Morgunblaðið - 20.10.1996, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 20. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐBJÖRG
BERGSTEINSDÓTTIR
-j- Guðbjörg Berg-
* steinsdóttir var
fædd að Árgilsstöð-
um í Hvolhreppi
þann 23. ágúst
1919. Hún lést á
Landspítalanum
11. október síðast-
liðinn. Guðbjörg
var dóttir hjónanna
Bergsteins Kristj-
ánssonar frá Arg-
ilsstöðum, Hvol-
hreppi og Stein-
unnar Auðunsdótt-
ur frá Eyvindar-
múla í Fljótshlíð
sem bæði eru látin. Guðbjörg
var þriðja í röð fjögurra dætra
þeirra hjóna, elst er Sigrún,
þá Sigríður og yngst var Ásta
sem er látin. Guðbjörg starfaði
mestan hluta ævi sinnar hjá
Tollstjóranum í Reykjavík.
Utför Guðbjargar fer fram
frá Dómkirlqunni í Reykjavík
mánudaginn 21. október og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar með örfáum línum
að kveðja Guðbjörgu ömmusystur
mína, eða Böggu frænku eins og
hún var alltaf kölluð á mínu heim-
ili. Þegar fréttir berast af andláti
ættingja hellast minningarnar
óhjákvæmilega yfír mann og mynd-
ir sem voru farnar að óskýrast í
huganum verða skyndilega Ijóslif-
andi.
Mín fyrsta hugsun er ég frétti
að Bagga væri dáin var sú að það
gæti varlá verið satt; við höfðum
hist i fimmtugsafmæli móður
minnar fyrir einum mánuði þar sem
hún lék á als oddi. Þannig kom hún
manni einmitt fyrir sjónir; alltaf
spræk, nýkomin úr golfí eða sundi,
eða jafnvel úr Asíuferð. Hún var
alltaf svo áhugasöm um hvað við
unga fólkið vorum að aðhafast í
leik og starfi, enda hún
sjálf ung í anda og vel
að sér i okkar hugðar-
efnum.
Bagga ferðaðist
víða og á sinn sérstaka
hátt sagði hún þeim
sem heyra vildu frá
ævintýraferðum sín-
um. Hún sankaði að
sér ýmsum munum á
ferðum sínum sem
gáfu litlu íbúðinni
hennar dálítið dular-
fullan blæ í augum
okkar frændsystkin-
anna.
Bagga var mikilvægur hlekkur
í fjölskyldulífínu á Baldursgötunni
i gamla daga. Þegar ég hugsa til
baka skil ég vel hvers vegna ég
sótti svo fast að fá að vera á
„Baldó“ i fríum og um helgar.
Amma og afi á efstu hæðinni, lang-
amma á miðhæðinni og Bagga
frænka á fyrstu hæð. Allt húsið
var leyfilegt leiksvæði og þarna
valsaði maður á milli hæða, inn og
út úr íbúðum og á hverri hæð
umvafinn hlýju og væntumþykju.
En eftir því sem árin liðu fækkaði
fólkinu og nú síðustu ár hefur
Bagga frænka verið eina tenging
mín við gömlu góðu dagana á
Baldó. Það er skrýtin tilfinning að
eiga ekki lengur erindi í þetta hús.
Þótt samverustundirnar hafi
ekki verið ýkja margar síðustu ár
voru þær sannarlega skemmtilegar
og minningin um Böggu frænku
lifir. Blessuð sé minning hennar.
Solveig H. Sigurðardóttir.
Leiðir okkar Guðbjargar Berg-
steinsdóttur lágu fyrst saman í
Róm á Ítalíu árið 1960 þegar við
vorum_ þar samtímis að fylgjast
með Ólympíuleikunum. Hún var
þar í hópi vinkvenna sinna en ég
MINNINGAR
með fjölskyldu minni. Allt frá þeim
tíma hefur Guðbjörg eða Bagga
eins hún var oftast kölluð verið ein
mín nánasta vinkona. Það er því
margs að minnast og mikils að
sakna nú þegar hún er farin yfir
móðuna miklu.
Bagga var fremur smávaxin og
nett, en þó ekki færi mikið fýrir
henni á þann máta setti hún svip
á umhverfi sitt hvar sem hún fór,
slík var útgeislun hennar og kraft-
ur. Áður en við hittumst í Róm
hafði ég tekið eftir þessari frísku
og snaggaralegu konu á skrifstofu
tollstjóra í Arnarhvoli, en þar vann
Bagga allt þar til hún lét af stöfum
fyrir nokkrum árum. Vinnu minnar
vegna þurfti ég oft að fara í „toll-
inn“ og lægi mikið við bað ég um
að fá að tala við „þessa litlu snagg-
aralegu" til að fá skjóta úrlausn
mála. Hún var alltaf einstaklega
vingjarnleg en þó kumpánleg og
reyndi hvað hún gat til að leysa
úr vanda viðskiptavinarins án þess
þó að lofa neinu 'eins og hún sagði.
Eitt af því sem var einkennandi
í fari Böggu var hversu áræðin hún
var og dugmikil. Hún miklaði aldr-
ei hlutina fyrir sér og gerði það sem
hugur hennar stóð til þegar að-
stæður leyfðu. Og aldrei minnist
ég þess að hún hafi verið með vol
eða víl, heldur leit hún alltaf á bjart-
ari hlið mála.
Það var fyrir hennar tilstilli að
ég fór að vinna á Edduhótelum,
fyrst á Skógum árið 1964, en síðar
sem hótelstjóri á Varmalandi í
Borgarfirði og Laugarvatni. Á
þessum fyrstu árum Edduhótel-
anna hafði starfsfólkið hvorki hefð
til að byggja á né reynslu í hótel-
rekstri, hvað þá að krafist væri
sérstakrar menntunar í hótelstjórn.
Þá var Bagga mín helsta hjálpa-
hella. Hún var einstaklega úrræða-
góð og kunni ráð við nánast öllu
sem fyrir gat komið.
Hún var sérlega ánægð þegar
ég hóf störf við Edduhótelið í Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni, því
Laugarvatn var hennar drauma-
staður. Þar hafði hún gengið í skóla
og þekkti alla á staðnum og var
hún Laugvetningum kærkominn
gestur. í áratugi leið ekki svo sum-
ar að Bagga dveldi ekki á Laugar-
vatni um lengri eða skemmri tíma.
Þessarar ástar Böggu á Laugar-
vatni naut ég góðs af því hún vann
hjá mér í sumarleyfum sínum, að
mestu sem sjálfboðaliði, á bar hót-
elsins þegar mikið lá við. Má nærri
geta að hún var vinsæll barþjónn
og fór létt með að hrista „kokk-
teila“ þó hún aldrei hefði lært þá
list í skóla.
Bagga var ógift og barnlaus og
bjó lengstum á Baldursgötu 15 í
húsi foreldra sinna. Þar bjó hún í
eigin íbúð á fyrstu hæð, sem hún
var sífellt að betrumbæta og hafði
innréttað mjög smekklega. Þegar
ég kynntist Böggu myndaðist fijót-
lega góður vinskapur milli okkar
Steinunnar móður hennar þó aldurs-
munur væri nokkur, en Steinunn
var líkt og Bagga þannig mann-
eskja að aldur skipti engu máli.
Eg held ég þekki fáar manneskj-
ur sem voru jafn vinmargar og
Bagga. Hún var líka einstaklega
dugleg við að rækta vinskapinn og
sýndi oftar en ekki að sá er vinur
er í raun reynist. Bæði ungir og
gamlir löðuðust að Böggu og hún
gat jafnt spjallað við aldraða for-
eldra mína sem ung barnabömin.
Hún lét sér ávallt annt um börnin
mín, Maríu Önnu og Kristin, og
barnabörn og gladdist yfir hveijum
ávinningi þeirra í lífinu líkt og
væru hennar eigin.
Eins og fleiri af hennar kynslóð
átti Bagga ekki kost á að ganga
menntaveginn í gegnum skóla, en
hún var eðlisgreind og hafði mikinn
áhuga á að menntast. Hún las mik-
ið, var vel heima í bókmenntum
og hafði mikinn áhuga á þjóðmál-
um. Hún naut þess að ferðast og
skoða sig um í heiminum og gerði
það allt fram á síðasta dag.
Ég kveð Böggu, vinkonu mína,
með trega og söknuði. Vinátta
hennar, tryggð og góðvild var mér
og börnum mínum ómetanlega mik-
ils virði. Ég bið góðan guð að blessa
og varðveita minningu hennar.
Ég sendi systrum hennar og
---------------------------------- i
öðrum ættingjum og vinum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi |
guð vera með þeim.
Sóley Kristinsdóttir.
Látin er kær vinkona okkar,
Guðbjörg Bergsteinsdóttir
(Bagga).
Andlát hennar bar brátt að og
kom okkur mjög á óvart, þar sem <
hún var alltaf hrókur alls fagnaðar
og bar ekki veikindi sín á torg.
Okkur vinkonur hennar langar (
með nokkrum orðum að minnast
hennar og kveðja hana og þakka
fyrir allar samverustundirnar.
Bagga var sérstaklega góð og
trygg vinkona, hélt vinahópnum
saman á ógleymanlegan hátt. Ekki
má gleyma öllum þeim gleðistund-
um sem við höfum átt á heimili
hennar á Baldursgötu 15. Þar vor- (
um við alltaf velkomnar og hún var
alltaf reiðubúin til að stofna til
matar- eða kaffiboðs á heimili sínu. (
Spilaklúbburinn okkar var líka allt-
af tilhlökkunarefni hjá okkur vin-
konunum og sá síðasti hjá okkur
var 6. október sl.
Bagga var venjulega upphafs-
manneskja að drífa okkur með sér
hvort sem var í leikhús, listsýning-
ar eða aðrar skemmtanir. Það var
ekki hennar stíll að sitja auðum
höndum.
Saman fórum við vinkonurnar í .
mörg ferðalög bæði innanlands og
utan. Þessi ferðalög og þær sam-
verustundir munu geymast sem
perlur í minningu okkar.
Við sendum systrunum Sigrúnu
og Sigríði og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Bagga, hafðu þökk fyrir
allt.
Nú mátt þú vina, höfði halla,
við herrans bijóst er hvíldin vær.
í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Þínar vinkonur,
Kristín Ingvarsdóttir,
Ingunn Ingvarsdóttir,
Ingunn Þórðardóttir.
HULDA M.
JÓNASDÓTTIR
+ Hulda Maggey
Jónasdóttir var
fædd á Kleifum í
Skutulsfirði þann
19.8. 1927. Hún lést
á Landspítalanum
13. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jónas
Þórðarson smiður
frá Vogum (látinn)
og Olöf Sigríður
Magnúsdóttir
saumakona frá
Kleifum, nú búsett
í Reykjavík. Systk-
ini Huldu eru: Jenn-
ey Sigrún Jónasdóttir (f. 16.7.
1926, d. 3.2. 1989), Jóna Kristín
(f. 19.7. 1929), Guðrún Þórhild-
ur Björg (f. 26.6. 1930) og Guð-
mundur Stefán Mildenberg (f.
5.12. 1931, d. 31.12. 1992).
Hulda bjó fyrstu árin á Kleifum
en fluttist ung með fjölskyldu
sinni i Hnífsdal þar sem for-
eldrar hennar störfuðu við sína
iðn. Hulda stundaði þar nám
fram að fermingu en fór eftir
það í framhaldsnám í Reykja-
nesskóla. Að skólavist lokinni
vann hún við margvísleg störf,
s.s. á sveitaheimilum og í frysti-
húsinu á Hnífsdal.
Árið 1944 eignaðist Hulda
sitt fyrsta barn,
Magnús Bjarna Guð-
mundsson (f. 29.11).
Magnús átti hún með
Guðmundi Kristjáns-
syni en ekkert varð
meira úr þeirra sam-
bandi. Magnús er
múrari, kvæntur
Margréti Þorsteins-
dóttur verkakonu.
Hann á tíu börn með
tveimur fyrrverandi
eiginkonum sínum og
24 barnabörn.
Nokkru síðar réð
Hulda sig í vist í
Reykjavík hjá Níelsi Dungal
lækni og frú. Hún sneri aftur
vestur og hóf sambúð með Guð-
mundi Elínussyni frá Heydal.
Þau eignuðust sitt fyrsta barn,
Þóru Sigríði Guðmundsdóttur (f.
5.11.1946). Þóra er verslunareig-
andi, gift Hilmari Antonssyni
sendibílstjóra, þau eiga fimm
börn og eitt barnabarn.
Hulda og Guðmundur giftu sig
í janúar 1947. Þau eignuðust
annað barn sitt, Ólöfu Sigríði,
hinn 21.5. 1948. Ölöf er hjúkrun-
arfræðingur, gift Gunnari Þ.
Jónssyni varðstjóra, þau eiga
þijú börn og eitt barnabam.
Hinn 5.9. 1950 eignuðust þau
Þegar ég var lítil var alltaf mik-
ill spenningur að koma í heimsókn-
Crfisdrykkjur
'Veitingahú/lð
Gnn-mn
A
Sími 555-4477
ir til ömmu. Hvenær sem maður
kom var alltaf gaman að kíkja í
dótakassann eða máta fötin henn-
ar. Svefnherbergið var eins konar
töfraheimur í augum okkar litla
fólksins sem sáum risastóran fata-
skáp oft fullan af peysum og húfum
sem amma hafði saumað. Osjaldan
leysti amma okkur út með gjöfum
og við gengum alltaf stolt í peysun-
soninn Einar Elínus. Einar er
viðskiptafræðingur, giftur
Jónu Gunnarsdóttur kennara
og eiga þau þrjú börn. Árið
1953, hinn 2.1., fæddist Hulda.
Hulda er sjúkraliði, í sambúð
með Guðna Guðlaugssyni
bónda í Þykkvabæ. Hún á þijá
syni með fv. eiginmanni sínum
Kristni S. Kristinssyni og tvö
barnabörn og eitt á leiðinni.
Fimmta barn Huldu og Guð-
mundar er Guðmundur Reynir,
fæddur 11.1. 1956, hann er
kerfisfræðingur og á tvær dæt-
ur með f.v. eiginkonu sinni
Karolínu Geirsdóttur, leiðsög-
um. og lögg. skjalaþ. Yngsta
barn þeirra hjóna er Ragna
Kristín, f. 23.8. 1963, hún er
nemi við Tækniskólann. Hulda
og Guðmundur bjuggu fyrst á
Seltjarnarnesi en lengst af í
Kópavogi, frá árinu 1953. Fyrst
að Suðurbraut 7 og síðan að
Hlíðarvegi 28.
Hulda vann margvísleg störf
um ævina, má þar nefna að frá
1978-1981 starfaði hún hjá
Barðanum í Kópavogi og eftir
það og allt fram til 67 ára ald-
urs starfaði hún við heimilis-
hjálp í Kópavogi. Hulda og
Guðmundur skildu árið 1982
og fluttist Guðmundur í Hafn-
arfjörð þar sem hann bjó allt
til dánardags. Hann lést 28.5.
1992.
Útför Huldu fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
um hennar. Þegar mörg af okkur
barnabörnunum voru samankomin
á Hlíðarveginum var oft gríðarlegt
fjör og mikið hlaupið og leikið sér
jafnt úti sem inni.
Amma átti líka alltaf nammi í
skál og var óspör á það okkur til
mikillar ánægju en foreldrarnir
voru kannski ekki eins hrifnir af
gotterísátinu. Amma sá að sjálf-
sögðu fyrir því að fullorðna fólkið
hefði ekki tíma til að hafa áhyggj-
ur af okkur og þakti eldhúsborðið
með hvers kyns kræsingum þannig
að enginn fór nokkurn tímann
svangur heim. Hún fylgdist líka
með því að allir fengju sitt og var
alls ekki sátt við að heyra að fólk
væri ekki svangt eða væri nýbúið
að borða. Maður lærði með árunum
að það þýddi ekkert að koma með
aumar afsakanir um að maður
væri nú að reyna að halda í við sig
eða væri hreinlega ekki svangur,
amma tók það ekki í mál. Hún
átti það líka til að lauma til okkar
krakkanna smánesti sem við nört-
uðum svo í á leiðinni heim eða
þegar heim var komið.
Það voru alltaf haldin fjölskyldu-
matarboð hjá ömmu og afa á jóla-
dag. Þar mætti öll fjölskyldan, börn
og barnabörn og borðaði hangikjöt
og uppstúf að hætti hússins. Amma
og afi voru bæði nokkuð liðtæk í
matreiðslunni og gátu auðveldlega
töfrað fram stórveislu um hver jól
með tiltölulega lítilli fyrirhöfn að
manni fannst. Amma hafði líka
alltaf eitthvað í pokahorninu til að
hafa ofan af fyrir okkur krökkun-
um, við höfðum það þá fyrir vana
að setjast á einhvern leynistað og
spila eða lesa. Oft enduðu þessar
samkomur með því að við fengum
að gista hvert hjá öðru eða tókum
loforð af foreldrum okkar um að
koma sem fyrst aftur og heilsa upp
á ömmu og afa svo að hópurinn
gæti hist.
Dauðinn er í raun ekkert sem
er erfitt að sætta sig við. Það var
hins vegar miklu erfiðara að sætta
sig við þær fréttir að amma væri
haldin banvænum sjúkdómi.
Tíminn frá því að fréttirnar bárust
og þar til hún lést var mjög stutt-
ur. Þó svo að heilsan hafi ekki
verið upp á það besta síðustu miss-
eri þá var amma a.m.k. alltaf
heima við og gat þar tekið á móti
gestum eða sótt fólk heim án þess
að vera of lasburða. Það má líka
þakka fyrir að spítalavistin var
ekki lengri því að ekki er hægt
að ímynda sér að amma hefði þol-
að að liggja aðgerðarlaus í langan
tíma á spítala. Núna eru amma
og afi loksins sameinuð aftur þar
sem þau hvíla hlið við hlið í Hafn-
arfjarðarkirkjugarði. Afi, Guð-
mundur Elínusson, lést 28.maí
1993. Ég þakka fyrir það að amma
hafi ekki þurft að þjást lengur af
völdum sjúkdómsins en það þýðir
samt ekki að það hafi verið kom-
inn hennar tími strax. Amma var
ekki nema 69 ára gömul og alltof
ung til þess að deyja. Kannski var
tilgangurinn að sameina ömmu og
afa aftur, hver veit.
Það er stórt skarð höggvið í fjöl-
skylduhópinn eftir fráfall ömmu.
Hennar verður sárt saknað en
minningarnar um hana lifa um
ókomin ár. Ég vona innilega að við
eigum öll okkar eigin minningar
um samverustundir við ömmu,
mömmu eða langömmu og getum
ornað okkur við þær þegar hugur-
inn leitar til hennar.
Lilja Björk Einarsdóttir.
Sefur nú rótt á síðasta beð
sérhvert við skilin heimsins böl
hún, sem mitt áður gladdi geð,
geymist nú undir dökkri fjöl.
Svellur hjarta sorgin ströng,
sérhver stundin fínnst mér löng.
(Kristján Jónsson.)
Elsku amma, við gerðum okkur
ekki grein fyrir því hvað þú varst
veik og það er erfitt að hugsa til
þess að þú sért farin eftir svo stutta
en erfiða sjúkralegu. Við kveðjum
þig með söknuði en munum svo
lengi sem við lifum hve góð þú
varst okkur alltaf. Hvíl í friði.
Þín elskandi barnabörn.
Dagbjört Erla og
Guðmundur Heiðar.