Morgunblaðið - 27.10.1996, Page 24

24 E SUNNUDAGUR 27. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
INNAN VEGGJA HEIMILISINS
Hreiðurgerð
og rómantík
„MIG dreymir um að gera upp svona
gamalt, lúið hús,“ sagði ég upp úr eins
manns hljóði og starði eins og dáleidd á
sjónvarpsskjáinn. Ég missti þetta eigin-
lega út úr mér, hugsaði óvart upphátt
«tt andartak. En viðbrögðin létu ekki á
sér standa. Áður en ég vissi af var ég
farin að verja þennan draum minn með
kjafti og klóm. Tilefnið hafði verið aug-
lýsing í sjónvarpinu ... ósköp notaleg
auglýsing þar sem ung hjón voru að
hreiðra um sig - mála, laga, breyta og
bæta.
Það voru þessi huggulegheit sem
höfðu hreyft við einhverju innra með
mér og ég sagði bara rétt si svona að
mig langaði til að gera upp gamalt hús.
Vinafólk okkar var í heimsókn hjá okkur
og það var engu líkara en ég hefði mis-
^foðið þeim gersamlega með þessu muldri
mínu. „Þú ert náttúrulega að grínast,“
sögðu þau og brostu kurteislega að þess-
um misheppnaða brandara. Sennilega
hafa þau séð það á svip mínum að ég
var ekki að reyna að vera fyndin því
smám saman stirðnaði brosið á andlitum
þeirra og nú spurðu þau í stað þess að
staðhæfa; „Þú ert að grínast, er það
ekki?“ Hefði ég vitað hvað beið mín þá
hefði ég líka haft vit á því að hlæja bara
dátt... og þar með hefði málið trúlega
verið úr sögunni.
En ég gerði mér sem sagt enga grein
fyrir því hvað í vændum var og svaraði
því ósköp heiðarlega: „Nei, alls ekki. Ég
hugsa að ég hefði rosalega gaman af
því.“ Þau horfðu fyrst hvort á annað en
litu síðan á mig með meðaumkvun. „Þér
er varla við bjargandi," tilkynntu þau
svo. „Sjáðu til, það er fínt að vera veikur
fyrir rómantík, kertaljósi og blúndum -
en það er alvarlegt þegar fólk missir
allt veruleikaskyn."
Ég horfði á þau í forundran; sá ekki
samhengið. „Þú horfir á fólk í auglýs-
ingu, vel til haft og úthvílt. Það stendur
í kertaljósabirtu og málar veggina sína
milli þess sem það blikkar hvort annað
og blæs fingurkossa í gegnum rökkrið.
Það bregður jafnvel á leik, fer í svolítinn
vatnsslag, hlær og skemmtir sér konung-
lega. Þetta eru góðar auglýsingar, það
vantar ékki,“ sögðu þau, „en raunveru-
leikinn er bara allt annað mál,“ bættu
þau við með svo róandi raddblæ að ég
fór að velta því fyrir mér hvort þau héldu
í alvöru að rómantík væri einhver sér-
kennilegur sjúkdómur.
„í fyrsta lagi eru rússneskar ljósaper-
ur eina lýsingin sem dugar þegar maður
málar, og í þeirru birtulítur enginn vel
út,“ héldu þau áfram. „I öðru lagi er
fólk sem stendur í húsbyggingum eða
breytingum ekki geislandi af lífsgleði,
það er venjulega stjarft af svefnleysi og
streitu. Það hlær lítið, nema ef vera
skyldi þegar það er við það að missa
vitið. Það blæs fáa fingurkossa en hvæs-
ir þeim mun meira hvert á annað,“ sögðu
þau eins og þetta væri eitt af náttúrulög-
málunum sem ég yrði að læra fvrr en
síðar. „Og síðast en ekki síst, þá höfum
við séð þig mála ...“ Nú var ég komin
að því að móðgast verulega. „Þú málaðir
einn ofn, ef við munum rétt,“ sögðu þau
og það sauð á mér. „En ef þú ert alveg
heiðarleg við sjálfa þig þá hlýturðu að
muna eftir því líka... að gólfið var grænt,
en hárið á þér bleikt... í heilan mánuð.
Hvaðan bleiki liturinn kom veit enginn,
enn þann dag í dag,“ sögðu þau um leið
og þau teygðu sig í kaffibollana.
Ég ákvað að vera ekki með nein leið-
indi að svo komnu máli en hét því að
kynna mér málið tala við fólk sem hefði
reynslu, í von um að það væri víst róman-
tískt að búa sér til hreiður saman.
iaa
NÝJA gamla hús Þorgríms og Guðbjargar .. Morgunbiaðið/Keii FYRSTA húsið sem Þorgrímur og Guðbjörg
við Sólvallagötu. GUÐBJORG Arnadóttir og Þorgrímur Gestsson. gerðu upp er við Framnesveg.
\
I
t
: |
; §
*
' f
- í
I 5
I J
f
i
i
;
i
'
i
í |
!
I
I
I
i

Draumurinn um gamla
húsið í Vesturbænum
AÐ ERU ekki margir sem hafa
gert upp gamalt hús hvað
eftir annað. En vestur í bæ
hafa hjónin Guðbjörg Ámadóttir og
Þorgrímur Gestsson hreiðrað um sig
í gömlu húsi... tvisvar sinnum. „Já,
það hefur mörgum fundist þetta dá-
lítið merkilegt," sagði Þorgrímur
þegar við furðuðum okkur á þessari
framkvæmdagleði, „en staðreyndin
er sú að við höfum haft mjög gaman
af þessu," viðurkenndi hann, rétt
eins og hann væri að játa á sig eitt-
hvert glæpsamlegt athæfi. Síðan var
eins og honum fyndist hann verða
að lofa bót og betrun því hann bætti
við; „En, nú erum við hætt, við erum
búin með okkar kvóta.“
T^éllum fyrir Framnesveginum
Fyrra húsið sem þau hjónin dubb-
uðu upp og dekruðu við stendur við
Framnesveg númer 36. „Við kolféll-
um alveg fyrir því húsi,“ sagði Þor-
grímur og það leyndi sér ekki að
honum er enn hlýtt til hússins þó svo
að nýir herrar ráði nú þar ríkjum.
„Ástæðan fyrir því að við keyptum
það var einfaldlega sú að okkur þótti
það fallegt í laginu og hafði lengi
langað í gamalt hús í Vesturbænum.
Upphaflega fluttum við hinsvegar í
Vesturbæinn til að dóttir okkar kæm-
ist í Vesturbæjarskólann. sagði hann.
„Fyrstu kvöldin sátum við Guð-
björg langt fram eftir og veltum því
fyrir okkur hvernig við vildum hafa
þetta. Einn daginn hrukkum við svo
í gang. Ég ákvað að athuga hvað
væri á bak við veggfóðrið í stof-
unni... rífa bara pínulítið, og viti
menn, þar leyndist gullfallegur pan-
ell. Það þarf varla að taka það fram
að áður en við vissum af var vegg-
fóðrið komið út í tunnu eins og það
lagði sig fyrir utan nokkrar heillegar
síður úr Isafold," rifjaði Þorgrímur
upp.
„Síðan hafa þessar síður frá árinu
1913 hangið innrammaðar uppi á
vegg hjá okkur,“ bætti hann við.
„Við vorum heppin með það hve lítið
var búið að skemma í húsinu," hélt
hann áfram, „húsið var að mestu
leyti upprunalegt - gömlu tréhúnarn-
ir voru á hurðunum og sem betur fer
höfðu ekki verið gerðar neinar til-
raunir tii að gera það nútímalegra,
eins og sagt er,“ sagði Þorgrímur
þakklátur.
Eitt skref í einu
En féllust þeim aldrei hendur -
voru þau aldrei komin að því að gef-
ast upp? „Nei,“ svaraði húsbóndinn
án þess að hika. „Við tókum þetta
í tömum, eitt herbergi í einu,“
úskýrði hann. „Þá var allt á hvolfí í
þvi herbergi í tvo mánuði eða svo,
en við reyndum að halda hinu fínu
á meðan. Ég held að þetta sé galdur-
inn,“ sagði hann eftir andartaks
umhugsun. „Ef maður tekur eitt
herbergi fyrir í einu þá getur maður
jafnað sig á milli tarna, fjárhags-
lega, andlega og líkamlega. Það kem-
ur í veg fyrir að maður fái sig
fullsaddan," fuliyrti hann.
Aðspurður kvað Þorgrímur þau
hjónin hafa tekið jafnan þátt í öllum
þessum framkvæmdum. .jÞetta var
fyrirtaks verkaskipting. Ég sá um
það sem var erfiðast og skítugast
en Guðbjörg á heiðurinn af öllum
flísalögnum á heimilinu. Það hefur
líka alfarið komið í hennar hlut að
snyrta og snurfusa, gera allt fínt,“
sagði hann, stoltur af sinni konu, sem
var íjarri góðu gamni meðan á þessu
spjalli okkar stóð.
„Svo má ekki gleyma því,“ hélt
hann áfram, „að við höfðum ótak-
markaðan aðgang að handlögnum
vinum og ættingjum og það gerði
gæfumuninn. Við vorum líka mjög
heppin með iðnaðarmenn, sem urðu
seinna góðir vinir mínir. Þetta er að
sjálfsögðu ómetanlegt," fullyrti
hann.
Nýja húsið heltók huga okkar
En er það ekkert sársaukafullt að
selja hús sem maður hefur lagt svona
mikia vinnu og vangaveltur í? „Jú,
svolítið," viðurkenndi Þorgrímur.
„Ólína Þorvarðardóttir og Sigurður
Pétursson keyptu húsið á Framnes-
veginum og fyrsta sumarið kíkti ég
oft í garðinn til Ólínu. Nokkrum sinn-
0 Ú11 < IU x' ÍJI
á sjónvarpsskápum frá
Snúningsplata, hjól og læsing.
Verð kr. §8.160 stgr.
Opið laugardag kl. 10.00-16.00
og sunnudag kl. 12.00-16.00
(JVlelodjC ◄
Verð frá kr. v i
stgr.
Gerö L D H Rétt verö Kynningarverð
998 165 60 72 59.100 49.680
8880 80 59 65 30.770 25.850
780 80 60 65 27.360 22.980
800 80 60 64 22.870 19.250
72 70 59 65 16.220 13.620
566 60 49 59 12.300 10.320
Borgartúni 29, símar 552 7095 og
562 7474, fax 562 2340
um mætti ég meira að segja með
klippumar og klippti runnana „mína“
svo þú sérð að ég átti dálítið þágt
með að slíta mig frá húsinu. En Ólína
sýndi mér mikinn skilning og tók
þessu ljúfmannlega," sagði hann og
hló að sjálfum sér.
„Nýja húsið við Sólvallagötuna
heltók huga manns smám saman og
fyrr en varði var maður farinn að
hamast þar,“ bætti hann við. En
hvaða áhrif hafði þetta á hjónaband-
ið - hvein aldrei í þegar velja átti
liti, flísar eða gólfefni? „Nei, það
hefur aldrei kastast í kekki milli
okkar út af svoleiðis hlutum," sagði
Þorgrímur. „Við höfum svo ótrúlega
svipaðan smekk. Við höfðum meira
að segja bæði smekk fyrir því að
hafa eldhúsið hér á Sólvallagötunni
eldrautt að lit,“ benti hann á máli
sínu til sönnunar.
Eitt hús enn...?
„Var ekki dálítið rómantískt að
vinna svona saman að hreiðurgerð-
inni?“ spurðum við varfærnislega.
„Blöðrumar, siggið og skítagallinn
áttu voðalega lítið skylt við róman-
tík,“ svaraði Þorgrímur. Sennilega
hefur hann skynjað vonbrigði okkar
því hann flýtti sér að bæta við; „En
auðvitað var það þessi rómantíski
draumur um gamla húsið í Vestur-
bænum sem dreif okkur áfram, það
er engin spuming. Ég sakna stund-
um þessarar útrásar sem maður fékk
þegar maður var að hamast svona
en þá fer maður bara í garðinn -
umbyltir honum svona tvisvar á ári,
eða svo,“ sagði hann.
Fjarræna blikið í augum hans varð
til þess að við voguðum okkur að
spyrja hann ... bara til öryggis. „Ertu
viss um að þið séuð alveg
hætt... ekki eitt hús enn?“ Hann hik-
aði eitt augnablik, hristi svo höfuðið
eins og til að bægja hugmyndinni frá
og svaraði ákveðinn í bragði: „Nei,
það er nóg komið. Nú er mesta basl-
ið að baki og kominn tími til að njóta
þess,“ sagði hann. Þegar hér var
komið sögu kom Guðbjörg heim og
hún var greinilega sama sinnis og
bóndinn. „Við höfum ekki í hyggju
að fara héðan,“ sagði hún nokkuð
sannfærandi. Við stóðumst ekki
mátið og spurðum - einu sinni enn
- um leið og ljósmyndarinn smellti
af: „Eruð þið alveg viss ...?“
iaa