Morgunblaðið - 25.10.1996, Síða 33
f
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 1996 33
i
i
)
i
i
>
i
I
I
>
I
I
9
I
Þó að ýmislegt hefði breyst á þeim
árum fann ég líka fyrir gamalkunn
andlit og þar á meðal Ólaf, sem þá
var orðinn deildarstjóri Greiðslu-
jafnaðardeildar og jafnframt skrif-
stofustjóri Hagfræðideildarinnar.
Frá þeim tíma þróaðist vinátta
okkar. Þó að ég flyttist fljótlega
úr Hagfræðideildinni i önnur störf
innan bankans hélt vinátta okkar
áfram að dafna. Það var eitthvað,
sem dró mig að þessum manni,
þótt hann væri nærri mannsaldri
eldri en ég. Þær urðu margar sam-
verustundirnar sem við áttum
ásamt nokkrum góðum félögum,
þar sem margt var spjallað og
mörg mál brotin til mergjar í göngu-
ferðum eða með kaffibolla í hönd.
Samband okkar hélst þó að ég léti
af störfum í bankanum árið 1988.
Ólafur var ekki maður, sem vildi
berast á. Hann var kyrrlátur, já
hlédrægur, en jafnframt einstakur
drengskaparmaður, sem var vinur
vina sinna. Hann lét sér mjög annt
um fjölskyldu sína, Þóru konu sína
og synina tvo Guðmund og Ottó og
barnabörnin þegar þau komu til
sögunnar.
Ólafur lauk störfum í Seðlabank-
anum árið 1991 og ætlaði að njóta
góðra ára í faðmi fjölskyldunnar
og sinna tómstundum sínum.
Það átti þó ekki að verða, því
árið 1992 veiktist hann alvarlega.
Mér brá mikið þegar ég sá hann
fyrst á sjúkrahúsi lamaðan. En lífs-
viljinn var óbugaður og ég fylgdist
með því þegar hann tók fast á
móti sjúkdómnum og vann hvem
áfangasigurinn á fætur öðrum. En
fullnaðarsigur vannst ekki og fleiri
sjúkdómar sóttu að honum. Það var
stórkostlegt að fylgjast með þeirri
ást og virðingu sem umlukti hann
í veikindum hans frá Þóru og sonum
og fjölskyldum þeirra.
Vegna starfs míns var ég mikið
í burtu í sumar og í haust og hafði
því ekki tök á að heimsækja hann
og Þóru jafnmikið og ég vildi. Mér
brá því mikið í byrjun september
þegar ég heimsótti hann. Það var
eins og hann vissi að baráttan væri
töpuð og hann var ekki sáttur við
það. Ekki vissi ég að þetta yrðu
síðustu fundir okkar og mér var
nokkuð brugðið þegar Þóra hringdi
í mig og sagði mér frá því að nú
væri baráttunni lokið.
Og nú er hann allur. Eftir eru
minningarnar um góðan dreng og
traustan vin og samband, sem aldr-
ei bar skugga á.
Við Unnur sendum Þóru og son-
unum Guðmundi og Ottó og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Megi góður guð helga minningu
Ólafs Tómassonar, þess góða
drengs og vinar.
Garðar Ingvarsson.
Nú er elsku afi minn horfinn á
brott á vit nýrra ævintýra. Ég veit
ekki hvort hann trúði því sjálfur
að sálin héldi áfram eftir stutt
stopp hér á jörðinni okkar, en þessu
trúi ég.
Margar góðar minningar á ég
um hann afa minn enda bjó ég
mikinn hluta æsku minnar hjá
ömmu og afa á „Sigló“, svo það
má segja að þau hafi séð um að
ala upp óþekktarorminn. Það var
alltaf svo gott að hafa þau sem
fasta punktinn í tilverunni sem
ávallt var til staðar þegar á þurfti
að halda. Sú minning sem er mér
einna kærust, er frá bernsku minni
þegar afi kom til mín á kvöldin og
sagði mér sögur af sjálfum sér þeg-
ar hann var lítill strákur við ísa-
fjarðardjúp. Þær voru ófáar ferðim-
ar sem við fórum saman upp í Blá-
fjöll amma, afí og ég til að ganga
og renna okkur á skíðum og drekka
kaffi saman. Þetta fannst mér allt-
af vera yndislegar stundir, og hafði
líka gaman af, því þarna höfðu
þau, loksins, fundið íþrótt til að
stunda.
Elsku afí, þakka þér fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman, ég veit að við munum hitt-
ast aftur seinna.
Guð geymi þig, elsku afí minn.
Ólafur Guðmundsson.
MINNINGAR
LÁRA
EGGERTSDÓTTIR
+ Lára Eggerts-
dóttir fæddist í
Vestri-Leirárgörð-
um 21. maí 1903.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 20.
október síðastlið-
inn. Lára var dóttir
hjónanna Benóníu
Jónsdóttur og Egg-
erts Gíslasonar
bónda í Vestri-Leir-
árgörðum. Systkini
hennar voru fimm,
Sæmundur, Magn-
ús, Kláus, Áslaug
og Gunnar, en
Gunnar er einn eftirlifandi af
þeim systkinum.
Lára giftist Ólafi Sigurðs-
syni frá Fiskilæk, f. 25.10.
1902, d. 4.12. 1984. Lára eign-
aðist tvær dætur,
þær eru: 1) Hadda
Benediktsdóttir,
afgreiðslukona, f.
1.2. 1934, gift
Gunnari Stephen-
syni, bílstjóra, og
eiga þau þrjú börn,
Stefán Hans, Eirík
og Láru.^ 2) Svan-
hildur Ólafsdóttir
hótelstarfsmaður,
f. 31.5. 1948, gift
Jóni Björnssyni sjó-
manni og eiga þau
Bryndísi, Birnu og
Láru. Lára átti sex
barnabörn og sjö barnabarna-
börn.
Útför Láru fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Á stundum sem þessum vefst
manni oft tunga um tönn. Hvernig
á maður að kveðja manneskju sem
hefur verið eitt af þyngstu lóðunum
á vogarskálum lífs manns? Já, það
má með sanni segja að hún amma
okkar hefur skipt miklu máli í lífí
okkar beggja. Hún hefur gætt það
lífi, lit og öryggi. Við fengum góðar
stundir með henni og afa sem lést
árið 1984. Hún amma bjó rétt hjá
okkur og þótti sjálfsagt að halda
oft rakleitt til hennar eftir skóla, í
stað þess að fara heim. Við eyddum
hjá henni heilu dögunum við leik
og lærdóm. Hún las fyrir okkur
sögur og ljóð sem örvuðu ímyndun-
araflið. Alltaf þegar eitthvað vafðist
fyrir. manni gat maður farið til
ömmu Láru og spurt hana. Svörin
voru skýr, góð og skemmtileg og
það var engu líkara en að hún
væri einhver alfræðibók, svo mikið
vissi hún. Hún hafði alltaf svör við
öllu. Hún amma var glettin og hafði
mikinn húmor fyrir hlutunum. Þess
má kannski geta að önnur okkar,
aðeins fimm ára að aldri, hafði
haft uppi miklar áætlanir um að
gista hjá ömmu eina nótt að vetri
til. Það voru ekki allir sem voru
jafn hrifnir af því en amma gaf
grænt ljós. Hún las um kvöldið sög-
ur um álfa og afturgöngur, en það
voru uppáhaldssögur þessarar fimm
ára hnátu. Þegar gengið er svo til
náða var þessari fímm ára komið
fyrir í litlu notalegu herbergi. Dym-
ar vom hafðar opnar og í dyragætt-
inni blasti við gamla stofuklukkan
sem var vön að slá á hálftíma fresti.
Hugmyndaflugið var á fullu og áður
en klukkan náði að slá tólf með
sínum draugalegu slögum var stelp-
an komin á fætur, búin að klæða
sig í úlpu og skó og komin inn til
ömmu sinnar og afa og tilkynnti
þeim hátíðlega að nú væri hún
hætt við allt saman og vildi fara
heim. Hún amma tók öllu af ein-
stakri ró og fannst þetta allt bara
svolítið fyndið. Hún fylgdi henni
heim í niðramyrkri og skilaði heillri
á húfi við mikla undrun foreldra
hennar. Þetta var lýsandi dæmi um
hvað hún amma var frábær. Hver
sem þekkti hana ömmu og heim-
sótti hana fékk að njóta ómældrar
gestrisni. Pönnukökur, jólakökur og
tertur runnu ofaní mann ásamt
ískaldri mjólk eða jólaöli, svo maður
tali nú ekki um kæfubrauðið henn-
ar. Já, maður var sko vel alinn þjá
henni ömmu og að öllu leyti, bseði
á sál og líkama. Hún amma var
mikil félagsvera og tók þátt í félags-
starfi bæði hjá safnaðarfélagi Digra-
nessóknar og í félagi aldraðra í
Kópavogi. Auðvitað stóð manni svo
alltaf til boða að koma með, að spila,
syngja og ferðast með henni. Hún
var vinsæl meðal félaga sinna og
átti marga góða vini. Hlýjunni og
örygginu sem hún bauð uppá verður
aldrei lýst með orðum. Það minnis-
stæðasta úr okkar kynnum eru fugl-
amir hennar, blómin, glettna brosið,
staðfestan, ákveðnin, hláturinn, lífs-
orkan, sterkur hlýr faðmur hennar
og röddin, hvort sem hún söng eða
talaði. Allir þessir hlutir og margir
fleiri eiga eftir að fylgja okkur ávallt
og fylla það tómarúm sem er í hjarta
okkar nú þegar hún er farin.
Minning hennar mun ávallt lifa
í okkur sem þekktum hana og í
verkum hennar. Ef að þrestimir
tala hver við annan segja foreldr-
arnir örugglega ungum sínum frá
konunni, sem í harðræði vetrarins
sá þeim ávallt fyrir nógu að borða.
Sjáumst síðar, elsku amma.
Þínar dótturdætur,
Birna og Lára.
Nýr og fallegur dagur rennur
upp, svalur en þægilegur. Ég er hér
í Louisiana, Bandaríkjunum, langt
frá litlu, fallegu eyjunni okkar og
mér er hugsað heim til hennar
ömmu minnar og það skýst upp í
kollinn á mér, jæja, amma mín,
ætlar þú nú að kveðja okkur hérna.
Einum og hálfum tíma síðar hring-
ir síminn og það er hún mamma
sem tilkynnir okkur að amma hafí
látist einum og hálfum tíma áður.
Já, lífið er skrítið, en þannig tengd-
umst við amma sterkum streng sem
var óslítanlegur.
Fyrstu sjö ár ævi minnar ólst ég
upp þjá ömmu og afa og eftir það
var ég meira og minna með annan
fótinn hjá þeim heima í Kópavogi.
Amma var af þeirri kynslóð sem
bókstaflega upplifði allt frá torfbæj-
um, stríðstíma og upp í tækni og
vísindi. Ég var alltaf jafn stolt af
henni sem persónu og fengu allir
vinir mínir eitthvað að vita um
ömmu, enda var hún mér merkileg
og fróð kona. Það voru fleiri, fleiri
sögur sem hún sagði mér af skólan-
um á Blönduósi, frá Hallormsstaða-
skógi, en þar vann hún við garð-
yrkjustörf, og við Landspítalann í
Reykjavík. Já, þetta voru skemmti-
legar sögur sem ég geymi í hjarta
mínu, enda var hún góður sögumað-
ur. Hún var mikið fyrir handavinnu
og hvert haust í mínu minni pijón-
aði hún hátt í fimmtíu hálesta og
vettlinga en það átti að senda í v
sveitina fyrir jólin; ekki að spyija
að, dugnaðurinn var þvílíkur að það
mátti varla stoppa. Amma var mik-
ill náttúruunnandi og elskaði úti-
veru, það voru margir kílómetrar
sem við gengum saman yfír holt
og hæðir og spáði hún mikið í fugla,
blóm og steina, og vissi hún bók-
staflega um allar tegundir og nöfn.
Hún orti mikið af ljóðum og var
það eitt af hennar áhugamálum sem
voru mörg. Á þriðja ár bjó hún á
Hrafnistu í Reykjavík og síðasta
sumar vann Birna systir mín á
deildinni hennar og annaðist hana
af ást og umhyggju.
Pönnukökumar þínar voru þær
bestu í heimi og voru þær alltaf
jafn vinsælar hjá okkur öllum. Ég,
Svanbjöm og bömin mín tvö sáum
þig síðast síðustu jól og kvöddum
við þig með bros í hjarta. Ég skellti
á þig kossi og sagði: „Sjáumst
næstu jól, amma mín.“ Hún stóð
og veifaði okkur svo fallega.
Já, elsku amma mín, þú sagðir
okkur alltaf, að þegar kallið kæmi
þá ætlaðir þú að svífa um heima
og geima, en þú fékkst aldrei það
tækifæri að fara út fyrir landstein-
ana og var Ameríka þér alltaf efst
í huga, sem ég fékk svo að njóta^-
seinna meir.
Dætur þínar vom þér alltaf góðar
og hlúðu vel að þér þessa síðustu
erfiðu mánuði, þær voru þér allt.
Elsku amma mfn, ég syrgi þig sárt
og tárin virðast óendanleg þessa dag-
ana. En á endanum stend ég sterk
með gleði f hjarta mínu, fyrir að
hafa fengið þau forréttindi að kynn-
ast þér og njóta allra þeirra sam-
verustunda sem við áttum saman.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og litlu §ölskyldunax.~
mína sem þú varst svo ánægð með.
Mér finnst svo erfitt að fá ekki að
fylgja þér til grafar, en við Svan-
bjöm, Víðir Snær og Áslaug Dóra
erum með þér í huga. Guðs englar
hnýta blómsveig kring um þig og
afa minn.
Minningamar eru yndislegar sem
við áttum öll.
Þín dótturdóttir,
Bryndís Ósk Jónsdóttir.
GUÐMUNDUR KARL
STEFÁNSSON
+ Guðmundur
Karl Stefánsson
var fæddur á Hóli
við Stöðvarfjörð 28.
júlí 1919. Hann lést
á Landspítalanum
21. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Carl
Stefánsson og
Nanna Guðmunds-
dóttir. Eftirlifandi
eiginkona Guð-
mundar er Maggý
Ársælsdóttir frá
Vestmannaeyjum.
Börn þeirra hjóna
eru Hannes, fæddur 7. maí
1953, giftur Ingibjörgu Hall-
dórsdóttur, þau eiga 2 börn.
Magnús, fæddur 11. desember
1954, giftur Elinu Jónu Þórs-
dóttur, þau eiga 3 syni. Nanna,
fædd 13. janúar 1965.
Útför Guðmundar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar f örfáum orðum að
minnast elskulegs tengdaföður og
vinar Guðmundar Stefánssonar,
Mumma eins og hann var kallaður.
Það er á svona stundum sem maður
áttar sig á því hversu hratt tíminn
líður og hversu mörgu er ólokið.
Okkar kynni hófust fyrir 20 ámm
þegar ég kom fyrst í Langagerðið
með Magnúsi.
Mummi var mjög jákvæður og
glaðvær maður að eðlisfari og hann
var ákaflega góður
hlustandi. Það var mjög
gott að leita til hans
með ýmis mál því hann
hafði ráð við öllu. Langt
um aldur fram missti
Mummi nær alla sjón
en hann lét það ekki
aftra sér og aldei kvart-
aði hann. Hann fór allra
sinna ferða gangandi
eða í strætisvagni og
hann naut þess að vera
úti, það var með ólík-
indum hvað hann var
ratvís. Hann var mikill
hagleiksmaður og hafði
yndi af öllu handverki. Hann dvaldi
tímunum saman í kjallaranum í
Langagerðinu þar sem hann hafði
lítið vinnuherbergi. Það var alveg
sérstakt að koma þama niður, þar
kom hans innri maður vel í ljós.
Allt var f röð og reglu og hver ein-
asti hlutur átti sinn stað, hann vissi
nákvæmlega hvar hver einasti hlut-
ur var og engu mátti henda, þ_að
gæti þurft að nota það síðar. Ég
held að hann hafi einna mest séð
eftir þessu herbergi þegar hann,
Maggý og Nanna fluttu í Espigerðið.
Mummi var mjög vinnusamur og
fann sér alltaf eitthvað að gera,
honum leiddist aldrei. Sumarið 1981
þegar við Magnús bjuggum á Dalvík
kom hann til okkar og dvaldi hjá
okkur í nokkra daga. Hann varð
auðvitað að hafa eitthvað að gera,
hann fór í daglegar gönguferðir þó
svo að hann væri á nýjum stað, það
var nóg að segja honum áttimar.
Síðan datt honum í hug að útbúa
rólu fyrir nafna sinn sem þá var
aðeins rúmlega ársgamall. Þessi róla
var listavel gerð, það vom grindur
allan hringinn þannig að engin
hætta var á að sá litli dytti úr, fyllsta
öryggis var gætt og svo var auðvit-
að hægt að nota róluna bæði úti og
inni. Hann fylgdist alla tíð vel með
bamabörnunum fímm og vissi alltaf
hvað þau höfðu fyrir stafni.
Fyrir tæpum tveimur ámm
greindist Mummi með krabbamein.
Hann tók þessu áfalli með jákvæðu
hugarfari og hann kvartaði aldrei
þó svo að hann væri oft sárkvalinn.
Mér er minnisstætt þegar ég heim-
sótti hann eitt sinn helsjúkan á
Landspítalann fyrir fáeinum vikum.
Ég kom til hans og sagði eins og
alltaf: Jæja Mummi minn, hvernig
hefur þú það í dag? Hann kreisti á
mér höndina og sagði brosandi eins
og alltaf: Ég hef það fint.
Nú er hetjulegri baráttu við ill-
vígan sjúkdóm lokið. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Elín Jóna.
Elsku Mummi frændi.
Mig langar til að senda þér nokk-
ur kveðjuorð. Ég kveð þig með
söknuði og sorg. Þú kallaðir mig
alltaf Tinnslu litlu, það var af þvfc* -
að við náðum svo vel saman. Ég
sagði einu sinni við ömmu mína,
hvað hún væri heppin að eiga svona
skemmtilega bræður og þar varst
þú engin undantekning. Þú varst
alltaf svo hress og til í að spauga
með mér og það kunni ég vel að
meta. Ég geymi I minningunni
skemmtilega ferðalagið okkar til
sólarlanda, þar undum við okkur
vel og héldum uppi fjörinu og þú
kenndir mér ýmsar listir í sundlaug-
inni. Nei, það var ekkert kynslóða-
bil hjá okkur, þú varst alltaf þolin-
móður gagnvart mér. Ég veit að
þér líður vel núna og ég geymi all-
ar minningarnar um þig með þakk, v
læti og virðingu.
Elsu amma, guð veri með þér og
styrki þig. Ég og fjölskylda mín
sendum þér, Maggý, og fjölskyldu,
samúðarkveðjur.
Þín vinkona,
Tinna Baldursdóttlr.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfí (5691115) og í
tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS).
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skímarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum. *■