Morgunblaðið - 24.12.1996, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 24. DESEMBER 1996 47
Eins og séntilmanni sæmir var
Sigfús afar fáorður um eigin hagi
en það varð eigi að síður ekki dulið
hve hlýjan hug hann bar til konu
sinnar Guðnýjar. Sömuleiðis var
nærgætni hennar og blíða í hans
garð augljós og látlaus. Ég sendi
henni sérstaklega mínar innilegustu
samúðarkveðjur og öllum öðrum
sem voru honum nánir.
Sigurður Pálsson.
í ungdæmi mínu kom fyrir að
ég heyrði gamalt fólk segja sem
svo, að þessum eða hinum hefðu
hlotnazt „farsælar gáfur“. Slíkt
orðalag var haft um menn til að-
greiningar frá þeim urmul íslend-
inga sem þráttfyrir Ieiftrandi gáfur,
dijúgan lærdóm, göfugan ættboga
og veraldarauð að auki, fóru í hund-
ana eða varð aldrei neitt uppifast.
Við þeim ósköpum stundi þjóðin og
staðhæfði, að sitthvað væri gæfa
og gjörvuleiki. Svo var forlagatrúin
heldur aldrei langt undan.
Ég kann varla að nefna betra
dæmi um mann með farsælar gáfur
en einmitt Sigfús Daðason. Strax
á unglingsárunum sýndi hann af-
burða námsgáfur, og skáldskapar-
gáfa hans var þá þegar augljós.
En hvorug þessara gáfna er þó ein
og sér neitt garantí fyrir farsæld,
og heldur ekki sameinaðar. Erfitt
er að segja hvað gerir gæfumuninn,
en Sigfús reyndist gæddur gáfu
þolinmæðinnar og þrauseigjunnar,
vissrar hagsýni og æðruleysis, sem
ásamt sjálfsgagnrýni og sjálfsaga
gerði hann að vissu leyti nokkuð
fullorðinn fyrir aldur fram. Hann
var óvenju þroskaður unglingur,
yfirbragðið stundum hátíðlegt, hon-
um lá lágt rómur, og hann virtist
þá þegar hafa komizt að þeirri nið-
urstöðu, að orð geta verið dýr.
Samt varð Sigfús brátt mikill
þátttakandi í kaffihúsalífi höfuð-
staðarins og gaf sér dijúgan tíma
til mannfunda; hann var afspyrnu
góður hlustandi og varð vinsæll í
sínum vinahóp. Það var eins og
hann hefði alltaf ótakmarkaðan
tíma; las mikið, en hvenær hann las
vissi enginn. Fjárhagur hans var
þröngur, og hann átti ekki alltaf
öruggt húsaskjól, en hann heyrðist
aldrei barma sér og því síður bera
einhveija harma á torg. Honum var
ekki lagið að sjá sjálfan sig eða
aðra í tákni tragedíunnar. Það var
frekar að hann sæi gjörvalla heims-
byggðina í því Ijósi; einkum þó síðar.
Um eigin skáldskap var hann á
þessum árum fremur fámáll og birti
haria lítið. Þegar hann gaf út sína
fyrstu bók, haustið 1951, má sjá á
heiti hennar að honum fannst hann
ekki hafa ort neitt sem prenthæft
væri fyrr en um og upp úr 1947.
Um svipað leyti og sú bók kom út
hélt hann til náms í Frakklandi og
dvaldist þar í nær áratug.
Það var mikil gæfa Sigfúsar, að
á unglingsárum sínum komst hann
í kynni við Kristin magister Andrés-
son og Þóru Vigfúsdóttur, konu
hans. Þau hjónin voru honum mjög
innanhandar öll námsár hans ytra.
Og ég fullyrði, að allur námsferill
Sigfúsar og störf hans hjá Máli og
menningu eftir heimkomuna var
það sem veitti þeim hjónum meiri
gleði en flest annað. Menningar-
framlag Kristins og Þóru hefur enn
ekki verið metið sem vert væri og
reyndar alls ekki skoðað í réttu ljósi
enn þann dag í dag, en sá dagur
mun koma. íjóðin stendur í þakkar-
skuld við þau bæði.
Hér verður ekki rakinn í smáatr-
iðum starfsferill Sigfúsar, en í ár-
anna rás afrekaði liann miklu og
var þó enginn auglýsingamaður um
afköst sín. Vandaðar þýðingar hans
úr frönsku, ritsmíðar hans um sam-
tímabókmenntir, ljóð hans, bæði
frumort og þýdd, útgáfustörf hans
hjá Máli og menningu og síðar hjá
hans eigin forlagi, Ljóðhúsum, að
óleymdum kennslustörfum við Há-
skólann, þetta allt var meðal þess
bezta sem fram var lagt á sviði ís-
lenzkrar menningar um áratugi.
Ekki þarf að taka sérstaklega
fram hvílíkar mætur Sigfús hafði á
bókmenntum. En ég get ekki stillt
mig um að geta þess, að hann auð-
sýndi einnig sjálfum bókunum
mikla ást og virðingu, einkum ef
þær voru vel úr garði gerðar. Það
var ánægjulegt að sjá hann hand-
fjalla nýútkomna og vel útgefna
bók. Ég gleymi því seint, hve lotn-
ingarfullur hann var þegar hann
handlék fyrstu bók Málfríðar Ein-
arsdóttur og hafði sýnt þá dirfsku
að hleypa þessum óþekkta en sér-
stæða höfundi af stokkunum, án
þess að hafa nokkra vissu fyrir því
að sú útgáfa gerði í blóðið sitt. Én,
sem betur fer, það heppnaðist allt
vel, og bæði hlutu verðskuldaða
viðurkenningu fyrir tiltækið.
Við upprifjun ótölulegra atvika
frá meira en fimm áratuga kynnum
getur verið erfitt að nema staðar,
en í stuttri minningargrein eiga
langlokur ekki heima. Sjálfur var
Sigfús enginn málrófsmaður og
vafamál hvort hann hafði innilegri
ímugust á ritræpu eða munnræpu.
Hann brást oft við hvorutveggja
með algjörri þögn. En stundum
þegar fram af honum gekk við
ómerk orð og vanhugsað geip, átti
hann til að slá fram nokkrum vel
völdum orðum á belgísku. Sljákkaði
þá í flestum.
Á unglingsárum sínum átti Sig-
fús við þráláta vanheilsu að stríða.
Fyrsta erindi hans til höfuðstaðar-
ins var það að leggjast á Landakots-
spítala vegna blóðkreppusóttar.
Hann virtist líkamlega ekki mikill
bógur, en átti þó til ótrúlega seiglu
og fékk yfirleitt ekki kvef þegar
aðrir urðu sér úti um þann demó-
kratíska sjúkdóm; kvefaðist svo
kannski uppá eigin spýtur og hafði
engin orð þar um. En þegar hann
svo, um svipað leyti og hann lauk
stúdentsprófinu, varð að leggjast á
Vífilsstaði sökum berklasmits, þá
fór ekki hjá því, að ýmsum brygði.
Þá var enn ekki sá tími kominn að
berklarnir hefðu verið sigraðir í
landinu, og margt var það efnisfólk-
ið, bæði skáldin og aðrir, sem höfðu
orðið þeim vágesti að bráð. En einn-
ig hér var það, sem ég hygg að
andlegur styrkur Sigfúsar hafi átt
meginþáttinn í því, að þessa erfið-
leika yfirvann hann. Það var seigl-
an. Það var æðruleysið. Og líklega
einhver innbyggð og mjög svo heil-
brigð trú á sjálft lífið.
En nú er hann horfin okkur, og
heldur þó áfram að mæla til okkar
hljóðum orðum úr verkum sínum.
Fyrir hálfri annarri öld var annað
skáld kvatt á síðum „Fjölnis". Sá
hafði dáið tiltölulega ungur og án
þess menn hefðu haft tíma eða
nennu til að átta sig á honum til
fulls. Sá sem kveðjuna orti sýndi
SJÁ NÆSTU SÍÐU.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hluttekningu við fráfall
BJARNA JÓNSSONAR
byggingameistara,
sem lést 6. þessa mánaðar.
Alfda Ó. Jónsdóttir, Guðmundur Jónsson,
og aðrir aðstandendur.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð við fráfall og útför bróður
okkar og unnusta,
GUNNARS KÁRASONAR,
Sólheimum.
Sérstakar þakkir til stjórnar Sólheima fyrir rausnarlegar veitingar.
Einnig til framkvæmdastjóra Sólheima, Lions-manna og Guðnýjar
Sigfúsdóttur fyrir alla aðstoð.
Guð blessi ykkur öll og gefi ykkur gleðileg jól.
Fyrir hönd unnustu og bræðra,
Rósamunda Káradóttir.
t
Þökkum samúð vegna andláts og útfarar
MARENAR JÓNSDÓTTUR
frá Eskifirði,
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á Grund fyrir alúð og góða
umönnun.
Hilmar E. Jónsson, Guðrún Árnadóttir,
Jón Jónsson, Björg Sigurðardóttir,
Inge Jónsson,
Sjöfn Jónsdóttir, Eiríkur Jónsson,
Inga Þ. Jónsdóttir,
Maria Gestsdóttir,
Vöggur Jónsson, Gréta Jónsdóttir,
Óli Kr. Jónsson, Sjöfn Þórarinsdóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýju við andlát og útför
SIGURÐAR GUNNARSSONAR,
Kópavogsbraut 1a.
Ásgeir Gunnarsson, Angelika Guðmundsdóttir,
Margrét Gunnarsdóttir,
Greta Björg Erlendsdóttir, Hannes Ingólfsson
og fjölskyldur.
t
Amma okkar, tengdamóðir, systir,
mágkona og frænka,
SIGRÍÐUR ÁRNADÓTTIR
hjúkrunarfræðíngur,
Þórsgötu 19,
Reykjavík,
andaðist á Borgarspítalanum að morgni
16. desember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 27. desember
kl. 13.30.
Arnþór Haildórsson, Marinó Árnason,
Sigurður Halldórsson, Hansfna Guðmundsdóttir,
Baldur Öxdal Halldórsson, Þórir Marinósson,
Kristveig Halldórsdóttir, Atli Marinósson,
Kristveig Baldursdóttir, Árni Marinósson,
Valgerður Marinósdóttir
og fjölskyldur.
t
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir
okkar, tengdamóðir, systir og amma,
ANNA KRISTÍN
HAFSTEINSDÓTTIR,
Unufelli 50,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fella- og Hóla-
kirkju föstudaginn 27. desember kl. 15.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent
á Heimahlynningu Krabbameinsfélags-
ins.
Hreinn S. Hjartarson,
Hrefna Pedersen,
Viihjálmur Thomas,
Arna Hreinsdóttir, Pétur Jónsson,
Snævar Hreinsson, Pat Lewis,
Margrét Káradóttir
og barnabörn.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGFÚS HALLDÓRSSON
tónskáld,
Víðihvammi 16,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum laugardaginn
21. desember.
Steinunn Jónsdóttir,
Gunnlaugur Y. Sigfússon, Jóhanna G. Möller,
Hrefna Sigfúsdóttir, Ágúst E. Ágústsson,
Sigfús Gunniaugsson, Hulda Egilsdóttir,
Yngvi Páll Gunnlaugsson,
Helga Ágústsdóttir,
Gunnlaugur Yngvi Sigfússon.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
MARl'A MAGNÚSDÓTTIR,
Ásbraut 21,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudag-
inn 20. desember síðastliðinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Eirikur Thorarensen,
Rafn Thorarensen, Bryndis Þorsteinsdóttir,
Elín Thorarensen,
Ingveldur Thorarensen, Ragnar Eysteinsson,
Guðmundur Magnús Thorarensen,
Jón Thorarensen, Inga Dóra A. Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
3
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STURLA ÓLAFSSON
rafvirkjameistari,
Súgandafirði,
lést á Sjúkrahúsi (safjarðar sunnudag-
inn 22. desember.
Jarðsungið verður frá Suðureyrarkirkju
laugardaginn 28. desember kl. 14.00.
Pálína Pálsdóttir,
Snorri Sturluson, Erla Eðvarðsdóttir,
Sóley Sturludóttir, Jón Erlendsson,
Guðmundína Sturludóttir,
Sturla Páll Sturluson, Ragnheiður Halldórsdóttir,
Ólafur Þór Sturluson, Marien Sturluson,
Reynir Sturluson, Þórhildur Þórhallsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
......."........................ V