Morgunblaðið - 22.12.1996, Blaðsíða 3

_ T~
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1996 C 3
FERÐALÖG
ófrenjumar og lokaði dyrunum og
augunum í niðamyrkri.
Morgunninn kom með fagurri
fjallasýn en nokkuð köldum blæstri.
Eg dólaði yfir kaffi og múslíkökum og
lagði ekki af stað fyrr en um tíuleytið.
Upp brattann að Col de Salentin
Inn dalinn slóst ég við vindinn um
höfuðfat og landakort og leit við í
Chalet de Villy, sem er víst viður-
kenndur svefnstaður. Hitaði mér svo
hádegismat í grænni hlíð og slappaði
af með útsýni yfir farinn veg. Leiðin
lá nú upp brattann að Col de Salent-
in, sem er hálsinn við Salentin-tind.
Sú leið lá upp grjótski-iðu þar sem
fátt grær en öðra hverju mættu augu
mín múrmeldýrunum sem gægðust
upp úr jarðgöngum sínum.
Rokið var hífandi uppi á hálsinum,
en það var þó ekki eina ástæða þess
að ég greip andann á lofti. Þau eru
sæt svitalaunin, sem gefast þegar
maður kemst upp á brún og sér yfir í
næsta dal. Þarna voru það Les
Aguilles Rouges sem blöstu við,
hrikalega tignarlegar; hlíðarnar
klæddar skriðjöklum sem Islend-
ingnum fannst afskaplega heimilis-
legt að sjá. Þeir voru snarlega nefnd-
ir Rauðunálajöklar.
Eftir nokkrai- sveiflur með mynda-
vélinni hélt ég göngunni áíram, nú á
eystri hlið Salentin-tinds, í brattri
skriðu en á ágætis stíg sem leiddi mig
nær áætluðum næturstað, Mt. Buet.
Það er ótrúlegt að finna hvemig
hæðin breytir manni hægt og hægt í
snigil. Aldrei ætlaði ég að komast
þessa síðustu kflómetra milli Col de
Salentin, sem er í um 2.500 metra
hæð og á Mt. Buet, sem mælist um
3.100 metrar.
Stöðugt kólnaði og rokið var allt í
kring. Skyndilega áttaði ég mig á því
að ég var í raun óeðlilega máttlaus
og ákvað að líta í malinn. Þá rann á
mig einkennilegt æði og áður en ég
vissi af hafði ég hámað í mig allar
múslíkökurnar sem áttu að vera í
morgunmat á laugardaginn og þam-
bað meirihlutann af vatninu mínu.
Þetta var þó greinilega þarft æði því
nú þaut ég áfram síðasta spölinn og
hlakkaði til að finna fjallakofann
Abri de Picket sem leit svo girnilega
út á kortinu mínu.
Glaðbeitt náði ég upp á fjallsbrún,
sem stóð svo sannarlega undir nafni
sem brún, því þar sem hún var mjóst
gat maður hæglega sest og dinglað
fótunum niður sitt hvorum megin.
Þaraa byrjaði steinflöguskriðan sem
náði niður í dal sitt hvorum megin.
Já og skýliðÉ.É.É. Fyrst virtist það
hvergi sjáanlegt en svo áttaði ég mig
á því að á einum stað voru steinflög-
umar í_ skipulegri röðum en annars-
staðarÉ.É.É. Og þar var steinflögu-
skýlið; næturstaðurinn.
Ég stóð svolitla stund og þagði og
þögnin þagði með mér. Svo sneri ég
baki í skýlið og rölti fram á hæstu
brún og sá allt um kring. Þar horfði
ég niður á Glacier de Trés les Eux og
svo yfir allt til Sviss.
Sardínudós sönnun um
mennska tilvist
Þögnin virtist algjör en svo heyrði
ég rakann seytla upp úr jörðinni og
fylla fótsporin að baki mér. Svo var
það lyktin; svo áberandi af engu. Við
skýlið fann ég ryðgaða sardínudós og
gladdist ósegjanlega yfir þessari
sönnun um mennska tilvist.
Til vesturs sá ég yfir þá leið sem
ég ætlaði að ganga daginn eftir.
Þykk þoka skreið um dalinn og
fjallatopparnir sigldu um.
Það var of áliðið til að halda áfram
og þokan heillaði lítt til náinna kyn-
na, svo ég kom mér fyrir í skýlinu.
Þar er varla að tvær manneskjur geti
legið hlið við hlið en ég kom mér vel
fyrir, í svefnpokanum mínum hlýja, á
dýnunni minni mjúku. Tjaldið öðlað-
ist nýjajífssýn, í hlutverki sínu sem
"bívakkO-poki, utanum svefnpokann.
Það kólnaði áberandi þegar sólin
hvarf og frostið nísti svolítið.
Síðasta vatnslöggin fór í pott og ég
sótti snjó til að bræða. Nokkur
skelfileg augnablik liðu þegar þurfti
að berja prímusinn í gang. Fyrir ein-
hverja guðslukku tókst þó að sjóða
vatn í Lyofal, franska frostþurrkaða
kvöldmatinn, sem bragðaðist með
eindæmum vel. En svo var guðslukk-
an uppurin og gasið lagðist í dvala,
algjörlega áhugalaust um staðhæf-
ingar framleiðenda um ágæti butan-
propanblöndu í svona nettu frosti.
Bölvandi og vatnslaus lagðist ég tíl
svefns, vissi þó sem var að daginn
eftir þyrfti ég ekki að lækka mig
mikið til að komast í lífvænlegra um-
hverfi fyrir okkur prímusinn.
I svefnrofunum laumaðist ég í
neyðarsúkkulaðið og hlakkaði til að
komast í alvöruskála næstu nótt.
Þriggja tíma bið
Eftir væran svefn kom morgunn-
inn. Hann var hvítur eins og snjór-
inn sem hafði fokið í flest skjól um
nóttina og þyrlaðist nú um allt og of-
aní hálsakot. Hvítur, eins og þokan
sem aflt huldi og hló upp í opið geðið
á mérz þegar ég íhugaði hvort ég
kæmist áfram þangað sem ég ætlaði.
í þrjá langa og leiðinlega tíma
beið ég í von um betra skyggni. Ák-
vað svo að ekki dygði að láta fyrir
berast í steinflöguskýli á steinflögu-
fjalli og hélt af stað. Eftir ítarlegan
kortalestur sá
ég minn hag
vænstan í að
fara sömu leið
til baka að Col
de Salentin.
Þaðan var
hægt að fara
niður í dalinn
að skála með
verði og öllum
græjum.
Ferðin gekk
fremur hægt í
þoku og hálku
en nú gladdist
ég yfir snigils-
hætti mínum
daginn áður,
því aUar
pásumar
höfðu lagt
leiðina vel á
minni mitt.
Fljótlega
fór þó að rofa
tU og hlýna og
ég varð hálffúl
yfir að hafa
ekki beðið
lengur eftir
skyggni og skoðað hina leiðina.
SkyndUega gekk ég í flasið á
göngumönnum. Þetta fólk kom frá
skálanum sem ég nú stefndi á og
ætlaði sér upp á Mt. Buet og niður
aftur, alla leið til byggða. Það var
ósköp gott að tala við einhvern ann-
an en sjálfan sig og það varð úr að ég
beið þeirra við skálann til að verða
þeim samferða að næsta þorpi. Það-
an fékk ég svo að sitja í bfl með þeim
aftur til Chamonix.
A farfuglaheimilinu beið mín poki
með smádóti, sem ég hafði fengið að
geyma þar. Éftir heita sturtu teygði
ég úr mér, í hreinum fötum og horfði
löngunaraugum aftur til fjalla.
Næsta dag lá svo leiðin til Beaujo-
lais héraðsins, þar sem Emil frændi
býr. Þar var uppskeran í fullum gan-
gi og hvarvetna mátti sjá glaðværa
vinnuhópa bogra yfir vínviðinum.
Montpellier og skólinn biðu svo
auðvitað á sínum stað og enn á ný
mátti ég sperra eyrun við frönsk-
unni og draga inn borgarandann.
Ciunnhildur Una Jónsdóttir, sem var
eina önn skiptinemi í Kennaraháskól-
anum í Montpeilier, stundarnám við
í Kennaraháskóia Islands.
CHALET de Balme.
veitingahús og ótölulegan fjölda
forngi’ipaverslana, þar sem hægt
er að finna allt á milli himins og
jarðar. Hætt er þó við að menn geri
engin reyfarakaup í slíkum versl-
unum.
Snemma á laugardags- og
sunnudagsmorgnum koma sölu-
menn sér fyrir í tjöldum á Sablon-
torginu, þar sem alla jafna eru
þéttskipuð bflastæði. í tjöldunum
ægir öllu saman en misjafnar
áherslur munu vera í sölubásunum
eftir vikum og mánuðum. Þegar
undirrituð brá sér á markaðinn
vora silfurmunir í aðalhlutverki en
nokkrum vikum áður hafði ýmis-
konar glervara verið áberandi.
Það er svo sannarlega þess vh-ði
að rölta á milli tjaldanna, rýna í
haganlega gerða 18. aldar smámuni
úr silfri, skoða hundrað ára gamlar
rússneskar helgimyndir, láta sig
dreyma um litla kórónu alsetta eð-
alsteinum, velta fyrir sér hver hafi
átt þykka brúna fléttu í pappaboxi,
handleika hníf með skefti úr
kiðlingsfæti, anda léttar yfir því að
Morgunblaðið/UG FIÐLA með slitinn streng, hnífur með skefti úr
ÞESSI inaður sýndi áhugasömum vasaúr sem kiðlingsfæti, glös og postulín.
dverghagir úrsmiðir settu saman á síðustu öld.
einhver annar en maður sjálfur hafi
brotið metrahátt leirker. Brosa í
kampinn yfir kaffivél og útvarps-
vekjara í einu tæki frá sjötta ára-
tugnum, fletta í gegnum bunka af
ævagömlum landakortum, m.a. af
Islandi, skoða gamlar Tinnamyndir
sem höfundurinn Hérgé hefur árit-
að og hampa skartgripum.
Þegar nefið er orðið eldrautt og
fingur og tær loppnar er tilvalið að
fá yl í kroppinn með því að gæða sér
á sjávarréttasúpu og jafnvel
belgískum bjór, sem selt er á torg-
inu. Hvorutveggja hlýtur að teljast
með sérréttum belgískum, um það
vitna óteljandi sjávarréttastaðir í
miðbænum og krár, enda státa
Belgar sig af því að framleiða besta
bjór í heimi. Þó að slíkar fullyrðing-
ar fáist seint sannaðar er óhætt að
fullyrða að bjórunnendur eiga tví-
mælalaust erindi til Belgíu.
Vilji menn setjast niður er fjöldi
veitinga- og kaffihúsa umhverfis
torgið og í næsta nágrenni, mörg
falin í örmjóum hliðargötum sem
gaman er að þræða. Hafa ber þó í,
huga að sölumennirnir standa ekki
lengi dags á torginu, hætta ekki síð-
ar en um þrjúleytið og jafnvel fyrr
ef sala er treg eða napurt úti.
Hafi menn áhuga á frekara mark-
aðsrölti má benda á Grand Place,
þar sem er mikill blóma- og dýra-
markaður um helgar. Þeir sem hal-
da sig í Sablon-hverfinu geta brugð-
ið sér í listasöfnin í nágrenninu,
sem eru rómuð; bæði Palais des
Beaux-Arts við Rue Ravenstein,
þar sem er að finna mörg meistara-
verk flæmskrai’ málaralistar, og
Nútímalistasafnið sem er í næsta
húsi. Þá er stutt ganga yfir í
Marolles-hverfið sem er skammt
fi’á dómshöllinni. Þar er hægt að
hverfa aftur um nokkrar aldir er
gengið er um götur sem allar bera
nöfii iðnaðarmanna; smiða, gull-
smiða, sótara, koparsmiða og stóla-
gerðarmanna.
Urður Gunnarsdóttir