Morgunblaðið - 29.12.1996, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sara Bryndís
Ólafsdóttir,
sjúkraliði, fæddist í
Reykjavík hinn 1.
apríl 1948. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur hinn
20. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
G. H. Þorkelsson, f.
16. nóvember 1905,
d. 26. október 1980,
vörubifreiðastjóri í
Reykjavík og Guð-
rún H. Þorsteins-
dóttir, húsmóðir, f.
9. september 1909, d. 28. júní
1987. Systkini Söru eru Hrefna,
Rúnar Lárus, Katla Margrét og
Kjartan Birgir.
Eiginmaður Söru er Gústaf
Þór Ágústsson rafvirkjameist-
ari, f. 26. júlí 1946. Þau voru
gefin saman í Neskirkju 1. júní
1968. Þau hófu búskap í Ege-
Elskulega móðir mín.
Þegar þú fórst frá okkur í
desember skildir þú eftir tómarúm
og mikiu ósvarað. Ég spyr: Er þér
kalt? Eða er þar notalegt? Ertu
ánægð þar sem þú ert? Er þar ein-
hver sem þú þekkir? Láttu okkur
vita af hverju þú fórst og gefðu
okkur merki, eitthvað sem við
þekkjum, um að þú sért á góðum
stað.
Nú á sorgarstundu er ég kveð
móður mína, langar mig að þakka
henni fyrir allt sem hún hefur gef-
ið okkur. Þessi kona átti það til
að eyða allri orku í að gera aðra
gláða og hætti hún ekki fyrr en
allir fóru brosandi og saddir, já
saddir, ég held ég fari ekki rangt
með það, hún var listakokkur og
hafði gaman af að seðja aðra. Þeg-
ar bráðatilfelli sem þetta kemur
upp er voða lítið hægt að gera
nema það að ég reyndi að fínna
eitthvað jákvætt, það sem ég fann
var að hún hefði ekki viljað vakna
eftir svona stóra kransæðastíflu
og vera hálf manneskja. Nú, faðir
minn var hjá henni um nóttina og
tel ég það dýrmætt, þessi augna-
blik sem þau höfðu áður en sjúkra-
bíllinn kom.
Hún móðir mín var þijósk og
þessa 12 tíma sem hún dvaldi á
Borgarspítalanum þar sem hún
hafði unnið sjálf hefði verið nóg
fyrir hana að vita að læknamir og
aðstoðarfólk hefðu kannast við
hana. Síðan vorum við öll fjögur
hjá henni, og hvemig sem á því
stóð náði hún í dái þegar ég hvísl-
aði að henni að ég mundi sjá um
jólamatinn, að kinka kolli, muldra,
brosa og tárast á öðru auga, síðan
kvaddi hún og hélt yfir á annað
tíðnisvið.
Ég er nú ekki guðrækinn mjög,
en ég hugsa stöðugt um það sem
einn fjöskyldumeðlimur sagði við
mig, það þarf stundum að hjálpa
guði aðeins til. Er ég mjög sáttur
viö það. Nú, við verðum að trúa á
eitthvað, og aðallega á okkur sjálf.
Hún gaf mér það veganesti sem
er mikilvægt, að setja ekki út á
aðra, við höfum ekki efni á því og
gera alltaf allt sem hjarta og sál
okkar segir okkur því við lifum jú
bara einu sinni hér. Tveimur vikum
áður samdi móðir mín ljóð sem ég
vil túlka að hún sé að tala til föð-
ur míns, liggjandi með augun lokuð
í kistunni.
Hvemig geta augun þín
norft á mig og töfrað
svo ekkert ég sé
eilíft leita þín.
Ég kveð nú elskulega móður
mína og mun ég geyma minningu
hennar í hjarta mínu um duglega
og góða konu.
-Þinn sonur,
Sverrir Þór.
sund í Noregi 1967,
en 1973 byggðu þau
sér hús í Kvistalandi
13 og hafa búið þar
síðan. Þeirra börn
eru: 1) Sverrir Þór,
f. 22. febrúar 1969,
2) Guðrún Olga,
sjúkraliði og nemi,
f. 8. nóvember 1970.
Hennar sonur er
Aron Már Ólafsson,
f. 12._ janúar 1993.
3) Ágúst Óskar,
nemi, f. 23. maí
1975.
Sara vann á
Kleppspítalanum og Hvítaband-
inu í mörg ár. Hún fór í sjúkra-
liðanám og lauk þvi í september
1980.
Útför Söru Bryndísar verður
gerð frá Bústaðakirkju á morg-
un mánudaginn 30. desember
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Gufunesgarði.
Elsku besta mamma mín.
Ég kvaddi þig þar sem þú stóðst
í dyragættinni og veifaðir til mín
og brostir. Ekki hvarflaði það að
mér þá að fleiri orð færu ekki okk-
ar á milli. Minningin um þessa
stund, sem og sú huggun að síð-
ustu orð mín til þín voru falleg, er
mér dýrmæt. Við vorum þannig að
ef ósætti var milli okkar gat hvor-
ugt okkar fest svefn það kvöldið.
Við eyddum allri reiði og komum
hvort til annars og sættumst áður
en við hvíldumst.
Hlýja þín teygði anga sína í allar
áttir og tók á sig ýmsar myndir
og var alltaf til staðar þegar þörfin
var mest. Á köldum vetrardögum
straukst þú mmar máttlitlu hendur
og vermdir. Á döprum stundum
hlúðir þú að og vökvaðir mitt veika
lífsblóm. Þú tókst vel á móti öllum
mínum vinum og allir voru vel-
komnir á okkar heimili. Þú áttir
samleið með öllum og öllum leið
vel í návist þinni.
Eitt af því sem aldrei var hægt
að fela, var vanlíðan. Þú sást svo
langt inn í hugarheim minn, þó svo
órafjarlægð væri á milli okkar varst
þú einmitt á línunni þegar maður
þurfti á þér að halda, alltaf uppörv-
andi og kunnir svör við öllu. Þú
hafðir unun af því að spá í drauma
og svo oft reyndist þú sannspá.
Draumaráðningabækur þínar tvær
voru stöðugt í notkun og öllum
þótti gott að sitja inni í eldhúsi og
fletta þeim og deila draumum sín-
um með þér. Mér segir svo hugur
um, elsku mamma mín, að þú haf-
ir séð lengra fram á við en mig
nokkum tíma óraði fyrir. Þú ert
minn dýrmætasti viskubrunnur og
mun ég halda áfram í mínu lífi að
sækja í hann.
í seinni tíð hættir þú að vinna
utan heimilis og þá varst þú mikið
heima, alltaf til staðar tilbúin að
spjalla og að gefa gullmolana þína
sem voru svo ótal margir og mér
dýrmætir í dag. Síðustu þrjá mán-
uðina fyrir óvænt andlát þitt var
ég uppi á lofti að lesa og vissi allt-
af af þér niðri. Góðlegt marrið í
tréstiganum sagði mér að ég átti
eitthvað gott í vændum, þú vildir
ekki trufla mig en máttir til með
að færa mér góðgæti. Svona
varstu, elsku mamma mín, alltaf
með hugann við að hlúa að öðrum
þó þú værir í raun ekki alveg
hraust.
í aupm þínum allt ég sé
orð þín þögul, hupr þinn fjötraður,
tár þín geyma ókomnar stundir.
(Á.Ó.G.)
Ég veit að þú hefur fengið góða
heimkomu.
Þinn sonur,
Ágúst Óskar.
Elsku besta mamma mín.
Þú sem varst svo góð, ég hefði
ekki trúað því að þú færir svona
fljótt. Hvað sem ég gerði, hvar sem
ég var fann ég alltaf fyrir nálægð
þinni. Við erum þrjú systkinin,
Sverrir Þór, 27 ára rafvirki, ég,
Guðrún Olga, 26 ára sjúkraliði og
snyrtifræðinemi, og Ágúst Óskar,
21 árs læknanemi.
Þú hjálpaðir mér í gegnum
sjúkraliðanámið, kunnir allt þvi
sjálf ertu sjúkraliði og svo klár, þú
gast allt og vissir allt. Passaðir litla
ömmu- og afabamið sem var sólar-
geislinn þinn, hann Aron Má. Ég
flutti að heiman fyrir einu og hálfu
ári í mína íbúð en var alltaf með
annan fótinn heima hjá ykkur. Ég
gat aldrei verið langt frá þér, elsku
mamma mín, því mér leið svo vel
í návist þinni.
Ég á þér mikið að þakka fyrir
allan þann tíma sem þú gafst elsku
litla Aroni Má. Þú fæddir hann,
klæddir og fræddir. Hann átti að
verða svo klár eins og hann er og
er það þér að þakka. Þú kenndir
honum stafina, vísur og brandara.
Hann vildi bara vera hjá þér, segir
alltaf að hann eigi heima hjá ykkur
afa því þið eruð svo góð og
skemmtileg. Hjá ykkur var hann
kóngur í ríki sínu.
Ég er búin að vera í námi, lauk
sjúkraliðanum og fór strax í annað
nám. Þú ert búin að ala barnið
mitt upp og varst svo stolt af hon-
um og okkur öllum. Þú varst svo
vinamörg það var alltaf mikill er-
ill, síminn, dyrabjallan og alitaf
einhver í kaffi. Þú varst svo gef-
andi og skemmtilegt að spjalla við
þig. Eftir að ég flutti að heiman
var eins og þú ættir tvö heimili ef
þú keyptir eitthvað fyrir ykkur þá
varst þú að kaupa handa litlu stelp-
unni þinni líka og gefa mér á mitt
heimili.
Ef ég hefði ekki átt þig að, elsku
mamma mín, hefði ég aldrei getað
gert allt það sem ég er búin að
gera. Þú studdir mig í náminu,
passaðir fyrir mig þegar ég var í
vinnunni og tókst allan þátt í mínu
lífi. Ég er þér svo óendalega þakk-
lát fyrir allan þann stuðning og
hvatningu sem þú gafst mér af
miklum kærleika.
Alltaf var heitur dýrindismatur
hjá þér á hveiju kvöldi. Þú vildir
gera allt fyrir alla, hafðir áhyggjur
af okkur og vildir vemda okkur.
Stundum sagði ég við þig: „Farðu
nú að hugsa um sjálfa þig, elsku
mamma mín,“ en svona varst þú
alltaf með hugann við að hjálpa
öðrum.
Eitt það dýrmætasta í minni
minningu um þig er sannleikurinn
því þú sagðir alltaf að augun væri
sá spegill sem sýndi það sanna, það
var ekki hægt að fara á bak við þig.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og litla drenginn
minn. Guðs hönd þig leiði, elsku
mamma mín.
Þín dóttir,
Guðrún Olga.
Elsku Sara.
Mig langar til að kveðja þig með
örfáum orðum en það er eins og
orðin séu föst í huga mínum því
allt gerðist svo snöggt. Ég vil þakka
þér fyrir alla þá góðvild, umhyggju
og hlýju sem þú sýndir mér frá
fyrstu stundu er við hittumst. Þú
lést mér alltaf líða vel á heimili
þínu og ég var alltaf velkomin hve-
nær sem var og hvemig sem á stóð.
Ég á þig alltaf í hjarta mínu og
ég mun ætíð minnast þín með bros
í hjarta. Ég vil biðja Guð og allt
hið góða að styrkja alla fjölskyld-
una þína í þessari miklu sorg.
Kæri Gústaf, Sverrir Þór, Guðrún
Olga, Ágúst Óskar og Aron Már,
megi ljós kærleikans lýsa ykkur
um alla ókomna tíma.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Þá er jarðnesk bresta böndin,
blítt við hjörtu sorpm þjáð
vonin segir. Heilög höndin
hnýtir aftur slitinn þráð.
Blessuð von, í bijósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(H. Hálfd.)
Með þessum fallega sálmi vil ég
kveðja þig, minning þín lifír djúpt
í mínu hjarta. Þakka þér fyrir allt
sem ég hef lært hjá þér, elsku Sara.
Megi ljós þitt lýsa okkur sem syrgj-
um þig.
Hildur Sesselja
Aðalsteinsdóttir.
Elsku litla systir mín, nú þegar
þú ert tekin frá okkur svona hastar-
lega og að okkar mati allt of fljótt
er hugurinn dofinn. Fjölskyldan
sorgmædd og brotin og jólin að
koma og engin litla systir. 19. des-
ember var ánægjulegur dagur,
Sara að ljúka við jólaundirbúning-
inn, allt svo jólalegt og fallegt hjá
henni og hlýjan fyllti húsið. Sara
pakkar inn jólagjöfunum af alúð
og allir fá sínar persónulegu kveðj-
ur með sínum pakka og litli kallinn
hann Aron, ömmustrákurinn ekki
hvað síst. Gestir litu inn því alltaf
var sjálfsagt að líta inn í Kvista-
landinu ef fólk brá sér af bæ. Sara
hafði orð á því að hún væri búin
að öllu, nema þau Gústi ætluðu að
fara saman og kaupa í matinn
seinna um daginn. Þegar því var
lokið, litu þau inn hjá ættingju og
vinum. Sara óvenju hress og hafði
á orði að loksins væri hún að yfir-
vinna flensuna sem hafði heijað á
hana í 5-6 vikur. Undir morgun
þann 20. dundu ósköpin yfír „Gústi,
ég er veik, ég er komin með krans-
inn“ og meðvitundin hvarf og litla
systir var öll um kvöldið. Dagurinn
sem átti að vera svo ánægjulegur
varð að svartasta myrkri.
Fyrir 48 árum hljóp hún apríl í
heiminn, ég var 16 ára, á mótum
bams og konu og fagnaði þessari
fallegu litlu systur. Hún varð bam-
ið mitt og dúkkan mín og dáð af
okkur eldri systkinunum, varð svo-
lítið spillt og pínulítið frek af eftir-
lætinu og vildi allt gera eins og við
stærri. 2ja ára vildi hún fara á
„séns“ eins og stóra systir og fékk
að sjálfsögðu að fara með, enda á
sunnudagseftirmiðdegi og farið í
bíó. Og þegar hún var of ung til
að mála sig og túbera að áliti
mömmu, var sjálfsagt að hjálpa
uppá og lána henni og vinkonunum
málningardót og túbera þær svo
þær gætu látið sjá sig í bænum.
En svo kom hann Gústi, þessi
öðlingur, fallegur og svaka gæi á
amerískum kagga. Þetta var ást
og hún þroskaðist og dafnaði með
árunum. Um haustið 1966 fórGústi
út til Noregs til náms og ekki eirði
hann lengi einn og eins og hann
segir sjálfur „þá kallaði ég hana
út og þar útbjó hún mitt fyrsta
nestisbox". 17 ára fór hún að heim-
an til hans Gústa og hófu þau bú-
skap sinn við Kærlighedstigen
(Ástarbraut) í Stavanger í einu
herbergi og eldhúsi. 1968 fluttu
þau heim og bjuggu í Álftamýri
og við Hringbraut. Og 1973 byggðu
þau í Kvistalandi 13 og bjuggu þar
síðan. 1. júní 1968 gengu þau í
hjónaband.
Og bömin urðu þijú. Sara og
Gústi urðu að einu orði í munni
fjölskyldunnar, enda dugleg að
rækta vinskapinn. Gústi hægur og
spakur og átti alltaf eitthvað gott
í fjallkistunni sinni handa litlum
munnum og Sara óþreytandi að
leika við litlu bömin og ekkert bam
vissi ég sem ekki skellihló við henni,
þó örgustu mannafælur væm ann-
ars. Þetta er náðargáfa sem ekki
öllum er gefin. Og langar mig að
segja frá því að þegar Gústi fór
upp í garð að velja legstað, var
verið að jarðsyngja lítið bam og
fannst honum það huggun að velja
henni hvflu við hlið bamsins, því
Sara elskaði böm og þau hana.
Sara hafði stórt hjarta eins og sagt
er og gaf mikið af sér, kannski
engin furða þó það væri upp slitið.
Ef hanni fannst á sitt fólk hallað
varði hún það „með kjafti og klóm“
og reyndi það enginn nema einu
sinni.
SARA BRYNDIS
ÓLAFSDÓTTIR
Sara hafði í heiðri gamlar hefðir
og var pínu gamaldags, kallaði mig
tækjasjúka og sagði að hún og
þetta takkadót ættu ekki saman.
Ég halla ekki á neinn, þó ég
segi að enginn reyndist foreldmm
okkar eins vel og hún og Gústi.
Þeirra hús varð oftast fyrir valinu
þegar eitthvað stóð til og ekki var
það alltaf létt eftir að báðir foreldr-
ar okkar vom komnir í hjólastóla,
en þetta var sjálfsagt af þeirra
hálfu og aldrei talið eftir.
Sara var ein af þessum konum
sem setti heimilið í fyrsta sæti og
var alltaf til staðar fyrir fjölskyld-
una. Hún var svo stolt af bömunum
sínum og þekkti kosti þeirra vel
og talaði oft um þau. Elsku Sara
mín, megi óskir þínar þeim til
handa rætast og ef þú færð ein-
hveiju ráðið þar sem þú nú dvelur,
þá er öllu borgið. Gústi, Sverrir,
Guðrún Olga, litli Aron ömmu-
strákur og Agúst, megi sá guð sem
Sara trúði á veita ykkur styrk.
Hrefna.
Elsku Sara mín, ég er búin að
gráta svo mikið. Dauði þinn var
svo ótímabær og snöggur. Nú em
jólin og þú ert ekki hjá okkur.
Varst búin að undirbúa allt, pakka
inn jólagjöfum, skrifa kort og
senda. Ég fékk mitt til Danmerkur
tveim dögum eftir andlát þitt. Þú
bauðst okkur að lifa jólin í ást og
friði. Óskaðir okkur velfarnaðar.
Þær em fallegar óskirnar þínar og
þannig varstu. Óskaðir öllum vel-
famaðar. Þú varst stóra systir mín,
ekki líffræðilega heldur ólumst við
upp saman hjá ömmu minni,
mömmu þinni, stóran part af æsku
minni. Við áttum oft stundir saman
þar sem við töluðum um okkur, líf-
ið og tilvemna. Allt frá bamalegum
hugmyndum til skilnings fullorð-
insáranna.
Ég dáði þig og tók oft til fyrir-
myndar. Manstu þegar við þurftum
að fara báðar til tannlæknis, við
vomm rúmlega tvítugar og þurft-
um báðar að fá krónu á framtönn?
Þú fórst fyrst, fékkst bráðabirgða-
krónu og svo soldið seinna alvöra.
Svo kom að mér. Ég fór og fékk
til bráðabirgða, kom til þín og við
hlógum. Svo starðir þú upp í mig
og sagðir: Heyrðu Jenný, mér sýn-
ist ég kannast við þessa krónu.
Þetta er gamla krónan mín. Svo
hlóstu. Eitt augnablik hugsaði ég,
getur það verið. Svo hlógum við
eins og tröll. Við heimsóttum hvor
aðra oft í viku meðan ég bjó heima
á íslandi, þannig var það bara.
Þurftum að hittast og tala. Stund-
um að bakka hvor aðra upp, en
oftast bara að hittast. Vera í ná-
lægð hvor annarrar.
Eg sé þig fyrir mér, hreyfíngar
þínar, takta og orðatiltæki. „Góða
besta“ láttu ekki svona. Heyri það
núna. Þú sagðir líka í bréfí einu
sinni til mín, að oft kæmi sér vel
að hafa: Þvottavélahúmor, geta
rætt ísskápsmál og kunna potta-
og ryksugugaldur. Svo þurfti mað-
ur að vera eins og Sorpa, vinna
úr erfíðleikum og halda veginn
áfram og þótt maður dytti um holu
stæði maður bara upp, þurrkaði
af sér skítinn og héldi áfram á Ieið-
arenda. Því uppgjöf væri ekki til
neins, fyrir einn eða neinn.
Þú varst svo hreykin af börnun-
um þínum. Þau vom augasteinn
þinn og gleði. Þú sagðir mér frá
því hvemig þeim gengi og hvað
þau lögðu mikið á sig til að geta
gert það sem þau langaði. Metnað
hafa þau, sagðirðu. Og ailtaf vomð
þið Gústi tilbúin að hjálpa þeim.
Styðja við bakið og dútla soldið
svona við þau. Styðja fram veginn.
Og barnabarnið, Aron Már. Þið
Gústi elskuðuð þennan strák og
hann var mikið hjá ömmu sinni og
afa. Svaf þá á milli. Auðvitað var
hann merkilegasta barnabarn í
heimi. Þú sagðir það aldrei berum
orðum, en ég heyrði oft hvað þér
fannst. Hvernig átti líka annað að
vera? Hvemig gæti annað verið?
Gleði okkar yfír bömum og síðar
barnabömum er sönn.
Þið Gústi vomð svo samrýnd,