Morgunblaðið - 29.12.1996, Blaðsíða 3
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1996 C 3
ill á Marienplatz og næsta nágrenni á daginn eru fáir á ferli á kvöldin.
skyldi ég ekkert í hvað dyraverðirn-
ir höfðu út á mig að setja, svona
prúða og pena, en áttaði mig um
síðir á að staðurinn var eingöngu
fyrir karla. Trúlega er eitthvað fyr-
ir alla í Miinchen.
Elns og Greenwich
Vlllage fyrlr New York
í innkaupaleiðangri á laugar-
dagsmorgun keypti ég nokkur dag-
nokkra pastarétti, svo kom vagn
með ýmsum tegundum af steiktu
kjöti, sem skorið var niður eftir ósk
gestsins með grænmeti að eigin
ósk, og að lokum kom eftirrétta-
vagninn. Maturinn var himneskur,
magnið gríðarlegt, verðið sann-
gjarnt, þjónustan fjörleg og and-
rúmsloftið eftir því. í lokin rann
upp fyrir okkur að staðurinn tók
ekki greiðslukort en þá var okkur
sagt brosandi að við gætum bara
komið daginn eftir og borgað.
Sá sem ætlar að lesa sig í gegn-
um matseðla til að leita að góðum
stað getur stundað þá iðju í miðbæj-
um og þéttbýli. Þá er að forðast
staði, sem hafa mjög stóra mat-
seðla, því það er oftast merki um
að viðkomandi staður hafí gott
úrval í frystinum. Staðir sem bjóða
upp á ferðamannamatseðla eru
sjaldnast spennandi fyrir þá sem
auðga vilja þekkingu sína á mat
svæðisins og heldur ekki staðir þar
sem margir ferðamenn fara um.
Góðir staðir í Kaupmannahöfn eru
ekki við Strikið, heldur í hliðargöt-
unum og sama gildir annars stað-
ar. Svo borgar sig að vita aðeins
hvað er áhugavert að borða á hveij-
um stað, hvaða hráefni er gott og
hvaða réttir sérstakir. Reyktur lax
er til dæmis góður í Reykjavík en
ekki áhugaverður í Róm.
blöð til að glugga í auglýsingar
um hvað helst væri á döfinni. Úr
nógu var að moða í leik- og kvik-
myndahúsunum og engin hörgull
á óperum, konsertum og balletsýn-
ingum og listviðburðum af öllu
tagi. Fimm spilavíti eru í borginni,
næturklúbbar, diskótek, ótal mat-
sölustaðir og ídúbbar, krár og bar-
ir þar sem víða er boðið upp á djass,
blús, rokktónlist og fleira og fleira.
Látlausir staölr
með litlum matseðlum
Litlir matseðlar, með fáum, vel
völdum réttum, eru oft vísbending
um að þar sé eitthvað gott á ferð-
inni. Sama er ef enginn er matseð-
illinn, heldur aðeins eldað eftir því
sem fengist hefur best þann dag-
inn. Útlit staðarins er ekki nein
sérstök ábending um matinn. Litlir
staðir eru oft vænlegri en stórir.
Staðir, sem gera út á að fastagest-
ir komi þangað sem oftast, eins og
algengt er í Suður-Evrópu, eru
ekki með neina tískustæla í innrétt-
ingu, svo það eru ekki endilega
þeir staðir sem mest eru smart sem
bjóða upp á góða matinn hennar
mömmu. Nýlega var ég á rölti um
Napolí um hádegisbil. Hungrið var
aðeins farið að segja til sín og ég
hafði hugsað mér að koma við í
bakaríi og kaupa eitthvað gott þeg-
ar ég rak augun í lítinn glugga.
Fyrir innan sátu um það bil tíu
karlar við nokkur borð. Innst var
eins og gamaldags búðarborð með
glerhillum þar sem á stóðu föt hlað-
in úrvali kaldra rétta. Borðin voru
ekki dúkuð, heldur var pappír á
þeim og allt heldur ófínt en þó
snyrtilegt. Karlarnir virtust iðnað-
armenn úr nágrenninu.
ítalskur staður með þessum brag
FERÐALÖG
land, er gamalreyndur tónlistar-
maður, sem spilað hefur með
mörgum hljómsveitum í Þýska-
landi þar sem hann hefur búið um
árabil. Hann sagðist þekkja Þóri
Baldursson og hafði mörg orð um
tónlistarhæfileika hans, en saman
unnu þeir m.a. við upptökur á plötu
Donnu Sommers á áttunda ára-
tugnum.
Næturklúbbur
á fimm stjörnu hóteli
abmg
glöð á svipinn, opnaði og bauð mér
inn fyrir 7 mörk.
Alfonso’s reyndist vera fyrir-
myndarstaður, varla meira en 30
fm og gestirnir álíka margir.
Hljómsveitarmennirnir þrír spiluðu
jafnt ýmis þekkt lög sem og af
fingrum fram við mikla hrifningu
viðstaddra, sem lifðu sig inn í tón-
listina og báðu þá öðru hveiju að
taka óskalög. Ekki voru þeir piltar
í vandræðum með slíkt og undraði
mig mest hvað þeir gátu spilað og
sungið sleitulaust í langan tíma.
Trúlega hafa þeir ekki skemmt sér
síður en gestirnir. Þegar þeir loks
tóku sér hvíld röbbuðu þeir við
gestina og frúna á barnum, sem
mér fannst vera orðin hin geðþekk-
asta kona. Andrúmsloftið á Alfons-
o’s varð smám saman líkt og í
einkasamkvæmi þar sem allir
þekkja alla. í ljós kom að félagarn-
ir í The Partycrushers spila ekki
saman að staðaldri. Þeir sögðust
bara hafa gaman af að stilla sam-
an strengi sína af og til hjá vinum
sínum Alfonso og frúnni á barnum.
Breski gítarleikarinn, Nick Wood-
Þar sem markmiðið var ekki
endilega að geysast á milli sem
flestra staða á einni kvöldsund
fannst mér ástæðulaust að hverfa
af Alfonso’s áður en
hljómsveitin hafði leikið J
sitt síðasta lag. Viðver-
an þar varð því næstum
fimm klukkutímar. En
klukkan var nú ekki
nema tvö og allt í lagi
að líta við á einum
stað í viðbót.
Á göngu um mið-
borgina fyrr um
daginn hafði ég
tekið eftir afar fal-
legu hóteli Hotel
Bayerischer Hof
við Promenade-
platz, sem trúlega
er eitt af glæsileg:
ustu hótelum borgarinnar. í *
einum af mörgum ókeypis ferða-
pésum, sem ég var mjög ötul að
safna, las ég síðan viðtal við nýjan
hótelstjóra, unga konu, sem sögð
er sniðug að brydda upp á nýjung-
um í rekstrinum. Djass er ein
þeirra og virtist af viðtalinu sem
ekki félli í kramið hjá öllum að
bjóða upp á slíka tónlist á fimm
stjörnu hóteli með gyllingum,
marmara og kristal í hólf og gólf.
Mér fannst forvitnilegt að kíkja inn
á næturklúbbinn á hótelinu. Eng- “
inn var þar djassinn en hljómsveit-
in Uptown frá New York lék fyrir
dansi. Gestir voru á öllum aldri,
afar prúðbúnir og mjög í stíl við
salarkynni. Stemmningin þarna
var töluvert öðruvísi en á Alfons-
o’s, yfirbragðið fágaðra og gestir
virtustu ólíklegír til að sleppa
fram af sér beislinu þótt ekki
leyndi sér að konur voru í karla-
leit og karlar í konuleit.
Þótt ég hefði verið svolítið lengi
að finna út hvar helst ætti að bera
niður í skemmtanalífinu, komst ég
þessa helgi að raun um að flóran
er fjölskrúðug og tengist ekki bara
bjórdrykkju og söng í bjórkjöllur-
um. Leðurstuttbuxur og tírólahatt-
ur eru ekki nauðsynlegur samkvæ-
misklæðnaður í Mvinchen. ■
HOFBRAUHAUS
am Platzl.
Eftir lesturinn var ljóst að
stefnan yrði tekin á Schwab-
ing, hverfið sem oft er sagt
að sé fyrir Munchen eins og
Chelsea fyrir London, Montp-
arnasse fyrir París og Gre-
enwich Village fyrir New York.
Schwabing er háskólahverfi
og hefur verið vinsæl listamann-
anýlenda frá því fyrir aldamót.
Ólíkt stemmningunni í miðborg-
inni kvöldið áður, úði og grúði af
fólki á götunum, veitingahúsun-
um, og öllum viðkunnanlegu stöð-
unum sem þar er að finna. Einn
þeirra, Drugstore við Feilitzsc-
hstrasse 12 er skemmtileg blanda
af mörgu; stórum veitingasal, þar
sem aðallega er boðið upp á arg-
entínskar steikur, og bar á fyrstu
hæðinni, bóka- og blaðasölu í einu
horninu og á efri hæðinni er lítið
leikhús. Verðið á þeim bænum var
ekkert til að kvarta yfir og matur-
inn hinn gómsætasti.
Til fyrirmyndar
Alfonso’s Live Music Pub,
Franzstrasse 5 var næstur á þaul-
skipulagðri dagskrá kvöidsins. Þar
áttu The Partycrushers að leika
rytmablús sagði í auglýsingunni í
Abendzeitung. Þangað var auðrat-
að, en dyrnar með gægjugatinu á
Franzstrasse 5 voru hins vegar
lokaðar og auk þess harðlæstar.
Þótt hávær tónlist bærist út á götu
datt mér sem snöggvast í hug að
ef til vill væri þetta einhver ósæmi-
legur staður, sem auglýsti undir
dulnefni. Ég ákvað þó að hringja
dyrabjöllunni og þurfti að hringja
nokkuð oft þar til snaggaraleg
miðaldra frú, ekkert sérstaklega
UNDIR þessu skemmtilega skilti
gæti leynst góður matstaður.
Þessi er kenndur við björninn.
er annaðhvort hræmulega lélegur
eða frábærlega góður og ég hallað-
ist að því að hann tilheyrði seinni
flokknum. Förunautur minn var til
í að setjast þama inn þó honum
þætti staðurinn kannski helst til
rustalegur. Ekkert borð var laust
svo við vorum sett niður hjá tveim-
ur körlum sem tóku okkur hið besta
og fræddu okkur á að þetta væri
alveg frábær staður, rekinn af fjöl-
skyldu. Konan bæði eldaði og bar
fram ásamt mágkonu sinni svo gu-
staði af þeim en karlamir sinntu
makindalegri starfa eins og að taka
við peningum og spjalla við fasta-
gestina sem voru greinilega margir.
Þarna var enginn matseðill en for-
réttina var hægt að velja úr glerhill-
unum, svo voru það nokkrir pasta-
réttir, nokkrir réttir dagsins og svo
eftirréttir ef vildi. Ég var ögn að
velta fyrir mér djúpsteiktum salt-
fiski sem aðalrétti en kaus svo gott
úrval forréttanna. Karlinn við hlið
mér heyrði vangaveltur okkar, var
sjálfur að snæða saltfiskinn og bauð
því mér og föranaut mínum bita.
Förunauturinn flýtti sér að hafna
boðinu, fölur á svip, meðan ég þáði
boðið því karlinn var svo kurteis að
taka þar af fískinum, sem hann
hafði ekki tekið af áður ... og fisk-
urinn var algjört hnossgæti.
Þó förunautur minn þæði ekki
fiskinn vorum við sammála um að
staðurinn væri algjör perla og verð-
ið eftir því. Þetta er aðeins einn
staður af mörgum fjölskyldustöð-
um sem ég hef reynt á Ítalíu og í
Frakklandi og aldrei orðið fyrir
vonbrigðum. Meðan ég var óvanari
varð ég hins vegar oft fyrir von-
brigðum með dýra eða hálfdýra
staði, sem ég hafði fundið eftir
misviturlegum ábendingum ferða-
greina og -bóka, þar sem frægðin
og fínheitin skiptu greinilega meira
máli en sjálft aðalatriðið, nefnilega
maturinn.
En svo getur líka lánið leikið við
mann. Seint um kvöld keyrði ég
eftir hraðbraut í Frakklandi. Vin-
kona mín og samferðakona var
orðin svöng þó hún bæri sig vel
en það gerðu hinir förunautarnir,
11 og 8 ára síður, svo það var
ekki um neitt annað að ræða en
að beygja út af og keyra inn í
myrkrið. Fyrstu mannabyggðir
voru nokkra kílómetra frá braut-
inni og þar var okkur vísað á næsta
matstað. Þama var hálfeyðilegt,
plastborð og stálstólar, og ekkert
benti til að stunduð væri matseld
á sérlega háu stigi. Matseðillinn
var samsetning frægra franskra
rétta svo ég hugsaði með mér að
hér yrði ég að fórna mér fyrir sult
samferðamanna minna. En viti
menn ... Maturinn sem var á borð
borinn var slíkur að við heyrðum
engla matargerðarlistarinnar
syngja hástöfum og bæði ég og þau
svöngu glöddust einlæglega.
Stundum er það bara heppni að
detta niður á eitthvað gott en það
sakar ekki að hafa ofannefndar og
gullvægar reglur til að styðja sig
við þess utan. ■