Morgunblaðið - 29.10.1996, Qupperneq 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 29. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ Geir Gíslason
var fæddur í
Reykjavík 26. októ-
ber 1926. Hann lést
í Landspítalanum
20. október síðast-
Iiðinn. Foreldrar
Geirs voru Gísli
Guðmundsson, f. í
Haukadal í Þing-
eyrarhreppi 5. jan-
- óar 1888, d. 14. maí
1980, og Sigríður
Jóhannsdóttir, f. í
Reykjavík 30. októ-
ber 1891, d. 10.
ágúst 1981. Systk-
ini hans eru Guðmundur, f. 1.
janúar 1920, Gunnar, f. 14.
júlí 1922, Gyða, f. 2. apríl 1924,
og Jóhann, f. 15. mars 1928.
Geir kvæntist Guðrúnu Þor-
leifsdóttur, f. í Barða-
strandarsýslu 3. ágúst 1925,
d. 29. desember 1992. Foreldr-
ar Guðrúnar voru Þorleifur
Eggertsson, f. í Reykhóla-
hreppi 15. september 1878,
d. 3. maí 1964, og kona hans,
"*** Fyrsta minningin um Geir
frænda minn er frá því að ég sat
í stiganum á Bárugötu og beið
þess að hann kæmi heim úr vinn-
unni. Við félagamir fórum þá
gjarnan saman upp á háaloft og
rökuðum okkur og fengum okkur
síðan rakspíra. Ilmandi fór ég síðan
um húsið svo aðrir úr stórfjölskyld-
unni gætu dáðst að góðu lyktinni.
Geir var á þeim árum við skipa-
smíðanám í Daníelsslipp, en áður
djafði hann starfað hjá Slippfélag-
níu í Reykjavík. Ég minnist þess
hve hraustur hann var. Stundum
þegar ég stalst niður að Slipp var
hann úti í hörkufrosti á skyrtunni
einni að vinna. Áður hafði hann
verið hjálmkafari og unnið við að
leggja dráttarbrautina fyrir skipin,
en í það starf völdust aðeins
hraustmenni.
Á Bámgötu 29 bjuggu saman á
þessum tíma Gísli afi, lóðs, amma
Sigríður og fimm börn þeirra og
makar og börn þeirra sem vora í
hjúskap. Þau vora auk Geirs, for-
eldrar mínir og ég, Gunnar og
hans kona, Björg, og Hemmi, son-
ur þeirra, Gyða frænka og Carlton,
^^jjennar maður, og Jóhann laga-
nemi. Það var því oft líf og fjör á
Kristín H. Gísla-
dóttir, f. 2. mars
1886, d. 10. maí
1969. Börn Geirs
og Guðrúnar eru:
1. Kristín, f. 21.
júní 1951, gift
Steindóri Gunnars-
syni, f. 12. apríl
1945. Þeirra börn
eru Guðrún Dóra,
f. 6 september
1982, og Geir, f. 11.
júní 1984. 2. Þor-
leifur, f. 31. októ-
ber 1953. 3. Þóra,
f. 14. október 1958.
Hennar maður er Haraldur
Harvey, f. 6. júní 1947. Börn
þeirra eru Magnús, f. 3. júní
1989, og Karítas, f. 15. maí
1991.
Geir starfaði mestan hluta
starfsævi sinnar hjá Slippfé-
laginu í Reykjavík en síðustu
árin hjá Veðurstofu Islands.
Útför Geirs verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík og
hefst athöfnin klukkan 15.
Bárugötunni. Geir frændi var fyrir
ungan dreng ímynd karlmenns-
kunnar og um leið einstakt ljúf-
menni og góður vinur. Á þessum
áram var lagður grunnur að vin-
áttu sem entist alla tíð.
Árin liðu og fuglarnir flugu af
Báragötunni einn af öðrum. Geir
kvæntist Gullý, en hann bjó þar
lengst systkinanna ásamt afa og
ömmu og rak trésmíðaverkstæði í
bílskúrnum. Hann var bæði skipa-
smiður og trésmiður. Hagur var
hann mjög og mikil ánægja var
að sjá hann vinna. Verkfærin Iéku
í höndum hans og smíði hans var
í senn gerð af hagleik og traust
mjög. Geir var einstaklega greið-
vikinn og þær voru ófáar stundirn-
ar sem fóru í að aðstoða aðra í
fjölskyldunni.
Geir var mikill gæfumaður í sínu
einkalífi. Hann og kona hans,
Gullý, voru afar samrýnd og milli
foreldra og bama var traust vin-
átta og kærleikur. Þau ferðuðust
mikið um landið einkum á heima-
slóðir Gullýjar, Breiðafjarðareyjar.
Þar var ótæmandi uppspretta dúns
í sængur fjölskyldu og vina.
Það er oft sagt að við fráfall
maka séu menn vart hálfir eftir
MINNINGAR
og að skammt geti orðið á milli.
Þannig varð með Geir. Eftir lát
Gullýjar bjó hann áfram á heimili
sínu en átti traust athvarf hjá
Kristínu, dóttur sinni, og Stein-
dóri, manni hennar. Hjá þeim ætl-
aði hann að eyða sínu ævikvöldi.
Síðustu æviárin vann hann á Veð-
urstofu íslands við smíðar og við-
hald og var hann þar hvers manns
hugljúfi.
Kær vinur og frændi hefur nú
kvatt. Þakklæti og söknuður fylgir
honum. Blessuð sé minnning hans.
Gísli.
Áratuga vináttu lýkur. Þar gríp-
ur sá inn í, sem valdið hefur.
Geir Gíslason veiktist snemma
í júlí og hann andaðist 20. októ-
ber. Þetta varð ekki mjög langt
og það er sennilega gott, þegar
að lokum dregur. Hann hefði orðið
sjötíu ára 26. október, svo haon
vantaði aðeins sex daga í þann
merka áfanga.
Fáum mun hafa hugkvæmst, að
svo stutt yrði milli þeirra hjóna,
en konan hans, Guðrún Þorleifs-
dóttir, lést snögglega að kvöldi 29.
desember 1992. Það var mikið áfall
fyrir Geir, en hann komst yfir það
með sóma.
Hann var alltaf nokkuð heilsu-
góður, kvartaði aldrei, enda hæg-
látur og dagfarsprúður með ein-
dæmum og sérlega vel liðinn af
samstarfsfólki.
Geir er farinn í ferðina miklu,
við hin stöndum á ströndinni.
Megi blessun fylgja afkomend-
um þeirra hjóna. Samúð og virðing
frá mínu fólki með einlægri þökk.
Kjartan T. Ólafsson.
Ég hrökk við í byijun ársins
þegar mér varð ljóst að völundur
Veðurstofunnar yrði sjötugur á
árinu og því yrði þetta síðasta
starfsár. hans á stofnuninni. Svo
ungur í anda og útliti fannst mér
eiginlega fráleitt að hann færi að
setjast í helgan stein. Hann, nán-
ast unglingur! Auðvitað var það
eigingirni mín fyrir hönd Veður-
stofunnar, því ég vissi að skarð
yrði fyrir skildi og vandfundinn
jafn framúrskarandi maður og
verkmaður.
Lítillæti, ljúfmennska, lipurð og
lagni eru þau orð sem mér dettur
fyrst í hug nú þegar horfast verð-
ur í augu við þá staðreynd, að
Geir er allur aðeins nokkrum dög-
um áður en hann hafði reiknað
með að láta af störfum. Geir hefði
orðið sjötugur 26. þessa mánaðar
GEIR
GÍSLASON
SALOME
VETURLIÐADÓTTIR
4- Salóme Vetur-
■ liðadóttir var
fædd á Blámýrum
i Ögurhreppi í
Norður-ísafjarð-
arsýslu 20. sept-
ember 1911. Hún
lést á St. Jósefssp-
^ítala í Hafnarfirði
17. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Vet-
urliði Ásgeirsson
bóndi og sjómað-
ur, ættaður af
Vestfjörðum, og
Guðrún Jónsdóttir
frá Ósi í Steingrímsfirði.
Salóme átti átta systkini. Þau
eru: Siguijón, f. 2. október
1907, látinn: Valdimar, f. 21.
júlí 1909, látinn; Sigríður, f.
25. nóvember 1912, látin;
Ragnar, f. 22. mars 1914, lát-
inn: Sigurvin, f. 4. september
1916, látinn; Guðbjörg Ág-
ústa, f. 27. ágúst 1918, látin;
Guðmundur, f. 23. apríl 1920,
býr í Noregi; og Skarphéðinn,
f. 30. nóvember 1922, býr í
-Reykjavík.
Salóme giftist 5.
desember 1942 Ar-
inbirni Guðmundi
Guðnasyni, f. 26.
desember 1906, d.
28. ágúst 1983.
Hann var sonur
hjónanna Bjarn-
veigar Guðmunds-
dóttur og Guðna
Einarssonar.
Salóme og Arin-
björn hófu búskap
sinn á Vestfjörðum
árið 1931-1932 og
bjuggu lengst af á
Brunngötu 12,
Isafirði. Þaðan fluttu þau árið
1974 til Hafnarfjarðar og var
heimili þeirra þar alla tíð í
Köldukinn 5. Salóme og Arin-
björn eignuðust fimm börn og
eru nú þijár dætur þeirra á
lífi, Sigríður, Dóra og Bára.
Barnabörnin eru fimmtán.
Barnabarnabörnin eru þrjátíu
og sex og eitt barnabarna-
barn.
Útför Salóme fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú er hún elsku amma mín horf-
in af þessari lífsins braut. Amma
var alltaf ljúf og góð sem aldrei
skipti skapi né hailmælti neinum.
Gott var að alast upp í návist
við ömmu og afa heima á ísafírði
þar sem ættingjar voru margir og
samheldni og samgangur mikill.
Stutt var að labba að heiman frá
Pólgötunni niður í Brunngötu til
ömmu og fá eitthvað gott í gogg-
inn og nýtti ég mér það óspart.
Alltaf var til góðgæti í nammidoll-
unni í skápnum og fékk maður þá
einn mola og annan í nesti og svo
var einnig í Köldukinninni.
Minningarnar eru margar,
amma mín, og þær ætla ég að
geyma með mér. Síðustu mánuðir
voru þér erfiðir í þeim miklu veik-
indum sem þú áttir við að stríða.
En ég veit að nú líður þér betur
því afi og pabbi hafa tekið vel á
móti þér í nýjum heimkynnum.
Þakka þér fyrir allt, amma mín.
Þín sonardóttir
Edda.
Nú ert þú farin, elsku amma,
farin til afa og allra hinna sem þér
þótti svo vænt um, en fóru á und-
an þér. Við minnumst þín nú í
örfáum orðum, því mikið orða-
glamur var ekki að þínu skapi. Þú
varst þessi hljóða, hæga og góða
manneskja. Sagðir ekki mikið, en
varst samt alltaf að. Aldrei sá
en fyrr á þessu ári var ekki að sjá
annað en þar færi maður sem ætti
mikið eftir. En skjótt skipast veður
í lofti og á hásumri þessa góðárs
kenndi Geir þess sjúkdóms sem nú
hefur lagt hann að velli. Og enginn
má sköpum renna.
Geir hóf störf á Veðurstofunni í
apríl árið 1988. Strax kom í ljós,
að með honum hafði stofnunin
fengið afburða fagmann, afkastam-
ikinn og vandvirkan sem ávallt tók
vel öllum bónum manna og sérósk-
um. Á erilsamri stofnun eins og
Veðurstofan er og hefur verið, ekki
síst nú síðustu árin, mæddi mikið
á Geir. Trésmíðar vora honum sem
leikur og skipti þá ekki máli hver
hluturinn var. Samviskusemi hans
var við brugðið og alveg undir það
síðasta vissi ég, að hann hafði
áhyggjur af því að hafa orðið að
hverfa frá verki sem hann hafði
ekki lokið við. Þannig var hugur
hans til starfsins og stofnunarinnar.
Það auðgar lífið að kynnast
mönnum eins og Geir. Um leið og
ég sendi aðstandendum hans sam-
úðarkveðjur vil ég persónulega og
fyrir hönd Veðurstofunnar þakka
honum kynnin og samveruna. Verk
hans á stofnuninni munu lengi
sjást og halda á lofti smiðsmerki
hans og minna á mannkostamann.
Magnús Jónsson.
Geir Gíslason hefði orðið sjötug-
ur um þessar mundir. í stað sam-
fagnaðar á tímamótum syrgja
hann nú ættingjar og vinir að lok-
inni baráttu við erfið veikindi um
ársfjórðungsskeið. í stað tilhlökk-
unar að loknu ævistarfi og skyldu-
verkum á vinnustað, í stað minni
anna með rýmri tíma fyrir sjálfan
sig og-samvistir með börnum og
bamabörnum, er allskyndilega
komið að ævilokum. Fá ár era síð-
an samstarfsfólk Geirs á Veður-
stofu Islands, og gestir þeirra,
nutu nærveru hans og Guðrúnar
heitinnar Þorleifsdóttur á árshátíð
stofnunarinnar. Glatt var á hjalla
og margt skrafað á góðri stund.
Minnumst við Jóhanna kona mín,
borðnautar þeirra, ánægju- legrar
kvöldstundar. Eru nú þau hjón
bæði horfin á braut, með fárra ára
millibili.
Að leiðarlokum liggur mér á
hjarta sem öðrum samstarfsmönn-
um að þakka Geir góð kynni, bæði
á vinnustað og í ótal skipti hartnær
áratug, er litið var upp úr verki
og safnast saman í matsal til að
fá sér kaffi og ræða landsins gagn
og nauðsynjar. Fastasæti Geirs við
hornborðið var eins konar aðalból
maður þig sitja aðgerðalausa, þú
varst svo myndarleg í höndum.
Allur útsaumurinn og allar lopa-
peysurnar fyrir utan hosur og
vettlinga sem alltaf var að fínna í
jólapökkunum frá þér, þá fyrst
þegar við vorum börn og síðan til
barna okkar.
Hlýlegri gjafir er varla hægt að
hugsa sér að fá. Það er skrýtið til
þess að hugsa að í Köldukinn 5
þar sem við ólumst upp er allt í
einu engin amma lengur. Amma
uppi dó fyrir nokkrum árum og
nú er amma niðri farin líka.
Elsku amma, þú ert sjálfsagt
hvíldinni fegin, veikindi þín voru
eflaust erfið fyrir þig undir það
síðasta, þó þú hafir ekki kvartað
mikið. Vertu sæl og Drottinn varð-
veiti þig.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gieddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Salóme, Emelía og
Hulda Éinarsdætur.
Það er eins og öll orð hverfi úr
huga okkar þegar kemur að því
að kveðja. Elsku amma, nú ert þú
jafnvægis og ljúfmennsku og fárra
orða, miðað við vaðalinn í okkur
hinum. Geir þurfti ekki mörg orð
til að segja skoðun sína og hafa
sín uppörvandi áhrif kringum sig.
Hann þurfti ekki heldur að dvelj-
ast lengi við efnið eða endurtaka
sig, var gjarnan staðinn upp á
undan öðrum og genginn til vinnu
sinnar á verkstæðinu eða annars
staðar í byggingunni.
Geir var skipasmiður að mennt,
en á Veðurstofunni var hann
áhalda- og tækjasmiður stofnunar-
innar. Hann sá um margvíslegt
viðhald og nýsmíði. Hann smíðaði
t.d. fjölda mælahúsa fyrir veðurat-
huganastöðvar víðs vegar um land,
en mikil endurnýjun á þeim hefur
átt sér stað seinni árin. Þá smíðaði
hann traust og listilega löguð borð
undir tölvur sem streymt hafa inn
á Veðurstofuna í seinni tíð. Dáðust
verkmenn sem klaufar að smíði
Geirs, enda völundur að verki.
Kunna aðrir en ég betur frá
þessu að segja, en auk skylduverka
sem unnin voru þannig af snilld
og samviskusemi minnast nú
margir greiðvikni Geirs og góðra
ráða við lausn á verklegum vanda
ýmiss konar. Þótt samstarfsmenn
muni yfirleitt hafa reynt að gæta
hófs, freistuðust menn í vanmætti
sínum til að leita til listasmiðsins
með smátt og stórt, jafnvel sumt
að heiman sem reynst hafði erfitt
viðureignar.
Svo vill til að ég þekki mann,
þýskan eðlisfræðing, sem var á
sínum tíma viðriðinn hönnun á
frægri rannsóknastofnun, Max
Planck- stofnuninni í Stuttgart í
Þýskalandi. Sagði hann mér að
tvennt hefði verið ákveðið að hafa
á jarðhæð hábyggingarinnar, þar
sem yrði hátt til lofts og vítt til
veggja með stórum gluggum, og
blasa mundi við að utan — og við
þeim sem inn kæmu: Annars vegar
bókasafnið ög hins vegar verk-
stæðin, mergur og bein rannsókna-
stofnunar. Þótt Veðurstofubygg-
ingin sjálf hafi að vísu langt í frá
verið hönnuð í þessum anda verða
störf Geirs á snyrtilegu verkstæði
hans metin að verðleikum og í
minnum höfð.
Börnum Geirs og fjölskyldum
þeirra er vottuð samúð í söknuði
þeirra. Fyrir orð náins samstarfs-
manns Geirs heitins og sameigin-
legs vinar, Þóris Ólafssonar blikk-
smiðs, varð þessi fátæklega kveðja
samin. Þórir fylgdist með Geir í
veikindunum undanfarna mánuði
og fylgir síðasta spölinn. Blessuð
sé minning Geirs Gíslasonar.
Þór Jakobsson.
komin til afa, sem hefur tekið vel
á móti þér og leiðir þig áfram, eins
og þið leiddust í ykkar bæjarferð-
um hér áður. Þið voruð alltaf ótrú-
lega samrýnd og gaman var að
heimsækja ykkur. Þegar við kom-
um um hádegisbil voruð þið alltaf
saman í uppvaskinu. Svo kyssti
afi þig alltaf rembingskoss og
þakkaði fyrir matinn. Eftir að afi
lést varst þú ótrúlega dugleg að
halda áfram og varst sjaldan
heima. Þú varst að spila, að dansa,
í leikhúsi eða í ferðalögum. Við
vorum farin að grínast með að það
þyrfti að panta tíma hjá þér til að
komast til þín í heimsókn.
Elsku amma, það eru hlýjar
minningar sem fylgja öllum lopa-
peysunum sem þú töfraðir fram á
skömmum tíma, svo ekki sé minnst
á púðana, dúkana, ullarsokkana
og vettlingana sem fylgdu með í
jólapökkunum. Það var alltaf gam-
an að gera eitthvað fyrir þig, þú
varst alltaf svo þakklát og nægju-
söm, sama hversu lítið það var.
Svo ef maður sagði við þig: „Amma
ef það er eitthvað hægt að gera
fyrir þig þá hringdu," og þú sagð-
ir alltaf: „Já, já, það stendur ekk-
ert á því.“ Það er með söknuði og
trega sem við nú kveðjum þig, en
minningin um góða ömmu mun
lifa.
Kristín, Salbjörg, Guðný,
Grétar, Gestur og Linda.