Morgunblaðið - 30.08.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 30. ÁGÚST 1998 43
ÞORUNN
HAFSTEIN
+ Þórunn J. Haf-
stein fæddist í
Reykjavík 23. ágúst
1912. Hún lést á
heimili sínu í Red
Deer í Alberta í
Kanada 16. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voi-u
Marinó Hafstein
sýslumaður og Þór-
unn E. Hafstein
húsmóðir. Eftirlif-
andi eiginmaður
Þórunnar er dr.
Sveinn Þórðarson.
Foreldrar hans
voru Þórður Sveinsson læknir á
Kleppi og Ellen Kaaber hús-
móðir. Þau áttu þrjú böm, þau
em: 1) Marinó, f. 1941. Maki
Svanhildur Alexandersdóttir, f.
1945. Þau eiga tvær dætur, Þór-
unni Björgu, f. 1971 og Elínu
Dís, f. 1973, og tvö barnabörn,
Marinó Óla, f. 1992 og Mána, f.
1998. Marinó á tvo syni frá
fyrra hjónabandi, Svein, f. 1963,
og Sverri, f. 1965. 2) Þórður, f.
1945. Maki Mona Billey, f. 1955.
Þau eiga fjögur börn, Nyja, f.
1981, Sando, f. 1982, Kara, f.
Mamma var ekki aðeins
mamma mín, hún var líka besta
vinkona mín. Ég er svo heppin að
hafa átt hana. Hún var alltaf til
staðar þegar eitthvað bjátaði á.
Hún var alltaf sanngjörn og já-
kvæð, aldrei stjómsöm eða kröfu-
hörð. Hún átti góða ævi með föður
mínum, Sveini, og ekki man ég
eftir misklíð á milli þeirra. Hún
var líka dásamleg amma, alltaf til-
búin að passa barnabörnin, og
þegar hún var beðin um að gæta
þeirra var svarið einatt að börnin
væru besti félagsskapurinn. Hún
elskaði þau umfram allt. Fyrr á
árum eyddi hún miklum tíma í
sjálfboðavinnu á barnadeild
sjúkrahússins í Red Deer. Hún
var sannur vinur og besta mann-
eskja sem ég get hugsað mér.
Blessuð sé minning hennar.
Ellen Nína, Kanada.
Amma mín var hlý og hjartagóð
kona sem alltaf vildi allt fyrir alla
gera. í hvert sinn sem við komum
í heimsókn tók hún á móti okkur
með hlýju viðmóti og blíðu brosi.
Hún dekraði við okkur og sá alltaf
1987 og Laila, f.
1990. 3) Ellen, f.
1949. Hún á fjórar
dætur, Þórunni Jó-
hönnu, f. 1975,
Ragnheiði Katrínu,
f. 1977, Ingu Rós, f.
1979, og Elínu f.
1985, og tvö barna-
böm, Svein Emanu-
el, f. 1993, og Mari-
ah, f. 1996.
Þórunn lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík árið
1931. Hún gerðist
þá blaðamaður hjá Morgunblað-
inu og var fyrsta konan sem
kom til starfa á ritstjórn blaðs-
ins.
Þórunn og Sveinn bjuggu á
Akureyri frá 1943 þar til Sveinn
gerðist fyrsti skólameistari
Menntaskólans á Laugarvatni
árið 1953. Þau fluttust síðan
vestur um haf til Kanada árið
1959.
Þómnn var jarðsett í kirkju-
garðinum á Tindastóli í Mar-
kerville í Alberta 24. ágúst síð-
astliðinn.
til þess að okkur vanhagaði ekki
um neitt. Amma hugsaði alltaf
fyi'st um hag annarra. Jafnvel á
sínum síðustu dögum þegar hún
var orðin mjög veik og átti erfitt
með andardrátt reyndi hún að
spyrja mig hvort mig vanhagaði
um eitthvað eða hvort ég væri
svöng. Þannig manneskja var hún.
Þegar ég var sorgmædd, eða
þegar mér leið illa gat ég alltaf
treyst á ömmu mína. Hún var svo
einíæg og gaf mér svo góð ráð.
Það væri erfitt að reyna að finna
galla í fari hennar því í hreinskilni
sagt var þar enga að finna. Ef
maður ætti að álasa henni fyrir
eitthvað þá væri það fyrir að taka
ekki nægan tíma fyrir sjálfa sig.
Hún hafði endalausa ást að gefa
fjölskyldu sinni og það mikilvæg-
asta í hennar lífi var að vera með
fjölskyldunni og afa mínum. Mér
finnst ég vera heppin að hafa alist
upp nálægt henni allt mitt líf. Hún
talaði alltaf mikið um börnin sín
og barnabörnin og alltaf fann hún
eitthvað sérstakt í fari okkar allra.
Að lokum vildi ég segja að ef
englar væru til á jörðu niðri þá
hefði amma mín verið ein af þeim.
MARÍA
MAGNÚSDÓTTIR
+ María Magnúsdóttir fæddist
í Reykjavík 26. ágúst 1951.
Hún lést í Landspítalanum 17.
ágúst síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Vídalinskirkju
í Garðabæ 26. ágúst.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir,
það sjáum við betur og betur. Enn
einu sinni er ungri manneskju kippt
úr blóma lífsins aðeins 47 ára gam-
alli. Af hverju, spurjum við okkur?
Ekkert svar. Við höldum að það sé
einhver tilgangur með þessu, við
viljum trúa því, ég trúi því.
Mér brá þegar ég heyrði um veik-
indi Maríu. Ég var að byrja aftur að
vinna eftir sumarfrí. Ekki grunaði
mig að María myndi veikjast svona
hastarlega. Við byrjuðum að vinna á
sama tíma á Grensásdeildinni. Við
unnum mikið saman og kynntumst
því þó nokkuð. Það var gott að vinna
með Maríu. Hún var svo ljúf og góð,
tók öllu með hægð og jafnaðargerði.
Aldrei man ég eftir að hún skipti
skapi í vinnunni og dugnaðarforkur
var hún. Hún var virkilega góð við
sjúklingana og hugsaði um þá alúð-
lega. Brosti svo fallega og gantaðist
dálítið við þá. Þeim leið vel í návist
hennar. Við gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar og unnum vel
saman. Við áttum einnig skemmti-
stundir saman þegar við deildar-
systur gerðum okkur glaðan dag ut>-
an vinnunar. Ekki grunaði mig að
við ættum ekki eftir að sjást aftur
þegar við kvöddum hvor aðra á leið í
sumarfrí í vor. Þau hjónin höfðu
ákvðeið að fara um landið í sumar og
mikið hlakkaði María til að skoða
ættarslóðir sínar, en þá veiktist hún
og komst ekkert. Eg mun ávallt
sakna þín, María. Það á við okkur
allar, starfssystur hennar.
Ég votta ástvinum Maríu,
Tryggva og börnum, mína innileg-
ustu samúð. Megi Guð gefa ykkur
styrk í ykkar mikla missi og sorg.
Styrk til að takast á við hlutina að
nýju. Guð varðveiti ykkur öll. Ég
kveð þig, María, með þessum fá-
tæklegu orðum og hugsa aftur í tím-
ann með söknuði.
Minninguna um þig ég geymi,
héríþessumheimi.
Þakka þér allt og allt, elsku María.
Þín starfssystir,
Heiðrún Elsa Harðardóttir
sjúkraliði.
Ég þakka Guði fyrir að hafa leyft
okkur að hafa hana hjá okkur
svona lengi og gefið okkur margar
yndislegar minningar um hana.
Hún kenndi okkur að elska og
bera virðingu hvert fyrir öðru og
að hlusta á náungann.
Á sínum síðustu dögum sýndi
hún okkur hversu hugrökk hún
var, þegar hún háði sína lokabar-
áttu við krabbameinið. Ég mun
alltaf elska ömmu mína og muna
eftir henni.
Þórunn Jóhanna, Kanada.
Þegar hún var á Akureyri, gift
kona, var til þess tekið að um-
hverfið fríkkaði við nærveru henn-
ar. Þórunn Hafstein - hún Tóta
Hafstein - eins og hún var jafnan
kölluð, eiginkona dr. Sveins Þórð-
arsonar menntaskólakennara og
síðar skólameistara á Laugar-
vatni, var ein allra glæsilegasta
kona á Islandi. Hún var fögur án
tilgerðar, eins og málverk eftir
Gainsborough, ladylike, gerði sér
enginn dælt við hana. Minnti hún
mann alltaf á rós. Sagt er að 2-3%
af konum séu gæddar þessari blæ-
fegurð, sem Tóta var gædd. Hún
var þessi dæmigerða Reykjavíkur-
dama, sem þurfti ekki að læra að
vera kvenleg (evig weiblich, eins
og Þýskarinn kallar svo). Frá því
hún var 32 ára, þarna norður við
Dumbshaf, minnti hún alltaf á
blómstrandi alparós, sem hristir
af sér frostið og kuldann og gefur
prana-yl. Þannig var hún Tóta.
Hún var blessunarlega laus við til-
gerð enda greind manneskja, vel
menntuð og lesin í bókmenntum
heimsins. Um alllangt skeið var
hún blaðamaður við stórveldið
Morgunblaðið, vann mikið með
Árna Óla, þeim orðsnillingi, Jóni
Kjartanssyni og Valtý Sigurðssyni
og gat sér orðstír fyrir fallegt orð-
færi og góðan smekk. Sem 19 ára
unglingur varð ég skotinn í henni
eins og maður les um í ástarsögu
eftir Hamsun, ég var bara ung-
lingurinn í skóginum, eins og þar
segir. Hún kom svo oft í heimsókn
til móður minnar, hennar frú Hall-
dóru, og urðu þær bestu vinkonur
í heimi og töluðu einslega, jafnvel
djarflega um lífið og tilveruna.
Mamma sagði að Tóta væri
skemmtileg. Enski rithöfundurinn
William Somerset Maugham var í
tísku á þessu tímabili hjá borgara-
legum félagsskap á Islandi. Maug-
ham var skemmtilegur, andstæða
við þessa leiðindapoka sem skrifa
á íslandi í dag, sem eru húmor-
vana og hátíðlegir og halda að þeir
séu vitrir. Hún Tóta var leiftur-
klár, þegar fjallað var um bók-
menntir, t.d. þegar talað var um
The razor’s edge, eftir Maugham.
Hún lýsti persónunum svo lifandi,
að þær komu blaðskellandi inn í
stofuna hjá skólameistarahjónun-
um, manni fannst þær af holdi og
blóði. Ég held að Tóta hafi verið
einhver minnsta hversdagsmann-
eskja sem ég hef kynnst á ævinni,
en jafnframt sú, sem ég virti fram
yfir takmörk og var feiminn við.
Af hverju svona feiminn? Engin
skýring gefin. Það er svo skrýtið,
að þegar við Tóta töluðum um
bækur, einkum skáldsögur, þá
komu fram eins og á breiðtjaldi,
lifandi myndir af fögrum konum í
síðkjólum og glæsikörlum í kjól-
fötum og eins og allt lífið væri á
frumsýningu að fagna fegurð him-
ins og jarðar. Svo heyrði maður
undirspilið, sem var Júpítersym-
fónían eftir Mozart, en Mozart er
sagður vera gæddur lækninga-
mætti. Akureyri, blessuð, hætti að
vera bær með framsóknar- og
kaupfélagsblæ, þegar Tóta gekk
um götur staðarins með allan sinn
þokka. Þegar hún talaði með sinni
fallegu röddu var einhver ómur í
loftinu, sem aldrei dvín. Nú er
Tóta horfin héðan af jörðu og að
henni er mikill söknuður. Hún lést
úti í Kanada, þar sem hún bjó
undanfarin ár. Éitt sinn bað fyrr-
verandi tengdasonur hennar mig
um að mála mynd af henni. Það
var í annað skipti og hið síðasta,
sem ég málaði eftir ljósmynd. Ég
málaði hana í Charleston-stíl, með
Charleston-hárgreiðslu og í
Charleston-kjól. Ég er svolítið
hreykinn af því, sem ég heyrði, að
hún hefði haft þessa mynd inni í
svefnherberginu sínu. Sjálfur var
RAGNHEIÐUR
KRIS TJÁNSDÓTTIR
+ Ragnheiður Krisljánsdóttir
fæddist á Patreksflrði 1.
mars 1941. Hún lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 18. ágúst síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Garðakirkju 28. ágúst.
í maí árið 1955 fermdust 19
börn í kirkjunni á Patreksfirði.
Það var óvenju stór hópur í litla
þorpinu við sjóinn. Stúlkurnar
voru 11 talsins en piltarnir 8. Við
vorum eins og gengur með ferm-
ingarbörn full af eftirvæntingu til
lífsins og fannst okkur við heldur
betur vera orðin merkileg, komin í
fullorðinna manna tölu. 011 höfum
við trúlega fengið hefðbundnar
fermingargjafir þeirra tíma, úr frá
mömmu og pabba og stelpurnar
skartgripi með semelíusteinum,
veski og hálsklúta, bækur og sitt-
hvað fleira. Strákarnir fengu sum-
ir hverjir rakgræjur og þótti stelp-
unum það heldur betur fyndið og
var mikið hlegið að því í þeirra
herbúðum. Það þurfti lítið til á
þessum árum að vekja hlátur og
kátínu. Hópurinn var samhentur
og góður. Frá frumbernsku höfð-
um við þekkst, byrjað jafnt í skóla
og tekið þátt í lífinu í litla þorpinu
eins og börn þess tíma. Við þekkt-
um ekki lífsgæði nútímans þau
sem eru ómissandi í dag svo sem
sjónvarp og myndbandi, Internet
og fleira. Það var lítið sem raskaði
ró okkar og lífið var í föstum
skorðum. í endurminningunni er
eins og alltaf hafi verið sólskin öll
sumur og svo komu veturnir með
snjó og tilheyrandi snjókasti og
snjóhúsabyggingum. Á sunnudög-
um var sýnd kvikmynd og minnis-
stæðastar eru Roy og Trigger og
Tarzan og Jane.
Ekki löngu eftir fermingu fór hóp-
urinn að tvístrast. Sumir fóru burt í
skóla og aðrir létu sér nægja þá
menntun sem heima fékkst. Misjafn-
ar aðstæður ollu því að ekki gátu allir
gengið menntaveginn en flesth' létu
sér ekld nægja minna en gagnfræða-
próf og fóru þá helst í heimavistar-
skóla til þess að ná í þá menntun.
Ragnheiður Kristjánsdóttir var
ein af stúlkunum 11 úr þessum hópi.
Hún er sú sjötta úr hópnum sem
kveður þessa jarðvist. Finnst okkur
sem eftir lifum vera höggvið heldur
fast í okkar hóp því fyrr á þessu ári
lést elskulegur fermingarbróðir
okkar, Guðmundur Jóhannsson,
sem við einnig minnumst og sökn-
um. Ragnheiður lést þriðjudaginn
18. ágúst, eftir tæplega viku sjúkra-
húslegu. Hún hafði átt við ýmis
veikindi að stríða um alllangt skeið,
en ekki gerðum við okkur grein fyr-
ir að endalokin væru svona nærri.
Að leiðarlokum koma minning-
arnar fram í hugann bjartar og
fagrar frá bernsku- og æskuárum
okkar heima á Patró. Þó fundum
hafi fækkað þegar hópurinn fór út í
lífið og hver og einn þurfti að takast
á við tilveruna og skapa framtíð sér
og sínum til handa þá lifir alltaf
minningin um það sem var. Um
trausta og góða vini og vináttu sem
myndast á fyrstu árum ævinnar er
sú vinátta sem heldur í gegnum lífið
þó fundum fækki.
Við sendum bömum Ragnheiðar
og öðrum ættingjum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að blessa minningu hennar.
Fermingarsystkinin.
ég bæði ánægður og óánægður
með þessa mynd, sem ég kallaði á
ensku: „The portrait of lady
Tótó“.
Guð blessi minningu hennar.
Hún heldur áfram að vera lifandi^;
huga mínum, þessi grand dama af
Hafsteinunga kyni, sem alltaf
minnti mig á Charleston-tímabilið,
þegar konur voru bæði heillandi
og hættulegar, eins og þær eiga að
vera.
Steingrímur St. Th.
Sigurðsson.
Afmælis-
og minn-
ingar-
greinar
MIKILL fjöldi minningar-
greina birtist daglega í Morg-
unblaðinu. Til leiðbeiningar
fyrir greinahöfunda skal eftir-
farandi tekið fram um lengd
greina, frágang og skilatíma:
Lengd greina
Um hvem einstakling birt-'
ist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar minningargreinar um
sama einstakling takmarkast
við eina örk, A-4, miðað við
meðallínubil og hæfilega línu-
lengd, - eða 2200 slög (um 25
dálksentimetrar í blaðinu).
Tilvitnanir í sálma eða Ijóð
takmarkast við eitt til þrjú er-
indi.
Formáli
Æskilegt er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka,
og böm, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útfór hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum
sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skímarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinun-
um.
Frágangur og móttaka
Mikil áherala er lögð á að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textamenferð
og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Þá er ennfremur unnt að
senda greinar í símbréfi - 569
1115 - og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi.
Skilafrestur

<1
Vi
Eigi minningargrein að
birtast á útfarardegi (eða í
sunnudagsblaði ef útfor er á
mánudegi), er skilafrestur
sem hér segir: í sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein
að berast fyrir hádegi á föstu-
dag. í miðvikudags-, fimmtu-
dags-, föstudags- og laugar-
dagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrir birtingardag.
Þar sem pláss er takmarkað,.
getur þurft að fresta birtingu
minningargreina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna
skilafrests. Berist grein eftir
að skilafrestur er útmnninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
M