Morgunblaðið - 29.09.1996, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 29. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GOÐRARVONARHOFÐI - TROLLASKAGI - 6. AFAIMGI
TIGNARLEGIR gnýir voru meðal fjölmargra dýra í Ngorongoro- gígnum. Segja má að þar sé hægt að
virða fyrir sér dýralíf Tanzaníu á einum stað.
NORÐUR
FYRIR
MIÐBAUG
^ufjör&ur
GÓÐRARVONARHÖFÐI
Á TRÖLLASKAGA 6. áfangi
/ r
K E N Y A
*
Afram heldur för íslensku fjölskyldunnar
norður eftir Afríku. Nú liggur leiðin frá vin-
gjamlegum íbúum Tanzaníu, í gegnum
Kenya með viðkomu í höfuðborginni Nairobi
----------------------jp-----------——--------
og áfram áleiðis til Uganda. Þau Friðrik
Már Jónsson, Bima Hauksdóttir og bömin
Andri, Rannveig og Stefán lentu í ýmsum
ævintýrum á þessari leið.
EFTIR að hafa slappað af í
Meserani Snake Park í
tvo daga, var haldið í
skoðunarferð í Ngorong-
orogígnum, en þar er hægt að virða
fyrir sér dýralíf Tanzaníu á einum
stað. Eftir að hafa keyrt um 70 km
á góðum malbikuðum vegi, tóku við
um 50 km af hörmulegum vegar-
slóða. Greinilega hafði þessi vegur
komið illa undan rigningunni og
voru ótrúlega djúpar holur í veginn.
Það tók okkur tvo tíma að klöngr-
ast þennan spotta. Þegar við komum
inn í smábæ, áður en tekið er að
klifra upp hlíðar Ngorongoro, var
kaldhæðnislegt að sjá viðvörun-
arskilti á veginum, sem sögðu „Hol-
ur framundan". Einhvern tímann í
fyrndinni höfðu verið hraðahindran-
ir á götunni, en þær voru fyrir löngu
horfnar ofan í þá sprengjugíga sem
tekið höfðu völdin í tanzanískri
vegagerð.
Villidýr eftir pöntun
Við þurftum að borga 100 dollara
fyrir bílinn og mannskapinn, auk
þess sem við þurftum að leigja leið-
sögumann til að fara með okkur nið-
ur í gígskálina. Það sem minnisverð-
ast er frá þessum túr er útsýnið frá
gígbarminum, en það lætur engan
ósnortinn. Gígurinn, sem er útkulnað
eldfjall, er 20 km í þvermál og um
500 m á hæð. Þar eru vatnsból sem
aldrei þorna og þar af ieiðandi er
hægt að ganga að því vísu að ávallt
eru þar hjarðir villidýra, þó svo að
þau flakki mikið á milli Ngorongoro,
Serengeti og Masai Mara í Kenya.
Þegar niður í gíginn var komið
keyrðum við fram og til baka og
sýndi leiðsögumaðurinn okkur það
sem um var beðið. Vildum við sjá
ljón fengum við þau, bæðum við um
hýenur vorum við lóðsuð að þeim
o.s.frv. Hjarðir villidýra þekja skálar-
botninn, en þau eru spök og vön bí-
laumferð. Við höfðum frekar á til-
finningunni að við værum í dýra-
garði, en ekki í þjóðgarði innan um
villt dýr.
Annað sem deyfir svolítið stemmn-
inguna er hin gífurlega bílaumferð á
staðnum. Mikið var af bílum frá hin-
um ýmsu safarifyrirtækjum sem
flytja ferðamenn um skálina. Yfir-
leitt er um að ræða ríka ferðamenn
sem borga þúsundir dollara fyrir að
fljúga til Nairobi eða Dar es Salaam,
gista á fímmstjörnu-hótelum og fá
nokkurra daga safari um þekktustu
þjóðgarða svæðisins. Að túrnum
loknum vita þeir allt sem máli skipt-
ir um villta náttúru Afríku. Allir
voru þeir klæddir safarivestum og
með barðastóra hatta. Hrikalegar
aðdráttarlinsur, sem minntu einna
helst á fallbyssur, stóðu út um alla
bílglugga. Þrátt fyrir allt þetta er
ferð niður í Ngorongoro ógleymanleg
lífsreynsla. Fegurð staðarins gerir
ferðina ómaksins virði, en fyrir þá
sem vilja virða fyrir sér „villt dýr“
merkurinnar skal frekar bent á Etos-
ha í Namibíu eða Hwange í
Zimbabwe.
Illa útbúið safarilið
Er degi var tekið að halla, og tími
kominn til að yfirgefa svæðið sem
er lokað kl. 18, keyrðum við fram á
indverska fjölskyldu sem hafði kol-
fest Landróverinn sinn í drullupytti.
Allt umhverfis voru fínu safaribílarn-
ir, en þeir gátu ekki rétt Indveijunum
hjálparhönd, þar sem enginn þeirra
hafði meðferðis skóflu, dráttartóg,
né annað sem ómissandi þykir í slík-
ar ferðir. Við kipptum Landróvernum
upp með spilinu við mikinn fögnuð
viðstaddra, loksins fékk Suburbinn
uppreisn æru. Fjölskyldufaðirinn ind-
verski faðmaði okkur í bak og fyrir
og bað Guð að vera með okkur.
Vonandi verða fyrirbænir hans okkur
happadrýgri en þær sem töframaður-
inn í Malawi kastaði í kjölfar okkar
forðum.
Leiðin upp úr skálinni var töluvert
erfíð vegna þess að vegurinn var
örmjór og snarbrattur, auk þess sem
við þurftum að keyra með blindandi
kvöldsólina í augun. Á tjaidstæðið
komust við seint um kvöld, þreytt
en ánægð með vel heppnaðan dag
og tvo ónýta afturdempara.
Tanzanía kvödd
Við lögðum af stað snemma morg-
uns, eftir að hafa troðið okkur út
af frábærum morgunmat, framreidd-
um á suður-afríska vísu. Komum við
í Arusha til að kaupa dempara og
virða fyrir okkur hið tignarlega fjail,
Ma Meru (4550 m) í síðasta sinn.
Við tókum stefnuna á Kenya með
eitt stykki kamelljón, sem krakkarn-
ir höfðu orðið sér úti um á tjaldstæð-
inu, í farteskinu. í umhverfí Arusha
eru kaffí- og hveitiakrar, en fljótlega
tekur við ótamin gresjan. Keyrt er
um savannalönd til landamæranna
og nú eru Masaiarnir með nautgripa-
hjarðir sínar áberandi á leiðinni.
Þessir stoltu hirðingjar, sem frá örófi
alda hafa reikað fijálsir með hjarðir
sínar um sléttur Tanzaníu og Kenya,
eru nú orðnir ansi aðþrengdir þar
sem stöðugt meira land fer undir
ræktun eða þjóðgarða. Nöturleg
staðreynd er að lifnaðarhættir þeirra
eru ekki í takt við nútímann og
menning þeirra er að fara sömu leið
og menning Búskmanna sem áður
áttu eyðimerkur Botswana og
Namibíu.
Upp úr hádeginu skráðum við
okkur út úr Tanzaníu. Við höfðum
átt þar góðan tíma og kynnst hlý-
legri gestrisni íbúanna. Við höfðum
ætlað að vera þar í eina viku en þær
urðu sjö og við nutum hvers einasta
dags. Þau orð sem við heyrðum oft-
ast af vörum Tanzana voru: Jambo
habase = halló, hvernig hefur þú
það, og karibu = velkomin.
Nútímaborgin Nairobi
Það gekk greiðlega að komast
yfir Kenya-landamærin, enda eru
Kenyabúar vanir ferðamönnum. Þar
sem við vorum ekki ákveðin með
framhaldið, keyptum við ódýrustu
áritun sem völ var á, einnar viku
ferðaáritun fyrir 10 dollara á mann,
40 dollara þurfti að borga fyrir bíl-
inn. Á landamærastöðinni var mikið
af leiðinlegu og uppáþrengjandi liði
sem reyndi að pranga inn á okkur
allskonar rusli, eða vildi skipta pen-
ingum fyrir okkur. Eina leiðin til að
losna undan þessum lýð er að láta
sem maður sjái hann ekki og gefast
þeir þá fljótt upp.
Leiðin til Nairobi var ekki sérstak-
lega eftirminnileg nema þá helst fyr-
ir það að lögreglan er með vegar-