Morgunblaðið - 27.09.1996, Qupperneq 34

34 FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
GUNNAR FINNBOGASON,
Hörðalandi 24,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 25. september.
Pálmi Gunnarsson, Álfheiður Gísladóttir,
Finnbogi Reynir Gunnarsson, Þórdís Egilsdóttir,
Kristin G. Gunnarsdóttir, Skúli Kristinn Gíslason.
t
Elskuleg tengdamóðir og amma,
AÐALHEIÐUR HALLDÓRSDÓTTIR
Ijósmóðir,
Vesturgötu 7,
101 Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum þriðjudaginn 24. september.
Ingibjörg Aðalsteinsdóttir,
Sigurlaugur Ingólfsson,
Guðrún Aldfs Jóhannsdóttir, Jóhann Gisli Jóhannsson.
t
Elskulegur faðir okkar, sonur, tengdafaðir, afi og langafi,
INGÓLFUR BALDVINSSON,
Aðalgötu 48,
Ólafsfirði,
lést á dvalarheimilinu Hornbrekku, Ólafsfirði, fimmtudaginn 26.
september.
Áslaug Ingólfsdóttir,
Sigrún Ingólfsdóttir,
Sigurður Pétur Ingólfsson,
Frímann Ingólfsson,
Óli Hjálmar Ingólfsson,
Guðrún Ingólfsdóttir,
Guðrún Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sóphus Jóhannsson,
Kári Ólfjörð,
Margrét Ólafsdóttir,
Sigríður Aðalbjörnsdóttir,
Snjólaug Kristinsdóttir,
Ólafur Rúnar Gunnarsson,
t
Elskuleg móðir mín,
MAGNÚSÍNA AÐALHEIÐUR
BJARNLEIFSDÓTTIR,
lést á Hjúkrunarheimilinu Eir að kvöldi
hins 23. september og verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 30. september kl. 15.
Erla Ó. Bergsveinsdóttir Benum.
t
Ástkær faðir minn,
HREIÐAR GUÐJÓNSSON
málarameistari,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Haðarstíg 4,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 25. september.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Róbert Árni Hreiðarsson.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir og amma,
ALDA PÉTURSDÓTTIR,
Álfholti 2c,
Hafnarfirði,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 25.
september.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hermann Valsteinsson.
Lokað
Prenttæknistofnun verður lokuð í dag, frá
kl. 14.00, vegna útfarar ÓLAFS BJÖRNSSONAR
sem verður frá Bústaðakirkju kl. 15.00.
Námskeiðum sem vera áttu á þessum tíma er
frestað.
OLAFUR
BJÖRNSSON
+ Ólafur Björns-
son Sigurðsson
var fæddur í
Reykjavík 27. sept-
ember 1942. Hann
lést á Landspítalan-
um 20. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurður Hall-
björnsson verka-
maður í Reykjavík,
f. 25. desember
1917, d. 12. desem-
ber 1982, og Elísa-
bet Jónsdóttir, f. 8.
júní 1920. Ólafur
ólst upp hjá afa sínum, ömmu
og móður ásamt Grétari Norð-
fjörð sem kvæntur er Jóhönnu
Norðfjörð.
Hinn 30. maí 1965 gekk Ólaf-
ur að eiga Elínborgu Jónsdótt-
ur, aðstoðarskólastjóra, f. 6.
desember 1944. Foreldrar
hennar eru Mlaría Sólveig
Magnúsdóttir, f. 14. október
1916, d. 29. júlí 1996, og Jón
Jónsson, klæðskerameistari, f.
5. september 1912. Börn Ólafs
og Elínborgar eru tvö, Inga
María, f. 21. júní 1972, sambýl-
ismaður hennar er Eyþór 0st-
erby, f. 31. október 1971, og
eiga þau dótturina Perlu Ósk,
f. 7. desember 1994; og Jón
Arnar, f. 15. febrúar 1978.
Ólafur hóf prentnám í Prent-
smiðju Þjóðviljans
árið 1964. Sveins-
próf í setningu tók
hann í Prentsmiðju
Þjóðviljans árið
1968. Hann vann
áfram í Prent-
smiðju Þjóðviljans, í
Blaðaprenti frá
1972 og í prent-
smiðju Þjóðviljans
þar til prentsmiðjan
var lögð niður árið
1992. Hann var í rit-
stjórn Prentnemans
1966, í stjórn Iðn-
nemasambands Is-
lands 1967-1968 og í ritstjórn
Iðnnemans 1967-1968. í bóka-
safnsnefnd Hins íslenska prent-
arafélag var hann frá 1969.
Ólafur var meðsljórnandi í
stjórn HÍP 1974-1978 og gjald-
keri 1978-1980. Hann var í
varastjórn Félags bókagerðar-
manna árið 1980 og 1983-1988
og meðstjórnandi 1981-1982
og gjaldkeri 1990-1991. í trún-
aðarráði FBM var Ólafur 1983-
1989 og í laganefnd frá 1980,
i stjórn Lífeyrissjóðs bókagerð-
armanna 1991-1995, í fulltrúa-
ráði Sameinaða lífeyrissjóðsins
frá 1995 og í stjórn Prenttækni-
stofnunar 1991-1995.
Útför Ólafs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ólafur Björnsson verður mér
ætíð minnisstæður fyrir hugrekki
og æðruleysi við aðstæður þar sem
venjulegir menn láta bugast. Bar-
áttan við erfiðan sjúkdóm tók lang-
an tíma, en ætíð stóð hann upprétt-
ur. Hann var hetja.
Lengst af starfaði Ólafur sem
setjari hjá Þjóðviljanum. Hann stóð
alla tíð framarlega í samtökum
prentara og var einn sterkasti
hlekkur í Hinu íslenska prentarafé-
lagi og síðar Félagi bókagerðar-
manna. Hann átti ríkan þátt í því
að Prenttæknistofnun var komið á
fót árið 1991, hann skynjaði vel þá
þörf sem þá var orðin knýjandi, að
prentarar efldu eftirmenntun sína.
Ólafur átti sæti í fyrstu stjórn
Prenttæknistofnunar og átti sinn
þátt í því að móta þá stefnu sem
þar er enn fylgt. Hann hafði brenn-
andi áhuga á vexti og viðgangi eft-
irmenntunarinnar og kom oft til að
ræða við starfsfólk Prenttækni-
stofnunar og prentara á námskeið-
um. Hann hafði til að bera metnað
fyrir hönd stéttar sinnar og iðn-
greinarinnar. Helsjúkur reyndi
hann jafnvel að tileinka sér nýjung-
ar og fylgdist vel með öllum fram-
förum.
Ég dáist að kunnáttu og þroska
Ólafs í félagsmálum. Hann var
skörulegur í málflutningi, rökfastur
og fylginn sér. Hann gat verið harð-
ur í horn að taka í umræðum, en
þegar niðurstöðu var náð, þá taldi
hann sér og öðrum skylt að lúta
henni. Orðum Ólafs var hægt að
treysta og hahdsal hans var öllum
samningum öruggara.
Um leið og ég kveð góðan félaga
sendi ég Elínborgu Jónsdóttur, eig-
inkonu Ólafs, og börnum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Guðbrandur Magnússon.
Ólafur Björnsson, vinur og sam-
heiji í rúma tvo áratugi í verkalýðs-.
baráttu er látinn. Ég kynntist Óla
fyrst árið 1974 er leiðir okkar lágu
saman í stjórn Hins íslenska prent-
arafélags. Þar störfuðum við saman
þar til Félag bókagerðarmanna var
stofnað árið 1980 og síðan óslitið
í stjórn og nefndum FBM.
Ékki fer hjá því að margs er að
minnast frá því starfi. Bæði er bar-
áttan stóð sem hæst og hart var
barist, langar vökur yfir samning-
um, vantrú, svartsýni, vafaatriði.
Hvort rétt væri að stefna í átök,
taka ábyrgðina á verkföllum, og síð-
ast en ekki síst ákvörðun um samn-
ing, erum við að gera rétt, á að
mæla með samkomulagi? Alltaf stóð
Óli hinn rólegasti frammi fyrir hveij-
um vanda, yfírvegaður, rökfastur og
réttsýnn. Þrátt fyrir miklar og langar
vökur í erfiðum samningum brást
ekki að hann héldi vöku sinni.
Ekki gerði ég mér grein fyrir því
á þeim árum að hann ætti við þann
sjúkdóm að stríða er varð honum
að aldurtila, hann sjálfur minntist
aldrei á slíkt. Það var ekki fyrr en
árið 1986 er við vorum á ferð erlend-
is á vegum FBM að hann lét upp-
skátt að hann þjáðist af sykursýki.
Ekki minnkaði þá virðing mín fyrir
mannkostum hans og ósérhlífni.
Eflaust hefði hann látið kyrrt liggja
ef hann hefði ekki þurft að hafa
viðkomu á sjúkrahúsi.
Óli starfaði ótrauður fyrir Félag
bókagerðarmanna til hinstu stundar
og átti ekki minnstan þátt í því að
við gengum til samstarfs við Sam-
einaða lífeyrissjóðinn. Þá var hann
í fyrstu stjórn Prenttæknistofnunar.
Eftir að ég tók við formennsku í
FBM þótti mér vænt um er hann
hringdi og spurði hvernig gengi,
hvað væri nú verið að bralla, vildu
þá stundum lengjast samtölin er
málefnin voru krufin og rökrædd
sem áður og sitt sýndist hvorum,
en ekki var hætt fyrr en niðurstaða
lá fyrir.
Nú saknar maður vinar í stað og
erfitt að hugsa sér að Óli sé ekki
lengur á línunni með hollráð. En
þetta er lífið, við komum og förum
en minning um góðan dreng lifir.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Sæmundur Arnason, formaður
Félags bókagerðarmanna.
Ég sé að Ólafur Björnsson hefur
byijað á Þjóðviljanum sama árið og
ég; sennilega nokkrum mánuðum
áður. Við ólumst þess vegna upp
saman og vorum saman á hveijum
degi eða kannski frekar á hveijum
sólarhring í 14 ár uppstyttulítið.
Eftir að ég hætti að vinna á Þjóðvilj-
anum og var fluttur niður í miðbæ
héldu samskipti okkar áfram allt
þangað til við ákváðum að hætta
útgáfu Þjóðviljans fyrir fjórum árum
eða svo.
Þjóðviljinn var okkur uppeldjs-
staður og því skóli. Besti skóli ís-
lands á þeim árum. Þar réðu ríkjum
í skrifum þeir Magnús Kjartansson
og Sigurður Guðmundsson. í prent-
smiðjunni aftur á móti Guðjón Svein-
björnsson meistari meistaranna í
uppsetningu islenskra blaða; þar var
Þjóðviljinn þrátt fyrir fátækt sína
fremstur allra blaða. Það var því
sterkur hópur sem stóð að því að
koma okkur Óla til manns á þessum
árum og annarra að dæma um undir-
ritaðan. Um Óla Björns skai ég hins
vegar dæma; hann var gersemi að
manni, þægilegur, traustur, skarp-
greindur og gott að vera nálægt hon-
um. Alltaf til dæmis á þessum eilífu
kvöldvöktum þar sem kaffi og tóbak
var eina lífsviðurværið fyrir utan
andlegt fóður, uppeldi menningarinn-
ar, sósíalismans, vonarinnar, gleðinn-
ar og sannfæringar um að vera hluti
af sterkri heild sem átti sigurvon
framundan. Sumum finnst að biðin
eftir sigrinum sé að verða of löng.
En ekkert getur komið í veg fyrir
að græðgi mannsins, kapítalisminn,
víki fyrir hugsjónum jafnréttis og
mannúðar. Svo mikið er víst þó flest
sé óljóst í henni veröld. Því annars
lifir hún ekki af, veröldin.
Ég var svo ljónheppinn að Óli
komst til mín þrátt fyrir harðneskju-
leg veikindi í afmæli mitt fyrir fáum
misserum. Þrátt fyrir mark veikind-
anna var viðmótið_ eins; hlýtt og
þægilegt. Fráfall Óla kom mér á
óvart. Sennilega af því að við vorum
svo jafnaldra og svo lengi samverka-
menn. Þegar slíkur maður hverfur
úr lífi manns; missir maður eitthvað
af sjálfum sér. Það að muna eftir
góðum dreng er huggun harmi gegn.
Með þessum fáu orðum sendi ég
eftirlifandi eiginkonu Ólafs og börn-
um þeirra samúðarkveðjur okkar
Guðrúnar.
Svavar Gestsson.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum vinnufélaga míns og góðs
kunningja til margra ára, Olafs
Björnssonar setjara. Óli var einn
þeirra sem ég kynntist þegar ég
steig mín fyrstu skref sem blaða-
maður fyrir hartnær aldaríjórðungi
og þótt ekki hafi alltaf ríkt einlægur
friður milli starfsstétta okkar bar
aldrei skugga á okkar samstarf.
Óli var virkur í starfi fyrir stétt-
arfélag sitt og hafði mikinn áhuga
á fagi sínu, prentiðninni. Senniiega
eru þær iðngreinar fáar sem orðið
hafa fyrir öðrum eins umbyltingum
á síðustu áratugum - og lifað þær
af. Eflaust eru ýmsar ástæður fyrir
því að greinin hefur sýnt þá aðlög-
unarhæfni sem raunin er, en fagleg-
ur áhugi og metnaður prentara er
ekki sú veigaminnsta.
Þar var Óli í fremstu röð. Þótt
ekki næði hann háum aldri tókst
honum samt að ganga í gegnum
tækniþróun sem spannar hálft ár-
þúsund. Hann lærði að raða lausa-
letri í sátur og fyrsta myndin sem
ég hef af honum er þar sem hann
er að þrykkja af síður fyrir Elías
Mar í gömlu smiðjunni við Skóla-
vörðustíg.
Tækniþróunin leiddi víða um lönd
til harðvítugra átaka milli prentara
og útgefenda um það hveijir mættu
vinna við hvað í prentsmiðjum
heimsins. Hér á landi fór þessi þróun
afar friðsamlega fram og þar átti
Óli Björns sinn þátt. Við sátum
nokkra fundi saman í samstarfs-
nefnd blaðamanna og prentara um
tæknimál og fyrir tíu árum fórum
við tveir, hvor fyrir sitt félag, á al-
þjóðlegan fund prentara og blaða-
manna í Genf. Það var lærdómsrík
ferð og ég man eftir því að sumum
þótti athyglisvert hversu miklir kær-
leikar voru milli okkar Óla, við stóð-
um jú hvor sínum megin í hagsmuna-
stríðinu og áttum helst ekki að tal-
ast við.
En það spillti ekki vinskap okkar
og saman tókumst við á hendur það
verkefni að tölvuvæða umbrotið á
Þjóðviljanum sáluga. Þar sá ég hann
síðast við skjáinn á Makkanum og
þar sat hann meðan heilsan leyfði.
Eg votta góðum fagmanni virð-
ingu mína og aðstandendum samúð
við fráfall góðs drengs.
Þröstur Haraldsson.