Morgunblaðið - 04.09.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1998 48«.
Egill Grétar
Stefánsson var
fæddur í Glerár-
hverfi á Akureyri
18. mars 1957.
Hann lést á heimili
sínu á Akureyri 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
hjónin Kristbjörg
Magnúsdóttir og
Stefán Pétursson.
Systkini Egils eru
Helgi Magnús, f.
1954, María Sigur-
björg, f. 1955,
Svandís Ebba, f.
1958, Júlia, f. 1962, d. 1971,
og Anna Kristín, f. 1963.
Hinn 17. júní 1976 kvæntist
Þú varst okkur miklu meira held-
ur en venjulegur pabbi. Þú varst ein-
lægur vinur sem gafst okkur allan
þann kærleik og alla þá ást sem þú
hafðir fram að bjóða. Alltaf hjálpaðir
þú okkur og hvattir áfram sama
hvað við tókum okkur fyrir hendur.
Skynsemi og vandvirkni var þér
alltaf ofarlega í huga sem var og
verður okkur ómetanleg leiðsögn í
lífínu.
Það skipti aldrei hvemig málum
var háttað þú fannst alltaf björtu
hliðarnar og gerðir gott úr. Okkur er
það sérstaklega minnisstætt fyrir
skömmu, þú varst þá búinn að missa
allt hárið, Anna bauðst til þess að
raka þig en þú sagðir: Nei ég get nú
alveg rakað mig en þú mátt hjálpa
mér að greiða mér. Alveg frá því við
munum fyrst eftir okkur, er það sér-
staklega minnisstætt hversu at-
hafnasamur þú varst hvernig sem í
pottinn var búið.
Okkur er það dýrmætt að þú
kenndir okkur að trúa og treysta á
Guð sem er mikil huggun og styrkur
í það stóra skarð sem þú skilur eftir.
Öll orð virðast vera svo fátæk til
þess að lýsa því hvaða yndislegu per-
sónu þú hafðir að geyma. Minningin
í hjarta okkar og þann mikilvæga
sess sem þú skipar þar segir okkur
miklu meira. Hún fylgir okkur allt
lífíð, því hvað sem við genim og
hvert sem við förum þangað ferð þú
með okkur í hjarta okkar.
Þín elskandi böm
Linda, Anna og Einar Ingi.
Kæri Egill. í dag þegar við kveðj-
um þig og litið er yfir farinn veg er
margs að minnast.
Fram á síðustu stundu varstu kát-
ur og hress, gerðir að gamni þínu og
sást björtu hliðamar á öllum málum.
En svona er lífið. I blóma lífsins og á
bezta aldri háðir þú hetjulega bar-
áttu við illvígan sjúkdóm, sem tekur
allt of marga.
Þú varst ótrúlegur, lést aldrei bil-
bug á þér fínna, hafðir á orði að þér
mundi batna og sannarlega ætlaðir
þú að sigra.
Með jákvæðri hugsun, mikilli
hjálp barna þinna og eiginkonu, og
allra okkar bæna, tókst þér að fram-
lengja þitt eigið Iíf og gast verið hjá
okkur lengur en margir héldu.
Sérstaklega er okkur í fersku
minni laugardagurinn 6. júní síðast-
liðinn, þegar þú og Kolla buðuð okk-
ur í óvissuferð. Þvílíkt ferðalag.
Fyrst vorum við heima hjá ykkur,
spjölluðum saman og hlógum dátt,
svo fómm við öll á myndastofu, síðan
í Rósagarðinn, þar tóku allir vel til
matar síns, þar sátum við og spjöll-
uðum fram á nótt, enduðum heima
hjá ykkur og enn var hlegið.
Þvílíkt kvöld. Minningin lifír í máli
og myndum.
Elsku Kolla, börnin og allir ástvin-
ir, megi góður Guð gefa ykkur styi'k
í þessari miklu sorg. Elsku Egill, far
þú í friði, kæri vinur.
Mamma og pabbi, Helga, Helgi
og dætur, María og börn,
Svandís, Jóhannes og böm,
Anna, Anfinn og böm.
I ársbyrjun 1975 bankaði ungur
piltur tæplega átján ára upp hjá
Egill eftirlifandi
konu sinni, Kol-
brúnu Júlíusdótt-
ur, f. 12. deseniber
1958, og eignuðust
þau þrjú börn:
Lindu, f. 17. des-
ember 1978,
unnusti _ hennar er
Birgir Örn Reynis-
son, f. 15. _nóvem-
ber 1977; Önnu, f.
8. júlí 1981; og
Einar Inga, f. 28.
nóvember 1983.
títför Egils fer
fram frá Glerár-
kirkju föstudaginn 4. septem-
ber og hefst athöfnin klukkan
14.
okkur og spurði um Kollu, þessi pilt-
ur var Egill, var að koma í land, var
þá á togara. Mér hálfbrá, vegna þess
að Kolbrún var þá á sautjánda ári og
var að klára Gagnfræðaskólann, hún
var mjög heimakær og fór aldrei
neitt, en henni hafði tekist að kynn-
ast Agli, og síðan voru þau óaðskilj-
anleg, fóru að stofna heimili strax og
voru samtaka í öllu sem þau gerðu.
Hinn 17. júní 1976 giftu þau sig,
sá dagur var bjartur og fagur, 20
stiga hiti, þama var ég búin að eign-
ast tengdason sem var þvílíkt tröll,
að leitun var að öðrum eins. Hann
vann og þau bæði í verksmiðjum
SÍS eins og svo margt ungt fólk þá,
hann fann og vissi að engin framtíð
væri í því og fór því að læra múr-
verk, og vann við það, fyrst hjá öðr-
um og síðan með sitt eigið fyrirtæki,
þar til þau keyptu hlut í Hnakkvirki
1995, og rak hann það ásamt föður
sínum. Egill var mjög vandvirkur og
handlaginn, það lék allt í höndunum
á honum. Hann var líka mjög ákveð-
inn og lét sig ekld ef því var að
skipta. Þau keyptu gamla íbúð, og
hún var gerð upp, seldu og keyptu
aðra, síðan keyptu þau fokhelda rað-
húsaíbúð í Móasíðu 6c. Þar vann
hann dag og nótt, svo þau gætu flutt
inn. Þegar þetta var voru þau búin
að eiga börnin sín, þrjú, Lindu,
Önnu og Einar. Bömin, Kolla og
heimUið voru honum kærust og lét
hann ekkert eftir liggja til að þeim
liði sem best. Alltaf hafði EgiU tíma
tU að hjálpa öðrum, fjölskyldu minni
var hann eins og sonur, sem alltaf
hefði tilheyrt henni, hvernig hann
ræktaði móður mína aldraða var
einstakt og verður seint þakkað.
Við Egill vorum góðir vinir, og
margar góðar stundir átti ég og fjöl-
skyldan með honum. Þegar á bjátaði
hjá mér sagði hann: „Þú veist það,
tengdamútta, að ég geri allt fyrir
þig, því þú ert besta tengdamamma
sem ég hef átt.“ Við hlógum oft að
þessu því aldrei átti hann aðra. Þeg-
ar við Hörður fórum að búa saman,
tók hann honum mjög vel, og þeir
urðu góðir vinir og mestu mátar.
Þegar ég veiktist fyrir tveimur ár-
um, datt engum í hug að Egill ætti
eftir að berjast við sama sjúkdóm,
lífið er fallvalt, og enginn veit sín ör-
lög fyrir.
Egill var mikUl baráttumaður, og
eins tók hann á sínum veikindum og
barðist af hörku, en í þetta sinn
vann hann ekki orustuna, því miður.
Egill var mjög trúaður og trúin og
viljinn hjálpuðu honum í veikindun-
um. í fjölskylduna var kominn
tengdasonur, unnusti Lindu, Birgir
Öm Reynisson, sómadrengur sem
hefur reynst þeim sérstaklega vel.
Kolla mín og börnin stóðu eins og
klettar við hlið Egils, hann vildi vera
heima og fékk það, heima var best.
Fátækleg orð segja ekki mikið
þegar góður drengur kveður lífíð
allt of fljótt. Ég vil þakka fyrir að
hafa átt vináttu hans í gegnum árin.
Við Hörður biðjum guð að styrkja
fjölskylduna.
Margrét Emilsdóttir.
Dagurinn var rétt að byrja - sím-
inn hringir í morgunkyrrðinni og
fréttin, sem við öll höfðum svo
sterkt vonað að enn væri langt að
bíða, var allt í einu orðin að veru-
leika - þögnin verður algjör um
stund og minningar daganna renna
hjá með leifturhraða og orð verða
allt í einu einskisverð.
Hann Egill tengdasonur minn,
vinur og ráðgjafi var farinn eftir
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm.
Það var háttur Egils að taka dag-
inn snemma og svo fór einnig þenn-
an dag þegar hann lagði upp í hinstu
för yfir fljótið mikla, sem aðskilur
heimana tvo, þann sem við lifum í og
hinn sem við öll verðum kölluð til
fyrr eða síðar. Hetjur hversdags-
leikans fara venjulega hljótt um
stigu lífsins og að öllu jöfnu ekki
troðnar slóðir. Það var líka snemma
dags, síðla árs fyrir 24 árum að ég
varð fyrst var við tilvist þína þegar
þú komst heim með Kolbrúnu dótt-
ur minni og hafðir gist um nótt - síð-
an hefur þú tilheyrt okkar fjölskyldu
virtm- og dáður.
Það var mér mikils vh’ði að verða
þér samferða þessi ár og söknuður-
inn er djúpur. Lífsganga þín var
kannski ekki alveg í takt við ann-
arra, og mikið hrós áttu skilið. Ung-
ur maður hættir í skóla og fer til
sjós - kynnist ástinni sinni, hættir til
sjós, stofnar heimili, eignast börn og
fer að vinna í landi, drífur sig í iðn-
nám, fer aftur í skóla og lýkur prófi
með miklum ágætum. ÉgUl nam
múraraiðn og starfaði við hana um
árabil og fylgdist vel með allri fram-
þróun á hennar sviði, sótti mörg
námskeið henni tengd, hérlendis og
erlendis, eða þar til hann fór að
starfa að uppbyggingu fyrirtækisins
Hnakkvirkis með Stefáni föður sín-
um fyrir nokkrum árum. Oft hefur
því vinnudagurinn verið langur, en
þó aldrei svo að ekki væri tími fyrir
fjölskylduna, eiginkonu og börn,
sem honum voru kærari en allt ann-
að í tilverunni. Þann kærleika sem
hann gaf eiginkonu sinni og börnum
getur sá einn gefið sem sjálfur hefur
upplifað kærleikann - hann kom frá
rótum hjartans. Mörg áhugamál átti
Egill en þau lét hann bíða þar til
önnur mikilvægari mál voru frá, þá
loks gaf hann sér tíma til að sinna
áhugamálum sínum. Sjóstangaveiði
og hestamennska voru hans tóm-
stundagaman. - Óþrjótandi var og
áhugi hans á andlegum málefnum,
en þar hafði hann fundið sér efnivið
að vinna úr og ekki komið að tómum
kofunum ef spurt var.
Kæri vinur minn og tengdasonur.
Við fórum ekki saman í Hörgána í
haust eins og við töluðum um í vor, -
en áin rennur áfram, eins og lífið, í
sínum farvegi þangað til eitthvað ut-
anaðkomandi kemur í veg fyrir það.
Seinna eigum við eftir að hittast á
árbakkanum og kætast saman, von-
andi hefúr þú þá ekki gleymt gamla
góða húmomum sem þú hafðir á
lofti fram á síðustu stund. Þegar við
erum ung er alllangt til æviloka - en
svo eldumst við og finnum að sam-
fylgdin í þessu lífi varir aðeins ör-
skotsstund - þá er gott að geta
glaðst yfir góðum samferðamönn-
um, að hafa átt tilveru sína einmitt í
samtímanum og verið þar í vina-
fylgd.
Júlíus Thorarensen.
Kæri mágur, „mig sárt þín tekur
til, en til að hjálpa skorti alla getu,
þín hörðu örlög aldrei frið mér létu“.
Við fráfall Egils leitar á hugann
hin mikla gáta lífsins, um tilgang
þessarar jarðvistar. Eftir 23ja ára
kynni af mági mínum er margt sem
lifir í minningunni. Ég minnist þess
að er við Egill ræddum um lífið og
tilveruna á ferðalagi erlendis í lok
síðasta árs sagði hann: „Ég held að
það væri ósköp lítill tilgangur með
þessu lífi ef það væru ekki þessi
blessuð börn.“ Þessi setning lýsir
kannski Agli best, því Kolla og börn-
in þeirra áttu hug hans allan, og
hans minnist ég fyrst og síðast sem
ástríks fjölskylduföður. Saman
byggðu þau upp fallegt heimili þar
sem fjölskyldan var í fyrirrúmi. Það
hefur alltaf verið gott að koma til
Kollu og Egils, fyrst einn, síðan með
konu og börn. Samskiptin hafa alltaf
verið hrein og bein. I eitt af fyrstu
skiptunum er ég kom með Diddu í
heimsókn til þeirra spurði Egill:
„Segið mér, er einhver alvara í
þessu hjá ykkur.“ Það var alltaf
komið beint að efninu. Egill var alla
tíð hress og kátur og stutt í glensið
hjá honum.
Stutt er á milli sorgar og gleði í
þessu lífi og aldrei að vita hvenær
kallið kemur. Ekki kvartaði Egill
þótt veikindin væru erfið, var alltaf
jafn jákvæður og lét ekki bugast.
Þótt hann hafi núna lagt af stað í
sína síðustu för þá mun hann alltaf
dvelja hjá okkur í minningunni.
Elsku Kolla, Linda, Biggi, Anna
og Einar Ingi, við Didda og dæturn-
ar vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Hallgrímur Júhusson.
„A grænum grundum lætur hann
mig hvflast, leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.“ Þessi
orð Davíðs konungs komu sífellt upp
í huga minn föstudaginn 28. ágúst
s.l. þar sem ég sat á iðagrænum
bökkum elfunnar miklu í Aðaldaln-
um. Þá um nóttina hafði frændi
minn og vinur, Egill Grétar Stefáns-
son, kvatt þessa jarðvist eftir hetju-
lega baráttu við illvígan sjúkdóm.
Eigi einhver skilið hvfld og næði í
unaðsreit þá er það Egill frændi
minn. Orð eins og uppgjöf, sjálfsvor-
kunn og kvartsemi fundust ekki í
hans orðabók. Andlegt þrek hans
var af stærðargráðu sem fáum er
gefið.
Fyrir það fyrsta vil ég þakka
frænda mínum fyrir að verða þess
heiðurs aðnjótandi að vera um tíma
samferða honum í lífinu. Egill var
mér meira en frændi í „hefðbund-
inni“ skilgreiningu þess orðs. Örlög-
in höguðu því svo til að mæður okk-
ar eru systur og feður okkar bræð-
ur. Engin á ég systkinin en þannig
skipuðust mál að í systkinunum í
Steinnesi fann ég mín eigin. Og þau
eru mörg og dýrðleg minningarbrot-
in frá uppvaxtar- og samferðaárun-
um.
Við Egill, álíka gamlir, brölluðum
eitt og annað. Eitt sinn kríuðum við
út leyfi hjá foreldrum okkar (minnir
mig örugglega) og stormuðum með
útilegugræjur í nyrsta túnjaðarinn
hjá ömmu og afa í Sunnu. Markmið-
ið: útilega þar sem lifað væri af land;
inu - ekkert nesti tekið með. í
farteskinu vom tvær girnishankir
og önglar. Um kvöldið skunduðum
við með þetta niður á Krossanes-
bryggjuna. Eftir langa og stranga
setu í húðarrigningu og norðanátt
höfðust tveir marhnútar upp úr
krafsinu. Trúir kölluninni báram við
þá upp í tjald og átum, hálfhráa eða
hálfsoðna, eftir því hvernig á málið
var litið. Ekki ætla ég að þræta fyrir
að ósköp þótti okkur notalegt að
koma við í rjúkandi ömmukakó á
heimleiðinni daginn eftir. Þann
sannleik uppgötvaði ég snemma að
það áttum við Egill sammerkt að
hafi ákvörðun verið tekin er ekki
aftur snúið.
Fyrstu sjóferðina fór ég kornung-
ur með Skarphéðni móðurbróður
mínum á litlum handfærabát út á
lognsléttan Eyjafjörðinn. Hinn há-
setinn var Egill, þá þegar orðinn
sjóaður og liðtækur. Gleðin sem
ríkti um borð þegar kviðbjartir
þorskarnir birtust úr dýpinu var
fölskvalaus. Gleði frænda minna var
á hinn bóginn málum blandnari þeg-
ar nýráðni hásetinn tók upp á því að
verða sjóveikur svo um munaði - í
blíðunni. A endanum vai-ð að stíma
með gripinn í land. Vart grunaði
okkur þá að ég yrði sá sem færi til
sjós, en Egill í land.
Sjálfsagt má segja að ekki hafi
allt verið til fyrii-myndar sem að-
hafst var; eitt sinn datt okkur þrem-
ur það til hugar, Helga, bróður
Egils, mér og honum að þruma úr
lítilli haglabyssu á hænsnakofann
hans Stefáns Péturssonar, pabba
þeirra. Mig minnfr að Stefán hafi
verið rétt mátulega þakklátur fyrir
tiltækið.
Þegar uppvaxtarskeiði lauk og al-
vara lífsins tók við lágu leiðir til sitt
hvorrar áttar. Egill stofnaði fjöl-
skyldu og saman varð þeim Kollu
þriggja gjörvilegra barna auðið, og
hann fór ekki dult með stolt sitt af
fjölskyldu sinni og heimili. Þetta
voru hornsteinar lífs hans og ham-
ingju.
Hin síðari ár hittumst við aðeins
af og til, en í þau skipti sem það
gerðist var sem bralli bernskuár-
anna væri rétt nýlokið og tími til
kominn að hefjast handa á nýjan
leik. Egill var húmoristi af Guðs náð
og glataði aldrei þeim eiginleika -
hvað sem á gekk.
Minningin um Egil frænda minn
er björt og fögur í huga og hjarta.
Hann var drengur góður, harðjaxl
og húmoristi, fallegur maður með
fallega sál. Fyrir hönd okkar
Dagnýjar og foreldra minna þakka
ég samfylgdina. Jafnframt sendum
við fjölskyldu hans og aðstandend-
um innilegustu samúðarkveðjur
okkar.
Arthur Bogason.
Kæri Egill. Það er erfitt að sætta
sig við að þú skulir vera farinn, sárt
til þess að hugsa að samverustund-
irnar verða ekki fleiri. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast jafn einstökum manni og þú
varst. Sorgin er mikil, en við trúum
því að núna líði þér vel.
Elsku Kolla, Linda, Biggi, Anna
og Einar Ingi. Við biðjum hann sem
öllu ræður að varðveita góðan dreng
og styrkja ykkur á erfiðri stund.
Magna og Elmar.
Elsku frændi. Allfc í einu varstu
ekki lengur hérna hjá okkur. Ég
sem var búin að lofa því að kveðja
þig, en þetta gerðist allt svo fljótt.
Ég mun ávallt minnast þín í ára-
mótaboðunum hjá ömmu og afa, þar
sem þú sast í sófanum, og hafðir
varla undan því að skjóta á okkur.
Sjaldan eða aldrei gátum við svarað
fyrir okkur, nema þannig, að þú
hlóst þig alveg máttlausan.
Svona mun ég muna þig, alltaf
hressan og kátan. En núna ertu far-
inn, og ég vil því segja bless við þig,
og bið góðan Guð að varðveita fjöl-
skyldu þína á þessum erfiðu tímum.
Þín frænka,
Eva Hrönn.
Kæri vinur. Það er ótrúlegt en því
miður satt, að þú ert farinn frá okk-
ur.
Talað er um að fólk á þínum aldri
eigi allt lífið framundan, og sem bet-
ur fer er það oftast satt. En þú áttir
svo margt ógert.
Þú hafðir svo mikinn lífsvilja og
baráttuþrek, sem sýndi sig bezt síð-
ustu dagana þegar þú fórst með
verkfærin þín niður á Hnakkvirki og
notaðir tímann meðal annars til að
hreinsa þau og merkja með sérstök-
um hætti. Þú varst mikið snyrti-
menni og vildir hafa allt í röð og, .
reglu. Það var alveg sama hvað þú '
tókst þér fyrir hendur, allt var fag-
mannlega unnið, hvort sem það hét
múrverk, flísalögn, hnakkasmíði eða
bara skúra, sknibba og bóna, það
skipti ekki máli, þú varst aldrei að-
gerðarlaus.
Það er margs að minnast á svona
stundu, og væri of langt mál að telja
það upp hér. En eitt er víst að þú
varst vinur vina þinna, og kannski
var einmitt núna að koma sá tími
sem maður gat litið upp úr dagsins
önn og verið meira saman. En ef til
vill er lífið bara eitt augnablik og
skulum við sem eftir stöndum ávallt
hafa það hugfast og nota þann tíma
sem við höfum vel.
Elsku Kolla, þú hefur staðið sem
klettur við hliðina á Agli allan tím-
ann. Haltu ótrauð áfram, stattu hjá
börnunum ykkar áfram því þau
þurfa svo sannarlega á því að halda.
Guð blessi ykkur öll um ókomna
framtíð.
Elsku Kidda, Stebbi, systkini,
tengdaforeldrar og ástvinir allir,
Guð blessi ykkur og varðveiti og gefi
ykkur styrk.
Egill minn, ég veit að þú vildir
engar málalengingar og kveð ég þig
því, kæri vinur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Vinarkveðja.
Helga. f
EGILL GRETAR
STEFÁNSSON