Morgunblaðið - 11.02.1998, Blaðsíða 35

MIÐVIKÚDAGUR 11. FEBRUAR 1998 35
MORGUNBLAÐIÐ________________
SKOÐUN
I :
ÁFRAM ÍSLAND?
ÍSLENDINGAR,
sem muna stórar stund-
a ir í íþróttasögunni, eins
og þegar Vilhjálmur
Einarsson varð annar á
á þrístökki á Olympíuleik-
unum 1956, Bjami Frið-
riksson þriðji í júdó á
samskonar leikum árið
1984 og frábæran árang-
ur liða okkar í hand-
knattleik á leikunum
1984 og 1992, og sjá nú
fyrsta útspil stjómar
a nýrra samtaka íþrótta-
4 manna á íþróttasviðinu,
| eiga kannski svolítið
A bágt þessa dagana.
■ Margir vom famir að
vona að hægt og hægt
værum við að þoka okkur af þeirri
leið að senda fólk á stærstu íþrótta-
mót erlendis aðeins þátttökunnar
vegna og að horfa uppá keppendur
okkar detta úr keppni í fyrstu undan-
rásum og auðsjáanlega ráða ekki við
. það verkefni sem fyrir lá. Hvað
H Olympíuleika varðar, þá er það einn
j alstærsti höfuðverkur Alþjóða
á ólympíunefndarinnar og viðkomandi
” framkvæmdaaðila Ólympíuleika að
tryggja rétt sem flestra ríkja til þáttr
töku samkvæmt Ólympíusáttmálan-
um. Fyrst í stað var þetta ekki
vandamál, frekar hitt að fá keppend-
ur til að koma á friðarhátíð þjóðanna.
En þegar efnahagur margra ríkja
batnaði og samgöngur urðu að-
gengilegri þá stefndi fljótt í að þátt-
4 takan gæti orðið svo mikil að ekki
| yrði við neitt ráðið. Ólympíuleikar
4 mega nefnilega ekki verða alltof
" stórir í sniðum því þá minnkar verð-
gildi þeirra. Þ.e., fjármunirnir sem
koma inn, aðallega vegna keppni
þeirra bestu, duga þá ekki lengur til
að halda alltof fjölmenna og lang-
dregna leika, og það verður ekki nóg
eftir í fjárhirslunum. Niðurstaðan
varð því sú, að velja sund og frjálsar
á sumarleikum og norrænar- og
q alpagreinar á vetrarleikum þar sem
1 inn skyldi hleypa þeim þjóðum sem
| lítið eða ekkert geta í íþróttum til að
® tryggja þeim þátttökurétt. Lág-
mörkin í þessum greinum eru því
mjög rúm, og örugglega ekki hugs-
uð sem útgangspunktur til að velja
heilu liðin. Enda hafa allar þjóðir
með snefíl af sjálfsvirðingu og
íþróttalega getu miklu þrengri lág-
mörk og hafna jafnvel áunnum sæt-
um í öðrum íþróttagreinum sem lúta
4 t.d. forkeppnisvali, ef svo ber undir.
d Nú vill svo skemmtilega til í fyrsta
sinn í samanlagðri þátttökusögu
* okkar á vetrarólympíuleikum, að við
eigum svo sterkan skíðamann þar
sem Kristinn Bjömsson er, að hann
myndi hiklaust verða valinn í sviglið
hvaða þjóðar sem er. Aðrir skíða-
menn okkar standa honum langt að
baki þó að vissulega hafi orðið um-
talsverðar framfarir hjá nokkrum
þeirra. Undir þessum kringumstæð-
| um kýs stjórn nýju íþróttasamtak-
á anna að fara að óskum Skíðasam-
g bandsins um að senda átta þátttak-
f endur á Ólympíuleikana í Nagano,
sem hafa jú rétt, samkvæmt allra
slökustu kröfum IOC. Rökstuðning-
ur formanns íþrótta- og Ólympísam-
bands íslands er að nú eigi að leggja
meira uppúr því en áður að Island
verði með og að íþróttafólkið eigi
þetta skilið sem umbun fyrir allt erf-
iðið sem það hefur lagt á sig. Hér er
i1 um meiriháttar stefnubreytingu að
j ræða og það má lesa um hvenær hún
2 átti sér stað í fundargerð fram-
f kvæmdastjómar Óí frá 7. maí 197,
en þar stendur í lið 4:
„Almennar umræður um hvaða
viðmiðun skuli nota er senda á kepp-
endur á Ól.Ieika. Fundarmenn sam-
mála um að nota eigi alþjóðleg
Ól.lágmörk og að sérsambönd eigi
að tilnefna en Óí að staðfesta. Sér-
sambönd komi með tillögur." Þetta
| þýðir þá væntanlega að á næstu
Ólympíuleikum í Sydney árið 2000,
verði sami háttur hafður á og nú, að
f allir sem ná slökustu alþjóða lág-
mörkunum þá, fái líka að fara sem
umbun fyrir erfiðið. Því-
lík röksemd. Þetta fer
að minna á máltækið;
„sjáðu Róm og deyðu
svo“, því þegar það að
komast á Ólympíuleika
verður markmið í sjálfu
sér, er mikil hætta á að
fólk láti það nægja og
hætti svo í afreksíþrótt-
um fyrir lífstíð. Og hvað
ætlar stjórnin að segja
árið 2000 við knatt-
spyrnumennina,
körfuknattleiksmenn-
ina, handknattleiks-
mennina og fleiri sem
ná ekki að tryggja sér
þátttökurétt samkvæmt
mjög hörðum og fast-
mótuðum reglum, þar sem engar
undanþágur eru mögulegar, hvaða
umbun eiga þeir að fá fyrir allt sitt
erfiði? Eða er einhver munur á fyr-
Hér er um meiriháttar
stefnubreytingu að
ræða, segir Sigurður
Einarsson, í vali á
keppendum Islands á
-----7--------------------
Olympíuleikum.
irhöfn einstaklinga í greinum sem
lúta ströngum óhreyfanlegum regl-
um um þátttökurétt eða hinna sem
eru í þeim greinum sem eru opni
ventillinn til að tryggja sem flestum
þjóðum rétt til þátttöku vegna
Olympíuhugsjónarinnar?
í framkvæmdastjóm Óí sem sat
frá 1993 til 4. feb. 1997 varð sú
stefnubreyting að gera meiri kröfur
til keppenda á Ólympíuleikum en
slökustu lágmörk báðu um. Þetta
var gert í tvennum tilgangi; til að
koma í veg fyrir að ísland tæki þátt
í hinum svokallaða „Ólymp-
íutúrisma", sem lýsir sér í alltof
mörgum lélegum keppendum á
Ólympíuleikum sem lengja keppnina
og gera hana leiðinlega og hefur
væntanlega ekki góð áhrif á sjálfs-
mynd þeirra keppenda sem í slíku
lenda, og að senda þau skilaboð til
íþróttamannanna að nauðsynlegt
væri að leggja á sig enn meira,
verða betri og nálgast þá bestu, til
að eiga von um að komast á Ólymp-
íuleika. Og í ljósi stöðu Kristins
Bjömssonar í íþróttaheiminum í dag
er þetta síður en svo óraunhæft
markmið.
Fyrir Ólympíuleikana 1994 var
miðað við að sá sem færi á ÓL á
alpagreinum væri ekki aftar en 250
á lista FIS í nóvember eða janúar á
undan leikunum. Þrír náðu þessu
marki og varð mikið moldviðri
vegna þeirra sem ekki náðu en voru
samt svo nærri, að margsinnis var
stungið uppá því af ólíklegustu
mönnum að reglumar yrðu beygðar
svolítið til að bjarga hinum eða þess-
um inn. Það var ekki gert. Fyrir ÓL
í Atlanta vom gerðar svipaðar kröf-
ur. Aftur hófst sami söngurinn og
ólíklegustu menn stungu uppá því
að reglurnar yrðu beygðar svolítið
til að hinn og þessi kæmist inn. Það
var ekki gert.
Þessi stefnumótun átti upptök sín
í svokallaðri Viðmiðunarnefnd Óí,
sem undirritaður veitti forystu.
Fyrst voru nefndarmenn þrír, en
fyrir ÓL í Atlanta var fjölgað í fimm.
Meðal annarra sátu í nefndinni auk
mín, Sigríður Jónsdóttir og Agúst
Asgeirsson sem era nú í stjórn nýju
samtakanna. í janúar 1997 var tekið
fyrir í nefndinni að ákveða lágmörk
vegna leikanna í Nagano. Meining
nefndarinnar var að lágmörkin
lægju fyrir með um ársfyrirvara til
að allir mættu glögglega sjá í tíma,
hvað þyrfti til að eiga rétt. Tillög-
urnar sem nefndin varð sammála
um að leggja fyiár framkvæmda-
stjóm Óí vora nánast þær sömu og
giltu fyrir ÓL í Lillehammer. Hefðu
þessar tillögur gilt nú, hefði það
leyft fjóram keppendum að fara á
ÓL í Nagano.
Þessar tillögur voru kynntar
framkvæmdastjórn Óí og féllu þar í
góðan jarðveg og enginn vafí er á
því að þar áttu þær meirihlutafylgi
að fagna. Engu að síður var ákveðið
að senda tillögumar stjórn Skíða-
sambandsins til kynningar, en öllu
því til frekari skýringar læt ég hér
fylgja greinargerð sem ég lét bóka á
fundi framkvæmdastjórnar Óí,
mánudaginn 3. feb. 1997.
„Á fundi Viðmiðunarnefndar Óí
hinn 6. janúar 1997 var full sam-
staða um tillögur þær sem nokkra
síðar voru kynntar framkvæmda-
stjórn ÓI og í framhaldi af því send-
ar stjóm SKÍ til skoðunar og til að
gefa henni kost á að gera á þeim
rökstuddar tillögur um breytingar.
Frestur til að svara bréflega var
gefínn til 21. janúar 1997. í símtali
við formann SKI (Benedikt Geirs-
son) gaf ég þó vilyrði um að svarið
mætti dragast í nokkra daga, en
gerði honum þó ljóst að ég hygðist
leggja fram endanlegar tillögur á
fundi framkvæmdastjórnar ÓI, sem
þá var fyrirhugaður 29. janúar 1997.
Umræddar tillögur eru hinar sömu
og giltu fyrir leikana í Lillehammer
‘94 að því undanskildu að gerðar
vora á þeim sömu breytingar og
IOC og FIS höfðu þegar gert. Rök
fyrir því að gera ekki minni kröfur
fyrir leikana ‘98 era þau að geta ís-
lenskra skíðamanna er umtalsvert
meiri nú en fyrir fjóram áram. Því
hefði í raun frekar átt að herða kröf-
urnar en hitt.
Stjórn SKÍ tilkynnti Viðmiðunar-
nefnd Óí í bréfi 20. janúar 1997 að
hún hefði tekið bréf Viðmiðunar-
nefndar fyrir og falið tveimur sér-
greinanefndum sínum að fjalla nán-
ar um málið. Einnig að stjórnin telji
annmarka á að sambandið geti fellt
sig við framkomnar viðmiðanir og að
tillögur um breytingar verði sendar
eftir umfjöllun nefndanna. Ekkert
er óeðlilegt við að stjóm viðkomandi
sérsambands sendi erindi frá ÓI um
lágmörk til sérhæfðra stofnana við-
komandi stjóma. Heldur ekki að
stjórn sérsambands geri tillögur um
breytingar á t.d. lágmörkum. En
það er í hæsta máta óeðlilegt að
virða ekki tímamörk sem sett era
fram með skýram hætti og án þess
að hafa nokkurn tíma gagnrýnt
tímamörkin sem slík.
Það er deginum ljósara að það er í
verkahring framkvæmdastjórnar Óí
að taka allar ákvarðanir um þátt-
töku Islendinga á ÓL. Og þó að nú-
verandi framkvæmdastjórn Óí hafi
haft þá vinnureglu að ákveða þátt-
tökuna í góðri samvinnu við viðkom-
andi sérsambönd, þá má það ekki
líðast að einhver sérsambönd geri
sig breið með slugsi í vinnubrögð-
um, eða kröfum um lágkúraleg lág-
mörk, eða frávik frá lágmörkum síð-
ar, til að þjóna óskum byggðalaga,
íþróttafélaga eða jafnvel einhverra
undarlegra ættbálka.
Eg hygg að þrátt fyrir gusugang-
inn vegna þátttöku okkar á ÓL ‘94
og ‘96 sé það almennt vel séð að
Ólympíunefnd íslands hefur þrátt
fyrir allt staðið af sér allan þrýsting
og hvergi hvikað frá sínu varðandi
þátttöku íslands á þessum tvennum
Ólympíuleikum.
Reykjavík 3.2. 97. Sigurður Einars-
son“.
Eins og af þessu sést var formað-
ur SKÍ kominn talsvert á undan I
hugsun sinni varðandi væntanleg
lágmörk fyrir ÓL í Nagano. Hann
vissi sem var að ég myndi ekki þvæl-
ast fyrir eftir 4. febrúar og hann var
líklega einnig búinn að sjá fyrir af-
töku þáverandi formanns ÓI og
þurfti því ekkert annað að gera eni»
að tefja málið þar til rétt hugsandi
menn kæmust til valda.
Líka er gaman að velta fyrir sér
stöðu fyrrverandi samstarfsmanna
minna í Viðmiðunarnefnd Óí,
Ágústs Ásgeirssonar og Sigríðar
Jónsdóttur, sem hafa á svo undur-
samlega skjótan hátt kokgleypt
fyrri sannfæringu og raula nú með í
lágkúrakór stjómar íþrótta- og
Ólympíusambands íslands. Þess er
tæplega að vænta að vegur íslenskra
íþrótta vænkist í bráð, jafnvel þótt
undir nýsameinaðri yfirstjórn sé, efr
hún hefur ekkert fram að færa ann-
að en metnaðarleysi og meðal-
mennsku. Hvemig er hægt að ætl-
ast til að íþróttafólkið fyllist eldmóði
og kappi til að ná lengra og hærra ef
forystan hefur það eitt að leiðai-ljósi
að vera með?
Kristinn Bjömsson hefur oft verið
nefndur í skrifi þessu. Hann er góð
fyrirmynd og það ekki aðeins
iþróttafólki heldur ekki síður þeim
sem eiga að stjórna. Aram saman
hefur hann við lítinn skilning og
dapra aðstoð haldið áfram ótrauður
að settu marki; að verða meðal hinna
bestu. Hann hefur einskis krafist og
mest litið í eigin barm til að finna
skýringar á erfiðleikum sínum við að - .
komast í fremstu röð. Við hverja
raun hefur hann eflst og styrkst í
þeim ásetningi sínum að ná á tind-
inn. Það er m.a. þetta sem þarf til að
ná langt í íþróttum. Svipaðir eigin-
leikar verða að prýða fólk í íþrótta-
forystunni, ef árangurs á að vænta.
Höfundur er fyrrvemndi formaður
Skíðasambandsins og dtti sæti í
Ólympfunefnd íslands.
Fasteignalán fyrir eldri borgara
Fasteignalán Handsals hf. eru fyrir þá eldri borgara sem vilja
innleysa að hluta uppsaínaðan spamað í húseign.
Kostir Fasteignaláns Handsals hf. eru meðal annars að með því
má lækka eignarskatt, greiða upp óhagstæðari lán eða auðvelda
framfærslu.
Lánið er til allt að 25 ára og fyrstu 10-15 árin eru aðeins
vaxtagjalddagar.
Skilyrði fyrir lánveitingu er:
Undir 50% heildarveðsetning á fasteign
Gildir aðeins fyrir Stór-Reykjavíkurssvæðið
Vextir á bili 6,75-7,50% eftir veðsetningarhlutfalli
HANDSALa
3
1/5
Q
2
<
XlVSaNVH
/ 1
Dæmi um vaxtagreiðslur á milljón króna lán*:
Vextir á láni Vaxtagreiðsla á 3 mán. fresti Vaxtagreiðsla á mánuði
6,75% 16.875 kr. 5.625 kr.
7,00% 17.500 kr. 5.833 kr.
7,50% 18.750 kr. 6.250 kr.
* án verðbóta
Hringdu í síma 510 1600 og pantaðu tíma hjá ráðgjafa
Persónuleg og góð þjónusta
Sigurður
Einarsson