Morgunblaðið - 09.10.1997, Page 40
40 FIMMTUDAGUR 9. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR FREYR
HALLDÓRSSON
Guðmundur
Freyr Halldórs-
son fæddist í
Reylyavik 11. júní
1941. Hann lést 1.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigrún Lína
Helgadóttir og
Halldór Sigurðsson
matsveinn, bæði
látin. Hann var næ-
stelstur fimm barna
þeirra. Systkini: Jó-
hann, Valgeir, Sig-
urjón, Helgi og Sig-
urlína. Siguijón er látinn.
Eiginkona Guðmundar er
Aagot Emilsdóttir og eiga þau
eina dóttur: Emilíu, sálfræði-
nema. Synir af fyrri hjónabönd-
um: Hlynur framkvæmdasljóri,
kona hans Hafdis Óskarsdóttir
og eiga þau þrjú börn, Hilmir
kjötiðnaðarmaður, ókvæntur, á
eina dóttur. Guð-
mundur Freyr skip-
stjóri, kona hans er
Linda Magnúsdótt-
ir, eiga þau eina
dóttur.
Guðmundur
Freyr lærði ungur
matreiðslu og vann
við það á Keflavík-
urflugvelli í nokkur
ár, en síðan um ára-
bil sem verslunar-
stjóri í Húsgagna-
versluninni Blá-
skógum í Reykja-
vík. Síðustu 20 árin var hann
sendibílstjóri hjá Nýju sendi-
bílastöðinni. Stundaði glímu hjá
Ármanni um árabil og vann til
verðlauna.
Utför Guðmundar Freys
Halldórssonar verður gerð frá
Vidalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku Freyr minn. Við kveðjum
þig með söknuði og þakklæti fyrir
allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
# vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stn'ð.
Far þú í friði,
V friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megi góður Guð gefa Gottu og
börnum þínum styrk í sorginni.
Fjölskyldan Hrísateig 23.
Elsku besti frændi minn hann
Guðmundur Freyr er dáinn eftir
stutta en kvalafulla baráttu við
krabbamein. Nú er komið að því
sem við vissum öll að myndi ger-
ast, en ekki svona fljótt. Bróðir
föður míns var einn almennilegasti
maður sem ég veit um. Hann gerði
líf fjölda manna betra, bara með
því að veita þeim nærveru sína. En
nú er hann dáinn. Við spyijum okk-
ur öll: „Af hveiju hann?“ Hann
Freyr okkar sem var bæði sterk-
byggður og mjög lífsglaður maður.
Hann gerði aldrei flugu mein. En
einhvern tíma verðum við víst öll
að deyja, og Guð hefur valið þennan
dag fyrir hann. Ég er fullviss um
að Freyr frændi var bara alltof
góður maður fyrir þennan heim.
Allir sem þekktu hann eiga mjög
góðar minningar um hann.
Ég held að Freyr frændi hafi
lokið þessu lífi svo snögglega því
að hann hefur klárað allt það karma
sem hann hefur átt að ljúka í þessu
lífi, með öllum þeim réttlætishugs-
unum og góðverkum sem hann
framkvæmdi og sýndi fólkinu í
kringum sig.
Alltaf þegar ég hitti hann, kom
hann með opinn faðminn í átt að
mér og ég fékk þétt faðmlag frá
honum. Hann lét mann alltaf finna
fyrir því að honum þætti vænt um
mann. Þegar maður var reiður og
sár útaf einhveiju, réttlætti hann
það alltaf og gaf mér góð ráð. Allt-
af var hann að monta sig af því
—1 hversu unglegur og myndarlegur
hann væri miðað við bræður sína.
Það geislaði alltaf af honum gleði
og hamingja og oft hef ég hugsað
um hvernig í ósköpunum er hægt
að vera svona lífsglaður í svona
grimmum heimi.
Nú hvílir þú hjá ömmu Sirru og
Sigga bróður þínum sem létust ekki
alls fyrir löngu og þið passið uppá
hvort annað.
En elsku Freyr minn, ég reyni sem
ég get að styðja íjölskyldu þína í
þessari miklu sorg sem nú hvílir á
henni. Því að ég veit að þú hefðir
gert það sama fyrir okkur hin.
Minningin um Guðmund Frey
frænda minn mun alltaf lifa í huga
okkar sem eftir lifum. Við hittumst
á betri stað og betri tíma, þegar að
því kemur. Ég sendi fjölskyldumeð-
limum innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði.
Sigrún Lína Helgadóttir.
Aldrei kom mér það í hug að
standa yfir moldum Guðmundar
Freys, sem var hreystin sjálf holdi
klædd, frækinn glímumaður og
sjaldan, ef nokkurn tíma, aflfátt.
Guðmundur háði marga glímuna
og sótti vinninginn af fræknleik og
drengskap. Nú hefur hann nýlokið
þeirri síðustu, þar sem andstæðing-
urinn mátti sín meir, enda er mað-
urinn með ljáinn sá sem alla sigrar
að lokum. Ekki vantaði að Guð-
mundur verðist vel og hetjulega og
jafnvel um tíma leit út fyrir sem
hann ætlaði að hafa betur, en örlög-
in voru þegar ráðin.
Guðmundur Freyr kenndi þess
sjúkdóms, sem leiddi hann til dauða,
fyrir tæpu ári. Hann gekkst undir
aðgerð, sem virtist heppnast vel,
og hann tók til við að undirbúa sig
til að hefja störf á ný, því hann var
staðráðinn í og viss um, að hann
hefði um síðir fullan sigur á vá-
gesti þessum.
Ég kynntist Guðmundi Frey fyrir
röskum tveimur áratugúm, þegar
hann hóf búskap með Gottu systur
minni, en okkar kynni urðu þó ekki
að marki fyrr en síðasta áratuginn,
þar sem miklar vegalengdir skildu
okkur að fram að þeim tíma.
Guðmundur var Reykjavíkurbarn
og ólst þar upp í stórum systkina-
hópi og réð ég það af frásögnum
hans að ekki var mulið undir fjöl-
skylduna, né safnaði hún veraldleg-
um auði. En í þeim ranni hafa ærsl
og lífsgleði verið í fyrirrúmi og bjó
Guðmundur að þeim verðmætum
allar götur til hins siðasta, því ætíð
var stutt í brosið. En engu síður
var Guðmundur mikill alvörumaður
og velti fyrir sér flóknu mannlífinu
á alla kanta.
Guðmundur Freyr sigldi lífsins
ólgusjó ekki án ágjafa, fjarri því,
hann þurfti eins og svo margir aðr-
ir að takast á við hin flóknustu mál
og hann gerði það með þeim hætti
að ég hlaut að dást að honum. Við
sem þekktum hann vel bárum ótak-
markaða virðingu fyrir honum, og
erum honum óendanlega þakklát
fyrir það, sem hann var okkur öllum
í fjölskyldunni. Guðmundur var
öðru fremur duglegur og traustur
og hann var ekki þeirrar gerðar að
vera á ferð og flugi á milli vinnu-
staða. Um árabil starfaði hann á
Keflavíkurflugvelli hjá ameríska
hernum sem matreiðslumaður, er
hann hafði lært til. Hann sinnti
starfi verslunarstjóra hjá hús-
gagnaversluninni Bláskógum um
nokkurra ára skeið.
í fulla tvo áratugi rak Guðmund-
ur sinn eigin sendiferðabíl frá Nýju
sendibílastöðinni og sinnti þeim
starfa alla tíð af þeim dugnaði og
samviskusemi, sem var honum svo
eiginleg. Traust, virðingu og vináttu
eignaðist hann hjá samferðamönn-
um sínum og er hans sárt saknað,
því hann var einkar glaðsinna og
bóngóður og vildi hvers manns
vanda leysa. Viðskiptamenn hans
báru honum allir eins söguna og
vildu umfram allt hafa slíkt val-
menni í þjónustu sinni og voru í
sambandi við hann á öllum tímum
að fela honum hin ýmsu verkefni
til að leysa úr. Það leiðir af eðli
máls að Guðmundi voru falin alls-
konar trúnaðarstörf, þótt hann
sæktist ekki eftir sviðsljósinu, enda
var hann of mikill höfðingi til að
berast á.
Guðmundur Freyr setti hlutina í
forgangsröð. Honum var umhugað
að fjölskylda hans ætti öruggt skjól
í hörðum heimi og hann var alveg
sérstaklega ábyggilegur í fjármálum
og kunni öllum öðrum betur, sem
ég þekki, að spila úr því, sem var
úr að moða.
Á vettvangi íþróttar sinnar glím-
unnar var Guðmundi Frey sýndur
allskonar sómi, sem vert var. Hann
vann titla eins og íslands- og
Reykjavíkurmeistari margsinnis og
1977 hampaði hann skildi Ármanns.
En titlar og verðlaunagripir eru þó
ekki það, sem upp úr stendur, held-
ur minningin um glímumanninn,
sem glímdi öðrum mönnum betur,
fimlegar og af slíkum drengskap að
eftir var tekið og verður lengi i minn-
um haft. Guðmundur fór í margar
utanferðir til að sýna glímu. Var
hann þá jafnan valinn til að vera
fánaberi og athygli vakti hvern veg
hann framkvæmdi fánakveðjuna á
heimssýningunni í Kanada 1968,
virðulega og fallega. Aðrir munu af
meiri þekkingu en undirritaður gera
skil þessum þætti í lífshlaupi Guð-
mundar.
Guðmundur var iðinn við kolann
og lét vinnuna sitja fyrir og því gaf
hann sjálfum sér of lítinn tíma. Á
útmánuðum fórum við saman í
gönguferð og gengum að hæsta
fossi landsins Glym. Guðmundur
blés ekki úr nös og naut þess að
vera úti í náttúrunni og virða fyrir
sér útsýnið yfir Hvalfjörð. Á leið-
inni niður renndum við okkur niður
fannirnar og skemmtum okkur kon-
unglega og létum eins og smástrák-
ar. Þetta ætluðum við að gera að
árlegum atburði. Mér þykir vænt
um þessa samverustund okkar og
mun lengi minnast hennar.
Dætur okkar Guðmundar, Ágústa
og Emilía, eru mjög jafnaldra og
nánar. Með þeim og Guðmundi var
einstakt vináttusamband og þeim
dýrmætt og ef til vill þau verðmæti
sem verða þeim hvað óbrotgjörnust
er stundir líða. Guðmundur átti fyr-
ir þijá sonu Hlyn, Hilmi og Guð-
mund Frey, allir glæsilegir atgerfis-
menn. Þeim, flölskyldum þeirra,
systkinum Guðmundar og þeirra
fjölskyldum sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur.
Börnum Gottu af fýrra hjóna-
bandi var Guðmundur Freyr sem
besti faðir og börnum þeirra kær afí.
Það er mikill sjónarsviptir að
þessum glæsilega íþróttamanni og
dugnaðarforki og tregt tungu að
hræra, þegar hann er fallinn frá,
langt um aldur fram.
Við fjölskylda Gottu kveðjum
kæran vin og minnumst hans ætíð
er við heyrum góðs manns getið.
Sjálfur er ég viss um að þegar
ég hitti Guðmund handan móðunn-
ar miklu verða fagnaðarfundir og
hann mun óðara bjóða upp á sterkt
kaffi með góðri köku og ís.
Elsku Gotta og Emilía, við Þór-
unn og Ágústa Rós biðjum að góð-
ur guð megi styrkja ykkur og aðra
ástvini Guðmundar í sorginni og
efla ykkur í mótlætinu.
Blessuð sé minning Guðmundar
Freys Halldórssonar.
Árni M. Emilsson.
Heimssýning var haldin í
Montreal í Kanada sumarið 1967.
ísland var ein þjóðanna, sem þar
komu fram. Við aðalinnganginn að
sýningarsvæðinu var torg. Við það
á þijár hliðar voru áhorfendasæti
sem í grísku hringleikahúsi. Opin
var fjórða hliðin fram að stöðu-
vatni. Sýn til þess lokaðist af mjög
háum fánastöngum, þar sem fánar
allra þátttökuþjóða voru dregnir að
húni. Hátt uppi í sætaröðum gagn-
stæðrar hliðar var upphækkaður
pallur með viðhafnarstólum. Torgi
þjóðanna var hér lýst. Fyrsta
sunnudag í júní á heimssýningunni
skyldi á þessu torgi þjóðanna efna
til hátíðar og minnast Norðurlanda-
þjóðanna. Var vitað að frændþjóð-
irnar myndu fela flotadeildum sín-
um að bera fram þjóðfána sína og
afhenda borgarstjóra Montreal.
Hafði komið til tals að senda varð-
skip vestur og láta varðskipsmenn
annast að koma fram fýrir þjóðina.
Við þetta var hætt og flokki glímu-
manna, sem þarna skyldu sýna,
falið að koma fram við hlið þjálf-
aðra hermanna. Verkefnið var að
bera þjóðfánann við hlið hermanna
frændþjóðanna inn á torgið þvert
yfir það upp háar tröppur að hátíð-
arsviði þar sem fyrirmenn sátu,
afhenda hann og víkja sömu leið
til baka. Þetta verkefni var falið
Guðmundi Frey Halldórssyni glímu-
manni úr Ármanni. Blaðamaður
Morgunblaðsins, Elín Pálmadóttir,
skrifaði lýsingu af þessari athöfn í
blað sitt. Hún rómaði fánaburð
Guðmundar og kvað hann hafa
meðhöndlað fánann af mikilli reisn
og virðuleika, svo að athygli vakti
að hann bar af öllum hinum sem
voru þjálfaðir í hermennsku. Sjö
árum síðar var á Þingvöllum minnst
1100 ára byggðar á Islandi. Tvisvar
þurfti að bera þjóðfánann fram til
kveðju. Til þess var Guðmundur
valinn. Hann bar fánann fram fyrir
þjóðargönguna er hún hafði tekið
sér stöðu undir héraðsmerkjum á
Efri-Völlum og heilsaði þingheimi.
Þegar forsætisráðherra sleit þjóð-
hátíðinni, var blásið í 4 lúðra af
barmi Almannagjár en framan við
hátíðargesti framkvæmdi Guð-
mundur fánakveðju og með sér-
stakri tign og virðingu fylgdu hreyf-
ingar fánans tónum lúðranna. Þetta
nær enginn að framkvæma, nema
hann búi yfír góðum líkamsburðum
og sé gæddur listrænum skilningi
og færni.
Fljótt eftir fermingu hóf Guð-
mundur að æfa glímu og sautján
ára (1958) var hann liðtækur i sýn-
ingarflokki Ármenninga sem ferð-
aðist úm Bretagneskaga á Frakk-
landi. í nær 30 ár var Guðmundur
virkur í keppni og sýningum. Sér-
stæður sýningarmaður var Guð-
mundur Freyr, því að auk færni í
íþróttinni, kunnáttu bragða og
varna, mýktar og lipurðar, var hann
svo innilega leikglaður og eðlilegur
leikari. Hann hleypti í sýninguna
glaðværð og hreif félaga sína með,
t.d. sá ég glímumenn leika landlegu
í verstöð, hefði ekki Guðmundar
notið við, hefði sýningin lyppast
niður í selaskap og deifð en hann
þreif þá fram á gólfið, !ét þá kall-
ast á og mana hvern annan, svo
að sýnilega tók glíman hrollinn úr
vindbörðum vermönnum.
Ég hygg að eigi sé það fjarri
lagi hjá mér að fáir ef nokkur hef-
ur frá 1960 til 1983 tekið þátt í
fleiri glímumótum en Guðmundur
og komið frá leiknum með verð-
laun. Skoðum þetta aðeins: í Lands-
flokkaglímum hefur hann unnið 7
sinnum I. verðlaun, 3 sinnum II.
verðlaun; fyrir fagra glímu fær
hann í Íslandsglímu 1971 I. verð-
laun; í Bikarglímu íslands 1977 og
1983 varð hann annar; Skjaldar-
glímu Ármanns vann Guðmundur
Freyr 1977 og næstu tvö ár í öðru
sæti. Telja mætti vinninga hans til
viðbótar úr: Hæfniglímu, Sveita-
glímu íslands, flokkaglímum
Reykjavíkur og innanfélagskeppni
í Ármanni.
Unun var að sjá Guðmund flétta
saman brögð. Þá sást hvert vald
hann hafði á öllum glímubrögðum.
Hann kunni frábærlega að sækja
bragð, með því að raska jafnvægi
viðfangsmannsins og þá bregða
fýrir hann fæti eða mjöðm, svo að
hann félli í völlinn án beitingar afls
og líkamsþunga.
Guðmundi Frey hömluðu oft og
lengi meiðsli í hné.
Með fráfalli Guðmundar Freys
Halldórssonar er horfínn af glímu-
vettvangnum drengskaparmaður,
góður félagi og einn af bestu glímu-
mönnum þjóðarinnar.
Við sem nutum hans sem glímu-
félaga söknum mæts íþróttamanns.
Innilegar samúðarkveðjur til ást-
vina Guðmundar Freys.
Þorsteinn Einarsson.
Elsku Freyr minn, frændi og
uppeldisbróðir, eins og við kölluðum
okkur alltaf. Með miklum söknuði
kveð ég þig nú, elsku Freyr minn,
eftir harða baráttu þína við erfíðan
sjúkdóm. Margar minningar koma
upp í hugann er ég minnist liðinna
tíma. Er við áttum heima á Freyju-
götu 17b, gerðum við mörg prakka-
rastrik, en þá var alltaf hægt að
fara til Bjössa Sigurbjörnssonar á
Freyjugötu 17, og láta blessa okk-
ur. Én þá gátum við byijað aftur.
Það var mikil fyrirferð á okkur
enda vorum við kallaðir Binni og
Pinni á þessum árum. Ég gleymi
því aldrei þegar amma okkar sagði
okkur frá því er við tókum tennurn-
ar hennar og mátuðum þær, því
Freyr hafði sagt: „Svona gerir
amma alltaf!" Freyr frændi var allt-
af hress og kátur, það var alltaf
gott að tala við hann og vera í
návist hans. Freyr var glímumaður
mikill og stundaði þá íþrótt í mörg
ár. Nú kveð ég þig, elsku Freyr
minn, með þessum fátæklegu orð-
um. Góði guð blessi minninguna um
góðan mann og gefi okkur og öðrum
ástvinum styrk í sorginni.
Eiginkonu hans, börnum, barna-
börnum, systkinum og öllum þeim
sem stóðu honum nærri votta ég
mína dýpstu samúð.
Bill.
Mig setti hljóðan þegar mér var
tilkynnt lát Guðmundar Freys að
morgni miðvikudags í síðustu viku
þó að ég hafí um nokkurt skeið
vitað að hveiju stefndi og fráfall
hans hefði ekki átt að koma á óvart.
Guðmundur Freyr var einungis 56
ára gamall og í mínum huga var
hann alltaf ímynd hins hrausta,
síunga og glaðlega manns. En hinn
erfiði sjúkdómur, krabbameinið,
hlífir engum og leggur jafnvel að
velli menn eins og Guðmund Frey.
Guðmundi Frey kynntist ég í
gegnum glímuíþróttina, fyrst á
glímuæfingu hjá Ármanni, þegar
hann var rúmlega tvítugur og ég á
fermingaraldri. Hann fangaði þá
athygli mína umfram aðra fyrir
sérlega glæsilegt glímulag, mikla
færni og drengilega framkomu.
Allar götur síðan hefur Guðmundur
Freyr verið ein af mínum fyrir-
myndum í þessari ágætu íþrótt.
Guðmundur Freyr var eftirsóttur
sýningamaður. Hann hafði ein-
hveija sérstaka útgeislun í glímu-
sýningum, sem gerði það að verkum
að áhorfendur hrifust með honum
og fylltust eftirvæntingu. Hann var
og ákafur og harðskeyttur keppnis-
maður en umfram allt glímdi hann
af drengskap og mikilli leikni. Það
var alltaf mjög skemmtileg og sér-
stök upplifun að glíma við Guðmund
Frey, hvort sem var á æfingum, á
sýningum eða í hörkukeppni.
Við áttum þess kost að fara sam-
an til Kanada árið 1975 með flokki
glímumanna til að sýna glímu við
ýmis tækifæri þarlendis í tilefni af
100 ára búsetu íslendinga þar.
Þessi ferð var mjög skemmtileg og
þar var Guðmundur Freyr sem oft-
ar hrókur alls fagnaðar og nokkurs
konar yfirprakkari þegar það átti
við.
Við hjónin munum ávallt minnast
Guðmundar Freys sem svolítið sér-
staks manns sem afar gott var að
hafa nálægt sér. Aðstandendum
hans vottum við okkar dýpstu sam-
úð.
Hjálmur Sigurðsson
og Sigríður Rut.