Morgunblaðið - 14.12.1996, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 14. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 14. DESEMBER 1996 39
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI: Árvakur hf., Reykjavík.
FRAMKVÆMDASTJÓRI: Hallgrímur B. Geirsson.
RITSTJÓRAR: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
SYNUM FORDÆMI
í ÚTHAFSVEIÐUM
ÞINGMENN jafnaðarmanna og Kvennalista hafa lagzt
gegn samþykkt frumvarps Þorsteins Pálssonar sjávarút-
vegsráðherra um fiskveiðar utan lögsögu íslands. Rök þing-
mannanna eru m.a. þau að úthafsveiðisamningur Sameinuðu
þjóðanna hafi enn ekki öðlazt gildi og að þess vegna liggi
ekkert á að setja lög um veiðar íslenzkra skipa á úthafinu.
Þingmennirnir telja að verið sé að „leggja hömlur á úthafs-
veiðiflota íslendinga langt umfram það sem úthafsveiðiflotar
annarra ríkja munu þurfa að búa við“ og þannig sé komið í
veg fyrir „að íslendingar geti aflað sér veiðireynslu og áhrifa
til fiskveiðistjórnunar á úthafinu." Engin þörf sé á að „tak-
marka þannig afkomumöguleika þjóðarinnar í samtíð og til
framtíðar," eins og segir í nefndaráliti jafnaðarmanna, sem
Kvennalistinn styður.
Þingmennirnir taka hér skakkan pól í hæðina. Það er orðið
tímabært að átta sig á að tími óheftra úthafsveiða er að baki.
Um allan heim hafa menn orðið sér meðvitaðir um að óheft
sókn í fiskstofnana, jafnt innan sem utan lögsögu, getur ekki
leitt til annars en hruns i fiskveiðum, með skelfilegum afleið-
ingum fyrir forðabúr heimsbyggðarinnar — að ekki sé talað
um ríki, sem háð eru fiskveiðum í jafnríkum mæli og Island.
Úthafsveiðisamningur Sameinuðu þjóðanna var gerður til
að taka á þeim vanda, sem við blasir. Með honum tekst von-
andi að koma skynsamlegri stjórn á fiskveiðar á úthafinu,
þannig að byggja megi fiskstofnana upp til framtíðar. Á slíkri
uppbyggingu byggjast m.a. afkomumöguleikar íslendinga í
framtíðinni. Stjórnvöld fiskveiðiríkja verða að styðjast við
skýrar lagaheimildir, eigi þau að geta uppfyllt skyldur sínar
samkvæmt samningum.
Það er engin ástæða fyrir íslendinga að bíða eftir öðrum
ríkjum og vona að þau leggi sem minnstar hömlur á veiðar
eigin skipa á úthafinu. íslendingar eiga þvert á móti að ganga
á undan með góðu fordæmi og setja ýtarlegar reglur, sem
gera íslenzkum stjórnvöldum kleift að hafa skynsamlega stjórn
á úthafsveiðum íslenzkra skipa. Að sjálfsögðu hljóta menn
um leið að gera þá kröfu til sjávarútvegsráðherra að hann
beiti valdi sínu samkvæmt lögunum skynsamlega og í þágu
fiskistofnanna.
Kvennalisti og jafnaðarmenn hafa hins vegar einnig bent
á þá hættu að á úthafinu, líkt og innan lögsögu, verði tekið
upp stjórnkerfi fiskveiða, sem færi fáum aðilum mikil verð-
mæti endurgjaldslaust. Undir þá gagnrýni skal tekið, enda
hefur Morgunblaðið lagt til að útgerðarmenn greiði sann-
gjarnt gjald fyrir veiðiheimildir, sem íslenzka ríkið fær úthlut-
að á úthafinu samkvæmt alþjóðlegum samningum.
SAGA ÍSLANDS
ISLENDINGAR hófu snemma byggðar í landinu að skrifa
sögu sína. íslendingabók Ara fróða, rituð um 1120 til
1130, geymir ágrip af íslands sögu frá því um 870 fram á
ritunartíma. Hún er fyrsta ritið þar sem þjóðarsagan er skipu-
lega rakin. íslendingasaga Sturlu Þórðarsonar og önnur rit
Sturlungu rekja síðan þjóðarsöguna frá seinni hluta tólftu
aldar til loka þjóðveldisins. Eftir daga Sturiu var ekki skráð
neitt yfirlitsrit um sögu þjóðarinnar fyrr en Arngrímur lærði
ritaði Crymogæu (ísland), sem út kom í Hamborg árið 1609.
Kirkjusaga Finns biskups Jónssonar, sem út kom í fjórum
bindum á árunum 1772 til 1778, er og í raun þjóðarsaga allt
fram á daga höfundar. Hálfri öld síðar hóf Hið íslenzka bók-
menntafélag að gefa út Árbækur Espólíns. Þá hafa verið
skrifaðir annálar. Og allnokkur merk yfirlitsrit um þjóðarsög-
una hafa verið gefin út á líðandi öld.
í ljósi framansagðs þarf engum að koma á óvart þó meðal
fyrstu ákvarðana, sem teknar voru um framkvæmdir í minn-
ingu ellefu alda búsetu í landinu, hafi verið sú, að ráðast í
útgáfu íslands sögu, er næði allt frá landnámi til okkar tíma.
Fyrsta bindið kom raunar út þjóðhátíðarárið 1974. Síðan
hafa komið út fjögur bindi - og fimm munu eftir. Þetta er
rifjað upp nú í tilefni þess að meirihluti fjárlaganefndar flyt-
ur við aðra umræðu fjárlagafrumvarps fyrir næsta ár tillögu
um sex milljóna króna framlag til Hins íslenzka bókmenntafé-
lags, en fyrirhugað er að ljúka útgáfu á Sögu íslands á næstu
árum.
Ákvörðun Þjóðhátíðarnefndar 1974 um útgáfu Sögu íslands
var flestum landsmönnum að skapi. Fjárveitingavaldið ræður
hins vegar miklu um framgang mála af þessu tagi. Tillaga
fjárlaganefndar nú bendir til þess að stjórnvöld hyggist taka
sér tak um stuðning við útgáfuna, sem ákvörðun var tekin
um fyrir nær aldarfjórðungi. Það er fagnaðarefni. Þetta mikla
verkefni þarf góðan stuðning næstu árin. Það fer og vel á því
að söguþjóðin rækti sagnaarfinn, sem rekja má allar götur
til Ara fróða og Sturlu Þórðarsonar.
+
Reykjavíkurborg og Kjalames ræða hugsanlega sameiningu
Brúargerð forsenda
sameínmgar
Reykjavíkurborg og Kjalameshreppur hafa tekið upp viðræður um
hugsanlega sameiningu sveitarfélaganna. Fyrír Kjalames er helsti
hvatinn slæmur fjárhagur en fyrir Reykjavík nýtt framtíðarbyggingar-
land. Kristín Gunnarsdóttir kynnti sér kosti og galla sameiningar.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
VIÐ Hofsvík á Kjalarnesi er þéttbýliskjarni byggðarinnar.
IÐRÆÐUNEFNDIR
skipaðar fulltrúum
Reykjavíkurborgar og
Kjalarneshrepps um
hugsanlega sameiningu sveitarfé-
laganna hafa átt nokkra fundi og
sagði Pétur Friðriksson oddviti
Kjalarneshrepps, að borgaryfirvöld
væru að skoða viðræðuramma sem
hreppurinn hafi lagt fram. Verið
væri að fara yfir fjármál og skipu-
lagsmál hreppsins og kynna í stofn-
unum borgarinnar. Reykjavíkur-
borg er stærsti landeigandinn á
Kjalarnesi og á jörðina Víðines,
hluta af Álfsnesi og lönd sem liggja
að nesinu, auk þess Saltvík og
Amarholt.
Ekki í sama kjördæmi
Reykjavík og Kjalarneshreppur
eru hvort í sínu kjördæminu og í
sveitarstjórnarlögum segir í 110
gr. að sameining sveitarfélaga yfir
kjördæmamörk verði ekki nema
með lögum. Að sögn Sesselju Árna-
dóttur, deildarstjóra í félagsmála-
ráðuneytinu, er ekki sjálfgefíð að
sameining geti gengið upp vegna
ákvæða í stjórnarskrá um kjör-
dæmaskipan. Breyta þyrfti stjórn-
arskránni og til þess þyrfti sam-
þykki tveggja þinga í röð og kosn-
ingu til Alþingis milli þinga. í lög-
um um sameiningu er ekki gert ráð
fyrir að þessi staða geti komið
upp, að sögn Sesselju. Benti hún á
að engin lög bönnuðu að sveitarfé-
lag væri í tveimur kjördæmum, en
framkvæmdahliðin gengi tæplega
upp til dæmis varðandi kosningar.
Ekki eru allir sammála túlkun ráðu-
neytisins og sagðist Pétur ekki vita
betur en að í félagsmálaráðuneyt-
inu lægi lögfræðiálit sem Jóhanna
Sigurðardóttir fyrrverandi ráðherra
hafi látið vinna. Þar komi fram að
ekkert sé því til fyrirstöðu að sveit-
arfélag sé í tveimur kjördæmum.
Skulda rúmar 100 milljónir
Fyrir þremur árum var kosið um
sameiningu Seltjarnarness,
Reykjavíkur, Mosfellsbæjar, Kjal-
ames- og Kjósarhrepps og voru
andstæðingar sameiningar í
hreppnum 60% íbúa, enda mælti
enginn með sameiningunni að sögn
Péturs. Á almennum borgarafundi
sem haldinn var á Kjalarnesi fyrir
skömmu var gerð grein fyrir fjár-
hag sveitarfélagsins og kynntar
þær hugmyndir sem uppi eru um
sameiningu við Mosfellsbæ og/eða
Reykjavík. Þar kom fram að hrepp-
urinn skuldar rúmar 100 milljónir.
íbúar eru um 500 og vom skatt-
tekjur rúmar 50 milljónir árið 1995
samkvæmt ársskýrslu en áætlað
er að tekjur verði rúmar 75 millj.
á næsta ári að sögn Péturs.
Þrír möguleikar
„Menn eru að velta fyrir sér
mögulegri framtíðarstefnu sveitar-
félagsins," sagði Reynir Kristins-
son en hann á sæti í nefnd um
hugsanlega sameiningu fyrir hönd
Kjalameshrepps. „Við eigum þijá
möguleika, að standa áfram einir
og sér, að sameinast Mosfellsbæ
eða að sameinast Reykjavík. Það
em viðræður í gangi annars vegar
við Mosfellsbæ og hins vegar við
Reykjavík og þær eru í raun ekki
komnar mjög langt. Það hefur ekki
verið gerð nein könnun meðal al-
mennings um hver viðhorfín em til
sameiningar.“ Reynir sagði að fjár-
hagur sveitarfélagsins
væri þungur og hafi verið
það undanfarin ár. „Það
er verið að vinna í hon-
um,“ sagði hann. „Það
lítur út fyrir að rekstrar-
grandvöllur sé fyrir sveitarfélagið,
en þó erfíður."
Erfiður rekstur
Að sögn Péturs er það fýrst og
fremst erfíður rekstur sveitarfé-
lagsins sem varð til þess að sam-
þykkt var tillaga í hreppsnefndinni
um að kanna möguleika á sam-
starfí eða sameiningu við öll önnur
sveitarfélög á höfuðborgarsvæðinu.
Kannaður var möguleiki á að sam-
einast Mosfellsbæ en
horfið var frá því þegar
í ljós kom að enginn fjár-
hagslegur ávinningur
yrði af þeirri sameiningu.
Þrátt fyrir það hafi bæjaryfirvöld
í Mosfellsbæ óskað eftir að nánar
yrði rætt um samvinnu milli sveit-
arfélaganna en engin niðurstaða
er komin í þeim viðræðum. „Það
má kannski segja að ástæðan fyrir
því að þessar samræður við Reykja-
víkurborg fara af stað núna sé sú,
að við eigum samning við Reykja-
víkurborg um urðun sorps í Álfs-
nesi og við ákváðum að reyna að
selja þennan samning síðastliðinn
vetur,“ sagði Pétur. „Við vomm
búnir að finna kaupanda að samn-
ingnum og buðum borginni for-
kaupsrétt. Því var mótmælt af
borginni og talið óeðlilegt og var
óskað eftir viðræðum við okkur um
breytingar á samningnum. Það má
segja að upp úr því hafi menn far-
ið að ræða aðra möguleika." Rædd
var hugsanjeg samvinna um deili-
skipulag á Álfsnesi sem leiddi síðan
til þeirra viðræðna sem nú standa
yfír.
Þjónusta og samgöngur
„Að halda uppi þjónustustiginu
í hreppnum er aðalávinningurinn
með sameiningunni og svo em það
samgöngumálin,“ sagði Pétur.
„Þetta era langstærstu
málin að ná fram. Betri
samgöngur með brúnni
yfír í Geldinganes,
Gunnunes og áfram yfir
í Álfsnes. Þegar Álfsnes byggist
upp þá flyst þjónustan og atvinnan
nær fólkinu sem býr uppfrá og
samgöngur batna.“
Pétur sagðist ekki reikna með
að sveitarfélagið bæri kostnað af
sameiningunni fyrir utan þann
kostnað sem verður við sjálfa kosn-
inguna. „Samkvæmt lögum um
jöfnunarsjóð fylgir hveiju sveitar-
félagi ákveðin upphæð úr sjóðnum
og áætlað er að okkur fylgi 40
milljónir í heimanmund ef svo
mætti segja inn í sameininguna,"
sagði hann. „Þetta er hátt í helm-
ingur af neikvæðri stöðu okkar.“
Pétur sagði að rekstrarútgjöld
hreppsins myndu sparast með sam-
einingunni og væri meðal annars
gert ráð fyrir að borgin tæki við
yfírstjórn hreppsins en í dag er
kostnaður við hana um 9 milljónir
á ári. Gallinn sem hann sæi við
sameininguna væri að stjórn sveit-
arfélagsins flyttist fjær fólkinu og
hver íbúi hefði minni áhrif. „Það
er stærsti gallinn,“ sagði hann.
Breyting á byggðaþróun
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir
borgarstjóri sagði að viðræður um
sameiningu við Kjalarnes væru í
ágætum farvegi en dráttur hafi
orðið á vegna annríkis við gerð fjár-
hagsáætlunar. Hjá borginni væra
menn meðal annars að kynna sér
fjármál hreppsins. „Það er auðvitað
ljóst að staðan þar er slæm en þó
það vegi þungt fyrir lítið sveitarfé-
lag þá er ekki þar með sagt að það
geri það í Reykjavík,“ sagði hún.
„Ef til vill má ná fram margvís-
legri hagræðingu þannig að hægt
verði að reka þennan kjarna á
nokkuð sjálfbæran hátt.“
Ingibjörg Sólrún sagði að helsti
kostur sameiningarinnar væri auk-
ið byggingarland fyrir borgina, sem
myndi breyta byggðaþróun í höfuð-
borginni úr austur/vesturbyggð í
norður/suðurbyggð. „Ég held að
það sé mikilvægt hvort sem er út
frá umferðarsjónarmiði eða gæðum
lands,“ sagði hún.
Borgarstjóri benti á að hvað
þjónustu varðaði þá væri einsetinn
grannskóli fyrir hendi á Kjalarnesi
og leikskóli. „Við yrðum að þjón-
usta þá með almenningsvögnum,"
sagði hún. „En það verður að vera
samningsatriði á milli okkar hver
tíðnin yrði milli vagna. Hún getur
ekki orðið sú sama í þessu byggðar-
lagi og er í þéttbýlli hverfum.“
Svæðisráð eða hverfisstjórn
Ingibjörg Sólrún sagði að verið
væri að ræða um að setja upp svæð-
isráð eða hverfisstjórn, þó ekki með
sama hætti og hugmyndin væri að
setja upp í Grafarvogi þar sem er
um 20 þúsund manna byggð. „Við
getum ekki verið með hverfísskrif-
stofu en við getum verið með hverf-
is- eða svæðisráð, sem væri með í
ráðum um allar ákvarðanir sem
máli skipta,“ sagði hún. „Það yrði
að gera ráð fyrir sérstökum viðtals-
tímum hvort sem um væri að ræða
mál er varða félagsmálastofnun,
skólaskrifstofu eða aðra þjónustu.
Þá mætti hugsa sér að ákveðinn
umboðsmaður sæi um tengsl í öll-
um málum við stjórnsýsluna í Ráð-
húsinu.“
Brúargerð forsenda
Borgarstjóri segir að sameining-
in standi og falli m_eð brúargerð frá
Gunnunesi yfír í Álfsnes. „Það er
gert ráð fyrir því við vegaáætlun
núna að byijað verði á brúnni árið
1999 og að hún verði byggð um
aldamótin," sagði Ingibjörg Sólrún.
„Það þarf að fjármagna hana með
sérstökum hætti eins og til dæmis
er gert með Hvalfjarðargöngin og
aðrar stórframkvæmdir. Öðruvísi
verður hún ekki byggð. Þessi brú-
argerð er ekki eingöngu mikilvæg
fyrir Kjalarnes heldur
skiptir hún sköpum fyrir
þessa byggð okkar í Graf-
arvogi og Borgarholti.“
Borgarstjóri sagðist í
fljótu bragði ekki sjá neina galla
við sameiningu. Byggðarlagið yrði
ekki í beinum tengslum við borgina
til að byija með og það væri alltaf
umhendis. „Auðvitað er það alltaf
galli að taka á sig skuldir en þá
verður að vega það og meta í ljósi
framtíðarhagsmuna borgarinnar
og höfuðborgarsvæðisins," sagði
hún.
40 millj. í
heimanmund
Ekki í sama
kjördæmi
Borgarastyijöldin í Líbanon
ÞEGAR borgarastyijöldln í Líbanon var í algleymingi voru sprengingar daglegt brauð. Hér sjást björg-
unarmenn að störfum í Vestur-Beirút eftir að bílsprengja varð 20 manns að bana í desember 1983.
Deilt um hvort upp-
gjörið sé tímabært
Áður en borgarastyijöldin í Líbanon braust
út 1975 var kvikmyndagerð með töluverðum
blóma, skrifar Jóhanna Krístjónsdóttir.
Nú sex árum eftir að friður komst á deila
menn um hvort tímabært sé að gera kvik-
myndirumstríðið.
VIKMYNDAGERÐAR-
MENN í Líbanon hafa
verið í sviðsljósinu upp á
síðkastið því umræður era
miklar um hvort rétt sé að hefja
framleiðslu mynda um hið hatramm-
lega borgarastríð í landinu 1975-
1990. Sjóðir era rýrir og kvikmynda-
gerðarmenn kvarta einnig undan því
að ritskoðun sé mjög ósveigjanleg.
En fyrst og fremst greinir menn á
um hvort líbanska þjóðin sé reiðubú-
in að horfa á myndir af ófriðnum.
Þótt líbanski kvikmyndaiðnaður-
inn hafi verið öflugur komst hann
aldrei með tærnar þar sem Egyptar
höfðu hælana. En Líbanir hafa lengi
haft mikinn áhuga á kvikmyndum
og hafa átt nokkra mjög snjalla
menn í þessari grein. Nýjasta mynd
þeirra var „A1 Sheikha" sem var fjár-
mögnuð af Svíum. Sú mynd snerist
um baráttu götubófa sem fóru um
með ránum og ofbeldi. Þessi mynd
var gerð 1995 og lyktir urðu að hún
var aðeins sýnd í einu líbönsku kvik-
myndahúsi og gestir á hana rétt los-
uðu tólf þúsund. Samtímis streyma
tugþúsundir á ofbeldismyndir frá
Hollywood en þær eru langvinsælast-
ar í Líbanon og egypskar kvikmynd-
ir hafa ekki roð við þeim.
Allt hefur hrokkið áratugi
aftur í tímann
Borhane Alawiyeh, kvikmynda-
leikstjóri, kvartar undan því að líb-
önsk kvikmyndahús séu illa tækjum
búin en öllu verra sé þó að kvik-
myndagerðarmenn séu
enn verr á vegi staddir
hvað varðar tæki og búnað
og því sé kvikmyndafram-
leiðsla þar hrokkin áratugi
aftur í tímann. Það hafi
einnig komið á daginn að
líbönsk stjórnvöld séu treg til að
styðja þessa listgrein og marga gruni
að þar ráði mestu að þau óttist að
sjá hvaða augum líbanskir listamenn
líti stríðið og hvernig það yrði túlkað
á hvíta tjaldinu.
Ghassan Abou Chakra sem er yfír-
maður kvikmyndadeildar menning-
armálaráðuneytisins segir að það
liggi í augum uppi að endurreisn
Líbanons úr rústum taki sinn tíma
og menn hafi orðið að ákveða hvað
yrði að bíða og hvað ætti að hafa
forgang. Hann segir að nú sé verið
að undirbúa sjóðsstofnun sem veitti
styrki bæði til handritagerðar og síð-
an framleiðslu mynda. Á hinn bóginn
geti ekki talist nema eðlilegt að þeir
sem veiti styrk til verkefna vilji sjá
að þar sé fagmannlega að öllu stað-
ið. Það eigi við um þessa listgrein
og komi ekki ritskoðun við.
En enginn andmælir því að í Líban-
on sæta ákveðin mál ritskoðun. Ekki
má fjalla um ágreining vegna trú-
mála, siðsemi skal gætt í hvívetna
og ekki skal gagnrýna „bræðraþjóð-
ir“ og er þar vitanlega átt fyrst og
fremst við Sýrlendinga. Þeir stjórna
í reynd Líbanon enn og hafa ekki
sýnt merki þess að þeir hyggist flytja
á braut 35 þúsund sýrlenska her-
menn sem eru í landinu.
„Berjumst gegn minnisleysi“
eða „gerum glaðar myndir“
Borhane Alawiyeh sem áður er
nefndur er mjög eindreginn talsmað-
ur þess að gerðar verði myndir um
stríðið. „Við verðum að beijast gegn
þessu minnisleysi sem má líka kalla
afneitun,“ segir hann. „Það er firra
að ætla sér að skrifa handrit sem
kemur ekki inn á stríðið. Líbanskir
borgarar vilja sjá og skilja hvað gerð-
ist og þeir eiga rétt á því.“
Borgarastríðið hófst þegar Palest-
ínumenn gerðu árás á hóp kristinna
og síðan breiddist þetta út
og endaði með að allir börð-
ust við alla.
Alan Plisson sem stofn-
aði fýrsta kvikmyndaklúbb
í Líbanon fyrir fjöratíu
árum segir hins vegar að
auðvitað eigi menn ekki að gleyma
því sem gerðist. „En við eigum að
láta minningarnar eiga sig um sinn,
en ekki að velta okkur upp úr því
sem var.“
Hann kveðst einnig vilja benda á
sem hálfgildings hliðstæðu að það
hefði tekið Bandaríkjamenn mörg ár
eftir Víetnamstríðið að gera bita-
stæðar myndir um það. Plisson segir
að fólk vilji fara í bíó til að hlæja
og bendir á aðsókn að líbanskri
myndaröð sem er svona einhvers
staðar á milli Dallas og mexikóskra
sápumynda, máli sinu til stuðnings.
Plisson hefur síðustu ár kennt kvik-
myndasögu og kvikmyndagerð við
einkaskóla í Beirút. „Á fjórða ári búa
nemendur mínir til 20 mínútna mynd,
Næstum allar eru um dauða, of-'
beldi, sjálfsmorð og um alnæmissjúkt
fólk. Aldrei neitt skemmtilegt eða
glatt. Þessi unga kynslóð er sjúk og
einblínir á skelfilega atburði. Þessu
þurfum við að snúa við,“ segir Plis-
son.
„Enginn hjálpar okkur
að skilja stríðið"
Aðrir henda orð hans á lofti sem
merki um að ungt fólk sem hefur
áhuga á kvikmyndagerð í Líbanon
sé með þessu að sýna að það hafí
ríka þörf fyrir að fá að búa til vera-
leika sem var í landinu þó því sé
meinað að heimfæra hann beint upp
á Líbanon.
Einn frægasti leikstjóri landsins
var án efa Maroun Bagdadi sem lést
fyrir þremur árum. Hann leikstýrði
m.a. frönsku myndinni „L’Otage“
en hún var gerð eftir bók franska
blaðamannsins Roger Auque sem
var rænt í borgarastyijöldinni.
Yasmine, ung stúlka sem er við nám
í kvikmyndagerð segir að þessi mynd
hafi haft stórkostleg áhrif á sig og
félaga sína. „Eftir að við sáum hana
söfnuðumst við saman og töluðum
í marga kukkutíma um stríðið og
við reyndum að skilja það. En sum
okkar brotnuðu niður og sjálf kast-
aði ég upp og þessar samræður
leiddu ekki til neins. Við spurðum
og spurðum hvert annað en við átt>
um engin svör því enginn hjálpar
okkur að skilja það sem gerðist. Við
getum ekki tekist á við þennan tíma
nema einhver skýri hann út fyrii
okkur. Það er ekki nóg að sýna eina
mynd með ömurlegum atburðum el
þeir leiða ekkert í ljós annað en að
þetta gerðist,“ sagði Yasmin í við-
tali við Jordan Times.
Ghassan Abou Chakra, deildar-
stjóri kvikmyndadeildarinnar segii
að það sé ekki fjarri lagi að leyfl
verði að gera myndir um aðskilnac
fjölskyldna með stríðið í bakgrunni.
En alls ekki um stríðið sjálft. „Þac
er of snemmt enn.“
Nú er aðeins eitt kvikmyndaver :
Líbanon og allt þar er heldur úr séi
gengið. Um það leyti sem stríð skal
á voru fjögur glæsileg kvikmyndavei
í landinu og Egyptar gerðu allt ac
25 myndir á ári þar auk mynda sen
Líbanir framleiddu sjálfir.
í Líbanon
sæta ákveðin
mál ritskoðun