Morgunblaðið - 14.02.1997, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 14. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Sigríður Krist-
ín Kristjáns-
dóttir (Siddý) var
fædd á Akranesi 7.
janúar 1939. Hún
lést á heimili sínu,
Birkihæð 2 í
Garðabæ, laugar-
daginn 8. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Vilborg Þjóðbjarn-
ardóttir, ættuð frá
> Borgarfirði, f. 2.
janúar 1902, d. 12.
júlí 1984, og Krist-
ján Ásmundur Þor-
steinsson, kenndur við Kjaran-
staði við Akranes, f. 20. nóvem-
ber 1908, d. 16. ágúst 1989.
Sammæðra bræður Sigriðar
voru Valdimar Indriðason,
fyrrverandi alþingismaður og
framkvæmdastjóri á Akranesí,
f. 9.9. 1925, d. 9.1. 1995, maki
Ingibjörg Ólafsdóttir, og Óskar
Indriðason, vélfræðingur, f.
9.9. 1930, maki Selma Júlí-
usdóttir.
Hinn 30. nóvember 1960 gift-
-y ist Sigríður eftirlifandi manni
sínum, Jóni Otta Sigurðssyni,
tæknifræðingi, f. 26. nóvember
1934. Foreldrar hans voru Sig-
urður Jón Jónsson, skipstjóri,
f. 12. febrúar 1899, d. 17. maí
1963, og Margrét Ottadóttir, f.
3. september 1901,
d. 27. júlí 1980. Son-
ur Sigríðar og Jóns
Otta er Sigurður
Jón Jónsson, raf-
magnstæknifræð-
ingur, f. 6. október
1961, maki Guðný
Jónsdóttir, matar-
fræðingur, f. 12.
aprfl 1961. Synir
þeirra eru Jón Otti,
f. 1985, og Pálmar,
f. 1990.
Sigríður lauk
gagnfræðaprófi frá
Akranesi 1956. Hún
fór tii Englands 1957 og nam
ensku og verslunarfræði. Hún
starfaði hjá Upplýsingaþjónustu
Bandaríkjanna 1958-1961 og
síðan í mörg ár við skrifstofu-
störf hjá Isarn hf. Sigríður lauk
röntgentæknaprófi 1980 og
starfaði sem röntgentæknir á
Landakoti frá 1980-1985 og síð-
an á röntgendeild Krabbameins-
félags íslands til dauðadags.
Sigríður gekk í Oddfellowregl-
una árið 1977 og hefur gegnt
ýmsum trúnaðarstörfum innan
hennar. Hún var undirmeistari
Rebekkustúku nr. 4 þegar hún
féll frá.
Utför Sigríðar Kristínar fer
fram frá Dómkirkjunni í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku systir.
Mig langar að skrifa nokkrar lín-
ur á þessari kveðjustund. Ég ætla
ekki að vera með neina langloku því
ég veit að það er þér ekki að skapi,
v Siddý mín.
Allt frá þeim degi að þú fæddist
í þennan heim varst þú algjör sólar-
geisli okkar bræðranna. Eg var þá
á níunda ári og Valdi bróðir okkar
fímm árum eldri.
Mjög fljótlega komu í ljós með-
fæddir eiginleikar hjá þér, en einn
þeirra var að gera lítið úr eigin
ágæti, vilja sem minnst um það tala
en aftur á móti halda hátt á lofti
ágæti annarra.
Mér kemur í huga smá atvik sem
átti sér stað þegar þú hefur verið
íjögurra eða fímm ára gömul.
Mamma hafði saumað á þig íslensk-
an búning sem þér fannst mikið til
koma og vera mjög fínn. Mikil vin-
“ kona okkar bjó í næsta húsi á Vest-
urgötunni á Akranesi. Þú máttir til
með að sýna Mekkín vinkonu þinni
hvað búningurinn væri fínn. Þegar
Mekkín sér þig segir hún: „Mikið
ljómandi ertu fín, Siddý mín.“ Eftir
smá umhugsun læddist upp úr þeirri
stuttu. „Nei, ég er ekkert fín, ég
er bara þokkaleg."
Þetta var þitt rökrétta upphaf að
því lítillæti sem einkenndi þína fram-
komu allt frá bernsku til æviloka.
Elsku Siddý mín, það er svo ótal-
margt sem ég stend í þakkarskuld
við þig með. Eg átti sjálfur við mikla
vanheilsu að stríða og þá fann ég
hvað ég átti mikla perlu fyrir systur
þegar ég naut þinnar hjálpar og þíns
manns. Einnig þakka ég þá ást og
umhyggju sem þú ævinlega hefur
veitt Kristjáni syni mínum frá fæð-
ingu fram til þess að þú kvaddir
þennan heim.
Elsku Siddý mín, að lokum þetta.
Kveðjustund sem þessi er jafnan
erfíð. Maður sættir sig ekki við að
leiðir skilji en fær víst engu ráðið í
þeim efnum. Ég bið því góðan Guð
um að veita þann styrk og blessun
sem þörf er á þeim sem um sárast
eiga að binda við fráfall þitt, þeim
Jóni Otta eiginmanni þínum, synin-
v um Sigurði Jóni, tengdadótturinni
Guðnýju og litlu sonarsonunum Jóni
Otta og Pálmari.
Guð geymi jkkur öll.
Óskar Indriðason.
Elsku Siddý okkar. Það er sárt
að horfast í augu við að þú hafir
kvatt jarðarsviðið og fá ekki að
/ njóta þinnar elsku á þann veg
áfram. Ég veit að skarð þitt verður
aldrei fyllt nema með fögru ljósi
minninga sem aldrei féll neinn
skuggi á. Þetta er stórt sagt en satt.
Þegar ég kynntist þér fyrst í febr-
úar 1954 var ég að koma í fyrsta
skipti á Akranes sem unnusta yngri
bróður þíns, aðeins 16 ára gömul.
Þú stóðst á bryggjunni til að taka
á móti okkur, aðeins nýorðin fímmt-
án ára. Ég hafði aldei séð þig áður
en ég þekkti þig strax. Þú ljómaðir
af fegurð bæði innan frá og líkam-
lega. Frá þessari stundu urðu þú
og fjölskylda þín mjög stórt afl í
lífí mínu. Daginn áður hafði Ing-
veldur, yngsta barn Valda bróður
þíns og Ingibjargar, fæðst. Þennan
sólargeisla þurftum við öll að kveðja
fyrir fímm árum. Fyrir tveimur
árum kvöddum við svo Valda okk-
ar. Siddý mín, þetta var þér mikil
sorg en þú stóðst með þínum glæsi-
brag og studdir við alla.
Þú hefur á liðnum árum kvatt
ótrúlega marga nána ættingja og
vini, sem hafa farið langt um aldur
fram, án þess að bogna og alltaf
verið stuðningur þeirra sem eftir
stóðu. Nú erum það við hin sem
reynum að standast það stóra áfall
að þú sért ekki við hlið okkar hérna
megin en við reynum að fylgja þinni
reisn og kærleika.
Siddý mín, Guð gaf þér í vega-
nesti ótrúlega líkamlega fegurð frá
fyrstu tíð. Þér var líkt við frægar
fagrar leikkonur. Þér var líka út-
hlutað góðum gáfum og miklum
kærleika til alls mannlífsins, en fjöl-
skyldan naut þó fyrst og fremst
góðs af honum og vinir.
Þegar ég lít yfír farinn veg fínnst
mér ótrúlegt hvað þér hefur tekist
í gegnum öll þín æviár að gera allt
með rökvísi en um leið með ótrúleg-
um kærleika. Það var sama hvar
heimili þitt var uppbyggt, það var
alltaf þannig að þar var gott að
koma og vera en aldrei virtist þú
hafa mikið fyrir hlutunum. Þeir
voru einfaldlega gerðir og það ótrú-
lega vel.
Þú ólst upp við að taka alla tíð
tillit til veikinda stórbrotinnar móð-
ur. Þú áttir föður sem var einstakur
í skapgerð og umvafði allt í kær-
leika. Þú hélst verndarhendi yfir
þeim allt fram á endadægur. Þegar
þú svo giftist Jóni þínum var sama
virðing gagnvart hans foreldrum
og foreldraheimili. Þú virtist alltaf
hafa tíma fyrir bræður þína og
tengdabróður. Tengdasystur og
börnin öll fengu einnig stuðning
þinn ómældan og virtist þér verða
auðvelt að breiða kærleika þinn
yfir fjölskyldurnar á undraverðan
hátt. Einnig áttu hinir mörgu nánu
vinir ykkar Nonna skjól á heimili
ykkar hvort sem það var í blíðu eða
stríðu, en þessi hópur var ótrúlega
stór og náinn.
Hvar sem þið Nonni byggðuð upp
heimili var það gott og fallegt. Þið
byijuðuð á Sundlaugaveginum í lít-
illi íbúð en þar var oft mannmargt.
Þið byggðuð síðan glæsilegt hús í
Safamýri með Helga og Erlu þar
sem fyrst kom fram ykkar ótrúlegi
listasmekkur og rökvísi. Mér þótti
mjög gaman að fylgjast með hvem-
ig þið gátuð sameinað þá listakrafta
sem bjuggu í vinunum Nonna, Þor-
keli arkitekt og Sverri listasmið.
Nonni sá um rafmagnið með hjálp
meistara, Þorkell um teikningu inn-
anhúss og Sverrir um smíði. Síðan
komst þú, Siddý mín, með þinn glæs-
ismekk og sameinaðir þetta á ótrú-
legan hátt.
Það mætti ætla að ekki mætti
ganga um svona falleg híbýli nema
með varúð en svo var ekki. Þama
var alltaf mannmergð og öllum leið
vel. Annað heimili ykkar var í Borg-
arfírðinum í undurfallegu umhverfí.
Allt var þar líka með sama brag.
Smekkvísi, útsjónarsemi, fegurð,
kærleiki og gestrisni.
Nú síðast byggðuð þið drauma-
húsið á Birkihæð 2, Garðabæ. Þetta
hús er líkast listaverki. Þar var allt
sameinað á ný. Kraftar Nonna, Þor-
kels, Sverris og þínir, Siddý mín,
ásamt mörgum öðmm völdum hag-
verksmönnum. Kærleikurinn og
gestrisnin voru þau sömu og alltaf
var þar opið hús öllum bæði til gleði
og stuðnings.
Elsku Siddý, allir sem vora las-
burða í fjölskyldu ykkar Nonna eða
gamalsaldur var farinn að hijá fengu
ykkar athygli og heimsóknir. Þú
valdir þér starf þar sem þú reyndir
að leggja lið við að uppræta eða lina
þjáningar þeirra sem hafa fengið
þann illvíga sjúkdóm krabbameinið.
Allir sem þú aðstoðaðir róma hversu
kærleiskrík og þolinmóð þú varst í
starfí þínu sem röntgentæknir.
Margir ættingjar og vinir þínir hafa
látið lífíð vegna þessa vágests og
oft vissir þú meir en aðrir hvað fram-
undan var hjá þeim sem fengu hann
til sín. Alltaf stóðst þú sem klettur
við hlið þeirra.
Fyrir um það bil ári komstu til
mín og sagðir mér að nú væri kom-
ið að þér sjálfri. Þetta var okkur
öllum mjög stórt áfall en þú gekkst
í gegnum þennan dóm svo reist og
falleg að við munum aldrei gleyma
þeirri tign. Þú hélst fegurð þinni
fram á síðustu mínútu. Þú ræktaðir
huga þinn og líkama eins og þú
ræktaðir allt annað í þinni ábyrgð
og návist. Þú vannst fram á það
síðasta við að hjálpa þeim sem hinn
illvígi sjúkdómur hijáði. Þú stýrðir
fundi hjá Oddfellowreglunni þar sem
tekin var fyrir hjálp við dauðvona
sjúklinga og ættmenn þeirra. Hafði
þetta verið þér mikið hjartans mál.
Síðar sama dag var þér ekki stætt
lengur og fórst þú á sjúkrahús þar
sem upp kom að sjúkdómur þinn
var kominn á mjög hátt stig. Siddý
mín. Ég álít að Guð hafí leyft þér
vegna áunninna verðleika að fá að
fara fljótt og fá að halda fegurð
reisn og ótrúlegum kærleika fram á
síðasta dag.
Þú kvaddir okkur eins fagurlega
og hægt er að gera. Þú kvaddir á
eigin heimili í faðmi fjölskyldu þinn-
ar. Þú varst blessuð bæði fyrir og
eftir brottför þína bæði af yndisleg-
um Guðsmanni og fjölskyldu. Einnig
vora við hlið þína læknar og hjúkr-
unarkona sem veittu þér bæði vin-
áttu og fagmennsku eins og hún
fegurst getur orðið. Guð gaf þér
mikið en þú sýndir að þú varst verð-
ug þeirra gjafa. Guð líknaði þér á
undursamlegan hátt þegar ekki var
stætt lengur.
Elsku Nonni minn, þér var gefið,
verðskuldað, ótrúlega mikið þegar
þú fékkst Siddý fyrir eiginkonu.
Missir þinn er því mikill en ljósið
sem hún skilur eftir mun hjálpa þér
því það lýsir upp alla skugga. Eftir
er sameiginlegur Ijársjóður ykkar
sem er sonur ykkar, tengdadóttir
og synir þeirra Pálmar og Jón Otti.
Eitt ljósið í viðbót mun líta dagsins
ljós innan fárra daga.
Ég bið Guð um að styrkja ykkur
og hjálpa í gegnum þessa raun. Við
vitum öll að Siddý lifir á öðra til-
verastigi og endurfundir verða.
Selma.
Það er gamlárskvöld. Árið 1997
gengur í garð og undir fögrum, flug-
eldaprýddum miðnæturhimninum
föðmumst við frænkumar og óskum
hvor annarri gleðilegs árs. „Þetta
ár leggst vel í mig, þetta verður
gott ár,“ sagði ég. „Ég er sammála,
þetta verður gott ár,“ sagði Siddý,
og við héldum brosandi aftur inn á
fallega heimilið hennar og Nonna á
Birkihæð 2, þar sem fjölskyldan var
saman komin að venju til að halda
upp á áramótin. En skjótt skipast
veður í lofti.
Síðasta ár var erfítt fyrir Siddý.
Hún greindist með krabbamein í
brjósti í mars sl., en eftir aðgerð og
meðferð benti allt til þess að komist
hefði verið fyrir meinið. En því mið-
ur reyndist svo ekki vera. Með ógn-
arhraða gaus sjúkdómurinn upp á
ný og á rúmum hálfum mánuði var
lokabaráttan háð. Enn einu sinni
sitjum við og læknavísindin með
langan spumingalista fyrir framan
okkur. Hvemig, hvað, hvar, hvenær,
hvers vegna? Lítið verður um svör.
Spurningamar færast síðan yfír á
persónuna og tilgang lífsins yfír-
leitt. Hvers vegna hún? Hvers vegna
enn eitt skarð í fjölskylduna? Hvers
vegna era gersemar eins og Siddý
teknar burtu langt fyrir aldur fram?
Hefur það einhvem æðri tilgang?
Bíða verðugri verkefni? Er það bara
eigingimi í okkur sem eftir eram,
að vilja ekki missa slíkar perlur?
Já, hún Siddý var gegnheil perla.
Yst sem innst geislaði af henni og
þeir sem kynntust henni urðu rík-
ari. Ég var alltaf montin að eiga
þessa yndislegu frænku, sem var
ekki bara systir hans pabba heldur
var hún mér einnig sem önnur móð-
ir, systir og vinkona.
Fyrstu minningar tengjast Siddý
uppi á Akranesi sem stóru frænku
sem átti gítar, kunni fullt af skáta-
lögum og vann meira að segja í
sjoppu! Síðar flutti hún suður, giftist
Nonna, og þegar Siggi fæddist fékk
ég að passa hann eitt sumarið. Ekk-
ert var flottara á þeim tíma en að
vera 12 ára í vist í Reykjavík! Árin
liðu, ég fór suður í menntaskóla og
bjó þá hjá Siddý og Nonna í Safa-
mýrinni. Aldrei gæti ég þakkað
Siddý fyllilega fyrir þau ár. Hvemig
hún annaðist ófríska menntaskóla-
stelpuna frænku sína, hvemig hún
hugsaði um Valdimar eins og sinn
eigin son, og átti þar með stóran
þátt í að ég gat klárað skólann.
Ómetanlegt í alla staði!
Ætíð síðan hefur heimili Siddýjar
og Nonna verið mér og fjölskyldu
minni sem annað heimili. Þar var
alltaf tími, skilningur og góðvild til
staðar. Þar var mikið skrafað, brall-
að, hlegið og mörgum góðum fræ-
kornum sáð, ekki síst í sál drengj-
anna minna Valda og Óla Más, sem
eiga margar sínar bestu minningar
tengdar Siddý og Nonna. En við
voram ekki þau einu sem fengum
að njóta góðmennsku Siddýjar. Allir
í fjölskyldunni dýrkuðu hana og hún
var fasti punkturinn í tilverunni fyr-
ir flest okkar. Siddý mátti ekkert
aumt sjá og þar sem eitthvað bját-
aði á var hún mætt, ávallt tilbúin
að gefa af sér, hjálpa og hug-
hreysta. Móðir mín, Ingibjörg, þakk-
ar henni sérstaklega allt sem hún
hefur verið henni og fjölskyldunni
alla tíð. Hún þakkar stuðning í blíðu
og stríðu, í gleði og sorg.
Veröldin hefur núna breyst, hún
er fátækari eftir að Siddý er farin.
í eigingirni minni mun ég sakna
heimsóknanna, símtalanna og allra
smáatriðanna sem strax era orðin
stór. Lífíð heldur samt áfram. Árið
leggst samt ekki eins vel í mig og
á gamlárskvöld, en kannski verður
þetta gott ár fyrir Siddý. Hvað vitum
við? Við biðjum og vonum að svo
verði. Guð geymi þig, elsku Siddý.
Takk fyrir allt.
Ása María Valdimarsdóttir.
Líkn með þraut. Hugprúð og
gjörvuleg kona er látin, eftir snarpa
baráttu við þann sjúkdóm, sem hún
sjálf helgaði starfskrafta sína gegn,
árum saman.
Sigríður K. Kristjánsdóttir,
röntgentækni, kynntumst við hjónin
síðla árs 1984, þegar við fluttumst
með börnum okkar á neðri hæðina
í Safamýri 19 í Reykjavík. Þar
höfðu þau Jón Otti búið á efri hæð-
inni frá því þau reistu húsið ásamt
bróður hans um tveimur áratugum
fyrr. Allt skipulag, viðhald og um-
gengni sameignar hússins, utan
veggja sem innan, bar eigendum
þess fagurt vitni. Sama gegndi um
íbúð þeirra Sigríðar og Jóns, enda
vora þau afar samhent og áttu
eflaust mestan þátt í þeirri hefð,
sem ríkti í húsinu. Er skemmst frá
því að segja, að þau hjón urðu okk-
ur fjölskyldunni stoð og stytta á
margan hátt, unz þau fluttust í'
nýja raðhúsið sitt á Birkihæð í
Garðabæ fyrir nokkram árum.
Ekki leið á löng þar til Sigríður
tengdist mér á allt annan og
kannski óvæntan hátt, þegar hún
sótti um starf á röntgendeild
Krabbameinsfélagsins, sem þá var
í undirbúningi og var síðan tekin í
notkun hinn 6. maí 1985. Þótt ekki
hefði ég nein bein kynni af námi
Sigríðar né störfum fram að því,
virtist mér ljóst af stuttri viðkynn-
ingu, að hún hefði marga þá kosti
til að bera, sem hæfðu vel því
vandasama starfi að sinna röntgen-
myndatöku á brjóstum kvenna. Hún
varð því önnur tveggja röntgen-
tækna, sem hófu störf þennan dag,
sá eini sem hefur unnið þar alla
tíð, og þurftum hvorki ég né félag-
ið að sjá eftir þeirri ráðningu. Sig-
ríður varð einn aðalburðarásinn í
starfsemi deildarinnar, var m.a.
deildarstjóri röntgentækna um
tíma, og stóð meðan stætt var.
Mannkostir hennar, ekki sízt hátt-
vísi, hlýja og hluttekning, komu sér
vel í samskiptum við þær viðkvæmu
og óttaslegnu konur, sem leituðu
rannsókna vegna gruns um ilikynja
mein í brjósti, og tengsl hennar við
annað starfsfólk félagsins, utan
deildar sem innan, vora til fyrir-
myndar.
Haustið 1987, nánar tiltekið hinn
2. nóvember, urðu kaflaskipti í sögu
Leitarstöðvar krabbameinsfélags-
ins og sjúkdómsforvarna á íslandi,
þegar röntgendeildin hóf formlega
hópleit að bijóstakrabbameini í
ákveðnum aldurshópum kvenna á
Reykjavíkursvæðinu, samkvæmt
samningi við heilbrigðisráðúneytið
um samtengda leit að legháls- og
bijóstakrabbameini á öllu landinu.
Undirbúningur var löngu hafinn að
slíkri leit úti á landi, og átti Sigríð-
ur töluverðan þátt í honum. Þannig
var hún sjálfkjörin til starfa í til-
raunaleit okkar í gömlu heilsu-
gæslustöðinni í Laugarási vorið
1987, sem mjög góðar minningar
eru tengdar þrátt fyrir knappt hús-
næði. Sigríður tók síðan þátt í
fyrstu formlegu leitinni utan
Reykjavíkur, í Borgarnesi í mars
árið eftir, og starfaði alla tíð eftir
það víða um land, við misjafnar
aðstæður, milli þess sem hún vann
á deildinni í Reykjavík.
Árlegri leitarferð okkar til Akra-
ness, hinna kæru æskustöðva Sig-
ríðar, er nýlokið, án þátttöku henn-
ar í fyrsta sinn. Sjálf lagði hún upp
í þá ferð, sem fyrir öllum liggur,
fyrr en allir hefðu kosið. Við starfs-
félagarnir minnumst með söknuði
dugandi, glaðværrar og heilsteyptr-
ar konu með markvissan, jákvæðan
lífsstíl og þroskað fegurðarskyn.
Undir lokin valdi hún að hvílast
heima í faðmi fjölskyldunnar og fá
líknarmeðferð fagfólks frá Heima-
hlynningu krabbameinsfélagsins,
sem hún þekkti vel og treysti.
Við hjónin, starfsfólk röntgen-
deildar og annað samstarfsfólk hjá
Krabbameinsfélagi Islands færum
ástvinum Sigríðar öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Baldur F. Sigfússon.
• Fleiri minningargreinar um
Sigríði Kristjánsdóttur bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.