Morgunblaðið - 24.10.1997, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 1997
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðmundur Jó-
hann Gíslason
fæddist á Ríp í
Hegranesi, Skaga-
firði, 21. janúar 1912.
Hann lést á Landspít-
alanum 15. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Sigurlaug Guð-
mundsdóttir og Gísli
Jakobsson, ábúendur
2Tþar. Bróðir hans er
Valtýr Gíslason, f.
23.12. 1922.
Eiginkona Guð-
mundar var Guðný
M. Þórðardóttir, f. 5.
ágúst 1909, d. 29.
apríl 1983. Börn þeirra eru: Sig-
urlaug, f. 13.8. 1943, hennar syn-
ir eru Kristinn Ragnar og Guð-
mundur Jóhann Hallbergssynir.
Synir Guðmundar eru Hallberg
Bryi\jar, Axel Darri og Guð-
mundur Jóhann. Þórður Stein-
grímur f. 30.6. 1945, eiginkona
Nú, þegar komið er að leiðarlok-
, nm, langar okkur til að skrifa nokk-
*r minningarorð um hann Guðmund
afa og tengdapabba. Hann afi var
orðinn þreyttur og sárþjáður af lang-
varandi heilsuleysi, en hann lét samt
ekki á neinu bera, kvartaði ekki,
alveg sama á hveiju gekk, alltaf
hélt hann reisn sinni, alveg fram á
síðasta dag. Það eru orðin 14 ár síð-
an Guðný amma lést. Við bræðurnir
vorum kornungir og Steinunn Tinna
ófædd, þannig að við munum lítið
eftir henni, en hún var okkur bræðr-
unum afskapiega góð og kærleiksrík
'5fcnma og sem tengdamóðir mín
einnig. Blessuð sé minning hennar.
Þau hjónin reistu sér myndarlegt
heimili í Vallargerði 6 í Kópavogi
með fallegum garði, en Guðmundur
var mikill áhugamaður um garð-
rækt. Þær eru orðnar margar plönt-
urnar í okkar lóð sem eru ættaðar
úr garðinum hans.
Við minnumst veiðitúranna sem
við íjölskyldan fórum með „Afa í
Valló“, eins og við kölluðum hann,
fyrst í Brúará og síðar í Veiðivötn
og á fleiri staði, þeir eru orðnir æði
margir, og alltaf var jafngott og
upplífgandi að hafa hann með í ferð-
um. Þegar hann hætti að geta farið
með okkur, fannst okkur eitthvað
^.’o tómlegt. Það bara vantaði hann
Guðmund! Það var hreint aðdáunar-
vert að fylgjast með honum við veiði-
skapinn síðustu árin, oft og tíðum
sárkvalinn af þrautum í líkama, en
hann lét sig bara hafa það, áhuginn
var svo mikill að lifa lífinu lifandi.
Já hann Guðmundur var þijóskur.
Það hálfa væri nóg!
Guðmundur var mikill barnavinur.
Þá er okkur systkinunum eitt sér-
staklega minnisstætt frá veiðitúrun-
um með honum afa, en það var
„veiðikaffið" hans. Það leyndist
nefnilega alltaf eitthvað spennandi
í gamla bakpokanum sem heillaði
barnsaugun og kitlaði bragðlaukana,
og svo á heimleiðinni úr veiðiskapn-
„*j!jn var stoppað við sjoppu og keypt-
ur „veiðiís" á línuna.
Guðmundur sat aldrei iðjulaus,
fjölskyldan, garðurinn, pólitíkin,
veiðiskapurinn, félagsmálin, menn
og málefni áttu hug hans alian. Öll-
um vildi hann hjálpa, gefa og að-
stoða eftir megni, og undir það síð-
asta kvaddi hann okkur systkinin
með góðum heilræðum og hvatning-
arorðum. Hann hefur skilað vel unnu
dagsverki og dó hvíldinni feginn,
sáttur við guð og menn.
Elsku Guðmundur, við þökkum
þér allar góðu stundirnar og kveðjum
^ig með söknuði. Guð blessi minn-
ingu þína.
Steingerður Agústsdóttir og
barnabörnin, Guðni Þór, Ulfar
og Steinunn Tinna.
Mig langar að minnast afa með
nokkrum orðum. Ég varð þess heið-
^lrs aðnjótandi að alast upp hjá
honum og eftir að amma dó bjugg-
hans er Steingerður
Ágústsdóttir.
Þeirra börn eru:
Guðni Þór, Úlfar og
Steinunn Tinna.
Guðmundur nam
bókbandsiðn á Hól-
um í Hjaltadal árið
1929, flutti 20 ára
til Siglufjarðar og
vann þar ýmis störf,
meðal annars við að
kenna bókband.
Hann flutti til
Reykjavíkur árið
1941, og til Kópa-
vogs árið 1950 og
starfaði við bók-
band til ársins 1965.
Arin 1965 til 1971 var hann
starfsmaður Sjálfstæðisflokksins
í Kópavogi. Frá 1971 til 1996
vann hann á bæjarskrifstofum
Kópavogs.
Utför Guðmundar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
um við tveir saman og urðum mjög
nánir. Þá var ég á unglingsárum
og oft mikið líf og fjör. Vinahópur-
inn var stór og Vallargerði var sam-
komustaður okkar félaganna í mörg
ár. Margar góðar minningar tengj-
ast honum og húsinu hans. Til dæm-
is sluppu fáir vina minna við að
bragða á ýmsum tegundum matar
sem tíðkaðist að borða í hans ung-
dæmi. Þar á meðal voru súrsuð júg-
ur, selshreifar, svartfuglsegg og
sundmagar. Húsið hans fékk stund-
um að kenna á því, einu sinni áttum
við bræðurnir ásamt fleirum dúfur
í kofa sem hann smíðaði. Svo
óskemmtilega vildi til að dúfurnar
sluppu upp á háaloftið og fór Kiddi
bróðir á eftir þeim bak við veggþil.
Það næsta sem heyrðist var brak
og óhljóð og þegar betur var að gáð
kom í ljós að Kiddi var ekki lengur
uppi á háalofti, heldur niðri á stofu-
gólfi, ómeiddur sem betur fer. Afa
leist ekkert á þetta brölt okkar, en
fyrirgaf okkur þó. Þegar við strák-
arnir horfðum á kappleiki, slóst
hann alltaf í hópinn og mátti varla
á milli sjá hver lifði sig meira inn
í ieikinn, hann eða við. Það var
gaman að því að hvað afi átti mikla
samleið með okkur strákunum og
sterk tengsi sköpuðust milli margra
félaganna og hans.
Afí var mikill heiðursmaður og
mjög örlátur á sjálfan sig. Ég minn-
ist þess að þegar ég sem barn bar
út Morgunblaðið var hann alltaf til-
búinn að taka blaðabunkana inn og
raða saman í tösku og hafa tilbúið
heitt kakó, áður en ég fór á fætur.
Hann var ávallt fyrstur til að gera
öðrum greiða og nutum ég og fleiri
oft góðs af því.
Ég og synir mínir höfum misst
mikið en eins og hann sagði sjálfur,
var þetta rétti tíminn til að kveðja.
Elsku afí, takk fyrir allt.
Nafni þinn,
Guðmundur J. Hallbergsson.
Kveðja frá langafabörnum
Fyrir hönd okkar langafabarna
langar mig til að minnast með örfá-
um orðum Guðmundar Gíslasonar
en heima hjá mér er hann oftast
nefndur afí gamli. Afi gamli lést á
Landspítalanum 15. október sl.
Kynni okkar hófust þegar móðir
mín og dóttursonur hans hófu sam-
búð. Þegar ég riíja upp hvað flaug
í gegnum huga minn þegar ég hitti
hann fyrst, þá hugsaði ég með mér
hvað hann væri afaiegur, hann var
svo hjartahlýr og góðlegur. Ávallt
var hann vinalegur við mig, jafnvel
þó að ég væri ekki eitt af hans al-
vöru barnabörnum. Sérstaklega var
gott að koma heim í Vallargerði,
alltaf var fjölskyldu okkar velkomið
að koma, sérstaklega var gaman að
koma á þorranum, þá gæddu ailir
sér á góðgæti afa gamla. Fljótlega
varð hann langafi, kætti það hann
mjög, enda var hann ekki í erfíðleik-
um með það hlutverk. Bræður mínir
þrír skipuðu sérstakan sess í hjarta
hans og sýndi hann það margoft í
verki hvað honum þótti vænt um þá.
Þín verður sárt saknað af bræðrum
mínum.
Lífið var nú samt ekki alltaf dans
á rósum hjá afa gamla. Honum
fannst sérlega gaman að fara í veiði-
túra og voru þeir ófáir sem hann fór
í. Hans síðasti veiðitúr var í Veiði-
vötn, eftir þann túr fór heilsa hans
að bresta og náði hann sér aldrei
að fullu á ný. Mikið áfall var fyrir
hann og fjölskylduna þegar það kom
í ljós að fjarlægja þyrfti annan fót-
inn. Samt sem áður hélt hann áfram
að vera jákvæður og bjartsýnn.
í seinni tíð eftir að móðir mín og
Gummi slitu samvistum, hitti ég
hann sjaldnar en samt sem áður
breyttist viðmót hans ekki gagnvart
mér.
Elsku afí okkar, nú ertu horfinn
úr þessu jarðneska lífi. Við viljum
þakka þér fyrir stundirnar sem við
áttum með þér. Söknuðurinn er sár
en við vitum að þú varst hvíldinni
feginn. Nú hvílir þú í faðmi drottins
og þér líður aftur vel. Við kveðjum
þig með sárum söknuði og kærleik
í huga. Vertu sæll afi okkar og
hvíl þú í friði.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
(P.Þ.)
Elsku Gummi pabbi, við vottum
þér okkar dýpstu samúð.
Auðbjörg Brynja, Hallberg
Brynjar, Axel Darri og
Guðmundur Jóhann.
Vinur minn, Guðmundur Jóhann
Gíslason bókbindari, er látinn. Eftir
hetjulega baráttu kvaddi hann sáttur
við Guð sinn og samferðamenn,
þakklátur fyrir 85 ára lífstíð sína.
Ég kynntist Guðmundi Gíslasyni
skömmu eftir 1950, þegar leiðir okk-
ar lágu saman í Prentsmiðju Hafnar-
fjarðar þar sem Guðmundur vann
við bókbandsstörf og ég átti oft er-
indi þangað á þeim árum. Við tókum
fljótt tal saman um stjórnmál og ljóst
var frá öndverðu að þar vorum við
svo sannarlega á sama báti. Ekki
leið á löngu þar til við vorum orðnir
samstarfsmenn á vegum Sjálfstæð-
isflokksins í harðri baráttu, hvor í
sinni heimabyggð. Kjördæmabreyt-
ingin 1959 leiddi svo til þess að
byggðarlög okkar, Hafnarfjörður og
Kópavogur, urðu í sama kjördæmi,
Reykjaneskjördæmi, og samstarf
okkar varð nánara eftir því sem árin
liðu.
Við alþingiskosningarnar 1967
urðu breytingar í forystuliði okkar.
Horfinn var mikilhæfur flokksforingi
og mér hafði verið falin forysta fyr-
ir frambjóðendum Sjálfstæðisflokks-
ins í kjördæminu. Það var afar mikil-
vægt að fá til liðs við okkur dug-
mikla og ósérhlífna baráttumenn úr
framvarðarsveit flokksins, sem
reiðubúnir voru til þess að leiða með
frambjóðendum og stjórna þessari
þýðingarmiklu og vandasömu kosn-
ingabaráttu. í raun var valið á þeim
þremur mönnum sem tóku þetta
starf að sér auðvelt, svo áhrifamikl-
ir forystumenn voru þeir hver á sín-
um stað. Auk Guðmundar Gíslasonar
völdust í hópinn þeir Alexander
Magnússon, Keflavík, og Jóhannes
Petersen, Hafnarfirði, en Guðmund-
ur kveður nú síðastur þessara heið-
ursmanna. Þeirra minnumst við
sjálfstæðismenn með virðingu og
þökk.
Náið samstarf við Guðmund Gísla-
son í þessari kosningabaráttu leiddi
til vináttu okkar og afar náins sam-
starfs. Mér varð ljóst að hvenær sem
ég leitaði til hans var hann reiðubú-
inn til aðstoðar og eitt mátti ég vera
viss um, að hann sagði alltaf mein-
ingu sína. Honum gat ég treyst til
að segja mér skoðanir sínar á því
sem aflaga fór og betur mátti gera,
eins og því sem vel hafði verið gert.
Stuðningur hans brást aldrei á
hveiju sem gekk. Þegar ég lét svo
af störfum á Alþingi breytti það
engu, nema síður væri.
Guðmundur sóttist ekki eftir
mannaforráðum eða vegtyllum en í
hópi sjálfstæðismanna var iiann
sjálfkjörinn tii forystustarfa hjá þeim
í Kópavogi, framkvæmdastjóri um
tíma og heiðursfélagi þeirra. Hann
hafði ástæðu til að líta stoltur yfír
farinn veg og gleðjast yfir forystu-
hlutverki sjálfstæðismanna í Kópa-
vogi.
Til Kópavogs fluttist Guðmundur
Gíslason árið 1950 og þar byggði
hann sér hús að Vallargerði 6. Þar
festi hann rætur ásamt konu sinni,
Guðnýju Þórðardóttur og börnum
þeirra tveim, en konu sína missti
Guðmundur 1983. Síðustu árin naut
hann þar umönnunar dóttur sinnar,
Sigurlaugar, sem bjó þar með honum
ásamt syni sínum og sonarsonum
hennar sem gerðu vini mínum, Guð-
mundi, lífíð léttara þegar á móti blés.
Guðmund J. Gíslason kveð ég að
leiðarlokum með þakklæti fyrir vin-
áttu hans og afar ánægjulega sam-
fylgd. Stuðningur hans við mig og
mína var ómetanlegur og verður
ógleymanlegur. Ég og fjölskylda mín
biðjum honum Guðs blessunar og
við sendum börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen.
Er það ekki áreiðanlegt, að Guð-
mundur J. Gíslason var mesti sjálf-
stæðismaður sem uppi hefur verið?
Svo var ég spurður af góðum flokks-
bróður í sundiaugunum eftir andlát
Guðmundar hinn 14. þessa mánaðar.
Líklega var nokkuð til í þessu.
Guðmundur var eiginlega í huga
margra okkar Kópavogsbúa hold-
tekja Sjálfstæðisflokksins, ef svo
má að orði komast. Hans fijóa lund
var svo óþreytandi í að leita að far-
sælum lausnum vandamála mann-
legs lífs. Breyta, bæta, fegra. Eðlis-
þættir góðs manns. Sjálfstæð-
ismannsins Guðmundar J. Gíslason-
ar. Eða bara mannsins Guðmundar
Gíslasonar.
Hversu oft má ég ekki minnast
þess að síminn hringdi og hlýleg
röddin tók á móti manni: „Sæll, elsku
drengurinn." Og brátt snerist talið
að einhveiju viðfangsefninu, sem
átti hug hans um þessar mundir.
Oftast einhver framfaramál sem
komu flokkapólitík ekki nokkurn
skapaðan hlut við. Hann hafði
ákveðnar skoðanir hann Guðmundur
og notaði símann til þess að tala
fyrir þeim meðal vina sinna. I öllum
flokkum auðvitað því að til framfara
þarf víðtæka samstöðu.
Hann var heldur ekki að hringja
vegna sjálfs sín. Það var honum
fjarri að vilja eitthvað í stjórnmálum
þess vegna. Hann var að leitast við
að bæta mannlífið með því að tala
fyrir þeim málum, sem honum þóttu
til framfara horfa. „Heldurðu ekki
að ...“ Ef horium þóttu undirtekt-
irnar í daufara lagi, þá brá hann á
léttara hjal eða talaði um eitthvað
annað. Það var ekki verið að pressa
á neitt heldur að þreifa á huga fólks-
ins og reyna að fá samtal vina til
þess að finna lausnir á einhveijum
vanda, sem hann hafði komið auga
á. Og allt með þessum elskulega
húmor og hlýju sem allt umvafði.
Ég hygg að hann hafi átt marga
elsku drengi sína vítt og breitt, sem
hafi orðið símtala hans aðnjótandi
og orðið betri og vísari af. Það er
skarð fyrir skildi þegar maður gerir
sér ljóst að nú hringir Guðmundur
ekki oftar. Elsku kallinn eins og
hann var í huga mínum.
Guðmundur var forystumaður án
þess að álíta sig það. Hann var þeirr-
ar gerðar sem slíkir menn eru best-
ir. Fremstir meðal jafningja. Yfirlæt-
islaus en fasið þannig að menn lögðu
við hlustirnar þegar hann tók til
máls. Glæsimenni á velli og samsvar-
aði sér vel. Hlýr og brosmildur og
yfírleitt yfírvegaður í orðum sínum,
þó að hann gæti stöku sinnum skeið-
að fram úr sér í ræðustól. Þá sagð-
ist hann stundum fá móral eins og
sumir fá morguninn eftir.
Auðvitað var hann hvorki skap-
laus né gallalaus fremur en aðrir.
En gallarnir voru bara færri en hjá
mörgum öðrum. Og skapið tókst
honum oftast vel að stilia með aldr-
inum, þó að hann hafí haft nóg af
því heima í Skagafirði að eigin sögn.
Guðmundur vandaði nefnilega sitt
líf og lagði sig fram um að ná þroska.
Hann tók ungur þá ákvörðun að
drekka ekki vín og stóð við það
GUÐMUNDUR
- JÓHANN GÍSLASON
ævilangt. Hann kunni samt mætavel
að gleðjast með fólki á góðum stund-
um. Slíkir menn eru stórir í sjálfum
sér, sem þurfa ekki á aðstoð vímu-
gjafa að halda til þess að ná sátt
við tilfinningar sínar.
Sjaldgæfara en hitt. Bindindis-
menn verða oft að þola kerskni
brennivínskalla, sem svo sóa’ tíma
sínum í eftirköstin.
Og tíminn kemur aldrei tii baka.
Tímanum týndi Guðmundur ekki og
notaði hann vel til nytsamlegra
hluta. Tíminn okkar er nefnilega
bæði stuttur og dýrmætur, nokkuð
sem við gleymum of oft.
Guðmundur var maður gróðursins
og birtuníar. Náttúrubarn sem undi
sér vel við veiðiskap. Félagsvera,
sem taldi ekki eftir sér tímann við
störf við samfélagsmál og menning-
armál. Meðan hann gat var hann
tíðum í garði sínum að hagræða jurt-
um og blómum. Margir voru þeir
hnausar, sem vinir hans báru þaðan
burt. Alveg eins og þeir báru frá
honum hugsanir hans, sem þeir
gróðursettu annars staðar án þess
að gera sér grein fyrir. Þannig
breiddust út spor og áhrif Guðmund-
ar Gíslasonar.
Þannig vildi hann hafa það. Hafa
áhrif til góðs fyrir aðra. Ekkert fyr-
ir sig sjálfan. Hann var sjálfum sér
nógur um þau veraldlegu gæði, sem
hann kærði sig um. Hann var hins
vegar stórauðugur maður af gæsku
og góðvild og jós af brunnum sínum
til beggja handa. Hann frábað sér
gjafír á tyllidegi fyrir fimm árum
en sagði að við mættum minnast sín
með því að gróðursetja tré einhvers
staðar í bænum. Það höfum við sjálf-
stæðismenn gert árlega og vonandi
lengi enn.
Já. Hann Guðmundur Jóhann
Gíslason, bókbindari í Vallargerði,
var líklega mesti sjálfstæðismaður,
sem uppi hefur verið hér í Kópa-
vogi. Æðrulaus hetja í þungum veik-
indum og þjáningum síðustu áranna
var hann sívinnandi að hugsjónum
sínum.
Breyta, bætra, fegra. Ef maður
bæri gæfu tii þess að muna þetta
fremur en að böðlast áfram á sinn
venjulega hátt, þá væri margt öðru-
vísi.
Gamall maður kveður eftir langt
og viðburðaríkt líf. Þrotinn að kröft-
um og heilsu leggur hann á djúpið,
sáttur við allt og hvíldinni feginn.
Því er það virðing sem er ofar öðrum
tilfinningum nú við leiðarlok. Þakk-
læti fyrir samfylgd góðs drengs.
Fyrir hönd sjálfstæðismanna í
Kópavogi flyt ég fjölskyldu Guð-
mundar kveðjur okkar. Hans minn-
ing mun lifa með okkur.
Vertu sæll, elsku drengurinn.
F.h. fulltrúaráðs sjálfstæðisfélag-
anna í Kópavogi,
Halldór Jónsson.
Það eru góðar minningar sem
streyma um hugann nú þegar Guð-
mundur Gíslason er kvaddur hinstu
kveðju.
Guðmundur var einn ötulasti bar-
áttumaður fyrir máistað sjálfstæðis-
stefnunnar, ekki aðeins á vettvangi
sjálfstæðisfélaganna í Kópavogi
heldur var hann virtur langt út fyrir
þær raðir. Hann sóttist ekki eftir
metorðum fyrir sjálfan sig en kaus
að vinna að sínum áhugamálum með
hollráðum til þeirra sem hann treysti
til að fylgja þeim eftir. Guðmundur
var hreinskiptinn maður og velviljað-
ur og var óragur við að segja hug
sinn umbúðalaust, enda var hlustað
á rödd hans þegar hann tók til máls
á fundum, hvort sem það var í
heimabyggð eða á landsfundum
flokksins.
Að leiðarlokum færi ég honum
þakkir fyrir tryggð, vinsemd og
hollráð sem ég hef notið frá hans
hendi alla tíð frá því að kynni okkar
hófust fyrir þremur áratugum.
Ég sendi fjölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Gíslasonar.
Salome Þorkelsdóttir.
„Blessaður nafni minn, hvað segir
þú í dag, elsku drengurinn.“ Þessa
kveðju fæ ég ekki lengur frá mínum
góða vini, Guðmundi Gíslasyni. Það