Morgunblaðið - 29.12.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1996 33 %
4-
gerðuð allt saman, nema þú fórst
ekki til leitar á fjöll með honum,
en sást um að hann væri vel búinn
og nestaður. Keyrðir hann austur,
komst við á Bitru og varst þar
stundum nóttina. Sóttir svo karlinn
og knúsaðir. Þú sagðir: Hann Gústi,
hann er að læra á harmonikku,
hann er að læra þýsku, honum
gengur bara vel. Hann er svo dug-
legur og natinn við þetta. Við Gústi,
við hlæjum saman og erum ósam-
mája saman sagðir þú og hlóst.
Ég á eftir að sakna þín eins lengi
og ég lifi. Sakna þess hvernig þú
leist á veröldina í gegnum þín eigin
gler. Nú fæ ég ekki að sjá veröld-
ina frá þeim sjónarhól lengur. En
vonandi hefur þú kennt mér eitt-
hvað í þá áttina. Farðu í friði, Sara
mín, og Guð geymi þig. Ég veit
að vel var tekið á móti þér.
Eg hrópa nafn þitt inn í nóttina.
Ut í alheim berst rödd mín.
Það er ekkert bergmál
engin svörun.
Ég hrópa og hrópa.
Hugur minn og hjarta enduróma söknuðinn.
Ég vil heyra rödd þína einu sinni enn.
Sefa mig og róa.
Segja mér að allt verði í lagi.
Segja mér að syrgja þig ekki.
Segja mér að þú sért hamingjusöm í eilífð
þinni.
Elsku Gústi, Sverrir, Guðrún
Olga, Aron Már, Ágúst, tengda-
móðir, systkini, ættingjar og vinir.
Guð geymi ykkur og hjálpi í gegn-
um sorgina.
Jenný og fjölskylda.
Mig og íjölskyldu mína langar
til að minnast Söru frænku minnar
með fáeinum orðum.
Hún er nú horfín sjónum okkar
eftir svipleg og ótímabær veikindi
sem svo skyndilega drógu hana til
dauða.
Minningin um Söru stendur eftir
um ókomna tíð vegna lífsgleði
hennar og þess krafts sem hún
geislaði til allra sem umgengust
hana.
Fjölskyldu sína umfaðmaði hún
af mikilli ást og umhyggju, þar
vorum við, fjölskylda mín, engin
undantekning.
í minningu minni hefur hún allt-
af verið mér sem stóra systir, alltaf
tilbúin að gefa góð ráð, kímni henn-
ar og lífsgleði kom mér alltaf til
að hlæja og líða vel. Sara var hrók-
ur alls fagnaðar og í fjölskyldu-
ferðalögum í náttúru landsins okk-
ar sem og erlendis er minningin
um hana ógleymanleg og ljúf og
eftisjáin mikil.
Svo þegar ég fór að búa sjálf
og eignast börn fengu þau að njóta
þess hve mikil barnagæla hún var,
það löðuðust að henni öll börn og
það leyndi sér ekki að hún elskaði
að gefa þeim leikföng, kyssa þau
og knúsa. Sara var alltaf svo örlát
og stórtæk í öllu.
Elsku Sara mín, þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig
og fjölskyldu mína og gefið okkur
í gegnum tíðina. Elsku Gústi,
Sverrir, Guðrún, Gúddi og Aron,
Iitla ömmubarnið, ó hvað mig tekur
það sárt að horfa á ykkur í svona
mikilli sorg. Það hefur alltaf verið
svo gott að koma inn á fallega
heimilið ykkar og alltaf hafði Sara
nægan tíma, það stóð aldrei illa
á, hún gat alltaf gefið af sér án
þess að vænta nokkurs til baka.
Guð blessi ykkur og gefi styrk í
ykkar miklu sorg.
Nú legg ég aupn aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Helga, Ágúst, íris
og Magnús.
• Fleiri minmngargreinar um
Söru Bryndísi Olafsdóttur bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
| inu næstu daga.
+ Kristján Magn-
ússon fæddist í
Reykjavík 8. febr-
úar 1948. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu föstu-
daginn 20. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Magnús
Ármann Magnús-
son, f. 19.5. 1921 í
Ketu á Skaga, fé-
lagsráðgjafi í
Reykjavík, d. 5.11.
1993, og Hansína
Sigurðardóttir, f.
29.5. 1919 á Sauðárkróki,
blómaskreytingamaður og eig-
andi Kjörblómsins í Kjörgarði
um skeið, d. 29.2. 1992. Systir
Kristjáns er Rebekka Magnús-
dóttir, f. 2.2. 1950, þýskukenn-
ari I Reykjavík. Maki Rebekku
er dr. Alexander Olbrich, f.
28.9. 1950 í Neuburg an der
Donau, Þýskalandi, sendiráðu-
nautur í sendiráði Þýskalands
í Reykjavík frá 1992 og jafn-
framt staðgengill sendiherra.
Börn Rebekku og Alexanders
Þegar ég talaði við Kidda bróður
minn í síma fyrir viku hvarflaði
það ekki að mér að þetta væri
okkar síðasta samtal. Þú varst
kallaður í burtu úr jarðlífinu með
engum fyrirvara og á besta aldri,
þess vegna sit ég eftir og skil ekki
ennþá að þú sért horfinn yfir móð-
una miklu fyrir fullt og allt. Ljúfar
bemskuminningar hrannast upp
og ylja mér um hjartarætur nú
þegar þú ert allur. Það var virki-
lega gott að eiga eldri bróður sem
var fyrirmynd mín í einu og öllu
þegar ég var lítil stelpa. Auðvitað
rifumst við og flugumst á eins og
önnur systkyni, en það var allt í
góðu, þetta var afar góður undir-
búningur undir lífsbaráttuna og ég
hefði misst af miklum vinskap og
umhyggju ef ég hefði ekki átt
þennan yndislega bróður. Guð-
mundur Erlendsson besti vinur
pabba passaði okkur oft þegar við
vorum lítil og hann leyfði okkur
að gera allt sem börnum fínnst
gaman að gera, hann kom með
heilan kókkassa þegar Kristján
átti afmæli og dekraði við okkur,
Guðmundur reyndist Kristjáni vel
í sumar, þegar hann varð fyrir bíl
og keyrði hann ef á þurfti að halda.
Kristján var ekki fyrir orðskrúð
og lofsyrði, en maður fann hlýjuna
samt sem áður frá honum, þótt
hann væri ekki mikið fyrir að tjá
sig um hlutina. Kristján var frum-
burður foreldra minna og var
skírður í höfuðið á nýlátnum upp-
eldisbróður mömmu, Kristjáni Jón-
assyni lækni, syni Jónasar Krist-
jánssonar læknis, stofnanda
heilsuhælisins í Hveragerði. Krist-
ján naut ástríks uppeldis foreldra
okkar og hann var þeim mjög ná-
inn og bjó hjá þeim til 35 ára ald-
urs. A sumrin átti fjölskyldan sér
sælureit sem var sumarbústaður-
inn Sólbakki skammt frá Lækjar-
botnum. Mikil var tilhlökkunin hjá
okkur systkinunum á vorin að fara
upp í sumarbústað því þar var svo
gott athafnasvæði fyrir okkur
krakkana og ýmislegt skemmtilegt
var sér til gamans gert. Ógleyman-
leg var alltaf Jónsmessan, því þá
var mikill gleðskapur; brenna, dans
og sungin lög um álfa og tröll. Þú
hafðir líka gaman af að róa út á
vatnið sem þá var áður en stíflan
var tekin og veiða urriða í hylnum
upp við hamar. Á sunnudögum
kom svo þijú-strætó með ættingja
og vini sem vildu fá að njóta sælu-
reitsins með okkur og allir voru
velkomnir. Mamma bakaði pönnu-
kökur og við krakkamir fengum
yfirleitt gott í poka frá gestunum
svo allir voru ánægðir. Þú varst í
miklu uppáhaldi hjá ömmu okkar
eru Wilhelm Magn-
ús, f.29.9. 1982 í
Bonn, Þýskalandi,
og Gunnar Páll, f.
9.12. 1985 í Tókýó,
Japan. Sambýlis-
kona Krisljáns var
Kristín Gunnars-
dóttir, f.18.12. 1948
á Dalvík, verslunar-
maður í Reykjavík.
Kristján var bú-
fræðingur frá
bændaskólanum á
Hvanneyri og vann
á sumrin við tamn-
ingar og önnur
sveitastörf á meðan hann var í
bændaskólanum, en sneri sér
síðan að öðrum störfum. Hann
vann til sjós á millilandaskipum
og hjá vegagerð ríkisins og víð-
ar. Lengst af starfaði hann hjá
Þrótti sem vörubílsljóri eða frá
1981 til 1996. Hann hóf störf
hjá fyrirtækinu Gröfunni hf. á
þessu ári.
Utför Kristjáns verður gerð
á morgun, mánudaginn 30. des-
ember og hefst athöfnin klukk-
an 10.30.
Rebekku og hún dekraði við þig
þegar mamma var að vinna í
blómabúðinni, bakkelsið hennar
var yndislegt og ég fæ ennþá vatn
í munninn við tilhugsunina um það.
Við undum okkur líka vel á
Gunnarsbrautinni. Þú áttir þar
margt góðra vina eins og t.d. Egil
sem var seinna með þér í vélhjóla-
klúbbnum Eldingu. Uppeldissystur
mömmu, Ásta og Rannveig,
bjuggu í sama húsi og þær voru
voða góðar við okkur. Maður Ástu,
Skúli Guðmundsson kennari í
Austurbæjarskóla, sá einnig um
sunnudagskvikmyndimar sem
boðið var upp á í skólanum. Oft
fengum við að horfa á kvikmyndir
heima hjá honum þegar hann var
að velja myndir fyrir skólann.
Svavar, sonur Ástu, var góður vin-
ur þinn og þið bjugguð til allskon-
ar tæki og tól í risinu í húsinu.
Kristján var afskaplega hjálpsam-
ur við foreldra sína og þegar veik-
indi fór að hrjá þau stóð hann eins
og klettur við hlið þeirra og studdi
þau og aðstoðaði á alla lund.
Á tímabili voru þau samtímis á
sjúkrahúsi og hann veigraði sér
ekki við því að heimsækja þau
bæði daglega. Það var óskaplega
mikill léttir fyrir mig sem var í
útlöndum að geta treyst á Kidda
í þessu sambandi. Eftir að mamma
dó fór hann daglega til föður síns
og þeir elduðu sér saman kvöld-
verð. í dánarlegu föður okkar fyrir
þremur árum var Helga Vigfús-
dóttir frænka okkur mikil hjálpar-
hella og verð ég í eilífri þakkar-
skuld við hana. Kristján vann í
fímmtán ár sem vörubílstjóri hjá
Þrótti, hann var ákaflega öruggur
og flinkur bílstjóri og telfdi ekki á
tæpasta vað í umferðinni, hann
gerði líka við bílinn, því hann var
svo laginn að það lék allt í höndun-
um á honum.
Sambýliskona Kidda þijú síð-
ustu æviárin var Kristín Gunnars-
dóttir. Með henni var hann ánægð-
ur og undi glaður við sitt. Þegar
Kristján varð fyrir bíl í maí sl. og
slasaðist mikið á öxl auk fótbrots,
tók hann hremmingum sínum með
miklu jafnaðargeði og kvartaði
aldrei. Ekki datt mér þá í hug að
hann ætti svona stutt eftir. Sem
betur fer hittumst við oft í sumar
og áttum margar ánægjulegar
stundir saman. Synir mínir sjá nú
á eftir góðum frænda sem passaði
þá meðan þeir voru litlir og leyfði
þeim að sitja í vörubílnum sínum.
Það var toppurinn á tilverunni hjá
þeim. Ég kveð Kristján bróður
minn með sorg í hjarta og bið Guð
að styrkja Sissu sambýliskonu
hans á þessari sorgarstundu.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Rebekka Magnúsdóttir.
Er dagur er skemmstur hér á
norðurhveli og skuggar Iengstir er
hátíð ljóssins að ganga í garð og
tendrar birtu og yl í hjörtum okkar.
Á þessum tíma var einnig birta og
ylur í hjarta vinar míns Kristjáns
Magnússonar. Hann og sambýlis-
kona hans voru að koma sér fyrir í
stærri og betri hýbýlum með nýjar
vonir og nýja framtíðarsýn. En kall-
ið gerir ekki boð á undan sér. Krist-
ján varð bráðkvaddur á heimili sínu
föstudaginn 20. desember sl.
Að loknu gagnfræðaprófi gekk
Kristján í Bændaskólann á Hvann-
eyri, gerðist síðan sjómaður en sl.
25 ár var hann mest við akstur vöru-
bifreiða og átti sl. 15 ár vörubíl á
Vörubílastöðinni Þrótti.
Það var fyrir um það bil 20 árum
að við Kristján hittumst fyrst. Hann
vakti athygli mína vegna snyrti-
mennsku og hversu hann var fá-
skiptinn. Síðar þegar ég var orðinn
framkvæmdastjóri V.b.s. Þróttar
höfðum við dálítil samskipti en eng-
inn kunningsskapur myndaðist. Það
var ekki fyrr en ég hafði látið af
störfum á Þrótti að kvöld eitt seint,
var drepið á þvottahúsdyrnar á húsi
mínu og var Kristján þar mættur.
Ekki vildi hann ganga í bæinn, en
sagðist vera í þeim vandræðum að
selja ætti íbúð hans á nauðungar-
uppboði daginn eftir vegna ábyrgða
sem hann hafði gengist í fyrir kunn-
ingja sína. Ég sagði honum að ég
myndi ganga í málið sem ég gerði
og var íbúðinni bjargað.
Þetta var upphaf kynna okkar og
góðrar vináttu. Upp frá þessu varð
Kristján heimagangur á heimili mínu
um árafeil. Hann var ávallt boðinn
og búiqá til þess að hjálpa, hvort
sem það var að setja upp jólaseríur
í tré eða byggja sólverönd, allt var
sjálfsagt og gert með glöðu geði.
Kristján var ákaflega barngóður
og nærgætinn og hændust dætur
mínar mjög að honum og var hann
alltaf tilbúinn til þess að skipta um
föt á Sindydúkkum eða taka þær í
kjöltu sér og ræða við þær.
Kristján var meðalmaður á hæð,
skarpleitur, sterkbyggður og grann-
vaxinn. Hann var mjög vel greind-
ur, víðlesinn og fylgdist mjög vel
með þeirri þjóðmálaumræðu sem var
í gangi hveiju sinni. Verkmaður var
hann mjög góður, sérstaklega hand-
laginn og sem bílstjóri á Þrótti var
hann eftirsóttur í vinnu. Hann var
passasamur og ráðdeildarsamur með
alla hluti og einnig með allt sem
honum var trúað fyrir. Kristján var
mjög hlédrægur, sérstaklega við
ókunnuga og háði það honum fram-
an af en á síðustu árum varð hann
opnari og leið honum þá betur. Þrátt
fyrir hlédrægni sína átti hann marga
góða vini og voru þeir honum mjög
hjálplegir á erfiðleikastundum og
voru það einkum félagar hans á
Þrótti. Hann bar einnig mikla um-
hyggju fyrir foreldrum sínum meðan
þau lifðu.
Kristján háði harða baráttu við
Bakkus um árabil. Stundum hafði
Kristján betur og tók hann þá stund-
um Bakkus sniðglímu á lofti, en
óvinurinn var ávalit í leyni og laum-
aði á hann hælkrók er minnst varði.
Þannig voru síðustu æviár Kristjáns.
Síðasta vor varð Kristján fyrir bíl
og slasaðist alvarlega og gekk ekki
heill til skógar eftir það. Þó fór hann
í sumar í vinnu hjá Gröfunni hf. og
starfaði þar til dauðadags, en menn
þar mat hann mikils.
Síðasti fundur okkar Kristjáns var
síðsumars og urðum báðir glaðir að
sjást og lofaði hann þá að koma í
heimsókn en aldrei varð af henni.
Með Kristjáni vini mínum er geng-
inn góður drengur sem ekki mátti
vamm sitt vita. Ég, María og dæt-
urnar vottum Rebekku systur hans
og fjölskyldu hennar og sambýlis-
konu hans Kristínu Gunnarsdóttur
og hennar fjölskyldu okkar dýpstu
samúð
Ingileifur Einarsson.
í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt Ijóð til þín var ámm saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafíð,
hugljúfur, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína,
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sámm trega,
þá blémgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Ég sendi aðstandendum Kristjáns
Magnússonar innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minningin um
góðan dreng.
Sveinn Sveinsson.
+
Ástkær eiginmaður minn.
LÚÐVÍK THORBERG ÞORGEIRSSON
fyrrverandi kaupmaður,
Hæðargarði 35,
lést ó hjúkrunarheimilinu Eir föstudag-
inn 27. desember.
Guðríður Halldórsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur og samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginkonu minnar, dótt-
ur, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
HELGU JÓHANNSDÓTTUR
frá Hrauni í Sléttuhlíð,
Hólavegi 15,
Sauðárkróki.
Pétur Guðjónsson,
Stefania Jónsdóttir,
Ragna Pétursdóttir,
Jóhann Pétursson,
Guðjón Pétursson,
Rannveig Pétursdóttir,
Magnús Pétursson,
Bergþóra Pétursdóttir,
Magnús Þorsteinsson,
Ingibjörg Ásmundsdóttir,
Jakobína Ásgrfmsdóttir,
Ómar Ólafsson,
Elínborg Hilmarsdóttir,
Gunnar Steingrímsson,
Svanfríður Pétursdóttir, Hilmar Zophónfasson,
Sólveig Pétursdóttir, Finnur Sigurbjörnsson
og barnabörn.
KRISTJÁN
MAGNÚSSON