Morgunblaðið - 07.08.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 7. ÁGÚST 1998 39
i
i
j
1
i
i
j
i
1
3
í
I
J
I
I
I
I
+ Sígursteinn R.
Ámason tré-
smíðameistari fædd-
ist á Syðri-tílfsstöð-
um í Landeyjum 19.
desember 1905.
Hann lést á heimili
sínu 30. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans vom hjónin
Guðbjörg Sigurðar-
ddttir húsmdðir, f.
18.9. 1879; d. 10.2.
1962, og Ami Jdns-
son trésmíðameist-
ari, f. 22.7. 1874 í
Landeyjum, d.
18.11. 1953. Systkini Sigursteins
vora Guðfinna, f. 2.6. 1901, d.
30.4. 1975, Óskar, f. 8.4. 1904, d.
20.2. 1959, Jóna Þdmnn, f. 4.7.
1907, d. 18.3. 1980, Guðbjörg
Lilja, f. 4.12. 1909, d. 2.11. 1987,
Ámý, f. 3.10. 1911, Dagmar, f.
23.7. 1914, d. 30.10. 1972, Ás-
laug, f. 6.6. 1917, auk uppeldis-
bröðurins Sigurðar Jönssonar, f.
1.10.1916, d. 7.2.1998.
Árið 1931 kvæntist Sigursteinn
Sigríði Ólafsdóttur, f. 4.8. 1911 í
Landamötum í Vestmannaeyjum.
Dætur þeirra em: 1) Áslaug, f.
Ég vil þakka Steina mínum allt
það sem hann hefur verið mér frá
því að ég kynntist Möggu dóttur
hans í sjö ára bekk í barnaskóla.
Magga átti heima á Hringbraut 61
en ég á 51. Við urðum fljótt góðar
vinkonur og ég heimalningur á
heimili hennar. Foreldrar hennar,
Silla og Steini voru mér ávallt ein-
staklega góð og létu mig aldrei
finna að ég væri þar of mikið. Heim-
ilið var líflegt myndarheimili. Mikið
var um gestakomur og vel tekið á
móti öllum. Alltaf átti Silla góða
köku með kaffinu. Þar var heldur
ekki setið auðum höndum. Alls kyns
hannyrðir voru stundaðar uppi í
íbúðinni en niðri í kjallaranum og í
bflskúrnum réð húsbóndinn ríkjum
og töfraði fram alls kyns húsbúnað.
Það var sérstök tilfínning að fara
niður í kjallarann, kíkja inn í
geymslurnar og enda í herberginu
sem sneri út að garðinum en þar
var Steini að setja saman eitthvað
fallegt. Það lék allt í höndunum á
honum og sama hvað þurfti að laga,
breyta , bæta eða búa til, allt gerði
hann af vandvirkni og alúð. Einu
sinni hjálpaði hann okkur Möggu að
búa til líkön af sveitabæjum sem við
settum síðan Ijósaperu inn í og
bómull á þakið og skreyttum með
jóladóti. Magga fékk eitt hús og ég
annað. Ég var ekld skilin útundan.
Steini var í félagsskapnum
Akoges sem hélt árlega jólaböll fyr-
ir böm félagsmanna. Þangað var
mér boðið og naut vel.
Þegar ég var stelpa vora ekki
margir sem áttu bíl. Silla og Steini
áttu bíl og fór fjölskyldan oft í
sunnudagsbfltúr út úr bænum. Þar
sem ég var oftast á staðnum þegar
leggja átti af stað í ferðirnar var
mér alltaf boðið með. Þetta voru
skemmtilegar ferðir og mér til mik-
illar ánægju. Ég þakka sérstaklega
fyrir þær og að láta mér aldrei finn-
ast ég vera fyrir. Hjónin hugsuðu
mjög vel um bílana sína og áttu þá
lengi. Síðasta bílinn sinn, rauða
Toyotu, eignuðust þau árið 1967.
Steini var ekki ragur við að aka þó
aldraður væri. Það var bara sett í
afturábak og skellt sér út í umferð-
ina á Hringbrautinni án þess að
hika. Hann var farsæll bflstjóri og
ekki er mér kunnugt um nema eitt
óhapp sem hann lenti í. Þá var ég
sem endranær farþegi í sunnudags-
bíltúr á Þingvöllum þegar keyrt var
á hann þar. Það meiddist enginn og
sá lítið á bílunum. Steini mun hafa
verið með elstu bflstjórum á land-
inu. Það er ekki meira en ár síðan
hann hætti að keyra. Þegar hann
hætti að smíða heima gerðist hann
smiður hjá Háskóla íslands og vann
þar í mörg ár. Hátt á níræðisaldri
gerði hann upp gömul húsgögn fyrir
Möggu af mikilli snilld. Mér fannst
25.9. 1932. Maki
Sverrir Sch. Thor-
steinsson jarðfræð-
ingur, f. 18.6. 1928.
Þau skildu. Böm
þeirra: Þorsteinn,
tannlæknir, f. 18.5.
1952, Brynhildur,
ráðgjafi, f. 2.1. 1954
og Arni, læknir, f.
16.4. 1962. 2) Mar-
grét Ósk, f. 5.3.1945.
Maki Kristján Egils-
son flugstjöri, f.
31.12. 1942. Dætur
þeirra: Anna Sigríð-
ur, viðskiptafræð-
ingur, f. 20.9. 1967, og Asta, lög-
ft’æðingur, f. 21.5. 1971. Bama-
bamabömin em orðin átta.
Sigursteinn flutti til Reykja-
víkur ásamt foreldrum og
systkinum vorið 1906. Fjöl-
skyldan bjd lengst á Nýlendu-
götu 21 þar sem Árai faðir hans
hafði trésmíðaverkstæði sitt.
Árið 1934 byggði Sigursteinn
húsið Hringbraut 61 þar sem
hann bjd til dauðadags.
títför Sigursteins fer fram
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Steini geta allt. Hann var sífellt
starfandi. Hann var traustur, áreið-
anlegur og samviskusamur. Það var
erfitt fyrir athafnasaman mann eins
og Steina að verða áhorfandi og
hafa ekki heilsu til að taka þátt í
framkvæmdum. Steini var klettur,
fastur punktur í tilveranni sem við
viljum halda í. Það getum við því
miður ekki endalaust. Hans bíða nú
önnur verkefni á öðram slóðum.
Hans er sárt saknað. Guð blessi þig
og leiði, Steini minn.
Ása K. Oddsdóttir.
Sólmánuður er nýliðinn og hálfn-
að sumar samkvæmt gömlu tíma-
tali. Á þessum tímamótum lést á
heimili sínu, Hringbraut 61, má
segja í faðmi sinnar umhyggjusömu
konu, Sigríðar Ólafsdóttur frá
Landamótum í Vestmannaeyjum,
hinn sérlega vinnusami og gjörhygli
iðnaðarmaður Sigursteinn Árnason
93 ára. Eins og þetta sumar hefur
fært suðvesturhluta landsins sól-
bjarta daga, bar Sigursteinn með
sér góðvild og hlýhug. Til að mynda
sagði eitt barnabarn hans mér:
„... að bæri vanda að höndum, var
engin ákvörðun tekin, nema tala við
afa.“
Frá Úlfstöðum í Landeyjum er
hann 9 mánaða fluttur með tveimur
systkinum sínum til Reykjavíkur.
Við Nýlendugötuna býr Ámi Jóns-
son sér og konu sinni, Guðbjörgu
Sigurðardóttur, og börnum þeirra
átta og einu fósturbarni heimili. Á
þessum slóðum gerir hann sér tré-
smíðaverkstæði.
Rétt fermdur er Sigursteinn ráð-
inn á togara. Sjómennsku stundaði
hann í um þrjú ár en þá tók faðir
hans hann sem iðnsvein í trésmíði á
verkstæði sitt. Eftir að hafa lokið
meistaraprófi, réðst Sigursteinn til
timburverslunar Áma Jónssonar og
stjórnaði þar smíðavélum í 16 ár.
Hann starfrækir svo í 15 ár eigið
verkstæði. Handbragð hans á ýms-
um heimilismunum vakti athygli.
Forráðamenn Háskóla Islands sáu í
þessum handlagna trésmið völund,
sem skólann vanhagaði um til að
annast viðjgerðir. Sigursteinn réðst
1967 til HI og leysti af höndum fjöl-
mörg verk af dáðri vandvirkni.
Áttatíu og átta ára verður Sigur-
steinn vegna veikinda að leggja nið-
ur störf. Haft er eftir einum for-
ráðamanni skólans: ....að aldrei
hefði þessi önnum kafni smiður
kvartað."
Árið 1931 kvongaðist Sigursteinn
sérlega vel gerðri stúlku úr Eyjum.
Hún var æskuvinkona Ásdísar Jes-
dóttur konu minnar. Ég kynntist
því náið þessum ágætu hjónum og
dætram þeirra tveimur Áslaugu og
Margréti - og móður Sigríðar, Geir-
laugu, sem átti lengi athvarf hjá
þeim hjónum að Hringbraut 61. Það
hús reisti Sigursteinn 1961. Þar
nutu margir alúðar og velvildar. í
þeim hópi er fjölskylda mín. Þau
hjón vora heimakær, en til þeirra
máttu allir koma - og vora vel-
komnir. Þau unnu bæði kristilegu
starfi og nutu vel starfa Nessóknar.
Getur verið að Sigursteinn hafi
verið í iðnaðarfélagi. Hafi svo verið
hefur hann unnið því vel. Ég er
kunnugur störfum hans í félaginu
Akóges. Við vorum þar báðir félag-
ar. Störf hans verða best skoðuð í
nafnbótinni heiðursfélagi, sem hann
ávann sér. í rúman tug ára var Sig-
ursteinn í stjórn Sparisjóðs Reykja-
víkur og nágrennis. Hann fékk sig
lausan úr stjórninni 82 ára. Uppúr
1950 var félögum úthlutað svæðum í
Elliðavatnsheiðinni (Heiðmörk).
Félagið Akóges var eitt í flokki
fyi’stu landnema á Mörkinni. Voru
þau Sigríður og Sigursteinn ötult
skógræktarfólk meðan heilsa leyfði.
Sigursteinn var sérstakur snyrti-
og hirðumaður. Vel lýsa þessir eig-
inleikar sér í að bifreiðaumboð
keypti fyrir skömmu 33 ára bifreið
þeirra hjóna, því að hún var sem ný
og er til sýnis hjá umboðinu.
í Borgarspítalanum naut Sigur-
steinn góðrar hjúkrunar og umönn-
unar Jóns Högnasonar læknis, en
heima óskaði Sigursteinn að deyja
og sú ósk var uppfyllt.
Við sem nutum starfa, félags-
skapar og vináttu Sigursteins Áma-
sonar minnumst hans af þökk og
virðingu.
Samúð í sorg felst í þessum minn-
ingarorðum til eiginkonu og ann-
arra ástvina.
Þorst. Einarsson.
Sigursteinn, eða Steini eins og
hann var jafnan nefndur af ættingj-
um og vinum og ég mun nefna hann
í þessari grein, var þriðja bam for-
eldra sinna. Eins og Steini átti kyn
til var hann snemma handlaginn og
þótti smiður að upplagi eins og
raunar systkini hans öll voru og eru
systur hans einnig þekktar fyrir fal-
legt handbragð og lagni svo sem út-
saum og fleira.
Það lá því nokkuð beint við að
Steini færi til náms í húsgagnasmíði
hjá föður sínum er hann hafði aldur
til, en Árni hafði lengi verkstæði sitt
við Nýlendugötuna og smíðaði þar
húsgögn, innréttingar o.fl., en sjálf-
ur þótti Árni hinn mesti hagleiks-
maður. Steini lauk smíðanáminu og
Iðnskólanum með góðu lofi til bókar
og handa, því hann var greindur vel.
Síðan hófst lífsstarfið, sem að sjálf-
sögðu voru smíðar af hinni fjöl-
breyttustu gerð. Hann vann fyrst
lengi hjá Trésmíðaverkstæði Áma
Jónssonar, jafnframt byggði hann á
þeim tíma upp sitt hús og heimili á
Seljavegi 31 og síðar á Hringbraut
61, en þar hóf hann einnig sinn eigin
atvinnurekstur og smíðar. Þar bjó
hann alla tíð síðan, farnaðist vel og
sá vel fyrir sér og sínum. Steini hóf
störf hjá Háskóla íslands við smíðar
og viðgerðir er hann var 67 ára að
aldri og vann þar til 88 ára aldurs
og þóttu handtök hans þar góð og
örugg fyrir þá stofnun. I fáum orð-
um er þetta saga Steina hvað við-
kemur lífsstarfi hans.
Jafn traustur og farsæll maður
og Steini var komst ekki hjá því að
taka nokkurn þátt í störfum sam-
borgara sinna. Þannig var hann t.d.
um tíu ára skeið í stjórn Sparisjóðs
Reykjavíkur og nágrennis og tók
mikinn þátt í því starfi er þar var
unnið, sérstaklega af iðnaðarmönn-
um hér í borginni. Hann var heið-
ursfélagi í Akoges og naut þess að
dvelja þar með góðum félögum.
Steini var kvæntur góðri og rögg-
samri konu, Sigríði Ólafsdóttur,
ættaðri úr Vestmannaeyjum. Þau
voru ætíð samhent og dugleg og góð
heim að sækja. Um hverja helgi
degi fóru þau í sóknarkirkju sína,
Neskirkju, og nutu vel þeirrar
stundar. Þar tóku þau einnig á
margan hátt þátt í starfi aldraðra,
sem þar er unnið. Steini var kvikur
á fæti og léttur í lund, ætíð hinn
mesti reglumaður. f skoðunum var
hann hreinn, hispurslaus og rök-
fastur, rólyndm’ en fastur fyi’ir.
Hverju hans orði mátti treysta. Á
góðri stund var hann hláturmildur
og kátur. Ég þakka mági mínum
samfylgdina og kveð góðan dreng.
Agnar Ludvigsson.
Afí á Hring var orðinn 92 ára
þegar hann dó. Hann hafði verið
mikið veikur í þó nokkurn tíma og
var orðinn veikbyggður. Þrátt fyrir
það er erfitt að sætta sig við þá til-
hugsun að afi sé farinn. í minning-
unni er afi hins vegar alltaf hress,
frískur og vinnuglaður - best mun-
um við eftir honum með hamar eða
hefil í hönd og nagla milli varanna
að smíða eða dytta að. Afi var lista-
smiður og það einkenndi hann
hversu vel hann hélt við eignum sín-
um. Húsið þeirra afa og ömmu á
Hringbraut 61 ber því glöggt vitni
og sömuleiðis rauði bfllinn hans afa,
sem hann hafði átt í rúm 30 ár.
Hans síðustu verk vora að lakka
útihurðina, selja bílinn sinn og taka
til í kolageymslunni - allt skyldi
vera frágengið þegar kallið kæmi.
Það má segja að heimili afa og
ömmu á Hring hafi alltaf verið mið-
punkturinn í tilveru okkar systr-
anna. Þegar við voram litlar fórum
við okkar fyrstu strætóferð einar til
afa og ömmu. Amma tók á móti
okkur og við systurnar „hjálpuðum
henni“ að búa til hádegismat fyrir
afa sem gekk alltaf heim í mat úr
vinnunni stundvíslega klukkan tólf.
Við fengum oft, við mikinn fögnuð,
að gista þar um helgar og þá var
alltaf líf og fjör. Við fengum að sofa
á svefnbekk í stofunni og sofnuðum
út frá slögunum í stóru klukkunni
hans afa. Á morgnana vorum við
svo fluttar í hjónarúm afa og ömmu
og þai’ var okkur fært í rúmið.
Aldrei heyrðist styggðaryrði frá afa
þótt fjörið hafi oft verið ansi mikið.
Stundum fór hann með okkur niður
að Tjöm að gefa öndunum á meðan
amma bjó til hádegismatinn eða tók
okkur með sér niður í kjallara þar
sem við fengum að setja gömul dag-
blöð í kolaofninn, sem notaður var
til að hita upp húsið. Afi átti það líka
til að færa okkur spaða, sem hann
sagaði úr krossviðarafgöngum, til
að moka með. Á unglingsárunum
stóð afi fyrir því að við fengum
vinnu í Háskólagörðunum, en hann
var smiður hjá Háskóla íslands í
mörg ár. Þá var gott að vita til þess
að afi var alltaf nærstaddur því hon-
um fylgdi svo traustvekjandi og
þægilegt andrúmsloft.
Áfi á Hring var stoltur af barna-
börnunum sínum og hvatti okkur til
náms. Þau amma lögðu okkur líka
lið svo um munaði með því að leyfa
okkur að búa í kjallaraíbúðinni á
Hringbraut á meðan á háskólanámi
okkar stóð. Fór reyndar svo að úr
dvölinni teygðist og enn í dag býr
önnur okkar á Hringbraut með fjöl-
skyldu sína og nýtur nú nálægðar-
innar við ömmu á Hring.
Bömin okkar tvö, yngstu barna-
bamabörn afa á Hring, nutu þess að
heimsækja afa og ömmu á hverjum
morgni. Þá lá leiðin alltaf fyrst inn í
svefnherbergi til að heilsa upp á
langafa. Hann tók þeim alltaf vel og
var glaður að sjá þau. Þeim þótti
ekki síður gaman að hitta hann og
enn í dag þeysast þau inn í svefn-
herbergi að leita að afa.
Afi var fæddur árið 1905 og hafði
þvi lifað misjafna tíma og reynt ým-
islegt. Það var gaman að spyrja afa
út í söguna. Fram á síðasta dag bjó
hann yfir góðu og skýru minni og
sagði skemmtilega frá. Afi fygldist
alltaf vel með tíðarandanum og var
fljótur að tileinka sér tækninýjung-
ar, hann fékk einna fyrstur manna
hér á landi rafmagnseldavél, bíl og
glæsileg smíðatæki sem hann fékk
send hingað til landsins á stríðsár-
unum. Afi keypti sér ungur mótor-
hjól og geystist á því um sveitir
landsins með ömmu aftan á. Afi var
alltaf með á nótunum og hafði
ákveðnar skoðanir og var ekki í
vandræðum með að taka ákvarðan-
ir.
Þegar lífshlaup afa er skoðað er
Ijóst að hann var lánsamur maður.
Hann naut sérlega góðrar heilsu,
átti fjölskyldu sem elskaði hann og
eiginkonu sem hélt honum í örmum
sér þegar hann dó. Heitasta ósk afa
var að deyja heima á Hringbraut og
honum veittist sú ósk. Þótt söknuð-
SIGURSTEINN
ARNASON
urinn sé mikill erum við sátt við að
afi skuli nú hafa fengið hvfld. Hann
var orðinn veikur og það átti ekki
við hann. Við kveðjum afa á Hring
með kæra þakklæti fyrir allt sem-*
hann gerði fyrir okkur.
Anna Sigríður og Ásta.
Elskulegur afi minn er látinn og
enginn kemur í hans stað. Hann
reyndist mér og börnum mínum
betri en orð fá lýst. Hann skipaði
mikilvægan sess í fjölskyldunni, svo
mikilvægan að ég varð þess strax
áskynja sem stelpukrakki og óskaði
þá eftir því að hann yrði í ellinni
frystur og geymdur svo hann gæti
orðið eilífur. Ékki varð af því en ei-
lífur verðm’ hann í hugum okkar
allra sem stóðum honum nærri. Ég ^
óx afa mínum hratt yfir höfuð enda
hann hvorki hávaxinn né mikill á
velli. Var hann samt reffilegur kai’l
og vildi vera í frakka og með hatt á
mannamótum. Jafnvel síðustu hálf-
tímana sem hann lék sér við smíðar
sárlasinn úti í bílskúr bar hann hatt
á höfði. Ekki sóttist afi mikið eftir
félagsskap. Hann var sjálfum sér
nógur en naut samvista við fjöl-
skylduna sem varla varð þverfótað
fyrir á heimili þeirra ömmu og afa
við Hringbraut. Þar var hann
þungamiðja, og naut óblandinnar
virðingai’ ungra og aldinna eins og
um höfðingja væri að ræða. Kannski
var hann höfðingi. Að minnsta kosti
ráku þau heimilið eins og höfuðból _
sem reist var á gömlum gildum heið-
arleika, trúmennsku og vinnusemi
þar sem allir vora alltaf velkomnir.
Afi fjasaði aldrei, hann var maður
fárra orða en stóð við þau og studdi
ótrauður fjölskylduna og þá sem
henni tengdust. Sérkennileg og
spaugileg þótti mér sú mótsögn sem
gætti milli vanafestu hans, næstum
íhaldssemi á sumum sviðum, og svo
þess hversu mildll framfarasinni
hann var og opinn fyrir nýjungum.
Hann var viðlesinn og fylgdist feiki-
lega vel með bæði þjóðmálum og mál-**'
efnum ytra. Hann var t.d. einna fyrst-
ur manna í Reykjavík til að þora að
trúa á raímagnsorku, keypti raf-
magnseldavél handa ömmu og reyndi
að sannfæra hana um að slík yrði
framtíðin. Smiðurinn sjálfur var líka
með fyrstu mönnum á Islandi til að fá
sér vélhjól, síðar bifreið og átti hann
eftir að verða einn elsti ökuþór lands-
ins, okkur yngri kynslóðinni til smá-
hrellingar. Ekkert okkai’ gat þó hugs-
að sér að vega að stolti afa með því að
hindra akstur hans, okkur þótti ein-
faldlega allt of vænt um hann.
Elsku afi minn, ég veit þig lang-
aði að skyggnast inn í nýjasta
mannvirki Islendinga, Hvalfjai’ðar-
göngin. Það lánaðist ekki, en flest ^
annað náðist á þinni löngu góðu ævi.
Þakka þér fyrir allt.
Brynhildur Sch. Thorsteinsson.
Afi minn, Sigursteinn Ámason,
er látinn.
Afi kvæntist eftirlifandi eiginkonu,
Sigríði Ólafsdóttur, og eignuðust þau
tvær dætur, fimm bamaböm og
bamabamabömin era nú átta.
Þau reistu hús á Hringbraut 61 í
Reykjavík og bjuggu þar myndar-
heimili. Heimsóknir til ömmu og afa
voru tíðar og var heimili þeirra mið-
punktur meðal fjölskyldunnar. Þar
var vel tekið á móti öllum og ávallt
gott að koma. Samheldni þeirra**-
hjóna, dugnaður og umhyggja fyrir
fjölskyldunni, var mér styrkur og
hvatning í uppvexti sem og enn í dag.
Afi lærði trésmíðar og vann við
þá iðn. Elja afa náði langt út fyrir
hefðbundinn vinnudag og sinnti
hann þá oft smiðsverkum stóram og
smáum fyrir fjölskyldu og vini.
Hjálpsemi og óeigingjarnt vinnu-
framlag skilur eftir mörg vel unnin
verk. Afi var einn stofnfélaga
SPRON og sat þar lengi í stjórn.
Hann var skynsamur maður, ráða-
góður og heill í öllum samskiptum.
Til hans var gott að leita. ~
Minningar um afa eru mai’gar og
góðar. Ég er þakklátur hans leið-
sögn og samfylgd.
Afi minn, hvíldu í friði.
Árni Sch. Thorsteinsson,
Bandaríkjunum.
• Fleirí miiiningargreinar um
Sigurstein Ámason blða birtingar og^ft
munu birtast í blaðinu næstu daga.