Morgunblaðið - 08.12.1996, Blaðsíða 28
28 B SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
BÖÐVAR á Kirkjulæk í bylgjandi grasinu á bæjarhlaðinu. í fjarska sér til Þríhymings
Morgunblaðið/Ragnar Axelsson
Mikil misnotkun
á tíma og
verðmætum að
stunda leidindi
Það er alltaf gott veður í huga hans, alltaf
það jákvæða á önglinum þegar kemur að
orðunum, en draumar hans voru alltaf í
háloftunum, flugvélamar sem flugu yfír
þótt hann í hversdagsþrasinu væri aðallega
--—---------------------
í traktomnum og vömbílunum. Ami John-
sen ræddi við Böðvar á Kirkjulæk í Fljóts-
hlíð um lífsins melódí
HANN er sagnabrunnur og
heimspekingur hann
Böðvar Brynjólfsson,
bóndi á Kirkjulæk í
Fljótshlíðinni, lenti ungur í maskín-
ustússinu og kveðst aldrei hafa
verið bóndi þótt hann bæri þann
titil. Hann hefur aldrei skipt sér af
veðrinu af því að það kemur hvort
sem er og þegar aðrir lifðu í draum-
heimum nætursvefnsins fór Böðvar
gjarnan út á hlað í Fljótshliðinni
og beið þess að sjá ljósin frá milli-
landaflugvélunum þvi þar lá áhugi
hans. Flugið var draumaveröldin
sem kallaði hann úr kojunni. Lengst
ævinnar hefur hann verið bílstjóri,
en nú keyra afastrákarnir hann og
fæturnir hafa látið í minni pokann
fyrir löngu. En það er ekkert víl í
þessum svipmikla víkingi nútímans
og í samtali lagði hann mikla
áherslu á það að það væri mikil
misnotkimog sóun á tíma að stunda
leiðindi.
„Hvert þó í fjúkandi, þreifandi,
fljúgandi, ætlar þú að koma í heim-
sókn, það líst mér á, láttu mig ekki
trufla þig að komast af stað,“ svar-
aði Böðvar Brynjólfsson, bóndi á
Kirkjulæk í Fljótshlíðinni, að bragði
þegar ég hringdi til hans og spurði
hvort ég mætti líta við hjá honum
í spjall.
Það var stóísk ró yfir höfðingjan-
um þar sem hann sat við eldhús-
borðið í bæ sínum,_ einum af Kirkju-
lækjarbæjunum. Eg hef það gott,
svaraði hann, ég hef það gott í efri
hlutanum og það er nú aðalatriðið,
en hitt fer svo eftir því hvað maður
fer langt niður, bætti hann við og
glotti í gegnum skeggið sem minnti
á grasið í síðhærðri fjallshlíð.
Á nóttinni býður hann eftir að
sjá millilandaflugvélarnar
Það glingraði í kaffibollanum um
leið og sykurmoli féll á eggina og
stakk sér ofaní, en um leið og Böðv-
ar bar bollann að vörum leit hann
upp eins og hann vildi sjá flugvélar-
hljóðið sem heyrðist í fjarska, lík-
lega frá flugtaki af Múlakotsflug-
vellinum.
„Ég var sjúkur á tímabili í flug,“
þetta er það eina sem ég hef haft
raunverulegan áhuga á,“ sagði
Böðvar, „þegar þeir voru að byija
í fluginu á sínum tíma, þá mátti
ég ekki heyra flugvél né sjá. Það
var ótrúlegt ævintýri og það var
eins og hjartað í manni væri að
springa, en það er undarlegt hvað
hjólfarið getur verið djúpt hjá
mannskepnunni, hvað hún veigrar
sér við að rífa sig upp þegar ævin-
týrið kallar. Stundum er tillitssemin
dýrkeypt. Maður hafði ekki of mik-
inn pening í þá tíma og daglega
brauðstritið sat fyrir, en oft fer ég
út á næturnar til þess að heyra í
millilandavélunum og sjá þær. Það
er stórkostlegt, en sjálfur hef ég
aldrei komist nema austur að Pét-
ursey, til Reykjavíkur og Akraness
og út í Eyjar.
Ég byijaði að keyra mjólk út í
Ölfus árið 1936, keypti bíl þá rétt
þrítugur, því ég er fæddur 14.
mars 1915. Ég er ekkert farinn að
tapa minni, get kjaftað endalaust
og man bara allt saman, manna-
nöfn og atburði og allt slíkt. Ég
fæddist á næsta bæ, Arngeirsstöð-
um, en kom hingað þriggja sólar-
hringa gamall, varð til hinsegin því
foreldrar mínir voru aldrei gift. Hér
hef ég búið alla ævi, tók við af föð-
ur mínum, en hef þó aldrei verið
bóndi þótt ég sé titlaður með þeim
glæsibrag. Ég var allur í þessu véla-
stússi, allur í viðgerðarveseninu á
tæknisviðinu. Ég lærði þó ekkert í
vélfræðinni nema af reynslunni, en
lenti út úr því í traktorsviðgerðum
fyrir sveitunga mína. Maður gat
svolítið þar, var búinn að keyra
traktora lengi auk þess að vera í
mjólkurflutningum hjá tveimur
kaupfélagsstjórum."
Skiptir mestu máli að hafa
góða nágranna
Ég spurði Böðvar um bestu kosti
sveitarinnar að hans mati. „Fijáls-
ræðið,“ svaraði hann að bragði,
„það er hægt að hlaupa frá, ráða
sjálfur „pligtinni", það er svo per-
sónulegt en var reyndar enn per-
sónulegra áður fyrr. Þá var ekki
verið að tala um krónumar, menn
hjálpuðu hver öðrum sitt á hvað.
Það em meiri breytingar nú, pen-
ingar, peningar, peningar fyrir allt
þótt misjafnt sé. Það skiptir þó
mestu máli að hafa góða nágranna
og hér eru mjög persónulegir og
góðir nágrannar, sérstakt fólk,
skemmtilegt og gott fólk sem gerir
allt fyrir mann. Ég veit ekki hvað
hann Eggert og Jón myndu neita
mér um og Jón Ólafsson frændi
minn í Vesturbænum.
En nú eru allir útivinnandi og
ég er einbúi á meðan, hef bara
hundana að tala við. Það er mikið
skemmtilegra þótt það séu bara
hundamir. Þetta era svo gæf og
góð dýr. Annar er af golden retriev-
er kyni en pabbi hans var svartur.
Eru það ekki allir, menn og skepn-
ur, sem eru að þessum kjánagangi.
Þetta er nú meiri vitleysan. Jafnvel
kynskipti, að leggja þetta á sig.
Jæja, það þýðir nú ekki að vera
að velta því of mikið fyrir sér.
Maður hefur verið að bauka hér
heima. Fyrsti traktorinn var keypt-
ur hingað 1947 eftir Heklugosið.
Það er falleg náttúran hér og veður-
sæld í Hlíðinni og allt opnast úti á
Hvolsvelli og á Rangárvöllunum.
Svo eru líka góðir grínistar inni í
Hlíð, Óskar Ulfarsson í Fljótsdal
og Sæmundur og Árni Einarsson í
Múlakoti, eins Barkarstaðabræður,
Sigurður Tómasson og Árni, það
er unun að fá þá í heimsókn. Mað-
ur hefur haldið upp á þessa kalla.
Alltaf þegar maður hefur hitt þá
hefur eitthvað fallið til frá þeim sem
hægt hefur verið að hlægja að, það
eru mikil hlunnindi. Og svo eru
miklir söngmenn í sveitinni, Hlíðar-
endabræður og Sámsstaðabræður.
Það eru mikil hlunnindi,
hláturinn
Það er svo margt sem er
skemmtilegt, en skemmtilegasta
tímabilið sem ég hef upplifað var
tímabilið sem ég varð alveg vitlaus
í að lesa bækur. Það var gott tíma-
bil. Annars var þetta bara eins og
gerðist og gekk í æsku. Maður
skemmti sér eins og hver annar,
en mikið hafði ég gaman af keyrsl-
unni. Ég átti ágætis kunningja og
það gat verið gaman að líta á stelp-
urnar og bjóða þeim í bíltúr. Það
var alltaf gaman að því af því að
maður er á réttum kanti. Ég fékk
ógeð á þessu í sjónvarpinu um dag-
inn, þessum öfuguggahætti og mik-
ið er það óheilbrigt að þeir mega
ekki giftast fijálsir kaþólikkarnir,
munkarnir og nunnurnar. Þetta er
alveg upp á kant við Guðs vilja eins
og hann hefur nú skapað margt
fagurt. Það dásamlegasta er nú að
eiga víðáttuna í umhverfinu,
skemmtilegt og fallegt landslag.
Við þurfum að læra að meta landið
okkar betur. Hreinleikinn hér er
ævintýri, að geta lagst niður við
hvern einasta læk og drukkið hvar
sem er, þetta er svo óvanalegt.
Nei, maður þarf ekkert að vera að
fara langt, það er óþarfi að sækja
vatnið yfir lækinn. Ég hef aldrei
komist austar en að Pétursey, suður
til Reykjavíkur vestur á Akraness
og út’í Eyjar á vertíð. Tvisvar þrisv-
ar fór ég í Þjórsárdalinn og Bisk-
upstungurnar með fólk. Það þætti
ekki beysið nú að keyra fólk á
boddíbílum þessar leiðir, en hraðinn
er breyttur, fjórar klukkustundirnar
komnar niður í eina og nú líða
menn áfram í bestu sófum en áður
voru bekkir settir á pallinn."
Maður sér rigninguna koma
og sólin kemur í Ijós
Sólskríkja flögraði fyrir utan
gluggann og ég spurði Böðvar um
áhuga fyrir fuglum?
„Nei, ég hef bara haft áhuga
fyrir vélknúnum fuglum. Ég skildi
reyndar ekkert í þessum fákum sem
flugu í gegn um Dyrhólaey um ár-
ið, ekki fyrr en ég heyrði hveijir
þetta voru.
Það tekur því ekki að vera að
spá í sumt. Ég hef aldrei spáð í
veðrið, maður sér þegar það kemur
rigning og sólin kemur í ljós. Ég
er ekkert að skipta mér af þessu,
það hefur sinn gang. Eldri dóttur-
sonur minn spáir mikið í hæðir og
lægðir og ef menn hafa áhuga á
þessu þá getur æfingin skapað
meistarann i þessu eins og öðru.
Þessi strákur hefur áhugann og svo
smíðar hann vélknúin flugmódel og
hefur unnið til verðlauna. Hann er
snillingur í höndunum. Mér líkar
ákaflega vel við allt unga fólkið í
dag. Það eru allt aðrar aðstæður
nú, ekkert sambærilegt við fyrri
hluta aldarinnar, en það er ekki
hægt að búa neina reglu út frá