Morgunblaðið - 18.01.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 18. JANÚAR 1998 37
!
I
I
!
I
I
I
!
I
I
f
i
i
i
i
i
i
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(H. Pétursson)
Þegar landsmenn voru að kveðja
jólahátíðina og slökkva síðustu
jólaljósin slokknaði líka skært og
fagurt ljós. Elskuleg vinkona okk-
ar hún Sigga var látin, myrkrið
varð svartara en ella og sorgin
greip okkur heljartaki. Við vissum
að hverju stefndi en þegar kallið
kemur er áfallið alltaf jafn mikið.
Hugurinn reikar 23 ár aftur í tím-
ann þegar við fluttumst báðar með
fjölskyldum okkar í Möðrufell 5.
Vinátta sem þar hófst hjá okkur,
stóð hrein og tær fram á síðasta
dag. Sigga var glæsileg og falleg
kona sem enginn komst hjá að
taka eftir, alltaf var hún vel snyrt
og klædd og hugsaði vel um útlit
sitt, heimili og fjölskyldu. Minn-
ingarnar eru ótal margar bæði í
gleði og sorg en þannig er lífið.
Hún var söngelsk mjög og spilaði á
gítar, hljómborð og harmoníku ef
svo bar undir. Við áttum það nú til
að taka lagið og syngja saman af
hjartans lyst í eldhúsinu hennar
eða mínu. Stundum kannski of
lengi frameftir, og stundum
kannski of hátt, og þá var kvartað,
en alltaf í góðu. Margt brölluðum
við saman í gegnum árin og oft var
hlegið dátt eftir á. „Hvað skyldi
ykkur detta í hug að gera næst?“
sagði maðurinn minn oft á tíðum.
Við vorum með rautt veggfóður á
holinu hjá okkur og eitt kvöldið fór
ég eitthvað að tala um hvað ég
væri orðin leið á þessu rauða,
rauða veggfóðri. Þá sagði mín:
„Elsku Della mín, rífum það bara
af ‘ og það var gert á stundinni og
ekki var látið þar við sitja, heldur
sótt málning í geymsluna og holið
málað hvítt og fórum við alsælar
að sofa undir morgun ánægðar
með næturverkið. Ekki var minn
maður eins ánægður og við Sigga
þegar hann kom fram næsta morg-
un. Hann greip um höfuðið og
starði í forundran á þessa hörm-
ung sem blasti við honum í dags-
birtunni, en ýmislegt hafði farið
fram hjá okkur Siggu um nóttina
og langan tíma tók að skafa og
laga þetta eftir okkur. En þetta at-
vik situr í okkur eins og það hefði
gerst í gær og mikið búið að hlæja
að þessu og öðru sem okkur datt í
hug að gera og framkvæmdum.
Það var gleðidagur þann 3. apríl
1982 þegar Sigga opnaði tísku-
verslunina Rítu sem hún rak með
dugnaði og eljusemi í 15 ár og var
haldið veglega upp á afmælið í apr-
íl sl., en síðla sumars seldi hún
hana vegna veikinda sinna. En
sorgin knúði dyra. Ái’ið 1983 missti
Sigga fyrrum manninn sinn og
stóð hún þá ein eftir með þrjú börn
aðeins 38 ára gömul. En hún lét
ekki bugast, lífíð hélt áfram.
Skömmu síðar endurnýjuðust
kynni hennar við gamlan skóla-
bróður, Benedikt Benediktson,
sem þá var líka búinn að ganga í
gegnum þá sorg að missa maka
sinn. Þau hófu sambúð og ástin
blómstraði, betri og ástríkari
mann hefði hún aldrei geta fengið.
Sumarbústað í Borgarfírði eiga
þau og var það þeirra paradís.
Sigga sagði oft: „Eg þarf ekki til
sólarlanda, ég fer frekar upp í bú-
stað og verð þar“. Sumarbústaða-
talið og heimsóknir okkar uppeftir
til þeirra smituðu út frá sér og
þegar okkur bauðst land í næsta
nágrenni við þau, hvöttu þau okk-
ur eindregið til að taka það og
buðu fram alla sína aðstoð. Það var
úr, landið tókum við og byrjuðum
að reisa, í dag stendur þar háreist-
ur og fallegur bústaður sem okkur
fínnst að Sigga og Benni eigi ekki
síðri hlut að en við. Frá þeim feng-
um við fyrstu gjafirnar í bústað-
inn, stálskálina góðu „til að halda
grilluðu kartöflunum lengur heit-
um, elskan", nú svo kom nýtt grill
og sóltjald „þið verðið að hafa skjól
á pallinum, annað dugar ekki“ og
síðast en ekki síst Flóra Islands
innrömmuð og falleg sem var
hengd upp með viðhöfn að þeim
báðum viðstöddum. Hjá þeim gist-
um við og bjuggum meðan verið
var að reisa og loka, okkur var af-
hentur lykill og nota máttum við
bústaðinn þeirra að vild og var
hann óspart notaður þegar nánast
öll fjölskyldan var upp frá að
hjálpa til, þetta ber að þakka.
í Borgarfirðinum áttum við ynd-
islegar stundir saman sem aldrei
gleymast og þar var sungið á
björtum sumarnóttum, farið í heita
pottinn og sungið meira. En nú er
söngur hennar hljóðnaður að ei-
lífu. Árið 1991 greindist Sigga mín
með þann sjúkdóm sem að lokum
felldi hana. Með æðruleysi tókst
hún á við hann og bugaðist ekki.
Viðkvæðið hjá henni var „Ég er
búin að eiga svo mörg yndisleg ár
með Benna mínum og fyrir það
þakka ég Guði“ og sannarlega
voru árin þeiiTa góð. Þau ferðuð-
ust mikið um landið og nutu lífsins
og Benni dekraði við dúlluna sína á
allan máta og bar hana á höndum
sér. Sigga mín lést á heimili sínu,
umvafin ást og kærleika sinna
nánustu, og veit ég að eins vel hef-
ur verið tekið á móti henni hinum
megin og hún var kvödd hér.
Elsku Sigga mín, ég kveð þig eins
og við kvöddum gjaman hvor aðra:
„I love you ástin mín og Guð veri
með þér“.
Aldraðri móður, elsku Benna,
börnum Siggu, barnabörnum,
tengdabörnum og systkinum
hennar vottum við okkar dýpstu
samúð og biðjum ykkur Guðs
blessunar.
Elín Pétursdóttir (Della),
Kristján Baldursson, synir
og Qölskyldur þeirra.
Drottinn gaf og drottinn tók. Ég
trúi þvi ekki ennþá að Sigga vin-
kona mín sé látin svona ung. Á
hverjum degi í langan tíma lét ég
biðja fyrir Siggu að hún fengi bata,
en Jesús tók Siggu til sín og hjá
honum fékk hún bata.
Stundum hugsa ég: Hver verður
næstur sem ég þekki eða verður
það kannski ég sjálf, því enn hafa
læknar lítið ráðið við krabbamein.
Ég kynntist Siggu fyrir 15 áram.
Þá var hún með tískuverslunina
Rítu í Eddufelli. Við áttum margar
skemmtilegar stundir saman í litlu
kaffistofunni inn af versluninni eft-
ir klukkan 6 á kvöldin. Við hlógum
mikið saman og skoðuðum mjmdir
og drakkum kaffi. Sigga vissi að
mitt áhugamál er að klæðast
smart, og oftast fór ég heim með
eitthvað fallegt úr búðinni. Sigga
hafði látið útbúa fallega rauða
plastpoka merkta Tískuversluninni
Rítu, en ég ákvað með Siggu að
fara aldrei heim með fotin í fallega
merkta pokanum frá búðinni, held-
ur hafði ég með mér merktan mat-
vörapoka til að setja tískufótin í,
enda leit það betur út þegar heim
var komið að vera með merktan
poka frá matvörabúð.
Sigga var búin að eignast góðan,
traustan eiginmann, Benedikt
Benediktsson, og hann hugsaði
sjálfur um hana heima í veikindun-
um. Hann gaf henni mikla ást og
umhyggju. Snemma á föstudags-
morgun 9. janúar dreymdi mig
draum þar sem Sigga kom að rúm-
inu mínu með tvö eða þrjú lítil börn
í hvítum kjólum með vængi á bak-
inu. Mér fannst í draumnum að
Sigga ýtti við mér og bæði mig að
hjálpa sér, því englabörnin vora
svo óþekk. Mér skildist í draumn-
um að hún væri að fara með engla-
börnin til himna. Draumurinn varð
ekki lengri, en ég glaðvaknaði og
gat ekki sofnað aftur. Ég fór í nátt-
slopp og hitaði mér kaffi, ég leit á
klukkuna. Hana vantaði þrjár til
fjórar mínútur í fjögur um nóttina.
Eftir hádegi sama dag hringdi
Benedikt, maðurinn hennar, til mín
og sagði mér að Sigga væri látin.
Hann sagði mér að hún hefði látist
þremur til fjóram mínútum fyrir
fjögur um nóttina og tveimur mín-
útum seinna hefði hann lokað fal-
legu augunum hennar. Þá var ég
líka að drekka síðasta kaffisopann
úr bollanum mínum. Eftir þessa
sorgarfrétt vissi ég eftir á að við
Sigga drakkum saman kveðjukaff-
ið á sömu mínútu og hún var að
skilja við.
I dag hugsa ég að aldrei á minni
ævi hafi ég lifað dásamlegra
augnablik en að drottinn gaf okkur
Siggu tíma til að fá okkur kaffi
saman áður en hún fór heim.
Elsku Benedikt, ég bið Jesúm að
þerra tárin þín og gefa þér og fjöl-
skyldu Siggu styrk og kraft til að
jafna sig á sorginni, en minningin
verður eftir. Svo hittum við öll
Siggu þegar okkar tími kemur.
Þakka þér fyrir allt, elsku vin-
kona. Far þú heim á guðs vegum.
„Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekkert bresta. Á grænum
grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég
má næðis njóta. Hann hressir sál
mína, leiðir mig um rétta vegu fýr-
ir sakir nafns síns. Jafnvel þótt ég
fari um dimman dal, óttast ég ekk-
ert illt, því að þú ert hjá mér, sproti
þinn og stafur hugga mig. Þú býrð
mér borð frammi fyrir féndum
mínum, þú smyrð höfuð mitt með
olíu, bikar minn er barmafullur. Já,
gæfa og náð fylgja mér alla ævi-
daga mína, og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.“
(23. Davíðssálmur)
Þín
Ella Valborg
Þorvaldsdóttir.
Það var sumarið 1962 að við
fimm stelpur réðum okkur sem
fóstrur að barnaheimili austur í
sveit. Þar tengdumst við þeim vin-
áttuböndum sem hafa varað síðan.
Þá voram við ungar og bjartsýnar
og áttum lífið framundan. Ein var
sú sem strax fór fyrir hópnum.
Það er okkar kæra vinkona sem
við kveðjum nú í dag. Sigga var
lífsglöð, hæfileikarík og einstak-
lega músíkölsk. Hún virkjaði okk-
ur fljótlega á því sviði, kenndi okk-
ur mörg sönglögin og textana og
spilaði undir á gítar og það var föst
venja að syngja saman er við hitt-
umst. Eftir því sem árin liðu
styrktist vinátta okkar. Margar
góðar minningar eigum við í gegn-
um tíðina. Með miklu þakklæti lít-
um við til baka og rifjum upp enda
er af nógu að taka. Állar samvera-
stundirnar, matarboðin og um
fram allt árlegar haustferðir í
sumarbústað að ógleymdri utan-
landsferð okkar. Það var gott að
hafa hver aðra hvort sem var til að
gleðjast eða gráta og létta á hjart-
anu. Við vorum ekki alltaf sam-
mála en það varð aðeins til að
skerpa sambandið og sýna okkur
hvers virði við vorum hver annarri.
Tíminn leið, við tók lífsins gang-
ur svo sem börn og bú. Sigga gift-
ist ung að áram Ásgeiri Berg
Úlfarssyni, miklum ágætis og
dugnaðarmanni, sem lést um aldur
fram. Eignuðust þau þrjú mann-
vænleg börn sem hún var afskap-
lega ánægð með. Einnig góð
tengdabörn, að ógleymdum öllum
barnabörnunum sem hún sagði
okkur oft sögur af og ljómaði af
stolti.
Sigga var afskaplega létt í lund,
gefandi og jákvæð manneskja
enda var alltaf glatt á hjalla í
kringum hana. Fólk laðaðist að
henni enda hafði hún einhvern sér-
stakan kraft og útgeislun og hafði
alltaf tíma fyrir aðra. í 15 ár rak
hún sína eigin verslun, átti marga
trygga viðskiptavini og er ekki að
efa að persónutöfrar Siggu hafi átt
þátt í því hve vinsæl sú verslun
var.
Sigga fór ekki varhluta af erfið-
leikum og sorg í lífinu, en aftur
birti. Það var þegar hún hitti
Benna sinn. Benedikt Benedikts-
son var seinni maður hennar. Því-
lík hamingja og hvað það var ynd-
islegt að fylgjast með þeim og
hvernig þau kunnu að njóta lífsins.
Enda er hann greiðvikinn og hlýr
og alltaf var okkur innilega fagnað
hvenær sem við hittumst. Sigga og
Benni höfðu unnið undanfarin ár
við að byggja sér sumarbústað,
sannkallaðan unaðsreit þar sem
þau undu sér vel og það var gott að
heimsækja þau þangað.
Fyrir nokkram áram kom upp
sá sjúkdómur sem hefur nú borið
hana ofurliði. Barðist hún hetju-
lega við þann sjúkdóm og sýndi
ótrúlegan styrk. Hún stóð ekki ein
því Benni og fjölskyldan studdu
hana á allan hátt. Það var einstakt
að fylgjast með umhyggju Benna
og umönnun, sérstaklega síðustu
mánuðina.
Við þökkum Siggu fyrir sam-
fylgdina og vináttuna í gegnum ár-
in. Við héldum reyndar alltaf að
við myndum eldast saman en ekk-
ert er sjálfgefið. Siggu verður sárt
saknað úr hópnum.
Elsku Benna sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur, móð-
ur hennar og börnunum og fjöl-
skyldum þeirra.
Ásta, Margrét,
Sjöfn og Kolbrún.
Kom, huggari, mig hugga þú,
Kom, hönd og bind um sárin,
Kom, dögg, og svala sálu nú,
Kom, sól, og þerra tárin,
Kom, hjartans heilsulind,
Kom, heilög fyrirmynd,
Kom, Ijós, og lýstu mér,
Kom,líf, erævinþver,
Kom, eilífð, bak við árin.
(V. Briem.)
Mig langar að minnast Siggu
vinkonu minnar með nokkrum orð-
um. Margar minningar koma upp í
hugann, þegar litið er til baka. Við
kynntust í Reykholti i Borgarfirði
veturinn 1960-1961 er við vorum,
þar í heimavistarskóla. Sigga var
alveg einstök. I skólanum var hún
hrókur alls fagnaðar. Hún átti raf-
magnsgítar og spilaði og söng al-
veg frábærlega. Við vorum saman
í millirödd í blandaða kórnum en í
bassa í kvennakórnum. Ég flutti til
Reykjavíkur 1961 og héldum við
okkar vinskap. Sigga bjó á Ný-
lendugötunni heima hjá mömmu
sinni og systkinum, hún missti
pabba sinn þegar hún var í Reyk-
holti. Á Nýlendugötunni var alltaf
opið hús fyrir vini Siggu og oft hef
ég hugsað um það hvað mamma
hennar var einstök að lofa okkur
vinkonum hennar að vera meira og
minna inni á heimili sínu. Þar var
oft glatt á hjalla og mikið sungið.
Sigga spilaði oft á píanóið eða gít-
arinn og við sungum gömlu kórlög-
in úr Reykholti.
Sigga kynntist Ásgeiri fyrri
manni sínum og fór að búa og leið-
ir skildu eins og gengur, en þó
aldrei alveg, við höfðum samband
en öðravísi. Sigga vann mest við
verslunarstörf. 1982 setti Sigga
upp sína eigin verslun, Tískuversl-
unina Rítu, í Eddufelli 2. 1983 fór
ég að vinna hjá henni og vann ég
þar í eitt ár. Þá var Ásgeir maður-
inn hennar látinn. Þetta ár var
yndislegur tími, það var gaman að
vera í návist Siggu, hún var alltaf
svo hress og lifsglöð. Það var sama
hvað hún tók sér fyrir hendur, hún
gat allt. Hún eignaðist þrjú dásam-
leg börn með Ásgeiri heitnum, þau
Guðbjörgu, Kristófer og Berglindi,
sem öll hafa komið sér vel áfram í
lífinu og hafa öragglega fengið
gott veganesti frá mömmu sinni.
Svo kom Benni inn í líf Siggu og
varð lífsföranautur hennar til
hinsta dags, þau voru eins og sköp-
uð hvort fyrir annað, stórkostleg
bæði tvö. Benni missti fyrri konu
sina úr krabbameini og svo fær
Sigga líka krabbamein. Hún er bú-
in að berjast við þennan ljóta sjúk-
dóm í ein sex ár og Benni og börn-
in þeirra beggja eins og klettar
með henni. Það er svo sárt að sjá á
eftir henni Siggu minni að mig
svíður í hjartað, en þó svo stolt og
þakklát fyrir að hafa átt hana að
vini.
Elsku Guðbjörg, Benni, Guð-
björg yngri, Kristófer, Berglind,
Laufey, Benni yngri og fjölskyldur
ykkar, ég bið algóðan Guð að
styrkja ykkur og hugga í sorginni.
Kolbrún Ólafsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku vinkona.
Þakka þér fyrir allar skemmti-
legu samverastundirnar. Alltaf og
alls staðar varst þú miðdepill gleð-
innar. Minningarnar streyma
fram, ekki síst þær, þegar við vor-
um ungar stúlkur, fullar af ákafa
og áræðni. Þín umburðarlynda og
yndislega móðir, sem opnaði dyrn-
ar á Nýlendugötunni fyrir okkur,
öllum þínum vinum, hlægjandi,
spilandi og syngjandi. Og prakk-
arastrikin, þau era bara okkar og
ylja á erfiðri stundu. Ég geymi
þær og allar minningar um þig í
hjarta mér. Þú varst og ert hetja í
mínum huga. Móður, börnum og
öðram aðstandendum sendi ég
samúðarkveðjur. Elsku Benni
minn, þín er sárasta sorgin. Guð
styrki þig og styðji.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Esther.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birt-
ingar endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn
blaðsins í Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaup-
vangsstræti 1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarn-
ar í símbréfi (569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vin-
samlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2.200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar af-
mælisfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða
eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í
daglegu tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.