Morgunblaðið - 27.11.1997, Síða 56

56 FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ Málfríður Sig-
fúsdóttir fædd-
ist á Hólmalátri á
Skógarströnd, Snæ-
— fellsnessýslu, hinn
11. júlí 1898. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
hinn 16. nóvember
síðastliðinn og vant-
aði þá aðeins átta
mánuði í að hafa
náð 100 ára aldri.
Hún átti ekki af-
v- komendur. Foreldr-
ar hennar voru
hjónin Amdís
Finnsdóttir og Sigfús Jónasson,
bændur á Hólmalátrí, en þau
gengu í hjónaband 2. júní 1893.
Amdís var fædd 20. september
1860, dáin 15. desember 1939,
Finnsdóttir bónda og hrepp-
stjóra á Háafelli, Miðdölum,
hann var fæddur 23. júní 1817,
dáinn 24. júní 1901. Móðir henn-
ar var Þórdís Andrésdóttir frá
Þórólfsstöðum, fædd 1823, dáin
3. marz 1886. Sigfús var fæddur
6. nóvember 1869, dáinn 4. júlí
1914, Jónassonar bónda á Bíld-
hóli, f. 27. desember 1835, dáinn
> 2. júní 1919, Guðmundssonar.
Móðir Sigfúsar var önnur kona
Jónasar, Sólveig, fædd 1836,
dáin 31. janúar 1869, Jónasdótt-
ir, frá Borgum á Skógarströnd.
Málfríður Sigfúsdóttir frænka
mín er látin og mig langar að minn-
ast hennar með nokkrum orðum.
læja, elsku frænka mín, nú er kom-
íð að kveðjustundinni, þú varst allt-
if svo góð við mig og ég á margar
jóðar minningar um þig. Efst er
-nér í huga þegar ég 12 ára gömul
iór í vist í Búðardal og átti að passa
/öggubam en það átti ekki við mig,
aannig að ég strauk. Þá bauðst þú
nér að koma til þín til Reykjavík-
ar, búa hjá þér á Leifsgötu 7 og
)ú útvegaðir mér vinnu á fæðingar-
ieild Landspítalans, þar sem þú
/annst. Einnig man ég að þegar
ig var 16 ára fórum við með Hekl-
mni til Danmerkur, þú valdir fyrir
nig fallega gráírótta silkidragt þar,
■>em mér líkaði alltaf svo vel við.
>ú varst nefnilega alltaf svo smekk-
ega og fallega klædd, með perlu-
'estar og lagt hár. Leiðir okkar
ikildu um tíma, þú hittir Eggert
istina þína og fórst að búa með
ronum á Kleppsvegi þar til hann
Foreldrar Málfríðar
hófu búskap á Hól-
malátrí áríð 1895 og
bjuggu þar síðan sam-
an þar til Sigfús and-
aðist. Eftir það bjó
Aradís áfram með
aðstoð ráðsmanna til
ársins 1932, en þá
hætti hún búskap.
Þau eignuðust saman
fimm dætur, allar
fæddar á Hólmalátri,
þær eru allar látnar
en voru, auk Málfríð-
ar, sem var þríðja í
aldursröð: Anna, f.
11. marz 1896, d. 4. ágúst 1954,
hún giftist Daða Kristjánssyni.
Þau bjuggu á Hólmalátrí og eign-
uðust þijú böm, tvær dætur sem
búsettar era á Akranesi og í
Reykjavík og einn son, Sigfús
Daðason, skáld, sem andaðist 12.
desember 1996. Þórdís, f. 3. aprfl
1897, d. 12. mai 1964, hún giftist
Lúðvík Möller, útgerðarmanni á
Hjalteyri. Þau slitu samvistir og
áttu ekki afkomendur. Sólveig,
f. 30. apríl 1900, d. 8. marz 1988,
var búsett í Reylyavík, giftist
ekki og átti ekki afkomendur.
Unnur Ingibjörg, f. 3. desember
1901, d. 20. október 1988. Hún
giftist Styrkári Guðjónssyni, þau
bjuggu í Tungu í Hörðudal 1934-
1954 og síðan í Reykjavík. Þau
veiktist og kvaddi. Aldurinn færðist
yfir og þá kom að því að þú þurft-
ir að skipta um bústað og flytja í
þjónustuíbúðir aldraðra, þú vildir
ekkert flytja annað en í Norðurbrún
1. Þar leið þér afskaplega vel og
þú naust þín vel í félagsskapnum,
að spila á miðvikudögum var topp-
urinn í félagslífinu.
Mig langar til að þakka starfs-
fólki og íbúum í Norðurbrún 1 fyr-
ir hjálpsemi þess og hlýhug í þinn
garð. Vinum þínum sem voru ávallt
tilbúnir til að fylgja þér heim að
dyrum á kvöldin eftir að sjónvarp:
inu lauk og fylgdust með þér. í
enda ágúst veiktist þú og varst flutt
á Sjúkrahús Reykjavíkur og áttir
þaðan ekki afturkvæmt og vil ég
þakka starfsfólkinu á deild 4B, þar
sem þú dvaldist síðustu vikur ævi
þinnar, fyrir alla þá umönnun sem
það veitti þér í veikindum þínum.
En allt fram á síðasta dag stefndi
hugur þinn þó heim á Norðurbrún-
ina, þar sem þér leið best.
MINNINGAR
eignuðust sex böra, þijá syni
og þijár dætur. Yngsta dóttirin,
Guðrún, dó 11. júlí 1965, tæp-
lega 24 ára að aldri, var ógift
og átti ekki afkomendur, hin eru
öll búsett í Reykjavík.
Málfríður giftist 1943 Zoph-
aníasi Bjarnasyni, sjómanni,
þau slitu samvistir 1949. Árið
1968 hóf hún sambúð með Egg-
erti Loftssyni, f. 19. apríl 1906
á Söndum í Meðallandi. Þau
bjuggu á Kleppsvegi 6 í Reykja-
vík í u.þ.b. tuttugu ár. Eggert
var ekkjumaður þegar þau
kynntust og átti tvö uppkomin
böra. Eggert andaðist 27. jan-
úar 1989. Málfríður bjó áfram
á Kleppsvegi 6 þar til í júní
1991, er hún flutti í þjónustu-
íbúð við Norðurbrún 1 og átti
hún heimili þar upp frá því og
tók þátt í félagslifi sem þar var
í boði. Hún var lengst af við
bærilega heilsu. Hún veiktist
23. ágúst sl. og var flutt á
Sjúkrahús Reykjavíkur, þar
sem hún var eftir það.
Málfríður ólst upp með for-
eldrum sínum og systrum en
fluttist til Reylgavikur árið 1918
og átti heimili þar eftir það. Hún
starfaði fyrst við húshjálp, var
í vist sem kallað var, vann síðan
lengi við saumaskap, bæði á
klæðskeraverkstæðum og á eig-
in vegum, en henni lét sú vinna
vel. Seinni starfsár hennar vann
hún á veitingastöðum svo og á
sjúkrahúsum.
Útför Málfríðar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Svo að lokum, elsku frænka mín,
vil ég þakka þér fyrir samveruna í
gegnum öll árin. Vertu sæl í guðs
friði.
Klara.
Málfríður Sigfúsdóttir er látin,
nær 100 ára að aldri. Þrátt fyrir
háan aldur hélt hún sér vel til lík-
ama og sálar þar til undir hið síð-
asta.
Við systkinin kynntumst Málfríði
fyrir tæplega þijátíu árum þegar
faðir okkar, Eggert Loftsson, hóf
sambúð með henni. Faðir okkar
hafði þá verið ekkjumaður um skeið
og hún búið ein um árabil, hún
komin fast að sjötugu og hann rúm-
lega sextugur.
Málfríður var mikill fagurkeri og
bjó þeim fallegt heimili. Um árabil
nutu þau lífsins saman. Var oft
gestkvæmt hjá þeim og þau dugleg
að taka þátt í ýmsu sem í boði
var. Bæði höfðu gaman af að fara
MALFRIÐUR
SIGFÚSDÓTTIR
í smáferðalög og taka þátt í ýmiss
konar félagslífi, þar með talinni
spilamennsku, bæði heima og heim-
an. Málfríður sópaði að sér verð-
launum fyrir spilamennsku, ef um
þau var að ræða, enda hafði hún
mikið keppnisskap.
Hún vandaði útlit sitt alla tíð,
var alltaf vel til höfð. Það sem hún
umgekkst bar fágun og góðum
smekk hennar vitni. Hún var list-
ræn, enda voru ýmsir þekktir lista-
menn í nánasta frændgarði hennar,
svo sem Sigfús Daðason skáld, sem
var systursonur hennar, og Ás-
mundur Sveinsson myndhöggvari,
en þau voru systkinaböm.
Málfríður var bamlaus, en átti
systraböm og var mjög stolt af
þeim og afkomendum þeirra. Hún
fylgdist vel með þeim og gladdist
yfir velgengni þeirra. Faðir okkai
lést árið 1989 eftir langvarand:
heilsuleysi. Málfríður bjó í Norður-
brún 1 frá árinu 1991 og undi þai
hag sínum vel. Hún minntist oft á
það hversu hún saknaði föður okk-
ar, hve missir hennar hefði verið
mikill við fráfall hans og að árin
með honum hefðu verið bestu ár
hennar.
Komið er að kaflaskiptum. Mál-
fríður skapaði tengsl við minningu
föður okkar meðan hún lifði. Við
eigum margar hlýjar minningar frá
þessum árum.
Við systkinin þökkum Málfríði
samfylgdina og biðjum henni Guðs
blessunar og flytjum ættingjum
hennar samúðarkveðjur.
Guðbjörg og Matthías
Eggertsböra.
HAFSTEINN
GUÐMUNDSSON
+ Hafsteinn Guð-
mundsson
fæddist í Reykjavík
21. júlí 1957. Hann
lést 16. nóvember
siðastliðinn. For-
eldrar Hafsteins
voru Guðmundur
Jónsson, f. 18. októ-
ber 1915, d. 5. febr-
úar 1979, og Lenób-
ía Bjamadóttir, f.
14. febrúar 1914,
d. 18. október 1990.
Systkini Hafsteins
era: Bjarni Bender,
f. 14. apríl 1937,
Guðbjörg Hornböl, f. 11. ágúst
1946, Bragi H. Guðmundsson,
f. 19. september 1947, Kristinn
Guðmundsson, f. 8. júní 1949,
Elísabet B. Guðmundsdóttir, f.
21. apríl 1954, Edda S. Guð-
mundsdóttir, f. 21. apríl 1954.
Elsku Hafsteinn frændi. Ég á
margar góðar minningar og margar
af þeim eru einmitt um þig. Ég
man sérstaklega eftir því hvað þú
passaðir upp á mig þegar ég var
lítil og amma átti heima á Bústaða-
vegi 103. Þaðan á ég einungis góð-
ar minningar. Þú hefur alltaf skipt
mig miklu máli og gerir enn. Þó
ég sjái þig í raun ekki aftur í þessu
lífi þá loka ég bara augunum og
hugsa til þín og þá sé ég þig. Þú
hefur alltaf sýnt mér og lífi mínu
áhuga og ég hef alltaf fundið fyrir
stolti frá þér i minn garð. Og ég
veit hvað skipti þig mestu máli, það
í nóvember 1987
kvæntist Hafsteinn
Þóru Davíðsdóttur,
f. 16. september
1958. Þau slitu sam-
vistum árið 1994.
Dætur þeirra eru
Rannveig, f. 25. ág-
úst 1987, og Þór-
unn, f. 15. febrúar
1990.
Hafsteinn nam
prentiðn og átti all-
an sinn starfsferil
þjá Prentsmiðjunni
Eddu, eða fram til
ársins 1992. Það
sama ár veiktist hann alvar-
lega. Síðustu árin var Haf-
steinn í hlutastarfi, á Landspít-
ala íslands, við fjöl- og ljósrit-
un.
Útför Hafsteins fór fram frá
Kópavogskirkju 24. nóvember.
voru Rannveig og Þórunn dætur
þínar og ég veit að þú átt eftir að
fylgjast með þeim áfram frá hinum
staðnum sem þú ferð á.
Elsku frænkur mínar, Rannveig
og Þórunn. Það er svolítið erfitt að
hughreysta með nokkrum orðum á
blaði en þess vegna ætla ég að
gera það í eigin persónu. Ég veit
þið eruð í góðum höndum hjá
mömmu ykkar og megi verndareng-
ill vaka yfir ykkur.
Elsku Hafsteinn frændi, takk
fyrir allt.
Þín frænka,
Lena.
PÉTUR
SÍMONARSON
+ Karl Pétur Símonarson
fæddist á Þingvöllum 4.
ágúst 1911. Hann lést á dvalar-
heimilinu Seljahlíð 11. nóvem-
ber síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Áskirkju 19. nóv-
ember.
Mig langar að minnast móður-
róður míns, Péturs Símonarsonar,
em lést 11. nóvember síðastliðinn.
Pétur var fyrir margar sakir
venjulegur maður. Hann bjó yfír
liklum hæfíleikum og hugviti sem
ann nýtti sér til að búa til þá hluti
em hann vantaði. Pétur fór sjaldan
-oðnar slóðir í því sem hann tók
§r fyrir hendur og var mikill hag-
siksmaður og fékkst gjaman við
erkefni sem vom á undan hans
amtíð. Hann leitaði sér stöðugt
hugaverðra viðfangsefna og var
tið fyrir hvíld eða þægindi.
..Pétur og móðir mín vom elst
eirra systkina í Vatnskoti og vom
ijög samrýnd í því sem þau tóku
ir fyrir hendur, bæði við búskap
ireldra þeirra, og í leik. Þau em
-cki fá ævintýrin sem við bræðurn-
höfum hlustað á móður okkar
;gja frá, sögur um vélsleðana,
núna áfram með flugvélamótorum
og vatnshjólið og ótal margt fleira.
Sem barn upplifði ég þessi undra-
tæki eftir að búið var að leggja
þeim og máttum við leika okkur í
rústum þeirra á sumrin hjá afa og
ömmu í Vatnskoti. í æsku kynntist
ég Pétri, manni sem leitaði á vit
ævintýranna og hafði hann ætíð frá
mörgu að segja og glampi skein
gjaman úr augum hans af spenn-
ingi og ákafa á náttúmnni og ferð-
aðist mikið. Á ferðalögum sínum
tók Pétur mikið af myndum. Ákafí
hans og áhugi smitaði fólk í kring-
um hann og eflaust hefur mynda-
tökuáhugi hans haft áhrif á ljós-
myndaáhuga ættarinnar. Pétur var
yfirleitt á hraðferð og minnist ég
þess oft að hann hringdi til foreldra
minna og bauð þeim í ferðalög.
Móðir mín var þá vön að hafa hrað-
ar hendur við að útbúa nesti og svo
var rokið af stað um leið og Pétur
birtist. Allt fram á síðasta dag bjó
f honum ævintýraþráin og löngun
til að njóta íslenskrar náttúru.
Skíðaáhugi hans var mikill, og var
gaman að fylgjast með ferðum hans
til hinna ýmsu skíðaparadísa. Ég
og sonur minn nutum leiðsagnar
hans í brekkum Skálafells fyrir all-
nokkm og dáðumst við að kunnáttu
hans og leikni. Ég hefði gjarnan
viljað að við hefðum eytt fleiri
stundum saman.
Ég mun minnast Péturs sem sér-
staks persónuleika sem lét kring-
umstæður ekki aftra sér í að gera
það sem hugurinn vildi. Mann sem
lét takmarkanir samtímans ekki
hafa áhrif á að ná settu marki.
Guð blessi minningu frænda
míns, Péturs Símonarsonar.
Símon H. ívarsson.
Fjallaljónið er fallið. Elli kerl-
ingu hefur nú loksins tekist að
knésetja Pétur frá Vatnskoti. Hann
fæddist fyrir fyrri heimsstyijöldina
að Vatnskoti í Þingvallasveit og
ólst þar upp. Snemma fór hann að
fást við vélar og samgöngutæki.
Fyrst eignaðist hann mótorhjól
sem hann endurbætti þannig að
hann komst alla leið upp á Skjald-
breið á því. Einnig gerði hann til-
raunir með smíði vélsleða sem hann
notaði á Þingvallavatni. Hann
knúði tækið áfram með flugvéla-
skrúfu.
Frægt er atvik sem átti sé stað
í Flengingarbrekkunni um 1938.
Birger Ruut skíðstökkkappi frá
Noregi var að sýna skíðastökk.
Helgi Hjörvar lýsti tilburðum kapp-
ans í útvarpinu. En Pétur stal sen-
unni er hann geystist fram hjá
áhorfendum á sleða sínum og fór
útsendingin að snúast um hann og
þessa furðu græju. Lýsing Helga á
þessum atburði er til á plötu.
Rétt fyrir stríð hélt Pétur til
Kaupmannahafnar í nám í rafvéla-
virkjun. Hann var öll stríðsárin í
Höfn og vann í verksmiðju sem
m.a. framleiddi hluti í þýska kaf-
báta. Bretar gerðu nokkrum sinnum
loftárásir á verksmiðjuna og var
þá ætlast til að menn leituðu skjóls
í kjöllurum. Flugvéladella Péturs
var hræðslunni yfírsterkari og hékk
hann því með höfuðið út um þak-
glugga til að fylgjast með. Eftir
stríð fluttist Pétur með konu sinni
Fríðu Qlafsdóttur ljósmyndara heim
til Reykjavíkur og byggðu þau sér
hús við Austurbrún þar sem hann
kom sér upp aðstöðu til að fram-
leiða tappa undir stálhúsgögn. Sá
hann síðan íslenska stálhúsgagna-
iðnaðinum fyrir þessari vöru meðan
honum entist heilsa til.
Pétur var alla ævi dellukarl.
Fyrst var það flugið og áðumefndur
vélsleði og mótorhjól. Flaug hann
m.a. með Ósvald Knudsen til að
kvikmynda nokkur eldgos. Flug-
mennska Péturs endaði þegar síma-
lína fannst á stéli flugvélar hans.
Reyndist hún vera í eigu Pósts og
síma og vera úr Borgarfirðinum.
Pétur var afkastamikill Ijós-
myndari. Þvældist hann upp um öll
fjöll á jeppunum sínum sem hann
hafði endurbætt á ýmsa vegu.
í tæp þtjátíu síðustu ár ævi hans
höfum við verið nánir vinir og brall-
að margt saman. Ég kynntist honum
í kaðallyftunni hjá Kerlingarfjalla-
mönnum upp í Flengingarbrekku.
Við Pétur ásamt fjórtán öðrum
skíðamönnum settum upp traktors-
lyftur í Bláfjöllum um það leyti sem
vegurinn var lagður þangað. Þarna
sýndi „Vatnskötturinn" mikinn
dugnað og útsjónarsemi svo af bar.
Hann var fyrstur á vettvang og síð-
astur heim. Skíðastfll Péturs var
sérstakur og kallaði hann stflinn því
franska kúltúrorði „avelement".
Sagðist hann hafa lært þetta af sjálf-
um Jean-Claude Killy. Pétur átti
einhver ósköp af skíðum. Hann fór
oft utan á skíði, bæði vestur og
austur um haf. Alls staðar fór hann
mikinn og um hann mynduðust sög-
ur um glannaskap hans og sprell.
Gilið okkar í Bláfjöllum, Eldborg-
argilið, virkar tómt hér eftir. Gásk-
inn og glannaskapurinn er horfinn.
Eftir standa sem minjar um gamalt
fjör og skíðalíf kofagarmurinn okk-
ar og tígulegur símastaur sem
stendur uppi á „Vasserhorni" og
minnist þeirrar gósentíðar þegar
staurinn og Pétur gegndu lykilhlut-
verki í lengstu og bröttustu trakt-
orslyftu landsins.
Við félagarnir í skíðagrúppunni,
eins og Pétur nefndi okkur, þökkum
honum fyrir góða kynningu og
minnumst samverustunda okkar
með honum.
Með hlýju og þökk.
Ríkarður Pálsson.