Morgunblaðið - 25.10.1996, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 1996 31
MINNINGAR
+ Guðríður Sig-
urðardóttir var
fædd á ísafirði 6.
júlí 1921. Hún lést
í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 18.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Helga
Aðalheiður Dýr-
fjörð og Sigurður
Bjarnason. Þau
bjuggu á Múla sem
nú er Seljalands-
vegur 14, Isafirði.
Börn þeirra urðu
10 en sjö systur
komust á legg. Gurra var þeirra
næstelst. 1) Elst var Stella Jór-
unn, f. 5. mars 1918, d. 20.
mars 1975. 2) Mikkelína, f. 1.
desember 1924, d. 12. október
sl. og var hún jarðsett 18. októ-
ber á dánardegi Gurru systur
sinnar. 3) Tvíburarnir Kristín
Jóna og 4) Ólöf, fæddar 23. októ-
ber 1929. 5) Guðmunda Sigríð-
ur, f. 12. janúar 1932. 6) Aðal:
heiður Dýrfjörð, f. 13. ágúst
1935. Einnig ólu þau Aðalheiður
og Sigurður upp bróðurson Að-
alheiðar, Hólm Dýrfjörð, dóttur-
son, Sigurjón, svo og dótturson,
Guðmund, að nokkru leyti.
Það var eins og að myrkur færð-
ist yfir fagran haustmorguninn þeg-
ar fréttin barst um andlát Guðríðar
Sigurðardóttur eða Gurru eins og
hún var ávallt kölluð. Gurra hvarf
frá okkur að morgni 18. október,
sama dag og systir hennar, Mikkel-
ína, var jörðuð. Það er stórt skarð
hoggið í eina fjölskyldu.
Gurra var ein af þeim sem tengd-
ist æsku okkar systkinanna. Eg man
fyrst eftir henni sem konunni hans
Friðþjófs, bróður hennar mömmu,
og minningamar hrannast upp -
ferðalög, sleðaferðir, gamlárskvöld
og allt þar á milli. Það var oft glatt
á hjalla þegar við fjölskyldan komum
á Kársnesbrautina og alltaf var tek-
ið jafn fagnandi á móti okkur.
Það er ekki hægt að tala um
Árið 1944 kynntist
Guðríður eftirlifandi
eiginmanni sinum,
Friðþjófi Hraundal,
f. 15. september
1918. Friðþjófur
starfaði um 35 ára
skeið hjá Rafmagns-
eftirliti ríkisins,
lengst af sem for-
stöðumaður há-
spennudeildar. Þau
giftu sig 6. júlí 1951.
Börn Þeirra eru:
1) G. Ómar, f. 2.10.
1951, giftur Sigur-
björgu Þórmunds-
dóttur. Börn þeirra eru: Þóra
Dögg, Guðmundur Freyr og
Diljá. Fyrir átti Ómar dótturina
Öddu Mjöll og Sigurbjörg soninn
Þórmund.
2) Friðþjófur, f. 25.11. 1959,
unnusta Aðalheiður Jóhannes-
dóttir. Friðþjófur á synina Daní-
el Rúnar og Tómas Má og Aðal-
heiður soninn Viðar Þór.
3) G. Berglind, f. 10. mars
1961, gift Stefáni B. Högnasyni,
börn þeirra eru: Friðþjófur
Högni, Bergrún og, Eyrún.
Fyrir átti Guðríður soninn
Guðmund, f. 11. febrúar 1943
með Antoni Bjarnasyni málara-
Gurru án þess að nefna Friðþjóf í
sama orði, svo samrýnd voru þau
en samt svo ólík. Friðþjófur rólegur
og yfirvegaður með brosið sitt hlýja
og kankvísa en Gurra frískleg og
hláturmild. Hún hafði einstaklega
gott lag á að fá fólk til að hlæja í
kringum sig því að hláturinn hennar
var svo bjartur og smitaði svo sann-
arlega út frá sér.
Margar ferðir voru famar í tjald
á sumrin og finnst mér í minning-
unni að sá tími hafí verið eintóm
sæla og alltaf gott veður. Það var
stór og líflegur hópur sem var saman
kominn í þessum ferðum, Gurra og
Friðþjófur fyrst með Ómar og síðar
Fiffa og Berglindi, við systkinin þijú
með mömmu og pabba og Simbi
frændi með sína fjölskyldu. Friðþjóf-
meistara. Guðmundur er giftur
Önnu Árnadóttur. BÖrn þeirra
eru: Aðalheiður og Jón Viðar.
Fyrir átti Anna dótturina Þór-
unni. Barnabörn þeirra eru
fimm talsins.
Guðríður þurfti fljótt að taka
til hendinni. Fermingarárið fór
hún í vist til sr. Jóns Auðuns
og konu hans, síðan til Ólafs
Þorbergssonar og Önnu Páls-
dóttur á ísafirði. Um tvítugt
ræður hún sig í vist á Siglu-
fjörð til Guðmundar Hafliða-
sonar og konu hans og vegna
vináttutengsla sem þar mynd-
uðust gaf hún syni sínum nafn-
ið Guðmundur. Leiðin lá aftur
til ísafjarðar og hóf hún störf
við Sjúkrahúsið á ísafirði. Þá
tók Guðríður við ráðskonu-
starfi við Skíðakennaraskólann
á Seljalandsdal. Eftir að kynni
tókust með þeim Gurru og
Friðþjófi fluttist hún suður og
reistu þau sér hús árið 1952
að Kársnesbraut 78 í Kópavogi
og teljast þau með frumbyggj-
um Kópavogs. Gurra bjó eigin-
manni og börnum sínum þar
notalegt heimili og sinnti hús-
móðurstarfinu eingöngu til
ársins 1971 er hún hóf einnig
störf við íþróttahús Kársnes-
skóla og starfaði þar til 67 ára
aldurs. Gurra og Friðþjófur
fluttu árið 1993 að Árskógum
6, Reykjavík.
Útför Guðríðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
ur var og er hafsjór af fróðleik og
þekkti hveija þúfu sem farið var um
og Simbi bætti við þar sem á vant-
aði. Þetta voru yndislegir tímar sem
við öll nutum til fullnustu.
Það var líf og yndi Gurru að geta
ferðast upp um fjöll og fimindi með
fjölskyldunni og góðum vinum og
ekki lét hún aftra sér frá því að
fara þó að barnahópurinn stækkaði.
Þá var kannski áð aðeins oftar til
að skipta um bleiu og hlaupið í
næsta læk að þvo. Síðan var þvott-
urinn náttúrulega hengdur til þerris
á þá einu þvottasnúm sem tiltæk
var, á meðan ekið var á áfanga-
stað, en það var stór loftnetsstöng
sem var á bílnum þeirra. Þá var
ekki verið að hafa áhyggjur af hlut-
unum heldur hlegið að öllum tilfær-
ingunum og best skemmti Gurra
sér.
Á vetuma var jafnan skroppið á
einhvem snjómikinn stað og rennt
sér niður brekkurnar á plastdúk,
gólfdúksbroti eða bara á rassinum.
Þá þurfti ekki að hafa fín tæki og
tól með sér til að geta notið útiver-
unnar og skemmt sér vel. Ekki má
heldur gleyma gamlárskvöldunum.
Þá var alltaf mætt á Kársnesbraut-
ina. Friðþjófur stóð fyrir brennu á
hveiju ári og eftir klukkan 12 á mið-
nætti beið okkar ijúkandi súkkulaði
með ijóma og hlaðið borð af kökum.
Ótal margt fleira væri hægt upp
að telja þegar minningarnar eru
margar og góðar.
Gurra var yndisleg manneskja,
bráðmyndarleg, traust og velviljuð
og stóð ávallt eins og klettur við
hlið Friðþjófs og var þar jafnt á
komið með þeim. Þó að Gurra væri
svona glaðsinna þá var hún dul að
vissu leyti og flíkaði ekki tilfinning-
um sínum nema ef þær snerust um
aðra en hana sjálfa, það var alltaf
allt í lagi hjá henni.
Síðast þegar við ræddumst við
varð henni tíðrætt um hve góðan
mann Friðþjófur hefði að geyma,
„elsku kallinn minn“, eins og hún
sagði svo oft. Svona var hún, alltaf
með hugann hjá þeim sem henni
þótti vænst um og hefur það líklegai
blindað mér sýn um hve oft hún var
lasin.
Þessi fátæklega kveðja er aðeins
örlítill þakklætisvottur fyrir órofa
tryggð og vináttu sem aldrei gleym-
ist. Þó að nú bregði birtu og söknuð-
ur sé sár er þó ljós framundan þar
sem ég veit að látinn lifír og er ég
viss um að vel hefur verið tekið á
móti henni í nýjum heimkynnum.
Elsku Friðþjófur minn, Gummi,
Ómar, Fiffí og Bergiind! Ég og fjöl-
skylda mín sendum ykkur og fjöl-
skyldum, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hafdís.
I dag er hún Gurra amma mín
borin til hinstu hvíldar. Um leið og
ég vil minnast hennar, þá koma upp
allar minningar um veruna sem ég
átti hjá henni og afa á Kársnes-
brautinni í Kópavogi.
Það var alltaf svo gott að koma
til hennar ömmu, því hún var svo
hlý. Ég minnist þeirra stunda þegar
ég strauk „elliskinnið“ hennar, hvað'
mér fannst hún mjúk og óskaði ég
þess oft að ég yrði svona mjúk þeg-
ar sá tími kæmi að ég yrði amma.
Það er svo stutt síðan þú komst
í heimsókn í pönnukökur til okkar,
amma mín, og varst svo hress en
svona er lífíð, svo hverfult. Áttum
við ekki von á að fáeinum dögum
síðar værirðu dáin.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
hvað þú varst góð við mig og mína
fjölskyldu, við munum minnast þín
með hlýju og söknuði. Guð geymi
sálu þína þar til við hittumst á ný^
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín sonardóttir,
Aðalheiður Guðmundsdóttir.
Ég var nú aldrei mjög náinn þér,
amma mín, og þekkti þig kannski
ekki manna best, en þrátt fyrir það
skildir þú eftir stórt tómarúm í
hjarta mínu, þegar þú yfirgafst
þennan heim. Þú varst stórkostleg
manneskja og máttir ganga í gegn-
um margt á lífsleiðinni. Það var
sama hversu kröftuglega á mótjf',.
blés hjá þér, aldrei heyrðist vottur
af sjálfsvorkunn. Þú stóðst eins og
traustur klettur, en eins og aðrir
klettar veðraðistu uns þú áttir ekk-
ert eftir. Þú stóðst með afa í gegn-
um veikindi hans og hann eins með
þér. Þið voruð ekkert að flagga ást
ykkar innan um annað fólk, en engu
að síður sást greinilega hversu háð
þið voru hvort öðru. Nú þegar þú
ert farin sést hinn ógurlegi sökn-
uður svo greinilega í augum afa
míns, að enginn getur vogað sér a^,
efast um ást þeirra. Enda er ekki
annað hægt en að elska konu eins
og þú varst, amma mín. Þú varst
manneskja sem hugsaðir fyrst um
aðra og allra seinast um þig.
Nú þegar þú ert látin sé ég eftir
að hafa ekki staðið þér nær en ég
gerði. Ég sakna þín meira en nokk-
ur orð fá lýst.
Þinn sonarsonur,
Þórmundur.
GUÐRIÐUR
SIG URÐARDÓTTIR
+ Anton Ringel-
berg var fæddur
í Den Haag í Hol-
landi 19. júní 1921.
Hann lést á öldrun-
ardeild Heilsu-
verndarstöðvar
Reykjavíkur 18.
október síðastliðinn.
Foreldrar Antons
voru Anton Ringel-
berg og Elisabet
Keil. Anton var
fjórði í röð fimm
bama þeirra hjóna.
Elstur var Nick, þá
Joob, síðan Beeb og
yngst er Ied, ein eftirlifandi syst-
ir sem kemur frá Hollandi til að
kveðja bróður sinn.
Útför Antons fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég kynntist Rikka, eins og ég kall-
aði hann alltaf, þegar ég var átta eða
niu ára garnall, hann að leika golf á
gamla golfvellinum við Öskjuhlíð þar
sem Veðurstofan stendur nú, en ég
að reyna að selja golfurunum golfkúl-
ur sem þeir höfðu slegið út í móa og
týnt en við strákamir síðan fundið.
Álltaf tók Rikki okkur krökkunum
vel, keypti af okkur kúlur og gaukaði
að okkur sælgæti.
í gegnum árin varð samband okkar
sem föður og sonar. Margar ánægju-
legar stundir áttum við saman. Minn-
ist ég sérstaklega fyrstu ferðar
minnar til Vestmannaeyja, sem jafn-
framt var fyrsta flugferðin mín. Fór-
um við um morguninn,
lékum golf í dásamlegu
veðri, skoðuðum Vest-
mannaeyjar í allri sinni
dýrð og flugum svo til
baka um kvöldið. Fyrir
tólf ára ungling var
þetta einstakt ævintýri
sem aldrei gleymist, en
þannig er Rikka best
lýst. Það voru hans
bestu stundir þegar
hann gat glatt aðra.
Rikki kunni vel að
meta góðan mat og vín.
Það var alltaf tilhlökk-
unarefni þegar hann
bauð til matarveislu því hann var
mikill sælkeri og meistarakokkur.
Þegar Rikki varð sextugur hélt
fölskyldan upp á þann merka áfanga
með því að fara saman til Mallorka
í frí og eigum við góðar minningar
úr þeirri ferð því margt skemmtilegt
var brallað þá.
Starfsfólki öldrunardeildar Heilsu-
vemdarstöðvar Reykjavíkur vil ég
þakka aðdáunarverða alúð í störfum
sínum í langvarandi veikindum Ant-
ons, en þar dvaldi hann síðustu fjög-
ur árin.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig með þakklæti í huga
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman.
Hvíl í friði.
Einar M. Einarsson.
Frá afi Ringa!
Það stóð alltaf á kortinu á afmæl-
is- og jplapökkunum frá honum afa
okkar. íslenskan var óttalega bjöguð
og málfræðin hroðaleg, nema hin
seinni ár. Enda notaði hann bara
hollenskuna á okkur þegar honum
ofbauð alveg hvað við boruðum í
nefið og tyggjóið, maður, það átti
sko að vera uppi í munninum en
ekki á puttunum og hálfu andlitinu.
Það var upplifun að fara í matarboð
til hans, fullt af hnífapörum, glösum
og tauservíettum sem við vissum
ekkert hvemig við áttum að nota.
En það lærðist. Hann var góður
kokkur, kjúklingasúpan með kjöt-
bollunum var best. Einu sinni á ári
hélt hann veislu fyrir okkur krakk-
ana. Það var farið í leiki, hann lék
töframann og ekki má gleyma öllum
skreytingunum og namminu. Þetta
var toppurinn á tilverunni.
Það er ekki hægt að kveðja hann
án þess að minnast á blóm, þau voru
hans líf og yndi. Að koma með rósir
þegar við komum í heimsókn, það
var eins og við hefðum fært honum
himininn. Rósir, þær voru hans uppá-
hald.
Þakka þér fyrir allt og allt, afi.
Gerður, Fríða og
Jóna Einarsdætur
Kveðjustundin er komin og hálf
óraunverulegt að kveðja besta vin
sinn, hann afa, sem alltaf vartil stað-
ar í lífi mínu í gleði og sorg.
Ég kallaði hann afa frá fyrstu tíð,
þó hann væri ekki skyldur mér í
þeirri merkingu, en afí Ton, eins og
hann var kallaður af vinum sínum,
og afi Jan voru báðir Hollendingar
og íslandsvinir og störfuðu hér til
æviloka.
Afi Ton kvæntist ekki en eignað-
ist samt stóra fjölskyldu sem hann
hlúði að og lifði fyrir.
Alltaf var opið hús fyrir vini og
gott var að eiga sitt athvarf hjá afa
sem Ijómaði þegar þeir, sem honum
þótti vænt um, komu í heimsókn.
Hugur hans var oft í Hollandi þar
sem fjölskylda hans bjó og hann
heimsótti sem oftast og kom svo
aftur til Islands með fullar töskur til
okkar krakkanna. Það var hans
mesta gleði að gleðja aðra og sér-
staklega þá sem erfitt áttu.
Afi var listamður í blómaskreyt-
ingum og rak blómaverslun þar til
hann missti heilsu.
Mörg listaverk með blómum hefur
hann skilið eftir sig hvort sem var
hjá furstum, forsetum eða einmana
sál sem þurfti að gleðja. Enginn
greinarmunur var þar gerður.
Hann var mikill tilfinningamaður
og lét það í ljós óhindrað, hvort sem
það var hlátur eða grátur.
Hafðu þökk fyrir allt.
Ólafur Þór.
Fjórum árum eftir lýðveldisstofn-
unina barst Ingimar Sigurðssyni í
blómabúðinni Flóru liðsauki af ungum
Hollendingi, Ton Ringelberg. Á þess-
um árum voru ferðalög í atvinnuleit
ekki algeng og lýsir nokkuð þeim ein-
staklingum, sem höfðu dug og vilja
til að hleypa heimdraganum, og tak-
ast á við hið óþekkta í fjarlægu landi.
Þegar við kveðjum Ton Ringelberg
hinstu kveðju kemur margt upp í
hugann og eru allar minningar á einn
veg, þarna var maður á ferðinni sem
valdi að gleðja aðra og leggja öllum
þeim lið sem til hans leituðu, hvort
sem var í gleði eða sorg. Þar sem
Jan, faðir okkar, og Ton voru sam-
landar voru vinabönd mjög sterk og
mikill samgangur. Heimili hans stóð
alltaf opið ef einhver úr fjölskyldunni
var í Reykjavík. Það var alltaf sér-
stakt tilhlökkunarefni þegar von var
á Ton í sveitina og ávallt kom hann
hlaðinn blómum og gjöfum. Ferming-
arveislur, afmæli og brúðkaup svo
og aðrar uppákomur setti Ton svip
sinn á svo eftir var tekið.
Það var ekki að ástæðulausu sem
börn og dýr hændust að honum, Ton
vildi gleðja og skemmta og var ávallt
hrókur alls fagnaðar þar sem hann
kom.
Ton var sjálfskipaður ræðismaður
Hollendinga hér á landi og greiddi
götu landa sinna eftir þörfum. Setn-
ingin „það er ekki hægt“ var Ton
ekki töm. Það fréttist til hannar Júlí-
önu Hollandsdrottningar velvilji hans
við samlanda sína og í þakklætis-
skyni var Ton sæmdur riddarakrossi
„de orde van Oranje Nassu“.
Ton var lærður garðyrkjumaður
og blómaskreytingamaður, réttara
væri að segja að hann var sannur
listamaður þegar blóm og grænméfc^
voru annars vegar, því að úr hinu
minnsta gat Ton dregið fram lista-
verk á svo auðveldan og fljótlegan
hátt.
Það sannast best þegar horft er
yfir starfsferilinn. Af fáeinu upptöldu
má nefna, að hann var fenginn til
að sjá um blómaskreytingar, þegar
furstinn af Monaco gifti sig. I for-
setatíð þriggja forseta lýðveldisins,
þeirra Sveins Bjömssonar, Ásgeirs
Ásgeirssonar og Kristjáns Eldjárns,
sá Ton ávallt um allar blómaskreyt-
ingar. Ton hafði gaman af vinnu,
sinni og eftir langan vinnudag var
hann ekki þreyttur heldur glaður
þegar hann hafði horft á eftir ungum
brúðhjónum fara með brúðarvöndinn
glöð og sæl. Við munum minnast
Ton Ringelbergs sem hins glaðværa
og góða samferðamanns. Megi minn-
ingin lifa með þeim sem eftir standa.
Bernhard, Hugrún, g .
Jón og synir.
ANTON
RINGELBERG