Morgunblaðið - 28.12.1997, Blaðsíða 14

14 SUNNUDAGUR 28. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Bryndís hefur gegnt starfí deild-
arstjóra við afgreiðslu- og þjónustu-
deild Verslunarbankans í Banka-
stræti, síðar íslandsbanka, frá 1982
og starfaði síðustu árin á Kirkju-
sandi. Þegar Verslunarbankinn hóf
gjaldeyrisviðskipti var hún þar í
forsvari með yfirumsjón þáverandi
aðstoðarbankastjóra. Einnig að-
stoðaði hún bankann við opnun
nokkurra útibúa. Hún hefur sótt
flest þau námskeið sem henni hafa
staðið til boða af bankans hálfu og
að auki verið leiðbeinandi á grunn-
námskeiðum íslandsbanka. Sumar-
ið 1987 sótti hún um og fékk styrk
frá náms- og kynningarsjóði Versl-
unarbankans til að sækja sex vikna
enskunámskeið í Bournemouth í
Englandi. í framhaldi af því var hún
í svipuðu námi hér heima í þágu
bankans í tvo vetur.
Auk þess gift kona í Reykjavík,
móðir tveggja barna sem í dag eru
25 og 30 ára. En vafðist ákvörðunin
ekkert fyrir henni?
„Nei, ekki þegar kom að hinni
raunverulegu ákvarðanatöku. Leið-
ir okkar hjónanna skildu fyrir
tveimur árum og þegar ég lít til
baka sé ég að þetta hefur allt átt sér
langan aðdraganda. Það má kannski
segja að upphafið hafí verið þegar
ég fór til Englands 1987.
Þegar ég tók starfið hjá Plúsferð-
um hafði ég verið í mikilli lægð.
Hjónabandið var á enda og sumarið
1996 veiktist faðir minn alvarlega.
Eg fór alveg inn í það veikindaferli
og mér leið ekki mjög vel þennan
tíma. Ég hafði ekki haft náið
samband við hann í allmörg ár og
við höfðum aðeins örfáar vikur til að
bæta okkur það upp. Síðan dó hann
í september og mér var boðið starf-
ið í nóvember. Það kom á hárréttum
tíma fyrir mig.
Það má segja að það hafi vafist
meira fyrir mér núna að söðla um.
Ég hef alltaf heyrt frá samstarfs-
konum mínum í bankanum og kon-
um í kringum mig að konur sem
komnar eni yfir 35 ára aldurinn fái
ekki vinnu. Maður sér líka oft í at-
vinnuauglýsingum að það er ekki
óskað eftir konum eldri en 35 ára.
Mér hefur alltaf fundist þetta ein-
kennilegt vegna þess að mín reynsla
er sú að konur yfir 35 ára séu oftast
bestu starfskraftarnir. Enda held
ég að þetta sé aðeins að breytast.
Auðvitað vafðist fyrir mér að
kasta alveg frá mér starfi sem ég
hef haft í meira en þrjátíu ár. En
núna er ég mjög ánægð með
ákvörðunina. Það er stundum sagt
við mig að ég geti bara snúið aftur í
bankann eftir fjóra mánuði á
Kanaríeyjum...
En ég veit ekki. Það er líf eftir
bankann eins og einn góður maður
sagði og það er til fullt af öðrum
störfum. Sú starfsreynsla sem ég
hef nýtist sem betur fer mjög víða
- og ég er svo ljónheppin að hafa
einstaka ánægju af því að þjóna
fólki."
Leiðir skilja
„Það var eins og hjónabandið
fjaraði út, smám saman,“ segir
Bryndís þegar hún er spurð út í
skilnaðinn. En ekki var skilnaður
nauðsynlegur þáttur í því að breyta
lífi sínu?
„Nei, en það er spurning hvort
hjón eru sammála um stefnuna sem
verið er að taka. Við vorum ekki
sammála og að lokum var
samkomulag um að fara sitt í hvora
áttina. Þegar ég lít til baka sé ég að
skilnaðurinn átti sér mun lengri
aðdraganda og ólík lífsviðhorf voru
ekki eina ástæðan fyrir honum.
Börnin voru uppkomin og okkar
sameiginlega verkefni var lokið. Og
ég held að hvorugt okkar hafi litið á
skilnaðinn sem harmleik. Að
minnsta kosti hefur okkur tekist að
halda vináttunni. Það er ekkert
vitlaust að átta sig á því að vissum
kafla í lífi manns er lokið. Þá er
bara að taka því og byrja upp á nýtt
- helst áður en maður verður of
gamall til þess.
Kannski hófst þetta skilnaðarferli
þegar ég fór til Englands fyrir tíu
árum. Fram að þeim tíma hafði ég
aðeins einu sinni farið ein til
London í verslunarferð með vin-
konu minni yfir helgi. Annars hafði
ég bara ferðast með manninum
mínum og hann tók allar ákvarðan-
ir, sá um allt og talaði fyrir okkur.
Enda var það svo að þegar ég ákvað
að fara ein út til Englands, trúði
enginn í kringum mig að ég ætlaði
að fara frá manni og tveimur börn-
um í sex vikur til að læra ensku.
En eftir þær sex vikur fór ég að
breytast. Ég hitti þarna alls konar
fólk. Ég leigði hjá enskri konu sem
ég skrifast á við ennþá í dag. Síðan
eignaðist ég vinkonu frá Brasilíu og
aðra frá Spáni og ég hef heimsótt
þær báðar síðan.
Námsdvölin breytti mér svo mik-
ið að nú er Bryndís að fara að sýna
salsa í Tjarnarbíói um næstu helgi.
I ferðinni til Brasilíu fór ég líka að
hengja utan á mig festar og eyrna-
lokka og allt hvað heitir og er -
sem ég hafði ekki gert fram að þeim
tíma. Og ég fann að mér fannst ægi-
lega gaman að dansa.
Kannski var námsferðin til Eng-
lands upphafið að því að við hjónin
fórum í sundur. Ég veit það ekki...
En ég held að ég hefði koðnað
niður ef ég hefði ekki farið að lifa
lífinu smám saman.“
Það er ekki algengt að konur taki sig upp á
miðjum aldri, yfírgefi allt sem þær þekkja
og kunna og steypi sér út í óvissuna sem
fylgir því að byrja á nýjum stað í tilver-
unni. Súsanna Svavarsdóttir hitti eina
slíka, Bryndísi Svavarsdóttur, og fékk
hana til að segja frá ákvörðun sinni og
ástæðunni sem liggur að baki.
EG ER komin með
samviskubit gagnvart
viðskiptavinunum, segir
Bryndís Svavarsdóttir.
Hún stendur á kafi í pappakössum
vegna þess að hún var að flytja inn,
á kafi í ferðatöskum vegna þess að
hún er að fara út. Dálítið ruglings-
legt en þannig er það. Hjónabandi
Bryndísar er lokið eftir þrjátíu ár,
hún hefur sagt upp starfi sínu í ís-
landsbanka þar sem hún hefur verið
í 33 ár (áður í Verslunarbankanum),
keypt sér nýja íbúð og tekið að sér
fararstjórastarf hjá Flugleiðum á
Kanaríeyjum.
Eiginlega minnir þetta á leikritið
um hana Sigrúnu Astrós sem sýnt
var í Borgarleikhúsinu fyrir
nokkrum árum; konuna sem skrapp
til Grikklands í leit að ævintýrum
eftir að hafa talað við veggina heima
hjá sér árum saman - nema Sigrún
Astrós skildi ekki við karlinn og
hafði ekki frá neinu að hverfa.
Bryndís tók hins vegar ákvörðun
um að yfirgefa alla þá veggi sem
hafa myndað rammann um líf henn-
ar á þeim forsendum að endir á einu
ákveðnu skeiði sé upphaf að nýju.
En hvers vegna samviskubit?
„Það má segja að ég hafi lifað fyr-
ir viðskiptavinina og núna finnst
mér ég vera að svíkja þá.“
Hvers vegna hefurðu ekki bara
lifað fyrir sjálfa þig?
„Ég hef ekki kunnað það en ætla
að læra það og þetta er einn þáttur-
inn í því.“
Hvað með gamla góða öryggið,
hræðsluáróðurinn - þú veist hvað
þú hefur en ekki hvað þú færð?
„Ja... Ég er aðeins farin að fá í
magann. Ég stend uppi, á miðjum
aldri, er á leiðinni til Kanaríeyja í
skammtímastarf og verð atvinnu-
laus eftir fjóra mánuði - og búin að
stofna til skulda vegna íbúðar-
kaupa.“
Hvers vegna tókstu ekki bara
launalaust leyfi?
„Ég óskaði eftir því en það var
ekki hægt á þessum tímapunkti. Ég
er hins vegar svo ákveðin í að
breyta lífi mínu og takast á við það
að ég ákvað að segja starfinu mínu
upp. Það var alfarið í sátt við bæði
bankann og sjálfa mig. Það eru eng-
in illindi. Ég fann bara að ég varð að
breytatil."
Fífldirfska eða kjarkur
„Það gengur ekki að öryggi
manns sé bundið vinnustaðnum og
fyrir konur á miðjum aldri er það
ekkert öryggi," segir Bryndís.
„Fólki er sagt upp í bönkum eins og
öðrum stöðum. Ég ákvað að ég
yrði að finna þetta öryggi innra
með mér og fullvissa mig um að
ég sé fær um að takast á við lífið
á mínum forsendum.“
Hvernig viðbrögð hefurðu
fengið frá samstarfsfólki þínu?
„Sumir óska mér til ham-
ingju. En þeir eru fleiri sem
segja: Þú ert nú komin á þenn-
an aldur og þarft að hugsa um
öryggi þitt í ellinni. En ég ætla
ekkert að verða gömul strax.
Það er alltaf verið að hræða
konur frá því að taka stjórnina á
lífi sínu í eigin hendur og ýmist þyk-
ir þetta fífldirfska eða kjarkur. Og
allt þar á rnilli."
En hvernig datt þér í hug að ger-
ast fararstjóri?
„Það má kannski rekja ástæðuna
til þess að ég fór í nálastungumeð-
ferð hjá Úlfi Ragnarssyni lækni,
fyrir átta árum. Hann sagði mér að
skipta um starf og snúa mér að far-
arstjórn. Ég sagðist bara kunna að
vera bankakona; ég gæti rétt bjarg-
að mér á ensku og kynni ekkert í
spænsku. En hann var samt á því að
ég ætti að vinna við fararstjórn.
Síðan gerðist það í fyrravetur að
hjón, sem eru fararstjórar og ég
þekki, bentu Plúsferðum á mig og
ég starfaði við fararstjóm hjá þeim
frá janúar og fram í apríl á þessu
ári. Það átti sérlega vel við mig.“
Voru þeir hjá Plúsferðum sér-
staklega að leita að fólki sem ekki
talaði spænsku?
„Nei, nei. Þeir hafa bara séð það í
mér að ég væri þjónustulunduð.
Mér fmnst einfaldlega skemmtilegt
að vinna með fólki og það á mjög vel
við mig að vera í heitum löndum.
Þeir sögðust vilja fá þjónustulundað
fólk sem væri natið við fólk og
kynni íslensku - vegna þess að far-
þegarnir eru íslenskir. Starf farar-
stjórans gengur mjög mikið út á
þjónustulund og hlustun."
Hef einstaka ánægju af
þjónustu og samskiptum
Eru þetta ekki óttalegar fyllirís-
ferðir hjá fólki?
„Nei, það fer nú batnandi með
hverju árinu. Það er mikið af fólki
sem kemur eitt sins liðs í þessar
ferðir. Það hefur sýnt mér mjög mik-
ið þakklæti og skrifað bæði mér og
fyrirtækinu bréf til að þakka fyrir
fararstjórnina. Það hefur glatt mig
mjög mikið. Og þannig er það líka í
bankanum. Maður fær þakklæti frá
viðskiptavininum en ekki yfirmönn-
unum. Ég býst við að þannig sé það í
flestum fyrirtækjum."
Ætlaað
læra
að lifa
)
)
)
)
)
!
!
I
I
!
\
I
I
!
i