Morgunblaðið - 28.02.1998, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 1998 49
SIGURÐUR
BRYNJÓLFSSON
+ Sigurður Brynj-
ólfsson fæddist í
Skammadal í Mýrdal
27. febrúar 1925.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 20.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 27. febrúar.
Okkur langar með
fáum orðum að minnast
Sigurðar Brynjólfsson-
ar frá Dyrhólum í Mýr-
dal. Sigurður kvæntist
28.1. 1950 eftirlifandi konu sinni
Ingibjörgu Markúsdóttur frá Dísu-
koti í Þykkvabæ.
Sigurður var okkur meira en
bróðir og mágur. Hann var líka ein-
lægur vinur, sem við stóðum svo oft
í þakkarskuld við. Það var okkur
hjónunum ómetanlegur styi-kur,
sem Diddi og Bagga en svo voru þau
kölluð, veittu okkur, þegar við
misstum unga dóttur okkar af slys-
fórum. Þá voru þau fljót að koma til
Eyja og styi-kja okkur með nærveru
sinni.
Við minnumst líka allra veiðiferð-
anna í Vatnsá í Mýrdal. Fyrst fórum
við bara tvenn hjón en fljótlega
bættust við hópinn Armann Óskar
sonur Didda og Böggu og síðar Stef-
án sonur okkar. Þetta var sérstakur
hópur. Aldrei nein öfund, heldur
gleði og hjálpsemi. Okkur leið öllum
vel í Mýrdalnum. Veiðiferðirnar
lögðust niður eftir 15 ár, þegar nýr
leigutaki fékk ána.
Diddi og Bagga reistu sér mynd-
arlegt sumarhús ásamt Armanni
Óskari í Reynishverfinu í Mýrdal.
Þar var gott að koma. Oftar en ekki
hringdu þau hjónin í okkur og
spurðu hvort við værum ekki með
austur í bústað, eða þá að þau buðu
okkur að fara þó að þau kæmust ekki.
Ekki voru þau samt alveg ánægð með
þetta þvi eitt sinn þegar við komum
til þeirra í Skipasundið þá afhentu
þau okkur lykil að bústaðnum svo við
gætum farið, þegar við vildum.
Stundimar með Didda og Böggu
verða alltaf ógleymanlegar. Já, það
er ekki hægt að tala um hann Didda
öðruvísi en nefha hana Böggu líka því
samhentari hjón var erfitt að finna.
Það var alveg sama þó að maður væri
þreyttur og niðurdreginn, þegar við
komum til þeirra í bústaðinn þá sá
hún Bagga um að það var komin
heiðríkja áður en við vissum af.
Síðastliðið sumar unnum við sam-
an í bústaðnum í síðasta skiptið,
þegar við máluðum þakið. Þá voru
veikindin hans Didda farin að segja
til sín. Samt kom ekki annað til
greina en að hann færi líka upp á
þakið. Þá varð að samkomulagi að
hann tæki neðsta hlutann og systir
hans rennurnar, reyndar stalst hún
smávegis inn á hans svæði, en hann
svaraði með því að færa sig aðeins
ofar á þakið. Það var ekkert gefið
eftir. Eina leiðin til að fá Didda til að
taka sér pásu var að ég bæði um
kaffipásu og urðu þær óvenju marg-
ar á einum degi og alltaf samþykkti
hann með bros á vör.
Síðasta veiðiferðin okkar var farin
í fyrrahaust. Þá fóru „gömlu menn-
imir“ saman í Tungufljót. Ekki var
veiðin mikil, enda þrekið farið að
minnka. Þegar við komum austur í
Skaftártungur um kvöldið stakk ég
upp á því að við færum í bústaðinn
þeirra og svæfum þar um nóttina.
Eg mun seint gleyma brosinu sem
kom þegar ég nefndi þetta, því
hvergi annars staðar vildi hann
fremur vera. Þarna vorum við í bú-
staðnum í tvær nætur og á kvöldin
var setið við gluggann og spjallað
saman, eins og við höfðum svo oft
gert áður. Við horfðum á Dyrhólaós-
inn, sem var eins og spegill, það rétt
grillti í drangana sunnan við Dyr-
hólaey og utar mátti sjá ljósin á bát-
unum sem voru á veiðum. Eg held
við höfum báðir notið þessara
stunda og vonað að þær yrðu fleiri.
Svo varð nú ekki en minningarnar
lifa áfram, þær verða
ekki frá okkur teknar.
Elsku Bagga, við
biðjum góðan Guð að
styrkja þig og fjöl-
skyldu þína á þessari
erfiðu stundu.
Vilborg og Stefán.
Á kveðjustundum
sem þessari verður
okkur oft orða vant,
hugurinn geymir svo
margt sem leitar fram
og tregt verður tungu
að hræra. Harmur er
að huga kveðinn nú þegar við kveðj-
um vin okkar og félaga Sigurð
Brynjólfsson. Minningarmyndir
góðra kynna skjóta upp kolli ein af
annarri. Það er með þakklæti og
hlýhug sem ég ski-ifa nokkrar línur
um þennan góða dreng sem reyndist
okkur systkinunum frá Hákoti og
börnum okkar ávallt svo vel. Hans
heimili hefur alla tíð staðið okkur
opið, og ávallt var tekið á móti okkur
með hlýhug og einlægni. Það vant-
aði aldrei stuðninginn og hjálpsem-
ina, enda þeir þættir Sigurði eðlis-
lægir. Hann veitti okkur liðsinni af
sinni ljúfmennsku og aldrei var
spurt um endurgjald. Sigurður bar
tilfinningar sínar ekki á torg, en við
sem þekktum hann vel, fundum hjá
honum hlýtt og gjöfult hjarta. Lífs-
hamingja Sigurðar var eiginkona
hans, Ingibjörg Markúsdóttir, börn
þeirra og barnaböm. Það em marg-
ar góðar minningar sem koma upp í
huga mér þegar ég skrifa þessa
grein og ekki hægt að skrifa þær all-
ar hér. En þó er margt sem stendur
upp úr, þegar ég hugsa um öll árin
sem bömin hans og Böggu frænku
dvöldu í sveitinni heima með okkur
systkinunum og foreldmm okkar.
Eg man að þegar sól fór að hækka á
lofti og gróðurinn fór að dafna á vor-
in, var alltaf sama tilhlökkunin sem
stóð uppúr ár eftir ár: Hvenær
koma Bagga og Siggi? En oft stóð
lengi á svari við þeirri spurningu
okkar systkina. En svo kom að því,
og þegar Siggi og Bagga brunuðu í
hlað þá hýmaði yfir öllum, og þá
fengum við líka staðfestingu á því að
nú væri sumarið komið.
Sigurður var traustur félagi og
vinur, og oft var það svo að þegar í
sveitina var komið stóð ekki á hjálp-
semi hans í garð foreldra okkar.
Nei, Sigurður var ekki kominn aust-
ur til að slappa af og hafa það náð-
ugt, hann vildi fá að taka til hendinni
við það sem þurfti að gera, hvort
sem það var við heyskap eða einhver
önnur þau verk sem í sveitinni þurfti
að vinna. Það birti ávallt til og sólin
fór að skína í sveitinni þegar Siggi
kom. A þessum ámm bemskunnar
óx og dafnaði sterk vinátta frænd-
fólks sem og fram á þennan dag og
átti Sigurður ekki hvað síst þátt í
því, að sú vinátta og tryggð hefur
dafnað og haldist, og fyrir það vilj-
um við fá að þakka.
Þessa góða og gegnheila drengs
er nú sárt saknað. Við viljum nú á
þessari kveðjustund fá að þakka þau
forréttindi að hafa fengið að kynnast
honum og átt hann að. Nú þegar
leiðir skilja, situr fagur minnisvarði
sem Sigurður skilur eftir sig meðal
okkar. Elsku Bagga, þú hefur misst
mikið, en við vitum að sá minnis-
varði sem þið Siggi reistuð saman
bæði í bömum og bamabörnum
ykkar léttir sorgina á þessari erfiðu
stund. Fjölskyldur okkar senda þér
innilegustu samúðarkveðjur og
einnig ykkur, elsku Marta, Aslaug
og Óskar og til fjölskyldna ykkar.
Guð blessi minningu um góðan
dreng, Sigurð Brynjólfsson.
Kveðja frá systkinunum í Hákoti.
Þráinn Ársælsson.
í dag kveðjum við frábæran
starfsmann og félaga Sigurð Brynj-
ólfsson bílamálarameistara. Er Sig-
urður réðst til starfa hjá okkur fyrir
um tuttugu áram beið hans mikið
starf vegna þess að fyrirtækið var í
miklum vexti. Við voram heppin að
fá slíkan dugnaðarmann með svo
mikla reynslu og frábæra fag-
mennsku í iyrirrúmi.
Á þessum tímum var fyrirtækið í
uppbyggingu og því lenti allt sem
tengdist bflamálningunni á Sigurði.
Hann var líka á blómaskeiði lífs síns
og eins og hann væri að springa út.
Allar þessar nýjungar áttu sérstak-
lega vel við hann og honum líkaði
frábærlega að vinna með okkur
yngri mönnunum.
Þær vora ófáar ferðimar sem við
fóram saman til útlanda til að sækja
okkur þekkingu og reynslu. Þá
fylgdu þessu skemmtiferðir þar sem
Sigurður var hrókur alls fagnaðar
enda frábær söngmaður og félagi.
Hann vann fljótt hug og hjörtu allra
starfsmanna okkar og þeirra fjöl-
skyldna. Hann var hálfgerður afi
allra og öllum þótti afskaplega vænt
um hann. Nú er um það bil eitt ár
síðan Sigurður lét af störfum hjá
okkur vegna heilsubrests. Hann var
þó engan veginn sáttur við að hætta
að vinna en því miður sagði læknir-
inn stopp. Það var mér sérstök
ánægja og sýnir hug starfsmanna
okkar til Sigurðar og hans frábæra
eiginkonu Ingibjargar er þeir tóku
sig til í haust og buðu þeim með í
árshátíðarferð okkar til Ámsterdam.
Þar áttum við frábæra helgi saman.
Þá var ég staðráðinn í að opna
hjarta mitt og geyma ekki það sem
ég vildi segja honum fyrir minning-
arræðuna. Tókst mér þá í árshátíð-
arræðu minni að þakka Sigurði fyrir
öll hans frábæra störf ásamt því að
tjá honum hvað okkur öllum þætti
vænt um hann. Þessi heiðursmaður
stóð þá upp þrátt fyrir veikindi sín
og þakkaði fyrir sig með frábærum
orðum sem aldrei gleymast. Við Sig-
urður áttum tal saman fyrir um það
bil tveimur vikum og bar þá margt á
góma. Þá sagði þessi vinur minn að
hann væri sáttur við sig og alla og
að enginn lifði að eilífu, hann væri
bara nokkuð hress og læsi mikið,
hann færi líka að koma upp á verk-
stæði að hitta strákana.
En hann er nú lagður af stað í
ferðalagið mikla. Við kveðjum Sigga
gamla með virðingu og þökk. Elsku
Ingibjörg, okkar fjölskylda ásamt
öðram starfsmönnum Bifreiðaverk-
stæðis Jónasar þakkar fyrir að hafa
fengið að hafa Sigurð svona lengi í
okkar röðum og einnig þökkum við
þér af heilum hug fyrir öll árin sem
þið hjónin gáfuð okkur. Hugur okk-
ar dvelur hjá þér og þinni fjölskyldu,
við vottum ykkur samúð okkar.
Jónas Jónsson og starfsmenn
Bifreiðaverkstæðis Jónasar.
í dag fylgi ég til grafar manni
sem ég bar mikla virðingu fyrir. I
minningargrein um þennan öðling
væri nægt efni bara að lýsa manns-
kostum hans en ég læt öðrum það
eftir.
Sigurður Brynjólfsson var einn af
stofnendum Félags bílamálara, sem
var stofnað 24. nóv. 1956. Árið 1965
varð Sigurður formaður félagsins og
var það í tíu ár og næstu 15 árin var
hann í trúnaðarmannaráði og fleiri
trúnaðarstörfum fyrir félagið. I 25
ára afmælishófi félagsins, sem var
haldið á Hótel Esju, hlaut Sigurður
Brynjólfsson sérstaka viðurkenn-
ingu fyrir óeigingjamt starf fyrir fé-
lagið. Og á síðasta aðalfundi Félags
bflamálara (síðar Bfliðnafélagið) var
hann gerður að heiðursfélaga. Saga
félagsins er vörðuð óeigingjörnu
starfi Sigurðar Brynjólfssonar eins
og sést í bókinni Hugvit þarf við
hagleikssmíðar.
Einn af mörgum kostum Sigurðar
var að vera góður fagmaður og náði
það til allra sem unnu með honum.
Sem dæmi um fagmanninn í honum
var að hann vildi enga aðstoðar-
menn á vinnustaðinn sinn heldur að-
eins nema eða sveina. Verkstæðin
væra betur stödd og iðnaðurinn í
heild sinni ef allir væra eins hugs-
andi og Sigurður Biynjólfsson var.
Samviskusemi og glaðlyndi var hans
aðalsmerki.
Guð blessi minningu hans og veiti
fjölskyldunni styrk til að komast yf-
ir missinn því hann er mikill.
Hermann Jóhannesson.
UNNUR
HILMARSDÓTTIR
+ Unnur Hifmars-
dóttir var fædd í
Neskaupstað 14.
október 1971. Hún
lést 22. febrúar síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Digraneskirkju 27.
febrúar.
Elsku Unnur mín.
Það var sárt að heyra
að þú værir dáin en ég
mun alltaf minnast þín
fyrir þær gleðistundir
sem við áttum saman
þegar þú og systur þínar komuð í
heimsókn til mín um helgar. Þá var
oft glatt á hjalla og margt brallað.
Okkar góða samband hélst öll upp-
vaxtarárin þín. Síðan eignaðist þú
lítinn dreng sem fær okkur til að
minnast þín með stolti alla tíð. Eg
bið þess að þú hafir öðlast frið í sálu
þinni. Guð blessi foreldra þína og
systur og styrki þau.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
dagaognætúryfirþér.
(S. Kr. Pétursson.)
Eli'n amma.
Hún var sársaukafull fréttin sem
við fengum síðustu helgi um að
Unnur væri dáin. Unnur var elsta
dóttir Hilmars, bróður hans pabba.
Við minnumst hennar með söknuði
og hluttekningu til þeirra sem mest-
an harminn bera. Unnur var ætið
svo tignarleg, stór, stælt og falleg.
Hún bar sig alltaf svo vel og var
glaðlynd í góðra vina hópi.
Einhvern veginn æxlaðist það svo
eftir að við uxum upp að samskiptin
í gegnum árin við Unni og fjöl-
skyldu hafa verið minni en við hefð-
um viljað. Þegar við hugsum til
baka vildum við að við hefðum haft
meiri samskipti við Unni og son
hennar, Hilmar Jökul.
Elsku Hilmar, Sveinbjörg, Sigrún
Heiða og Elín, guð gefi ykkur styrk
til að komast yfir mestu sorgina.
Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð. Guð geymi þig Unnur.
Esther, Elín og Gerður
Guðjónsdætur.
Ég trúi því varla enn að elsku
vinkona mín, hún Unnur, sé dáin.
Ég varð harmi slegin þegar mér
barst þessi frétt og mér varð hugs-
að til hennar yndislegu fjölskyldu.
Það er ekkert sem getur fyllt svo
stórt skarð sem dauðsfall góðrar
manneskju skilur eftir sig. Við Unn-
ur kynntumst í Versló fyrir 10 árum
og þegar við lentum saman í bekk
urðum við strax góðar vinkonur. Ég
man vel eftir útskriftardeginum
þegar við settum stoltar upp hvíta
kollinn og pabbi hennar festi allt á
filmu. Við héldum hvor sína stúd-
entsveislu, en hittumst síðar um
kvöldið til að halda upp á áfangann,
sem hún Unnur lauk með glæsi-
brag. Ég man hvað mér fannst
Unnur heppin að eiga tvær systur
því þær voru svo samrýndar og góð-
ar vinkonur. Ég kynntist Sigrúnu
systur hennar vel og var það ósjald-
an sem við hittumst allar og gerðum
okkur glaðan dag, hvort sem var
heima hjá þeim í heita pottinúm eða
fóram út á lífið. Við fóram oft í
Casablanca þegar það var upp á sitt
besta og Unnur varði mest öllu
kvöldinu á dansgólfinu. Þegar ég
fór utan héldum við sambandi í
gegnum bréfaskriftir,
það var alltaf gaman að
fá bréf frá henni og
óvæntar símhringingar
þegar hún dvaldist í
Þýskalandi sumar-
langt. Hún stofnaði
fjölskyldu og varð stolt
móðir þegar hún eign-
aðist litla drenginn
sinn, Hilmar Jökul, og
er erfitt að ímynda sér
missi hans. Elsku fjöl-
skylda, megi góður Guð
styrkja ykkur á þessari
sorgarstund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
H\t1 í friði, elsku vinkona, ég mun
sakna þín.
Jóna Dís Steindórsdóttir.
Unnur mín! Það er erfitt að
kveðja þig á þessum kalda vetrar-
degi. Vonandi ert þú nú komin í
bjartari heim. Þinn tími hefur verið
liðinn hér á jörð. Þín bíður stærra
hlutverk í öðram heimi. Þú varst
glæsileg stúlka, vel gefin og áttir
svo bjarta framtíð fyrir þér. En
þegar heilsan bilar er ekki aftur
snúið. Þú barðist eins og hetja við
að ná heilsu en allt kom fyrfr ekki.
Eg vil þakka þér fyrir alla þá elsku
og ástúð sem þú sýndir mér þessi
níu ár sem við þekktumst. Mig lang-
ar að senda þér þessa litlu stöku
sem ég var að reyna að böggla sam-
an með tárin í augunum.
Máttur ljóssins mörgum ber
mildi ást og gleði.
Það mun einnig færa þér i
friðar Ijós á beði.
Eg færi svo litla drengnum þín-
um og ölium aðstandendum mfnar
bestu samúðarkveðjur.
Sigrún Guðbjörnsdóttir.
Það sló mig afar djúpt er ég frétti
af fráfalli vinkonu minnar, Unnar.
Það var eins og að fótunum væri
kippt undan manni, svo snögglega
bar þetta að. Samband okkar IJnnar-
var náið þótt kynni okkar hefðu
ekki verið löng. Það var margt í fari
Unnar sem heillaði mig, hún hafði
góða kímnigáfu, það skein af henni
góðsemi, en hvað mikilvægast var
að hún var traustur vinur, hún hélt
þeirri tryggð sem sönn vinátta
krefst.
Ég mun sakna þín mikið, Unnur,
en ég veit að þú ert nú á færi ljóss
og friðar. Guð mun leiða þig á veg
hamingju og réttvísi, það eitt veitir
mér huggun. Þú munt ávallt lifa í
huga mér.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilif sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgrímur Pétursson)
Kæru foreldrar, systkini og nán-
ustu ættmenni. Ég votta ykkur mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur, megi
Guð styrkja ykkur öll í þessari sorg.
Þórður Þ. Sigurjónsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu v.era vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæíi að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.