Morgunblaðið - 27.09.1996, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1996 33
Mikið sakna ég Runólfs. Hann
átti þann einstaka hæfileika, að
horfa á málefni líðandi stundar frá
nýju sjónarhorni, varpa fram
smellinni setningu, svo allir fóru
að skoða málið aftur frá byijun.
Hann var trúaður maður og ég
vona að blessunarorð hans dugi
mér og öðrum til daglegra verka
og áfram. Hann var líka sjálf-
menntaður og einstaklega fróður
á sviði bókmennta. Stundaði bók-
band og bókasöfnun, og hafði ótal
áhugamál önnur. Mikill laxveiðiá-
hugamaður, og seiðasleppingar
voru fastur liður: „Maður end-
urnýjar það sem maður tekur af.“
Einstök hlýja Runólfs, mann-
kærleikur og kímnigáfa gáfu mér
og mörgum öðrum mikið. Hann
mun alltaf vera ljós í sálum okkar
vegna þeirra gjafa til okkar.
Samúðarkveðjur til aðstand-
enda.
Dóra Thoroddsen.
Ég var að láta stækka ljósmynd
seint í sumar. Á ljósmyndinni er
sólskin, hún hefur auðsjáanlega
verið tekin á þessum fáu virkilega
góðu sólardögum sem koma hérna
á Suðurlandi. En það er ekki veðr-
ið sem vekur mesta athygli, nei,
það er fullorðinn glaðhlakkalegur
maður, brosið vekur strax athygli
skoðandans. Þetta er mynd af
Runólfi. í baksýn sést stór himin-
blár Benz, annar bókabíll Reykja-
víkurborgar, Runólfur kallaði bíl-
inn „Stubbinn". í huga margra
voru þeir eitt, ef stubburinn sást
einhvers staðar var vitað mál að
Runólfur væri ekki langt undan.
Þegar Runólfur kom var oftar en
ekki spurt: „Og hvernig gengur
með Stubbinn?"
Það eru sjálfsagt margir sem
eiga hlýjar endurminningar frá
æskudögum sínum þegar þeir trítl-
uðu í bókabílinn. Þar var Runólfur
alltaf í forsæti og tók á móti þeim
með bros á vör og góðlátlegu gríni.
Hann virkaði mjög höfðinglegur
með þetta snjóhvíta hár, alltaf
snyrtilega klippt og alltaf jafn úti-
tekinn. Þeim hefur fundist þeir
velkomnir, því Runólfur talaði við
börnin eins og jafningja, ræddi um
heimsins gagn og nauðsynjar þó
viðkomandi næði varla upp fyrir
afgreiðsluborðið. Hann tók þátt í
gleði þeirra, sorgum og áhugamál-
um.
Ég var komin á fullorðinsár
þegar ég kynntist Runólfí. Komin
upp í Háskóla íslands til að læra
bókasafnsfræði. Við unnum sam-
an á bókabílnum á námsárum
mínum. Mér fannst ég vita allt í
þessum fræðum en í samtölum
okkar Runólfs komst ég að því
hvað ég vissi harla fátt um ger-
semar okkar íslendinga. Við gát-
um rætt mikið um þetta brenn-
andi áhugamál okkar beggja,
bækurnar. Það kom enginn að
tómum kofunum hjá Runólfi.
Meðan ég skrifa þetta er ég að
horfa á myndina. Ég hafði lengi
ætlað að heimsækja Runólf og
gefa honum hana. En áður en til
þess kom fékk hann annan og
valdameiri gest, myndin verður því
áfram á skrifborði mínu til minn-
ingar um Runólf.
Sveinbjörg.
Borgarbókasafn Reykjavíkur á
tvo bókabíla sem gerðir eru út frá
Bústaðasafni. Öðrum þeirra stýrði
Runólfur Elínusson í allmörg ár
af stakri alúð. Á póstkortum sem
hann sendi okkur frá ferðalögum
sínum bað hann alltaf fyrir sér-
staka kveðju til „Stubbs fóstra
síns“, en það nefndi hann bílinn.
Runólfur var bókelskur maður sem
bar mikla virðingu fyrir bókum.
Hann var hjartahlýr og skemmti-
legur vinnufélagi og talaði tæpi-
tungulaust á kjarngóðri íslensku.
Við þökkum Runólfi liðnar sam-
verustundir og biðjum hann vel
að fara.
Starfsfólk Bústaðasafns.
PETURINGIBERG
GUÐJÓNSSON
+ Pétur Ingiberg
Guðjónsson var
fæddur í Arnar-
tungu í Staðarsveit
25. maí 1928. Hann
Iést i Sjúkrahúsi
Akraness 20. sept-
ember síðastliðinn.
Hann var þriðji af
13 börnum þeirra
Guðjóns Pétursson-
ar, síðar bónda að
Gaul í Staðarsveit,
og Unu Jóhannes-
dóttur, húsfreyju
þar. Hann fór sex
ára gamall í fóstur
til Þorsteins Þórðarsonar,
bónda á Stakkhamri í Mikla-
holtshreppi, og Guðrúnar Eyj-
ólfsdóttur, húsfreyju. Þar ólst
hann upp til 16 ára aldurs með
Áslaugu, fóstursystur sinni, uns
Þorstein og Guðrún urðu að
bregða búi og flyljast til
Reykjavíkur.
Pétur hóf störf á eyrinni er
hann fluttist til Reykjavíkur 18
ára. Hóf hann svo nám í bifvéla-
virkjun hjá Agli Vilhjálmssyni
og útskrifaðist 1950. Hann fékk
síðar meistararéttindi í bifvéla-
virkjun og bifreiðasprautun.
Pétur vann fyrst að námi loknu
þjá Agli Vilhjálmssyni, en hóf
síðar störf á bifreiðaverkstæði
Flugmálastjórnar á Reylgavík-
urflugvelli og varð verksljóri
þar. Síðar rak hann um stuttan
tíma bifreiðaverkstæði á Rauð-
arárstígnum í Reykjavík. Pétur
fluttist á Akranes og var ráðinn
verkstjóri á Bifreiðaverkstæði
Akraness. Hann stofnaði með
Gunnari Bjarnasyni Bifreiða-
verkstæðið Vísi. Eftir að það
var stækkað og byggt var nýtt
húsnæði kom Gest-
ur Friðjónsson inn
í rekstur þess. Eftir
að þeir seldu Vísi
rak Pétur eigið bif-
reiðaverkstæði á
Akranesi um ára-
bil. Eftir að hann
hætti þeim rekstri
vann hann nokkur
ár á Grundartanga.
Síðast vann hann á
vernduðum vinnu-
stað á Akranesi.
Sem ungur mað-
ur tók Pétur virkan
þátt í félagsmálum,
var um tíma formaður Sveina-
félags bifvélavirkja og síðar
varaformaður Bifvélavirkjafé-
lags Reykjavíkur. Hann starf-
aði nokkuð í félagi ungra jafn-
aðarmanna, en hvarf af þeim
vettvangi þegar viðreisnar-
stjórnin tók við völdum.
Um svipað leyti og Pétur hóf
nám í bifvélavirkjun tókust
kynni með honum og Sigrúnu
Clausen, f. 20. október 1930.
Þau hófu búskap á Hjallavegi
í Reykjavík 1949 og gengu í
hjónaband 22. apríl 1950. Þau
fluttu síðan í Kópavog 1950 og
á Akranes 1959. Þau skildu fyr-
ir nokkrum árum. Börn þeirra
eru: Arnór, f. 14. nóvember
1949, Guðfinna Gróa, f. 2. jan-
úar 1951, Guðjón Pétur, f. 30.
ágúst 1953, Arinbjörn, f. 21.
maí 1955, og Þorsteinn Gunnar,
f. 27. júlí 1960. Nú eru barna-
börnin orðin ellefu, það tólfta
á leiðinni, og barnabarnabörnin
flmm.
Utför Péturs verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ástkær faðir minn er látinn. Mig
langar til að minnast hans og kveðja
hann með nokkrum orðum.
Þegar pabbi vann á Eyrinni í
Reykjavík sem ungur maður togn-
aði hann illa í baki, en skeytti ekk-
ert um það og hvorki dró af sér í
vinnu né leitaði læknis, en upp frá
því var hann alltaf með stanslausa
bakverki. Hann leitaði ekki læknis
vegna þess fyrr en hann var kominn
undir fertugt og þá kom í ljós að
hann hefði sennilega á sínum tíma
fengið brjósklos, en alltof seint var
að gera nokkuð í þeim málum þar
sem svo mikil kölkun var komin í
hryggjarliðina að eina sem hægt
var að gera til að lina verkina var
að ganga í sjúkrabelti.
Aldrei heyrði ég pabba kveinka
sér eða kvarta vegna veikinda sinna
þó oft væri hann sárþjáður. Frekar
vitnaði hann í Gunnlaug Ormstungu
og sagði: „Eigi skal haltur ganga á
meðan báðir fætur eru jafnlangir."
Þrátt fyrir að pabbi væri alinn
upp hjá Þorsteini og Guðrúnu hafði
hann alltaf náin tengsl við foreldra
sína og systkini á Gaul enda stutt
á milli bæjanna og við bömin hans
nutum þeirra forréttinda að eiga
afa og ömmu á Gaul og afa og
ömmu á Hringbrautinni í Reykjavík.
Pabbi var mikill náttúruunnandi
og ferðaðist um allt landið og svo
vel þekkti hann landið að það var
sama hvaða íjall eða lækjarspræna
var, hann þekkti nafn þess og einn
vinur hans hafði einu sinni á orði
við mig að hann þekkti hveija
hundaþúfu á landinu.
Mestu ánægjustundir pabba voru
upp til fjalla eða með stöngina við
vatn eða á. Arnarvatnheiðin og
vötnin þar voru hans eftirlæti og í
hans huga var ekkert sumar nema
hann kæmist þangað og oft fór
hann fleiri en eina ferð á sumri.
Pabbi og mamma ferðuðust mikið
með okkur krakkana og oft var leg-
ið í tjaldi upp til heiða og inn til
dala, og einar yndislegustu æsku-
minningar sem ég á eru frá því er
búið var að kveikja á prímusnum
og hlýnaði í tjaldinu.
Allir höfum við bræðumir smit-
ast af veiðiáhuga pabba og ég held
ég geti fullyrt fyrir okkur alla að
einar dýrlegustu stundir sem við
vitum er að vera með stöngina við
vatn eða árbakka.
Pabbi var dulur maður. Þar var
sjaldnast hávaðinn eða lætin, en
hann var fastur fyrir í skoðunum
og í uppeldi okkar fannst mér hann
oft vera æði strangur og af gamla
skólanum. Þó gat hvinið í honum
ef hann reiddist og alltaf er það
okkur systkinunum minnisstætt
þegar pabbi hvessti sig hressilega
eitt sinn og maður sem var að hjóla
við eldhúsglugann datt af hjólinu
og við fullyrtum að honum hefði
brugðið svo við raustina í pabba.
Við vorum alin upp við það að
lög og reglur bæri að virða og fara
eftir þeim og að börn og unglingar
skyldu bera virðingu fyrir landinu
sínu, eldra fólki og yfirmönnum sín-
um, s.s. kennurum og verkstjómm.
Pabbi gerði líka miklar kröfur til
manns. Hvaða starfí eða verkefni
sem maður tæki að sér bæri að
sinna af alúð, dugnaði og skyldu-
rækni. Þegar ég fullorðnaðist og
enn í dag sé ég hvað þetta var
APÓTEK
AUSTURBÆJAR
Háteigsvegi 1
BREIÐHOLTS
APÓTEK
Álfabakka 12
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Apótek Austurbæjar
mikils virði og eftir að ég slasaðist
er ég sannfærður um að ég átti
auðveldara með að takast á við þá
erfíðleika vegna þess hvernig upp-
eldi ég fékk og þær kröfur og gildi
sem pabbi hafði innrætt mér.
í æsku eru mér alltaf minnis-
stæðir morgnarnir á veturna. Þá
eins og endranær vaknaði pabbi
fyrstur allra, eldaði hafragraut og
smurði brauð. Síðan vorum við vak-
in til að borða morgunmatinn og
fara í skólann. Þar sem ég var elst-
ur var ég vakinn fyrstur og síðan
er það barnsvani að ég vakna alltaf
á sama tíma á morgnana.
Öll þau ár sem pabbi rak bifreiða-
verkstæði var hann alltaf reiðubú-
inn til að liðsinna og aðstoða þá sem
til hans leituðu. Það var engin bilun
eða gangtruflun í bíl það lítil eða
ómerkileg að hann væri ekki tilbú-
inn til að aðstoða, leiðbeina eða
gera við fyrir viðkomandi. Það
skipti engu máli hvaða dagur var
eða hvað klukkan var hvort heldur
var á virkum eða helgum degi. Og
a.m.k. tvisvar man ég eftir honum
í sparifötunum svipta sér úr jakkan-
um, bretta upp ermarnar og fara á
kaf ofan í vél í bíl.
Eitt sinn varð ég vitni að því að
læknir einn kom með bifreið sína
til pabba. Pabbi var þá allur skakk-
ur og snúinn og sárkvalinn í bak-
inu. Læknirinn ávítaði hann fyrir
að hafa ekki komið til sín og sagði
svo: „Ég kem með bílinn til þín af
minna tilefni en þú ættir að koma
til mín.“
Börn hændust að pabba og í
kringum verkstæðið á Mánabraut-
inni var alltaf hellingur af börnum
sem voru að ræða við hann. Og
mikið gat Magný dóttir mín unað
sér og dundað hjá honum á verk-
stæðinu þegar hún var lítil.
Fyrir rúmum þrem árum fékk
pabbi svo blóðtappa sem sprakk upp
í heila. Afleiðingar þess voru að
hann lamaðist alveg hægra megin
og missti málið, en trúr sjálfum sér
hélt hann ótrauður áfram, komst í
hjólastól sem hann fór allra sinna
ferða í og sá um allar sínar þarfir
sjálfur.
Eftir sjúkrahúslegu og endur-
hæfingu á Sjúkrahúsi Akraness og
Grensásdeild Borgarspítala flutti
pabbi á Dvalarheimilið Höfða á
Akranesi. Þar sat hann ekki auðum
höndum þrátt fyrir að hafa aðeins
vinstri höndina. Vann hann þar
stórkostlega handavinnu, saumaði
út myndir, flosaði teppi, málaði á
dúka, svuntur og fleira og fleira.
Nú í vor veiktist hann aftur og
var lagður inn og fór í aðgerð á
Sjúkrahúsi Akraness. Honum hrak-
aði mikið, en jafnaði sig nokkuð og
var aftur kominn heim á Höfða
þegar honum versnaði aftur og
lokakallið kom.
Eftir að pabbi og mamma skildu
var samband þeirra alveg einstakt.
Vinátta þeirra var sérstök og hvað
þau voru samtaka um allt sem sneri
að fjölskyldunni. Maður mundi oft
ekki eftir skilnaðinum. Það var
frekast eins og þau væru mjög sam-
rýnd systkini.
Eftir að pabbi veiktist annaðist
mamma hann og flest hans mál af
einstakri natni, hlýju og samvisku-
semi.
Elsku pabbi, við systkinin,
tengdabörnin, barnabörnin, lang-
afabörnin og mamma kveðjum þig
með söknuði. Við þökkum þér allt
það góða sem þú gafst okkur og
kenndir. Þrátt fyrir sorg og söknuð
vitum við að nú er lokið erfiðum
veikindum og þjáningum og aðeins
betri tíð og betri líðan er framund-
an. Eða eins og lítill langafadrengur
sagði þegar honum voru sögð þessi
döpru tíðindi: „Þá er Guð að passa
afa.“
í ljóði sínu Áning segir Birgir
Sigurðsson
Hörð er förin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum hijóð,
hver snerting
er kveðja í hinsta sinn.
Arnór Pétursson.
Elsku afi, nú ert þú búinn að fá
hvíldina eftir þriggja ára veikindi.
Þegar ég sit héma og hugsa um
tímann áður en þú veiktist koma
margar gamlar góðar minningar upp
í hugann. Ég man svo vel þegar ég
var uppi á Akranesi hjá þér og
ömmu og þú fórst með mér niður á
Langasand að tína skeljar og steina
og við fórum með það heim til þín,
þvoðum það og röðuðum svo öllu
dótinu á svalimar hjá þér. Þú varst
alltaf tilbúinn að gera eitthvað með
mér þegar ég bað þig og það var
oft svo gaman hjá okkur. Svo vomm
við að safna slaufum af pökkum sem
við límdum á spegilinn á ganginum
hjá þér, alitaf á jólum, afmælum eða
bara þegar ég fékk pakka með
slaufu þá geymdi ég slaufuna til að
setja á spegilinn hjá afa.
Áður en þú veiktist komuð þið
amma alltaf til okkar á jólunum og
mér fannst jólin aldrei vera komin
fyrr en þegar ég vaknaði á aðfanga-
dagsmorgun og þú varst sestur í
homið í eldhúsinu með pípuna þína
og ég fann pípulyktina, afa pípu-
lykt. Þá vom sko jólin komin.
Ég veit að ég á eftir að sakna
þín svo mikið en minningunum um
þig mun ég aldrei gleyma. Ég er
rnjög þakklát fyrir allar góðu stund-
imar sem við áttum saman og að
hafa fengið að kynnast þér. Ég
kveð þig með söknuði, elsku afi
minn.
Þín, _
Ingunn.
+
Elskulegur eiginmafiur minn og faðir okkar,
PÉTUR HJALTESTED,
Brávallagötu 6,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum að morgni 26. september sl.
Guðrún Ófeigsdóttir Hjaltested og börn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, stjúpfaðir,
tengdafaðir og afi,
HALLGRÍMUR KRISTGEIRSSON,
lést í Landspítalanum 26. september.
Ásthildur Aðalsteinsdóttir,
Hörður Magnússon,
Elísabet I. Þorsteinsdóttir,
Þorsteinn Búi Harðarson,
Kristín Ásta Harðardóttir,
Hallgrfmur Þór Harðarson,
Gunnar Pétur Harðarson.