Morgunblaðið - 20.10.1996, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 20. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÚNÁSTA
PÉTURSDÓTTIR
+ Sigrún Ásta
Pétursdóttir
var fædd 27. febr-
úar 1941 í Reykja-
vík. Hún lést 12.
október síðastlið-
inn á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði.
Foreldrar Sigrúnar
voru Pétur Guð-
mundsson, f. 16.
apríl 1903, d. ,17.
júní 1971, og Ásta
Kristín Davíðsdótt-
ir, f. 1. september
1912, d. 11. ágúst
1994. Systkini
hennar eru Eygerður Laufey,
f. 30. júní 1942, d. 27. desember
1980, Anna Sigríður, f. 30. júni
1942, Davíð I., f. 1. nóvember
1944, og Kristín, f. 23. nóv-
ember 1951. Auk þeirra eru
þijú hálfsystkini samfeðra,
Guðný, f. 15. ágúst 1931, d. 8.
ágúst 1989, Hjördís, f. 4. júní
1934, og Ásgeir, f. 30. septem-
ber 1935.
Sigrún Ásta giftist 24. febr-
úar 1963 eftirlifandi eigin-
manni sínum, Pálma D. Jóns-
syni, f. 2. apríl 1939. Þeirra
börn eru: 1) Ásta Kristín, kenn-
ari, f. 18. júlí 1963,
i sambúð með Hall-
dóri Sigtryggssyni,
verktaka, f. 6. des-
ember 1956, þeirra
barn er Freydís, f.
17. september 1991,
sonur Ástu er Hörð-
ur Kristjánsson, f.
19. nóvember 1985.
2) Ester, tollfulltrúi
á Akureyri, f. 11.
október 1965, í sam-
búð með Hermanni
Brynjarssyni, við-
skiptafræðingi, f.
15. júní 1960, og
Rúnar, nemi við HÍ, f. 29. mars
1973.
Sigrún Ásta lauk námi frá
HSÍ 1962 og framhaldsnámi í
hjúkrun á lyf- og handlækn-
ingadeildum 1979. Hún hefur
starfað við hjúkrun á m.a.
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,
Borgarspítalanum, Blóðbank-
anum, Hrafnistu í Hafnarfirði
og Landspítalanum.
Utför Sigrúnar Ástu fer fram
frá Fossvogskirkju mánudag-
inn 21. október og hefst athöfn-
in klukkan 10.30.
Elsku hjartans Sigrún mín,
Af alhuga færam þér ástarþökk
á auða sætið þitt horfum klökk.
Heilsaðu föður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn
við eigum eftir í vændum.
(G. Bjömsson)
Ég hef engin orð til að lýsa þeim
tilfinningum sem ég ber til þín,
enda kannski óþarfi þar sem ég var
svo heppin að geta tjáð þér þær
sjálf á okkar ógleymanlegu sam-
verustundum undanfama mánuði.
Þessar setningar hljómuðu líka oft
á mínu heimili: „Ertu nú farin til
hennar Síu þinnar“ eða „við biðjum
að heilsa henni Síu þinni“. Held ég
að vandfundin væri eins óeigingjöm
og æðrulaus manneskja eins og þú
varst í þínum veikindum. Og reynir
nú á okkur hin hvort við eigum
eitthvað af þeim styrk sem þú gafst
okkur. Enginn hefði betur getað
búið okkur undir það sem verða
vildi en þú. En þar sem skriffinnska
og skýrslugerð var ekki í þínum
anda og þú vildir frekar láta við-
mót og verk tala ætla ég ekki að
hafa þetta miklu lengra. Mig lang-
ar samt að þakka fólkinu þínu,
Pálma, Ástu, Ester og Rúnari, fyr-
ir samfylgdina á þessum mánuðum
því enga fylgd hefði verið hægt að
fá betri. Oft hef ég hlustað á þig
lýsa ást þinni á þeim og þakklæti
þínu fyrir alla umhyggjuna sem þau
svo sannarlega sýndu þér.
Guð veri með ykkur.
Sál mín fylgir þér,
uns hún nær þér að lokum
í skýjum uppi.
Að við séum áð skilja,
ástin mín, þar skjátlast þér.
(Japanskt Ijóð.)
Þín litla systir,
Krístín (Stína).
„Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálar þinnar þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur og í leit
að friði. Þegar vinur þinn talar þá
andmælir þú honum óttalaust eða
ert honum samþykkur af heilum
hug.“ (Spámaðurinn)
I dag kveð ég besta vin minn.
Sorg mín er mikil. En sorgin og
gleðin eru systur. Ég græt vegna
þess sem var gleði mín.
Sigrún var einstök kona. Hún var
auðug og gjafmild. Ávallt ríkti mik-
il gleði í kringum hana. Gjafir henn-
ar voru miklar, umhyggja, vinátta
og tryggð. Alltaf gaf hún af sér og
þeir sem gengu fram hjá henni en
þekktu hana ekki, fengu bros.
Ég tel það hafa verið forréttindi
að hafa fengið að eiga Sigrúnu fyr-
ir vin. Vinátta okkar var fullkomin.
Gleði og samverustundir áttum við
margar, enda var það okkar áhuga-
mál að safna gleðistundum.
Vorið 1961 vorum við sendar
saman, tveir nítján ára hjúkrunar-
nemar, til Vífilsstaða og skyldum
við deila saman herbergi. Þetta vor
var yndislegt, við nutum frelsisins
úti í náttúrunni meðan trén lauf-
guðust. Fuglarnir sungu og náttúr-
an var í sínu fegursta skarti. Friður-
inn og þögnin ríktu hinar björtu
vornætur meðan við lékum okkur
eins og böm og nutum hverrar
mínútu, ýmist á göngu eða róandi
úti á vatni. Þarna á Vífilsstöðum
hófst vinátta okkar sem varði æ
síðan. Upp frá því leið varla sá
dagur að við hefðum ekki samband
hvor við aðra.
Mér birtist hvítt friðarkerti í
draumi og sendi það mér birtu og
yl. Skyndilega sá ég að kveikurinn
var orðinn svo stuttur að kertið
mitt var að brenna út. Ég fól log-
ann í lófa mér í þeirri von að hann
mætti lifa lengur en loginn dó út.
Mykrið varð svo svart að ég fylltist
ótta og vaknaði. Þá vissi ég hvað
í vændum var.
Ég kveð nú Sigrúnu sem mér
hefur þótt svo undur vænt um.
Konuna sem var mér stoð og styrk-
ur í lífi mínu, sem gaf mér ávallt
svo mikla gleði, ást og umhyggju.
Stundum skammaði hún mig en
aldrei bar skugga á vináttu okkar,
hún óx með hveiju árinu sem leið.
Ég drúpi höfði af virðingu og þakk-
læti til hennar fyrir allar þær fjöl-
mörgu stundir sem við áttum sam-
an. Þakklæti fyrir alla þá vináttu
og gleði sem hún gaf mér. Þakk-
læti fyrir að fá að vera með henni
síðasta kvöldið sem hún lifði og að
fá að hlúa að henni fyrir svefninn
langa.
Börnin mín þakka henni fyrir þá
umhyggju sem hún ávallt bar fyrir
þeim.
Ég sendi Pálma, börnum og fjöl-
skyldum þeirra mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
„Því að hvað er það að deyja
annað en að standa nakinn í blæn-
um og hverfa inn í sólskinið?
Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann
frá friðlausum öldum lífsins, svo
að hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs
síns?“ (Spámaðurinn)
Dóra Hansen.
Sigrún var mjög góð amma. Hún
fór oft með mér og afa í ferðir í
húsbílnum. Þær ferðir eru ógleym-
anlegar. Hún sótti mig stundum í
skólann og ég svaf hjá henni úti á
Álftanesi í eina eða tvær nætur.
Það vantaði aldrei Cocoa Puffs. Við
spiluðum olsen olsen, spjölluðum
saman og hlógum. Það er tómlegt
eftir að amma dó. Ég elskaði hana
mikið og sakna hennar afskaplega.
Ég vona að ömmu líði vel þar sem
hún er núna.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Hörður.
Þegar við kveðjum Sigrúnu Ástu
streyma minningar liðinna ára fram
í hugann. Minningin um Sigrúnu
stórufrænku á Nýbýlavegi 16, afa
og ömmu sem bjuggu á efri hæð-
inni, „svartaskotið“ í kjallaranum
en það var vinnuherbergið hans
afa, pönnukökuilminn frá eldhúsinu
uppi á lofti og fleira væri hægt að
telja. Atvik frá árinu 1962 er mér
ofarlega í huga, við Sigrún vorum
einar í eldhúsinu á neðri hæðinni
og hún var að segja mér frá nám-
inu í Hjúkrunarskóla íslands. Sá
brennandi áhugi hennar fyrir starf-
inu og gleði yfir að geta hjálpað
öðrum geisluðu af henni. Mitt í
þessum umræðum var kallað til
hennar hvort hún ætti ekki að
mæta á vaktina klukkan 4 og hvort
hún væri ekki að verða of sein í
strætó. „Þetta er allt í lagi, ég fæ
far.“ Sigrún hallaði aftur eldhús-
hurðinni og sagði brosandi: „Ég á
kærasta, hann ætlar að taka mig
með í bæinn, hann er að norðan
og ég er alveg ofsalega skotin í
honum.“ Að vera bara rúmlega 10
ára og trúað fyrir svona leyndar-
máli var ekki til að minnka aðdáun
mína á Sigrúnu frænku minni.
Kærastinn að norðan, hann Pálmi,
varð lífsförunautur Sigrúnar. Um-
hyggja Sigrúnar fyrir fjölskyldu
sinni og vinum var gegnheil. Á
árunum 1972-1974 átti ég margar
góðar stundir á heimili Sigrúnar
og Pálma á Álfhólsveginum. Dæt-
urnar Ásta og Ester gáfu okkur
oft tilefni ‘til að brosa og í mars
1973 fæddist Rúnar og varð ég
þeirrar ánægju aðnjótandi að vera
„ljósa“ hans.
Síðan þá er margs að minnast
og seint fáum við fullþakkað hlýhug
í okkar garð, sérstaklega þá um-
hyggju sem þú sýndir syni okkar
þegar hann fór í framhaldsskóla til
Reykjavíkur. Þeirri umhyggju er
kannski best lýst með orðum hans
sjálfs, en hann kallaði þig alltaf
Reykjavíkurmömmuna sína. Styrk-
ur og óbilandi baráttuvilji þinn í
erfiðum veikindum þínum var ólýs-
anlegur. Skoðanir þínar á hjúkrun,
umönnun og velferð sjúkra voru
mjög ákveðnar. Fársjúk varstu að
miðla af langri reynslu þinni sem
hjúkrunarkona og nú síðast sem
sjúklingur. Þó þér hafi ekki unnist
tími til að láta drauminn um að
gefa út bók rætast var boðskapur-
inn sem þú vildir koma á framfæri
tilbúinn.
Við erum ákaflega lánsöm að
hafa fengið að kynnast þér. Elsku
Sigrún, það er erfitt að finna nógu
falleg orð til að kveðja þig en þín
er sárt saknað af öllum hér. Það
verða margir til að taka á móti þér
á nýjum stað og orðið Reykjavík-
urmamma hljómar þar örugglega á
ný-
Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæði mitt.
Er Islands mestu mæður verða taldar,
þá mun þar hljóma fagurt, nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna.
Blessuð sé hús þitt, garður feðra minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun bama þinna, -
og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Pálmi, Ásta, Ester, Rúnar,
Hörður, Freydís, og aðrir aðstand-
endur. Guð gefi ykkur styrk á erfið-
um stundum. Guð blessi minningu
Sigrúnar Ástu.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra frá heimilisfólkinu á
Þverfelli.
Inga Helga.
Elsku Sía frænka mln.
Nú ertu farin á betri stað og
færð loks hvíld eftir erfið veikindi.
Hvað þú varst dugleg og hugrökk,
ákveðin í að kveðja þennan heim
með reisn. Það gerðirðu líka og
fyrir það mun ég virða þig.
Þú varst manneskja sem lagðir
líf og sál í það að hjálpa öðrum;
raungóð og vitur með ráðleggingar
í pokahominu. Þú barst hag stór-
fjölskyldunnar fyrir brjósti og sýnd-
ir það óspart; áttir hlut í okkur öll-
um.
Þú varst stóra stelpan hennar
Ástu ömmu, stóra systir hennar
mömmu minnar og hetjan mín. Mér
fannst þú vera göldrótt, enda sást
þú meira en sýnilegt var og innsæi
þitt gerði mig oft orðlausa. Þig
umlukti dulúð og þú varst ósjaldan
nefnd er dulræn málefni bar á
góma.
Þú gerðir hæfíleika þína að ævi-
starfi; hlúðir að veikum og hafðir
ákveðnar, og mjög mannlegar,
skoðanir á umönnunar- og líknar-
störfum. Þú vildir umfram allt sýna
þeim sjúku alúð og þá virðingu sem
manneskjan á skilið. Ófáir munu
minnast þín, með hlýju, í hjúkrunar-
búningnum.
Ég mun minnast stórhuga konu,
sem hóf ferð sína í mannmörgu
húsi við Nýbýlaveg, eins og ég.
Konu sem leyfði mér að vera sam-
ferða sér hluta af leiðinni, en hefur
nú sameinast þeim sem auðvelduðu
henni fyrstu skrefin.
Að lokum eftir langan, þungan dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við veginn,
og horfir skygpum augum yfir sviðið
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir löngu
lagðir þú upp frá þessum sama stað.
(Steinn Steinarr)
Halla R. Halldórsdóttir.
Mikil hetja hefur verið að velli
lögð, hetja sem brást við válegum
tíðindum eins og björtu hetjurnar
í fornsögunum, með ofurmannlegri
rósemi og þeim sálarstyrk, sem
flestir telja að sé ekki til. Langt
leidd af meininu, sem varð Sigrúnu
að aldurtila, kom hún fram opinber-
lega í blaðaviðtali si. sumar og
sagði frá því sem hún taldi að bet-
ur mætti fara í umönnun sjúkra
og þjáðra. Henni fannst hjúkrunar-
konur hafa fjarlægst upprunalegt
starf sitt um of, skrifræðið tæki
of mikinn tíma á kostnað sjúkling-
anna. Þar með væri hinum andlega
þætti hjúkrunarstarfsins stefnt í
voða. En ekkert er eins mikilvægt
þeim sem er veikur og hlýja og
skilningur mannlegs hjarta. Þá
hlýju og þann skilning átti Sigrún
Ásta í svo ríkum mæli, að hún
gleymdi sjálfri sér, einnig eftir að
hún var orðin fárveik sjálf. Slíkur
var andlegur styrkur hennar, slík
var tryggð hennar og trúnaður við
starfið sem var henni meira en
venjulegt starf - það var köllun.
Við Sigrún vorum leiksystur í
Kópavogi á meðan Kópavogur var
sambland af sveit og þéttbýli. Hún
var elst fimm systkina, fullorðinsleg
og ábyrg eins og elsta systkini
sæmir. Hún var ákaflega fallegt
barn og greindarlegt, með dökkt
og mikið hár, stór, brún augu og
opinn og einlægan svip. Hún var
uppáhald Sigrúnar ömmu og Dav-
íðs afa, sem bjuggu uppi á lofti í
nýreistu húsi foreldra hennar á
Nýbýlavegi 16. Við krakkarnir í
Kópavogi vorum í þann tíð eins og
krakkar eru alltaf. Leikurinn var
okkur eitt og allt. Við lékum okkur
í búleik í móunum, í draugaleik í
steinunum, í feluleik á bak við
heystabba, í skessuleik á nýhirtum
túnum og renndum okkur á skíðum
þar sem skíðabrekkur var að hafa
á vetrum. Þó að fjjálsræðið væri
mikið í þessari skemmtilegu byggð
vissum við alltaf af vökulum augum
foreldranna, sem fylgdust með og
voru fljótir að taka í taumana væri
hætta á að ungviðið færi yfir leyfi-
leg mörk. Þá var brugðist við skjótt
og af öryggi, réttlætinu fullnægt
og allir sáttir. Engar áhyggjur af
drykkju og drabbi, enda vín óþekkt
nema á gamlárskvöld þegar pabb-
arnir urðu ósköp laumulegir á svip-
inn. Það var svo sem í lagi, fannst
þeim, að staupa sig aðeins við þetta
sérstaka tækifæri. Konurnar létu
sér það vel líka og sneru blinda
blettinum að góðgleði karlanna.
Svona leið bernska okkar Sigrún-
ar. Hún ákvað ung að helga sig
hjúkrunarstörfum. Ég átti við hana
langt samtal nokkrum vikum áður
en hún lést. Ég undraðist æðru-
leysi hennar og fann til smæðar
minnar gagnvart sálarþroska henn-
ar. Hún kvað óþarfa að óttast dauð-
ann, hún hefði fengið það vegar-
nesti að heiman að dauðinn væri
aðeins hin hliðin á lífinu. Þess vegna
væri hann ekki ógnvænlegur. Ég
hafði svo sem oft heyrt þetta áður,
en aldrei fyrr kynnst neinum sem
hafði tekist að lifa í samræmi við
þessar hugmyndir, einnig þegar á
reyndi. í samtali okkar sagði hún
mér frá draumi sem hana dreymdi
rétt innan við fermingaraldur.
Drauminn réð hún á þann veg að
hún ætti að hjálpa bágstöddum.
Upp frá því var ævibraut hennar
mörkuð. Hjúkrun var aðalstarf
hennar í meira en þrjátíu ár.
Sigrún Ásta var ein þeirra sem
auðgaði líf annarra. Sem lítil telpa
og leiksystir kom hún alltaf vel
fram og heiðarlega, á þeim árum
þóttist ég stundum nokkru vitrari
henni sökum fjögurra ára aldurs-
munar mér í hag. Að leiðarlokum
er því öfugt farið, vinkonan og
hjúkrunarkonan Sigrún Ásta er mín
fyrirmynd, hetjan sem ég vil líkjast
þegar kallið kemur. Kærar þakkir,
góða vinkona, fyrir allt og allt.
Fjölskyldu Sigrúnar Ástu Péturs-
dóttur sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Helga Siguijónsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hinn 17. ágúst 1959 hittusttutt-
ugu og tvær stúlkur í anddyri
Hjúkrunarskóla íslands fullar eftir-
væntingar. Þær voru að byija í
erfiðum skóla sem átti eftir að setja
spor á líf þeirra. Aginn var mikill
þessi námsár sem hvatti þennan
einstæða _hóp til þess að gefast
ekki upp. í þessum hópi var Sigrún
Ásta Pétursdóttir. Kynni innan
hópsins urðu fljótlega mikil sem
efldust og styrktust með árunum
og var Sigrún Ásta ævinlega drif-
fjöður hópsins. í þijátíu og fjögur
ár hefur hópurinn hist nokkuð
reglulega. Kynnin spanna bæði leik
og starf.
í starfi var Sigrún gleðigjafi og
var dáð bæði af sjúklingum og sam-
starfsfólki. Hún sýndi mikla alúð
og umhyggju og mátti ekkert aumt
sjá án þess úr að bæta væri það í
hennar valdi. Ákveðin var hún og
sterk í skoðunum, trúi sinni sann-
færingu og fylgin sér.
Þrátt fyrir mikil og erfið veikindi
hefur Sigrún haldið áfram að miðla
af reynslu sinni og þekkingu. Síð-
ast í ágúst hélt hún fyrirlestur um
reynslu sína sem sjúklingur og
færði fram tillögur að úrbótum og
þá sem hjúkrunarfærðingur.
Þrátt fyrir sáran söknuð og sorg
eru hugir okkar fullir af þakklæti
og gleði að hafa átt Sigrúnu Ástu
að samstarfsmanni og einlægum
vini.
Blessuð sé minning vinkonu okk-
ar, falleg minning um skapandi og
skemmtilega konu, sem mun ætíð
lifa í hjörtum okkar. Megi góður
guð veita ijölskyldu hennar styrk
í sorginni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hollsystur.