Morgunblaðið - 29.09.1996, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 29. SEPTEMBER 1996 B 15
Á tjaldstæðinu var ákaflega at-
hyglisverður karakter frá Austurríki
sem hefur eytt síðustu 12 árum í að
ferðast um Afríku þvera og endi-
langa. Þarna hittum við fólk frá
Suður-Afríku og Sviss sem ætlaði í
gegnum Zaire og var ákveðið að við
hittumst í Kampala að þremur vikum
liðnum.
Krakkarnir undu sér hið besta hjá
frú Roche. Hún var með átta hvolpa
á tjaldstæðinu og voru Stefán og
Rannveig að vasast í þeim allan dag-
inn. Andri notaði hinsvegar tækifær-
ið og fór út á lífið með hippalörfunum
af tjaldstæðinu.
Rós í mannlífsflórunni
INDVERSK fjölskylda festi Landrover jeppa sinn í dýi og var þakklát fyrir að íslendingarnir gáfu sér tima til að draga jeppann úr festunni.
GESTAHÓPURINN á
tjaldstæði „mömmu“
Roche i Nairobi var
fjölþjóðlegur. Stefán
og Rannveig standa
framan við fólk frá
Israel og Sviss. Birna
heldur um axlir
„mömmu" Roche við
hlið þeirra Friðriks
Más (með húfu) og
Andra.
Frú Roche, eða mamma,. eins og
hún er gjarnan kölluð af leigjendum
sínum, er gömul ekkja af pólskum
ættum. Hún hefur tekið á móti gest-
um í aldaríjórðung og er fyrir löngu
orðin þjóðsagnapersóna í ferðabrans-
anum. Eitthvað hafa yfirvöld verið
að stríða henni og loka þau staðnum
reglulega en hún opnar jafnharðan
aftur. Kerlingu þykir sopinn góður
og höfðum við það á tilfinningunni
að hún nærðist á vodka og sígarett-
um. Best kunni hún við sig í partíi
með flækingum staðarins. Oft á
kvöldin, er við komum inní matsal-
inn, voru þar nokkrir hippar saman
komnir, reykjandi hass úr bambus-
röri en hrókur alls fagnaðar var
mamma gamla með vodkaflöskuna
sína. Aldrei fór hún í rúmið án þess
að stinga úr svo sem einni bokku
og hún gat drukkið hvem þann und-
ir borðið sem hætti sér í kapp-
drykkju við hana.
Kerla fór gjarnan út seinnipart
dags og sneri heim aftur snemma
kvölds. Var þá hægt að sjá hvernig
ástandi hún var í, eftir því hvar hún
lagði bíl sínum. Væri hún aðeins
„miid“ lagði hún inni í bílskúr. Vel
í glasi þýddi að lagt var á miðju
tjaldstæðinu, en hefði hún blótað
Bakkus ótæpilega lét hún sér nægja
að stinga bílnum rétt inn fyrir hliðið
og slangra svo heim að húsi, formæl-
andi öllu sem á vegi hennar varð.
Eitruðustu athugasemdirnar fengu
þó ríkisstjórn og forseti landsins,
sem að hennar áliti eru þeir verstu
drullusokkar sem dregið hafa and-
ann á þessari jörð. Morguninn eftir
var hún svo mætt á veröndina fyrir
allar aldir með kaffið sitt og morg-
unsígarettuna, hugandi að „börn-
um“ sínum og hundum. Hún er virt
af öllum þeim sem njóta gestrisni
hennar. Segja má að þá viku sem
við vorum hjá henni, hafi hún verið
Andra, Rannveigu og Stefáni sem
amma, svo stjanaði hún við þau.
Mamma Roche er sannarlega með
skærustu rósum í þeirri mannlífs-
flóru sem orðið hefur á vegi okkar
það sem af er ferðalaginu.
KENÝSKU börnin við landamærastöð á landamærum Uganda voru
glöð. Sá litli lengst til hægri var mjög hrifinn af ljósu hári Rann-
veigar og Stefáns og vildi sífellt fá að strjúka það.
FJÖLSKYLDAN þurfti að greiða hátt gjald og borga fyrir leiðsögn-
mann um Ngorongoro- gíginn. Lciðsögumaðurinn gaumgæfði bílinn,
enda biluðu afturdempararnir á holóttum vegum á leið til gígsins.
tálma á 30 km fresti. Þeir eru að
leita að smygli, en veifa fólksbílum
yfirleitt framhjá. Við komum til Na-
irobi seinnipart dags og skelltum
okkur strax í miðborgina. Fyrstu við-
brögð okkar voru undrun, við vorum
komin í nýtísku borg með breiðum
strætum og háhýsum sem teygðu sig
til himins. Nairobi á það þó sameigin-
legt með öðrum borgum álfunnar að
umferðarreglur eru ekki virtar en við
vorum löngu hætt að láta það hafa
áhrif á okkur, heldur tókum þátt í
fjörinu af lífi og sál.
Þar sem við erum að rúnta um
borgina, brestur á þrumuveður og
allar flóðgáttir himins opnast. Vatnið
fossaði niður með slíkum ógnarkrafti
að á svipstundu urðu breiðstrætin
að beljandi elfum. Við misstum
skyndilega alla löngun til þess að
finna tjaldstæði og skráðum okkur
inná Panafric-hótelið, sem er í hærri
verðflokknum. Það var yndislegt eft-
ir fleiri vikur í óbyggðum að komast
í sjóðheitt bað, láta herbergisþjón-
ustuna stjana við sig, liggja í bælinu
og góna á sjónvarpið, án þess að
þurfa að hafa áhyggjur af því að
safna eldiviði fyrir næstu máltíð.
Ein nótt við svona lúxus stækkaði
fjárlagagat ferðalagsins sem var þó
orðið ansi vítt þegar hér var komið
sögu. Við gerðum því upp reikning-
inn næsta morgun og leituðum okkur
að ódýrari gistingu. Fyrir valinu varð
Mrs. Roche’s Camp Site (tjaldstæði
frú Roche), sem er svolítið fyrir utan
miðborgina. Eftir að hafa komið upp
tjaldinu var rokið í að skoða borg-
ina. Við létum bílinn standa á tjald-
stæðinu og notuðum leigubíla, Mat-
atus, til að komast allra okkar ferða.
Frá frú Roche og niður í bæ kostaði
um 1 dollara fyrir okkur öll.
Ljósar og
dökkar hliðar
Nairobi er iðandi af lífi og nóg að
skoða. Mikið er af áhugaverðum söfn-
um, verslunum og mjög góðum veit-
ingastöðum. Má þar nefna Carnivore
(kjötæta), en eins og nafnið bendir
til er hann ekki ætlaður grænmetis-
ætum. Þar getur maður étið á sig
gat af villibráð fyrir hlægilegt verð.
Thorn Tree Cafe er vinsæll stefnu-
mótsstaður og þar hittum við ferða-
langa sem við höfðum síðast séð í
Zanzibar og Malawi. Nairobi er einn-
ig staður til að birgja sig upp af vist-
um eða útvega sér vegabréfsáritanir
fyrir áframhaidandi ferðalag, því flest
Áfríkuríki eru með sendiráð í borg-
inni.
Borgin hefur líka sínar dökku hlið-
ar. Fólksfjölgun er mikil sökum þess
að straumur fólks er frá landsbyggð-
inni til borgarinnar. Gífurlega stór
fátækrahverfi, með allar þær mann-
legu hörmungar sem þeim fylgja,
hafa myndast í útjaðri borgarinnar.
íbúatala Nairobi er nú um 2,5 millj-
ónir, en reiknað er með að ein millj-
ón bætist við á næstu fjórum árum.
Glæpir eru tíðir í borginni og fengum
við að kynnast því einn daginn.
Við vorum á gangi í miðborginni,
þegar Birna fann að krumla seilist
ofan í vasa hennar. Hún sneri sér
eldsnöggt við og náði að hremma
gaurinn, og þar sem hún hélt að
hann hefði náð kreditkortinu hennar
hékk hún á honum. Vegfarendur
dreif nú að og fór þá náunginn að
biðja sér vægðar og sleppti pening-
unum á gangstéttina. Hann vissi
sem var að ef hann lenti í höndunum
á lögreglunni ætti hann á hættu að
vera lúbarinn. Við sáum aumur á
honum og slepptum honum og varð
hann frelsinu feginn og hvarf eins
og byssubrenndur úr augsýn okkar.
Á tjaldstæði frú Roche
Á tjaldstæðinu ægði saman fólki
frá öllum heimshornum, bæði bak-
pokaferðalöngum og þeim sem voru
á eigin bílum. Það var gaman að
vera innan um þessa nútíma sígauna
og andrúmsloftið á staðnum var frá-
bært. Allir eru á leið til einhvers
framandi ákvörðunarstaðar, Höfða-
borgar, Zanzibar, Kairó, Timbúktú
o.s.frv. Sumir virtust þó hafa dagað
þarna uppi svo vikum og mánuðum
skiptir. Tjaldstæði kosta 3 dollara á
mann en frítt er fyrir börn. Einnig
er hægt að leigja herbergi fyrir 5
dollara. Það eina sem hægt er að
fínna að staðnum er öryggisgæslan,
hún er engin. Eitt kvöldið var klippt
á girðinguna, rétt við tjaldið okkar,
en sem betur fer vöknuðum við í
tæka tíð og náðum að hrekja þjófana
á brott. Tveir bakpokaferðalangar
voru ekki eins heppnir næstu nótt
er öllum farangri þeirra var stolið.
Það hafði mígrignt um kvöldið og
höfðu þeir sett bakpokana sína í
skjól á veröndinni, með því höfðu
þeir brotið fyrstu rcglu í ferðalagi
um Afríku: Aldrei að sleppa farangr-
inum úr augsýn.
Frá Kenya
til Úganda
Eftir eina viku í Nairobi var vega-
bréfsáritun okkar útrunnin. Við
kvöddum „mömmu" og settum stefn-
una á Uganda. Lítið bar til tíðinda
á leiðinni en seinnipart dags náðum
við loks þeim merka áfanga að keyra
norður fyrir miðbaug. Það fór þó lít-
ið fyrir rómantík augnabliksins því
að þegar við stóðum á baugnum
brustu á þau ægilegustu haglél sem
við höfum lent í. Ilafa höglin örugg-
lega verið um einn sentimetri í þver-
mál og mjög sárt að fá þau á sig.
Við áttum fótum fjör að launa er við
forðuðum okkur inn í bíl.
Þegar við komum að landamær-
unum voru þau lokuð, en okkur
hafði verið sagt að þau væru opin
allan sólarhringinn. Krökkt var af
fólki í kringum landamærastöðina
og þótti okkur ekki ráðlegt að tjalda
þar. Við keyrðum því til baka eina
fimm kílómetra þar til við komum
að fyrsta vegartálmanum. Við feng-
um að tjalda hjá lögreglunni og
greiddum fyrir tvo pakka af síga-
rettum. Morguninn eftir gekk greið-
lega að komast í gegnum landamær-
in, en síðustu kynni okkar af Kenya-
mönnum var spilltur landamæra-
vörður sem tók dollar fyrir að fylla
út pappíra okkar.
Þegar einu ævintýri sleppir tekur
annað við. Framundan var Uganda.