Morgunblaðið - 09.01.1998, Síða 46

>46 FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaðir, tengda-
faðir og afi,
ÓLAFUR ÁRNASON
Ijósmyndari,
Vesturgötu 80,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
31. desember. ^___________
Útförin fer fram frá Akraneskirkju í dag, föstudaginn 9. janúar, kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Sjúkrahús Akraness.
Ingveldur Ásmundsdóttir,
Guðmundur Garðarsson, Anna Björnsdóttir,
Ólafur Ingi og Sveinbjörn Freyr.
t
Elskulegur eiginmaður, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ERLING VALDIMARSSON
rennismiður,
Tjarnargötu 43,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þriðjudaginn
6. janúar sl.
í
Erla Eiríksdóttir,
Ásta Sif Erlingsdóttir, Gunnar Steinn Jónsson,
Valdimar Erlingsson, Unnur Þórðardóttir,
Viðar Erlingsson, María Magnúsdóttir,
Erling Ragnar Erlingsson, Jóhanna Gústafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
INGIGERÐUR PÉTURSDÓTTIR,
Vindheimum,
Skagafirði,
lést miðvikudaginn 7. janúar síðastliðinn.
Sigmundur Magnússon,
Anna Sigríður Sigmundsdóttir, Einar Ólafsson,
Magnús Sigmundsson, Lut Dejonghe,
Pétur Gunnar Sigmundsson, Jóhanna Sigurðardóttir,
Sigurður Rafn Sigmundsson
og barnabörn.
Elskulegur sonur okkar, bróðir og barnabarn,
ÓSKAR LOGASON,
Funafold 4,
Reykjavík,
lést mánudaginn 5. janúar.
Jarðarförin fer fram í Ríkissal votta Jehóva
við Sogaveg mánudaginn 12. janúar kl.
13.30.

Logi Guðjónsson, Ingunn Lárusdóttir,
Gylfi Már Logason, Oddný Þóra Logadóttir,
Lárus Þorvaldsson, Sveinbjörg Eríksdóttir,
Guðjón Sigurðsson.
María Guðmundsdóttir,
Jón Guðmundsson,
Marteinn R. Guðmundsson,
Guðrún Guðmundsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÞÓRÐARSON,
Bræðrarborgarstíg 3,
Reykjavík,
lést laugardaginn 27. desember sl.
Útförin hefur farið fram I kyrrþey að ósk hins
• látna.
JÓHANNA
JÓNSDÓTTIR
+ Jóhanna Jóns-
dóttir var fædd á
Höfn í Homafirði
hinn 24. apríl 1919.
Hún lést í Landspítal-
anum 2. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Jóhönnu vom Þór-
unn Hansdóttir
Beck, f. 12.12. 1884,
d. 8.1. 1980 og Jón
Guðmundsson f. 21.4.
1887, d. 28.7. 1982.
Systkini Jóhönnu
vom: 1) Guðmundur,
f 10.7. 1916, d. 4.5.
1918, 2) Guðmundur
Rögnvaldur Benedikt, f. 25.2.
1918, d. 20.1. 1920, 3) Ólafur, f.
22.5. 1923, d. 31.05. 1947, 4) Þór-
ólfur Beck, f. 26.2.1931, 5) fóstur-
bróðir: Unnsteinn Beck f. 27.11.
1914.
Hinn 9. júní 1946 giftist Jó-
hanna Stefáni Björnssyni, f.
11.12. 1905, d. 1.9. 1987 og eign-
uðust þau sjö börn. Þau eru: 1)
Ólöf Jóna, f. 7.12. 1947. 2) Þór-
unnj f. 18.7. 1949. Dætur hennar
og Ólafs Axelssonar em Katrín,
f. 17.3. 1970 og Hanna Ruth, f.
13.1. 1979. Maður Katrínar er
Reynir Lyngdal, f. 26.3. 1976.
Dóttir Katrínar og Magnúsar
Jónssonar er Hekla Magnúsdótt-
ir, f. 21.8. 1989. 3) Olga Guð-
björg, f. 7.9. 1951, eiginmaður
hennar er Gylfi Hauksson, f.
13.8. 1949. Börn þeirra eru
Dagný, f. 10.10. 1984, og Stefán
Haukur, f. 8.8.1987. 4) Birna, f.
24.9. 1954. Hennar
maður er Hólm-
grímur Heiðreks-
son, f. 17.11. 1955.
Dóttir Birnu og
Þórs Elísar Pálsson-
ar er Harpa Elísa,
f. 15.4. 1978 og dótt-
ir Birnu og Hólm-
gríms er Kristín
Ylfa, f. 8.7. 1994. 5)
Sigríður Aðalheið-
ur, f. 15.2. 1956.
Dóttir hennar og
Óskars Tómassonar
er Marta, f. 17.11.
1988. 6) Jón, f. 28.3.
1959. Kona hans er Bryndís
Hilmarsdóttir, f. 20.5. 1960.
Þeirra börn eru Steinunn, f.
27.3. 1989, Atli, f. 12.7. 1991 og
Magnús Hilmar, f. 11.6. 1995.
7) Björn, f. 5.1. 1961. Stjúpdætur
Jóhönnu, dætur Stefáns af fyrri
hjónaböndum em: 1) Olga Guð-
björg, f. 24.4.1929, d. 31.1. 1951
2) Anna, f. 21.6. 1932. 3) Ingi-
björg, f. 23.11.1939, d. 9.8.1993.
Börn hennar eru 1) Stefán Þór
Bocchino, f. 22.2. 1961, eigin-
kona hans er Aðalbjörg Ingólfs-
dóttir, 23.3. 1961. Börn þeirra
eru Hulda Guðríður, f. 26.3.
1987, og Frank Ingi, f. 14.12.
1988, 2) Sigrún Kristinsdóttir,
f. 22.8. 1972. Sonur hennar og
Valdimars Sigurjónssonar er
Sigurjón Daði, f. 24.6. 1994.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það var árið 1972 sem ég kynnist
Jóhönnu, fyrrum tengdamóður
minni. Þegar ég í fyrsta sinn kom á
heimili hennar og Stefáns heitins var
ekki formlegheitunum og stífheitun-
um fyrir að fara og eftir örfáar mín-
útur fannst mér ég hafa þekkt þau
allt mitt líf. Enda var erfítt að vera
með formlegheit á heimili þar sem
útidyrnar opnuðust á nokkurra mín-
úta fresti og maður heyrði kaliað:
Hæ, er einhver heima?
Það varð svo ein af góðu rútínun-
um í lífinu að koma á sunnudögum
í kaffi í Víðihvamminn og ganga að
kaffiborðinu hennar Jóhönnu vísu.
Reyndar fullvissaði hún okkur um í
hvert sinn að það væri nú skömm
að hún ætti ekkert almennilegt
handa okkur og hélt því áfram með-
an við röðuðum í okkur krásum, sem
sjaldséðar voru á borðum dætra
hennar, jafnvel þótt um stórhátíðir
væri að ræða. Þegar svo nálgaðist
kvöldmatartímann skoraði hún á
okkur að sitja áfram og fá okkur
eitthvað í svanginn og töfraði fram
á engum tíma dýrindis krásir.
Það var upplifun fyrir mig, sem
kom úr fámennri íjölskyldu, að koma
inn í fjölskylduna hennar Jóhönnu.
Þau hjónin, Jóhanna og Stefán, voru
afar vinstri sinnuð í öllum skoðunum
og svo var einnig um börnin þeirra
sjö. Það var því nokkuð tilgangslaust
fyrir mig að reyna að malda í móinn
og setja fram aðrar skoðanir. Rödd
mín varð eins og tíst innan um há-
værar raddir, sem kepptust um að
hafa orðið. En allt fór þetta fram á
léttu nótunum og ég komst fljótlega
að því að svona gekk þetta fyrir sig
í þessari tengdafjölskyldu minni. All-
ir, börn jafnt sem fullorðnir, höfðu
mjög ákveðnar og oftar en ekki kóm-
ískar skoðanir á mönnum og málefn-
um. Eg held að þessir háværu sunnu-
dagar hafi verið uppáhaldsdagarnir
hennar Jóhönnu og ég komst að því
að hún hafði þann hæfileika að sitja
í miðjum hópnum og hlusta, en vera
samt alls ekki að hlusta. Hún sagði
mér einhvern tímann að hún hafi
komið sér upp þeim eiginleika meðan
þau bjuggu í litla húsinu í Fossvogin-
um. Meðan einhver var að æfa sig
á píanó, annar á fíðlu, enn annar á
flautu og einhveijir að skiptast á
skoðunum á háværan hátt hafí hún
getað setið í miðjum hópnum og les-
ið í bók án þess að verða vör við
allan þennan hávaða. En ég veit að
hún elskaði hávaðann í þessum stóra
barnahópi, sem hún kallaði happ-
drættisvinningana sína.
Það er því gott til þess að vita að
síðasta kvöldið sem hún hafði meðvit-
und sat hún prúðbúin til borðs með
öllum happdrættisvinningunum sínum.
Eg vil þakka Jóhönnu allar góðar
stundir og elsku hennar við mig og
dætur mínar. Ég veit að hún mun eiga
góða heimkomu í aðrar vistarverur,
þar verður tekið ve! á móti henni.
Ólafur Axelsson.
Amma mín var stór og mikil kona.
Fyrstu mánuði ævi minnar leið mér
best þegar ég lá á maga ömmu. Ég
grét hástöfum ef einhveijir aðrir vildu
eitthvað hafa með mig að gera. Þama
mynduðust strax sterk tengsl og fyr-
ir mér var amma klettur. Að fara
með henni í vinnuna þegar hún þreif
gólfín á Landsbókasafninu var sér-
stök upplifun, lengi var ég þess fuil-
viss að amma væri eigandi allra þess-
ara bóka. Ég man hvað ég var stolt
þegar við amma gengum út úr húsinu
og skildum við gólfín glansandi, hrein
og falleg. Þannig fannst mér allt
verða sem amma kom nálægt.
Ég var svo Iánsöm að veija miklum
tíma með afa og ömmu og öllum
þeirra börnum í Víðihvammi. Þar
voru ævintýraheimar og þar lærði
ég að það er í lagi að hafa ólíkar
skoðanir og smekk og að ekkert eitt
er betra en annað. Ég gat gengið
milli ólíkra heima í húsinu; sumar
systurnar sátu í Hippaherberginu og
spáðu í tarotspil, þar var mikil reyk-
elsislykt; aðrar systur héldu til í
Bítlaherberginu, þar sem veggirnir
voru þaktir myndum af goðunum
fjórum frá Liverpool. Bræðurnir voru
í Led Zeppelin-herberginu, slógu
taktinn með tánum, og ég reyndi að
gera eins. í enn öðru herbergi sat afí
í rauða stólnum sínum og hlustaði á
Bach og Beethoven. Ails staðar og
allt um kring var amma, sem alltaf
var til í að koma inn í eldhús og
baka með mér pönnukökur.
Líklega hefur heimili afa og ömmu
verið í iíkingu við félagsheimili úti á
landi og sunnudagskaffiborðið henn-
ar ömmu sambærilegt við það sem
veitingahúsin auglýsa í dag sem
hiaðborð. í þeim anda var allt sem
amma gerði, ekkert verkefni var
henni ofvaxið, að reka stórt heimili,
vinna utan heimilis og jafnframt eiga
fjöldann allan af áhugamálum.
Systkinin sjö uxu úr grasi og
stofnuðu eigin fjölskyldu. Það var
mikil gleði í Víðihvamminum í hvert
sinn sem nýtt barn fæddist í fjöl-
skyldunni. Þau voru svo sannarlega
velkomin í heiminn, reyndar kvartaði
hún amma undan því að bömin henn-
ar væru ekki hálfdrættingar á við
hana þegar kom að barneignunum.
En sem fyrsta barnabarnið hennar
þóttist ég alltaf eiga svolítinn for-
gangsrétt á að vera ömmustelpan
hennar. Við leiðarlok sitja eftir minn-
ingar um öll litlu atriðin í daglega
lífínu, það eru þau sem gerðu ömmu
að stórri konu í huga mínum.
Reyndu aldrei að ráða gátuna - hver það
sé, sem sáir fræjum sköpunarinnar: þeim
sem líða lítt sýnileg um rökkvað bláloftið
mörg saman skömmu fyrir skin óvæntra
funda, og örkorninu smáa sem fellur í hjart-
að og elur af sér tré með tveimur aldinum,
öðru til vitnis um að þú elskar, hinu til
marks um að þú deyrð.
(Sköpunin 1, eftir Þorstein frá Hamri)
Vertu sæl, elsku amma mín.
Þín
Katrín.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
og við getum aldrei aftur spilað
rommí. Spilið sem þú kenndir mér
fyrir löngu og við spiluðum alltaf og
ég vann þig iíka alltaf í. Þú áttir
alltaf spil og varst alltaf til í að spila
rommí eða eitthvað af hinum spilun-
um sem þú kenndir mér. Ég man
þegar við horfðum saman á handbolt-
ann og þú varst spenntari en ég.
Og ef maður missti af leik vissi
maður að þú vissir úrslitin. Og þolin-
mæðin sem þú hafðir gagnvart mér
þegar ég var alltaf hjá þér og var í
fótbolta í garðinum, á skíðum í stof-
unni og glamrandi á píanóið og þeg-
ar þú komst í fyrsta skipti í bíl til
mín eftir að ég fékk bílprófið. Og
öll lætin í mér og Hönnu Ruth sem
leiddi tii þess að tvisvar brotnuðu
vasar, fyrirgafst þú okkur í skarkala
bernskuáranna. Og þegar þú fórst
með okkur í bíó á bijálaða spennu-
mynd og þú varst ekki ánægð með
að okkur hefði tekist að plata þig
með okkur á þessa mynd. En mest
á ég eftir að sakna að koma í kræs-
ingar til þín. Eins og í vor þegar ég
kom til að snyrta garðinn þinn og
þú röltir upp í búð og ég neyddist
til að troða mig út þó ég væri nýbú-
in að borða kvöldmat, enginn fór
svangur frá ömmu í Kópó. Og jólin
í stóra húsinu, hamborgarhryggurinn
og bleika salatið og þegar þú eldaðir
sérstaklega lambalæri fyrir mig og
Hönnu því við vorum svo sérvitrar.
En nú kveð ég þig í hinsta sinn,
bless, elsku amma mín.
Harpa.
Þegar Olga kynnti mig fyrir ykkur
í Víðihvamminum fann ég strax fyr-
ir þeirri miklu hlýju sem frá þér staf-
aði. í öllum okkar samskiptum þau
ár sem síðan eru liðin hefur þessi
tilfinning vaxið við nánari kynni.
Þig var gott heim að sækja, oft
var fjölmennt í húsinu ykkar við
Víðihvamm þegar börnin komu þar
öll saman. Þar var oft fjörugt og
mikið spjallað. Þar sem oftar komst
þú sterkt inn í umræðuna með þinn
fróðleik um ættir og uppruna fólks,
brennandi áhuga á þjóðmálum og
því sem var efst á baugi á hveijum
tíma. Þú varst alltaf trú þínum mál-
stað, vannst af heilum hug að verka-
lýðsmálum og þá sérstaklega að jafn-
rétti kvenna á vinnumarkaði.
Ég man eftir því í einu af ferðalög-
um okkar um landið að það kom
glampi í augun og hvað lýsingarorð-
in urðu hástemmd þegar við nálguð-
umst Hornafjörð. Þú áttir greinilega
margar góðar minningar af Austur-
landi og þá sérstaklega frá Höfn og
sveit Hornaíjarðar.
Þú, þessi mikla bamakona, laðaðir
að þér bömin okkar og varst þeim svo
góð, þau sóttust alltaf eftir því að
komast til þín því þar fundu þau öll
þessa hlýju. Þeirra söknuður er mikill.
Jólaboðið þitt er nýafstaðið. Það
var svo stór þáttur allrar fjölskyld-
unnar. Þú varst miðpunkturinn. Það
var frábært að sjá þig glaða og káta
innan um öll börnin og barnabörnin.
Ekki grunaði okkur þá að þú færir
svo fljótt frá okkur.
Innilegar samúðarkveðjur færi ég
börnum þínum, barnabörnum og
barnabarnabörnum. Þau eiga góða
minningu um heiðurskonu.
Gylfi.