þeirra
eru Berglind, Margrét, Tómas
Haukur, Davíð og Kristófer.
Berglind er gift Jósepi Þor-
steinssyni og eignuðust þau
fjögur börn, Richard Aro (lát-
inn), Anitu Hörpu, Nataliu Rós
og Birgittu. Margrét er í sam-
búð með Jóni Ragnari Einars-
syni og eiga þau eitt barn,
Davíð Má. Eftir það bjó Runólf-
ur með Jónu Soffíu Daviðsdótt-
ur og eignuðust þau þrjú börn:
1) Sigurbjörg, f. 5.8. 1949, gift
Jóni Þorgeirssyni, börn þeirra
eru Ásdís Þóra og Kristín. Ás-
dís er gift Leiv Erik Drangeid
og eiga þau eina
dóttur, Tonette. 2)
Runólfur Elínus, f.
28.6. 1950, kvæntur
Gerði Huldu Haf-
steinsdóttur, börn
þeirra eru Sigríður
Hafdís, Davíð Arn-
ar og Atli Freyr.
3) Einar, f. 2.10.
1951, ókvæntur.
Hinn 28.6. 1953
kvæntist Runólfur
Pálínu Kristjönu
Guðjónsdóttur.
Voru þau barnlaus
en hjá þeim ólst upp
dóttir Pálínu, Sigurhanna.
Runólfur ók leigubíl hjá BSR í
fjölda ára og átti síðan og rak,
ásamt eiginkonu sinni og mág-
konu, efnalaugina Heimalaug
við Sólheima í tíu ár. Þá var
hann tvær vetrarvertíðir hjá
Fiskimjölsverksmiðju Einars
Sigurðssonar í Vestmannaeyj-
um við efnagreiningu á loðnu-
afurðum og löndunarsljórn.
Runólfur hóf störf hjá Borgar-
bókasafninu árið 1971 og starf-
aði þar við akstur og umsjón
bókabíls til haustsins 1991.
Runólfur var í fjölda ára virkur
meðlimur í Stangveiðifélagi
Reykjavíkur, en hann var í
sljórn félagsins í sjö ár og for-
maður klak- og fiskræktun-
arnefndar félagsins í meira en
tuttugu ár. Einnig var hann
formaður Leirvogsárnefndar.
Útför Runólfs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Sá gamli er fallinn frá.“ Þessi
orð bergmáluðu í huga mér þegar
ég heyrði föður minn tilkynna
nánustu aðstandendum um lát afa
míns. Það var svo oft búið að segja
mér að nú gæti þetta farið að
styttast hjá gamla manninum. Það
er samt svo skrýtið að hugsa til
þess að nú sé afi dáinn. En það
var nú samt það sem hann vildi
sjálfur. Ég man að fyrir nokkrum
vikum sagði hann við mig, að þeg-
ar maður væri búinn að vera svona
mikið veikur um ævina eins og
hann hafði verið, þá sætti maður
sig við þá staðreynd að geta farið
yfir móðuna miklu, hvenær sem
væri. Hann sagðist líka vera full-
viss um það að konurnar hans
myndu taka vel á móti honum.
Það var alveg einkennandi fyrir
afa að sjá spaugilegu hliðarnar á
öllum málum og gera þannig gott
úr þeim.
Mér er það minnisstætt þegar
afi og pabbi komu heim úr veiði-
ferðunum að ég hljóp oft út á
móti þeim og kallaði: „Veidduð þið
marga fiska?“ Þá sýndi afi mér í
skottið á bílnum sínum, og svo
fylgdi alltaf heilmikil veiðisaga í
kjölfarið, yfirleitt vel krydduð.
Annars fékk ég nú aldrei að hlusta
á allar sögurnar hans afa þar sem
honum þótti ég ekki hafa aldur
til á þeim tíma. En þegar ég varð
eldri var ekkert til sparað í sögurn-
ar. Stundum jafnvel hló hann svo
mikið sjálfur að hann var í vand-
ræðum með að segja frá..
„Mikill er sá maður sem ekki
glatar barnshjarta sínu.“ Oft dett-
ur mér þetta máltæki í hug þegar
ég husa um afa minn. Hann kom
fram við fólk af einlægni, hrein-
skilni og alltaf með bros á vör,
sama hvað á gekk. Það var ótrú-
legt að sjá hversu hress hann var
andlega, enda þótt líkamleg heilsa
væri bág. Alltaf var jafnstutt í
gamansemina hjá honum.
Ég er viss um að Pálína amma
hefur tekið vel á móti afa og að
honum líður vel þar sem hann er
núna. Og ég vona að hann afi
minn geti nú horft yfir Heydalinn
sinn, og „fljótið helga“ (Heydals-
ána).
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Góður Guð varðveiti minningu
þína.
Sigríður Hafdís
Runólfsdóttir.
Fagra haust þá fold ég kveð
faðmi vef mig þínum.
Bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
(St. Th.)
September hefur verið sérstak-
lega hlýr og fallegur haustmánuð-
ur. Björkin staðið í blóma lengur
en algengt er, en allt á sinn tíma
og bliknuð laufin falla til foldar
því moldin heimtar sitt.
Eins og með bliknuðu laufin er
Runólfur horfinn okkur sjónum en
minningin lifir. Engum sem til
þekktu kom andlát hans að óvör-
um. Ungur að árum fékk hann
berkla og gekk ekki heill til skóg-
ar í meira en hálfa öld. Hann var
í skóla þegar veikindin dundu yfir
og björt framtíðarsýn var hulin
skugga. Hann mun hafa ætlað sér
að ganga menntabrautina en til
þess hafði hann gáfur og hæfi-
leika. Hann var víðlesinn, minnug-
ur og fróður. Átti mikið af bókum
sem hann nýtti sér vel.
En þrátt fyrir mótlætið lét hann
ekki deigan síga. Hann var at-
hafnamaður í eðli sínu og eigin-
Iegra að ganga á undan en láta
aðra segja sér fyrir verkum.
Hann var gleðigjafi í góðvina
hópi, hafði góða frásagnarhæfi-
leika og mikinn húmor.
Lét engan eiga hjá sér, en veitti
þeim lið sem minna máttu sín.
Hann var baráttumaður, en heilsa
hans leyfði ekki mikil átök. Hugur
og hönd voru ekki staðbundin en
leituðu verka sem hann hafði
áhuga fyrir. Skrifari var hann með
afbrigðum góður og hafði gott
vald á ritmáli. Vandvirkur var
hann í meira lagi og hafði allt í
röð og reglu sem hann kom nærri.
Guðaveigar kunni hann vel að
meta og þær unaðsstundir sem
lífið hefur upp á að bjóða lét hann
ekki fram hjá sér fara. Allra
manna gestrisnastur, bóngóður og
hjálpfús. Höfðingi heim að sækja.
Erfiðleika sína bar hann ekki á
torg en var alltaf glaður og reifur
á hveiju sem gekk.
Björtu hliðarnar voru hans
leiðarljós.
Fyrir tæpri hálfri öld lágu leiðir
okkar saman á BSR. Hann var
þá afgreiðslumaður á stöðinni og
fórst það vandasama verk vel úr
hendi. Einnig var hann leigubíl-
stjóri til margra ára. En heilsu
hans var þannig háttað að hann
þurfti að leita sér hvíldar á heilsu-
hæli öðru hveiju. Ég á margar
góðar minningar um Runólf frá
okkar samstarfsárum. Hann var
traustur þeim sem hann vildi vel
og okkur gleðigjafi sem áttum
með honum samleið. Mjög mikill
hirðumaður með sína bíla og voru
þeir ávallt stöðinni til sóma. Þá
var hann mikið snyrtimenni og
háttvís í framkomu.
Síðustu ijögur til fimm árin
höfum við búið undir sama þaki
og ég þeim mun betur séð hversu
heilsu hans hrakaði ár frá ári.
Fyrir hönd húsfélagsins þakka
ég honum fyrir liðnu árin og góð
kynni.
Megi kvöldroði hnígandi sólar
vísa honum veginn inn á eilífðar-
braut.
Jakob Þorsteinsson.
Runólfur Elínusson kom til
starfa hjá Borgarbókasafni
Reykjavíkur 1971. Hann tók þá
við nýjum bókabíl, sem hann kall-
aði Stubb vegna æsku bílsins og
smæðar miðað við hinn bókabil
Borgarbókasafns, sem Runólfur
skírði snarlega Höfðingjann sakir
aldurs og virðuleika. Þeim nöfnum
hafa bókabílarnir haldið síðan.
Á fyrstu árum bókabíla var
aðsetur þeirra í gömlu Slökkvi-
stöðinni í Tjarnargötu. Okkur
kvennaliðinu þar fannst á þessum
rauðsokkuárum þessi nýi starfs-
maður, Runólfur, vera hálfgerð
karlremba, talaði um „kellinguna
heima“ og notaði kröftug orð um
menn og málefni. Við skiptum
fljótlega um skoðun þegar við
kynntumst Pálínu konunni hans.
Hún notaði helmingi kröftugra
orðalag en hann, kát og skemmti-
leg. Þau höfðu afskaplega gaman
af orðahnippingum, enda með ná-
kvæmlega eins kímnigáfu, og ríkti
gagnkvæm virðing þeirra á milli
og innileg væntumþykja. Og sam-
stiga voru þau í gestrisni, gjaf-
mildi og stórhug. Oteljandi send-
ingar fengum við starfsfólkið úr
eldhúsi Pálínu, nýbakaðar pönnu-
kökur, jólakökur eða randalínur,
og Runólfur skákaði þessu í kaffi-
stofuna tuldrandi um að kellingin
hefði rekist á þetta einhvers stað-
ar þegar hún var að þrífa skápana
eða háaloftið. Þau heiðurshjón
hygluðu ekki bara okkur, heldur
ótal öðrum, nágrönnum, ættingj-
um og vinum, alltaf hjálpandi
mörgum.
Runólfur var einstakur heiðurs-
maður, þótt hann reyndi sitt besta
til að breiða yfir það með tals-
mátanum. Ég var oft með honum
í bókabílnum „Stubb“ fyrr á árum
og varð vitni að innilegri um-
hyggju hans og virðingu fyrir öldr-
uðum, fötluðum og börnum. Hann
kunni að tala við hvern einstakling
fyrir sig, hafði næmi og skilning
á hveijum persónuleika, hressti
þá með sinni einstöku kímnigáfu,
og ég held að flestir hafi farið
glaðari út úr bókabílnum en þeir
komu inn, og margir flissandi.