Morgunblaðið - 23.11.1996, Blaðsíða 42
42 LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristinn Eyj-
ólfsson, bifreið-
arstjóri á Hellu,
fæddist í Hvammi í
Landsveit 24. febr-
úar 1942. Hann lést
á heimili sínu 13.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Eyjólfur Ág-
ústsson, f. 9.1. 1918,
bóndi og fyrrum
sýslunefndarmaður
í Hvammi, og kona
hans Guðrún Sigríð-
ur Kristinsdóttir, f.
9. 12. 1921, húsmóðir. Systkini
Kristins eru: 1) Katrín, f. 19.9.
1943, póstfulltrúi í Reykjavík.
2) Ágúst,f. 5.6. 1945, málara-
meistari í Svíþjóð. 3) Ævar
Pálmi, f. 21.8. 1946, lögreglu-
maður í Reykjavík. 4) Knútur,
f. 7.1. 1949, strætisvagnstjóri í
Reykjavík. 5) Selma Huld, f.
25.7. 1961, sjúkraliði og tölvu-
„Stór, fallegur og vænn,“ sagði
amraa, þegar mamma sagði að ég
"■'5 væri óþægur. Orð hennar voru lög
og mér var borgið. Hún var frá
Hvammi og nú hefur harmurinn
lostið fjölskylduna. Svo óvænt og
óbærilegur. Hversu stór, fallegur
og vænn var hann ekki, frændi
minni í Hvammi. En hvar er nú
amma og hvar er lausnin? Hvar er
huggunin við þessum hræðilega
dómi? Aðeins almáttugur Guð veit
svarið, hann gaf okkur lífið og
hann ákveður brottför. Því erum
við hans, hvort sem við lifum eða
deyjum.
Minningar hrannast að. Pabbi
nýdáinn og ég pjakkur með
mömmu og systur minni að væfl-
ast austur á Selfoss á jólunum. Inn
í Ingólf vindur sér þriggja álna
maður og eftir því þrekinn: „Þarft
þú ekki að komast suður með
krakkana, elsku frænka?“ Þetta
var Eyjólfur bóndi í Hvammi,
uppáhaldið hennar mömmu. Kvíð-
vænleg ferð varð að stórri gleði.
Svona getur eitt orð breytt dimmu
í dagsljós.
„Það er helmingi meiri kraftur
í böllunum mínum, þegar strákarn-
ir hans Eyfa mæta,“ sagði Gulli
frændi jafnan og eru þó engir
meðaljónar á íslenskum sveitaböll-
um. Kristinn var eistur systkin-
anna.
Minningar sækja að. Eldgos í
Heklu 1970. Bílastraumur upp
Landsveitina. Best að kanna hesta-
kost hjá Kristni frænda í Hvammi
og ríða upp að eldfjallinu. Áð í
sjoppunni í Skarði. Maður með
hatt að afgreiða bensín og öl. „Er
Eyjólfur í Hvammi frændi mömmu
þinnar. Hvernig? Heyrðu, fáðu þér
aðra flösku, því allir í sveitinni eru
frændur hennar og ég er hrepp-
stjórinn.“
Öskufall í Landsveit. Hætta á
hagbanni. Við Kristinn rákum
Hvammshrossin niður í Gunnars-
holt. Fórum um Réttarnes og
Rangá. Hvílík dýrð. Hekla, hátign-
in, gnæfði alls staðar yflr. „Gat ei
nema Guð og eldur, gert svo dýr-
legt furðuverk."
Komið við í Koti hjá öldruðum
systkinum. Hann aðeins einu sinni
komið til Reykjavíkur og nokkrum
sinnum á Selfoss. Hún einu sinni
á Selfoss, á ævinni.
Riðin til baka leiðin, sem langafi
okkar Landshöfðinginn, sem ungur
maður, hafði raunverulega farið í
draumi. Því hann elskaði
langömmu í Skarði svo mikið. Áð
í Skarði. Sigríður leit á rekstrar-
manninn: „Hann er þó ekki með
hljóðum. Hlýtur að hafa komið á
hestbak áður.“
Landsmót í Skagafirði 1974.
Riðið norður Sprengisand. Skugga-
Jjclldwtrrn frá Kristni, besti hestur-
— inn, óbilandi þrek og mýkt. Svo
kom Kristinn norður með hrepp-
ritari í Briissel.
Hinn 29. desem-
ber 1968 kvæntist
Kristinn Onnu
Magnúsdóttur tón-
listarkennara, f. 6.
mai 1944. Böm
þeirra em: 1) Lóa
Rún, starfsmaður
hjá Flugleiðum, f.
17.10. 1965, fyrrv.
sambýlismaður
Baldvin Már Magn-
ússon verktaki, f.
7.7. 1964. Dóttir
þeirra er Anna
Kristín, f. 5.12. 1988. 2) Inga
Jóna, húsmóðir á Hellu, f. 8.10.
1966, í sambúð með Þórði Þor-
geirssyni tamningamanni, f.
12.11. 1964. Sonur þeirra er
Kristinn Reyr, f. 13.10. 1988.
3) Eyjólfur, f. 18. júní 1970.
Utför Kristins fer fram frá
Skarðskirkju í Landsveit í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
stjórann á nýja sjálfskipta Broncón-
um. Þvílíkur bíll, þvílíkur bílstjóri.
Gifting ári seinna. Brúðurin hrif-
in vestur að leysa af póst- og sím-
stöðvarstjórann í Ólafsvík. Brúð-
kaupsferðin, ríðandi fjallabaksleið-
irnar með Kristni, Önnu, Kollý og
Kalla, án brúðarinnar. Villst á
Grænafjall, Kristinn braust yfir
Markarfljót á jeppanum. Þvílík
gleði, þvílík dýrð.
Minningarnar eru óendanlegar.
Fjallferðir á Landmannaafrétt.
Rosaleg vatnsveður, flotið niður
Jökulgilið með féð í fanginu. Snjó-
áhlaup. Allt svart eða hvítt. Skjóni
uppgefinn. Osmondinn hættur að
hrekkja. Snati þagnaður og Kátur
kominn á hnakknefið með gimbr-
inni. Þórður skáld meira að segja
hættur að yrkja. Landbúnaðar-
stefnan? Breytingar? „Adieu,“
bless. Nú var bara að duga eða
drepast.
Hestamót. Þórður að slá í gegn.
Inga klappandi uppí brekku. Krist-
inn brosandi. Allt gekk svo vel.
Sigrar og sýningar. Ræktun, tamn-
ingar og veðurblíða. Guð var líka
góður að gefa okkur allt þetta.
I einkalífinu var Kristinn mikill
hamingjumaður. Hafsjóirnir brotn-
uðu í brimgarðinum og heimilið var
sú lygna og hlýja friðarhöfn, sem
væringinn þráir. Stoltur fylgdist
hann með börnunum sem uxu úr
grasi. Kinkaði kolli tii Eyjólfs.
„Hann stækkar þessi.“ Lóa og
Inga, hvor annarri fallegri. Barna-
börnin, hamingjan mikla.
Tónlistarhæfileikar Önnu voru
hámenning sveitarinnar og Krist-
inn -var óþreytandi að skutla henni
á æfingar og messur. Hljómmikill
blandaður kórsöngur fyllti frístund-
irnar. Unaður í bland við þá full-
nægju að taka glæsta gæðinga til
kostanna og stríðala alla ræktunina
svo til var jafnað.
Vinátta Kristins var bókstaflega
eins og kletturinn í hafinu. Hversu
sem brimaði var hún öllum ljós,
alltaf til staðar og bifaðist aldrei.
Stundum er sagt að menn séu
eins og þeir sem þeir umgangast.
Þá er líka sagt að umhverfið móti
einstaklinga. Rangárþing var um-
gjörðin um allt líf Kristins. Þessi
undursamlega sýsla geymir sögu-
slóðir einnar skærustu perlu heims-
bókmenntanna, Njálu. Öll veröldin
þekkir Heklu og Oddaveijar voru
ein ríkasta aðalsætt Evrópu.
Mægðir konugum, bergðu á visku-
brunnum heimsins hvar sem þeir
voru, ólu upp Snorra Sturluson og
í Sæmundi á selnum sigrar ljósið
og kærleikurinn myrkrið. Þetta er
einnig ein búsældarlegasta sýsla
landsins, þaðan fær þjóðin megnið
af orku sinni og fyrir ströndum er
stærsta verstöð landsins, Vest-
mannaeyjar. En mitt í öllu dram-
anu, stórfengleikanum og frægð-
inni er lítil sólskríkja á grein líka
að reyna að syngja, lækur að glitra
og líf að eiga hreinan tón.
Kristinn hefur sjálfsagt minnt
margan á hinn stórbrotnari þátt
heimaslóða sinna. Þeir sem kynnt-
ust honum fundu þó ekki síður við-
kvæmnina, blíðuna, tryggðina og
einlægnina. Þá þætti, sem fyrst og
síðast gera það þakkarvert fyrir
aðra að vera hluti af mannlegu
samfélagi.
„Stór, fallegur og vænn,“ sagði
amma og ég gat litið glaðan dag.
Nú, við hina bugandi sorg af þessu
gersamlega óvænta og ótímabæra
fráfalli Kristins, þá þakka ég samt
algóðum Guði, að hafa gefið mér
líf með svo lýsandi vini um þá geisl-
andi strengi, sem amma frá
Hvammi dró í bernsku mína.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
Önnu Magnúsdóttur, börnum,
barnabörnum, foreldrum, ættingj-
um og vinum öllum mína dýpstu
samúð. Guð máttar og ástar taki
nú Kristin minn sér að hjarta.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Hann Kristinn frændi okkar frá
Hvammi í Landsveit er dáinn. Það
er staðreynd sem okkur bræðrun-
um þykir erfitt að horfast í augu
við á þessari stundu. Ekki hefðum
við trúað því að hann yrði kallaður
til annarra starfa eins skyndilega
og raun ber vitni.
Kristinn var vel af Guði gerður,
stór, sterkur, myndarlegur og ákaf-
lega duglegur maður til vinnu. Og
eitt var umfram aðra menn í fari
hans, sem við bræðurnir höfum lit-
ið upp til um alla tíð, það er hversu
laginn hann var að umgangast og
meðhöndla dýr. Hestar voru Kristni
afar kærir félagar allt frá barn-
æsku og engan mann höfum við
þekkt um ævina sem kunni eins
góð tök á þeim eins og hann. Það
var stundum eins og hann gæti
talað við þá, rétt eins og maður
talar við mann.
Hann var barngóður maður og
minningar okkar frá uppvaxtarár-
unum í Hvammi eru góðar, hlýjar
og munu þær fylgja okkur um
ókomna tíð.
Kristinn var geðgóður og hóg-
vær og stutt var í gamansemina
þegar því var að skipta, hann tók
hlutina af mátulegri alvöru. En ef
skila átti af sér verki eða vinnu þá
var samviskusemin og alvaran í
fyrirrúmi.
Við bræðumir munum sakna
þín, Kristinn minn, en söknuður
Ónnu, Lóu, Ingu, Eyjólfs og ann-
arra í fjölskyldunni er mikill og
með þessum fáu orðum viljum við
biðja góðan Guð að styrkja ykkur
á þessari skilnaðarstund. Guð veri
með ykkur.
Langt af fjöllum hríslast lækirnir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn
velur þig, hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson.)
Alúðarkveðjur,
Ágúst og Stefán Þórðarsynir.
Mig langar til að kveðja hann
Kristin frænda með nokkrum orð-
um. Það varð mér sannarlega áfall
að heyra um andlát hans svo
skyndilega. Mér varð hugsað til
baka um nokkur ár þegar ég var
í sveit í Hvammi hjá afa og ömmu.
Þá var Kristinn vanur að koma
þegar mikið var að gera og eitt-
hvað stóð til. Þá tók Kristinn verk-
stjórnina í sínar hendur og sagði
okkur strákunum hvað við ættum
að gera og hvernig. En það var
alltaf stutt í stríðnina hjá Kristni
og það var oft mikið fjör að loknum
erfiðum vinnudegi. Það var mjög
gott að vita af honum svona ná-
Iægt ömmu og afa enda var hann
ávallt boðinn og búinn að þjóta upp
í Hvamm ef á þurfti að halda og
er því ekki aðeins sonarmissir
ömmu og afa mikill heldur hafa
þau misst þann sem þau gátu allt-
af treyst á að hjálpaði þeim ef á
þurfti að halda.
Ekki er hægt aÁkveðja Kristin
án þess að minnast á hesta en í
hestamennsku lifði hann og hrærð-
ist síðustu árin. Oft þegar við hitt-
umst gáfum við okkur tíma til að
setjast niður og tala um hross. Ég
man aldrei eftir því að við höfum
verið sammála þegar við byijuðum
að spjalla um hesta yfír kaffibolla.
En þegar talinu lauk þá hafði sann-
færingarkraftur hans verið svo
mikill að hann ’nafði snúið manni
á sitt band.
Kristinn átti góða hesta og á
fjölskylda mín nokkra frá honum
enda hittust hann og pabbi varla
án þess að ræða hestakaup. Ef
maður hafði verið óheppinn annars
staðar með hestakaup þá var Krist-
inn ávallt tilbúinn láta mann fá
hest frá sér. Þannig maður var
Kristinn, hann vildi alltaf gera gott
úr öllu.
Eyjólfur Pétur Pálmason.
„Vinur þinn er svar þarfar þinn-
ar. Hann er túnið sem þú sáir með
ást og slærð með þakklæti. Hann
er skýli þitt og arinn því þú kemur
til hans með þitt hungur og þú leit-
ar til hans til að fá frið.“ (Kahlil
Gibran.)
Kristinn Eyjólfsson var sannur
vinur vina sinna, alltaf reiðubúinn
að rétta hjálparhönd. Hann hafði
sterkan persónuleika og var nátt-
úrubarn, hreinn og beinn. Þar sem
hann var málfær, skemmtilegur og
glaður geðjaðist mér og fleiri
krökkum í sveitinni vel að honum.
Það var alltaf gaman í eldhúsinu í
Hvammi þegar hann var viðstadd-
ur.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að dvelja heima hjá Kristni
og Önnu því þeirra heimili var
ástríkt, líflegt og tryggt og ég átti
margar góðar stundir þar. Ég mun
sakna þess að geta ekki farið með
Kristni í bíltúr að skoða hrossin og
tala um lífið og tilveruna. Kristinn
hafði einfalda og heilbrigða skoðun
á lífinu og ég reyndi að hlusta á
og fara eftir því sem hann sagði
því ég virti hann mikils. í mínum
augum var hann merkilegur maður
sem hefur gert mikið fyrir mig og
mína fjölskyldu.
Anna og börn, ég sendi ykkur
innilegar samúðarkveðjur og hugsa
ávallt til ykkar.
„Þegar þú ert aðskilinn frá vin,
átt þú ekki að syrgja; því að það
sem þú elskar mest hjá honum
getur orðið sýnilegra í ijarvist hans,
líkt og fjallið verður sýnilegra fyrir
fjallgöngumanninn úr fjarlægð.“
(Kahlil Gibran.)
Guðrún Ágústsdóttir,
Svíþjóð.
Mikið brá mér þegar ég frétti
að hann Kristinn væri dáinn, mað-
ur sem ekki fann til neins meins.
En Guð ætlar honum eitthvað ann-
að. Það var alltaf fjör í kringum
hann Kristin hvar sem hann var,
eins og systkinin öll. Hann var
skemmtilegur, mikill húmoristi og
glæsilegur, kvenfólkið heillaðist
alltaf af honum.
Kristinn var hörkuduglegur og
ósérhlífinn, eins og hann átti kyn
til. Hjálpsamur var hann og leitaði
pabbi oft til hans þegar traktorinn
bilaði og hæst stóð heyskapur. Þá
var hringt í Kristin og ekki stóð á
honum að koma á hvaða tíma sem
var,
Hestamaður var hann Kristinn
og tamningamaður góður og gerði
mikið af því að temja fyrir sjálfan
sig og aðra, því honum tókst allt
vel sem hann tók sér fyrir hendur.
Kristinn giftist mikilhæfri og
góðri konu, Önnu Magnúsdóttur,
sem ég kynntist 12 ára gömul og
studdi hún mann sinn í einu og
öllu. Um skeið bjuggu þau í Norður-
bænum í Hvammi. Svo fluttu þau
á Hellu þar sem heimili þeirra hef-
ur staðið síðan. En alltaf var Krist-
inn kominn upp að Hvammi þegar
stund gafst frá öðrum störfum til
að hjálpa foreldrum sínum við bú-
KRISTINN
EYJÓLFSSON
skapinn. Þegar foreldrar hans fóru
út til hennar Selmu systur hans
þá sögðu þau bæði: „Við höfum
nú engar áhyggjur af búskapnum
fyrst hann Kristinn tekur hann að
sér.“
Kristinn og Anna eignuðust þrjú
böm, tvö bamaböm og einn tengda-
son. Hefur þessi fjölskylda mikið
misst en minningin um góðan mann
lifir. Elsku Anna mín og börn, Guð
styrki ykkur og blessi. Eins ykkur,
elsku Dúna og Eyjólfur, þið hafið
orðið fyrir þungri raun því hann var
ykkar hægri hönd. Elsku Kristinn
minn, ég þakka þér fyrir öll gömlu
góðu árin upp í Landsveit forðum
daga. Sendi fjölskyldu þinni, foreldr-
um, systkinum og öðram ástvinum
samúðarkveðjur.
Bjarney Guðrún
Bj örgvinsdóttir.
Það verður stundum svo, að
þegar komist er í nálægð við ein-
staklinga sem hafa náin tengsl við
náttúruna og ganga í vorverk og
haustverk í sveitinni með vitneskju
um tilganginn, að mörgu borgar-
barninu finnst það vera hálf utan-
veltu. Utanveltu því allt í einu
kemur önnur lífsspeki til sögunnar
sem er nær lífinu sjálfu en hið
daglega amstur á mölinni og
margur heldur að sé hin eina rétta.
Að hitta Kristin á Hellu, sem var
eitt af þessum náttúrubörnum, var
því alltaf af hinu holla því hann
gaf öllum þeim sem nálægt voru
eins konar jarðsamband og hlóð
þá orku. Káffisopi með spjalli hjá
Ónnu og Kristni á leiðinni austur
undir Eyjafjöll var því miklu meira
en líkamleg hressing því hugurinn
varð um leið allur léttari. Hægt
var að spjalla um daginn og veginn
algjörlega á tæpitungulausan hátt
og hafa léttleikann í fyrirrúmi.
Skondna hliðin á tilverunni var
oftar en ekki umræðuefnið og frá
Kristins hendi var nauðsynlegt að
sleppa öllu rósamáli við gestina.
Þessi einlægni í samskiptum var
sérstaklega notaleg enda ófáir sem
sóttu i nálægðina við Kristin og á
öllum aldri. Einhvers staðar leyn-
ast líka í hugskotinu gamlar minn-
ingar um þennan stóra mann í
samræðum við barnið á forsendum
sem voru allt öðruvísi en börn eiga
að venjast. Öðruvísi verður að
segjast, því að hann leit á börn
sem einstaklinga sem þyrftu alveg
jafn mikla athygli, virðingu og
skilning og þeir sem eidri voru.
Launin fyrir þessa athygli og virð-
ingu í garð smáfólksins voru svo
að sjálfsögðu endurgoldin marg-
falt með barnslegri einlægni. Þeir
sem eldri eru og nutu hjálpsemi
frá hendi hans áttu hins vegar
oftar en ekki erfiðara með að
þakka honum fyrir greiðana. Að
hlaupa undir bagga var svo sjálf-
sagt mál frá Kristins hendi að
ekki þurfti að biðja um það og
víst er að verkin sem hann skilur
eftir sig í Hvömmunum báðum
verða seint metin.
Einhvern veginn er það við hæfi
að kveðja Kristin í Skarðskirkju.
Þar sem Hekla með sínar axlir og
elda blasir við, Þjórsá og Rangá
eru á næstu grösum og angan af
jörð og ijöllunum fyrir norðan berst
með nóvemberkulinu. Með þetta
útsýni gátum við félagarnir alltaf
komist í hugarflug og farið að
ræða ferðalög á afréttinn til Land-
mannalauga, Veiðivatna og Jökul-
gils en samt á mismunandi forsend-
um. Hann horfði til afréttarins sem
veiðimaður, að fanga silung í Litla-
sjó eða sem bóndi að smala fénaði
og náttúran og hann voru sem
heild. Mér og mörgum öðrum sem
leita á þessar slóðir í einhvers kon-
ar sjálfsleit og því sem áhorfendur
á náttúruna kom hann afturámóti
að nýju í tengsl við raunveruleik-
ann. Raunveruleikann sem hefur
fylgt því að búa hér á landi í gegn-
um aldirnar.
Um leið og þakkað er fyrir sam-
eiginleg gengin spor sendi ég sam-
úðarkveðjur til Önnu, barna þeirra
og annarra aðstandenda.
Magnús Ásgeirsson.