Morgunblaðið - 26.10.1997, Side 13

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 1997 B 13
En þau skiptust á, höfðu náð
tveimur miðum fyrir tilstilli aðdá-
endaklúbbsins, sem gagnaðist
mér ekki síður. Hin tvö sætin
þeirra voru uþþi á áhorfendapöll-
unum.
Hljómsveitin Blues Traveler hit-
aði upp og byrjaði á tilsettum
tíma 20:30. í fyrsta skipti síðan
Quireboys hituðu upp í
Newcastle fyrir 7 árum leiddist
mér ekki upphitunin. Ástaeðan
var sú meðal annars, að sæmi-
lega vel heyrðist til þeirra, svo
hafa heyrzt lög með þeim í út-
varpi hér heima, þar á meðal,
Hook, sem þeir tóku prýðilega.
Eftir tæpar 50 mínútur var þeirra
þætti lokið og nærri öll sæti set-
in.
Greinilegt var að þótt hljóm-
sveitin næði að skemmta áheyr-
endum voru þeir algert aukaat-
riði. Venjulega er hljómþurður
svo slæmur meðan á upphitun
stendur að flestum leiðist.
Trompin út!
Laust eftir níu var spennan
orðin mögnuð. Þegar upphafs-
stefið var leikið af bandi fór mikill
fögnuður um sviðið. 1 myrkrinu
byrjaði Keith því næst að leika
upphafsstefið í Satisfaction við
ópskaplegan fögnuð. Nú fóru í
hönd stórkostlegar stundir. Svið-
ið Ijómaöi og Mick Jagger söng
þennan 32 ára gamla neyzlu-
söng, sem við strákarnir við
Ljósafoss, héldum í gamia daga
að hefði verið bannaður vegna
titilsins. Löngu seinna upplýstist
að dónaskapurinn var fólginn í
því að vísa til mánaðarlegra at-
Nú lækkaði verðið „niðri á gólfi“ ( samtals 370 dollara
með kostnaði, um 26.700 krónur íslenzkar. ( mér
hummaði. Póstur og sími hf. fann númer fyrirtækisins
Ticketmaster á austurströndinni, sem átt einn miða.
Mér varð orðfall af undrun og spurði hvar hann væri.
„Svæði 619“ var svarið, „viltu miðann eða ekki?“ Pá
fór allt af stað og gekk á endanum upp, þökk sé vin-
um og ættingjum. Skúli bróðir minn benti mér á að
Anita vinkona okkar væri flutt frá Colorado til Penn-
___ sylvaníu. Pau
B-TVPE ( John ætluðu að
sækja mig á JFK
flugvöllinn við
New York.
Lagt var upp í
„pílagrímsförina"
6. október 1997
eftir erilsamar
vikur. í góðu
samræmi við vei-
‘ -'ee’.te<
'T1012 03 }}
£r»
3“ 1 THE ROLLIHG STOHEb
ROXN OR
fiT OETERftHS STftuIuH _
•mceaXE ho coheros 0R_^c°R°nDH
G0CT97 SUH OCT 12
1397 7;30PH
gengni komandi daga búa Anita og John í New
Hope. Á föstudegi sagði Rúna frænka si svona: „Það
var eitthvað um þá í blaðinu í dag. Viltu sjá það?“
Delaware County Daily Times var sótt í förgunarbunk-
ann, og víðtal við Marilou Regan, 45 ára húsmóður og
móður Keith, 18 ára, og Brian 13, ára, lesið næsta
dag.
„Bezt að hringja og láta vita af sé“r. „Þú getur ekki
komið alla leið frá íslandi og setið efst og aftast. Viltu
tvo ósótta miða á 22. bekk og ganga í aðdáenda-
klúbbinn?" Á leið út að borða spurði ég Eric sonarson
Rúnu hvort hann hefði áhuga á að koma með á tón-
leikana, tækist að útvega miða. Hann var til í það,
ætlaði að skutla mér og sækja hvort sem var. Nú var
lesið inn á símsvarann. Daginn eftir hringdi Marilou,
ætlaöi á völlinn, en hringja um eittleytið. Klukkan varð
tvö, þá símsvarinn, en um hálf fjögur náði ég sam-
bandi við Keith. Jú, mamma var á leiðinni. Loks
hringdi hún: „Sæktu miðana, komdu með þinn, ég tek
hann upp í.“ Það var kátur ísfirðingur, sem settist í
22. röð um kvöldið, orðinn félagi í aðdáendaklúbbi, og
veröíð; tveir miðar á 75 dollara stykkið.
Sá hlær bezt sem síðast hlær.
Við Eric komum timanlega enda
ástæðulaust að vera á síðustu
mínútu. Það þarf að finna Píla-
stæði og gá hvort eitthvað er um
að vera þar. Bandaríkjamenn
stunda það sem kallað er „tailgat-
ing“ fyrir tónleika. Skottlokinu
(tailgate) er svipt upp og þjór og
aðrar veitingar dregnar fram. Þar
sem við lögðum var mikið fjör í
gangi. Bezt væri að nota tækifær-
ið og fá af sér eina mynd með
gestunum. Slíkt reyndist auðsótt
mál. Spurt var hvaðan við værum.
Mikla athygli vakti að (slendingur
skyldi mættur á svæðið. Vinahjón
Eric’s reyndust vera þarna og enn
meiri varð forvitnin þegar ferða-
langurinn svaraði aðspurður að
hann væri lögreglustjóri. Boðið
var upp á snafs og bjór,
kúbverska vindla og svo gekk
jónan á milli. Hið fyrra var þegið,
en ekki vindlarnir og vindlingurinn.
Þá skyndilega var mál til komið að
fara inn á leikvanginn.
Nú mátti ekki gleyma að kaupa
bol og fleira. Það var ótrúlega
gaman að ganga alls staðar í
gegn, og sýna miða á 22. bekk,
sem tryggði okkur prýðilega sýn á
sviðið, án þess að vera of nálægt.
ímyndaðu þér, lesandi góður,
að þú sért á samkomu þar sem
rúm 20% íslenzku þjóðarinnar
mæta, eða sem svarar helmingi
allra Reykvíkinga. Stærstu skröll
um verzlunarmannahelgi blikna
fullkomlega í samanburði.
Það er alltaf jafn gaman að
virða fyrir sér fólkið. Undirritaður
var fjarri því að teljast meðal
elztu manna þarna og við hlið
mér sat fyrst 16 ára stúlka með
móður sinni og síðan 11 ára
bróðir hennar með föður sínum.
Sá hlær bezt sem
síðast hlær!
ROLLING Stones, mesta rokksveit allra tima, hóf tón-
leikahald á Soldier Field í Chicago 23. september síð-
ast liðinn.
Þegar um ferðina fréttist tók hjarta undirritaðs að
slá hraðar. Hinn 19. ágúst kom í Ijós að fyrstu tónleik-
arnir á austurströndinni yrðu í Phila-
delphia í Pennsylvaníu 12. október
1997. Þeir yrðu mínir fimmtu í
röðinni, hinir fyrstu á Veterans
Stadium i Philadelphia 31.
ágúst 1989, þá St. Andrews
Park, Newcastle 18. júlí
1990, Mile High Stadium,
Denver, Colorado, USA, 15.
september 1994 og
Wembley Stadium,
London, 15. júlí 1995.
Fylgzt er með upphafinu í
Bandaríkjunum og síðar í
Englandi.
Nú voru góð ráð dýr. Öllu þarf að púsla saman í
einu, miða á tónleika, flugfari, gistingu og ferðum til
og frá flugvöllum. En hvaða leið er eiginlega fær til að
fá miða á tónleika? Á upphafstónleika Steel Wheels
ferðar Rolling Stones 1989 seldist allt á klukkutíma!
Ein milljón manna vildi fá miða. Við borguðum
„Scalper“( fláir hausa) 125 dollara fyrir 28,5 dollara
miða.
Eða hvemig fær maður miða á tónleika
með Rolling Stones?
Á netinu virtust tveir kostir í boði, að kaupa miða
niðri á vellinum fyrir 350 eða 450 dollara. Sá dýrari
vildi fá tékka strax. Miðamir komu fyrst f sölu 6. sept-
ember og heldur dökkt útlit. Rúna, afasystir konu
minnar, sem hefur búið í Philadelphia f hálfa öld, vildi
gjarnan fá mig aftur í heimsókn, þó þær miðist við
tónleika Rolling Stones. Hinn 12. september hringdi
ég aftur f Richard Dixon, skemmtilegt nafn, ekki satt?
burða í lífi kvenna. BBC kunni
ekki að meta slíka hreinskilni.
„Maybe baby better come
back next week, can’t you see
l’m on a loosing streak,” söng
Jagger í orðastað stúlkunnar i
textanum.
Svo var keyrt á fullu. Jagger
kom í hverjum frakkanum af öðr-
um, hvftum svörtum og skreytt-
um og fór úr þeim öllum, að vfsu
misjafnlega hratt. Það var gam-
an að sjá mína menn svo nærri.
Ef kíki var brugðið fyrir augun
mátti telja hrukkurnar í andliti
þeirra. Við gríðarleg fagnaðarlæti
keyrði hljómsveitin þétt og vel
æfð inn í It’s Only Rock ‘n Roll
og svo af feiknakrafti í Flip the
Switch af Brigdes to Babylon.
Þetta lag segir Mick að sé hið
hraðasta á ferlinum og taki öðr-
um fram. Nú kom aðstoðarliðið á
vettvang, Bernard Fowler, Lisa
Fischer, Blondie Chaplin og
Bobby Keys. Mick lét hvíta
frakkann róa. Áheyrendur kunnu
vel að meta lagið og ekki minnk-
aði fögnuðurinn þegar Let’s
Sþend the Night Together hljóm-
aði. Þvílfkt og annað eins. Það lá
við að þetta væri of gott til að
vera satt. Áheyrendaskarinn var
mjög fljótur að að taka við sér.
Næst kom Gimme Shelter, en
þar átti Lisa drjúgan þátt, um var
að ræða nánast dúett með Jag-
ger, sem snaraði sér úr vestinu.
Keith var í fínu formi, sleppti sí-
garettunni smástund og brosti,
greinilega ánægður með lífið.
Lisa söng eins og engill og hóf
lagið í nýjar hæðir.
Nú var ekki annað hægt en
slaka á. Þá kom ein perlan enn.
Mick tók upp kassagítar og sló
fyrstu tónana í lagi sem ekki hef-
ur heyrzt á tónleikum fyrr en í
þessari lotu, Sister Morphine, af
Sticky Fingers, 1971. Strákarnir
minntu helzt á gamla blúsmenn,
tilfinningin var þarna og Ronnie
stóð sig með ágætum. Anybody
Seen My Baby af nýju plötunni
var nokkuð gott, kvartað hefur
verið undan því að sveitin hafi
ekki náð jafn góðum tökum á
því á tónleikum eins og plötunni.
Mér fannst sú gagnrýni ekki rétt-
mæt að þessu sinni. Myndband-
ið við lagið var sýnt á stórum
hringlaga skermi fyrir aftan mitt
sviðið, sem vakti sérstaka at-
hygli fyrir hárfína skerpu.
Svartur frakki og beint f 19th
Nervous Breakdown. Það er
eins og þeir hafi engu gieymt,
strákarnir. Þriðja og síðasta lag-
ið af nýju plötunni að þessu
sinni var Out of Control. Michael
Davis úr New West Horns, en
þeir aðstoðuðu í nokkrum lög-
um, tók langt sóló á básúnu og
Mick á munnhörpu. Aðeins
slaknaði á spennunni.
Hljómsveitin tók upp þá nýj-
ung að þessu sinni að leyfa
væntanlegum tónleikagestum
að velja lag á heimasíðu sinni á
vefnum. Memory Motel af Black
and Blue frá 1976 varð fyrir val-
inu. Jagger settist við píanóið, af
tegundinni Korg, og hóf leikinn.
Ég beið spenntur eftir tvísöng
hans og Keiths. Það voru engin
vonbrigði, röddin að vísu hásari
en fyrir tveimur áratugum. Svo
stóð Jagger upp og greip raf-
magnsgítar og keyrt var inn í
Miss You, svarti frakkinn fauk.
Lagið var í lengra lagi við góðar
undirtektir. Að því loknu kynnti
Mick félaga sína og hjálpar-
kokka, en það gleymdist að
kynna hann, enda þekktu hann
ábyggilega allir. Að venju var
hinum hógværa Charlie Watts
fagnað sérstaklega vel. Keith
tók nú tvö lög og sá ókynnti
hvarf af sviðinu. Um Keith Ric-
hards verður seint sagt að hann
sé mikill söngvari, en hann hefur
sjarma og naut sín f Ail About
You af Emotional Rescue frá
1980 og I Wanna Hold You af
Underecover frá 1983 við gríðar-
legan fögnuð. Þegar hér var
komið sögu höfðu þeir leikið í
eina og hálfa klukkustund og
engin þreytumerki að sjá, ólíkt
Sting í Laugardalshöllinni síð-
asta sumar.
Nú reis upp svið frammi á
vellinum milli áhorfenda og brú
af sviðinu teygði sig þangað.
Þeir félagar ásamt Darryl Jones
og Chuck Leavell gengu eftir
brúnni og hófu leikinn á litla
sviðinu, sem rétt rúmaði þá,
með Little Queenie eftir Chuck
Berry. Nærri þriggja áratuga
gamall draumur minn rættist, að
fá að heyra þá taka lagið á sviði.
Að vísu var það galli að þurfa að
snúa sér við til að sjá þá, en
kom ekki að sök því þeir sneru
nánast bökum saman og skiptu
um stöðu svo allir gætu séð.
Enn greip Jagger gítarinn og lék
undir í Crazy Mama af Black
and Blue. Þessari lotu lauk með
Last Time á fullri keyrslu. Þeir
gengu svo til baka eftir gang-
veginum milli sætanna og Keith
heilsaði aðdáendum á báða
bóga. Sumir eru heppnari en
aðrir.
Á meðan hljómaði forritaður
sambataktur af bandi og þegar
á svið kom var Sympathy for the
Devil tekið með trompi. Mick var
kominn í einn frakkann enn. Nú
var rokkað af fullum krafti,
Tumbling Dice var næst og
Honky Tonk Women, eina lagið
sem undirritaður hefur sungið
sem einsöngvari! En Keith lék
með Leavell á píanóið og hin '
fræga rauða tunga snerist á
skjánum. Þegar Start Me Up var
hálfnað gaf gítar Ronnie Wood
sig. Óneitanlega var skrýtið að
sjá hann leika á „Luftgítar” smá-
stund. Jumping Jack Flash var í
lengra lagi og undir lokin gaus
upp eldur framan við sviðið,
þannig að okkur hitnaði af. Við
gríðarleg fagnaðarlæti gengu
þeir af sviðinu.
Skömmu síðar hóf Rolling
Stones að leika lokalagið, Brown
Sugar, og Jagger var í rauðum
frakka með grænan trefil og gaf
ekkert eftir fremur en aðrir. Sam-
leikur þeirra Keiths og Ronnies
var frábær, eins og allt kvöldið.
Um það bil 2 klukkustundum og ,
20 mínútum eftir að þeir byrjuðu
leikinn hurfu þeir af sviðinu. Við
sem eftir sátum fengum flug-
eldasýningu meðan hljómsveitin
kom sér af svæðinu. Reyndar
mætti segja að um hefði verið að
ræða flugeldasýningu í óeigin-
legri merkingu allan tímann.
Til hvers?
Var öll fyrirhöfnin þess virði?
Já, svo sannarlega. Það er svo
gott að hafa eitthvað að hlakka
til. Allar væntingar stóðust og „
miklu meira en svo.
Rolling Stones hafa elzt betur
en allar rokksveitir. Ef eitthvað
er, þá eru þeir þetri en nokkru
sinni fyrr. Síðustu 16 mánuði
hefur undirritaður séð um það
bil 25 meira og minna
heimsþekkta tólistarmenn, þar á
meðal David Bowie, Van Morri-
son og Moody Blues, sem stóðu
sig áberandi betur en yngri
listamenn
Að öðrum ólöstuðum taka
Rolling Stones þeim fram um
sviðið, umgerðina að öðru leyti,
og vandaðan flutning og innlif-
un. Þeir kunna lika að velja sér
aðstoðarmenn, sem sést á því
að sumir þeirra hafa verið með
mörgum sinnum áður, aðrir eru
nýir, eins og Blondie Chaþlin.
Þannig er það einfaldlega.
Mönnum kann að finnast þeir
misgóðir, en við þessi rúmlega
55 þúsund skemmtum okkur
prýðilega fyrir hálfum mánuði,
líka þeir sem telja nauðsynlegt
að hlusta á nútímatónlist undir
öðrum áhrifum en tónlistarinnar
einnar.
Hvað mig varðar er ég í sjö-
unda himni, af 22 lögum voru 12
sem ekki höfðu verið leikin á
hinum tónleikunum 4, sem áður
voru sóttir. Eins og á fyrri tón-
leikum var sviðið listaverk eitt og
sér, byggt á sögninni um Ba-
bylon, gullitað með viðeigandi
hofsúlum og tveimur uppblásn- .
um babýlonskum konum.
Saga Rolling Stones er engu
lík. Hún er hluti heimsmenning-
arinnar hvort sem mönnum líkar
betur eða verr. Á árinu 1997
hafa tvær hljómsveitir reynt að
fara á stóru íþróttaleikvangana.
Hin er U2 með Pop Mart, sem
sagt er að hafi gengið misjafn-
lega, ekki verið uppselt og þar
fram eftir götunum. Með Fíla-
delfíu má reikna með að milli
400 og 450 þúsund manns hafi
séð Rolling Stones í haust. Það
eru forréttindi að fá að vera í
þeim hópi og njóta þess for-
dómalaust, hafa gaman af. Síð-
an hafa fleiri bætzt í hópinn.
Það er aumt líf ef aldrei er gam-
an. Þá er menningin snauð.
Galla sögunnar læt ég öðrum
eftir að sinni. En gaman væri að
sjá þá i Madison Square Gar-
den í New York í desember.