Morgunblaðið - 07.08.1998, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 7. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LEÓ
EGGERTSSON
+ Leó Eggertsson
fæddist í Reykja-
vík 21. júní 1916.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 30.
júlí siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jónína Erlendsdóttir
húsmóðir og Eggert
Brandsson sjómað-
ur. Systur hans eni
Asta Stefánsdóttir
. og Fjóla Eggerts-
dóttir.
Hinn 16. febrúar
1952 gekk Leó að
eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Fríðu Björgu
Loftsdóttur, f. 29. júlí 1926.
Foreldrar hennar voru Stefanía
Grímsdóttir húsmóðir og Loftur
Guðmundsson ljósmyndari.
Börn Leós og Fríðu Bjargar eru
Stefanía, starfsmað-
ur hjá Flugleiðum,
Jónína blaðamaður
og Árni, starfsmað-
ur hjá VR. Barna-
börnin eru sex.
Leó lauk námi frá
Verzlunarskóla fs-
lands og starfaði um
árabil hjá Sjúkra-
samlagi Reykjavík-
ur. Síðan hóf hann
störf hjá Trygg-
ingastofnun ríkisins
þar sem hann
gegndi lengi stöðu
aðalféhirðis. Vann
hann hjá Tryggingastofnuninni
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir.
Utför Leós verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Leó Eggertsson er aliur. Skiln-
aðarstundin kom í raun svo óviðbú-
ið og allt of fljótt. En nú þegar við
kveðjum þennan mæta mann og
góða vin sækja minningarnar hratt
á hugann, og orð eins og vinátta og
-1 tryggð fá miklu dýpri og gleggri
merkingu en þau gera nokkru sinni
í amstri hins daglega lífs. Þannig er
mér innanbrjósts nú er ég minnist
Leós Eggertssonar. Fáir voru
meiri aufúsugestir á heimili for-
eldra minna en heimilisfólkið á
Neshaga 15. Við systur vorum vart
komnar á skólaaldur þegar Leó og
Ásta systir hans áttu fyrst erindi
við fóður minn og varð það síðan
upphafíð að löngum kynnum þeirra.
Ætlun þeirra var að faðir minn
-,tæki að sér að byggja húsið á Nes-
haganum og þetta varð til þess að
þau áttu mjög náin samskipti á
þessum árum. Þarna reis síðan
sannkallað fjölskylduhús, sem síðar
hefur hýst einstaklega fallegt heim-
ili og gott mannlíf - já sannkallaður
griðastaður stórrar fjölskyldu og
margra góðra vina og kunningja.
Upp frá þessu tók við áratugalöng
vinátta milli heimilanna tveggja,
vinátta sem aldrei bar skugga á og
styrktist eftir því sem árin liðu.
Hér sat gagnkvæmt traust og virð-
ing að sjálfsögðu í fyrirrúmi, en
ekki síður sú staðreynd að hver
stund með þessum góðu vinum varð
svo dæmalaust skemmtileg og gef-
andi og hlaut alltaf að vekja löngun
til þess að hittast sem fyrst og sem
oftast aftur. Þannig eigum við öll
ótal minningar um góðar stundir
með fjölskyldunni á Neshaga 15 og
þá ekki bara ég og við systur í
bernsku, heldur líka makar okkar,
börn og barnabörn. Stöðugt hafa
þau sýnt okkur öllum velvild og
umhyggju og á því hefur engin
breyting orðið þrátt fyrir veikindi
eða breyttar aðstæður. Og hér hef-
ur hlutur Leós jafnan verið stór.
En nú að leiðarlokum hlýt ég að
staldra við og íhuga hvað það var í
fari Leós sem fyrst og fremst heill-
aði mig sem barn og þróaðist síðan í
mikla virðingu eftir því sem kynnin
urðu lengri. Jú, Leó var um margt
einstakur persónuleiki. Hann var
afar fríður maður, vörpulegur í
hreyfingum og jafnan hlýr og glað-
ur í bragði - og öll skaphöfn hans
einkenndist af mikilli yfírvegun og
íhygli. Og það besta af öllu vai' að
hann átti því láni að fagna að geta
notið allra þessara góðu eiginleika
með heilladísinni sinni, henni Fríðu.
Það var svo auðsætt að hver stund í
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÓTTAR VIÐAR,
Höfðavegi 9,
Húsavík,
verður jarðsunginn frá Þóroddsstaðarkirkju
laugardaginn 8. ágúst kl. 11.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
kiwanisklúbbinn Skjálfanda.
Aðalheiður Viðar,
Björn Viðar, Hrönn Steinþórsdóttir,
Guðrún Viðar, Hallgrímur Sigurðsson,
Ásta Helga Viðar, Geir Bjarnason,
Sigurður Viðar, Grétar Þór, Ellen Mjöll,
Óli Jakob, Harpa Hrönn, Þuríður,
Arnar Þór og Bjarni Þór.
4.
T Eiginmaður minn, r i
GUNNAR ÁGÚST GÍSLASON, Æit1 v ' * ' 'l'
Blómsturvöllum, % : ’
Súðavík,
sem lést sunnudaginn 2. ágúst sl., verður
jarðsunginn frá Súðavíkurkirkju laugardaginn
8. ágúst kl. 14.00.
Blóm oq kransar vinsamleqast afþakkaðir. Æ&B&
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Slysavarnadeild Súðavíkur-
hrepps.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingibjörg Egilsdóttir.
langri sambúð þeirra varð þeim til
gleði og gæfu. Saman eignuðust þau
einstaklega efnilegan hóp bama og
bai'nabarna og þau kunnu öðrum
fremur að sinna daglegum verkefn-
um af alúð og gleði. Þau nutu þess
að ferðast saman og skapa fallegt
heimili og eiga góðan vinahóp. En
Leó var ekki aðeins umhyggjusam-
ur eiginmaður og faðir, hann var
líka systrum sínum, Ástu og Fjólu,
einstakur bróðir og vinur og með
þeim vora miklir kærleikar - þeima
söknuður er vissulega sár. Megi
minningin um mikinn drengskapar-
mann verða þeim öllum huggun og
styrkur á kveðjustundu.
Fyrir hönd okkar allra og þá sér-
staklega aldraðrar móður minnar,
Katrínar Vigfússon, sendum við að-
standendum Leós einlægar samúð-
arkveðjur - blessuð sé minning
hans.
Guðbjörg Tómasdóttir.
Það segir í gamalli bók langt
austan úr heimi að góður göngu-
maður þyrli ekki ryki. Góður
göngumaður er genginn með Leó
Eggertssyni. Hann var kyrrlátur,
hógvær og hæverskur maður, sem
af virðingu fyrir lífinu gekk léttstíg-
ur um lendur þess. Leó hafði hina
þægilegu návist manns sem eltir
ekki langanir í lífínu, heldur veit að
hann á það eitt sem hann sjálfur
gefur dögum sínum. Hann hafði yf-
ir sér þann frið sem vit og heiðar-
leiki veitir og þá reisn sem vel unn-
in verk gefa manninum.
Það var alvöragefinn og stundum
strangur svipur á drengjalegu and-
liti Leós. Við okkar fyrstu kynni las
ég strangan vilja úr svip hans og
sýndist svipurinn dálítið úr ætt við
þá mildi og það létta skap sem hver
maður hlaut að finna fljótt í fari
Leós. En á bak við svipinn reyndist
heldur ekki vera vilji til þess að
beygja aðra menn. Svipurinn birti
innri reglu og ríkan sjálfsaga. Leó
var maður sem réð sjálfum sér.
Hann kenndi engum í löngu máli en
leiðbeindi vel með lífi sínu. Eg hygg
að Leó hafi verið sá gæfumaður að
sjá uppfyllingu flestra óska sinna.
Eg þekkti Leó í meira en aldar-
fjórðung. Hann var tengdafaðir
minn í röskan áratug og fyrrver-
andi tengdafaðir enn lengur, en það
er víst eitt af þeim hlutverkum í líf-
inu sem fáir rækja af mikilli alúð.
En góð vinátta hélst með öllum og
samskiptin við Leó voru alltaf til
mikillar ánægju. Eg naut áfram
umhyggju frá þessum góða manni
sem hafði tekið mig ungling inn í
fjölskylduna á Neshaga.
Leó var maður sem leitaði vits en
ekki hygginda heimsins. Honum
gramdist fátt en hann brosti stund-
uní að speki okkar tíma. Hann
hæddist ekki að mönnum en átti
það til að brosa yfir þungstígari
göngumönnum sem þyrluðu ryki og
reyndu að marka sín eigin spor í
lífsins lönd. Hann var jafnaðarmað-
ur í skoðunum en taldi, að ég hygg,
sífellt minni líkur á því að velferð
manna réðist á vettvangi stjórn-
mála. Kyrrlát ganga Leós í þessu
lífi var ganga manns sem hafði
fundið góða leið og naut göngunn-
ar. Leó var líka heppinn maður.
Hann fann þann lífsfóranaut í
Fríðu konu sinni sem auðgaði líf
hans. Það sem var ólíkt með þeim
Fríðu og Leó bætti þau bæði og
hjónabandið var sérlega hamingju-
ríkt. Börnin þrjú, Stefanía, Jónína
og Ami, og barnabörnin, eitt af
þeim sonur minn Gunnar Hrafn,
voru Leó uppspretta hamingjuríks
fjölskyldulífs. Leó naut líka óvana-
lega náins sambands við systur sín-
ar tvær, Ástu og Fjólu, sem deildu
með honum húsinu á Neshaga í
áratugi.
Það er af djúpum söknuði og
miklu þakklæti sem ég kveð Leó.
Virðing mín fyrir honum fékk að
vaxa svo lengi sem hann lifði. Eg vil
muna hann lengst við kyrrlátt sýsl í
húsinu á Neshaga sem hýsti svo
marga þeirra sem hann elskaði. Eg
votta Fríðu, Ástu, Fjólu, börnunum
og barnabörnunum mína innileg-
ustu samúð á erfiðri kveðjustund.
Jón Ormur Halldórsson.
Þegar bezti vinur manns deyr
myndast mikið tómarúm, sem erfitt
mun reynast að fylla. Fyrstu kynni
okkar Leós voru að við hófum báðir
nám við Verzlunarskóla Islands
1933, og þar bundumst við vináttu-
böndum sem haldist hafa í 65 ár.
Þegar við útskrifuðumst úr þeim
skóla árið 1935 var erfitt um vik að
fá vinnu og réðum við okkur um
sumarið í kaupavinnu að Búðum á
Snæfellsnesi. Þar var allt unnið á
gamla mátann, slegið með orfi og
ljá og mór tekinn til eldiviðar. Síðar
þegar við hófum störf í bænum þá
lágu leiðir okkar saman í ferðum
með KR. Þar tókum við m.a. virkan
þátt í að reisa skíðaskála KR í
Skálafelli 1936 og síðan stækkun
hans 1938. Bygging skála í þá daga
var annað og meira en nú gerist,
meðal annars þurfti að bera efnivið-
inn í skálabygginguna langan veg á
bakinu. Og eftir að skálinn var
reistur fórum við saman í fjölda
skíðaferða á þær slóðir.
Árið 1974 tókum við Leó upp
þann sið, ásamt Gerog Lúðvíkssyni
og síðar Jóhanni Kristinssyni, sem
báðir eru nú horfnir sjónum, að
hittast á hverjum sunnudags-
morgni og ganga um bæinn, eða í
nágrenni hans. Og alltaf var geng-
ið, sama hvernig veður var, að vetri
eða sumri. Þessar helgargöngur
okkar Leós stóðu samfleytt í 24 ár.
Þær veittu okkur ómælda ánægju,
náttúran var skoðuð í öllum sínum
tilbrigðum, heimsmálin og málefni
líðandi stundar rædd, slegið á létta
strengi, en ánægjulegast var þó að
vera meðal vina. Leó var prúð-
menni, sem ekki mátti vamm sitt
vita, og vildi færa allt til betri veg-
ar. Hann var með afbrigðum barn-
góður, og naut yngri kynslóðin þess
í ríkum mæli.
Eg er þakklátur fyrh' að hafa
notið vináttu hans og tryggðar, og
sendi Fríðu og fjölskyldu mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Franz E. Pálsson.
Tengdafaðir minn og vinur, Leó
Eggertsson, var innfæddur vestur-
bæingur og KR-ingur. Hann átti
alla tíð heima í vesturbænum og
starfaði allan sinn starfsaldur innan
borgarmarkanna, síðast sem aðal-
gjaldkeri Tryggingastofnunar rík-
isins um langt skeið. Leiðir okkar
Leós lágu fyrst saman fyrir þrjátíu
og þremur árum, þegar hann og
Fríða fylgdust með veikburða til-
burðum mínum til að nema brott
eldri heimasætuna. Þótt Leó grun-
aði eflaust að brottnámið gæti
heppnast var mér ávallt tekið opn-
um örmum í stóra fjölskylduhúsinu
við Neshaga 15. Þar var, og hefur
reyndar alltaf verið þessi rúmu
þrjátíu ár, glatt á hjalla og gott að
koma og mikið um kvöldkaffi og
sólarkaffi í garðinum á sumrin.
Leó var mikill útivistaiTnaður á
sínum yngi'i árum og stundaði skíði
og gekk á fjöll og jökla með vinum
sínum. Því var gott að leita til hans
þegar ferðalög voru skipulögð eða
sérstaka staði bar á góma.
Á bjartsýnisáranum eftir stríð
byggði hann ásamt systrum sínum
Ástu og Fjólu fjórbýlishúsið á Nes-
haga 15, sem sýnir vel fyrirhyggju
hans og dugnað, enda hefur húsið
verið eins konar ættaróðal síðan.
Ég hef þrisvar búið um skeið í hús-
inu með Leó og Fríðu. Fyrst í
námshléum og síðar tvisvar á með-
an við Stebba vorum að byggja eig-
in íbúðir. Á þessum árum kynnt-
umst við auðvitað enn betur og
tvær dætur okkar nutu þess um
tíma að alast upp í afahúsi.
Leó og Fríða ferðuðust mikið er-
lendis og heimsóttu okkur m.a. til
Stokkhólms á námsáranum. Þá var
farið um alla borgina og gömul
kynni Leós af Stokkhólmi úr frægri
ferð frá ‘47 endurnýjuð, enda var
hann mjög áhugasamur alla tíð um
byggingarlist. Lengi býr að fyrstu
gerð stendur einhvers staðar. Ég
held að þessi orð hafi sannast á
Leó.
Síðustu árin hefur hann gengið
með vinum sínum um hverja helgi á
sunnudagsmorgnum um götur, fjöll
og firnindi. Utivist var honum
nauðsynleg. Af gömlu göngugörp-
unum fjórum er nú aðeins einn eft-
ir.
Leó Eggertsson var í mínum
huga einn af fastapunktum tilver-
unnar. Hann var hornsteinn fjöl-
skyldunnar sem ávallt var boðinn
og búinn til aðstoðar við hvers kyns
vanda. .
Hans verður því sárt saknað.
Jón Sigurjónsson.
Orð eru ekkert annað en tákn
mannsins fyrir það sem hann
skynjar. Mál er þó i eðli sínu ófull-
komið að því leyti að það getur ekki
tjáð þær tilfinningar og minningar
sem skipta hverja manneskju
mestu máli í lífinu. Þetta er nokkuð
sem hver sá sem reynir að skrifa
minningargrein þarf að glíma við.
Það er nokkuð ljóst að það er úti-
lokað mál að ég geti nokkru sinni
fest niður á blað þá þýðingu sem afi
minn hafði fyrir mig, þótt hér sé
gerð tilraun til þess. Ég fékk að
búa í sama húsi og hann í nær 17 ár
og er þakklátur fyrir hvert eitt og
einasta. Hann hefur alla mína ævi
verið órjúfanlegur þáttur í mínu
daglega lífi, sem og sá maður sem
ég hef borið einna mesta virðingu
fyrir. Fyrst og fremst var hann þó
mér og öðram góður vinur og kær
maður.
En þetta era bara orð. Það eru
líka bara orð að segja hversu mikið
ég elskaði hann og hvað það er mér
dýrmætt að hafa farið með honum í
sumarbústað fyrir fjóram áram og
horft á heimsmeistarakeppnina
með honum. Þetta eru orð yfir
minningar sem enginn getur skilið
nema sá sem geymir þær. En það
sem skiptir máli er ekki orð. Það
sem skiptir máli er að svo lengi sem
ég lifi mun ég bera minningu hans
afa í brjósti mér og vera þakklátur
fyrir að hafa fengið að þekkja hann
í þessi 17 ár.
Gunnar Hrafn Jónsson.
Við eram glaðar. Glaðar af því að
við áttum frábæran afa og mirining-
arnar um hann eru allar góðar.
Þegar við vorum litlar fór hann
oft með okkur niður að Ægisíðu
þar sem fjaran var grandskoðuð
sem og hænurnar sem þar bjuggu.
Stundum vorum við heppnar og
fengum að verða eftir hjá afa og
ömmu og jafnvel að sofa undir
borðstofuborðinu. Það var alltaf
glatt á hjalla í þessum heimsóknum
og gátum við hlaupið um allt hús
og fengið sögur og athygli á hven'i
hæð.
Þegar við urðum eldri uppgötv-
uðum við að ekki var svo mikill
stærðarmunur á okkur og afa. Kom
það sér einstaklega vel þar sem afi
var alltaf tilbúinn að gefa okkur
gömul föt úr geymslunni. Þau vora
í okkar augum hin besta tískuvara.
Oft fórum við því heim með jakka
eða skyrtu eftir heimsókn á Nes-
hagann.
Gaman var að fá sér tesopa með
afa og þá sagði hann oft margar
sniðugar sögur. Til dæmis söguna
um hvernig hann einu sinni á æv-
inni neyddist til þess að drekka
kaffi, sem honum annars þótti
ódrekkandi, þegai' hann var kaldur
og blautur í jöklaferð.
Afi var alltaf jafn skemmtilegur
og góður við okkur og aldrei mun-
um við eftir því að hann hafi
skammað okkur eða byrst sig.
Hann tók alltaf fagnandi á móti
okkur þegar við komum í heimsókn
og stóð þá gjarnan á stigapallinum
og söng „Sértu velkominn heim...“
þegar við gengum upp stigann.
Við erum þakklátar fyrir að hann
þarf ekki ekki lengur að finna til og
minningin um yndislegan mann lifir
með okkur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
Mn ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Gunnhildur, Ingunn og Björg.