Morgunblaðið - 26.11.1997, Blaðsíða 45

MORGUNB LAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1997 45
áskæra eiginkona, Magga, var hans
stoð og stytta öll þessi ár.
Ég er þakklátur fyrir að hún
Rebekka okkar litla, fékk að kynn-
ast kærleika afa síns.
Þessi 11 ár sem ég þekkti Einar
voru góð ár og skemmtileg. Minn-
ingin um þennan góða mann mun
svo sannarlega lifa meðal okkar
sem þekktum hann.
Ég þakka honum samfylgdina og
með virðingu kveð ég hann hinstu
kveðju. Magga mín, megi guð gefa
þér styrk á sorgarstundu.
Ingimar Arndal.
Elsku afi, okkur langar til að
minnast þín með nokkrum orðum.
Alltaf varst þú tilbúinn að gera allt
fyrir okkur. Hvort sem það var að
ná í okkur, keyra okkur í íþróttir
eða tónlistarskólann, eða þú vildir
gefa okkur eitthvað. Alltaf voruð þið
amma tilbúin að passa okkur þegar
við vorum lítil eða vera hjá okkur
þegar við vorum lasin.
Þegar við vorum sjö ára og eins
árs, fengum við að búa hjá ykkur
ömmu í Stekkjarhvamminum ásamt
foreldrum okkar, á meðan við
byggðum húsið okkar. Þetta voru
ánægjuleg tvö ár sem við vorum hjá
ykkur. Síðan þegar við fluttum í
húsið okkar voruð þið amma alltaf
velkomin til okkar og þið komuð oft.
Alltaf varst þú tilbúinn að hjálpa
okkur og styðja. Nú síðast í sumar
þegar okkur langaði svo mikið í
hund og mamma vildi það ekki, því
hún sagði að það væri svo dýrt. Þá
varst þú strax búinn að finna aug-
lýsingar um hunda sem við gætum
fengið gefins. Alltaf var gaman að
koma upp í sumarbústað til ykkar
ömmu. Mörg ár fórum við alltaf um
páskana og eyddum páskafríinu
saman uppi í bústað. Þá var nú gam-
an á páskadagsmorgun, þegar við
vorum að leita að páskaeggjunum,
hafa það huggulegt og spila yatzi.
Elsku afi, nú þarf þér ekki að líða
illa lengur. Við trúum því að þú sért
kominn til Guðs og þar líði þér vel.
Hrund og Kári.
Ég kynntist Einari um 1977 þeg-
ar hann bjó í Köldukinn. Hann var
þá með kranaleigu og var með þrjá
krana þegar mest var. Við sögðum
líklega hvorugur margt við fyrstu
kynni þegar ég kom í heimsókn sem
tilvonandi tengdasonur, en það fór
strax vel á með okkur. Einar var á
þessum árum á besta aldri, hann
var þreklega vaxinn og hendurnar
báru þess merki að hann vann við
vélar, hárið var grátt en þykkt og
líflegt. A þessum árum snerist allt
um vinnuna, að sinna sínum mönn-
um sem best, en það einkenndi
alltaf Einar að sinna viðfangsefninu
af lífi og sál. Þegar byrjað var að
nota steypudælur í stað krana við
steypuvinnu skipti Einar úr krana-
rekstri í rekstur steypudælu. Hann
var alltaf vakandi fyrir því að fylgja
breyttum tímum og að hafa vélarn-
ar í góðu lagi.
Einar og Magga keyptu sumar-
bústað í Hraunborgum um 1983.
Það var mikill sælureitur þar sem
Einar undi sér vel við trjárækt og
umhirðu bústaðarins og útiveru.
Hann ræktaði lóðina upp úr engu í
þann fallega reit sem hún er nú.
Hver hrísla fékk sína holu, skít og
mold eftir kúnstarinnar reglum.
Það var þegjandi samkomulag okk-
ar Einars að ég hjálpaði honum
ekki við trjáræktina, en við áttum
margar góðar stundir við ýmsa
smíðavinnu við bústaðinn. Eftir að
veikindi herjuðu á Einar sótti hann
mikið í bústaðinn til að byggja sig
upp við útiveru og ræktun. Þá kom
vel í ljós skapfestan og viljinn. Þá
fékk hann sér oft göngu til að auka
þolið og gekk rösklega og var sjálf-
um sér líkur þegar gustaði af hon-
um. Oft var glatt í bústaðnum þegar
börnin og þeirra fjölskyldur voru
þar samankomin. Þá var gjarnan
giáliað læri og alltaf passaði Einar
að nóg væri að bíta og brenna, og
ekki gleymdust börnin, það var
alltaf nóg kók og nammi þar sem afi
var.
Það fór ekki framhjá neinum sem
þekkti Einar að hann var skapmikill
og það gat hvinið í honum, og hann
var húsbóndinn á sínu heimili. Hann
var hins vegar ákaflega góður og
mikill fjölskyldumaður og barnakarl
eftir að hann varð afi. Oft hefur
konan mín sagt okkur sögur þegar
við fjölskyldan erum á ferðalögum
af því hversu pabbi hugsaði vel um
að engum yrði kalt í tjaldinu þegar
þau voru á ferðalagi í gamla daga.
Ef börnin hans og þeirra fjölskyld-
ur þurftu aðstoð kom ekki annað til
greina en að hjálpa. Mér er minnis-
stætt þegar við Sigrún vorum að
velta fyrir okkur að byggja húsið
sem við búum nú í. Við Einar stóð-
um í lóðinni í mars 1991, og ég velti
fyrir mér hvort það væri ekki
glapræði að fara út í þetta. Það var
eins og hann skynjaði þetta og þeg-
ar ég sagði að kannski væri mögu-
leiki að gera sökkulinn í haust og
halda svo áfram næsta sumar sagði
Einar um leið og hann rétti fram
hægri hendina og sneri aðeins úln-
liðnum eins og hann gerði svo oft til
áherslu: „Nei, nei við gerum fokhelt
fyrir jól, þið seljið og verðið hjá
henni Möggu á meðan og flytjið svo
inn næsta haust. Við Nonni dælum
og ég tala við hann Víglund um
steypuna.“ Þetta gekk allt eftir.
Svona var Einar. Eg er þakklátur
fyrir að hafa kynnst Einari Jóns-
syni. Hann hafði að geyma ákaflega
heilsteyptan persónuleika og var
góður maður. Aldrei varð okkur
sundurorða og aldrei mislíkaði mér
við orð hans eða gjörðir. Lífskraftur
hans, kjarkur, viljastyrkur og seigla
var aðdáunarverð og til fyrirmynd-
ar. Hann tók dauðanum með styrk
en átti erfiðast með að sætta sig við
að geta ekki lengur stutt Möggu.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina kæri
vinur.
Gunnar Herbertsson.
Elsku afi. Þú varst svo góður og
gott var að koma til þín og ömmu.
Þig bjugguð í næsta húsi við okkur
og gátum við komið til ykkar þegar
við vildum. Alltaf passaðir þú að
eiga ís eða eitthvað sem þú vissir að
okkur þætti gott. Var oft mikið
spjallað og þú sagðir margar
skemmtilegar sögur frá því þegar
þið amma voruð ung og hlógum við
oft mikið.
Það voru ófáar ferðirnar sem þú
keyrðir okkm- í íþróttirnar og
studdir okkur í einu og öllu.
Þú varst búinn að vera lengi veik-
ur en alltaf komst þú á fætur aftur
og reyndir eins og þú gast með bros
á vör. Þú vildir allt fyrir okkur gera,
líka þegar kraftarnir voru farnir að
þverra, þá reyndirðu að setjast upp
í rúminu þínu þó það kostaði mikla
áreynslu til að gleðja okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Takk fyrir allt, elsku afi, og guð
geymi þig.
Ósk, Einar,
Margrét og Hermann.
Elsku afi minn. Mig langaði að
segja þér hve vænt mér þykir um
þig og hvað ég mun sakna þin mik-
ið. Það var alltaf svo gott að koma tl
þín og ömmu. Ég man sérstaklega
eftir öllum sumarbústaðaferðunum,
þú varst alltaf að gróðursetja og
amma beið með kökur og vöfflur.
Mig gi-unaði ekki að ég ætti ekki
eftir að hitta þig aftur þegar ég
kvaddi þig í haust. Þú varst svo
veikur, en samt hélt ég að þér
myndi takast að sigrast á þessu eins
og í hin skiptin.
Þú reyndir alltaf að sýnast hress-
ari en þú varst, sama hve veikindin
tóku á þig. Það er huggun í að vita
að nú þjáistu ekki meir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur J. Hallgrímsson)
Elsku amma mín, mér þykir svo
sárt að geta ekki verið hjá þér, en
allar mínar hugsanir eru hjá þér og
ykkur öllum. Guð blessi og geymi
þig, elsku afi.
Unnur Björk.
ANNA
ÞORS TEINSDÓTTIR
+ Anna Þorsteins-
dóttir fæddist á
Akureyri 28. júní
1910. Hún lést á
Garðvangi í Garði 16.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jakobína
María Björnsdóttir
og Þorsteinn Hall-
dórsson. Anna var
elst átta systkina og
eru fimm á lífi.
Hinn 22. júní 1935
kvæntist Anna Sig-
urði Árnasyni frá
Borgarfirði eystri, f.
1. maí 1899, hann lést 18. október
1966. Anna og Sigurður byrjuðu
búskap á Akureyri en fluttu til
Keflavíkur 1945 og bjuggu þar
alla tíð. Þau eignuðust eina dótt-
ur, Önnu Pálu, f. 27.
október 1935, eigin-
maður hennar er
Sveinn Ormsson, f.
23. júm' 1933, dætur
þeirra eru Erla Sig-
ríður gift Gunnari
Þór Sveinbjörnssyni,
synir þeirra eru Sig-
urður Árni og Magn-
ús Þór. Helga, gift
Magnúsi Steinari
Sigmarssyni, börn
þeirra eru Sveinn
Ólafur og Anna
Pála, yngst er Anna
María gift Brynjari
Hólm Sigurðssyni, þeirra sonur
er Hafliði Már.
Útför Önnu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elsku Anna, þegar við systurnar
fréttum af andláti þínu, hrannaðist
upp hafsjór af minningum um þig.
Það fyrsta sem kemur upp í hugann
er þegar þið Siggi leigðuð hjá for-
eldrum okkar á Suðurgötunni.
Kunningsskapur Önnu og Sigga
við foreldra okkar hófst er Siggi var
að vinna með afa okkar, Halldóri í
Vörum, og ríkti sú vinátta alla tíð
síðan. Mamma talaði oft um það
þegar Anna hjálpaði henni þegar
við vorum veikar, pabbi var úti á
sjó, og var það ómetanleg hjálp sem
hún veitti foreldrum okkar.
Það sem einkenndi Önnu alla tíð
var hin mikla hlýja og einlægni
sem hún sýndi okkur og öllum öðr-
um. Hún var ætíð tilbúin að kenna
okkur vísur og söngva, sem við svo
sungum allar saman. Einnig þegar
við uxum úr grasi, þá leiðbeindi
hún okkur og varðaði leiðina fram
á við.
Anna var ákaflega handlagin
kona og gerði hún marga fallega
muni. Ein jólin saumaði Anna jóla-
kjóla á okkur systurnar og því
gleymum við aldrei. Marga fallega
dúka hefur Anna heklað og málað
um dagana og gaf hún okkur systr-
unum marga þeirra og prýða þeir
heimili okkar enn í dag.
En efst í huga okkar er sú mikla
hlýja sem Anna sýndi ávallt foreldr-
um okkar í gegnum tíðina.
Elsku Anna okkar, við kveðjum
þig með söknuði og þökkum þér all-
ar ánægjustundirnar sem við höfum
átt saman á lífsleiðinni, og megi
góður guð geyma þig.
Fjölskyldur okkar senda dóttur
þinni, Önnu Pálu, og aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hjjóta skalt.
(V. Briem.)
Kristjana Björg Gísladóttir,
Helga Guðrún Gi'sladóttir.
í dag verður langamma mín,
Anna Þorsteinsdóttir, borin til graf-
ar og vil ég nú kveðja hana með
nokkrum orðum.
Það sem er mér minnisstætt um
ömmu er hve trúuð hún var. Á mín-
um yngri árum sváfum við Siggi
frændi oft hjá henni og fyrir svefn-
inn fór hún alltaf með bænir með
okkur, bænir sem við kunnum enn
þann dag í og munum aldrei
gleyma. Amma var mjög trúuð og
það sem einkenndi hana var að hún
sýndi það bæði í orði og verki.
Ámma hafði sterka réttlætiskennd
og var hreinskilin á öllum sviðum.
Hún sýndi mikla umhyggju, rækt-
semi og elsku í garð fjölskyldunn-
ar.
Amma hafði ætíð Guð að leiðar-
ljósi og tók mið af honum, það sýndi
hún með því að elska Guð sinn og
náungann og má segja að það sé
lykillinn að himnaríki. Hún ræktaði
sál sína vel og dyggðin, skynsemin
og þekkingin á Guð er það sem hún
öðlaðist. Þetta síðasta ár hrakaði
heilsu hennar og undir það síðasta
var hún veik. En nú er þrautagang-
an á enda. Hún hefur fengið hvíld-
ina og hinn eilífa frið. Þó svo að viss
léttir sé að amma þarf ekki lengur
að þjást þá er erfitt að sætta sig við
að hún er sofnuð svefninum langa.
Huggunin er sú að nú er hún hjá
Guði og hjá afa og þar líður henni
vel. En ég veit að hún er enn hjá
okkur og mun fylgja okkur öllum í
þessu lifenda lífi.
Ég gat ekki kvatt ömmu mína
hinstu kveðju eins og ég vildi og
ætla ég með eftirfarandi orðum að
gera það:
Nú er komið að leiðarlokum,
elsku amma mín, og ekkert eftir
nema að kveðja. Þér vil ég þakka
allt það sem þú kenndir mér, þessu
veganesti á ég eftir að fara eftir og
lifa með um ókomna tíð. Það er eng-
inn vafi á því hver var gefandinn og
hver var þiggjandinn. Við öll- fjöl-
skyldan vorum þiggjendurnir að
öllu sem þú gafst okkur. Megi þær
góðu minningar sem ávallt munu
fylgja þér, amma mín, sefa sárasta
harminn.
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást
elju og þreki er sjaldan brást.
Þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn
þú vinnur nú með honum annað sinn
með elfdan og yngdan þróttinn.
Af alhug færum við þér ástarþökk,
á auða sætið þitt horfum klökk,
heilsaðu fóður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn
við eigum eftir í vændum.
(G. Bjömsson.)
Þinn
Sveinn Ólafur.
Frá fyrstu bernsku áttum ástúð þína,
er ávallt lést á brautir okkar skina.
Þín gleði var að gleðja bamsins hjarta
og gera okkar ævi fagra og bjarta.
Þér við hönd þú okkur litlar leiddir
og (jós og kærleik yfir sporin breiddir.
011 samleið varð að sólskinsdegi björtum,
er sanna blessun færði okkar hjörtum.
Þín góðu áhrif geymum \dð í minni,
er gafstu okkur hér af elsku þinni.
Við þökkum allt af heitu barnsins hjarta,
er hjá þér nutum við um samfylgd bjarta.
(I.S.)
Elsku amma, takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir og gefið okkur.
Guð geymi þig.
Erla, Helga og Anna María.
Líf líður undir lok, að liðnum
haustnóttum. Við kveðjum kæra
vinkonu okkar, Önnu Þorsteinsdótt-
ur. Hún kveður sátt við líf sitt, sæl
að vistinni liðinni. Þó Anna hafi búið
í Keflavík í hartnær 42 ár, þá talaði
hún alltaf svo um Akureyri að eng-
um duldist hvaðan áhrifin á uppvöxt
hennar voru komin. Akureyri var
„heima“, eins og Anna sagði ávallt,
er hún rifjaði upp minningar æsku-
áranna, áranna er hún vann sem
þjónusta aðalsmanna á Akureyri.
Hún bæði las og skrifaði á dönsku
allt fram til þess dags, er hún hætti
að hafa gaman af lestri, nú síðustu
árin. Anna kom inn í líf mitt, er ég
fluttist til Keflavíkur 1975, en þá
hafði hún sjálf búið hér í 30 ár. Hún
missti ástkæran eiginmann sinn,
Sigurð Árnason, árið 1966. Engum
duldist hversu sárt hún saknaði
hans, því oft minntist hún drauma
sinna, þar sem henni fannst hann
nálægur. Á loftinu hjá Önnu Þor-
steins, á Faxabraut 28, hófu margir
sinn fyrsta búskap, þar á meðal við
hjónin ásamt elsta syni okkar,
haustið 1975. Anna var hæglát og
sanngjörn í allri framkomu, um-
burðarlynd og sáttfús. Þessar
dyggðir færði hún af einstakri list
sinni inn í líf þeirra, sem við kunnu
að taka. Ég vona að svo hafi tekist,
að einhverju leyti, hvað mína lífssýn
varðar, en Anna var mér afar kær
vinkona og skipti þá aldursmunur
ekki máli. Við áttum næstum sama
afmælisdag, einum degi munaði og
fjörutíu og þremur árum. Ég lagði
það í vana minn á afmælisdegi
hennar að líta inn og njóta samgleði
yfir afmælisdögum okkar, nú sein-
ast sl. sumar.
Það er margs að minnast af sam-
skiptum við manneskju, sem hefur
haft jákvæð áhrif á líf annarra í
rúm tuttugu ár. Ég minnist þess
sérstaklega hér, á hvern hátt Ánna
gaf okkur til kynna að sátt hún
væri við viðveru okkar á loftinu
sínu. í nóvember 1975, að aflokinni
afdrifaríkri læknisaðgerð systur
minnar, sem framkvæmd var í
Bretlandi, sýndi Anna okkur, hver
manngerð húsráðandans á Faxa-
braut 28 var. Bankað vgr á hurðina
upp í risið á hæglátan og hlýlegan
hátt. Fyrir neðan stigaþrepin stóð
Anna með þrjár glærar ávaxtaskál-
ar, fullar af rjómaís, þar sem hún
hafði hellt gosdrykknum Míranda
yfir. Þessi framreiðsla á rjómaís
var okkur nýnæmi. Gleðin ein-
kenndi andlit Önnu er hún sá hve
undrun okkar var mikil yfir svo
óvæntri, en kærkominni umhyggju.
Við tókum á móti veitingunum og
nutum vel. Allt upp frá þessu er
rjómaís á heimili okkar í „sparibún-
ingi Önnu Þorsteins" uppáhald alls
heimilisfólks sem nú er fimm
manns.
Anna fylgdist vel með uppvexti
barna minna, ávallt spurði hún um
árangur þeirra í námi og vinnu.
Auðvelt var að gleðja Önnu og hún
naut stuttra ökuferða um Suður-
nesin, sem fyrrum voru farnar.
Minningarnar eru þær, að návist
hennar hafi verið slík, að vellíðan-
artilfinning átti auðvelt með að búa
um sig. Mig langar að þakka henni
fyrir umburðarlyndið, er hún leyfði
mér að nota borðstofuborðið sitt til
vinnu íslenskuverkefna til stúd-
entsprófs. Þá naut ég skemmtilegr-
ar frásagnargáfu Önnu af þjóðsög-
um, úr heimabyggðinni Ákureyri.
Hún var mjög næm á nærveru
þeirra, er taldir voru búa í sögum
af huldufólki og álfum. Þannig
háttar til við heimili mitt hér í
Keflavík, að stórir steinar standa á
lóðinni. Anna var þeirrar trúar, að í
einum þeirra byggi huldufólk. Hún
var listræn kona og sá listamaður,
sem sá nýtingarsamhengi á milli
hluta. Hún var af þeirri kynslóð,
sem kunni að nýta hluti, gera úr
þeim gersemar. Heimili mitt prýða
mörg handaverk Önnu, hugvit
hennar og afköst við hannyrðir
voru slík, að erfitt er að henda reið-
ur á fjölda.
Fyrir mörgum árum hafði Anna
nefnt, svona í léttum dúr, að ég yrði
nú vís með að skrifa minningargrein
um hana, þegar að því kæmi. Jú, jú,
sagði ég, við skulum sjá hvor skrifar
um hverja. Mér er því ljúft að færa
þessi minningabrot í letur.
Komið er að kveðjustund. Við
Guðjón, ásamt fjölskyldu, kveðjum
Önnu Þorsteins og biðjum henni
Guðs blessunar. Þökkum henni fyr-
ir umhyggjuna og umburðai’lyndið,
sem hún leiddi inn í líf okkar. Ég
bið góðan Guð að fylgja henni til
ljóssins, megi hún hvíla í friði.
Einkadóttur hennar, Önnu Pálu,
Sveini og dætrum þeirra, ásamt
fjölskyldum, vottum við okkar
dýpstu samúð á sorgarstundu.
Steinunn Njálsdóttir.