Morgunblaðið - 20.10.1996, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 20. OKTÓBER 1996 37
I
I
I
1
ll

I
1
«
A
é
i
•1
4
i
i
i
Það kemur fyrir lítið, nú þegar
Sigrún Ásta Pétursdóttir hjúkrun-
arkona er öll, að hafa þar um æðru-
orð. Sjúkdómur, sem ekki reyndist
í mannlegu valdi að hamla, hefur
lagt hana að velli á miðri starfs-
ævi. Fráfall hennar er mikið harms-
efni.
Sigrún var óvenju vel að heiman
búin. Hún var glæsileg, hafði mik-
inn viljastyrk, átti óvenju fallegt
bros og mildan hlátur, hún naut
þess að strá gleðigeislum á veg
samferðamanna. Hún var hrein-
skiptin, þekkti ekki undirferli,
kunni þá list eina að miðla góðu.
Ef því var að skipta skóp hún eigin
formúlu til að stíga yfir hindranir,
sem á veginum urðu. í langvinnum,
erfiðum veikindum kom þetta vel í
ljós. Margir munu minnast viðtals
við Sigrúnu í Morgunblaðinu á liðnu
sumri. Orð hennar þar vöktu at-
hygli og aðdáun. Hver hefði trúað
því að glaðlynda, fallega konan,
mitt í sárri þjáningu af völdum sjúk-
dóms sem bugaði líkamlegt atgervi
stig af stigi, tæki örlögum sínum
af slíkri hetjulund.
Sigrún var kröfuhörð í eigin garð
sem hjúkrunarfræðingur. Hún var
meðvituð um mikilvægi þess starfs
í annarra þágu, sé vel að staðið.
Hún var vinföst og trygglynd. Sjálf-
ur varð ég vitni að því hvernig hún
fylkti ættmennum að baki sér í því
að heiðra ömmu sína og nöfnu og
afa sinn með áþreifanlegum hætti.
I áratugi áttum við Þorgerður
Sigrúnu og Pálma að hjartfólgnum
vinum, vinum sem ávallt voru hinir
sömu, gegnheil, yndisleg, pottþétt.
I okkar hug voru þau eitt, svo ólík
sem þau annars voru. Nú heur syrt
í þann ál en þökkin fyrir árin öll
var Sigrúnu vel kunn.
I ljóði sínu, Til vinar í sorg, seg-
ir Sigurbjörn Einarsson m.a.:
0g þó að dauðinn hremmi hart og snöggt
er hönd að baki, mild og trú og góð,
hún leiðir fram til ljóss um myrka slóð.
Þótt lán sé brothætt, lífíð valt og stökkt,
er í líkn hverri raun og tári manns,
því þar er Kristur, kross og páskar hans.
Sigrún Ásta fór ekki dult með
trúartraust sitt, mitt í veikindum
og þjáningu. Hún sagði: Ég bið
þess eins að Guð taki mig til sín.
Við leiðarlok, í sárri sorg, búa
þakkir í hug og hjarta. Eiginmanni
Sigrúnar, Pálma Degi, og fjölskyld-
unni allri er vottuð einlæg samúð.
Sigurður E. Haraldsson.
Sigrún Ásta er horfin á vit þeirr-
ar firrðar sem enginn veit hvar er
og sumir kalla himnaríki. Hún var
ekki hrædd við að deyja og vildi
tala tæpitungulaust um dauðann
sem eðlilegan hluta af lífinu. Hún
var sannfærð um að Guð biði henn-
ar með opinn faðminn og amma
hennar og nafna, sem hún elskaði
og dáði, mundi taka á móti henni
og vernda hana að eilífu. Það var
því engu að kvíða. Hún var yndis-
leg, hún Sigrún Ásta. Falleg bæði
á að sjá og í hjartanu. Hún var
mjúk, með dökka lokka og dökk
augu sem leiftruðu, þegar hún hló.
Síðasta kvöldið sem hún lifði
varð henni tíðrætt um hvað hún
hefði orðið mikillar gæfu aðnjótandi
í lífinu. Hún elskaði fólkið sitt svo
fölskvalaust og taldi sig ekki hafa
getað verið heppnari. Hún sagði
að hún væri þakklát fyrir að hún
hefði alltaf verið hrifin af Pálma
og börnin þeirra gætu ekki verið
yndislegri. Hún talaði um systkini
sín og vini, einkum Dóru, sem henni
þótti svo vænt um. En hún átti sér
aðrar hugsjónir en þær sem sneru
að fjölskyldu hennar og nánasta
umhverfí. Hún var hjúkrunarkona
af lífi og sál og vildi ekkert annað
vera. Hún sagðist vera viss um að
hún hefði fengið köllun til þessa
starfs sem hún taldi göfgast allra
starfa. Og nú þegar henni var gert
að deyja á miðjum aldri var hún
ekki í rónni fyrr en hún fékk okkur
nokkrar vinkonur sínar til að lofa
því að halda hugsjónunum á lofti,
að bæta gæði hjúkrunarinnar til
hagsbóta fyrir sjúklingana. Sjálf
hafði hún óbilandi trú á gleðinni
sem læknandi mætti og gekk á
undan með góðu eftirdæmi, hló dill-
landi hlátri sem smitaði alla. Hún
sagði frá því hvernig henni hafði
tekist að skemmta sárveiku fólki
sem átti alls ekki von á að sér yrði
skemmt. Hún vildi að hjúkrunarfólk
sinnti jafnt andlegum sem líkam-
legum þörfum sjúklinga sinna og
yfirgæfi þá aldrei, síst þegar engin
von væri um bata.
Sigrún Ásta fékk þær fregnir
fyrir nokkrum árum, að hún væri
líklega með lífshættulegan sjúkdóm
og henni var tilkynnt að hún skyldi
búa sig undir það versta. Hún tók
því með ótrúlegu jafnaðargeði, hélt
áfram að gera að gamni sínu, en
auðvitað varð hún glöð þegar hrak-
spárnar reyndust ekki á rökum
reistar. Henni þótti svo gaman að
lifa og börnin hennar voru enn svo
ung, sagði hún.
Nokkru seinna reyndust hrak-
spárnar réttar og hún vissi að eng-
inn bati yrði mögulegur. Þá fór hún
að hugsa um að hjálpa öðrum með
því að tala í þá kjark. Hún sagðist
alls ekki kvíða dauðanum, en hún
vildi deyja með reisn. Hún vildi
deyja standandi og helst hlæjandi.
Það væri svo gott að hlæja. Hún
var langtímum saman ein í sumar
og sagðist una því vel, þótt hún
væri orðin sársjúk. Hún hélt áfram
að gera allt sem hún var vön að
gera, sá um heimilið, spilaði bridds
og tók á móti gestum með nýbökuð-
um kökum og kertaljósum.
Síðasta kvöldið sat hún framan
á rúminu, og gat sig reyndar ekki
hreyft, en hún gat setið eða legið
og talað. Hún sagði: Ég ætla að
deyja um næstu helgi. Hvað seg-
irðu,- ætlarðu að deyja um þessa
helgi, sagði ég, eins og það skipti
mestu máli að ruglast ekki á helg-
um.
- Nei, næstu helgi, því að þá
kemur hún Ester mín suður.
Henni tókst ekki að treina lífíð
svo lengi, en henni tókst svo
sannarlega það ætlunarverk sitt að
deyja með reisn. Guð og amma
hennar eru vís til að hafa tekið á
móti henni og kórónan hlýtur að
fara henni vel, en því hefur verið
lofað að sá sem er trúr allt til dauða
muni hljóta kórónu lífsins.
Hólmfríður Gunnarsdóttir.
Kær vinkona mín, Sigrún Ásta
Pétursdóttir hjúkrunarkona, er lát-
in eftir hetjulega baráttu. Mér er í
fersku minni er við hittumst fyrst,
báðar_ í námi og hún mér eldri í
því. Ég var að stíga mín fyrstu
spor í verklega hlutanum og var
þá gott að eiga Sigrúnu að, með
meiri reynslu og öryggi. Hún var
glæsileg ung kona, glaðleg og já-
kvæð, en ákveðin í skoðunum og
lét engan eiga neitt hjá sér ef því
var að skipta. Ég leit mjög upp til
hennar og fannst frændi minn lán-
samur að hafa eignast hana að lífs-
förunaut.
Leiðir okkar Sigrúnar lágu ekki
aftur saman fyrr en löngu síðar,
er hún hafði samband við mig og
benti mér á að laus væri staða á
vinnustað hennar, Blóðbankanum.
Sótti ég um stöðuna og hlotnaðist
sú ánægja að starfa með Sigrúnu
um hríð.
Andrúmsloftið í Blóðbankanum
var talsvert ólíkt því sem ég átti
að venjast á fyrri vinnustöðum,
enda eingöngu um blóðgjafa að
ræða en ekki sjúklinga. Oft var
glatt á hjalla, mikið hlegið og
spaugað, og átti Sigrún svo sannar-
lega sinn þátt í því með smástríðni
og smitandi hlátri. Er mér til dæm-
is minnisstætt lítið atvik í byijun,
þegar Sigrún spjallaði glaðlega við
einn blóðgjafann um alla heima og
geima eins og þau væru gamlir
skólafélagar eða kunningjar frá
barnæsku. Þegar ég innti hana eft-
ir þessu á eftir kom þó í ljós að svo
var alls ekki, þau höfðu aldrei sést
fyrr.
Ég vil þó fyrst og fremst minn-
ast Sigrúnar fyrir mikla réttlætis-
kennd og ríkulega umhyggju fyrir
samstarfsfólki og skjólstæðingum,
sem mun þó hafa komið enn betur
fram gagnvart sjúklingum, hvar
sem hún vann. Hún lyfti bæði stór-
um og smáum Grettistökum í þágu
þeirra, og veit ég að margir sjúk-
lingar minnast hennar með þakk-
læti í huga fyrir það sem hún fékk
áorkað þeim til hagsbóta. Sigrún
átti afar auðvelt með að greina
hismið frá kjamanum í hverju máli,
benda á nýjar leiðir þegar aðrir sáu
engar, og styrkja og styðja þegar
á þurfti að halda.
Ég þakka af alhug umhyggju
hennar fyrir mér og mínum og
kveð hana með söknuði. Eigin-
manni og börnum' sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Halldóra Halldórsdóttir.
Sigrún var einhver sú yndisleg-
asta manneskja sem ég hef kynnst.
Það er svo erfitt að sætta sig við
að hún sé farin frá okkur. Söknuð-
urinn er mikill, en minningarnar
eru margar og góðar. Það er oft
sagt að augun séu andlit sálarinn-
ar. Ef svo er, þá hefur hennar sál
verið úr skíragulli.
Ég kynntist Síu fyrir rúmum 11
árum, þegar ég trúlofaðist Pétri,
systursyni hennar, með nokkuð
snöggum hætti eða eftir aðeins 8
daga kynni. Eins og kannski eðli-
legt er, þá hneyksluðust sumir og
margir efuðust um að þetta sam-
band myndi eitthvað ganga. Hvað
þá þar sem ég átti 3 ára gamlan
dreng líka. Sía hringdi í Pétur og
bað hann að gjöra svo vel og koma
með unnustu sína og son í heim-
sókn til sín og kynna sig fyrir þeim.
Þegar við vorum búin að njóta
hreint ótrúlegra kræsinga, horfði
hún á okkur dágóða stund og sagði
svo að við ættum sko ekkert að
hlusta á hvað aðrir segja, því það
væri svo augljóst að við værum
ætluð hvort öðru. Sigrún hafði
þann hæfíleika að sjá ávallt réttu
hliðina á málunum (og oftast þá
spaugilegu) og var hún einstaklega
mikill mannþekkjari. Hún hafði
mikið gaman af að fara í leikhús
og man ég, þegar við „stelpurnar
í fjölskyldunni" fórum á BarPar
fyrir tæpu ári, hvað hún skemmti
sér vel, þrátt fyrir veikindin.
Ég er þakklát og hreykin að
hafa fengið að þekkja þessa merku
konu. Hún tapaði kannski barátt-
unni við sjúkdóm sinn, en hún
vann hjörtu allra sem til hennar
þekktu.
Elsku Pálmi, Ásta, Ester, Rúnar
og ykkar fjölskyldur, guð gefi ykk-
ur styrk í þessari miklu sorg.
Rúna.
Nálægð þín vakti bjartar sveiflur
andrúmsloft hetju
með fagrahvel undir brámána
sem skoraði sjálfa þjáninguna á hólm.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fjallið rís upp úr laufgrænni
sléttunni, tilkomumikið og tignar-
legt. I hlíðum þess vex margbreyti-
legur gróður. Neðst lágvaxið kjarr-
ið er fljótlega breytist í hávaxin
tré. Efst í hlíðunum tekur við kyrk-
ingslegur gróður ásamt klögpum,
fjallstoppurinn gnæfír yfir. í dag
er blámóða á fjallinu því hún Sig-
rún Ásta er dáin. Hún hefur und-
anfarin fimmtíu og fimm ár klifið
Ótrúlegt úrval af vönduðum
legsteínum úr völdum steíntegundum
BAUTASTEINN
Brautarholti 3. 105Rcykjavík
Sími: 562 1393
Önnumst uppsetníngu
þetta lífsins fjall ásamt okkur hin-
um. Fólk er komið mislangt upp,
sumir eru neðst, aðrir komnir lan-
gleiðina. Sigrún Ásta var vel hálfn-
uð sitt lífsklifur þegar sá sem lagði
blámóðuna yfír taldi að hún þyrfti
að flýta sér upp. Hversvegna vitum
við ekki sem enn erum stödd í fjalls-
hlíðinni, en við söknum hennar. Það
var nefnilega meira sólskin þegar
hún var með okkur, birti svo ótrú-
lega þegar hún brosti og hló. Glað-
værð hennar smitaði út frá sér og
við fórum að hlæja líka.
Hjúkrun; starf hugar, hjarta og
handar varð ævistarfið hennar Sig-
rúnar ásamt því að hlúa að fjöl-
skyldunni sinni. Starfsferill hennar
í hjúkrun var fjölþættur enda
óþreytandi að afla sér þekkingar
og fara nýjar ótroðnar leiðir. Skjól-
stæðingar hennar áttu sér ötulan
málsvara þar sem Sigrún var,
óhrædd við að standa á sínu og gaf
ekkert eftir væri það til hagsbóta
fyrir þá. „Verið hjá sjúklingunum
ykkar,“ sagði hún. Markmið setjum
við með þeim, ekki fyrir þá. Henni
veittist létt að greina hismið frá
kjarnanum enda búin að dvelja
hinumegin við heilsulínuna lengi.
Eldmóðurinn brann henni í bijósti,
hún vildi miðla okkur hinum af
reynslu sinni, auka lífsgæði í hjúkr-
un og stofna hjúkrunarakademíu.
Stundin í sumar þegar þessi mál
voru rædd var ótrúleg. Hjúkrunar-
fræðingar fjölmenntu og hlustuðu
á baráttukonuna Sigrúnu Ástu
ræða það hvernig hægt væri að
virkja sem flesta hjúkrunarfræð-
inga til að taka höndum saman og
auka lífsgæði í hjúkrun. Opinská
og einlæg miðlaði hún okkur af
reynslu sinni. Hvernig það væri að
hafa verið veik lengi og nú deyj-
andi. Sáttin við hlutskiptið var al-
gjör. Fólk fylltist lotningu, var til-
búið að leggjast á árar með henni
og ýta úr vör. Sigrún Ásta var glöð-
ust allra, það geislaði af henni bar-
átta og innri kraftur. Við stofnuð-
um áhugahóp um aukin lífsgæði í
hjúkrun og ætlum að halda á lofti
því merki er hún hóf á loft.
Blámóða fjallsins mun smám
saman hverfa og himinninn heiður
og skýr hvelfast yfir alla þá sem í
dag syrgja Sigrúnu Ástu, það var
hennar vilji.
Alvaldan guð biðjum við að
blessa mann hennar og börn, fjöl-
skylduna alla.
Með virðingu og þökk fyrir að
hafa átt vináttu Sigrúnar Ástu.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför
HREIÐARS GUÐJÓIVISSONAR
málarameistara,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Haðarstíg 4,
Reykjavík.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Róbert Árni Hreiðarsson, Ingigerður Hjaltadóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegs föð-
ur míns, tengdaföður, afa og langafa,
BRYNJÓLFS GUÐJÓNS
ÁRSÆLSSONAR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík.
Brynjólfur Þór Brynjólfsson, Ragnheiður Jónsdóttir,
Guðrún Brynjólfsdóttir, Jón Ágúst Brynjólfsson,
Brynjólfur Guðjón Brynjólfsson, Ragnar Þór Magnússon.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
konu minnar, dóttur, móður, tengda-
móður og ömmu,
DÚU BJÖRNSDÓTTUR,
Borgarhrauni 23,
Hveragerði.
Juan Roig, Björn Dúason,
Margrét Karlsdóttir, Sigurður Hannesson,
Karl Dúi Karlsson, Kristjana Björnsdóttir,
Einar Björn Bragason, Rakel Árnadóttir,
Olga Björk Bragadóttir, Sveinbjörn Ottesen,
barnabörn og aðrir ástvinir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við frá-
fall og útför eiginmanns míns, föður
okkar, sonar og bróður,
GUÐJÓNS STEINARS
EINARSSONAR.
Bjarney Magnúsdóttir,
Valgerður J. Guðjónsdóttir,
Magnús J.Guðjónsson,
Birgitta K. Guðjónsdóttir,
Valgerður J. Guðjónsdóttir,
Einar K. Torfason,
Þórhildur J. Einarsdóttir,
Einar Þ. Einarsson,
Þorsteinn V. Baldvinsson.