Morgunblaðið - 12.10.1996, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNLA UGUR JÓSEFSSON
ÞÓRA LOFTSDÓTTIR
HREFNA GUÐLAUG
GUNNARSDÓTTIR
+ Gunnlaugur Jó-
sefsson var
fæddur 12. október
1896 á Syðri-Völl-
um í Miðfirði. Hann
lést á sjúkrahúsinu
í Keflavík 19. des-
ember 1981. For-
eldrar: Jósef bóndi
á Hörghóli í
Vesturhópi og víð-
ar, f. 21.8. 1852, d.
19.3. 1929, Gunn-
laugsson og kona
hans, Kristín,
20.2.
1961, Hansdóttir,
bónda á Litla-Ósi í Miðfirði,
Jóhannssonar.
Kennarapróf 1919. Náms-
dvöl í Noregi 1924. Kennari í
Þorkelshólshreppi, V-Hún.,
1919-1920; Hrunamanna-
hreppi, Árnessýslu, 1920-1926;
Laxárdalshreppi, Dalasýslu,
1926-1927; Barnaskólanum
Miðneshreppi, Sandgerði,
1927-1943. Bókari og skrif-
stofustjóri hjá hf. Miðnesi,
Sandgerði, frá 1947 til 1971.
Oddviti hreppsnefndar Miðnes-
hrepps 1937-1947. Hreppstjóri
Miðneshrepps frá 1941 til 1972.
Formaður búnaðarfélags
hreppsins 1937-1943. Fjár-
haldsmaður Hvalneskirkju frá
1942 til 1977. Einn af stofnend-
um Lionsklúbbs Sandgerðis, og
heiðursfélagi síðustu árin. Einn-
ig var hann frímúrari um ára-
tugi. Hann hóf sandgræðslu í
samvinnu við Gunnlaug Krist-
mundsson, sandgræðslustjóra,
frænda sinn, og sá um byggingu
vamargarðs gegn sandgangi.
Atti þátt í að lagður var vegur
yfir Miðnesheiði til Keflavíkur,
er stytti leiðina til mikilla muna.
í tryggingamefnd Gullbringu-
sýslu og fræðsluráði.
Þóra Loftsdóttir fæddist 16.
september 1904. Hún lést 10.
maí 1986. Hún var dóttir Lofts
bónda í Haukholtum, Hmna-
mannahreppi, Þorsteinssonar,
og konu hans, Kristínar Magn-
úsdóttur. Börn: Kristín, sím-
Gunnlaugur hóf kennslu á
heimaslóðum, eða í Þorkelshreppi
árið eftir að hann lauk prófí frá
Kennaraskóla íslands. Á æskuá-
nim dvaldi hann um skeið á Litlu-
Ásgeirsá í Víðidal og sinnti bú-
störfum þar.
Næstu árin stundaði Gunnlaug-
ur kennslu í Hrunamannahreppi í
Ámessýslu. Var þá enn enginn
fastur skóli þar í sveit. Kennt var
á sveitabæjum, meðal annars í
Haukholtum. Þar komst hann í
kynni við heimasætu á bænum,
sem Þóra Loftsdóttir hér. Gott, ef
Gunnlaugur kenndi henni ekki, því
að hún var átta ámm yngri en
hann. Og einmitt árið eftir að
kennslu lauk í Hreppnum, giftu
þau sig, hinn 26. maí 1927. Vetur-
inn á undan kenndi Gunnlaugur í
Laxárdalshreppi í Dalasýslu sem
farkennari. Þá var haldið til Suður-
nesja, þar sem þau hjón bjuggu
stöðvarsljóri, Sandgerði, f. 22.
apríl 1928, gift Pétri Hjalta-
syni, bifreiðastjóra og öku-
kennara. Þau áttu saman tvo
syni, en annar er látinn, hún
átti son áður en þau giftust.
Hulda, f. 15. des. 1929,
hjúkrunarkona i Kópavogi.
Var gift Þórhalli Þorsteinssyni
bókaútgefanda og bókbindara
(M. Jónssonar, skólastjóra á
Akureyri), en hann lést 11. jan.
1988. Þau áttu saman tvo
drengi og tvær stúlkur. Loftur
Haukur, rafvirki og lögreglu-
þjónn, fæddur 2. ágúst 1931,
dáinn 27. sept. 1988. Var
kvæntur Ragnheiði Bjarna-
dóttur, er vann við bókband,
en er látin. Áttu tvær dætur
og einn son. Jósef Hilmar, f.
19. ágúst 1933, prentsmiðju-
sljóri, búsettur í Kópavogi, eig-
andi Skemmuprents, kvæntur
Málfríði Þórðardóttur, verka-
manns og trúboða Jóhannes-
sonar. Hún hefur unnið við
bókband á ýmsum vinnustöð-
um. Þau eiga tvær dætur. Með
fyrri konu sinni, Sigríði Ingu
Þorkelsdóttur, eignaðist Hilm-
ar fjóra syni. Gylfi, gjaldkeri
þjá Isl. aðalverktökum á Kefla-
víkurflugvelli, f. 22. des. 1944.
Jarðneskar leifar Gunn-
laugs og Þóru hvíla í kirlgu-
garðinum á Hvalnesi.
alla tíð síðan. Fyrst áttu þau heima
á Ökmm á Hvalnesi, og kenndi
hann við fastan skóla þar í plássinu
og síðan í Sandgerði. Hjónin
byggðu þá húsið Sólbakka þar á
staðnum, þar sem þau bjuggu allt
til ársins 1957, að þau byggðu hús
á Suðurgötu 38. Gunnlaugur var
fastur kennari þarna allt til 1943,
er hann kaus að hætta kennslu,
þá hátt á fimmtugsaldri, og tók
að stunda skrifstofustörf í Sand-
gerði. Lengst af kennslutíma
Gunnlaugs var Valdimar Össurar-
son skólastjóri. Gunnlaugur vann
fyrst eftir kennslulok hjá kaupfé-
laginu á staðnum og síðan hjá hf.
Miðnesi. Hann var nákvæmur í
störfum sínum, mjög áreiðanlegur,
og eftirsóttur til starfa, sem út-
heimta ritleikni og glöggskyggni í
meðferð talna. Einnig kunni hann
vel að stilla skap sitt.
Þóra, kona Gunnlaugs, má ekki
gleymast í þessu yfírliti. Á heimili
þeirra hjóna var gestkvæmt, og
mæddi það að sjálfsögðu mjög á
húsfreyjunni. Húsbóndinn gegndi
mörgum opinbemm störfum, og
þurftu ýmsir við hann að ræða.
Þóra var iðjusöm. Til marks um
það, pijónaði hún margar flíkur
fyrir fólk í nágrannabyggðum, og
vel að merkja; allt var þetta unnið
eftir að krefjandi heimilisstörfum
lauk.
Snemma tóku opinber störf að
safnast Gunnlaugi á hendur, eins
og yfírlitið í upphafi þessarar
hjónaminningar ber vitni. Eljumað-
ur var hann einstakur og átti oft
langan vinnudag.
Hilmar prentari Gunnlaugsson
hefur tjáð þeim sem þetta ritar, að
oft hafí faðir hans setið yfír emb-
ættisbókum og færslum langt fram
eftir kvöldi. Hætt er við, að tíma-
kaupið hafí oft verið í lægra lagi.
Starfsskyldumar gengu fyrir öllu.
Af framansögðu má ljóst vera,
að Gunnlaugur hefur um langa
hríð, ásamt konu sinni, lagt Sand-
gerði dijúgt lið. Hann var svo að
segja allt í öllu á staðnum. Oft eru
hæfileikamenn það kafnir störfum,
að nærri stappar heilsutjóni. Á þá
er hlaðið, eins og kunnugt er.
Gunnlaugur var lengi að. Hann
vann ekki peninganna vegna, því
að hann var einkar sanngjarn.
Þegar liðin er öld frá fæðingu hans,
minnast hans margir á Miðnesi
með virðingu og þökk.
Auðunn Bragi Sveinsson.
-I- Hrefna Guðlaug Gunnars-
I dóttir var fædd í Reykjavík
17. september 1943. Hún lést
á heimili sínu 28. september
síðastliðinn og fór útför henn-
ar fram frá Reynivallakirkju
5. október.
Hrefna mín, fyrir örfáum stund-
um stóð ég yfír moldum þínum.
Ég spyr í hljóðri reiði hver er til-
gangurinn. Hvemig getur lífíð ver-
ið svona óréttlátt? Hvers vegna ert
þú á besta aldri hrifín brott frá
eiginmanni og bömum? En ég vil
trúa því að þér hafí verið ætlað
annað verkefni á öðrum stað.
Mér til hugarhægðar sest ég
niður, kveiki á kertum og hlusta á
Árstíðimar eftir Vivaldi. Er ég
hlusta á þetta fallega tónverk, þar
sem tónarnir lýsa vorinu, lækimir
skoppa, fuglamir syngja og náttúr-
an vaknar af vetrardvala, þá leitar
hugur minn aftur í tímann. Það
var vor í lífi okkar beggja er við
hittumst fyrst. Ég, stelpan úr
sjávarþorpinu, átti að fá að heim-
sækja frænku mína og jafnöldru í
sveitina. Og mikil var eftirvænt-
ingin. Ekki varð ég fyrir vonbrigð-
um, þú og foreldrar þínir tókuð
mér opnum örmum. Við áttum
strax vel saman, báðar mikil náttú-
mböm. Margar áttum við yndis-
legu stundimar í þessari fallegu
sveit. Utreiðartúrar og náttúm-
skoðun vom okkar uppáhald. Við
brölluðum líka ýmislegt, sem ekki
verður sagt frá, en geymdum með
sjálfum okkur. Ekki var síst að
njóta óþijótandi uppsprettu visku-
bmnns föður þíns sem aldrei
þreyttist á að uppfræða okkur
unglingana um land okkar og sögu.
Faðir þinn var einstakur maður
sem ég alla tíð bar ótakmarkaða
virðingu fyrir. Mér fannst þú ein-
stakrar gæfu aðnjótandi að eiga
slíka foreldra. Enda launaðir þú
þeim það er þau þurftu á aðstoð
þinni að halda.
Seinna kom sumarið í lífi okkar
og við héldum í sína áttina hvor.
+ Halldóra Bjarnadóttir var
fædd í Hítardal í Hraun-
hreppi í Mýrasýslu 8. ágúst
1905. Hún lést í St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 19. september
síðastliðinn. Útför Halldóru
fór fram í kyrrþey að hennar
eigin ósk.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja elskulega föðurömmu mína,
Halldóm Bjamadóttur, sem lést
hinn 19. september síðastliðinn.
Hún var hæglát og hógvær, hugs-
aði kannski meira, en sagði minna.
Að hennar ósk fór jarðarförin því
fram í kyrrþey. Tilfinningar sínar
eða líðan bar hún ekki á annarra
borð, heldur hafði fyrir sig sjálfa.
Amma Dóra, eins og við systkinin
kölluðum hana alltaf, vann ötul-
lega að verkalýðs- og félagsmálum
hjá verkakvennafélaginu Framtíð-
inni í Hafnarfirði og þar var hún
heiðruð fyrir vel unnin störf. Aldr-
ei brást að hún mundi eftir afmæl-
isdegi mínum og skipti þá engu
máli hvar í heiminum ég var stadd-
ur, alltaf fékk ég kort eða símtal
með hamingjuóskum. í kjölfarið
fylgdi svo kannski dúkur sem hún
hafði sjálf málað blóm á, eða he-
klaðar dúllur. Ótal minningarbrot
birtast ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum mínum á þessum tímamót-
um, en of langt mál yrði að telja
þau upp hér. Þó langar mig að
minnast á tímabilin sem við unnum
saman hjá Vita- og hafnamála-
stofnun ríkisins í Kópavogi. Þar
Þú giftist ung og eignaðist þitt
eigið heimili, sinntir búi og böm-
um. Sambandið milli okkar varð
stijálla. En hvert sinn er við hitt-
umst fundum við báðar að þessi
sterki strengur æskuáranna var
órofínn.
Hrefna mín, við hittumst síðast
fyrir rúmum mánuði við útför
móður þinnar. Mig grunaði ekki
þá að það yrði síðasta faðmlag
okkar, er þú brostir gegnum tárin
og við ákváðum að hittast bráð-
lega.
En skyndilega er komið haust.
Eftir langan og drungalegan mán-
uð skein sól loks í heiði. Ég hafði
eytt þessum fagra degi á einum
fegursta og helgasta stað landsins
okkar, glöð yfír að eiga svo fagurt
land og geta notið þess. En skyndi-
lega dimmir yfír. Sorgarfregnin
beið mín er ég kom heim. Árstíðir
þínar voru á enda runnar.
Hrefna mín, ég minnist brossins
þíns bjarta, hlýjunnar og gleðinnar
sem streymdi frá þér. Eg þakka
þér fyrir þær góðu stundir sem við
áttum saman, er við vorum báðar
ungar og lífíð var fullt af vænting-
um og fyrirheitum. Ég mun geyma
þær sem perlur í minningunni.
Eiginmanni þínum og öðrum
ástvinum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ég veit að
minningin um góða eiginkonu og
móður mun hugga ykkur í sorg
ykkar. Það fræ sem þú sáðir í
garðinn þinn í þessum heimi mun
halda áfram að vaxa og dafna og
verða þér verðugur minnisvarði í
framtíðinni.
Guð veri með ykkur öllum.
Hafðu þökk fyrir allt.
Er við litum um öxl
til ljúfustu daga
liðinnar ævi
þá voru það stundimar
í vinahópi
sem veitlu okkur
mesta gleði.
(Nico.)
Sigrún Vilhjálmsdóttir.
vann ég í þijú sumur og hálfan
vetur, en amma Dóra starfaði þar
í um tuttugu ár sem matráðskona.
Ég var óharðnaður unglingur, að-
eins þrettán ára gamall, þegar ég,
að hennar tilstuðlan, var fyrst ráð-
inn í sumarvinnu hjá Vita- og
hafnamálum og það var svo ósköp
notalegt að skjótast inn í hlýtt eld-
húsið hjá henni og fá eitthvað heitt
að drekka, og kannski kökubita, á
köldum morgnum. Sérstök tengsl
mynduðust með okkur á þessum
tímum, tengsl sem voru óijúfanleg
upp frá því. Það var ósjaldan sem
ég kom við hjá ömmu Dóru og
þáði kaffi og kökur á meðan við
rifjuðum upp hin ýmsu atvik frá
því er við unnum saman hjá Vita-
málum. Þá var stutt í hláturinn
hjá okkur báðum og ósjaldan kom
það fyrir að kaffíð kólnaði í bollun-
um því margs var að minnast.
Amma Dóra var trúuð kona; og
hógværð, nægjusemi og kærleikur
voru hennar einkunnarorð. Afkom-
endum hennar, öðrum skyldmenn-
um og vinum sendi ég mínar
samúðarkveðjur og þakka henni
ömmu Dóru fyrir allt og allt, með
þessum fallegustu orðum Biblíunn-
ar.
„Því að svo elskaði Guð heim-
inn, að hann gaf son sinn einget-
inn, til þess að hver, sem á hann
trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf.“
Hvíl í friði elsku amma mín,
þinn,
Jón Rafn.
+
Systir okkar,
GUÐBJÖRG BERGSTEINSDÓTTIR,
Baldursgötu 15,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum föstudaginn 11. október.
Sigrún Bergsteinsdóttir
og Sigríður Bergsteinsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ANNA KRISTBJÖRG
KRISTINSDÓTTIR
frá Höfða,
Grýtubakkahreppi,
Víkurgötu 6,
Stykkishólmi,
lést í Landspítalanum 9. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda
Guðmundur Gunnarsson.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
HREFNA SIGURJÓNSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
á Ægisgötu 20,
Akureyri,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri sunnudaginn 6. október.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 14. október
kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Fjóröungssjúkrahúsið
á Akureyri.
Anna Þorsteinsdóttir, Július Bergsson,
Árni Þorsteinsson, Ásdís Sigurpálsdóttir,
Erlingur Þorsteinsson, Eygló Óladóttir,
Sfmon Þorsteinsson, Ósk Pétursdóttir.
HALLDORA
BJARNADÓTTIR