Morgunblaðið - 11.04.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 11. APRÍL 1997 41
-H

i
i
i
i
i
1
«
I
i
«
4
4
I
i
i
i
1
(
(
i
i
í
BJÖRNKÁRI
BJÖRNSSON
+ Björn Kári
Björnsson
fæddist í Viðey 26.
júlí 1927. Hann lést
í Reykjavík 2. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Björn
Bjarnason, f. 20.
júní 1884 í Eystri-
Tungn í Landbroti
í V-Skaftafells-
sýslu, d. 8. apríl
1957 í Reykjavík,
verkstjóri h,já
Kárafélaginu, fyrst
í Reykjavík og síð-
an í Viðey, og Þorbjörg As-
grímsdóttir, f. 20. september
1895 í Reykjavík, d. 14. desem-
ber 1964 í Reykjavík. Systkini
Björns Kára voru: Laufey
Kjartanía, f. 21. september
1911, Hilbert Jón, f. 10. mars
1914, d. 19. nóvember 1974,
Bjarni Kristinn, f. 14. febrúar
1917, d. 26. mars 1992, Ásgrím-
ur Stefán, f. 14. desember 1922,
d. 13. febrúar 1995, og Sigurð-
ur Guðni, f. 3. maí 1936.
Björn Kári giftist 31. desem-
ber 1951 Magdalenu Margréti
Ólafsdóttur, f. 29. ágúst 1931,
sem starfar nú sem sjúkraliði
á Skjóli í Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Ólafur Gunnar
Einarsson, f. 1. september
1887, d. 19. júni 1974, bifreiðar-
stjóri, og Guðrún Halldórsdótt-
ir, f. 14. júlí 1908, d. 29. apríl
1993.
Dætur Björns Kára og
Magdalenu Margrétar eru
tvær: 1) Berglind, f. 18. júní
1952, gift Eiríki
Þorsteinssyni, f. 27.
apríl 1950. Þau eiga
tvo syni: Björn
Steinar, f._ 14. júní
1973, og Ásgeir, f.
23. febrúar 1977.
Þau búa í Svíþjóð.
2) Birna, f. 19. maí
1955, gift Scott Mir-
man, f. 8. október
1958. Þau skildu en
eiga einn son, Ross
Björn Mirman, f. 6.
október 1984. Sam-
býlismaður Birnu er
Scott E. Zoll, f. 19.
apríl 1959. Þau búa í Indiana,
Bandaríkjunum.
Björn Kári fór ungur að
stunda sjó. Hann réð sig sem
messadreng á Súðina og lenti
í skotárás þýskrar orrustuflug-
vélar á Skjálfandaflóa 16. júní
1943. Síðan var hann mikið á
togurum, lengst af á Geir.
Hann lauk námi sem húsasmið-
ur frá Iðnskólanum í Reykjavík
1955. Hann starfaði hjá
Reykjavíkurhöfn og síðan Vita-
og hafnamálaskrifstofunni.
Hann sinnti viðhaldi á vitum
um allt land, leysti oft vita-
verði af í leyfum og gegndi
störfum vitavarðar m.a. í Galt-
arvita, á Horni og Reykjanesi.
Á árunum 1982-84 stundaði
hann smíðar í Svíþjóð en síðan
réð hann sig aftur til Reykja-
víkurhafnar og vann í Faxa-
skála til starfsloka.
Útför Björns Kára fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mér var illa brugðið þegar mér
var tilkynnt 2. apríl síðastliðinn að
Björn Kári, föðurbróðir minn, hefði
orðið bráðkvaddur. Þegar ég sá
hann síðast var hann svo hress og
kátur að ég var viss um að hann
ætti eftir mörg ár ólifuð. Þó að
hann hefði formlega hætt störfum
í febrúarlok biðu hans mörg verk-
efni sem hann hlakkaði mikið til
að fást við næstu árin, en það er
deginum ljósara að maðurinn
ákvarðar en guð ræður.
Ég á margar ljúfar minningar
um Björn Kára eða Bjössa, eins
og hann var oftast kallaður. Minn-
ingarnar um hann eru að vísu nokk-
uð slitróttar frá bernskuárum mín-
um en síðan hrannast þær upp í
huganum. Á menntaskólaárum
mínum heimsótti ég oft Bjössa og
fjölskyldu hans á Brávallagötu og
þá kynntist ég því_ vel hve góður
drengur hann var. í annríki lífsins
lágu leiðir okkar alltof sjaldan sam-
an en á síðustu árum auðnaðist
mér að kynnast honum og eigin-
konu hans betur, einkum þegar ég
heimsótti þau í sumarbústað þeirra
í nágrenni Reykjavíkur.
Bjössi var alltaf viðmótsþýður
og brosmildur. Hann lét ekki mik-
ið á sér bera á mannamótum en
við nánari kynni var hann ákaflega
glettinn og sagði skemmtilega frá
ýmsu sem á daga hans hafði drif-
ið. Bjössi flíkaði ekki hæfileikum
sínum en hann var góður smiður
eins og t.d. heimili hans og sum-
arbústaður bera vott um. Eg vissi
alltaf að Bjössi væri laginn að
teikna en hann sýndi mér fyrst
nokkur verka sinna fyrir fáum
árum. Hann málaði myndir í frí-
stundum og sumar þeirra prýða
nú veggi hjá vinum og vandamönn-
um. I fyrrasumar hringdi hann í
mig og bað mig af mikilli hógværð
að koma og skoða málverk sem
hann vildi gefa mér ef mér litist
vel á það. Það þarf ekki að orð-
lengja það en málverkið hangir
nú_á vegg í stofunni hjá mér.
I Bjössa sá ég alltaf hæglæti og
mýkt Þorbjargar ömmu en það var
samt engin lognmolla í kringum
hann frekar en Björn afa. Ég skynj-
aði líka alltaf mikið æðruleysi í
fari Bjössa. Hann átti greinilega
sinn guð en talaði ekki mikið um
hann. Hann lagði traust sitt á
æðri máttarvöld og bara tók því
sem að höndum bar. Ég hef grun
um að lífsbaráttan í Viðey og
reynsla hans á sjónum hafi sterk-
lega mótað þennan þátt i fari hans.
Með sorg í hjarta kveð ég nú
kæran frænda um leið og ég sendi
eiginkonu hans, dætrunum tveimur
og fjöiskyldum þeirra innilegustu
samúðarkveðjur mínar.
Sævar Hilbertsson.
Hver miraiing dýrniæt peria að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur i verid var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Það var fyrir sex árum að ég
kynntist Birni Kára, þegar ég hóf
störf hjá Reykjavíkurhöfn. Björn
Kári var þá trésmiður f bækistöð,
en ég ráðinn sem umsjónarmaður
húseigna. Kynni okkar voru ekki
mikil í upphafi en fyrir þremur
árum breytti hann til og kom sem
húsvörður í Faxaskála og Hafnar-
húsi. Þá hófst samstarf okkar sem
varð mjög náið og bar þar aldrei
skugga á. Ekki ætla ég að þakka
mér það góða samstarf, heldur var
Björn svo einstakur starfsmaður
og félagi að það fór ekki hjá því
að samskiptin yrðu farsæl.
Lífsregla Björns var, hvað get
ég gert fyrir þig, en ekki — hvað
getur þú gert fyrir mig? Björn var
einstaklega vinnusamur maður og
eru þeir margir sem eiga heima
hjá sér handtök sem hann innti af
hendi eftir að vinnudegi lauk. Björn
var mikill fjölskyldumaður og var
tilbúinn að vinna langan vinnudag
og jafnvel um helgar til að geta
svo átt tíma til að heimsækja dæt-
ur sínar sem búa erlendis.
Mér eru kærar morgunstundir
okkar Björns í Faxaskála. Bjöm
mætti gjarnan kl. 7 á morgnana,
hellti á könnuna og sátum við þá
gjarnan að spjalli þar til vinnutími
hófst. Þar kynntist ég fjölskyldu-
manninum Birni. Hann sagði mér
frá dætrunum í Svíþjóð og Amer-
íku, dóttursonum og síðast en ekki
síst talaði hann um Möllu sína.
Þegar hann talaði um Möllu talaði
hann ekki um Möllu heldur sagði
hann alltaf „mín“, með svo mikilli
ást og virðingu.
Björn sagði ekki bara skemmti-
lega frá, hann var lfka tilbúinn að
hlusta. Hann hafði yfír að ráða
ótrúlegri næmni á annarra líðan
og sá og fann hvernig öðrum leið.
Það var ekki sjaldan þegar við
ræddum málin yfir morgunkaffinu
að hann leit á mig og sagði „láttu
það bara koma“. Þá fann hann að
eitthvað var að íþyngja mér. Þessar
stundir og umhyggja eru dýrmætar
gjafir í mínum huga.
Það er sorglegt til þess að hugsa
að Björn hætti störfum vegna ald-
urs fyrir einum mánuði. Hann
horfði björtum augum til þess, að
fara nú að fást við allt sem hann
langaði til. Koma upp sumarhúsinu
við Krókatjörn þar sem hann var
búinn að steypa undirstöður. Mála
myndir, en af þvf hafði hann mikla
ánægju. Heimsækja dæturnar og
svo ótal margt fleira, fyrir utan öll
stórverkin sem þú ætlaðir að taka
að þér í Ameríku, Bjössi minn, og
ég ætlaði að koma til þína sem
handlangari, þegar við vorum að
spauga síðustu dagana þína áður
en þú hættir störfum.
Það var aðeins lengra en til
Ameríku sem þú fórst. Það hefur
vantað góðan handverksmann á
himnum og það verður þar sem við
hittumst næst.
Með þessum línum kveð ég þig,
kæri vinur, og þakka þér allar góðu
stundirnar sem við áttum saman á
liðnum árum.
Malla mín, ég á ekki orðin sem
geta sefað sorgina, en fögur minn-
ing um góðan dreng mun deyfa
sársaukann. Ég votta þér, dætrun-
um, tengdasyni og barnabörnum,
mína dýpstu samúð.
Góður drengur er genginn,
góður maður er dáinn.
Minnir hann oft á máttinn,
maðurinn slyngi með ljáinn.
Allra okkar kynna,
er ánægjulegt að minnast.
Mér finnst slíkum mönnum,
mannbætandi að kynnast.
(Kristján Árnason frá Skálá.)
Sigurður Hermannsson.
Þar sem ég sit hér heima í Borás
í Svíþjóð, þá langar mig tii að minn-
ast hans Bjössa afa. Abbí blú, skæ
of blú, drím of jú, æ lov jú er það
fyrsta sem mér kemur í hug um
þannan síkáta afa minn. Þetta iag
söng afi fyrir okkur bræðuma,
mömmu okkar, frænkur, vini og
vandamenn. Þetta var eiginlega
yfírlýsing frá afa til alheimsins um
að lífið væri dásamlegt og hve gott
það er að fá að vera til.
Ég var aðeins Iftill drengur þeg-
ar ég gerðist hjálparsveinn hjá afa.
Með hamar í hendi og nagla í poka
var ég orðinn stórsmiður eins og
afi. Samstarf verktakanna Litla
Bjöms og Stóra Bjöms var hafið.
Verkin voru mikil og stór og mér
þótti ég vera tilbúinn til að takast
á við heiminn og reyndar allan
geiminn.
Við bræðurnir fluttum ásamt
foreldrum okkar búferlum til Sví-
þjóðar árið 1978. Ég var á fímmta
ári og Ásgeir bróðir minn var að-
eins 11 mánaða. Þótt vegalengdin
milli okkar ömmu og afa væri mik-
il, þá var nálægðin sterk. Okkur
bræðrunum eru ógleymanlegar þær
stundir, sem við áttum með afa og
ömmu í Svíþjóð. Alltaf stakk afi
hendinni í vasann og laumaði að
okkur bræðrunum aurum eða góð-
gæti. Mikið var hann djúpur vasinn
hans afa.
Ég var 15 ára, þegar ég fór að
koma til íslands í sumarvinnu. Afi
kom mér í vinnu hjá Fiskvinnslu
Hafliða úti á Granda. Hann vissi
að þeir Hafliðamenn mundu gera
mig færan í flestan sjó. Þar var
okkur afa tekið sem fjölskyldumeð-
limum. Ég þurfti að vera mættur
þar snemma á morgnana til vinnu.
Á hverjum morgni var afi mættur
í eldhúsið og hafði lagt á borð heitt
kókómalt fyrir mig og uppáhalds-
drykkinn sinn, sem var kalt kaffí
frá kvöldinu áður. Hann flautaði
bæði og söng bomba romba romm.
Hann var léttur og kátur, en ég
sat hins vegar með stírurnar í aug-
unum og velti fyrir mér, hvernig
nokkur maður gæti verið svona
kátur klukkan fimm að morgni.
Afi var alltaf í góðu skapi jafnt
morgun sem miðjan dag. Hann var
síkátur og mátti ekkert aumt sjá.
Einnig eru okkur bræðrum minnis-
stæðar kvöldferðir okkar afa á ís-
landi. Á sumarkvöldum var farið í
bíltúr. Fyrst á dagskrá voru ískaup-
in. Þvílíkan rosaís höfðum við
bræður aldrei séð. Síðan niður á
höfn að skoða bátana, því það elsk-
aði afí að gera. Afi sagði okkur frá
öllu, sem fyrir bar á leiðinni. Okkur
þótti alltaf jafn fyndið, þegar hann
sagði „þessi strákur" og átti við
menn, sem okkur bræðrunum þótti
heldur en ekki komnir af stráka-
aldrinum. Hann afí var alltaf svo
ungur i anda og honum fannst ell-
in sækja hart að mörgum mannin-
um og þótti honum erfítt að horfa
upp á „strákana" eldast. Og upp í
sumarbústaðinn lá leiðin. Afi söng
og trallaði alla leiðina.
Eitt sumarið var ákveðið af
leggja land undir fót og fara á
Laugarvatn. Spennan var mikil,
því að við áttum að fá að vera í
hjólhýsi, sem afi fékk lánað. Þenn-
an dag gerði hins vegar mikinn
storm. Tjöld nágrannanna fuku
allt um kring og hjólhýsið var um
það bil að takast á loft, þegar
amma sagði: „Nú er nóg komið.
Vekjum afa og komum heim!“
Þetta var dæmigert fyrir afa.
Hann svaf á meðan óveður geis-
aði. Við hlógum mikið að þessari
stuttu en viðburðaríku ferð.
Við bræðurnir eigum ótal minn-
ingar sem þessar og þær eiga eftir -
að lifa með okkur og ylja okkur
um hjartaræturnar í framtlðinni.
Ég sit hér og skrifa í gegnum tár-
in heldur ósáttur við að afí sé far-
inn frá okkur. Ég veit, að við eigum
eftir að hittast síðar. Afa verður
sárt saknað.
Björn Steinar og Ásgeir.
Góður vinur minn, Björn Kári,
er látinn. Þegar hringt var til mín
og sagt að Bjössi, eins og við
kölluðum hann, hefði orðið bráð- ^
kvaddur við vinnu sína kom það
mér mjög á óvart, því daginn áður
kom hann í heimsókn til okkar á
Fiskislóð 98 og virtist vera hinn
hressasti. í þetta sinn var hann
ekkert að flýta sér og sagði mér
að nú væri hann hættur hjá Reykja-
víkurhöfn, þar sem hann hafði unn-
ið í mörg ár. Við spjölluðum saman
um ýmislegt, m.a. hvað framundan
væri hjá honum. Ekki hafði Bjössi
áhyggjur af framtíðinni, því hann
var með vinnusömustu mönnum
sem ég hefi þekkt. Mörg voru þau
handtökin sem hann vann fyrir mig
og mína í gegnum árin og hefí ég
alltaf staðið í mikilli þakkarskuld
við hann fyrir allt það.
Það er mikil gæfa að hafa kynnst
öðrum eins manni. Um leið og ég
kveð vin minn færi ég Magdalenu,
dætrum og fjölskyldu mína dýpstu
samúð.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Helgi Hafliðason.
• Fleiri minningargreinar um
Bjöm Kára Björnsson bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar móður, tengdamóður og ömmu,
BJARNFRÍÐAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Seljahlíð,
Hjallaseli 55,
Reykjavfk.
Þórður S. Gunnarsson, Helga Sigþórsdóttir,
Þórunn Helga Þórðardóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför
LEIFS JÓNSSONAR,
Klapparstíg 1A,
Reykjavík.
Björg Kristjánsdóttir,
Gunnar Leifsson, Laura Ann Howser,
Kristján Leifsson, Guðrún Anna Auðunsdóttir,
Aðalbjöm Leifsson,
Björg, Leifur George, Valdfs, Kristófer Smári.
+
Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur vin-
semd og hlýhug við andlát og útför
GUÐLAUGARJÓHÖNNU
JÚLfUSDÓTTUR,
Mávahlfð 7,
Reykjavfk.
Guðmundur Jónsson,
Þórir Skúlason, Una O. Guðmundsdóttir,
Júlfus Skúlason, Svanborg Jónsdóttir,
Jón Guðmundsson, Guðrún M. Sigurbjörnsdóttir,
Viðar Guðmundsson,
barnabörn og barnabamabörn.