Morgunblaðið - 15.12.1996, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HÁKON
ÞORKELSSON
+ Hákon Þorkels-
son var fæddur
á Valdastöðum í
Kjós 29. maí 1910.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
29. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Þorkell
Guðmundson, f.
1884, d. 1918, og
Halldóra Halldórs-
dóttir, f. 1879, d.
1962. Börn þeirra
voru, í aldursröð
talið: Guðmundur,
Hákon, Guðrún,
Björg og Þorkell. Eftirlifandi
eru Björg og Þorkell.
Hákon og eftirlifandi eigin-
kona hans, Guðný Svandís Guð-
jónsdóttir úr Reykjavík, voru
gefín saman 1938. Þau bjuggu
mestallan sinn búskap að Grett-
isgötu 31, en þar var æskuheim-
ili Guðnýjar. Síðustu 12 árin
bjuggu þau í Arahólum 4.
Synir Hákonar og Guðnýjar
eru fjórir. 1) Hörður Smári, f.
1938, vélgæslumaður, í sambúð
með Ingibjörgu Ósk Óskarsdótt-
ur. Hann á þrjár dætur, Ósk
Jóhönnu, gifta Birgi Hólm Ól-
afssyni, Guðnýju
Svönu og Þóru
Björk, í sambúð með
Ómari B. Þorsteins-
syni. 2) Guðjón Þor-
kell, f. 1941, hús-
gagnasmiður,
kvæntur Helgu
Ivarsdóttur og
þeirra börn eru,
Ivar kvæntur Urði
Njarðvík, Sævar, í
sambúð með Guð-
rúnu Jónsdóttur,
Guðný, Svandís og
Viðar. 3) Hrafnkell
Gauti, f. 1948, bíl-
stjóri, í sambúð með Hrafnhildi
Jóhannsdóttur, hennar dóttir er
Vala Björk. Áður átti Hrafnkell
dótturina Berglindi með Dag-
mar Guðmundsdóttur. 4) Hákon
Svanur, f. 1957, verkamaður.
Barnabarnabörnin eru orðin tíu.
Hákon var til sjós á sinum
yngri árum en mestan sinn
starfsaldur vann hann hjá
Reykjavíkurborg.
Utför Hákonar Þorkelssonar
fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík á morgun, mánudag-
inn 16. desember og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Mig langar að minnast tengda-
föður míns með nokkrum orðum,
en það eru næstum þrjátíu ár síðan
við kynntumst.
Oft rökræddum við um iífíð og
tilveruna, enda hafði hann mjög
ákveðnar skoðanir á mörgu. Honum
fannst t.d. að við mæður ættum að
vera heima hjá börnum okkar, en
ekki ala þau upp á barnaheimilum.
Já, það er margs að minnast frá
löngum tíma. Oft var glatt á hjalla
á Grettisgötunni þar sem stórfjöl-
skyldan bjó og var þar oft gest-
kvæmt hjá Konna og Gauju, en það
köllum við tengdaforeldra mína.
Allir voru velkomnir í kaffi og var
heimili þeirra oft eins og veitinga-
hús því allir komu við á Grettisgöt-
unni enda hlýju 'að mæta.
Hugur Hákonar var oft í Kjós-
inni á æstustöðvunum en þar leið
honum vel ef hann gat verið í smala-
mennsku eða heyskap.
Árið 1974 byggðum við saman
sumarbústað í Kjósinni og hafði
hann mjög gaman af að vera þar
meðan heilsan leyfði, en síðustu árin
var hann mjög farinn að heilsu og
dvaldi síðustu tvö og hálft ár á
Hjúkrunarheimilinu Eir. Þar fékk
hann mjög góða aðhlynningu sem
við viljum þakka fyrir.
Að endingu vil ég þakka tengda-
föður minum allar góðu stundimar
með mér og fjölskyldu minni. Megi
honum líða vel í nýjum heimkynnum.
Helga ívarsdóttir.
Mig langar að minnast örfáum
orðum Hákonar Þorkelssonar fyrr-
um verkstjóra hjá Reykjavíkurborg.
Kynni okkar hófust ekki fyrr en á
efri árum hans þegar Guðjón sonur
hans kvæntist Helgu systur minni.
Konni og Gauja, foreldrar Guðjóns,
vom þá hluti stórfjölskyldu sem bjó
í heilu fjölbýlishúsi á Grettisgötu
31. Þar var oft glatt á hjalla og
gestakomur miklar.
Strax veitti ég því athygli hversu
annt Hákon lét sér um fy'ölskyld-
una. Öllum stundum var hann að
útvega það sem á þurfti að halda,
kaupa inn á hagstæðum kjörum og
líta eftir að alit væri í sem bestu
horfi. Velferð fjölskyldunnar var
honum ofar öllu og vænt þótti hon-
um um Gauju sína. „Góða mín,“
voru hans ávarpsorð til hennar seint
og snemma og sjaldan var hann í
rónni nema hún væri á næstu grös-
um. Hjónaband þeirra var langt og
farsælt. Hákon var góður bridsspil-
ari og oft var slegið í spil á Grettis-
götunni. Eftirsóttur keppnismaður
og vann oft til verðlauna á mótum.
Á yngri árum keppti hann í glímu
og fijálum íþróttum með Umf.
Dreng og árið 1930 glímdu þeir
bræður, hann og Guðmundur, til
úrslita á Kjósarmóti. Hákon var
meðalmaður á hæð, stórbeinóttur
og sterklega byggður og vel að
manni á yngri árum. Hann var
mjög tengdur sinni fæðingarsveit,
Kjósinni, og var þar oft á ferð þrátt
fyrir búsetu í Reykjavík. Hann átti
margar yndisstundir í sumarbú-
staðnum við Fossá sem þeir feðgar,
hann og Guðjón, byggðu í félagi
fyrir rúmum 20 árum.
Hákon hafði fastmótaðar skoð-
anir á lífinu og hélt þeim óhikað
fram. Viðkvæði hans var að fólk
ætti fyrst að gera kröfur til sjálfs
sín áður en það gerði kröfur til
annarra. Hann var lífsviðhorfi sínu
trúr, því skyldurækni hans og sam-
viskusemi var við brugðið.
Bómullarnáltfatnfidur fyrir aíla ffötskijltíuna.
PARÍSARbúðin
Austurstræti 8, sími 551 -4266
Laugavegi 30 • S. 562 4225
Silkináttföt
kr.7.900,-
Silkikjóll
kr. 4.600,-
Sloppur
hálfsíður
kr. 4.900,-
CALIDA
N A T U R A L
Qúji
Á seinni árum fór heilsan að
gefa sig. Síðustu misserin mátti
heita að lífi hans væri lokið, því
vitund hans var þá horfin inn í
óminnisheim Alzheimer-sjúkdóms-
ins. En hjartað var sterkt og neit-
aði lengi vel að gefast upp. Þegar
dauða hans bar að höndum var það
fremur léttir fyrir aðstandendur þó
alltaf fylgi tregi við leiðarlok þeirra
er standa manni nær.
Hákon Þorkelsson átti farsæla
ævi. Hann uppskar eins og hann
sáði og náði að líta marga mann-
vænlega afkomendur sína vaxa úr
grasi. Blessuð sé minning hans.
Jón M. Ivarsson.
Þegar mér bárust þau tíðindi að
Hákon Þorkelsson væri allur vissi
ég að hann hafði orðið hvíldinni
feginn. Hákon var trúaður en ekki
kirkjurækinn. Dauðinn var honum
ekki áhyggjuefni. Það líf sem héldi
áfram er hann væri á brautu óttað-
ist hann að einu leyti og það tengdi
okkur saman. Hann var einn af
þeim sem vildi ganga frá sínum
málum og hafa hlutina á hreinu
eins og ferðamaður sem býst til
langferðar vitandi það að hann
kemur ekki heim aftur.
Hákon var næstelstur í hópi fimm
systkina. Hann var fæddur á Valda-
stöðum í Kjós en foreldrar hans
bjuggu þar. Alvara lífsins mætti
honum átta ára gömlum þegar fað-
ir hans, sem verið hafði mikið
hraustmenni, lést úr spönsku veik-
inni árið 1918. Hann var búinn að
sigrast á veikinni en fór of fljótt á
fætur til að sinna gegningum á
Valdastöðum og öðrum bæ þar sem
allir lágu rúmfastir.
Hákon ólst upp hjá föðurbróður
sínum, Sveinbirni bónda á Hurðar-
baki, frá þeim tíma til sextán ára
aldurs. Þá fluttist hann aftur heim
í Valdastaði og var þar á sumrin
en við sjósókn á vetrum. Seinna
varð hann svo togarasjómaður. Árið
1938 giftist hann eftirlifandi konu
sinni, Guðnýju Guðjónsdóttur. Þau
eignuðust fy'óra syni, Hörð Smára,
Guðjón, Gauta og Hákon, sem allir
eru á lífí. Þau bjuggu á Grettisgötu
31. Byggingarmeistari að því húsi
var faðir Guðnýjar.
Hákon hætti nú til sjós og vann
við höfnina en árið 1943 gerist
hann fastur starfsmaður hjá bæn-
um og var þar flokksstjóri. Sum-
arfríinu sínu varði hann framan af
sínum búskaparárum ávallt á sama
veg. Hann geymdi það til haustsins
og vann hjá Sláturfélagi Suðurlands
þann frítíma sem hann hefði ella
átt.
Eftir að hann lét af störfum seldi
hann á Grettisgötunni og kaupir
íbúð í Arahólum 4, Reykjavík. Hátt
'á þriðja ár var hann svo á Dvalar-
heimilinu Eir.
Ég hef hér í fáum orðum hlaupið
yfir lífsferil manns sem vann sig
áfram í gegnum lífíð til efnalegs
sjálfstæðis. Ráðdeild og reglusemi
fylgdu honum. Hann flutti úr sveit
í kaupstað en gleymdi aldrei sveit-
inni og sumarbústað reisti hann á
Fossá í Hvalfírði.
Ég kom fyrst á heimili Hákonar
og Guðnýjar á Grettisgötuna að
mig minnir 1976. Syni þeirra, Herði
Smára, kynntist ég í Súgandafirði.
Vinátta okkar leiddi til þess að ég
kynntist foreldrum hans. Við Hákon
ræddum margt. Þessi alvörugefni
maður átti mikla hlýju og var barn-
góður með afbrigðum. Á Grettis-
götu 31 var oft stór barnahópur.
Hákon gekk þá gjarnan undir nafn-
inu frændinn og ef hann hallaði sér
í hádeginu leitaði oft eitthvert
þeirra eftir að fá að lúra hjá honum.
Hákon fræddi mig um eitt og
annað frá gömlum dögum. Tvennt
var honum minnisstæðara en flest
annað. 12 ára gamall hafði hann
þurft að fara með 22 hesta úr Kjós-
inni suður að Álafossi í Mosfells-
sveit. Hestana teymdi hann ríð-
andi. Þeir voru með reiðver. Afi
hans tók á móti honum á Álafossi.
Ailt fór þetta vel og heppnaðist.
Það fann ég samt gjörla að andleg
áreynsla ekki síður en líkamleg
hafði þetta verið. Umhugsunarefni
má það vera að þetta skyldi lagt á
12 ára gamlan dreng þó að þetta
væri að sumarlagi og veður gott.
Annað sem lifði í minningunni
var ferðalag sem hann fór ásamt
tveim öðrum ungum mönnum. Þeir
fóru ríðandi að vorlagi úr Kjósinni
að Arnbjargarlæk í Borgarfirði. Þar
dvöldu þeir í þijá daga. Davíð á
Arnbjargarlæk var honum minnis-
stæður. Hann sagði okkur að hvíla
okkar hesta en nota sína er við
gengum til verka hjá honum. Meðal
annars ráku þeir stóðið þann tíma
sem þeir voru þar. Í þessari ferð
komu þeir einnig við á Hvanneyri
og á Grund í Skorradal.
Hestar voru Hákoni ávallt hug-
stæðir og Hákoni syni sínum hjálp-
aði hann að eignast hesthús í Mos-
fellssveit.
Hákon var góður bridgespilari
en hætti því og gaf þá skýringu
að hann væri aldrei heima. Hann
var keppnismaður og gerði miklar
kröfur til sjálfs sín þegar hann spil-
aði. Keppnisskapið átti hann stutt
að sækja. Það var ríkt í hans föður-
ætt. Þorgeir Guðmundsson, föður-
bróðir hans, var mikill íþróttamaður
og var íþróttakennari á Hvanneyri,
í Reykholti og á Laugarvatni. Hann
var þjóðkunnur á sinni tíð.
Á seinni árum meðan Hákoni
entist heilsa ferðuðust þau Guðný
mikið innanlands, bæði um byggðir
og óbyggðir þessa lands. Eina þorp-
ið á íslandi sem þau höfðu ekki
komið í var Flateyri við Önundar-
fjörð. í þijú sumur hafði samt verið
farið í ferðir á Vestfírði.
Um leið og ég kveð Hákon, sem
var einn af þeim mönnum sem auðg-
aði líf mitt, þó hann hafí ekki minnk-
að vanda þess, votta ég ástvinum
hans samúð mína. Guðný mín. Ég
veit að minning lifír um mætan
mann og Guð mun styrkja þig.
Ólafur Þ. Þórðarson.