Morgunblaðið - 01.12.1996, Side 14

14 B SUNNUDAGUR 1. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GOÐRARVONARHOFÐI — TROLLASKAGI — 9. AFANGI
JEPPINN flaut makindalega á eintrjáningunum yfir Ubanqui-fljótið. Loksins var Zaire að baki.
ÞEGAR við komum til bæj-
arins Isiro komumst við
að því að í Norður-Zaire
giltu allt aðrar og nötur-
legri reglur í sambandi við með-
höndlun á ferðamönnum en í aust-
urhlutanum. Þegar við fórum að
leita okkur að náttstað var svarið
allstaðar hið sama: Fyrst verðið þið
að ganga frá ykkar máli við yfir-
mann útlendingaeftirlitsins. Við
biðum við skrifstofu „útlendingaeft-
irlitsins“ á meðan náð var í stjór-
ann. Um síðir birtist á sviðinu feit-
ur og fýlulegur náungi og var þar
komin yfirmaðurinn í öllu sínu veldi.
Eitthvað hýrnaði yfir honum þegar
hann renndi augunum yfir bílinn
og greinilegt var að hann hugsaði
sér gott til glóðarinnar.
Síðan kom skipunin frá honum:
10 dollarar á mann til að geta hald-
ið áfram. Við vissum að vegatálmar
voru á öllum útgönguleiðum frá
bænum og þ.a.l. hélt „offiserinn" á
öllum trompunum. Við þrefuðum
og fengum hann til að sleppa Stef-
áni. Þá rak hann augun í að „ser-
ial“ númerið á myndavélinni okkar
passaði ekki við númerið á pappír-
unum. Með hryggð í augnaráðinu
tjáði hann okkur að því miður yrði
hann að gera myndavélina upp-
tæka. Við játuðum okkur sigruð og
borguðum fyrir Stefán en héldum
myndavélinni. Þegar ég bað um
kvittun horfði hann á mig i forundr-
an líkt og ég væri ekki með öllum
mjalla.
Þar sem við þurftum að stoppa
í Isiro til að láta lagfæra bílinn,
leituðum við að gististað. Skársti
kosturinn var Hotel Olympia, en
þar gátum við tjaldað á lóðinni fyr-
ir 20 dollara. Ég samdi við bifvéla-
virkja um að sjóða fyrir mig upp
demparafestinguna og skipta um
bremsuborða að aftan, en leðjan
hafði étið þá upp. Umsamið verð
var 100 dollarar. Þeir hurfu á braut
með kjammana og létu ekki sjá sig
fyrr en daginn eftir, og hafði þá
verðið hækkað um 100%. Þar sem
þeir héldu öllu dótinu í gíslingu var
ekki um annað að ræða en að borga
og bölva þeim síðan hraustlega á
íslensku.
Slyngir sölumenn
Þessa tvo daga sem við stoppuð-
um í Isiro sættum við stöðugum
ofsóknum af sölumönnum sem
reyndu óðir að pranga inn á okkur
ýmsum varningi, allt frá grænmeti
Innstu myrkur
íslenska fjölskyldan, Fríðrík Már Jónsson
og Bima Hauksdóttir og bömin þeirra þrjú,
er enn að brjótast gegnum myrkviði Afríku
þar sem nú heitir Zaire og það er eins og
landið vilji ekki sleppa henni úr krumlu sinni.
Ævintýrin eru á hveiju strái með vegleysum,
fljótum o g spilltum embættismönnum sem
hafa ekki sagt sitt síðasta. íslensk þraut-
seigja o g ráðsnilld sér þó við þessu öllu.
Zaire
MIÐ-AFRIKU-
LÝÐVELDIÐ

Isiro
200 km
■

AF
GÓÐRARVONARHÖFÐA
ÁTRÖLLASKAGA
9. áfangi
Gó&rar-
vonarhöfbi
og ávöxtum uppí gull og fílabein.
Við náðum að hrista þá alla af okk-
ur með þrautseigju. Einn lét sér þó
ekki segjast. Hann kvaðst vera með
boli til sölu með nafni Zaire áprent-
uðu. Birna bað hann um að koma
með sýnishorn, sem hann gerði.
Mikið rétt. Zaire stóð með stórum
stöfum á framhlið bolanna, en það
stóð líka fyrir neðan, Maire Comp-
any. Bolimir voru nefnilega saum-
aðir úr mjölpokum.
Við réðum ekki við okkur og
skellihlógum að vamingnum. Byij-
ar þá ekki náunginn að tárast og
fyrr en varði var hann farinn að
hágráta. Hann sagði að kona sín
væri veik og börnin hungruð og
sitthvað fleira jafnsorglegt. Þetta
var meira en íslenskt móðurhjarta
þoldi og Birna féll kylliflöt fyrir
þessu bragði. Hún tróð 20 dollurum
á klæðskerann sem hresstist furð-
anlega fljótt og 5 mjölpokar hurfu
ofan í fatakistur okkar.
í Isiro gátum við fyllt upp af
diesel. Gangverðið var 1 dollari fyr-
ir lítra sem var 70% gasolía, 25%
vatn og 5% mold.
Isiro - Poko
Þriðjudaginn 3. september fórum
við frá Isiro og vomm við fegin að
geta snúið rassinum í þetta ræn-
ingjabæli. Gjaldeyrisforði leiðang-
ursins hafði rýrnað um 1.000 doll-
ara í bænum. Einnig hafði verið
stolið af okkur stuttbylgjuútvarpinu
sem við höfðum notað til að geta
fylgst með því sem væri að gerast
í heiminum.
Nú mátti segja að við værum
sambandslaus við umheiminn. Þetta
var einnig afmælisdagur Rannveig-
iar og gerðum við okkur dagamun
með því að borða sandköku og
drekka kók. Við lentum í töluverðu
þrefi við hermenn hjá vegartálma
fyrir utan Isiro. Þeir vildu að við
keyptum ábyrgðartryggingu fyrir
100 dollara. Sýndum við þeim enska
sjúkratryggingu sem við vorum með
og þar sem þeir voru ekki læsir á
enska tungu tóku þeir hana gilda.
Þeir vildu samt 20 dollar í vega-
skatt en við neituðum harðlega,
fannst vera farinn nægur peningur
í bili. Endirinn var sá að við gáfum
gömlum hermanni far til næsta
ákvörðunarstaðar okkar, eftir að
ég hafði fullvissað mig um að hann
væri vopnlaus.
Fyrstu 40 km voru hrikalegir,
brattar brekkur með metradjúpum
skorningum, sem hæglega hefðu
getað velt bílnum hefðum við verið
svo óheppin missa hjól ofan í þá.
Það sem einnig gerði okkur erfitt
fyrir var að vegurinn var mjög háll
eftir rigningarnar. Eftir þennan
kafla lentum við á furðanlega góð-
um vegi og náðum til þorpsins Poko
kl. 9 um kvöldið. Á 5 tímum höfðum
við lagt að baki 130 km og var það
með því albesta sem við höfðum
lent í fram að þessu.
Hermaðurinn okkar talaði okkur
í gegnum vegartálmann í Poko og
lóðsaði okkur svo að þýskri trúboðs-
stöð, þar sem við fengum leyfi til
að tjalda um nóttina. Þjóðveijarnir
voru hissa á því að við höfðum
komist í bæinn án þess að missa
pening í her og lögreglu. Þeir bentu
okkur á leið útúr bænum sem lægi
fram hjá vegartálma hersins. Um
kvöldið þurfti ég að skipta um stífl-
aða eldsneytissíu vegna olíunnar frá
Isiro og næstu vikuna fór sía annan
hvem dag.
Dingila: Slagsmál við spillta
embættismenn
Er við lögðum af stað frá Poko
brast á þessi ógurlega rigning sem
aðeins getur fallið í þessum heims-
hluta. Þurrkurnar höfðu ekki undan
og á svipstundu hafði vegurinn
breyst í tignarlegt fljót. Svín og
endur (trúlega höfðu hænurnar
drukknað), undu sér hið besta á
veginum. Þrátt fyrir allt miðaði
okkur vel áfram og vorum við kom-
in að Uele-fljótinu um miðjan dag.
Nú brá svo við að feijumaðurnn
neitaði að flytja okkur yfir nema
við færum og gengjum frá okkar
málum við „útlendingaeftirlitið" í
bænum Dingila sem var í 20 km
fjarlægð. Við höfðum heyrt frá öðr-
um ferðamönnum sem við höfðum
hitt að offiserinn í Dingila væri
ræningi hinn versti og með herping
í maganum keyrðum við til Dingila
til að kynnast þessari goðsögn per-
sónulega. Þegar þangað var komið,
komumst við að því að hér áttum
við við „prófessjónal" ræningja að
etja.
Við vorum látin bíða á skrifstof-
unni hjá honum í tvo tíma áður en
hann lét sjá sig. Þetta er alþekkt
bragð og er notað til að magna upp
ótta hjá bráðinni og gera hana
meðfærilegri, áður en veiðimaður-
inn lætur til skarar skríða. Um síð-
ir birtist bófinn og var allur hinn
valdsmannslegasti. Hann eyddi
engum tíma í málalengingar, heldur
lagði spilin strax á borðið: 20 dollar-
ar fyrir vegabréfín, 20 dollarar í
ferjutoll, 10 dollara fyrir myndavél-
ina og svo kom rothöggið, 50 dollar-
ar fyrir myndbandsvélina.
Hvort það hefur verið tveggja
tíma biðin eða uppsöfnuð þreyta
undanfarinna daga, sem hafði sín
áhrif, þá mögluðum við ekki og
borguðum 100 dollara. Við það
varð ræningjaforinginn allur hinn
vingjarnlegasti og kom fram við
okkur eins og við værum öll gamlir
vinir sem hefðu ekki hist lengi.
Sökum þess að það var orðið of
áliðið til að halda áfram útvegaði
hann okkur hótelherbergi „frítt“
fyrir nóttina. Þegar hann kvaddi
okkur lét hann okkur hafa heimils-
fangið sitt og bað um okkar, svo
að við gætum skrifast á þegar við
kæmum til íslands. Þarna stóðum
við á tröppum hótels sem við höfð-
um engan áhuga á að gista í, og
með í höndunum heimilisfang nýs
pennavinar sem við höfðum enn
minni áhuga á að skrifast á við.
Sagt er að í ferðalagi sem þessu
skiptist á skin og skúrir, en okkur
fannst að það hefði rignt ansi
hraustlega á okkur undanfarna
daga.
Slagsmál við ferjumann
Við vorum komin að Uele-fjótinu
snemma næsta morguns. Fljótið og
umhverfi þess var mjög fagurt en
fljótt dró ský fyrir sólu, er feijumað-
urinn heimtaði 25 dollara, auk 15
lítra af diesel, fyrir að taka okkur
yfir. Eftir klukkutíma þref náðum
við verðinu niður í 10 dollara og