Morgunblaðið - 09.10.1997, Síða 42

- 42 FIMMTUDAGUR 9. OKTÓBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Einars-
son var fæddur
í Reykjavík 5. júní
1926. Hann lést á
St. Jósefsspítala 30.
september síðast-
liðinn. Gunnar var
sonur Einars Þórð-
arsonar skósmiðs,
fyrrv. bónda í Litlu-
hlíð í Sogamýri, f.
6. feb. 1885, og
konu hans Maríu
Kristínar Jónsdótt-
ur frá Stuðlakoti í
Reykjavík, f. 11.
maí 1888. Gunnar
átti fimm systkin, og eru þau
öll á lífi. Þau eru: Jón, f. 12.12.
1912, Ingibjörg, f. 9.8. 1915,
Rósa, f. 4.5. 1919, Geirlaug, f.
29.3. 1923, og Þórunn, f. 9.11.
1928. Gunnar ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Reykjavík.
Gunnar kvæntist hinn 28. maí
1949 Theodóru Sveinsdóttur.
Þau skildu. Börn Gunnars og
Theodóru eru: Einar, f. 24.11.
1949, Inga, f. 2.8. 1951, Þórunn,
f. 26.4. 1956, og Gunnar Theo-
» dór, f. 15.3. 1960.
Gunnar eignaðist eina dóttur
Leiðir okkar Gunnars Einars-
sonar lágu saman þegar hann
gerðist lögreglumaður í Stykkis-
hólmi. Hann starfaði þar sem lög-
regluþjónn í allmörg ár og við
urðum góðir vinir strax og við
kynntumst. Gunnar var afar þægi-
legur starfsmaður og samstarfs-
^ maður. Hann var góðgjarn, sáttf-
ús og einlægur í samskiptum sín-
um við alla. Við fórum saman
margar ferðir um Nesið í embætt-
iserindum, oftast þó í Grundar-
fjörð, Ólafsvík og Hellissand. Að
vetrarlagi voru þetta oft strangar
ferðir og erfiðleikum bundnar,
þegar snjóar voru miklir. Allt fór
það samt vel, einkanlega vegna
snarræðis Gunnars, þrautseigju
og útsjónarsemi. Þegar hann
hætti sem lögregluþjónn í Stykkis-
hólmi flutist hann í Hveragerði
og vann þar um tíma ýmis störf.
Þaðan fluttist hann- í Rangárvalla-
sýslu og stundaði búskap á Brekk-
um í Hvolhreppi og Lækjarbakka
Landeyjum. Það var ánægjulegt
að heimsækja hann á alla þessa
staði. Hann var sérstaklega natinn
fyrr, Árnýu Svölu,
f. 23.5. 1948. Móðir
Árnýjar, er Val-
gerður Bjarnadótt-
ir. Barnabörn
Gunnars eru 16 og
eitt langafabarn
hafði hann eignast.
Gunnar gerðist
ungur lögreglu-
þjónn og stundaði
það starf samtals í
um 18 ár, að mestu
i Reykjavík, en
einnig á Húsavík og
í Stykkishólmi.
Leigubílstjóri var
Gunnar um 10 ára skeið hjá
Bifreiðastöð Steindórs. Einnig
var Gunnar bóndi í Þúfukoti í
Kjós um miðjan sjöunda áratug-
inn og starfsævinni Iauk hann
sem kjúklingabóndi á Lækjar-
bakka í V-Landeyjum. Tónlist
var Gunnari mikilsverð. Hann
söng í fjölmörgum kórum og
var eftirsóttur söngmaður. Þá
söng hann fyrsta tenór í kvart-
ettinum Leikbræðrum.
Utför Gunnars fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
við skepnur. Hann var hestamaður
góður og átti oftast hesta. Á
Lækjarbakka rak hann kjúkl-
ingabú og stundaði kjúklingarækt
í nokkur ár. Þegar hann hætti
búskap fór hann til Þorlákshafnar
og starfaði þar við laxarækt.
Gunnar var mjög góður söngvari
og hafði fallega og mikla tenór-
rödd, og ekki þótti lögreglukórinn
fullskipaður nema Gunnar væri
þar með. Þekktastur mun Gunnar
þó fyrir söng sinn með kvartettin-
um Leikbræðrum og eru sönglög
þeirra iðulega leikin í útvarpi.
Góðsemi Gunnars og tillitssemi
við náungann voru þeir eiginleikar
hans, sem nýttust honum einna
bezt í lögreglustarfinu. Hann var
barngóður og hafði gott lag á
börnum, og hann átti góð sam-
skipti við alla Snæfellinga, hesta-
menn sem aðra. Smásaga úr
Stykkishólmi lýsir því vei. Einn
morgun þegar hann var á gangi
um Aðalgötuna í Stykkishólmi
mætti hann öldnum Hólmara,
Eyjólfi Bjarnasyni, sem leit hálf
vesældarlega út, gekk upp og nið-
MINNINGAR
ur af mæði og átti erfitt með að
bera sig yfir. Gunnar fór með
hann inn í lögreglubílinn og gaf
honum súrefni úr súrefnisflösku,
sem alltaf var til staðar í bílnum.
Þegar Eyjólfur fór að hressast
kvaddi hann Gunnar og um leið
og hann steig út úr bílnum þakk-
aði hann fyrir sig með þessari
stöku:
Þú á súr vilt seðja mig
svo ég lengur hjari,
góðu bömin gleðji þig
Gunnar lögvemdari.
Jón Magnússon,
Stykkishólmi.
Gunnar Einarsson, söngvari og
lögreglumaður, er nú látinn, sjö-
tugur að aldri. Þar er genginn
góður vinur og félagi g skarð fyrir
skildi. Mig rámar í gamalt stef:
Söngfuglar hljóðir, hverfa út í blá-
inn ... og sumri hallar við líkbörur
góðs vinar og félaga.
Gunnar fæddist í Litlu-Hlíð í
Reykjavík og alinn upp í foreldra-
húsum með systkinum sínum. Ein-
ar Þórðarson faðir hann stofnaði
býlið á þriðja áratugnum í Soga-
mýrinni, en þar þróaðist smábýla-
hverfi í nágrenni Reykjavíkur fyrir
tilstilli bæjarins. Aðgangur að
nærtækum landbúnaðarvörum
þótti bjargræðismál fyrir íbúa
Reykjavíkur og velferðarmál fyrir
fólkið í bænum, einkum börnin.
Einar þótti natinn við skepnur
og allur búfénaður á hans vegum
skilaði góðum afurðum. Gunnar
tileinkaði sér umgengnisvenjur for-
eldra sinna og var mikill dýravin-
ur. í honum blundaði bóndinn en
búskapur varð þó ekki hans ævi-
starf. Þó bætti hann úr því er hann
á efri árum náði að stunda búskap
í nokkur ár.
Gunnar sótti í sveitina og átti í
hús að venda hjá frændfólki á
Reynisvatni í Mosfellssveit. Þar bjó
Olafur móðurbróðir hans. Þá varð
Gunnar heimagangur og vinur
Þorgeirs í Gufunesi þar sem hann
var tíður gestur og starfsmaður í
ígripum. Einnig var hann starfs-
maður hjá Kolbeini í Kollafirði um
tíma. Umgengni og samskipti hans
við búfé mótaðist að verulegu leyti
í samneyti við þessa ágætismenn
og að því bjó hann alla tíð.
Á þessum árum lágu saman
sporaslóðir Gunnars og okkar
Reykjabræðra í karlakórnum
Stefni og áttum við saman góðar
stundir. Björt rödd Gunnars naut
sín vel í kór héraðsmanna. Hann
varð þegar einsöngvari og flutti
marga einsöngsperluna. Gunnar
gerði þennan litla kór að gildandi
fyrirbæri. Tekið var up á plötur
sem enn eru til og eru fjársjóður.
Þann tíma sem hannvar með okkur
hér í Mosfellssveit, árin eftir stríð,
naut hann tilsagnar í raddbeitingu
hjá Gunnari Sigurgeirssyni, tón-
listarkennara í Reykjavík. Kórnum
okkar hélst þó ekki lengi á Gunn-
ari, enda kominn upp úr því í
Karlakór Reykjavíkur. Frami hans
stóð opinn á söngsviðinu og brátt
var hann orðinn tenór og burðarás
í kvartettinum Leikbræðrum sem
stofnaður var um þetta leyti. Það
fer öðrum betur en mér að meta
hið ágæta söngframlag hans og
þeirra félaga sem allir voru þá jafn-
framt virkir í Karlakór Reykjavík-
ur. Gunnar ásamt Ástvaldi og
Torfa Magnússonum og traustur
var Friðjón Þórðarson, bassinn og
skáldið.
Á miðjum áratugnum sjöunda
bjó Gunnar um tíma í Kjósinni og
var þá strax kominn í sitt gamla
sæti í karlakórnum Stefni. Árið
1965 söng Stefnir á Landsmóti
UMFÍ að Laugarvatni. Þá var
Gunnar með okkur og leiddi sína
rödd. Brátt skildi leiðir, í tvo ára-
tugi, þar til hann settist að á
Brekkum í Hvolhreppi.
Ég heimsótti Gunnar sem tók
mér fagnandi og sýndi mér bú-
stofninn í innistöðu. Fóðrun og líð-
an búfjárins var eins og best varð
á kosið. Gleði og velsæld í augum
íjárins - öllu leið hér vel, fé, naut-
gripum og glansfóðruðum gæðing-
um á stalli.
Þar voru heyin næg og vel um-
gengin. Þrifnaður til fyrirmyndar
og umgengni öll í góðu lagi þrátt
fyrir nokkur þrengsli. Það hvarfl-
aði að mér að í raun væri Gunnar
bóndi af hugsjón og nyti þess að
umgangast húsdýrin með ró og
umhyggju hins raunsanna hirðis.
Hestalánið fylgdi honum, enda
mjög næmur á hross og allt vel
tamið og spakt.
Gunnar hafði viðskipti við okkur
feðga og ól upp fugla. Fórst honum
það vel úr hendi bæði á Brekkum
og seinna á Lækjarbakka. Honum
auðnaðist að reka bú sitt með ein-
hveijum hagnaði, en það gekk
mönnum stundum misjafnlega á
þessum árum. Hann reyndist í við-
skiptum hinn mesti skilamaður og
er búskap lauk vegna heilsubrests
skilaði hann hreinu borði og skuld-
aði engum neitt. Gunnar var mað-
ur sem naut þess að fást við bú-
skap, en örlögin og aðstæður
beindu honum til annarra starfa.
GUNNAR
EINARSSON
ÞÓREY EYJÓLFS-
DÓTTIR KOLBEINS
tÞórey Eyjólfs-
dóttir Kolbeins
iæddist í Byggarði
á Seltjarnarnesi 5.
febrúar 1927. Hún
lést á Grensásdeild
Sjúkrahúss Reykja-
T>. víkur 30. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Eyjólfur Kol-
beins, bóndi og
verslunarmaður í
Byggg'arði og á Kol-
beinsstöðum á Sel-
tjarnarnesi, f. 24.1.
1894 á Staðarbakka
í Miðfirði, d. 11.1. 1947 á Kol-
beinsstöðum, og Ásta Helga-
dóttir Kolbeins, f. 9.10. 1902 í
Lykkju á Akranesi, d. 18.7.1996
í Reykjavík.
*' Systkini Þóreyjar eru: Lilja
Kristín E. Kolbeins, f. 10.4.
1928, Eyjólfur E. Kolbeins, f.
31.5. 1929, Andrea Halla E.
Kolbeins, f. 2.7. 1930, og Ásta
E. Kolbeins, f. 25.1. 1933.
Þórey giftist árið 1955 Ólafi
Einari Ólafssyni, veðurfræð-
ingi, f. 21.11. 1928 í Reykjavík,
d. 16.9. 1974 I Reykjavík. For-
eldrar Ólafs Einars
voru Ólafur Einars-
son, sjómaður, f. 8.4.
1888 í Háholti í
Reykjavík, d. 5.2.
1980 í Reykjavík, og
Sigrún Kristín
Krisljánsdóttir,
verslunarmaður, f.
19.11. 1896 í Vigur
í ísafjarðardjúpi, d.
11.1. 1968 í Reykja-
vík. Heimili Þóreyj-
ar og Ólafs Einars
var á Kolbeinsstöð-
um, á Víðimel 21 og
síðar Grenimel 33 í
Reykjavík.
Börn Þóreyjar eru: 1) Sigrún,
verslunarmaður og húsfreyja í
Reylqavík, f. 21.10.1956. Maður
hennar er Rúnar Bergmann
Sveinsson, bílstjóri, f. 9.8. 1953,
og eiga þau þijú börn: Rakei,
verslunarmann, f. 10.3. 1979,
Þóreyju, f. 12.11. 1986, og Einar
f. 6.7. 1988. 2) Ásta Kristrún
Ólafsdóttir, kennari og ráðgjaFi,
f. 14.12. 1958. Maður hennar er
Þorgeir Jónsson, bóndi á
Fremstafelli í S-Þingeyjarsýslu,
f. 26.7. 1955 og 3) Haraldur
Ólafsson, veðurfræðingur, f.
9.12. 1965. Kona hans er Edda
Kristín Einarsdóttir, arkitekt,
f. 1.2. 1960. Börn þeirra eru
Einar Þór, f. 10.7. 1992 og Ólaf-
ur Öm, f. 11.5. 1995.
Þórey ólst upp í föðurhúsum.
Hún gekk í Mýrarhúsaskóla á
Seltjarnarnesi, Ingimarsskólann
í Reylqavík, og lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reylgavík árið 1947. Á árunum
1948-1954 stundaði hún nám við
Háskólann í Ósló og lauk þaðan
prófi í landafræði, ensku og
frönsku. Að loknu námi kenndi
Þórey að Skógum undir Eyja-
fjöllum og í Reykjavík. Frá ár-
inu 1962 til sjötugs starfaði
Þórey fyrir Loftleiðir og síðar
Flugleiðir.
Utför Þóreyjar fer fram frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn
9. október og hefst athöfnin kl.
13.30.
Vinkona okkar Þórey Kolbeins er
látin um aldur fram eftir margra
mánaða þungbær veikindi. Hún bar
þessa byrði sem aðrar af stöku æðru-
leysi.
Hugurinn reikar hálfa öld aftur í
tímann til menntaskólaáranna. Vorið
1947 lauk Þórey Kolbeins, lágvaxin
stúlka, grönn og kvik í hreyfingum,
stúdentsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík. Hún var skarpgreind,
eins og einkunnir bera með sér, og
semidux á stúdentspróf frá mála-
deild skólans þetta vor. í skóla-
skýrslu má sjá að henni voru veitt
verðlaun frá skólanum fyrir iðni, sið-
prýði og framfarir og einnig verð-
laun frá Dansk-íslenzka félaginu
fyrir besta frammistöðu í dönsku á
stúdentsprófi.
Þórey var elst fimm systkina og
móðir þeirra ekkja þegar hér var
komið sögu. Lítið hefði því væntan-
lega orðið úr framhaldsnámi erlend-
is ef ekki hefðu komið til hinir góðu
námshæfileikar og þeirra vegna
fjögurra ára námsstyrkur frá
Menntamálaráði. Haustið 1948 hélt
Þórey því til háskólanáms í Ósló.
Upp í hugann koma ljúfar minn-
ingar um flugferðina til Noregs og
hlýja ágúst- og septemberdaga þetta
haust. Svo vildi til að í flugvélinni
voru sex ungmenni að halda í fyrsta
sinni til háskólanáms erlendis, fjórir
piltar sem allir hugðu á veðurfræðin-
ám, þar á meðal Olafur Einar Ólafs-
son, sem síðar varð eiginmaður Þó-
reyjar, og tvær stúlkur, Þórey og
bekkjarsystir hennar Sigríður Breið-
fyörð. Þarf ekki að orðlengja það að
góð og traust vinátta tókst með þess-
um hópi, þótt leiðir sumra hafi nokk-
uð skilist síðar. Þórey stundaði nám
sitt af kostgæfni og lauk cand. mag.
prófi frá Háskólanum í Ósló árið
1954. Námsgreinar hennar voru
landafræði, enska og franska.
Margs er að minnast frá nánum
samskiptum og gleðistundum með
þeim Þóreyju og Ólafi Einari, ekki
Þeim lífsþætti Gunnars kynntist
ég ekki, enda bóndastarfið og
söngurinn okkar sameiginlega
áhugamál.
Þessi fáu og fátæklegu orð verða
ekki lengri, en minningin um
drengskap og vináttu lifir. Enn
kemur í huga mér minning um
bóndann einhversstaðar úr gamalli
tíð:
„Hljómvana hlíðar, hljóðar standa,
floginn er svanur til fegri landa.“
Ég færi ættingjum og öðrum
ástvinum samúðarkveðjur.
Jón M. Guðmundsson.
„Hvar söngur ómar sestu glaður,
þar syngur enginn vondur maður.“
Þessi orð þýska skáldsins Göthes
koma ósjálfrátt upp í hugann þeg-
ar minnst er með nokkrum orðum
Gunnars Einarssonar „leikbróður“
og vinar. Af mörgu er að taka þar
sem náin vinátta okkar Gunnars
stóð í meira en hálfa öld.
Það var góður liðsmaður sem
gekk í áhöfn Breiðfirðingakórsins
er Gunnar Einarsson kom í kórinn
árið 1945, þá aðeins 19 ára gam-
all. Þar fann hann upphafið að
gylltum örlagaþræði, sagði hann
sjálfur, svo tíðrætt varð honum um
hvað það hefði verið mikið gæfu-
spor þegar hann gekk til liðs við
þann félagsskap. Innan vébanda
kórsins eignaðist hann félaga sem
síðar kölluðu sig kvartettinn Leik-
bræður. Við sem fyrir vorum í
kórnum heyrðum strax að þarna
var komin glansandi rödd sem brá
blátærri birtu á tenórrödd kórsins
þótt ungur væri.
Áður en Gunnar kom í Breið-
firðingakórinn höfðum við þrír
kórfélagar, allir Dalamenn, rætt
það okkar í milli að gaman væri
að stofna kvartett og reyna að
feta í fótspor MA-kvartettsins en
Ijóminn af söng þeirra félaga var
ríkjandi í huga okkar. Fyrsta te-
nórinn vantaði okkur og það varð
Gunnar Einarsson. I söngför
Breiðfirðingakórsins um byggðir
Breiðafjarðarbyggðar sumarið
1945 var svo stofnaður kvartett-
inn Leikbræður. Hófst nú
skemmtilegur söngferill sem stóð
með stuttum hléum í tíu ár, til
1955. Frá þessum árum er margs
að minnast. Á félagsskapinn bar
aldrei skugga og var samstaðan
með eindæmum góð. Bræðralag
réð þar ríkjum eins og svo oft
meðal þeirra sem ganga til liðs
við hina töfrandi sönggyðju. Við
vorum stoltir af 1. tenór, rödd
síst frá æsku- og námsárum í Nor-
egi, en einnig _frá starfsárunum hér
í Reykjavík. Ólafur lést því miður
langt um aldur fram árið 1974 á
46. aldursári. Börn þeirra Þóreyjar
þijú voru þá enn ung að árum.
Umsjá þeirra ásamt störfum utan
heimilis varð því hennar hlutskipti.
Haraldur, yngstur barnanna, var
aðeins átta ára við fráfall föður síns.
Hann fetaði í fótspor foreldra sinna
og stundað háskólanám í Ósló. Þar
lauk hann embættisprófi í veður-
fræði eins og faðir hans hafði áður
gert, en síðar hefur hann stundað
framhaldsnám í Frakklandi og lokið
þar doktorsprófi.
Þórey var ákaflega traust og heil-
steypt kona, réttsýn og einkar ljúf
í öllum samskiptum. Hennar verður
því sárt saknað. Við kveðjum nú
kæra ævilanga vinkonu okkar með
trega. Börnum hennar, fjölskyldurn
þeirra og systkinum hennar vottum
við djúpa samúð. Blessuð sé minning
Þóreyjar Kolbeins.
Hulda og Flosi Hrafn.
Við Þórey sáumst fyrst í Ingimars-
skólanum á fímmta áratugnum. Ekki
urðu kynnin mikil þá. Það var ekki
fyrr en ég fór til náms í Ósló 1950,
þar sem Þórey var við nám í málum,
að við hittumst^ aftur, skömmu eftir
að ég kom til Óslóar, þar sem fyrir
voru allmargir námsmenn. íslenski
stúdentahópurinn hélt mjög vel sam-