Morgunblaðið - 01.08.1998, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 1. ÁGÚST 1998 } MORGUNBLAÐIÐ
lliiU m

SI GUR-V'IITSSYNI
Ásgeir Sigurvinsson er fluttur til íslands á
ný og býr í Reykjavík ásamt eiginkonu
---------------------------------r ...■■■.—-
sinni og tveimur börnum þeirra. A mánu-
daginn verða 25 ár frá því hann flaug utan
til að hefja starf sem knattspyrnumaður í
Belgíu. Skapti Hallgrímsson bauð honum
af því tilefni í morgunverð á Gráa köttinn,
þar sem þeir ræddu um mat, veiði-
mennsku, meiri mat, fólk - og auðvitað
svolítið um knattspyrnu.
BÆKUR af ýmsu tagi, inn-
lendar og erlendar, liggja
frammi á veitingastaðnum
Gráa kettinum, ásamt blöðum og
tímaritum. Við vorum fyrstu gest-
imir þennan morgun, annar vertinn
gluggaði í blað og saup úr kaffibolla
en hinn þvoði gluggana að utan. Og
útsýnið var fagurt: gamla Safnahús-
ið. Listafólk rekur staðinn og maður
fær á tilfinninguna að listamenn
sæki hann mest. Því er vel við hæfi
að bjóða Ásgeiri þangað; hann var
listamaður í sínu fagi, knattspyrn-
unni.
Morgunverðarseðillinn hefur
bandarískt yfirbragð, og „þyngist"
eftir því sem neðar dregur. „Uff!“
stynur Ásgeir þegar hann sér
Trukkinn, en honum er svo lýst á
spjaldinu: Egg & beikon & amerísk-
ar pönnukökur með steiktum kart-
öflum, tómötum, smjöri, sírópi, rist-
uðu brauði, kaffi/te og appelsínu-
safi. Ásgeir segist yfirleitt ekki
borða mikinn morgunmat, og
kveðst varla þora í þetta allt, en
blaðamaður tekur völdin, pantar tvo
Trukka (í fyrsta skipti, vel að
merkja) og báðir vilja sötra svart
kaffi með.
„Þá er vítamínið komið,“ segir
Ásgeir þegar glas af appelsínusafa
er lagt á borðið, og sturtar innihald-
inu í sig. Og fljótlega birtist Trukk-
urinn. Ásgeir er að koma á Gráa
köttinn í fyrsta skipti, en hellir
sírópinu engu að síður fagmannlega
yfir pönnukökumar...
Sítt hár og útvíðar buxur
Það var síðhærður unglingur í út-
víðum buxum sem hélt af stað frá
Islandi föstudaginn 3. ágúst 1973 á
vit ævintýranna. Hafði samið við
belgíska félagið Standard Liege.
„Ég fór út í algjöra óvissu; vissi
ekkert um belgískan fótbolta, ekki
einu sinni hvað liðin hétu.“
Landslið 18 ára og yngri hafði
spilað í úrslitakeppni Evrópumóts á
Ítalíu, m.a. gert jafntefli, 1:1, við
Belga þar sem Ásgeir skoraði. „Al-
bert [Guðmundsson] þekkti stjóm-
arformann Standard persónulega
og ég var því mjög ömggur með það
sem ég var að gera. Albert gerði
samninginn fyrir mig þannig að ég
hefði getað farið heim eftir eitt ár
án allra kvaða.“
Ásgeir fór út meiddur í hné, en
svo undarlega vildi til að ekkert
fannst að honum. Eftir einn og hálf-
an mánuð hafði hann nánast ekkert
getað æft eða spilað, en sló til þegar
félagi hans úr liðinu fór í nála-
stungumeðferð til Antwerpen, fór
með og það reyndist eins gott.
Læknirinn í Antwerpen stakk í
hann nálum hér og þar „og á eftir
sagði hann við mig: „Þú hvflir þig á
morgun og byrjar svo að æfa á fullu
hinn daginn.“ Ég hló bara að þessu,
en það stóðst algjörlega og ég fann
aldrei fyrir þessu síðan!“
Mikið var um meiðsli hjá Stand-
ard þetta haust, „þannig að ég datt
inn í liðið fljótlega, án þess að hafa
nánast nokkuð æft, og var fastur
maður í liðinu eftir það. Byrjunin
var því ævintýraleg."
En hvernig skyldi Trukkurinn
bragðast? „Vel. Það er fínt að fá sér
svona annað slagið.“
Snillingar í matargerð
Og fyrst farið er að minnast á
mat er rétt að halda því áfram.
Belgía er sögð stórveldi í matargerð
og Ásgeir er ekkert að skafa utan af
því: „Albesti matur sem ég hef
borðað er í Belgíu. Hann er alveg
geggjaður." Ekki treystir hann sér
til að segja hvers vegna, en Vallón-
arnir - frönskumælandi Belgar - séu
af einhverjum ástæðum snillingar á
þessu sviði. „Það er rosalega mikið
af litlum þægilegum matsölustöð-
um. Hráefnið er meiriháttar og allt
hugsanlegt í boði; kjöt, fiskur, fugl-
ar... Hvítlaukur er mikið notaður
við matargerð og það er með því
betra sem ég fæ.“
Breytingin var mikil fyrir þennan
unga pilt að flytja frá Islandi til
Belgíu, ekki síst vegna matarins.
„Ég var einn í Liege og ekki dug-
legur að elda; en það var allt í lagi,
ég bjó í miðborginni þar sem er
mikið af góðum veitingastöðum og
ég var opinn fyrir öllu.“ Og svo er
byrjað að telja upp: „Sniglar,
froskalappir í alvöru hvítlaukssósu,
djúpsteiktir ostar... Það kemst eng-
inn nálægt Belgum hvað þetta
snertir. Það er eflaust mikið af góð-
um stöðum í Frakklandi - ég hef til
dæmis borðað mjög góðan mat þar -
en í Belgíu þarf ekki að fara á fínan
stað til að fá virkilega góðan mat.
Sums staður er rándýr matur á fín-
um stöðum ekkert betri en á litlum
stöðum; þá er bara verið að borga
fyrir einhverjar skreytingar sem

Morgunblaðið/Ásdís
ÁSGEIR hellir sírópinu fagmannlega yfír pönnukökurnar.
enginn hefur áhuga á. En í Belgíu
er hægt að treysta því að gæði mat-
ar og þjónustu eru í réttu hlutfalli
við verðið." Hann segist hafa átt
margar unaðsstundir við belgískt
matarborð. „Enda er ég fljótur að
stinga mér tfl Belgíu til að borða, ef
ég er staddur einhvers staðar í
grenndinni. Liege er mjög góð og
Brussel líka, þar er fjöldi frábærra
veitingastaða."
Ásgeir kveðst hafa hætt að borða
fisk fyrst eftir að hann kom út.
„Mér leist ekki á hvemig hann var
matreiddur þar. Ég var vanur að
éta fisk á hverjum degi; fisk eins og
hann „átti“ að vera, soðinn með
kartöflum." Síðar breyttist þetta
þegar atvinnumaðurinn ungi komst
upp á lagið með að borða skelfisk og
fleira góðgæti sem hann hafði aldrei
séð heima á íslandi.
Ásgeir söðlaði um árið 1981, flutt-
ist til Miinchen í Þýskalandi og
reyndar fljótlega til Stuttgart.
Hann jánkar því að þótt hann hafi
stokkið upp á við á knattspymuferl-
inum hafi hann séð eftir belgíska
matnum. „Nei, Þjóðverjar em ekki
sérstaklega þekktir fyrir matar-
gerð. En þeir borða mikið og það
hentar okkur Islendingum, virðist
vera. Menn eru yfirleitt ánægðir ef
þeir fá stórt stykki af snitsel á
diskinn!"
Fröken, gætum við fengið meira
kaffi? „Þetta er meiriháttar gott.
Ég hef bara aldrei tekið eftir þess-
um stað,“ segir Ásgeir. Enda ber
ekki mikið á honum. „Nei,“ svarar
hann svo næstu spurningu: „Ég var
ekki fljótur að venjast þýska fæð-
inu, pylsum og súrkáli og öllum
þeim þunga mat sem þeir borða
mikið af.“
Mismunandi þjóðféiög
Þýskt þjóðfélag er mjög frábrugð-
ið því belgíska. „Þjóðverjar era harð-
ir á sínu, með allt á hreinu og boginn
spenntur í botn en Belgamir eru lík-
ari Frökkum; andrúmsloftið miklu
þægilegra. Mér fannst mjög gott að
vera í Belgíu, en það er Hka gott að
vera í þýsku þjóðfélagi, ekki síst til
að kynnast aga. Erfitt er að gera
upp á milli landanna en mér finnst
gott að hafa fengið að njóta þess að
vera í þeim báðum. Það er dýrmæt
reynsla. Að sumu leyti mætti velja
milliveginn milli landanna, til dæmis
hvað varðar þrifnað.“
Ásgeir kynntist snemma skyttiríi
í Belgíu. „Liðið spilaði yfirleitt á
sunnudögum og oftast var farið á
skyttirí á laugardögum með einum
stjómarmanna Standard, sem var
mikill veiðimaður. Við skutum allt
frá dádýram niður í litla fugla. End-
ur, villisvín, héra, fasana... Það er
mikil hefð fyrir þessu í Belgíu."
Ásgeir riíjar upp að fyrsti auglýs-
ingasamningur hans var einmitt við
Browning í Belgíu, „sem framleiðir
bestu byssur í heimi; ég fékk ekki
borgað í peningum heldur í byssu.“
Hann á gripinn enn og notaði síðast
í haust á rjúpnaveiðum. í sumar
sneri hann sér líka í fyrsta skipti
fyrir alvöru að laxveiði. „Það er
meiriháttar gaman og hefur gengið
vel. Ég fór um daginn með kunn-
ingja mínum á efra svæðið í Norð-
urá, þar sem við tókum níu fiska á
einum degi, 8-9 punda og svo var ég
í einn og hálfan dag í Rangá og tók
sjö. Ég er ekki vanur laxveiðimaður
þótt ég hafi nokkram sinnum veitt,
en aldrei á flugu fyrr en í sumar.
Maður fær miklu meira út úr því að
veiða á flugu.“
I framhaldi af þessu dásamar Ás-
geir náttúru íslands. „Hún er frá-
bær; þetta er ísland. Ekki vildi ég
borða fiskinn úr Neckar eða La
Meuse,“ segir hann og grettir sig -
það era árnar sem renna gegnum
Stuttgart og Liege, borgimar tvær
þar sem hann bjó lengst af. „Já, Is-
land hefur marga kosti en einnig
ókosti og það sama má segja um
Belgíu og Þýskaland, maður fær
hvergi allt.“
Ásgeir segir taka sinn tíma að
komast almennilega inn í íslenskt
samfélag á nýjan leik eftir svo langa
útivera og viljandi hafi hann tekið
hlutina rólega. „Það er sniðugra en
að hella sér út í eitthvað með látum.
Þetta er eins og þegar ég fór út á
sínum tíma; það tekur tíma að að-
lagast.“
Trukkurinn er nú upp urinn.
Viltu kannski annan? „Neeeei“, seg-
ir Ásgeir og hlær. „Nú er komið
nóg. Kannski einn kaffibolla enn“
og því er bjargað á svipstundu.
„Mér finnst viss léttleiki yfir ís-
lensku þjóðfélagi nú, menn virðast
hafa það nokkuð gott og ég verð ekki
var við mikið stress. Reyndar eru
viss atriði sem mætti laga en okkur
líður rosalega vel héma og erum
ánægð með að vera komin heim.“
Börn Ásgeirs og Ástu eiginkonu
hans Guðmundsdóttur era bæði
fædd í Stuttgart. Tanja Rut er 15
ára og Ásgeir Aron 12. „Krakkamir
eru miklu meiri Þjóðverjar en Is-
i

i
I

\
l