Morgunblaðið - 08.07.1998, Síða 34

J54 MIÐVIKUDAGUR 8. JÚLÍ 1998
~ AÐSENDAR GREINAR
MORGUNBLAÐIÐ
Sjónvarps-4íklúðuru
frá íslenskri torfæru
í FYRRI grein var
svarað nokkrum helstu
ásökunum Asgeirs
Yngvarssonar í garð
Landssambands ís-
lenskra akstursfélaga,
LIA, sem hann birti í
Morgunblaðinu 17. júní
sl. undir íyrirsögninni
A að eyðileggja ís-
yienska torfæru með
reglugerðarbulli? og
vörðuðu eðli og starf-
semi LIA og breyting-
ar á reglum. Hér á eftir
eru svör við fleiri ásök-
unum hans varðandi
starfsemi LIA og gerð
sjónvarpsefnis um ís-
lenskar akstursíþróttir.
Ásgeir segir: „Menn verða að fara
að átta sig á því að þetta stendur allt
og fellur með keppendum." Langt
er síðan „menn“ áttuðu sig á því, að
keppnishald í akstursíþróttum, eins
og öðrum greinum íþrótta, stendur
og fellur með keppendum og kemur
reyndar fáum á óvart sem leiða hug-
^ann að þvi! í síðari hluta tilvitnaðrar
setningar tekst Ásgeiri loks að
halda sig við sannleikann, en þó
bara að einum þriðja hluta. Vita-
skuld stendur keppnishaldið og fell-
ur með keppendum, þó væri! Hins
vegar yrði harla lítið úr því ef ekki
kæmu þar fleiri að. LIA og viðkom-
andi keppnishaldari annast skipulag
og framkvæmd keppni. Án þess yrði
engin keppni, svo einfalt er það nú.
Mótorís hf. framleiðir sjónvarps-
þætti um íslenskt mótorsport,
. á m. torfæruna. Helsta forsenda
éss, að keppendur geti haldið úti
kostnaðarsamri þátttöku er að þeir
geti selt auglýsingar á bíla sína. Þeir
sem greiða auglýsingamar eru aðal-
lega að hugsa um kynningu í sjón-
varpi, en einnig í blöðum. Sjónvarp-
ið er þannig í flestum tilvikum lykill-
inn að þátttöku keppenda í tor-
færunni. Hægt er að hugsa sér
keppnishald án sjónvarpsins, en það
yrði gjörólíkt því sem nú er stundað
og óvíst að margir nenntu að íylgj-
ast með því. Hins vegar er keppnis-
hald ekki mögulegt án LIA né held-
ur án keppenda. Það ætti varla að
vera neinum ofviða, að viðurkenna
hlutverk og mikilvægi allra aðila í
keppninni, enginn tapar á því, en
-allir tapa ef menn eru uppteknir af
að sjá einungis eigið mikilvægi og
telja aðra ekki skipta máli.
Ásgeir fjallar um fjármál tengd
framleiðslu sjónvarpsþáttanna.
Hann segir: „Ég er viss um að kepp-
endur koma aldrei til með að sjá
krónu af þeim peningum sem vænt-
anlega eiga eftir að koma inn fyrir
sýningar á þessu efni erlendis, eða
hvað? Ja, það væri nú líkt íslending-
SlDAH 1972
MÚRKLÆÐNING
LÉn - STERK - FALLEG
!l steinprýði
STANGARHYL 7, SIMI 567 2777
um að klúðra útflutn-
ingi á þessu eins og svo
mörgu öðru.“ Einhverj-
ar undarlegar tilfinn-
ingar hljóta að liggja
að baki þessum orðum
eða þá ótrúleg fáfræði.
Útflutningi sjónvarps-
efnis af íslensku mótor-
sporti, þar sem torfær-
an er í lykilhlutverki,
hefur verið „klúðrað"
þannig, að ekkert ís-
lenskt menningarefni
hefur nokkru sinni í
sögunni náð annarri
eins útbreiðslu, nema
ef vera skyldi Björk.
Sjónvarpsþættirnir eru
sýndir í öllum byggð-
um heimsálfum, í 108 ríkjum og
mörg hundruð milljóna manna eiga
þess kost að sjá þættina. Er þetta
það, sem Ásgeir kallar að „klúðra“
útflutningi? Og hvernig getur hann
verið viss um, að keppendur muni
aldrei sjá krónu fyrir þetta? Hann
gerir sér augijóslega enga grein fyr-
ir uppbyggingu íslensks mótor-
Menn ættu að kynna
sér betur málavexti
áður en þeir ryðja úr
sér rangfærslum, segir
Þórhallur Jósepsson,
í síðara svari sínu um
við grein til Asgeirs
Yngvarssonar um
akstursíþróttir.
sports og vegna þessara orða hans
er rétt að upplýsa lesendur Morgun-
blaðsins um hvemig þessu er hátt-
að.
LÍA er rétthafi sjónvarpsefnis frá
öllu íslensku mótorsporti og, eins og
fyrr greindi, keppendur eru uppi-
staðan í aðildarféiögum LIA. Klúbb-
ar keppenda hafa síðan myndað með
sér /élag, Fjölmiðlafélag LÍA, skst.
FLIA. LIA hefur með samningi
framselt tímabundið sjónvarpsrétt-
inn til FLIA. Gerð sjónvarpsþátt-
anna var lengi vel á hendi FLÍÁ eða
þar til á síðasta ári, þegar ljóst varð
að fá þyrfti fleiri aðila til verksins
sem gætu komið með áhættufjár-
magn til að kosta annars vegar gerð
þáttanna og hins vegar markaðs-
setningu þeirra erlendis. Hvort
tveggja kostar mikið fé, ekki síst
myndavélar og annar tækjabúnað-
ur. í fyrra var stofnað fyrirtækið
Mótorís hf. með aðild FLÍA, Afl-
vaka Reykjavíkur hf. og Iðnþróun-
arsjóðs, nú Nýsköpunarsjóðs. Mót-
orís leigir sjónvarpsréttinn af
FLÍA. í samningum aðila eru skýr
ákvæði um, hvernig fara skuli með
hugsanlegan hagnað af sjónvarps-
efninu. Hann skilar sér á tvennan
hátt til keppenda: í fyrsta lagi sem
greiðsiur til LÍA og til klúbba sam-
kvæmt ákvæðum samninganna, í
öðru lagi sem arður Mótoríss
greiddur eigendum, þar á meðal
FLIA sem aftur er í eigu keppenda.
Enn hafa óverulegar tekjur komið
fyrir sjónvarpsefnið erlendis. Tekju-
möguleikar felast fyrst og fremst í
sölu auglýsinga í þættina og er unn-
ið að öflun þeirra. Á næstu mánuð-
um skýrist hvaða árangri sú vinna
skilar. Alheimsdreifing sjónvarps-
þáttanna er á hendi Fox
International sjónvarpsrisans. Eins
og allir vita, sem standa í útflutn-
ingi, tekur markaðssetning nýrra
vara langan tíma. Sama á við um
sölu sjónvarpsefnis. Enn er nokkuð í
land, að sjónvarpsþættirnir standi
undir kostnaði, en með hóflegri
bjartsýni má ætla að að þeir fari að
skila arði innan fárra ára.
Ásgeir segir í lok greinar sinnar:
„Ég vona að LÍA láti af þessari
reglugerðarvitleysu því það hefst
ekkert upp úr því nema leiðindi og
óánægja. Jafnframt væri óskandi að
keppendur færu að taka sig saman í
andlitinu og gera sín samtök virkari
svo hægt sé að hafa eitthvert mót-
vægi við þessa LIA klíku.“ Það vita
þeir sem hafa keppt og fylgst með
keppnum, hvort sem er í akstri eða
öðrum greinum, að án reglna er
engin keppni. Hins vegar er ætíð
svo, að menn greinir á um einstakar
reglur. Stundum hefur orðið hávær
óánægja með breytingar á reglum
LIA, en sá hávaði hefur komið frá
fáum og við nánari athugun byggður
á vanþekkingu eða afturhaldssemi.
Ef þessi tilskrif Ásgeirs eru með-
talin hefur þrisvar komið til slíkra
hrópa að LIA vegna meintrar eyði-
leggingar á íslenskri torfæru. I
fyrsta sinn þegar sett var í reglur að
keppendur skyldu hafa öryggis-
hjálma á höfði. I annað sinn þegar
ákveðið var að veltibúr skyldu vera
úr stáli samkvæmt stöðlum FLA. Er
einhver sem vill nú andmæla þess-
um reglum, í ljósi reynslunnar af
torfærunni? Nú í þriðja sinn er
hrópað, að visu mjög vanhugsað og
ómarkvisst í ýmsar áttir og órök-
stutt, en helst hægt að iesa út úr
máli Ásgeirs að hann vilji engar
reglur og treysti engum til að gera
sjónvarpsþættina af því að hugsan-
lega gæti einhver hagnast á þeim.
Svona gagnrýni er til þess eins að
skaða íþróttina og alla þá sem að
henni standa og er þeim síst til sóma
sem flytur hana.
Setning reglna af hálfu LÍA er
ekki fljótfærnisverk og krefst
reynsiu, þekkingar og yfirvegunar
þeirra sem það verk vinna. Til þess
er tækninefnd, sem fulltrúar kepp-
enda kjósa á aðalfundi LÍA. í tækni-
nefnd eru fimm menn. Tveir þeirra,
Gunnar Guðmundsson og Valur Víf-
ilsson, eru meðal reyndustu kepp-
enda í íslenskum akstursíþróttum
frá upphafi og hafa báðir keppt í
torfæru. Hinir þrír, Hjalti E. Haf-
steinsson, Tryggvi M. Þórðarson og
undirritaður, hafa allir áratugalanga
reynslu af skipulagningu og fram-
kvæmd keppna, keppnisstjóm, dóm-
nefndarstörfum og margvíslegum
öðrum störfum við keppnir. Reglu-
breytingar eru aðeins gerðar í þeim
tilgangi að auka öryggi keppenda og
áhorfenda og bæta framkvæmd
keppninnar.
Og varðandi mótvægi við „þessa
LÍA klíku" ætti að vera fram komið
hér, að keppendur eru LIA, þeir
ákveða stefnuna á aðalfundum sinna
klúbba og LÍA og kjósa stjórn og
nefndir. Hvemig ætlar Ásgeir að út-
skýra að keppendur skapi mótvægi
við sjálfa sig og til hvers það ætti að
leiða?
Það er vissulega gott að menn
eyði orku í að velta fyrir sér hvað
betur megi fara í íslenskum aksturs-
íþróttum, en gott væri að menn
hefðu fyrir því að kynna sér mála-
vexti áður en þeir ryðja úr sér því-
líkum rangfærslum, sem Ásgeir
Yngvarsson í Morgunblaðinu 17.
júní sl., sem gera ekkert annað en
að ýta undir tilefnislausa illmælgi og
söguburð og veldur engum meiri
skaða en keppendum sjálfum.
Uöfumlur er stjórnnrnmður í Lnnds■
snmbatidi íslenskra akstursfélaga
og situr í tæknincfnd sambandsins.
Viöskiptavinir athugiö!
Næsti vöruvagn verður til afgreiðslu 23. júlí.
Síðasti móttökudagur pantana er 10. júlí.
freeMaviz
Sími 565 3900
Fax 565 2015
Þórhallur
Jósepsson
_____MINNINGAR___
KRISTBJÖRG
SIG URÐARDÓTTIR
+ Kristbjörg Sig-
urðardóttir
fæddist á Akranesi
18. nóvember 1976.
Hún lést á Landspít-
alanum 25. júní sið-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Akraneskirkju 3.
júlí.
Nú þegar sólin er
sem hæst á lofti kveður
hún Krissa okkar þenn-
an heim. Það er erfitt
fyrir okkur að kveðja
hana og gefa upp þær vonir og bæn-
ir sem við bárum í brjósti um betri
heilsu og líf fyrir kæra vinkonu. Við
trúum því að Guð hafi ætlað henni
stærra og meira hlutverk í heimum
sem okkur eru huldir og þar sem
hún getur haldið áfram því starfi
sem hún hóf hér á meðal okkar. Við
eigum fagrar minningar eftir um
þessa einstöku ungu konu og mun-
um varðveita þær alla okkar daga.
Þegar við horfum á ævi Krissu og
það sem henni tókst að kenna okkur
á sinni stuttu dvöl hér á meðal okk-
ar, þá skiljum við að það er ekki
fjöldi áranna sem við eigum hér á
jörðinni sem skiptir máli, heldur
hvernig við notum tímann og hverju
okkur tekst að miðla til samferða-
manna okkar og komandi kynslóða
um mikilvægi og tilgang dvalar okk-
ar hér.
Krissa átti þroskaða sál þrátt fýr-
ir ungan aldur. Ef til vill hafa líkam-
leg veikindi hennar frá barnæsku átt
sinn þátt í þeim mikla sálarþroska
sem hún hafði til að bera og miðlaði
okkur af. Það var ekki annað hægt
fyrir okkur sem vorum samferða
henni en að taka eftir því, hversu lít-
ið hún gerði úr þjáningum sínum og
hlutskipti. Hún átti þrek og þroska
til að sýna samferðamönnum sínum
skilning og umhyggju á sannan hátt,
og að finna til með þeim sem áttu
erfitt, en því miður er þetta ekki
mörgum gefið, og voru þvi þessir
eiginleikar hennar eftirtektarverðir.
Hún kvartaði ekki yfir hlutskipti
sínu, en gat rætt það á heilbrigðan
og skynsamlegan hátt. Við áttum
dýrmætar samræður um lífið og
gildi þess, þessum samræðum mun
ég aldrei gleyma. Krissa átti yndis-
lega fjölskyldu, sem elskaði hana og
gerði allt sem hægt var fyrir hana,
og það fann hún og mat, litlu frænd-
urnir, systkinin, mágkona og for-
eldrar hennar voru ávallt efst í huga
hennar. Við sem vorum með henni í
verslunum „stóru Ameríku" gátum
ekki annað en tekið eftir óþreytandi
áhuga hennar á að gleðja fólkið sitt.
Ég og fjölskylda mín vorum svo
heppin að fá að kynnast henni
Krissu og eyða með henni ógleym-
anlegum stundum síðustu æviár
hennar. Ég veit ekki hvort rétt er að
kalla það ánægjulega tilviljun eða
einstök forlög að hitta hana yfir Atl-
antshafinu á leið til Bandaríkjanna,
þar sem hún var að ieita lækninga
við sjúkdómi sínum á National
Institute of Health. Ég tók eftir
henni og Dagbjörtu mömmu hennar
í flugvélinni, en vissi ekki fyrr en á
áfangastað að við vorum í svipuðum
erindagjörðum á sama sjúkrahúsi.
Þetta var í febrúar 1995, og var
þetta fyrsta ferð Krissu til National
Institute of Health til að fá lyfja-
meðferð við sjúkdómi sínum. Ferð-
irnar til National Institute of Health
áttu eftir að verða margar, en þrátt
fyrir erfiðar rannsóknir og meðferð,
þá tókst okkur öllum í sameiningu
að gera þessar ferðir að öðru og
meira en bara sjúkrahúsheimsókn-
um.
Hugurinn reikar til baka til þess-
ara ferða, sem voru bundnar við
vonir um líf og betri heilsu. Upp í
hugann koma erfið ferðalög, erfiðar
rannsóknir, bragðvond lyf sem
þurfti að kyngja, en upp úr stendur
gleðin og þakklætið sem Krissa
sýndi yfir að fá þetta tækifæri. Að fá
lyf sem gaf vonir, eftirlit og meðferð
hjá heimsins bestu sérfræðingum,
og síðast en ekki síst að njóta þeirr-
ar ánægju sem hægt
var að njóta á þeim fáu
klukkutímum sem laus-
ir voru frá sjúkrahús-
inu. Þá kemur upp í
hugann ung kona full af
von en líkamlegir kraft-
ar farnir að gefa sig.
Krissa stendur í rúllu-
stiganum í „Mallinu" á
leið í búðirnar, situr
inni á Planet
Hollywood og virðir
fyrir sér stjörnurnar,
horfir á höfrunga sýna
listir sínar, horfir á lít-
inn íkorna leita að mat,
situr í hestvagni og hlær, nýtur þess
að borða pizzuna sína og brosir sínu
fagra og einlæga brosi, skoðar sögu-
lega staði í Washington með viðingu.
Hún er okkur sérstaklega minnis-
stæð við Vietnam-múrinn, þar sem
hún virðir fyrir sér nöfn þúsunda
ungra hermanna sem létu lífið í
hetjulegri baráttu í stríði mannanna.'
Nú er hennar hetjulegu baráttu lok-
ið, lífið og vonin lutu í lægra haldi
fyrir sjúkdómnum. Við munum
heimsækja Vietnam-múrinn í fram-
tíðinni og minnast Krissu, hetjunnar
sem við fengum að kynnast og læra
af. Ungu konunnar sem átti svo mik-
ið að gefa og miðla til samferða-
manna sinna og lét aldrei bugast.
Við vonuðumst til að fá að njóta
hennar miklu lengur, en lífið er
stundum óskiljanlegt í augum okkar.
„Skoðaðu hug þinn vel þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það sem valdið hefur hryggð þinni
gerir þig glaðan. Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.“ (K.
Gibran)
Elsku Dagbjört, Sigurður, Pálína,
Guðmundur, Jóhanna, Siggi og Villi,
megi góður Guð styrkja ykkur í ykk-
ar miklu sorg.
Guðrún Ruth og fjölskylda.
Kveðja frá Fjöibrauta-
skóla Vesturlands
Það brá skugga á bjartan sumar-
daginn er þær fregnir bárust að
Kristbjörg væri dáin. Svo stutt var
síðan við fijgnuðum saman á sal í
skólanum okkar. Fögnuðum góðum
áfanga í hópi glaðra nemenda,
stoltra ættingja og vina. Þar voru
rifjuð upp mörg afrek sem unnin
höfðu verið í skólanum. Kristbjörg
Sigurðardóttir var að ljúka stúd-
entsprófi. Hún var að vinna mikið
afrek. Við lítum sjaldan til þess að
heilsan er forgjöf sem hinum heil-
brigða hlotnast en hinum veika ekki.
Kristbjörg var búin að vera mikið
veik, hún þarðist ekki bara við skóla-
lærdóminn, barátta hennar var bar-
áttan fyrir lífinu sjálfu. Við fylgd-
umst grannt með framvindu Krist-
bjargar í náminu og undruðumst oft
dugnað hennai- og ákveðni. Á síð-
ustu önninni voru veikindin mjög
erfið. Þrátt fyrir það var engan bil-
bug að finna á Kristbjörgu. Hún ætl-
aði sér að Ijúka þeim áfongum sem
eftir voru. Það gerði hún. Hún tók
sín próf og vildi ekki ræða um nein-
ar tilslakanir fyrir sig. Það var því
stolt stúlka sem tók við stúdents-
prófinu sínu síðasta fóstudaginn í
maí í hópi skólasystkina sinna. Fyi'ir
Kristbjörgu var það stór stund og
dýrmætur sigur á baráttubraut.
Kennarar skólans verðlaunuðu hana
við útskriftina fyrir fádæma dugnað
og bjartsýni. Það var tákn um þá
virðingu og aðdáun sem Kristbjörg
naut í skólanum jafnt meðal nem-
enda og starfsmanna. Minningin um
hana lifir. Hún kenndi okkur hvers
megnugt fólk er þegar góð áform og
vilji marka stefnuna.
Ég færi foreldrum, systkinum og
ættingjum Kiistbjargar og öllum
vinum hennar samúðarkveðjur okk-
ar í Fjölbrautaskóla Vesturlands á
Akranesi. Ég vona að samhugur
okkar og minningin um góða og dug-
lega stúlku veiti þeim styrk.
Þórir Ólafsson.