Alþýðublaðið - 13.01.1934, Blaðsíða 2

LAUGARDAGINN 13. JAN. 1394.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
P'*- '•
LESBÓK ALÞÝÐU:
Kitstjóri Þóibergur Þóiðarson.
KvalaÞorstl Nazista.
Þegar faíiginn lítur út fyrir að
vera rauantamaður, fylgir barsmíö-
uaum lítus báttar listræra aukageta.
Naziistar •halda á honum höfðinu,
gleruna upp á horaum hvoftiran og
helia lofan í hainra flösku af lax-
enolíu. Síðan biðja þeir hanra of-
urkurteisliega að leysa niður um
sig buxunnar. Hanin afhneppir
axlaböndira, og buxumar detta
niður. Nú lieggja niazistannir hann
ekki, á píraingarbekkinra, beldur
skipa þeir honum að standa upp-
réttum. Þeir bíða stundarfjórð-
ung. Þá taka þeir til stálsprot-
anrna og byrja að tukta hanra.
Hanm veiraar hástöfum, en ekkert
kemur. Þá pnessa manradýrin
hanin iniður og lemja haruraf öllu
afli, unz ininyflin tæmast alt í
einu.
Naziistar hafa neyndar viljað
neita þessu viðbjóðslega grimd-
arverki. En alþjóðaraefndin hefir
ekki að eins i hcndum sönnunar-
gögn fyrir þessu frá mientamönn-
uim og verkamönnum, er sætt
hafa siíkum meðförum. Hún hefir
einnig komist yfir skýrslu af
heimulegum nazistafu(n,di í Eierlín,
þar sem dr. Goebbeis, sem nú er
úthneiðsrunáðherra, lýsti því fyr-
ir fundaTmöninum, hverraig hann
myndi fara að við ritstjóra, er
hefðu aðrar skoðanir en hann.
Hanra komist svo að orði:
„Venndariiðssveitiiinar eiga að
fara inin á skrifstofur viðkomandi
blaða og gefa hverjum manni í
ritstjóminni lítra af laxienolíu.“
Nazistar gera því ekkert aninað
en framfylgja fyrirskipunum yf-
irboðana sinraa. Það eru og heims-
kunra sannindi, að ítöl'sku fasist-
annir heltu laxenolíu ofan í póli-
ta'ska andstæðinga sína. Þaðan
hafa hinir ljóshærðu, siðfáguðu
aríar seninilega fyrirmyndiraa.
Nazistalæknar eru yfirjieitt við-
Btaddir píningarnar. Þeir eru þar
þó ekki til þess að veita lækniis-
ikjálp, heldur að einis í því sikyni
að skena úr því, hve lengi sé
óhætt að berja fangann. Þeir hafa
því svipuðu hlutverki að gegna
og læknar Raransóknarréttarins
höfðu á sínu-m tíma. Píningunum
er hætt, þegar búið er að þjarma
sv-o að íanganum, að hætta virð-
ist á, að hann deyi. Skýrslunnar
sýna, að læknishjálp er að eins
veitt, þegar fanginn vinðist vera
að fram kominin. Innspriauting-
ar eru aldnei viðhafðar fyr en á
síðustu stundu. Á sjúkrahús eru
fangamir einungis fluttir, þegar
iæknisskoðun leiðir i ljós, að
fangiinn sé kominn að dauða.
Fang-ar þeir, sem stjónnin vill
sérstakiega ná sér niðri á. eru
lúbarðjr á nakinn líkamann
nokkrum sinnum á sólarhrjng
dögum og vikum saman. Líkami
þeima er frá hvirfli tii ilja ieiin
uppbiásin blóðhvelja. Þeir fá
varia, fest væran blund fyrjr
sársauka frá því að píslunum er
hætt klukkara tíu á kvöldiin og
þar til þær hefjast aftur að
morgni Stunur, vein og kvalaóþ
læsa sig gegnum dyr og v-eggi frá
einum píslarvottinum til annars.
Klefamir, sem þ-eir draga fram
lifið í, eru sums staðar, t. d. i
I fangabúðuínum í Dachau, fúlir
verksmiðjukamrar frá striðsárun-
um. Maturinn -er fyrir neðan aliar
heliur. Meðan á píningunum
stendur, öskra böðlamir hin og
þesisi ögrunaryrði einungis til
þess að erta og æsa eða ógna
fómardýrinu: „ímyndarðu þér, að
þú sért nú lengur þingmaður?
Við skutum vissulega tukta til í
þér kommúnismann. Þú, þinn
gyðinglegi þorpari, sem hefir
nauðg-að saklausum stúikum!
Rot Front! Heill Moskva! Lifi
Thaimann! Lifi heimsbyitingin!
Þú skalt v-erða drepinn, helvítis
hundurinjn þinn!“
Margir þessara píslarvotta fá
-ekki afborið þetta helvíti, þ-essa
miiskunjnarlausu, mónótónu end-
urtekniingu af óg.iunum, skelfing-
um, barsmíðum og kvölum. Og
eftir mokkra daga sarga þeir úr
sér lífið með matarhnífnum eða
festa um gluggapóstinn leður-
snöru, sem eiran af böðlunum hef-
ir v-erið svo góður að fteygja inn
tiil þeirra. Stundum er böðullinn
sv-o maranúðiegur, að hanra sýnir
fanganum, hvernig hann eigi að
fara að því að skera sig eða
hengja. Þegar yfirböð-linum þykir
fangimn þola n-okkuð lengi þján-
ingamar, tekur hann að ausa yfir
hanin skömmum og svívirðingum
og manar hann til að láta nú af
því verða: „Þú, þitt huglausa
svín, þú byltingarraggeit! Ætl-
arðu ekki að fara að nota
snöru-na? Það verður ekki seinraa
bietra. Þú kemst ekki héðan iif-
an-di út hvort sem er. Þú ert
bara ekki v-erður þe-s-s, að það sé
sett kúla gegnum hausiinn á þér.
Ef þú verður ekki búinn að gera
þér gott af snörunni í 'fyrra mál-
ið, þá . . .“
Ef fangio).n lætur ekki bugast
undan íargi pyndinganna, lemja
böðlarnir hann til dauða eða
hengja hanin í klefanum eða
sLeppa honum út og „skjóta hann
á fiótta“.
Daginn eftir koma svoiátandi
dánarfnegrair i blöðum nazista:
Frú MiiMier frá Aue í Saxlandi
framdi sjálfsmorð- í fangaklefain-
úm í gærkveidi.
Frainz Lehrburger frá Númberg
var sfcotiinn á flótta úr fangahúð-
,unum í Dachau.
Framianskráö greinargerö er að
iei:ns aimjeint yfirlit yfir píraiinga,-
aðferðirnar í fangaskálum -og
fangabúðum nazista. En ég hefi
eininig undir höndum mikin-n sæg
af sanhprófuðum skýrslum um
bdtingu þessara viðbjóðsie-gu
m-isþyrminga á -einstökum föng-
um. Hér er að eins rúm tii að
nefna örfá dæ-mi.
Tagore.
I isiðustu viku aprílmánaðar
gaus sá kvittur upp í tyikingum
nazista, að stofraað hefði v-erið
til samsæris gegn hans hátigin
Hii'tller. I scrnu svifum bar svo til,
að bróðurisormr i-ndverska skálds-
ins Rabindra-nath Tagores kom
til Þýzkalands sunnan af ítalíu.
Hann var þegar tekinn fastur af
lögr-egiu nazista fyrir grun um að
haf-a átt þát-t í m-orðtilraurai-nn-i.
Aumingja T-agore varð ekki fóður
undiir fati, og þegar hairan sá
sjáifan s-ig ait i einu staddan
meðal- pó-litískra „glæpamanna“ á
lögreglustöðin-ni i Dachau spurði
hann forviða: „Hvaða vitleysa -er
þetta?“ Tagore var síðar látinn
laus. En hainn birti eftirfar-andi
lýsingu á því, sem han-n heyrði
og sáj í fangaskálainium, sem hanin,
var í.
„Herbergið, sem ég var látinn
inra í, var neð-anjarðar, dimt
og alveg loftlausþ Tuttugu og
tveir bandingj-ar voru þ-egar lo-k-
aðiir þar inni, ailir meðlimir
vinstri flokkanna, flestir k-ommún-
iistar. Margir þ-eirra höfðu v-erið
þar meiir-a en mánuð og höfðu
ekki eran verið yfirheyrðár. öðru
hvoru var -ein-n og -einn tekinn út
úr kliefanum. Við heyrðum hræði-
lieg óp, og -síðan var féla-ga okkar
aftur hrundið inn í klefann. Hann
sýndi okkur mer-kin eftir það,
sam gert hafði verið við hann..
Kommúnistaþingmaður sýndi o-kk-
ur för á líkarpa sínum eftir
miisþyrmingarmar og sagð-i biátt
áfram: „Lítið á! Þetta er köiluð
þýzk þjóðiernis-menning." Ei-nn.
dag eftiir að ég var fangelsfBbur
var ungur maður að nafrai Rahm
tök,i;ran út úr herberginu. Og þ-eg-
ar h-anin kom aftur inn voru Iærin
á honum sundur skorin o-g blæð-
andi. Stormsveitarm-eran höfðu
barið h-a-nn með stálsprotum, af
því að ha-ran neitaði að gefa
faliskar upplýsiragar um félaga
-sí-na. Snernma á þriðjudagsmorgni
var manrai kastað inn í kliefann
tii -okkar. Hann gat varla staðið.
Handleggurinn- á honum var í
fatlia, -og andlitið var stokkið
bióði Hann var starfsmaður í
v-eilkalýðisfélagi og hét Fuhler.
Stormsvedtarmenn höfðu bro-tist
inn í verkalýðshúsið. Og af því
að Fuhlier gat ekki framlieitt þau
v-opra, sem þeir heimtuðu að. hainn
segði til, réðust þeir á hann,
handleggsbrutu haran, ráku lag-
rvopra í síðun-a á honum og riistu
í sundur kimnina á honum alla
leið upp undir auga, börðu hann
niður >pg spörkuðu í hann.
Það var ómögulegt að sofa á
nætunnar. Sí og æ kváðu við óp
fangan-na og sön-gur og hlátur
kvallara -okkar. I næsta klefa kall-
aði fangi á móður sína iáflaust.
Stormsveitarmennirrair komu oft
inin í klefana til þess að vinnia
griimdarverk sín.“
Marie Jankowski,
Nóttina milli 20. og 21. marz
var 46 ára görnul kona, Maria
Jarakowski að nafni, s-osialdiemó-
kratiskur fulltrúi, handtekin í í-
búð sirani í Bergmaninstrasse 18
í Köpenick í B-erlín. Fyrst var
brotiíst ir{h í þv-ottahús á framhlið
hússins, -og tuttugu st-ormsveitar-
menn ruddust inn og tóku vörö
um 'Stigaran. Sex m-enn ruddust
inn í íbúði-na með hlaönar
skammhyssur. Frú Janikowski var
tekin upp í flutningsvagn imeð
tveimur kommúnistiskum -emb-
ættiismönnum, sem þ-egar voru
fyrir í vagnimum. Vagninum var
síðan ekið til höfuðrflutn-
ingastöðv-a nazista í Köp-eraick.
Þar var farið með fangama inn í
kofa, sem stóð í húsiagarðinum.
Frú Jankowski var sliipað að fara
úr fötunum -og leggjast á trébekk,
sem breiddur var á fáal m-eð
svcrtum, rauðum og gyltum lit-
um. Fjórir meran héldu henmi niðri
á *bekknum. Eiinin þrýsti aradliti-nu
á henini raiður í pirakil af göntl-
um tuskum. I tvær kiukku-stundir
var þ-esisi 46 ára gamla kon,a bar-
in m-iskuranarlaust með kylfum,
stálspfotum og svipum.
Eftir þessar píningar var hún
l'átin út á göt'umn. Nálægt klukkan
fimm um morguninn rakst þar
á haraa maður, sem fór um veg-
in)n, kom herani upp í bifneið og
ók henni heim. Læknisskoð-
un ieiddi það í Ijós, að
arainiað inýrað í henni hafði
losnað -af höggumum. Það var
bókstafieg-a talað -engimm blettur
eftir heiil á öllum likama heranar.
Frú Jankowski sagði þairanig frá
á Antoiníuis-s-júkrahúsinu í Beriín:
„M-eða-n ég var lamira, var mér
sagt aftur og aftur að tilgreina
raöfn -og beimilisföng verkamairana.
Þejr l'étu mig t-elja liti lýðvel-dis-
ins og skipuðu mér að hafa yfir
aradistyggileg orð í staðiinn fyrir
isvart, rautt og gyit. Þeir spurðu
mig svofeldra spurnimga: Hafið
þér haft raokkuð fé af góðgerðai-
deildinni? Hafið þér hýst -og
fætt kommúnista? Hafið þér
st-olið s-kó'm frá atviraiulausum
verkamönnum? Hafið þér samið
li-sta yfir búðir nazista til þess
að eyðiieggja viðskifti þeirra? Og
i hvert S'kifti, s-em ég s-varaði
„n-ei“, dundu á mér höggin. Þegar
ég h-ljóðaði upp yfir mig, þrúgiaði
fimiti kvalariran and-litínu á mér
inið'ur í tuiskuhrúguma.
Eftir að þeir höfðu barið miig
að mirasta kosti 100 högg, datt
ég niður á gólf. Ég var reist
upp og þá barin slíkt heljar-
ftög-g í andlitið, að ég datt út í
horm, svo að skaðskemd-ist á mér
anraað hnéð. Síðan var ég raeydd
tíl- að syragja, ás-amt báðum kom-
múraistuinum: Deatschland,
Deutschhml ilber Alles.
Mér var þröngvað ti) að skrifa
yfirlýsingu u-m það, að ég skyldi
yfirgefa flokk * sósíaldemokrata,
að ég skyldi aldrei framar taika
þátt í pólitík og aö ég skyldi
gefa skýrslu á hverjum priðju-
degi til skrifstofu nazlsta. Eftir
þ-etta var mér viedtt ýmis konar
hjálp. Mér var gefið glais af v-atni.
Föt imíín voru burstuð og feingin
m-ér aftur. Foriragimm bað einn
þeirra að „fara með frúna út“.
Maðurinn studdi mig, þegar ég
var í þaran veginn að detta,
lo-kaði dyrunum á eftir mér og
sagði kurteisl-ega: „Góð-a nótt!“
Hiisbón-di mdnin skýrði lögr-eglunrai
frá þessum atburðum, en hanm
fékk það svar, að hún væri vald'-
laius/1
Hver var nú ástæðam til þessar-
ar grimmúðlegu meðfienðiar? Öll-
urn þessum misþyrmingum var
beitt við k'Onu, sem árum samain
hafði verið- í ábyrigðiarmiikilli
stöðu og ails staðar látið hjálp
í té, þar s-em heranar var þörf,
að því er heimildir h-erma.
Hér -er -ekki um það að ræðia,
að þ-essir piltar hafi tekið
þ-etta upp hjá sjáifum sér
í tínhverju hefndars-kyni. Þeir
láta hana ekki að ein-s afklæða
sig -og iemja hana. Þ-eir spyrja
han-a einraig um nöfn -og heimilis-
föng félagsmanna í sósíaldemó-
krataflokknum-. Þ-eir þré'ngva
henrai tii að rita yfirlýsiingu um
það að taka ekki framar þátt i
pólxtfk og skipa h-enini að gefa
skýrsiu á hverjum þriðjudegi tii
skrifstofu nazista. Það er því auð-
sætt, að þeasir stormsveitianraenn
fana eftir fyrirskipunum yfirboð-
ara sinina. Og yfirbaÖara.Tnir
þagga ekki að éins niður glæp-
imra. Þegar friegnin um þessiar
kvalasjúku piningar fier að kvis-
ast meðiai almennings,, er höfð-að
mál gegn frú Jankowski fyrir að
vera -að breiða út „sögur um
grimdarverk“. Frú Jarakowski lézt
af þessum pyradiingum. Alþjóða-
iraefindliin náð,i í ljóismynd af líkama
þ-es-sarar korau eftir mLsþyrming-
arnar, -og er hún prentuð á 217.
blaðsíðu í ensku útgáfunni af
Brúnu bókinni.
Fránkertangalœknir.
Þriðjudaginn 21.marzvar herra
Frankel, sérfræðiingur í tauga-
sjúkdómum, tekiran fastur á heimili
Isli'nu í Biérlín af stórri stormsveit-
.arfylkingu. Sjúklingar Fránkels
v-oru aðal-Iega úr verkamainnastétt.
St-ormsveitin fór m-eð hann í
General-Papestrasse, -og varhon-
um hal-dið þar föstum þar tii á
fimtud-aig. Þess-a tvo daga var
han-n yfirh-eyrður n-okkrum sin,n-
xxm og þá í hv-ert siran lamiran
með stálsprotum og hunda-svip-
um. Afieiðingin af þess-ari þræla-
meðfierð varð rneðaf an-nars sú,
að -aninað augað í Fránkel skemd-
íst. Hanin var síðan látiran laus
23. rnarz eftir að hafa. skrifaö
xindir það og heiti-ð því fyrir
hörad sína og ko-nu sinnar, að
fara (uindir tíns burt úr Þýzka-
laradi og koma þangað aidrei
framar. Dr. Fránk-el á nú heima
utan Þýzkalainds. Hann sendi al-
þjóðaniefndi-nmi skýrslu urn m-eð-
ferðiraa á sjáLfum sér og bætti
við hana meðal annars:
„Meðan ég var þar, v-oru krimg-
um 15 rnenn settir injn í sama h-er-
bergi -og ég var í. Ég get b-orið
vitni um það, að þ-essir ungu
verkameran voru mjög ilfa leiknir.
Sem læknir er ég þ-eirrar skoðun-
ar, að átta þeirra að minsta
kosti hafi dáið af meáðislum,
sem þeir fengu. Eftir að þeir
höfðu verið fjötraðir og logandi
sigarettur höfðu v-erið pressiaðar
rapp i naktar iljartnar á þei-m,
pílndra stormsvieitarmieinnimir þá í
niokkra klukikutiima. Doktor nokk|-
ur Philippsthal úr Biesdorf í Ber-
l'íin var -settur inn á sarna tíma og
ég. Hanin var alvarlega særður,
og ég efast mjög um, að haran
hafi lifað það af." — Alþjóðai-
nefndiinrai barst skýrsla um það
úr öðrium stað, að dr. Philipps-
thal hefði síðar verið fluttur á
Urbaraik-sjúkriahúsið og dáið þar.
Ebert og Heilmann.
Ebert yragrj, soraur Eberts fyr-
verandi • rildsforseta, og Heil-
ímaram, rjtairi í sósíaldiemókratiisika
flokknum, voru báðir teknir fast-
ir og fliuttir í fangel-si við landa-
mæri Holiands. Eberf var látinn
hrópa: F-aðir miran var svikari.
Faðir -mimn var landráð-amaður.
Báöir voru þeir lúbarðir. Þietta var
nú að eiins hin prósaiska hl-ið á
refsingunni. En hinn listræni þátt-
ur heranar var fólginra í því, að
þeir voru látnir aka hvor öðr-
Uira í hjólbörum niður í hlamd-
for, -oig ef þ-eir skv-ettu ekki nógu
hressilega úr böruraum, voru þeim
greicid óþv-egin uppbótarhögg fyr-
ir -klaufa-skapinn. En í kriragum
þá stóðu vopnaðir stprmsveitar-
Frh. á 4. síðu.