Morgunblaðið - 01.10.1997, Blaðsíða 33

MORGUN BLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR1.0KTÓBBR M&7 ‘33 "+
+ Arni Aðal-
steinsson fædd-
ist í Reylgavík 20.
júní 1951. Hann iést
á Reyðarfirði 22.
september síðast-
liðinn. Foreldrar:
Margrét Sigríður
Árnadóttir, f. 19.
febrúar 1931 og
Aðalsteinn Hjálm-
arsson, bifvéla-
virki, f. 7. nóvem-
ber 1930. Systkini:
Hjálmar, íþrótta-
kennari, f. 4. sept-
ember 1954, kvænt-
ur Margréti Björnsdóttur,
hjúkrunarfræðingi, Ásta, f. 28.
apríl 1962, gift Aðalsteini Guð-
mundssyni, lækni, og Ólafur,
kerfisfræðingur, f. 22. október
1963, kvæntur Olgu Helenu
Kristinsdóttur, kerfisfræðingi.
Arni kvæntist 1973 Þórhildi
Jónsdóttur, þau skildu. Önnur
kona hans var Bergþóra Sigur-
bjömsdóttir, börn þeirra era:
Árný, f. 12. janúar 1981, og
Aron, f. 30. september 1982.
Hinn 28. mars 1992 kvæntist
Arai Helgu Benjamínsdóttur
frá Rangá I, f. 2. ágúst 1960.
Foreldrar hennar eru Benjam-
ín Jónsson, f. 18. ágúst 1928,
d. 10. ágúst 1988
og Hólmfríður
Björnsdóttir, f. 5.
mars 1928. Börn
Árna og Helgu eru:
Margrét Sigríður,
f. 9. ágúst 1989 og
Benjamín, f. 17.
janúar 1997, fyrir á
Helga dótturina
Guðlaugu Hilmars-
dóttur, f. 25. ágúst
1985. Börn Arna
eru einnig: Anna
Margrét, f. 20.
október 1975, Ág-
úst Páil, f. 9. sept-
ember 1976, og Almar, f. 17.
júm 1978.
Árni lauk námi frá Verzlun-
arskóla íslands 1971. Hann
vann skrifstofustörf og við
akstur i Reykjavík til ársins
1980 en þá flutti hann austur
á land, bjó á Egilsstöðum,
Seyðisfirði og Reyðarfirði, þar
vann hann m.a. þjá Ferðamið-
stöð Austurlands, síðan við
vöruflutninga milli Reykjavík-
ur og Austurlands og nú síðast
vann hann á skrifstofu Sam-
skipa á Reyðarfirði.
Utför Árna fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, og
hefst athöfnin klukkan 14.00.
ARNI
AÐALSTEINSSON
Vertu sæll, og Guð gæti þín,
leiði þig með liknarhendi,
lífeins brauð af himnum sendi.
Vertu sæll, og Guð gæti þín.
Vertu sæll og Guð minn gæti þín,
um þig velji örmum sínum,
öllum létti raunum þínum.
Vertu sæll, og Guð irnnn gæti þín.
Megi algóður Guð styrkja bömin
þín, eiginkonu og aðra ástvini. Hvíl
í friði, kæri sonur.
Margrét og Aðalsteinn.
Faðir minn Ámi Aðalsteinsson er
látinn langt um aldur fram. Við
feðgamir áttum ekki samleið en
samband okkar var alltaf náið og
gott. Við treystum böndin i sumar
en þá fóm ég og unnusta mín í
heimsókn á Reyðarfjörð. Við dvöld-
um þar í góðu yfirlæti í nokkra daga
hjá pabba, Helgu og systkinum mín-
um, Guðlaugu, Margréti og Benjam-
ín. Þetta var skemmtilegur tími og
það hvarflaði síst að mér að þetta
yrðu okkar síðustu samskipti.
Það var notalegt að koma í litla
húsið Björk við Austurveg. Hlýtt
og notalegt viðmót íbúanna lýsti
það upp og fyllti það lífsgleði.
Nú hvflir sorg yfir litla húsinu
og Helga og börnin eiga um sárt
að binda. Um leið og við þökkum
fyrir ánægjulega samveru í sumar
vil ég fyrir hönd systkina minna
senda þeim okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur og varð-
veiti um alla framtíð.
Ágúst Páll og Birta Rós.
Elsku bróðir. Hvflík sorgarfregn.
Mig setur hljóða þegar frétt um
sviplegt andlát stóra bróður míns
berst hingað vestur um haf. Ámi
bróðir var aðeins 46 ára gamall
þegar hann lést hinn 22. september
síðastliðinn. Margs er að minnast,
sérstaklega minnist ég Þórsmerkur-
ferðarinnar þegar við fjölskyldan
fómm öll saman í útilegu. Elsku
bróðir, þú varst í fararbroddi, bíl-
stjóri og skipuleggjandi ferðarinn-
ar, alltaf svo úrræðagóður. Sam-
vemstundimar urðu alltof fáar því
fjarlægðin var alltof mikil.
Elsku bróðir, ég kveð þig nú að
sinni, missirinn er mikill og það er
sárt að kveðja. Megi minningin um
styrk þinn hjálpa henni Helgu þinni,
bömunum og öðram ástvinum.
Þín systir,
Ásta Aðalsteinsdóttir.
Ó, minning, minning.
Líkt og ómur fjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liðnu dap,
sem hurfu sinn dularfulla veg
út í dimmbláan íjarskann
og komu aldrei aftur.
(Steinn Steinarr)
Með örfáum orðum langar mig
að kveðja þig, Ámi bróðir.
Eg á fáar en góðar minningar
um stóra bróður sem ég leit svo
mjög upp til. Eftir að þú fluttist
austur á firði þá höfðum við frekar
lítið samband og ástæðan er líka
að þú varst 12 ámm eldri en ég.
Innst inni vonaði ég að sá dagur
kæmi að við fengjum tækifæri til
að kynnast aftur og gera hluti sam-
an sem bræður. En tíminn hleypur
frá manni og nú ertu horfinn, ung-
ur maður í blóma lífsins, aðeins 46
ára.
Síðan þessi sláandi frétt barst
að austan að þú værir dáinn hafa
allskonar endurminningar komið
upp í hugann, til dæmis þegar þú
varst táningur og ég smá polli, þá
fékk ég aur fyrir það að pússa skóna
áður en þú fórst á ball og seinna
fékk ég að keyra stóra bróður. Mér
er líka minnisstætt sumarið sem ég
fór til þín austur á Egilsstaði til
þess að aðstoða þig við byggingu á
húsinu þínu.
Hann Ámi var barngóður og fór
það ekki fram hjá neinum hversu
myndarlegur maður hann var. Hvar
sem hann kom þekkti hann marga.
Við reynum ekki að skilja af hverju
lífíð er stundum eins og það er að
hrifsa svona ungan mann í burt frá
fjölskyldu sinni og börnum. Maður
spyr oft hver er tilgangurinn en það
er sagt að þeir deyi ungir sem guð-
irnir elska.
Ég, kona mín og dætur viljum
biðja guð almáttugan að styrkja
þig, Helga, og börn í sorg ykkar,
jafnframt sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til hinna
barna Áma og ástvina.
Megi guð vaiðveita þig, Árni, og
líði þér sem best þar sem þú ert.
Þinn bróðir,
Ólafur Aðalsteinsson.
Elskulegur systursonur minn,
Árni Aðaisteinsson, lést 22. septem-
ber sl. langt fyrir aldur fram. Árni
MIIMNINGAR
var fæddur og uppalinn á Sólvalla-
götu 27 í Reykjavík sem var æsku-
heimili mitt. Hann var fyrsta bama-
barn foreldra minna og varð elska
og yndi allra sem þá bjuggu á Sól-
vallagötunni. Ámi var nefndur í
höfuðið á afa sínum, Árna Ólafs-
syni, föður mínum. Ég var ekki
nema sautján ára og enn búsett í
foreldrahúsum þegar Ámi fæðist.
Er ég síðan eignast eigið heimili
dvaldist Ámi oft hjá mér, bæði hér
á landi og erlendis. Þannig þekkti
ég Áma best er hann var drengur.
Árni var að eðlisfari glaðvær.
Hann átti auðvelt með að kynnast
fólki og hrífa með heillandi fram-
komu. Er hann dvaldi hjá okkur
hjónum er mér minnisstætt hve
snöggur hann var að eignast vini
og hve fljótt allir í næsta nágrenni
vissu hver Árni var.
Eins og þeir vita sem þekktu
Áma beindist áhugi hans að akstri
og bílum enda varði hann stóram
hluta ævi sinnar til vinnu við land-
flutninga. Við hjónin tókum fljótt
eftir þessum áhuga Áma þegar
hann dvaldi hjá okkur. Maðurinn
minn þurfti að ferðast mikið um
héraðið í jeppa vegna vinnu sinnar
en þá var alls ekki algengt að menn
ættu bfla. Okkur fannst ótrúlegt
hvað Ámi gat unað sér við það eitt
að sitja úti í bílnum og alltaf var
jafn spennandi að fljóta með mann-
inum mínum í bflferð.
Þó ég hafí minna notið samvistar
við Áma þegar hann óx úr grasi
var mér oft hugsað til hans. Ég og
fjölskylda mín mun minnast Áma
með hlýju og þökk.
Ég og fjölskylda mín vottum eig-
inkonu Ama og bömum hans okkar
dýpstu samúð. Við vottum einnig
ykkur, Gréta, Alli og Qölskylda,
innilegustu samúð. Megi Guð
styrkja ykkur öll í sorginni.
Sigríður J. Amadóttir.
Loksins fannst okkur vinnufélög-
unum sumarið vera komið, við vor-
um eins og margir aðrir Austfirð-
ingar orðin langþreytt á þessum
endalausu rigningum og sumarauk-
inn því kærkominn. Skyndilega
dimmdi yfír í okkar litla samfélagi
og Ámi var allur, jú sólin skein
áfram en það skipti ekki lengur
máli. Þegar maður vinnur á stað
þar sem starfsmenn fyrirtækisins
telja rétt um tuginn, skapast óneit-
anlega náin og oft skemmtileg
kynni. Á þessum litla vinnustað hjá
Flutningamiðstöð Austurlands vor-
um við svo heppin að starfsmórall
okkar var mjög góður. Hópurinn
samhentur, við ófeimin að gera
hóflegt grín hvert að öðru enda
vissu allir að þar var enginn brodd-
ur falinn, allt látið flúka og ekki
verið með neinn tepraskap. Mánu-
dagurinn 22. september var ekkert
frábrugðinn öðrum mánudögum hjá
okkur, menn tuðandi um að nú
væri ranninn upp enn einn mánu-
dagurinn, jú einn starfsmaður átti
afmæli og þegar undirrituð hitti
konuna hans var farið fram á að
fá bakkelsi með síðdegiskaffinu.
Talað hæfilega undir rós og hver
gekk til sinna starfa granlaus um
að maðurinn með ljáinn biði við
næsta hom.
Árni kom til stafa hjá FMA nú
síðastliðið vor sem flutningastjóri,
en þar áður hafði hann starfað
lengi sem flutningabílstjóri. Hann
var einn af þessum jöxlum sem
Sérfræðingar
í blómuskrcytingum
\ ió öll tækifæri
blómaverkstæði
BlNNA^
Skóhnörðustíg 12.
a horni Bergstaðastrætis,
sími 551 ‘>090
velta sér ekki of mikið upp úr hlut-
unum, enda ýmsu vanur. Glöggur
og fljótur að meta aðstæður enda
reynir oft á snarræði hjá þessum
sérstaka þjóðflokki, flutningabíl-
stjóram. Árni var sannkallaður
„Trukkur", vanur að brölta um
eina erfiðustu fjallvegi landsins við
mjög tvísýnar og erfíðar aðstæður,
hvernig sem viðraði, því farminum
þarf að skila hvað sem tautar og
raular. Hann talaði stundum um
þá „gömlu góðu daga“ þegar menn
þurftu að brasa í öllu sjálfir varð-
andi flutninginn, samgöngur mun
erfiðari en nú í dag, með fjarrænt
blik í auga og vissri eftirsjá. En
ósköp kunni hann samt vel að
meta það að fara heim til fjölskyld-
unnar í hádeginu og koma svo
heim úr sinni vinnu að kvöldi dags,
þó stundum væri orðið nokkuð fra-
morðið eftir að hann hóf störf hjá
FMA.
Við kveðjum góðan vin og
starfsfélaga með miklum söknuði.
Þó við höfum ekki starfað lengi
saman, þá finnst okkur skarðið
hans vera stórt og verði vandfyllt.
Við höfðum gaman af því að gant-
ast við hann og komum til með að
sakna þess og hans strákslega
bross. Éfalaust munum við sakna
penu skotanna sem hann sendi á
starfsfélagana ef tækifæri gafst
til eða bara að geta látið gamminn
geisa við hann. Hugur okkar allra
er hjá fjölskyldu hans, Helgu og
börnunum sem nú eiga um sárt
að binda. Okkur er orða vant, enda
ekki margt hægt að segja á stundu
sem þessari en við biðjum þess að
með tíð og tíma nái sárin, sem rífa
svo sárt núna, að gróa og að eftir
lifi minningin um góðan dreng.
Starfsmenn Flutningamið-
stöðvar Austurlands.
Það var hress hópur sem hittist
í maí í fyrra til að halda upp á 25
ára útskriftarafmæli frá Verzlunar-
skóla íslands. Þótt ýmsir væra
orðnir gráhærðir eða sköllóttir,
sumar „stelpnanna" nokkuð bústn-
ar og einhveijir að tala um afa- og
ömmubörnin, fannst okkur við samt
vera jafnung og við vorum á út-
skriftardaginn.
Sumir þurftu að fara langan veg
til að hitta gömlu skólafélagana.
Einn þeirra var Ámi Aðalsteinsson,
sem við kveðjum í dag hinstu
kveðju. Þrátt fyrir áralanga búsetu
austur á fjörðum lét Ámi sig aldrei
vanta í hópinn þegar liðin skólaár
voru riQuð upp.
Þegar farið var að birta af næsta
degi kvöddumst við með þeim orð-
um að ef við kæmum ekki austur
að heimsækja hann, hittumst við
að minnsta kosti að fimm árum liðn-
um.
Það er þetta sem kemur upp í
hugann þegar við sitjum saman,
gömlu vinirnir, og hugsum til Áma.
Skyndilegt fráfall hans vekur okk-
ur til umhugsunar um að ekkert
er öruggt. Við göngum út frá því
sem vísu að við getum hitt vini
okkar þegar við viljum og þess
vegna segjum við oft hálfkæruleys-
islega: „Við verðum að fara að hitt-
ast“ - án þess að gera nokkuð í
því. Við teljum okkur alltaf hafa
nægan tíma.
Núna, þegar Árni er allur, kem-
ur yfir okkur söknuður. Það rifjast
upp liðnar stundir og þ_að er bjart
yfir þeirri minningu: Árni dugn-
aðarforkur, alltaf brosandi, alltaf
glaður og hress og til í allt. Hann
var sérstaklega sjarmerandi og
náði að hrífa alla sem kynntust
honum. En það var ekki bara þessi
einlæga gleði sem gerði Árna að
þeim vini sem hann var okkur; það
var ekki síst trygglyndið sem ein-
kenndi hann. Þótt það liði oft lang-
ur tími milli þess sem við hitt-
umst, var alltaf eins og við hefðum
hist í gær. Þetta var óþvinguð og
sönn vinátta.
Sú reynsla að missa vin á besta
aldri minnir okkur á þá staðreynd
að öllu er afmörkuð stund.
Hugur okkar dvelur hjá eftirlif-
andi eíginkonu, bömum, foreldram
og systkinum Áma og við vottum
þeim dýpstu samúð okkar.
Við kveðjum kæran vin með virð-
ingu og þakklæti fyrir þá gleði sem
hann færði inn í líf okkar og við
vitum að við mælum fyrir munn
skólafélaganna í útskriftarárgangi
’71 þegar við segjum: Hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Andrés Andrésson,
Anna Kristíne Magnúsdóttír,
Kjartan Kjartansson.

I
+
Hugheilar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
ÓSKARS SVEINBJÖRNSSONAR,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík.
Jóna Guðrún Ágústsdóttir,
Sveinbjörn Óskarsson, Ingibjörg S. Gísladóttir,
Ásgeir Óskarsson, Guðrún Árnadóttir
og barnabörn.
+
Þökkum innilega fyrir samúð og hlýhug vegna
andláts móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÞORVALDÍNU AGNBORGAR
JÓNASDÓTTUR,
Hlíf 2,
(safirði,
Sigurður G. Sigurðsson, Helga M. Ketilsdóttir,
Brynjólfur I. Sigurðsson, Ingibjörg Lára Hestnes,
Elín S. Sigurðardóttir, Jóhannes Torfason,
Þórarinn J. Sigurðsson, Hildur Káradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
í dag, frá kl. 13.00 —16.00 vegna jarðarfarar DAGRÚNAR
HELGU HAUKSDÓTTUR
Saumsprettan sf.